Κάθε περιοχή έχεις τους μύθους της, τους θρύλους της και άλλα γεγονότα που χάνονται στο χρόνο με τα οποία οι κάτοικοι τα έχουν ως σύνδεσμο με την παράδοση και την ιστορία τους. Μια αντίστοιχη ιστορία γνωρίζω σε ένα χωριό της Χίου. Η παράδοση μιλάει για έναν νέο βοσκό τον Γιάννη ο οποίος είχε βρεί ένα σημείο μιας ρεματιάς και ξεκουραζόταν τα μεσημέρια. Επειδή του άρεσε όμως τόσο πολύ πήγαινε εκεί και τα δειλινά και έπαιζε με την φλογέρα του. Τη μουσική του την άκουσε μια νεράιδα του νερού και εμφανίστηκε μπροστά του. Μόλις την είδε ο Γιάννης την ερωτεύτηκε. Από τότε πήγαινε κάθε βράδυ και έπαιζε ώστε να την ξανασυναντήσει. Η νεράιδα τον έβλεπε κρυμμένη αλλά ποτέ δε τον εμφανιζόταν διότι ήξερε την μοίρα τόσο την δικιά της όσο και την δικιά του οπότε προσπαθούσε να την αποφύγει. Επίσης φοβότανμην την πάρουν είδηση και οι υπόλοιπες νεράιδες και την διώξουν. Όμως την μοίρα δε μπορείς να την αποφύγεις. ΄Ενα βράδυ ξαναπαρουσιάστηκε στον Γιάννη, διότι ο βοσκός είχε βάλει τα δυνατά του και έπαιξε τόσο ωραία που την έκανε να πάει κοντά του για να απολαύσει περισσότερο τη μουσική του. Ο Γιάννης τότε της μίλησε και της είπε πόσο πόλύ την έχει ερωτευτεί και πως θέλει να την κάνει γυναίκα του. Για κακή τους τύχη ξύπνησαν και οι υπόλοιπες νεράιδες και τους έπιασαν. Όμως επειδή την αγαπούσαν την νεραϊδούλα δεν την τιμώρησαν παρά μόνο της είπαν πως αν επιλέξει τον βοσκό τότε πρέπει να κάνει μια υπέρτατη θυσία. Η νεράιδα ήξερε. Όχι όμως και ο βοσκός. Έκατσε λοιπόν και το σκέφτηκε και επέλεξε τον βοσκό. Το επόμενο βράδυ ξαναβρέθηκαν. Του είπε πως για να γίνει δικιά του πρέπει να τραγουδήσει η ίδια ένα υπέροχο τραγούδι και εκείνος να την ακούσει όμως μετά από αυτό εκείνη θα χάσει τη φωνή της και εκείνος την ακοή του. Όπως και έγινε. Ο Γιάννης επειδή είχε μεγάλο κεφάλι σε σχέση με το σώμα του τον είχαν βγάλει Κεφαλογίαννη και αυτό το παρατσούκλι έμεινε επίθετο στην οικογένεια του και μετέπειτα σε όλη την πορεία τον απογόνων του. Παράλληλα με το όνομα οι Κεφαλογιάννηδες έχουν προβλήματα ακοής και λένε πως οφείλεται σ' αυτόν τον θρύλο. Τις προάλλες ήμουν στον νησί μου και περνώντας από το χωριό πέτυχα τον παπα-Κεφαλογιάννη και πήρα το θάρρος να τον ρωτήσω. Δε του ανέφερα την ιστορία αυτή παρά μόνο την απορία αν οι Κεφαλογίαννηδες δεν ακούνε καλά. Ο παπάς με κοίταξε με απορία και με ρώτησε τι είπα... Με αυτή την ειλικρινή και αυθόρμητη απάντηση ένιωσα πως έβλεπα μπροστά μου την ένωση του θρύλου με την πραγματικότητα και το τώρα. Τον χαιρέτησα και έφυγα με ένα παράξενο χαμόγελο στα χείλη μου προς την παραλία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου