Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010

Les Miserables....


Σήμερα το απόγευμα κατέβηκα στο κέντρο για να κάνω μία πολύ ακριβή αγορά (την οποία θα την αναλύσω σε επόμενη ανάρτηση). Ο καιρός ήταν πολύ καλός οπότε έκανα μιά διαδρομή αγαπημένη. Πήρα το τραμ αντί για το μετρό και ανέβηκα Σύνταγμα. Απο κεί περπάτησα... Είχα καιρό να απολαύσω μία βόλτα στην Αθήνα μετά από τόσο καιρό που έλειπα έξω και μετά στο νησί μου. Ο κόσμος ακόμα ήταν στην αγορά, ντυμένος στα γιορτινά προσπαθούσε να κρατήσει απεγνωσμένα το κλίμα των ημερών που πέρασαν λίγο ακόμα. Συνέχισα να περπατάω στην Σταδίου. Πάντα πετυχαίνω γνωστούς σ΄αυτόν το δρόμο κάτι που έγινε και σήμερα. Αυτό μου δίνει την αίσθηση πως δεν είμαι ξένος σ'αυτήν την πόλη. Την νιώθω πλέον πολύ οικεία. Γνωρίζω όλα τα στενά της, όλα τα στέκια της, τα σημεία που υπάρχει παλμός και ρυθμός, με τον κόσμο να ρέει στους δρόμους όπως το αίμα στις αρτηρίες ενός ζωντανού οργανισμού. Αν εμείς οι άνθρωποι είμαστε τα αιμοπετάλια μιάς πόλης και οι δρόμοι οι αρτηρίες τότε το χρήμα που έχουμε στην τσέπη μας έτοιμο να ξοδέψουμε είναι το οξυγόνο που χρειάζεται ο οργανισμός για να επιβιώσει και να κάνει τις καύσεις για να παράγει έργο. Έτσι και γω με ένα μεγάλο χρηματικό ποσό στη τσέπη προχωρούσα στο δρόμο καμαρωτός. Έφτασα στην πλατεία Κοραή για να κατέβω προς την Κλαθμώνος. Εκεί κοντοστάθηκα. Σαν να άλλαξα πόλη. Στην γωνία της Κοραή είδα κάποιους εξαθλιωμένους άστεγους να κοιτάνε με μάτια πεινασμένα και γουρλωμένα τον κόσμο που περνούσε γεμάτο τσάντες και ψώνια. Φυσικά κοιτούσαν όσους είχαν τα περισσότερα ψώνια με την ψευδαίσθηση πως αυτοί έχουν γεμάτες τις τσέπες. Εμένα δε με κοίταξε κανείς. Το θέμα είναι πως τους κοιτούσα εγώ. Μέσα στην βρωμιά, στο κρύο, κάθονταν κάτω στο δρόμο χωρίς να χουν στον ήλιο μοίρα. Παρακαλούσαν για ένα ευρώ ενώ εγώ εκείνη τη στιγμή ήμουν με ένα ποσό που δε θα φαντάζονταν ποτέ να είχαν. Εκείνοι θύματα της σημερινής κοινωνίας και γω θύμα του σημερινού υπερκαταναλωτισμού. Η σκέψη αυτή με μιζέριασε, με έκανε όσο πήγαινα προς τον προορισμό μου να το σκέφτομαι ξανα και ξανά αν αξίζει τον κόπο να κάνω αυτή την αγορά. Γιατί δε κρατάς τα λεφτά για ένα άλλο ταξίδι, γιατί δεν τα αποταμιεύεις για να τα χρησιμοποιήσεις σε μία κατάσταση ανγκης, αφού μπορείς να κάνεις την δουλεία σου και πιο οικονομικά ακόμα και χωρίς να ξοδέψεις λεφτά... Ξανασκέψου το... ξανασκέψου το... Φτάνοτας στον προορισμό μου την απόφαση την είχα ήδη πάρει. Αυτό που ήθελα να πάρω το ονειρεύμουν καιρό και δεν ήθελα να το χαλάσω για μια εικόνα που πραγματικά με επηρέασε. Μπορεί να μην είχα την μεγάλη χαρά όπως φανταζόμουν όταν το κράτησα για πρώτη φορά στα χέρια μου, όμως είχα την ικανοποίηση πως τουλάχιστον κατάφερα να το αγοράσω και η αγορά αυτή δείχνει και το βιοτικό μου επίπεδο. Εξάλλου πέρασα σήμερα σε ένα άλλο επίπεδο ενός χώρου που αγαπάω και ξοδεύω πολύ χρόνο με το να ασχολούμαι με αυτό...
Πάντως η αλήθεια είναι πικρή... Όλοι είμαστε θύματα μίας πολύ άσχημης κοινωνίας... Είμαστε οι άθλιοι... Οι συνεχιστές του αριστουργήματος του Βικτόρ Ουγκό...

11 σχόλια:

  1. ..όλοι μέσα μας κουβαλάμε, κρύβουμε κάποιες άσχημες πλευρές του χαρακτήρα μας..είναι στο χέρι μας αν θρασύτατα τις επιδεικνύουμε ή φροντίζουμε να επισκιάζονται απ΄την ευαισθησία μας..
    ..ακόμα κι αν έδινες όλα τα χρήματα του δώρου σου στους ανθρώπους που περιγράφεις, η ζωή τους δε θ΄άλλαζε..θα ήταν βέβαια η πράξη σου αξιοθαύμαστη και θα είχες κερδίσει επάξια τα "μπράβο" των πολλών!
    ..είναι όμως κακό να "βοηθάμε" και τον εαυτό μας πού και πού; ..ίσως ν΄ακούγεται (να είναι) εγωιστικό, αλλά..δεν είναι τόσο κακό όταν αυτό γίνεται χωρίς να ενοχλούμε ή να βλάπτουμε κανέναν!
    ..η αθλιότητα φαντάζει νάνος μπροστά στην ευαισθησία.

    (..με γεια!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. gia na katalavoume poso diaxroniko einai telika to ergo tou ougo..an kai anarwtiemai ti einai telika xeirotero..to na eisai 8uma tis koinwnias i tou uperkatanalwtismou..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτό το ερώτημα ήθελα να περάσω στο τέλος που αναφέρει ο ανώνυμος φίλος... Ποίος είναι τελικά το μεγαλύτερο θύμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. megalutero 8uma pistevw pws einai auto tou upekatanalwrismou. as analogistoume mono ligo olo ekeino to mazopoihmeno pllh8os to opoio anazhtaei mia psevdaisthisi eutuxias sta ulika aga8a..me apotelesma na paramerizei ola ekeina ta agatha pou exoun pragmatiki aksia. Exoume theopoihsei pleon thn ulh sto onoma enos susthmatos pou mas thelei sklavous, logw dikwn tou sumferontwn, kai etsi akrivws mas exei, sklavous.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Είμαστε θύματα της ίδιας μας της ύπαρξής.
    Της άθλιας, της υπαρκαταναλωτικής, της τόσο οικείας μας ύπαρξης.
    Τέτοιοι είμαστε... αδύναμοι και δυνατοί συνάμα, ΑΝΘΡΩΠΟΙ,
    καταναλωτές τσέπης και συναισθημάτων, τρώμε με τα μάτια ό,τι δεν έχουμε και μισούμε υστερικά τα κεκτημένα μας.

    [Θα παραμείνω ανώνυμη, αλλά είμαι γένους θηλυκού.]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μα τι αγόρασες?Μην ανησυχείς πάντως.Το οτι περπάτησες στην πιό μίζερη και βρώμικη ευρωπαική πρωτεύουσα δεν φταίς εσύ.Εφόσον έκανες την αγορά σου έκανες την επιλογή σου.Το να μην αποκαλύπτεις όμως τι αγόρασες για να γίνει η ανάρτηση πιο κοινωνικά ευαισθητοποιημένη πραγματικά δεν το βοηθάει καθόλου.Πάντα με σεβασμο το γράφω έτσι?Διότι φαίνεται ή οτι ντρέπεσαι για την αγορά ή οτι η επιθυμία σου να καταναλώσεις(όπως εσύ λές)είναι μεγαλύτερη απο την κοινωνική σου ευαισθησία.:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πολύ ωραίο το σχόλιο σου... Και δεν είσαι το πρώτο άτομο που με ρωτάει. Όπως ανέφερα και στο κείμενο η αγορά αυτή τουλάχιστον για μένα είναι αρκετά σημαντική και θα ήθελα να την αναλύσω σε ένα άλλο μου κείμενο και όχι εδώ για να μην μεταφέρω την προσοχή αλλού κάτι στο οποίο δε τα κατάφερα. Θα μάθεις σύντομα πάντως... Όσο για το πιο άθλια και μίζερη πόλη της Ευρώπης σου προτίνω να επισκεφθείς το ονειρικό Παρίσι. Κάτω από τα στολίδια του και την ομορφιά του κρύβει τόση βρώμα και σαπίλα που ένιωυα τυχερός που ζώ στην μικρή και αδιάφορη Αθήνα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Απο εκείήρθα αν θυμάσαι το είχαμε σχολιάσει!Πηγαινω κάθε Χριστούγεννα τα 3 τελευταία χρόνια και δεν μπορώ με τίποτα να το συγκρίνω με την Αθήνα!!!Πόλη της τέχνης,ζωντανοί άνθρωποι,όλα λειτουργούν τέλεια.Είμαι Αθηναίος,όμως το λέω μια τσιμεντούπολη άτεχνη και βρώμικη χωρίς ίχνος πρασίνου μου είναι παντελώς αδιάφορη.Στόχος?Μόνιμη διαμονή στο Παρίσι!Τουλάχιστον υπάρχουν πεζοδρόμια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν απομυθοποιώ το Παρίσι. Απλά διαπιστώνω πως όσο μεγαλύτερη είναι μία μητρόπολη τόσο περισσότερους " άθλιους " έχει... Όνειρο μου ήταν μία μόνιμη διαμονή στο Παρίσι... Αλλά τελικά είμαστε πολύ Έλληνες για να μπορούμε να ζήσουμε σε μία ευρωπαϊκή πόλη η οποία είναι κοιτίδα του ευρωπαϊκού πολιτισμού τα τελευταία 300 χρόνια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. GEORGE, ασφαλώς και είμαστε θύματα του υπερκατανάλωτισμού κρίνοντας τον ίδιο μου τον εαυτό.Κάθε μήνα τρέχω να πληρώσω ένα σωρό υποχρεώσεις κι επιθυμίες...πάντα αναρώτιέμέ, χρειάζοντε όλα αυτα??? Κι ώμος, η εποχές αλλάζουν έτσι κι εμείς, προσαρμογή!! Σκλάβοι του συστήματος, φυσίκα,μπορούμε όμως να κάνουμε αλλίως??

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Όχι δυστυχώς δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ακόμα και το πιο ουτοπικό και ρομαντικό σύστημα που μπορούμε να επινοήσουμε δε θα μπορέσει να εφαρμοστεί στην κοινωνία μας έτσι όπως έχει διαμορφωθεί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή