Κυριακή 8 Αυγούστου 2010

Ζητείται ανθρωπιά...



Τελευταίες μέρες του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Οι τελευταίοι Γερμανοί στρατιώτες φεύγουν από την Ιταλία. Σε ένα μεταφορικό βρισκόταν ένας στρατιώτης. Ήταν χτυπημένος στην κοιλιά. Μία ανοιχτή τρύπα άφηνε τα εντόσθιά του να γλιστράνε προς τα πόδια του. Με όλες τις δυνάμεις που του απέμεναν προσπαθούσε να κρατήσει τη πληγή και το θανατηφόρο αυτό άνοιγμα κλειστά.
Ένας λοχίας είχε διατάξη έναν στρατιώτη γιατρό να κάνει κάτι για τον συγκεκριμένο τραυματία και να τον μεταφέρει στο κοντινότερο νοσοκομείο. Ο γιατρός αφού τον κοίταξε στράφηκε προς τον λοχία και του ανέφερε πως η βλάβη είναι ανεπανόρθωτη, το κοντινότερο νοσοκομείο απέχει 38 χιλιόμετρα σε έναν δρόμο με πολλές λακούβες κάτι που θα προκαλούσε έντονο πόνο στον ασθενή ο οποίος δεν είχε καμία ελπίδα να ζήσει. Το σίγουρο ήταν να πέθαινε στη διαδρομή από αιμοραγία. Πρότινε να αφήσουν τον ετοιμοθάνατο στο δρόμο κάτω από ένα δέντρο λέγοντάς του πως θα περάσει μία άλλη φάλαγγα να τον μαζέψει, αποφεύγοντας έτσι να του ανακοινώσουν τον θάνατο που σιγά σιγά τον πλησίαζε. Έτσι θα πέθαινε ήρεμος...
Ο λοχίας δε το δεχόταν μιάς και οι καραβανάδες βλέπουν τους φαντάρους ως αριθμούς και όχι ως ψυχές. Απαιτούσε μία λύση ώστε ο φαντάρος να σωθεί.
Η συζήτηση αυτή ήταν έντονη και κράτησε αρκετή ώρα. Κανείς δεν υποχωρούσε θεωρώντας πως η άποψη που υποστηρίζει είναι η σωστή. Κατά τη διάρκεια του έντονου διαλόγου ο στρατιώτης πέθανε. Ο λοχίας γεμάτος οργη έδωσε μία δυνατή γροθιά στον στρατιώτη γιατρό λέγοντάς του πως είναι υπεύθυνος για το φαντάρο που πέθανε σαν σκυλί μέσα στις λάσπες.
Σε λίγο εμφανίστηκε ένας αξιωματικός γιατρός. Ήρθε να επιβεβαιώσει τον θάνατο του φαντάρου. Βλέποντας την κατάσταση του νεκρού και έχοντας υπόψην τον διάλογο που είχε ο στρατιώτης γιατρό με τον λοχία, στράφηκε προς τον νεαρό γιατρό σφίγγοντάς του το χέρι. Τον κοίταξε με έντονο βλέμμα και του είπε το εξής: "εκ μέρους της μητέρας του, σ΄ευχαριστώ"...

5 σχόλια:

  1. Πραγματικά θλιμμένο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θέλω να σου περιγράψω ένα άλλο δίλλημα,αλλά όχι κάτω από τη σκιά του πολέμου αυτή τη φορά.Πες ότι κάποια στιγμή παντρεύεσαι και η γυναίκα σου μένει έγκυος και έρχεται εκείνη η όμορφη μέρα που το πρώτο σου παιδί γεννιέται υγιέστατο,αλλά μέσα στην κλινική-νοσοκομείο,προσβάλλεται από μηνιγγίτιδα.Οι γιατροί σου λένε ότι το παιδί μπορεί να ζήσει αν γίνει μια εγχείρηση αλλά θα είναι για πάντα φυτό ή αλλιώς το αφήνεις και πεθαίνει,εσύ τι θα έκανες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σόφι είναι δύσκολη ερώτηση αυτή. Δε νομίζω πως μπορεί να απαντηθεί τώρα παρά μόνο εκείνη τη στιγμή. Είναι αποφάσεις που διαφορετικά τις σκέφτεσαι όταν είσαι ήρεμος και διαφορετικά όταν τις βιώνεις. Η λογική λέει πως καλό είναι να μην υποφέρει ο άλλος. Το να κρατήσεις έναν άνθρωπο στη ζωή ως φυτό και να ταλαιπωρείται μόνο και μόνο επειδή είναι παιδί σου το βρίσκω εγωιστικό. Από την άλλη όμως δε μπορείς να κρίνεις εσύ ποιός πρέπει να ζήσει και ποιός όχι... Εσύ όμω που μου θέτεις την ερώτηση τι θα έκανες;...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αναμφισβήτητα θα το άφηνα να πεθάνει,βέβαια σαν μάνα και λεχώνα,με τις ορμόνες να παίζουν ταμπούρλο δεν ξέρω τι θα έκανα εκείνη τη στιγμή,πάντως πιο ψύχραιμα αυτό θα έκανα.

    Πιστεύω ότι μια τέτοια στάση βέβαια είναι άκρως εγωιστική,θα το έκανα για μια καλύτερη ζωή για μένα και για τον άντρα ή για την μετέπειτα «υγιή» οικογένεια που ίσως να έκανα.

    Από την άλλη θα μου πεις ποια θα ήμουνα εγώ που θα άφηνα μια ανθρώπινη ζωή να πεθάνει, όταν η μοίρα της ήταν απλά να ζήσει κατά αυτόν τον τρόπο. Μετά θα ήταν ίσως και οι τύψεις, τα κατηγορώ μια κοινωνίας που το μόνο που ξέρει είναι να κρίνει και όχι να συμπονάει,οι αμαρτίες που θα μου φόρτωνε η εκκλησία, ότι δεν θα ήμουνα άξια μάνα να σηκώσω τον σταυρό μου, η δύσκολη καθημερινότητα κλπ.Τι να πεις, δύσκολη κατάσταση, αλλά εγώ σου λέω με το χέρι στην καρδιά ότι θα το άφηνα να πεθάνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ο κόσμος πάντα κυνηγάει έναν αποδιοπομπαίο τράγο μόνο και μόνο για να ρίξει το κόμπλεξ του πάνω του. Φυσικά θα χεις δύσκολο έργο να αντιμετωπίσεις εσύ και ο καθένας σε περίπτωση που απόφαση είναι να πεθάνει το παιδί. Η αλήθεια πάντως είναι πως παντού επικρατεί ο εγωισμός. Αν θες να ζήσει θα το πάρεις εγωιστικά δείχνοντας πως είσαι ο σωστός γονέας που αγαπάς το παιδί σου και θα το δεχτείς όπως και αν είναι. Αν όμως αποφασίσεις να πεθάνει πάλι θα το πάρεις εγωιστικά όπως και συ είπες διότι θες μίας καλύτερη ζωή χωρίς προβλήματα που μπορεί να προκαλέσει αυτή η κατάσταση. Η αλήθεια που ποτέ δε την μαθαίνει είναι το τι θέλει το ίδιο το παιδί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή