Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

Καλό υπόλοιπο του 2011

Λίγες ώρες μείνανε για να φύγει αυτή η χρονιά. Σαν φοιτητής αλλά και σαν εργαζόμενος παρατηρούσα πως τα χρόνια είχαν αρχίσει να περνάνε γρήγορα. Δε μπορούσα να καταλάβω πως πηδούσα από την μία χρονιά στην άλλη. Πόσο μάλλον όταν κάποτε φοβόμουν πως ο χρόνος περνούσε άσκοπα.
Όμως το 2011 ήταν μία γεμάτη χρονιά. Κοιτάω πίσω μου και βλέπω μία τεράστια πορεία γεγονότων και στιγμών που με επηρέασαν πολύ.
Φτάνοντας στις γιορτές τα Μ.Μ.Ε. μας είχαν τρομοκρατήσει για τις χειρότερες και τις πιο λιτές γιορτές μετά την Κατοχή. Αυτό μας μάγκωσε και δε μας άφηνε να βάλουμε το χέρι βαθιά στην τσέπη.
Η αλήθεια είναι πως οι φετινές γιορτές ήταν οι πιο αδιάφορες. Δεν υπήρξε κόσμος που να ένιωσε το κλίμα των Χριστουγέννων. Πιο πολύ άγχος του προκαλούσε παρά καλή διάθεση.
Και φτάνουμε στο τώρα.
Λίγες ώρες πριν αλλάξει ο χρόνος. Οι γιορτές σχεδόν περάσανε. Το μόνο που μας μένει είναι η νοσταλγία της καταστροφής. Μία νοσταλγία που θα μας ωθήσει μετά από πολλά χρόνια να λέμε όλοι την ίδια φράση των παππούδων μας.
"Το περάσαμε κι εμείς αυτό..."
Καλό υπόλοιπο της χρονιάς που πέρασε αλλά τα ίχνη της θα μείνουν για πολλά χρόνια ακόμα.

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

Οταν τα αγάλµατα µιλούν στους ανθρώπους




Η πρώτη φορά που πήγα στο Μουσείο της Ακρόπολης ήταν µε το σχολείο. Ανοιξη, αλλά ο αέρας σφύριζε πάνω στον Βράχο, το ίδιο και η σφυρίχτρα του δασκάλου που ανακαλούσε στην τάξη όσους ξεγλιστρούσαν από τα µάτια του – κι ας δεχόταν κι αυτός µε τη σειρά του την επίπληξη του φύλακα. Η πρώτη αίσθηση του Παρθενώνα ήταν ότι είναι τεράστιος, η δεύτερη ότι είναι ερειπωµένος (είπαµε, ηλικίες µονοψήφιου νούµερου). Μπροστά στο Ερέχθειο όµως όλοι σταθήκαµε προσοχή για να ακούσουµε την ιστορία της Καρυάτιδας που την είχε κλέψει ένας αδίστακτος άγγλος λόρδος, έτσι που οι άλλες να κλαίνε για τον χαµό της. Οµως, ω του θαύµατος, πλήθος άλλα όµορφα νεαρά κορίτσια µάς περίµεναν στο µικρό υπόγειο µουσείο: οι Κόρες.

Για χώρους όπως το Μουσείο Ακρόπολης – τώρα καινούργιο πλέον – η επίσκεψη µία φορά δεν είναι αρκετή. Τα έργα αρχίζουν να µιλούν από την πολλοστή και µετά, τότε που η σχέση µαζί τους γίνεται προσωπική και µοιράζονται ποικιλοτρόπως τις στιγµές σου. Αλλά η επιστροφή είναι για τον καθένα διαφορετική διαδικασία, το ίδιο και η έλξη που ασκούν τα εκθέµατα, όλα µαζί ή κάποιο ξεχωριστά. Ακόµη κι αν όλοι επιλέξουν το ίδιο έργο, οι λόγοι είναι διαφορετικοί, οι µνήµες που ανακαλεί και οι ιστορίες µε τις οποίες συνδέεται ανήκουν στη σφαίρα των προσωπικών εµπειριών και συναισθηµάτων. Κάτι που επιβεβαιώνεται µέσα από τις αναφορές ανθρώπων της τέχνης και των γραµµάτων για τα έργα που αγαπούν στο Μουσείο της Ακρόπολης, είτε ανατρέχουν σε αυτά µε τη µνήµη είτε τα αναζητούν σε κάθε τους επίσκεψη. Ποιο είναι το «δικό τους» έργο;

ΔΙΟΧΑΝΤΗ
Εικαστικός
«Σου προκαλούν τη διάθεση να συζητήσεις μαζί τους»
«Το καλοκαίρι του 1967, όταν σπούδαζα στην Ακαδηµία Καλών Τεχνών της Ιταλίας, είχα επιλέξει στο µάθηµα της Ιστορίας της Τέχνης τις Κόρες της Ακρόπολης. Κάθε πρωί λοιπόν εκείνο το καλοκαίρι ανέβαινα µόλις ξηµέρωνε πάνω στον χώρο της Ακρόπολης, όπου µελετούσα και σχεδίαζα επί ώρες ολόκληρες. Ετσι τις αγάπησα πάρα πολύ και ακόµη µε συγκινούν. Το ελαφρό τους µειδίαµα, τα χρώµατα, τα βραχιόλια, τα περιδέραια, ο τονισµός των µατιών και των χειλιών, τα κεντήµατα στο πέπλο, όλα αυτά σου προκαλούν τη διάθεση να µιλήσεις µαζί τους. Σκέφτοµαι ότι οι αρχαίοι επέλεξαν σε αυτά τα έργα τις αναλογίες της µορφής, την οργανική σχέση σώµατος και ενδύµατος και τη ρύθµιση της πτυχολογίας που ήταν αντίστοιχες των ανδρικών Κούρων. Το σώµα τους, που διαγράφεται κάτω από το ένδυµα, το αριστερό πόδι που αντιστηρίζει, το δεξί χέρι που κάµπτεται προς τα εµπρός και υποδηλώνει µια κίνηση... Το θέµα πάντως άρεσε τότε και στον καθηγητή µου και πήρα πολύ καλό βαθµό µάλιστα, άριστα και έπαινο. Την εργασία όµως την κράτησαν. Ετσι δεν µου έµεινε τίποτε, µόνο η “σχέση” που δηµιουργήθηκε µαζί τους και µε συνδέει ακόµη, παρά τα τόσα χρόνια».

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ
Αρχιτέκτων
«Εχουν πνευματικότητα, ευγένεια, αρχοντιά»
«Οταν βλέπω τις Κόρες της Ακρόπολης η φαντασία µου προσπαθεί να συλλάβει και να αναπαραστήσει τη φυσική τους θέση στον βράχο, γύρω από τον Παρθενώνα, ανάµεσα στα άλλα µνηµεία και ανάµεσα στους ανθρώπους που έφθαναν γεµάτοι σεβασµό φέρνοντας τα αφιερώµατά τους για να τιµήσουν τη θεά. Εχουν µια πνευµατικότητα αυτά τα αγάλµατα, έχουν ευγένεια και αρχοντιά. Είναι πολύ κοντά στην έννοια της εξιδανίκευσης γιατί η θηλυκότητά τους ελέγχεται.

Ο ρυθµός αυτός κρύβει µια οικονοµία στις κινήσεις και η τυποποίηση συντελεί ώστε να µη στέκεται κανείς στο θέµα αλλά να βλέπει πίσω και µέσα σε αυτό. Αλλωστε ποτέ δεν είναι όµοιες. Η µία είναι σοβαρή, αυστηρή, το αρχαίο χαµόγελο είναι αµήχανο. Στην άλλη τα ενδύµατα έχουν χρώµατα και περίτεχνα σχέδια, φορά διάδηµα στο κεφάλι, κοσµήµατα και πάντα έχουν υπέροχα κατσαρά µαλλιά σε κοτσίδες. Αγάλλοµαι µ’ αυτό που βλέπω. Μπορεί να τις κοιτάς ώρες και να µη χορταίνεις».

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΟΚΟΡΟΣ
Ζωγράφος
«Πιο πολύ κι από τους θεούς, θαύμαζα τις μικρές Κόρες»
«Κάθε φορά που αποφάσιζα να ανεβώ στην Ακρόπολη, προτού φτάσω στα αγάλµατα και στα κτίσµατα τουναού, ένιωθα να µε παίρνει η ποµπή ενός πλήθους και να µε φέρνει από µόνος του ο δρόµος.

Οι πέτρες, τα µάρµαρα, πατηµένα από αιώνες αµέτρητων βηµάτων που ανεβαίνουν να προσκυνήσουν το ύψος. Εφτανα πάνω και ανάσαινα φως και αεράκι στο ξέφωτο του ναού. Μα πιο πολύ και από τους θεούς ψηλά και τους ήρωες θαύµαζα τις µικρές Κόρες, που έστεκαν διστακτικές, ρόδινες από τη συνάφεια µε το χώµα και τα αγγίγµατα του καιρού, µε τα υπολείµµατα των χρωµάτων στα γιορτινά τους φορέµατα, έτοιµες να ανεµίσουν πτυχές και πλεξίδες. Κοντοστεκόµουν µπροστά στην Πεπλοφόρο για να µου προτείνει χαρούµενη, ακόµη µία φορά, τον µηδέποτε δαπανώµενο καρπό της. Την τέχνη του ανθρώπου να παριστά στην οµορφιά την αιωνιότητα, να ντύνει την καθηµερινότητα µε κάλλος».

ΑΛΕΚΟΣ ΦΑΣΙΑΝΟΣ
Ζωγράφος
«Δεν είχα ξαναδεί αρχαίους μύστακες τσιγκελωτούς»
«Ο τρισώµατος δαίµονας, αυτό το αρχαϊκό σύµπλεγµα στο αέτωµα του Εκατόµπεδου ναού της Ακρόπολης, εκεί όπου ο Ηρακλής παλεύει µε τον Τρίτωνα και στην άλλη άκρη βρίσκονται οι τρεις µορφές που εκφράζουν τα στοιχεία της φύσης: το νερό, το δαδί µε τη φλόγα και το περιστέρι που αναφέρεται στον αέρα. Αυτό είναι που µε έχει εντυπωσιάσει πολύ. Πρώτα απ΄όλα γιατί αυτές οι µορφές έχουν µουστάκια και µου θυµίζουν ανατολίτικες επιδράσεις, φιγούρες του θεάτρου σκιών, του Καραγκιόζη. ∆εν είχα ξαναδεί µύστακες τσιγκελωτούς σε αρχαία έργα. Από την άλλη, καθώς ο Ηρακλής κλίνει το γόνυ παλεύοντας, το πόδι του µοιάζει µε εκείνα των σηµερινών νέων, όταν οδηγούν τα µηχανάκια τους µε κοντά παντελόνια και σαγιονάρες.

Πρόκειται για µια εικόνα ρεαλιστικής µυθολογίας που δεν έχει σχέση µε τον ρεαλισµό της Κλασικής Εποχής αλλά εκφράζει όλη τη φιλοσοφία των προσωκρατικών. Γιατί ο Ηρακλής δεν είναι εξιδανικευµένος, θα µπορούσε να αναφέρεται και σε έναν σύγχρονο νέο. Η Ευρώπη µπορεί να εντυπωσιάστηκε από την Κλασική Εποχή, εµένα όµως µε ενθουσιάζουν αυτά τα έργα γιατί είναι πιο κοντά σε µας αλλά και στη δική µου τέχνη. Ο ήρωας µε τα κοντόχοντρα πόδια του έχει σχέση µε τις µορφές που κάνω εγώ, γιατί δεν θέλω να δίνω µια ιδεαλιστική εικόνα στα έργα µου· αντίθετα, προσπαθώ να τα κάνω πρωτόγονα και αγνά, γιατί έτσι εκφράζουν την πραγµατικότητα».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΖΟΓΚΑΣ
Ζωγράφος
«Αυτός ο γέροντας κρύβει ακόμη τα μυστικά του»
«Θα σταθώ στο αέτωµα του παλαιού ναού της Αθηνάς, του Εκατόµπεδου, στη συµβολική, ίσως και µοιραία πάλη του Ηρακλή µε τον θαλάσσιο τρισώµατο δαίµονα που µεταµορ φώνεται από τεράστιο φίδι στα στοιχεία της φύσης: τον αέρα (όπως αναπαρίσταται µε το πουλί που πετάει), τη φωτιά και το νερό. Αυτός ο Νηρέας υποθέτω, γέροντας της θάλασσας ανάµεσα στους λέοντες και στον Τρίτωνα, αντιστέκεται σε λογικές διερευνήσεις – άλλωστε οι µυθικές αναφορές, όπως και το έργο του καλλιτέχνη, αποτελούν πράξη ελευθερίας, ακόµη και αυθαιρεσίας.

Οι µεταµορφώσεις σε λιοντάρι, σε δράκους σε νερά τρεχούµενα στον Οµηρο αλλά και στον Σεφέρη ακόµη είναι οι στιγµές που το έργο τέχνης αποθεώνεται και µε βασανίζουν ακατάπαυστα από παιδί. Η τέχνη δηµιουργεί τη δική της ορατή τάξη αλλά ο Ηρακλής θέλει να αποσπάσει από τον τρισώµατο δαίµονα το µυστικό του δρόµου για τις Εσπερίδες και τη ∆ύση και αν σκεφτούµε – “ποιητική αδεία” – πως ως σήµερα αυτόν τον δρόµο ψάχνουµε για την ευρωζώνη και τα ευρώ της, ως µήλα των Εσπερίδων θεωρούµενα, αυτός ο γέροντας, µισός φίδι και µισός σώµατα ανθρώπινα, κρύβει ακόµη τα µυστικά του.

Θα χρειαστούν πολλές θυσίες και πιθανόν πολλούς λέοντες να θυσιάσουµε ακόµη γιατί ο δρόµος είναι µακρύς».

ΧΡ. ΛΙΟΝΤΑΚΗΣ
Ποιητής
«Το οιονεί παλλόμενο σώμα που κόβει την ανάσα»
«Ο παις του Κριτίου: η λανθάνουσα κίνηση που θροΐζει ανάµεσα στο στάσιµο και στο άνετο σκέλος διατρέχει τον κορµό και αγλαΐζει την ελαφρά κλίση της κεφαλής προς τα δεξιά. Το οιονεί παλλόµενο σώµα, µεγαλυνάριο του γυµνού, που κόβειτην ανάσα».

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=436335&h1=true

Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Καλά Χριστούγεννα!



Να η ευκαιρία να αποδείξουμε πως τα Χριστούγεννα δεν έχουν υλικής αξία αλλά οικογενειακή, φιλική και πάνω απ' όλα ανθρώπινη...
Να χετε ένα όμορφο τριήμερο!

Άρθρο 99, η νέα μόδα



Είμαστε ένα μπουρδέλο. Δεν εξηγείται αλλιώς η όλη κατάσταση. Πόσες φορές έχουμε ακούσει από γνωστούς μας όταν αναφερόμαστε για τον νόμο ότι πάντα υπάρχει ένα παραθυράκι για να γλιτώσουμε; Δεν είναι ψέμα αυτό. Ούτε είναι λάθος των νομοθετών. Είναι όλα μέσα στο σύστημα.

Την πρώτη φορά που ακούσαμε τον άρθρο 99 ήταν με την Α.Ε.Κ., η οποία γλίτωσε τον υποβιβασμό και την διάλυσή της χάρης σ' αυτό. Εκεί δε μιλήσαμε ούτε ασχοληθήκαμε με το συγκεκριμένο άρθρο. Το μόνο που μας ένοιαζε ήταν πως ένας μεγάλος αριθμός ψηφοφόρων (οπαδοί της Α.Ε.Κ.) μείνανε ευχαριστημένοι διότι η αποχαύνωση του οπαδισμού τους θα συνεχιζόταν.

Το άρθρο αυτό άρχισε πάλι να ακούγεται στην περίοδο της κρίσης. Κανείς όμως δεν έχει αναρωτηθεί για το τι λέει και ποιους ωφελεί τελικά.

Όταν μία επιχείρηση χρεοκοπεί είναι αναγκασμένη να δώσει όλα τα δεδουλευμένα στο προσωπικό που είχε. Αυτό μπορούσε να γίνει με το να πουλήσει εξοπλισμούς ή άλλα υλικά μέχρι να καλύψει το χρέος προς τους ανθρώπους (μία λέξη που έχουμε ξεχάσει όλοι μας).

Όμως οι σοφοί νομοθέτες βρήκαν ένα νέο άρθρο στο οποίο μπορεί να καταφύγει ο κάθε επιχειρηματίας. Σ' αυτό το άρθρο νόμιμα ο επιχειρηματίας δε πληρώνει κανέναν υπάλληλό του διότι πολύ απλά χρεοκόπησε. Η επιχείρηση και οι εγκαταστάσεις τις παραμένουν άθικτες κάτω από την προστασία του άρθρου και το προσωπικό... απλήρωτο και με τον νόμο.

Έτσι όλο και περισσότερες επιχειρήσεις καταφεύγουν στο άρθρο 99 για να απειλήσουν το προσωπικό τους. Το τι γινόταν και τι συνέπειες είχε στους ανθρώπους δε το γνωρίζαμε μέχρι που έλαβε ισχύ στο Αλτερ και τώρα πάει να γίνει και στην Ελευθεροτυπία. Όμως εκεί οι εργαζόμενοι έχουν φωνή (τηλεοπτική και γραπτή) και ενημέρωσαν με κάθε τρόπο τον λαό για το τι λέει αυτό το άρθρο.

Αποτέλεσμα; Όσοι ασχολήθηκαν και έμαθαν την αλήθεια τραβάνε τα μαλλιά τους διότι σιγά σιγά συνειδητοποιούν πως και η νομοθεσία και η δικαιοσύνη σ' αυτό το μπουρδέλο - κράτος είναι σάπια. Πλέον και επίσημα γνωρίζεις πως και δίκιο να χεις δε θα μπορέσεις να το διεκδικήσεις νομοθετικά διότι ο νόμος είναι με το μέρος του ισχυρού.

Να σας θυμίσω πως σ' αυτό το άρθρο μπήκε και ο Γαβαλάς, αφήνοντας απλήρωτους και χρεωμένους τους αλλοδαπούς που του έφτιαχναν τα ρούχα και του τα διναν σε χαμηλές τιμές για να τα πουλήσει αυτός σε δεκαπλάσια αξία. Αυτός ο τύπος (μην τον χαρακτηρίσω διαφορετικά) έχει αφήσει κόσμο άνεργο, απλήρωτο και χρεωμένο για να κουνιέται στην τηλεόραση και στα στέκια της νυχτερινής ζωής της Αθήνας (μη χέσω) και κανείς δε λέει τίποτα.

Εμείς φταίμε που δε μιλάμε. Εκεί έχουν γίνει τόσο αλαζόνες αυτοί εκεί πάνω και μας φέρονται έτσι. Εμείς τους δώσαμε αυτό το δικαίωμα. "Πάρτε τώρα και το άρθρο 99 διότι πρόβατα σιγά σιγά ξυπνάτε αλλά ευτυχώς εμείς ήμασταν προετοιμασμένοι γι' αυτό και στρέψαμε τον νόμο προς την μεριά μας. Οπότε βουλώστε το τώρα και δουλέψτε για μας." Αυτά μας λένε αυτοί και αμέσως πάνε να σνιφάρουνε την κόκα ή να πετάξουνε δεκάδες χιλιάδες ευρώ σε λουλούδια στις πίστες την ώρα που εμείς μαζεύουμε συσσίτια για τους συνανθρώπους μας.

Μακάρι το 2012 να μας ξυπνήσει και να τους στείλουμε όλους στο διάολο...

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

Ανθρωπιά



Την έχουμε ξεχάσει αυτήν την λέξη.
Προτιμούμε να ζούμε στην ζούγκλα που οι ίδιοι έχουμε φτιάξει και έχουμε παγιδευτεί.
Μία ζούγκλα τεχνητή στην οποία έχουμε χάσει πολλά νοήματα και πολλές αξίες.
Ευτυχώς όλα αυτά υπάρχουν ακόμα στην πραγματική ζούγκλα.
Ένα από τα ομορφότερα βίντεο που έχω δει.

Στόλισμα δέντρων

Πρωτότυπο όχι, μακάβριο όμως ναι.
Πάντα οι γιορτές μας προκαλούν μιά κατάθλιψη. Πόσο μάλλον όταν κάποια λαμόγια, μας τρώνε τα λεφτά, μ' αποτέλεσμα να μη μπορούμε να τις απολαύσουμε όσο θα θέλαμε και να πέφτουμε περισσότερο στην μιζέρια.
Οι αρχές στολίζουν τις πόλεις για να κρύψουν την μελαγχολία.
Οι πολίτες απαντάνε...
Το 2012 έρχεται...

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

Χαμογελάστε...


Από σήμερα η διάρκεια της μέρας θα μεγαλώνει και ίσως και η διάθεσή μας να αρχίσει να βελτιώνεται.
Έχουμε ανάγκη την καλή διάθεση και τον ήλιο...
Όμως αν οι Μάγιας λένε την αλήθεια τότε ξεκινήστε να μετράτε αντίστροφα. Μέρα που περνάει ίσως να μη ξαναπεράσει...

Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

Είναι όμορφη η Αθήνα;



Τι σου ρχεται στο μυαλό όταν ακούς την λέξη Αθήνα;
Η πρωτεύουσα της Ελλάδος, η πόλη που γέννησε το σημερινό δημοκρατικό μοντέλο, η πόλη των φιλοσόφων, η πόλη που επινόησε το θέατρο, η πόλη με την μοναδική γνωστή Ακρόπολη (όλες οι πόλεις έχουν ακροπόλεις)...
Η λίστα μπορεί να συνεχιστεί και να μας αναγκάσει να χάσουμε το νόημα της ανάρτησης αυτής.
Το ερώτημα είναι άλλο. Σ' αρέσει η Αθήνα του σήμερα;
Προσωπικά;
Όχι...
Γιατί;
Διότι είναι το τρανταχτό παράδειγμα της περίεργης φύσης μας. Μία πόλη στολίδι. Μία πόλη που άντεξε χιλιάδες χρόνια να κρατήσει μία ταυτότητα και να την μεταβάλει με αργούς και φυσιολογικούς ρυθμούς. Μία ταυτότητα που χάθηκε όταν κατέβηκαν οι βάρβαροι από τα βουνά. Μία πόλη που όταν έπαψε να χει κατοίκους με ρίζες έγινε ένα τσιμέντο.
Είναι μία κατεστραμμένη πόλη. Αν δεν είχε το σπουδαίο αυτό μνημείο που είχε την ατυχία να μη μπει ούτε στα εφτά αρχαία θαύματα του κόσμου ούτε στα άτυπα εφτά νεότερα. Αυτό δε σημαίνει πως δε μαγεύει ακόμα τον κόσμο. Αντιθέτως τους πολιτισμένους ανθρώπους τους ελκύει ακόμα. Ευτυχώς που την περιφράξανε για να την προστατεύσουν από τους ντόπιους, οι οποίοι αν είχαν πρόσβαση θα την είχαν γεμίσει με γκράφιτι κι εκείνην.
Τι ωραίο έχει πλέον η Αθήνα;
Τα απομεινάρια μιας εποχής. Τα τελευταία σημάδια πως εδώ κάποτε υπήρξε πολιτισμός, πως εδώ κάποτε υπήρχε παιδεία και φως. Αυτά τα απομεινάρια κάποιοι (δες εδώ) από την μια δε τα σέβονται (δες εδώ) και από την άλλη λόγω κομπλεξισμού τα δείχνουν με ψευτοπερηφάνεια σαν να ναι δικά τους διότι πολύ απλά δεν έχουν κάτι άλλο να δείξουν.
Τι σου προκαλεί η Αθήνα;
Πίκρα για το πως την καταντήσαμε και νοσταλγία από τις όμορφες ασπρόμαυρες εικόνες που απολαμβάνουμε σε λευκώματα και στον παλιό καλό κινηματογράφο...
Ότι απέμεινε από την Αθήνα μπορούμε να το απολαύσουμε σ' αυτό το υπέροχο βίντεο...

Ήταν "θεός" γιατί...



Σύμφωνα με τους επίσημους βιογράφους του, η γέννησή του το 1941 είχε προφητευτεί και προαναγγελθεί με διπλό ουράνιο τόξο και ένα νέο άστρο στον ουρανό.

Είχε αναφερθεί πως δεν αφόδευε ούτε κατουρούσε (μάλλον είχε εσωτερική ανακύκλωση). Φυσικά αυτό διαψεύσθηκε

Είχε απαγάγει τον Νοτιοκορεάτη παραγωγό ταινιών Σιν Σανγκ Οκ μαζί με την γυναίκα του το 1978 για την ενίσχυση του Βορειοκορεατικού κινηματογράφου. Γύρισε εφτά ταινίες μέχρι που απέδρασαν και γύρισαν πίσω. Αυτό δείχνει και το πόσο φανατικός κινηματογραφόφιλος ήταν.

Είχε χαρακτηριστεί από τους Βορειοκορεάτες ως "ημίθεος του στυλ" όταν την ίδια στιγμή οι Νοτιοκορεάτες τον περιγελούσαν για τα φουντωτά μαλλιά του, τα ρούχα και τα παπούτσια που φορούσε για να φαίνεται ψηλότερος (συκοφαντίες).

Λέγεται πως ο ίδιος είχε διαδώσει στον λαό του πως ανάλογα με την διάθεσή του ρύθμιζε ή επηρέαζε τον καιρό.

Γίνεται με όλα αυτά να μην θεωρείται άξια θεός;

Φυσικά βοήθησε και ο μέσος όρος IQ του λαού του...

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Κι άλλοι θα κάνουν μαύρα Χριστούγεννα...



Αν ο θρήνος αυτός είναι αλήθινος, τότε εγώ είμαι ο Ναπολέων.
Από την άλλη όμως παρατηρώντας την ιστορία της Β. Κορέας καθώς και τον τρόπο ζωής των κατοίκων της νιώθω πως κακώς τους ειρωνεύομαι. Πιθανότατα οι άνθρωποι να θρηνούν αληθινά. Το ότι πέθανε ο ηγέτης του χειρότερου και πιο απάνθρωπου καθεστώτος που υπάρχει αυτή τη στιγμή στον πλανήτη δε σημαίνει πως βγαίνουν από το ισόβιο καθεστώς να είναι ο πιο απομονωμένος λαός χωρίς ανθρώπινα δικαιώματα και όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον...
Για κάποιους λαούς η αλλαγή ενός έτους δε σημαίνει τίποτα...

Πραγματεία περί αθεολογίας Νο1



Ο Μπέρτραντ Άρθουρ Γουίλιαμ Ράσελ (Bertrand Arthur William Russell), (18 Μαΐου 1872 -- 2 Φεβρουαρίου 1970), ήταν Βρετανός φιλόσοφος, μαθηματικός και ειρηνιστής. Ο Ράσελ ως συγγραφέας και άνθρωπος συνέχισε την οικογενειακή παράδοση στην πολιτική σκέψη και δράση, με αντιπολεμική δράση. Γεννήθηκε στην ακμή της Βρεταννικής Αυτοκρατορίας. Πέθανε από γρίπη, έναν αιώνα αργότερα, όταν η Βρετανία είχε περάσει δύο παγκόσμιους πολέμους. Έκανε κριτική στα πυρηνικά καθώς και την εισβολή των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Το 1950 κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Γεννήθηκε στις 18 Μαΐου 1872 στο Trellech του Monmouthshire, καταγόμενος από αριστοκρατική οικογένεια. Ο αδερφός του Φρανκ τον εισήγαγε στις θεωρίες του μαθηματικού Ευκλείδη. Ξεκίνησε τις σπουδές του με υποτροφία στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ το 1890 στο Trinity College για να σπουδάσει μαθηματικά. Το 1893 τελείωσε τις σπουδές του και το 1902 παντρεύτηκε. Ξεκίνησε να δημοσιεύει έργα του το 1896. Στο κολέγιο του Τρίνιτυ, γνώρισε τον Λούντβιχ Βιτγκενστάιν και έτσι ξεκίνησε μία συνεργασία μεταξύ των δύο ανδρών. Ο Ράσελ ταξίδεψε και δίδαξε στη Ρωσία, στην Κίνα και στην Ιαπωνία (1920).
Φυλακίστηκε για τη φιλειρηνική του δράση τον Α' Π.Π.
Αντιτάχθηκε στον Χίτλερ, στον ολοκληρωτισμό του Στάλιν, στον πόλεμο του Βιετνάμ και στην εξάπλωση των πυρηνικών όπλων.
Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ράσελ δίδαξε σε πανεπιστήμια των ΗΠΑ, καταδικάζοντας τα πυρηνικά όπλα και των πόλεμο των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Απεβίωσε στις 6.30 μ.μ. στις 2 Φεβρουαρίου 1970 στην οικία του στην Ουαλία, από γρίπη.

Μπουταρικός

Ένα πλωτό χριστουγεννιάτικο δέντρο είναι από μόνο του ξεχωριστό.
Το να βυθιστεί πριν από τις γιορτές γίνεται μοναδικό...

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

Ήρθαν οι γιορτές!



Επίσημα μπαίνουμε στην βδομάδα των γιορτών. Οι πρώτες δύσκολες γιορτές για όλους της γενιάς μου. Σίγουρα κάποιοι πολύ μεγαλύτεροί μας έχουν ζήσει και κάτω από δυσκολότερες συνθήκες Χριστούγεννα. Όμως εμείς που μεγαλώσαμε στην καλοπέραση και μας κακομάθανε θα ζοριστούμε πολύ φέτος.
Πάντα οι γιορτές μου προκαλούσαν μία κατάθλιψη. Μάλλον ήταν η αναμονή μέχρι να ρθούν. Και μόλις ερχόντουσαν με έπιανε η στεναχώρια πως θα περάσουν γρήγορα.
Φέτος όμως είναι η πρώτη φορά που δεν τις περίμενα με την ίδια όρεξη. Ούτε θα στεναχωρεθώ αν θα περάσουν...
Όμως για όσους υπάρχει ακόμα η μαγεία των Χριστουγέννων μέσα τους, τους εύχομαι καλές γιορτές!

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

Άλλος ένας μας αποχαιρέτησε για το 2011



Αρχές καλοκαιριού δέχομαι το τηλεφώνημα από έναν φίλο. Έχω πρόσκληση για την Cesaria Evora στον Λυκαβηττό. Εννοείται πως την δέχτηκα την πρόσκληση αυτή. Πάντα ήθελα να την ακούσω. Θα την συνοδεύει μία νέα τραγουδίστρια επειδή η Cesaria έχει γεράσει πολύ και δε θα μπορεί να βγάλει όλο το πρόγραμμα, μου πρόσθεσε το φιλαράκι. Δεν με ενοχλεί, απλά θέλω να την δω...
Η συναυλία ήταν υπέροχη. Τα τραγούδια με ταξίδεψαν ως την άκρη της Αφρικής. Η νέα τραγουδίστρια που την συνόδευε έδωσε μία υπέροχη παράσταση. Ήρθε η σειρά της Cesaria. Αρκετοί βοήθησαν την ξυπόλυτη τραγουδίστρια να ανέβει στη σκηνή. Ο κόσμος χειροκροτούσε για να της δώσει τη δύναμη που χρειαζόταν. Η ζωντάνια και το πάθος της δεν έχουν φύγει παρόλο που ηλικία της ήταν προχωρημένη. Η συγκίνηση μεγάλη. Τραγούδησε όσο μπορούσε, όσο την κρατούσαν οι δυνάμεις της. Ξεπέρασε τα όριά της και αυτό διότι αγαπούσε το ελληνικό κοινό.
Έφυγε κάτω από τον ήχο των χειροκροτημάτων του κοινού. Είχαμε σηκωθεί όλοι και την χαιρετούσαμε. Από μέσα μου πίστευα πως ήταν το πρώτο και τελευταίο χειροκρότημα που της πρόσφερα...
Μετά από λίγο καιρό δήλωσε πως θα σταματήσει το τραγούδι.
Σήμερα άφησε και την τελευταία της πνοή...

Καλό ταξίδι Cesaria....
Το Sodade είναι μία λέξη μοναδική που μόνο εσύ ήξερες να προφέρεις με όλο το νοσταλγικό πάθος που κρύβει...

Η Γενιά των 30




Γνώρισα χαζούς και αυταρχικούς ανθρώπους,
ανθρώπους με βαμμένα μάτια και μαργαριταρένια σκουλαρίκια,
ανθρώπους με εφημερίδες και αυστηρά μουστάκια που ξύνουν επιδεικτικά τις μύτες τους.
Άλλους με ζελέ στα μαλλιά,
βουβάλια και heavy metal,
που ξεκουφαίνονται και φωνάζουν.
Άλλους που αδιαφορούν για το αν υπάρχουμε ή αν υπάρχουν κι αυτοί ακόμα,
άλλους που η πλήξη στο τραίνο τους έκαναν ποιητές
και τέλος αυτούς που με τόσο θόρυβο κατάφεραν να κοιμηθούν.
Ησυχία, μην τους ξυπνήσουμε...

Δήμητρα Σκανδάλη
Χειρο-ποιήματα νεανικής απερισκεψίας
Εκδόσεις Γαβριηλίδης

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Απόδραση!



Άλλο θέμα είχα στο μυαλό μου να γράψω και άλλη μουσική να σας προσφέρω. Όμως είναι το απόγευμα μίας Παρασκευής της μίζερης καθημερινότητας που μας έχουν προσφέρει κάποιοι αλήτες. Κάποτε τα απογεύματα της Παρασκευής είχαν μία χαρά και μία ανακούφιση καθώς δυο ελεύθερες μέρες μας περιμέναν για να αναζητήσουμε λίγη ξεκούραση και να απολαύσουμε την ζωή που οι γρήγοροι ρυθμοί μας το απαγορεύουν.
Πόσος καιρός πάει που έχω να νιώσω την χαρά ενός απογεύματος Παρασκευής;
Όπως επίσης πότε ήταν τα τελευταία Χριστούγεννα που με ενθουσίασαν;
Η Παρασκευή έγινε μία ακόμη μίζερη μέρα της καθημερινότητας. Το μόνο που μου προσφέρει το σαββατοκύριακο είναι ένα ανθρώπινο πρωινό ξύπνημα (μιας και ξυπνάω τις καθημερινές στις 6 το πρωί). Δεν υπάρχει πια η σπουδαία απόδραση των δύο αυτών ημερών.
Πλέον έχω αρχίσει να πιστεύω πως δεν υπάρχει καμία "απόδραση" πάνω στην γη και κυρίως στην χώρα μας. Παντού επικρατεί κατάθλιψη και μιζέρια. Αρχίζω να πιστεύω μία φράση που άκουσα στην ταινία του Τρίερ "Μελαγχολία", "...η γη είναι ένας σατανικός πλανήτης. Δεν έχει πια τίποτα καλό πάνω του. Η καταστροφή του θα είναι ένα τίποτα για το σύμπαν...".
Το Σύμπαν. Μόνο εκεί μπορείς να βρεις την απόδραση που αναζητάς. Μόνο εκεί μπορείς να βρεις την ηρεμία που έχεις ανάγκη για να χαλαρώσεις, για να αδειάσει το μυαλό σου από προβλήματα και άγχη.
Πως μπορείς να φτάσεις εκεί;
Νομίζω πως γι' αυτό είμαι τυχερός. Μικρός είχα κόλλημα με τους δεινόσαυρους και με το διάστημα. Τα δύο μεγάλα Δέλτα της παιδικής μου ζωής. Το Δέλτα βλέπετε πάντα με κυνηγούσε. Πολλές φωτογραφίες από το διάστημα και τους πλανήτες αποθηκεύτηκαν στον παιδικό μου μυαλό. Από επιστημονικές εικόνες έχουν μετατραπεί σε νοσταλγικές εικόνες.
Έτσι κάθε Παρασκευή απόγευμα σβήνω τα φώτα, απενεργοποιώ τα κινητά, επιλέγω την μουσική που θέλω να ακούσω και αφού αναπαυθώ στον καναπέ κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω εκεί.
Νιώθω το σώμα μου να μουδιάζει, να μη θέλει να κινηθεί. Όλα γύρω μου αρχίζουν από μόνα τους να γυρίζουν. Γύρω μου επικρατεί ένας ίλιγγος. Με τρομάζει αλλά δε με απειλεί και αυτό με ανακουφίζει περισσότερο.
Τότε είναι που ταξιδεύω. Τότε ζω μια πραγματική απόδραση στη φαντασία, στη νοσταλγία, στα βάθη του μυαλού μου...
Γι΄αυτό το λόγο μου φάνηκαν τόσο οικείες οι εικόνες στην ταινία "Το δέντρο της ζωής". Είναι εικόνες που χω δει κι εγώ στα παιδικά μου χρόνια αλλά και στις τελευταίες Παρασκευές της μίζερης καθημερινότητάς μου.
Τελικά η μόνη απόδραση και το μόνο καταφύγιο της σημερινής δυστυχίας είναι η νοσταλγία των παιδικών μας χρόνων. Τουλάχιστον εγώ όταν πάω εκεί ηρεμώ...
Είναι μία λύση;
Είναι η αρχή της κατάθλιψης;
Για μένα είναι η πραγματική απόλαυση και η μόνη απόδραση από τον μίζερο κόσμο που ζω...

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

Γίναμε πρωτοσέλιδο (;)

Εγώ νόμιζα πως βγάλανε τον Ερντογάν πρόσωπο της χρονιάς.
Όμως σήμερα κυκλοφόρησε αυτή η εικόνα στο ίντερνετ.
Σας έλεγα κάποτε πως δεν ανήκουμε στην Ευρώπη αλλά είμαστε κομμάτι της Βόρειας Αφρικής. Όπως το Ισραήλ που δεν ανήκει στην Ασία αλλά είναι κομμάτι της Ευρώπης (μιας και συμμετέχει σε όλες τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις). Έτσι μαζί με την Αραβική Άνοιξη ξυπνήσαμε κι εμείς. Αλλά επειδή εμείς γεννήσαμε τον πολιτισμό και τη δημοκρατία κτλ κτλ ανήκουμε στην Δύση. Οπότε εμάς μας ξύπνησαν οι Ισπανοί και όχι οι Αιγύπτιοι.
Τρέχα βγάλε άκρη. Αν αρχίσω να τα αναλύω όλα αυτά πάλι θα γίνω κουραστικός και βαρετός.
Απλά θα ήθελα να συγχαρώ όλους εμάς τους κομμουνιστές, φασίστες και μαλάκες που κατεβήκαμε στο Σύνταγμα.
Πάγκαλε άλλη φορά θα γίνεις πρόσωπο της χρονιάς εσύ.

Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011

13-12-11



Γρουσούζικη μέρα για μας, μιάς και η Πόλη είχε πέσει Τρίτη και 13. Έτσι αυτή η μέρα έχει μείνει σήμερα ως η χειρότερη που μπορεί να σου τύχεί.
Είσαι πιο προσεκτικός στην δουλειά, στην επικοινωνία με τους συνανθρώπους σου, με την σχέση σου κ.τ.λ.
Η συγκεκριμένη ημερομηνία συνδυάζεται και με μία περίεργη αντίστροφη μέτρηση. 13-12-11...
Και όσο το 2012 έρχεται κοντά μας τόσο η φαντασία οργιάζει.
Η αλήθεια είναι πως πριν καιρό είδα το παραπάνω βίντεο και μου κίνησε την περιέργεια. Πράγματι δεν έχουμε ζήσει τόσες καταστροφές μέσα σε ένα χρόνο. Το 2011 θα μείνει στην μνήμη μας με άσχημες στιγμές. Με τρομερά φυσικά φαινόμενα που προκάλεσαν μεγάλες ζημιές και πολλούς θανάτους...
Σίγουρα το βίντεο αυτό προβληματίζει...
Τι πιστεύετε;

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

Σύντομα "νοσταλγία" θα είναι ένα άλλο όνομα για την Ευρώπη


Νιώθω σαν να μην είχα ποτέ πατρίδα, καταλαβαίνεις;
Νιώθω δεμενος με τη χώρα, με αυτή τη χώρα, κι όμως δεν ξέρω που ακριβώς ταιριάζω σε αυτήν...
Υπάρχει πάντα αυτό το είδος νοσταλγίας για έναν τόπο, ένα μέρος όπου μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου.

Σαμ Σέπαρντ

Υπάρχει άραγε κανείς που να μη το νιώθει αυτό;...

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

Αριστουργήματα του παρελθόντος: Amadeus (1984)


Η σχέση αυτή όσο περίεργο κι αν ακούγεται ξεκίνησε πριν γεννηθώ. Ενώ βρισκόμουν στην κοιλιά της μητέρας μου ακόμα, ο αδελφός της αγαπημένος μου θείος της έκανε δώρο σε βινύλιο το soundtrack της ταινίας Amadeus.
"Να το ακούς γιατί θα το ακούει και το έμβρυο κι έτσι θα γεννηθεί φρόνιμο".
Φυσικά δεν επαληθεύτηκε ποτέ διότι ποτέ δεν ήμουν φρόνιμος. Μόνο όταν η μητέρα μου ήθελε να κατέβει στην αγορά και με ήθελε φρόνιμο σπίτι. Με έβαζε στην πολυθρόνα δίπλα στο ηχοσύστημα του σπιτιού. Έβαζε τον δίσκο έτοιμο στην κονσόλα. Στη συνέχεια τοποθετούσε τα ακουστικά στο βύσμα και μου τα φορούσε στο κεφάλι. Ήταν από τα μεγάλα δερμάτινα ακουστικά σαν αυτά που είχε ο Ρότζερ Γουότερς στις συναυλίες του την δεκαετία του '80. Ήταν τόσο μεγάλα που κάλυπταν όλο το κεφάλι μου. Ίσως να εξείχε μόνο η μύτη μου για να μπορώ να αναπνέω Όπως με άφηνε στον καναπέ, με έβρισκε μετά από λίγη ώρα. Μαγεμένος από τις μελωδίες του Μότσαρτ να μη θέλω να αποχωριστώ τα άβολα ακουστικά από το κεφάλι μου.
Τα μωρουδίστικά μου χρόνια τα χω συνδυάσει με τις υπέροχες αυτές μελωδίες.
Όμως την ταινία δεν την είχα δει ποτέ. Ακόμα και όταν έπεσε στα χέρια μου δεν την έβαλα αμέσως να την δω. Προτιμούσα να μείνει η μουσική της ως παιδική ανάμνηση και να μη την συνδυάσω με την ταινία.
Δε κρατήθηκα όμως. Μία τυχαία Κυριακή σαν την σημερινή αφού αρνήθηκα δύο προτάσεις, παρακολούθηση ενός ποδοσφαιρικού αγώνα και ενός σινεμά, έμεινα σπίτι και με συντροφιά ένα κρασάκι χαλάρωσα στον καναπέ και την απόλαυσα.
Η στοιχειωμένη σχέση αυτή άρχισε να σπάει. Μία αριστουργηματική ταινία άρχισε να προβάλλεται μπροστά μου. Δυόμισι ώρες και δε κουράστηκα ούτε λεπτό να παρακολουθώ.
Ο χώρος γέμισε με τις μελωδίες που άκουγα μωρό. Για μία ακόμη φορά έπιασα τον εαυτό μου να στέκεται ακίνητος και φρόνιμος στον καναπέ και να μαγεύεται από την μουσική του Μότσαρτ.
Η ταινία ήταν υπέροχη. Οι ερμηνείες εξαιρετικές. Τα σκηνικά και η ατμόσφαιρα της εποχής πολύ πετυχημένα. Το μυστήριο με τον τάφο του Μότσαρτ παρουσιάζεται με υπέροχο τρόπο στο τέλος της ταινίας. Η έμπνευση και η γραφή αυτής της τόσο όμορφης μουσικής τόσο όμορφα περιγράφεται που νιώθεις εύκολα το πάθος και την φαντασία του δημιουργού.
Δε θέλω να το παίξω κριτικός ταινιών. Δεν είμαι εξάλλου. Το μόνο που θέλω να πω είναι πως μόλις τελείωσε η ταινία αμέσως έβαλα το σάουντρακ να παίζει πάλι διότι δεν ήθελα αυτή η μελωδία να φύγει από τον χώρο...
Να το δείτε οπωσδήποτε το έργο αυτό.
Ειδικά αν είστε μουσικόφιλοι...

Υ.Γ. Σίγουρα ο Κιλσόφσκι για την Μπλε ταινία του πήρε ιδέες από το Amadeus. Ακόμα και οι μεγάλοι δημιουργοί αντιγράφουν...

Αθήνα και χρώμα!


Όλοι μας το ξέρουμε πλεον πως οι πληγές που είχαν ανοίξει οι "μοντέρνες" κυβερνήσεις Καραμανλή (θείου) και της μετέπειτα χούντας στην πόλη της Αθήνας για να την κάνουν μία σύγχρονη πόλη, δε μπορούν να κλείσουν.
Νεοκλασσικά σπίτια ακόμα γκρεμίζονται μόνα τους διότι κανένας δεν ενδιαφέρεται για το καλό αυτού του τόπου. Από την άλλη γκρίζες άγαρμπες πολυκατοικίες στέκουν ακόμα όρθιες γεμίζοντας την καθημερινότητά μας με μιζέρια.
Υπάρχουν όμως κάποια πρότζεκτ που προσπαθούν να κρύψουν τις ατέλειες αυτές. Όπως τα κορίτσια κρύβουν τα σπυράκια τους κάτω από το μέικ άπ έτσι και ορισμένοι καλλιτέχνες του δρόμου προσπαθούν να ομορφύνουν τους τυφλούς χώρους των πολυκατοικιών με σχέδια. Τέτοια σχέδια έχουμε δει στου Ψυρρή. Ακόμα στέκουν εκεί χρωματιστά σπάζοντας την μονοτονία του γκρίζου.
Η εικόνα είναι όμορφη. Μπορεί να μετατρέψει την πόλη σε μία γκαλλερύ. Ίσως έτσι να ξεκινήσει ένα νέο καλλιτεχνικό κίνημα.
Έτσι η Αθήνα μετατραπέται σε μία όμορφη βαμμένη κοπέλα του Σαββατόβραδου.
Όμως το Σαββατόβραδο δε διαρκεί πολλές ώρες και τα ξημερώματα που γυρνάει σπίτι της για να κοιμηθεί, η βαμμένη ομορφιά σβήνεται μπροστά στον καθρέφτη και η αλήθεια αποκαλύπτεται...

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Σςςςς... απόψε έχει μπάλα!



Και αυτή τη φορά το ματς θα ναι πιο δυνατό διότι η Ρεάλ έχει ανέβει...

Ο τυφλός ψαράς



Ένα υπέροχο ντοκιμαντέρ του Χιώτη φωτογράφου Στρατή Βογιατζή.
Ένας παππούλης τυφλός και ανάπηρος στο ένα χέρι συνεχίζει να ψαρεύει στην θάλασσα της Λαγκάδας διότι πολύ απλά του προσφέρει την ελευθερία που ο ίδιος αναζητά μέσα από τις αποδράσεις του αυτές.
Ένα ντοκιμαντέρ γροθιά στο στομάχι του κάθε κακομαθημένου που δουλεύει σε ένα γραφείο και γρινιάζει για κούραση και απαλεψιά.
Η ανθρώπινη δύναμη είναι μεγάλη αρκεί να την ανακαλύψει ο καθένας. Βρίσκεται μέσα μας χωρίς να το γνωρίζουμε. Ίσως να μη θέλουμε να το ξέρουμε γιατί μας αρέσει να νιώθουμε κακομοίρηδες ώστε να μας νταντεύουν άλλοι.
Μετά από αυτό το βίντεο θα ψάξω και γω μέσα μου να την βρω...

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2011

Η Ευρώπη χάνεται και κάποιοι χτενίζονται...

Αυτήν την καρέκλα ποιός θα την πάρει;
Δε μας νοιάζει κάν.
Οι άνθρωποι αυτοί είναι τραγικοί. Και πιο τραγικοί από αυτούς είναι τα κανάλια που ασχολούνται μαζί τους. Το Σάββατο είχαμε τον Χρυσοχοΐδη, μετά τον Παπουτσή. Χθες κοκορευόταν ο Λοβέρδος. Έλεος.
Ρε ανίκανοι γνωρίζετε πως εσείς φέρατε την χώρα στο χείλος της καταστροφής. Και μη μου πείτε πως όλη η Ευρώπη είναι έτσι. Εκεί υπάρχει ένα σύστημα που δουλεύει ρολόι. Το Βέλγιο ήταν ένα χρόνο σχεδόν ακυβέρνητο και όλα πήγαιναν μια χαρά. Η μούχλα σας έχει σαπίσει τις ήδη χαλασμένες και αδύναμες βάσεις αυτής της υποτιθέμενης δημοκρατικής κυβέρνησης. Ο κόσμος πεινάει και ψάχνει να βρει δουλειά και σεις πουλάτε πάλι παραμύθια για μια θέση εξουσίας;
Σφαχτείτε σαν τα κοκόρια. Σίγουρα υπάρχουν λίγοι μαλάκες ακόμα που θα σας ψηφίσουν. Του πούστη πια... το 3% θα το πιάσετε να μπείτε στην Βουλή ξανά.
Είστε τραγικοί. Και σεις και τα παπαγαλάκια σας. Σε λίγες μέρες η Ελλάδα θα βρίσκεται εκτός Ε.Ε. και αν σαν λαός αποκτήσουμε αρχίδια εκείνη τη στιγμή θα σας στήσουμε στον τοίχο όλους να σας τουφεκίσουμε. Καλό θα ήταν να παίρνετε ήδη σειρά...
Καλύτερα να κρυφτείτε παρά να συνεχίσετε τα ψέματά σας στα τηλεοπτικά παράθυρα που σας προσφέρουν οι γλείφτες σας.
Ο Πρετεντέρης γύρισε από την Λυών και εξακολουθεί να το παίζει μάγκας...
Τα γιαούρτια Πρετεντέρη και λοιποί τελείωσαν. Τώρα θα πέφτουν πέτρες...

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

Όταν η ανθρωπιά και ο πολιτισμός συναντούν τον αθλητισμό



Όλα αυτά έγιναν στο μεγάλο ντέρμπυ του Ολλανδικού πρωταθλήματος μεταξύ των δύο πιο μισητών αντιπάλων, της Φέγερνοντ και της Αϊντχόβεν. Μέσα στο γήπεδο βρισκόταν ένας 60χρονος καρκινοπαθής οπαδός για να παρακολουθήσει τον αγώνα της αγαπημένης του ομάδας. Μόλις οι φίλαθλοι έμαθαν για την παρουσία του καθώς και για το πρόβλημα υγείας του, σταμάτησαν το φανατισμό και τραγούδησαν όλοι μαζί έναν από τους πιο συγκινητικούς ύμνους του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, το "You never walk alone".
Αναρωτιέμαι πόση ψυχική δύναμη και κουράγιο κατάφερε να αποκτήσει ο άνθρωπος αυτός, εκείνη τη στιγμή.
Από την άλλη προσπαθώ να αποφύγω σκέψεις και υποθέσεις στην περίπτωση που αυτός ο άνθρωπος βρισκόταν σε ένα ελληνικό γήπεδο πως θα του φερόντουσαν οι δικοί μας οπαδοί.
Το μόνο παρήγορο για την Ελλάδα είναι πως από τα πλάνα της μετάδοσης του αγώνα ήταν εμφανής μία ελληνική σημαία πάνω στην κερκίδα.
Όπως και να χει για μία ακόμη φορά ο αθλητισμός έδειξε πως έχει κρατήσει ακόμα έναν ανθρώπινο χαρακτήρα μακριά από τα κεφάλαια και τα τεράστια συμβόλαια παικτών.
Μακάρι να συμβούν και αλλού τέτοιες μαγικές στιγμές...

Καλλιτεχνικό ζευγάρι...


Πόσο όμορφο ακούγεται αυτό σαν τίτλος. Καλλιτεχνικό ζευγάρι. Δεν μοιράζονται μόνο την καθημερινότητα, τις στιγμές και την ρουτίνα της ζωής αλλά και την πνευματική και καλλιτεχνική ανησυχία και δημιουργικότητα
Ένα ιστορικό ζευγάρι ήταν ο Ντιέγκο Ριβέρα και η Φρίντα Κάλο. Εκείνη τη περίοδο πετυχημένος και γνωστός ήταν ο Ριβέρα. Με την πάροδο του χρόνου η τέχνη της Κάλο έμεινε γνωστή (κάτι στο οποίο βοήθησε και η ταινία με την ζωή της).
Νομίζω πως τις μέρες μας είναι σπάνια τα δημιουργικά ζευγάρια. Δεν οφείλεται μόνο στη μείωση του πνευματικού επιπέδου και της καλλιτεχνικής δημιουργικότητας. Φταίει και η διάλυση των ανθρώπινων σχέσεων, οι οποίες περνάνε μία κρίση αντίστοιχη με την οικονομική.
Πόσο τυχερός μπορεί να νιώθει κανείς όταν συμπεριλαμβάνεται σε μία αντίστοιχη σχέση. Πόσο τυχερός μπορεί να νιώθει κάποιος όταν πιστεύει πως μπορεί να δημιουργήσει.
Τότε ήταν ο Ριβέρα με την Κάλο που ζήσανε έναν παθιασμένο έρωτα και μέσα από αυτήν την σχέση δημιούργησαν υπέροχα έργα τέχνης. Ήταν και οι πολιτικές εξελίξεις της εποχής εκείνης που τους το επέτρεψαν αυτό...
Μία σχέση έντονη και δημιουργική.
Και όλα αυτά ξεκίνησαν σαν σήμερα πριν από 125 χρόνια όταν γεννήθηκε ο Ντιέγκο Ριβέρα.

Το παρακράτος του ΜΠΑΤΣΟΚ




Υπουργέ προστασίας του πολίτη και αρχηγέ της αστυνομίας, σε ένα βίντεο σας έχουμε καθαρά πρόσωπα "ταραξιών" από τα επεισόδια της Τρίτης.
Βρείτε τους.
Στα τμήματα είναι.
Όχι δεν τους έχουν πιάσει ακόμα.
Εκεί δουλεύουν...

Ζήτω η χούντα!

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

Με τον Κωνσταντίνο στο Bios














Πριν μιάμιση βδομάδα είχα γράψει μία ανάρτηση που άλλους ενόχλησε κι άλλους άρεσε (πατήστε εδώ). Άρεσε όμως σε έναν φίλο που μου πρότεινε να γίνει θεματική βραδιά στο BIOS.
Έτσι την προηγούμενη Τετάρτη πραγματοποιήθηκε η προβολή της ταινίας "Ο Μεγάλος Δικτάτωρ" στο αμφιθέατρο του μπαρ. Έτυχε να φτάσω πιο νωρίς. Ο φόβος άρχισε να εμφανίζεται στο πρόσωπό μου. Μάλλον θα ξαναδώ μόνος μου την ταινία. Ευτυχώς όμως σιγά σιγά άρχισε να μαζεύεται ο κόσμος. Τελευταίος ο Κωνσταντίνος μπήκε πανηγυρικά στο χώρο.
Τα φώτα σβήσανε και η ταινία ξεκίνησε. Ο κόσμος γελούσε, ένιωθα πως απολάμβανε την ταινία, χαλάρωσα στην καρέκλα μου και ξεκίνησα να την απολαμβάνω ξανά και γω. Στο τέλος ένιωσα την συγκίνησή τους. Αυτά που ένιωσα εγώ την πρώτη φορά που είδα αυτήν την ταινία το ένιωθε τώρα κι άλλος κόσμος. Το χειροκρότημα στο τέλος με έκανε να νιώσω πολύ όμορφα. Η πρώτη φορά που ένιωθα κάτι τόσο όμορφο...
Και αυτό οφείλεται στον Κωνσταντίνο.
Το κερασάκι στην τούρτα είναι πως η συνέντευξη που μου πήρε την μέρα εκείνη την έβαλε στο τέλος μιας υπέροχης εκπομπής αφιερωμένης στην επέτειο του Γρηγορόπουλου και στα 21 χρόνια από τον θάνατο του πραγματικού πρίγκιπα Παύλου Σιδηρόπουλου...
Καλή ακρόαση...

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

Μας πούλησαν οι Γερμανοί!




Θηρίο ο Θρύλος. Άξιζε την πρόκριση στους "16" αλλά οι Γερμανοί μας πούλησαν για τα μάτια των Γάλλων. Η σκηνή της λήξης του αγώνα με ένα γήπεδο παγωμένο να περιμένει την λήξη του αγώνα της Μαρσέιγ με την Ντόρτμουντ θα το θυμόμαστε για πάντα...
Ο Ολυμπιακός άξιζε την πρόκριση αλλά σίγουρα η συνέχεια στο Europa League θα είναι το ίδιο ενδιαφέρουσα.
Καλή συνέχεια στον Ολυμπιακό που ξεκίνησε στραβά αλλά συνεχίζει παλικαρίσια...
Καλή συνέχεια και στον ΑΠΟΕΛ που συνεχίζει στους "16" του CL.

Τρία χρόνια φωτιάς...



Αν θες να σεβαστείς την μνήμη ενός νεκρού, κάνε το σιωπηλά...

Εξεγέρσεις μαϊμού

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Στην Γαλλία το βουλώνουν...


Παρέμβαση σε ομιλία Μπακογιάννη-Πρετεντέρη στη... by funked00


Στην Ελλάδα γιατί δε συμβαίνει αυτό;
Παρατηρούμε πως πολλοί πολιτικοί που πηγαίνουν στο εξωτερικό για ομιλίες ή εκδηλώσεις, έρχονται αντιμέτωποι με ανθρώπους που έχουν γνώσεις της κατάστασης που περνάει ο κόσμος τις μέρες μας και έχουν το θράσος να τους μιλήσουν έξω από τα δόντια.
Εδώ στην Ελλαδίτσα και στα ελληνικά κανάλια και ραδιόφωνα όλοι τους γλύφουν τα αυτιά. Και δυστυχώς κανένας δεν τους έχει μιλήσει κοφτά και αληθινά.
Και δε μιλάω για χρήση υβριστικού λεξιλογίου.
Μπορεί με έξυπνες ερωτήσεις να τους χλομιάσει.
Μπορεί με έξυπνες ατάκες να τους δέσει την γλώσσα κόμπο.
Μπορεί με ειλικρίνεια και ηρεμία να τους στριμώξει στην γωνία και να τους αναγκάσει να το βουλώσουν.
Να πάψουν να χρησιμοποιούν αυτόν τον ξύλινο λόγο που τους έχουμε μάθει τόσα χρόνια στα ελληνικά κανάλια να μας πρήζουν με τα ίδια και τα ίδια.
Μεγάλη εντύπωση μου έκανε μία σκηνή στο βίντεο. Ένας Γάλλος την ρωτάει για την είσοδο της ακροδεξιάς στην κυβέρνηση. Η Μπακογιάννη του απαντάει πως δεν τους παίρνουμε στα σοβαρά. Στην Ελλάδα αυτή η κουβέντα θα τελείωνε εκεί. Όμως εκεί η νεολαία δεν εφησυχάζεται. Αμέσως την ξεμπρόστιασε.
Δε γίνεται να λέτε πως δε παίρνετε στα σοβαρά την ακροδεξιά στην Ελλάδα όταν εσείς η ίδια της έχετε δώσει ψήφο εμπιστοσύνης..
Με την μαλακία που μας τρώει στο να μη τους την μπαίνουμε έχουν πάρει αυτό το θάρρος (ή καλύτερα θράσος) και μας κοροϊδεύουν κατάμουτρα. Ακόμα και ο Χρυσοχοΐδης βγήκε και μιλούσε τόσο τραγικά που με αναγκάζει να εύχομαι να μου δοθεί μια στιγμή να έχω έναν από αυτούς απέναντί μου, να τον ακούω να λέει την κάθε ηλιθιότητα που θα κατεβάζει από το μυαλό του και να τον διακόπτω λέγοντάς του: "Μα καλά, πόσο μαλάκας είσαι; Για πόσο μαλάκες μας περνάς; Τι είναι αυτά που λες; Πες την αλήθεια. Πάρε μια ευθύνη. Δε θα το κουνήσεις από δω αν δεν μιλήσεις σωστά και αντρίκια.".
Δυστυχώς όμως στην Ελλάδα απλά κουνάμε το κεφάλι και ακούμε την κάθε βλακεία τους...
Ίσως επειδή ισχύει αυτό που λέμε όλοι μας αλλά δε το παραδεχόμαστε. Εκεί είναι Ευρώπη. Εδώ είναι Βαλκάνια. Μπάτε σκύλοι αλέστε.
Αρκετοί μπορεί να θεωρούν αυτό το μπάχαλο μαγκιά...
Ας το χαρούν λοιπόν...
Ας κρυφτούν όμως και από ντροπή, αν έχουν λίγη ΤΣΙΠΑ μέσα τους μετά τα δάκρυα της Ιταλίδας υπουργού κατά την διάρκεια του λόγου που ανακοίνωνε τα μέτρα λιτότητας της χώρας της.
Ευτυχώς το φιλότιμο δε χάθηκε.
Δυστυχώς όμως δεν υπάρχει στην Ελλάδα.
Καλή συνέχεια στους αγώνες της καθημερινότητάς μας...

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

Ποιοτικό κάψιμο...



Ο καιρός για Δεκέμβρη μήνα είναι αρκετά καλός. Αυτό δε βοηθάει στο να σκεφτώ κάτι... Έτσι καθώς χάζευα στο Youtube βρήκα ένα βιντεάκι ιδιαίτερο...
Καλή προβολή...