Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

Αριστουργήματα του παρελθόντος: Amadeus (1984)


Η σχέση αυτή όσο περίεργο κι αν ακούγεται ξεκίνησε πριν γεννηθώ. Ενώ βρισκόμουν στην κοιλιά της μητέρας μου ακόμα, ο αδελφός της αγαπημένος μου θείος της έκανε δώρο σε βινύλιο το soundtrack της ταινίας Amadeus.
"Να το ακούς γιατί θα το ακούει και το έμβρυο κι έτσι θα γεννηθεί φρόνιμο".
Φυσικά δεν επαληθεύτηκε ποτέ διότι ποτέ δεν ήμουν φρόνιμος. Μόνο όταν η μητέρα μου ήθελε να κατέβει στην αγορά και με ήθελε φρόνιμο σπίτι. Με έβαζε στην πολυθρόνα δίπλα στο ηχοσύστημα του σπιτιού. Έβαζε τον δίσκο έτοιμο στην κονσόλα. Στη συνέχεια τοποθετούσε τα ακουστικά στο βύσμα και μου τα φορούσε στο κεφάλι. Ήταν από τα μεγάλα δερμάτινα ακουστικά σαν αυτά που είχε ο Ρότζερ Γουότερς στις συναυλίες του την δεκαετία του '80. Ήταν τόσο μεγάλα που κάλυπταν όλο το κεφάλι μου. Ίσως να εξείχε μόνο η μύτη μου για να μπορώ να αναπνέω Όπως με άφηνε στον καναπέ, με έβρισκε μετά από λίγη ώρα. Μαγεμένος από τις μελωδίες του Μότσαρτ να μη θέλω να αποχωριστώ τα άβολα ακουστικά από το κεφάλι μου.
Τα μωρουδίστικά μου χρόνια τα χω συνδυάσει με τις υπέροχες αυτές μελωδίες.
Όμως την ταινία δεν την είχα δει ποτέ. Ακόμα και όταν έπεσε στα χέρια μου δεν την έβαλα αμέσως να την δω. Προτιμούσα να μείνει η μουσική της ως παιδική ανάμνηση και να μη την συνδυάσω με την ταινία.
Δε κρατήθηκα όμως. Μία τυχαία Κυριακή σαν την σημερινή αφού αρνήθηκα δύο προτάσεις, παρακολούθηση ενός ποδοσφαιρικού αγώνα και ενός σινεμά, έμεινα σπίτι και με συντροφιά ένα κρασάκι χαλάρωσα στον καναπέ και την απόλαυσα.
Η στοιχειωμένη σχέση αυτή άρχισε να σπάει. Μία αριστουργηματική ταινία άρχισε να προβάλλεται μπροστά μου. Δυόμισι ώρες και δε κουράστηκα ούτε λεπτό να παρακολουθώ.
Ο χώρος γέμισε με τις μελωδίες που άκουγα μωρό. Για μία ακόμη φορά έπιασα τον εαυτό μου να στέκεται ακίνητος και φρόνιμος στον καναπέ και να μαγεύεται από την μουσική του Μότσαρτ.
Η ταινία ήταν υπέροχη. Οι ερμηνείες εξαιρετικές. Τα σκηνικά και η ατμόσφαιρα της εποχής πολύ πετυχημένα. Το μυστήριο με τον τάφο του Μότσαρτ παρουσιάζεται με υπέροχο τρόπο στο τέλος της ταινίας. Η έμπνευση και η γραφή αυτής της τόσο όμορφης μουσικής τόσο όμορφα περιγράφεται που νιώθεις εύκολα το πάθος και την φαντασία του δημιουργού.
Δε θέλω να το παίξω κριτικός ταινιών. Δεν είμαι εξάλλου. Το μόνο που θέλω να πω είναι πως μόλις τελείωσε η ταινία αμέσως έβαλα το σάουντρακ να παίζει πάλι διότι δεν ήθελα αυτή η μελωδία να φύγει από τον χώρο...
Να το δείτε οπωσδήποτε το έργο αυτό.
Ειδικά αν είστε μουσικόφιλοι...

Υ.Γ. Σίγουρα ο Κιλσόφσκι για την Μπλε ταινία του πήρε ιδέες από το Amadeus. Ακόμα και οι μεγάλοι δημιουργοί αντιγράφουν...

5 σχόλια:

  1. αχ δεν θέλω να σου χαλάσω το όνειρο αλλά να σου πω κάποιες αλήθειες ο Mozart πέθανε από άγνωστη ασθένεια όχι όπως λέει η ταινία ότι τον σκότωσε ο salieri ούτε συνέχισε το έργο του το Requiem
    έχει αρκετό ψέμα η ταινία............αν και η ταινία πήρε αρκετά όσκαρ έμενα μου φάνηκε πολύ γελοίος ο ηθοποιός του έκανε τον mozart ....όσο για τα σημεία που μιλάς για την ΄ίδια την μουσική συμφωνώ!!!!

    Ειρήνη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πράγματι η ταινία έχει ιστορικές ανακρίβιες τις οποίες μόνο ένας ιστορικός της μουσικής μπορεί να γνωρίζει.
    Ο ηθοποιός που έκανε τον Μότσαρτ μ' άρεσε πολύ. Δε βρίσκω κακό ένας ιδιότροπος άνθρωπος να δημιουργεί τόσο υπέροχα κομμάτια.
    Αν προσέξεις στην ανάρτησή μου αναφέρομαι περισσότερο στη σχέση μου με την μουσική της ταινίας και του Μότσαρτ παρά για την ίδια την ταινία την οποία παρόλες τις ανακρίβιές της, την βρίσκω αρκετά ενδιαφέρουσα και έξυπνη.
    Αλήθεια ο Salieri ζήλευε τόσο τον Μότσαρτ ή είναι κι αυτό ψέμα; Πολύ πετυχημένη ατμόσφαιρα μεταξύ των δύο αυτών ανδρών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Την εποχη του Μότσαρτ ,όταν αρχισε να γραφει τα μεγαλα του έργα και να τα πρωτοπαρουσιάζει , ο συνθέτης ο οποίος ηταν πασιγνωστος , δημοφιλής και περιζήτητος ήταν ο Σαλιέρι.Αφου να φανταστείς ,τότε ο Σαλιερι ηταν πολύ πιο γνωστός από το Μοτσαρτ κι ο μεγαλύτερος συνθέτης όλων των εποχων θαβόταν κατω από μια μετριότητα.Είναι γνωστο οτι καποια από τα μεγαλύτερα ονόματα της κλασικής ή μαλλον της λογιας μουσικης ( θεωρητικά,κλασική ειναι η μουσικη η οποια αναφερεται μονο στην περίοδο οτυ κλασικισμου) δεν υπήρξαν τοσο μεγαλα ονόματα στην εποχή του ή την εποχη μετα το θάνατό του .Παράδειγμα , ο μεγαλος εκπρόσωπος του Μπαροκ , ο Μπαχ του οποίου η φήμη ,μετα το θάνατό του , εξαφανίστηκε και ανασύρθηκε αρκετα χρονια μετά.Ο Μοτσαρτ ειχα να διδαχθεί πολλά από το δημιουργο της αρμονιας , το Μπαχ! Οσον αφορα το Σαλιέρι , ισως ζηλευε το Μοτσαρτ επειδή μεσα του ήξερε φυσικα ποσο μεγαλη μουσικη μεγαλοφυία ήταν ο Μοτσαρτ ο οποίος σταδιακά άρχισε να προτιμάται από τους βασιλείς κ.λ.π

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν τη θυμάμαι πολυ καλα την ταινια αλλά όντως η σκηνη με τον τάφο ηταν από τις καλύτερες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. είναι ψέμα ο σαλιέρι με το μότσαρτ δεν έχουν καμία σχέση άπλα ανήκουν και οι δύο στην μουσική της ίδιας περιόδου δεν υπήρξε κόντρα δλδ είναι όλα μυθοπλασίες του Milos Forman (βασικά κλεμμένος μύθος από κάποιο θεατρικό έργο για τον μοτσαρτ από ότι ξέρω ...)

    Ειρήνη

    ΑπάντησηΔιαγραφή