Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012

Μισώ τους αδιάφορους...


Του Αντόνιο Γκράμσι
11 Φλεβάρη 1917

«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.
Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. Αυτό που…
συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει. Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν. Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;
Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.
Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους».

Mετάφραση: Τόνια Τσίτσοβιτς

12 σχόλια:

  1. τότε δεν υπήρχαν οι παθητικοι ενταγμενοι

    Αna

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τώρα κάποιες "ανησυχίες" δημιουργούνται λόγω μόδας οπότε συμφωνώ με το σχόλιό σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. εδώ ταιριάζει ο Τ.Λειβαδιτης...
    "Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
    δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι
    για την ειρήνη και για το δίκιο.
    Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις
    τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
    Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρες
    μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
    Κάθε κραυγή σου θα ' ναι μια πετριά
    στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
    Κάθε χειρονομία σου θα 'ναι
    για να γκρεμίζει την αδικία.
    Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,
    ούτε στιγμή να ξεχαστείς.
    Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
    Μια στιγμή αν ξεχαστείς,
    αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται
    στη δίνη του πολέμου,
    έτσι και σταματήσεις
    για μια στιγμή να ονειρευτείς
    εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
    θα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές.
    Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
    αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
    Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
    μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις
    για να ζήσουν οι άλλοι.
    Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι
    ένα οποιοδήποτε πρωινό.
    Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
    θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι
    μπρος στα ντουφέκια!"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το ποίημα αυτό το είχα ακούσει πριν από πολύ καιρό στην ραδιοφωνική εκπομπή και πράγματι με άγγιξε πολύ. Το θέμα όμως είναι πως αρκετός κόσμος είναι αδιάφορος και όσοι λίγοι βγούμε στους δρόμους για να τα αλλάξουμε όλα θα μας αποκαλέσουν όλοι με την γνωστή ονομασία "γνωστοί-άγνωστοι" ή με την απαράδεκτη συσχέτιση με τον όρο "αναρχικός". Θα γίνουμε τα μαύρα πρόβατα μιάς κοινωνίας που θέλει δακτυλοδεικτούμενους μόνο και μόνο για να κρύβει έτσι την γύμνια της και τα λάθη της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν πιστεύω πως η αντίδραση και η αλλαγή θα έρθει απο τους δρόμους...Το ποίημα ήταν συμβολικό και ο ρόλος του στην παρούσα ανάρτηση επίσης...Η αντίδρση και η αλλαγή καλό θα είναι να γίνει με πιο στέρα μέσα για να ειναι και μόνιμη..Έτσι είναι στο χέρι όλων μας να την φέρουμε με λιγη προσπαθεια... :) well done

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καμία αλλαγή δεν έρχεται ειρηνικά και ήρεμα. Κάθε αλλαγή είναι ένα σοκ. Το θέμα είναι η αλλαγή αυτή να είναι ριζοσπαστική, μόνιμη και αποτελεσματική. Ο καιρός θα δείξει...
    Απλά ελπίζουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ο Γκράμσι ήταν ένας αριστερός φιλόσοφος ιδρυτής του ΚΚ Ιταλίας. και η "αδιαφορία" είναι αδιαμφισβήτητα λέξη "γένους πολιτικού"...Για τους θρησκόληπτους και τους θεοσεβούμενους θα ταίριαζαν βέβαια περισσότερο, χαχαχα , τα λόγια από την Κόλαση του Δάντη: "Σε στιγμές κρίσης, το πιο φωτεινό σημείο της Κόλασης ανήκει σε αυτούς που κρατάνε ουδέτερη στάση..."

    Κώστας Ρ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αυτο ειναι το αγαπημενο μου γνωμικο.
    "Οι πιο καυτες θεσεις στην κολαση ειναι καπαρωμενες γι αυτους, που σε καιρους κρισης διατηρουν ουδετερη σταση"

    Αna

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. http://www.youtube.com/watch?v=serB6Phu1OQ .

    στην παραπανω ταινια, αυτοι που ηταν μαρτυρες της σταυρωσης του χριστου, καταδικαζονται να βλεπουν εις τους αιωνας των αιωνων αμην, θανατους. να ειναι παντα παροντες οπου πεθαινει ανθρωπος και να βλεπουν...οπως τοτε..

    Ana

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αν και σκεπτικιστής, το νόημα της ταινίας μου φαίνεται αρκετά φιλοσοφημένο και ενδιαφέρον. Θα το αναζητήσω για να το δω. Σ' ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Το ρυζι...κο για να φυτρώσει θέλει νερό, και ανθρώπους που ακάματοι μέσα στην λάσπη να το σπέρνουν,και να το θερίζουν με αντοχή και ελπίδα... Αλλά όχι μόνοι τους.Η δύναμη που ασκούμε στην αστοχία του να καταλάβουμε κατ' ουσίαν πια είναι η επόμενη κίνηση.. της αλήθειας μας.

    Ελένη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Παιδιά πολύ θα ήθελα να είχα συμμετάσχει στην συζήτησή σας,την οποία θεωρώ απο τις ελάχιστες ενδιαφέρουσες που άκουσα ή συμμετείχα τελευταία,με απόλυτα εύστοχο και επίκαιρο το θέμα της,όμως ήρθα αργά.Σε πολλά θα ήθελα να συνφωνήσω,και σε άλλα να εκφράσω μια άλλη άποψη.Θα αρκεστώ στο να "κάνω LIKE ή FOLLOW" έτσι για να μην διαφέρω απο τους ισοπεδωτικά μονομορφοποιημένους συνανθρώπους μου στα σχόλια των Άννα καιΚώστας Π,και να σου πω George πως νομίζω οτι για να φτάσει(στο αποτέλεσμα = ) ο οποιοσδήποτε απο εμάς να λειτουργεί με βάση τον σκεπτικισμό,αυτό προυποθέτει την χρησημοποίηση της φιλισοφίας στην εξίσωσή του.Ίσως γι'αυτό θεωρώ τον σκεπτικισμό κάτι σαν τελειοποίηση της φιλισοφίας.Έστω ένα βήμα παραπέρα

    Θα ήθελα κι εγώ να προσθέσω κάποιου τα στιχάκια:

    Κοίτα, παλεύω με τα λίγα που μπορώ,
    τούμπα να φέρω τον κακόγλωσσο καιρό,
    φωτιά να γίνω στης ντροπής τη δεματιά,
    εδώ, στων βουβών την εσχατιά.
    Γιόμισε μίσος το μυαλό μου το ρηχό,
    ζητάω εκδίκηση για κάθε ένα φτωχό
    να φύγουν άκλαφτοι μέσα σε μια νυχτιά
    τα λαμόγια απ’ των βουβών την εσχατιά.
    Γιόμισαν μίσος τα μάτια των παιδιών,
    τι να σου κάνουν οι βουές των τραγουδιών;
    Όταν τα λόγια μένουν μόνο στα χαρτιά,
    Κάποιοι γελάνε στων βουβών την εσχατιά..
    Κοίτα, παλεύω με τα λίγα που μπορώ
    για όλα τα αστοίβαχτα απ’ το βρώμικο σωρό.
    Οι αλητάμπουρες σ’ αυτή τη γειτονιά
    δεν ανήκουν στων βουβών την εσχατιά.

    Ανταρτέψαμε μέσα στη βουβαμάρα σας
    οι αφρονίμευτοι δε ζούνε την κατάρα σας
    και μεσ’ στη φτώχεια δηλώνουμε απαρτία
    και γελάμε – η πιο σύγχρονη αμαρτία.

    Νίκος

    ΑπάντησηΔιαγραφή