Σάββατο 21 Ιουλίου 2012

Μία πόλη που χρόνια τώρα τρώει τα παιδιά της



Βρισκόμαστε στον Ιούλη του 1965. Το παλάτι, έχει ωθήσει σε παραίτηση την κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου, μετά την απαίτηση του Γεωργίου Παπανδρέουνα αναλάβει το υπουργείο άμυνας ενώ τα ανάκτορα ήθελαν αυτό το κρίσιμο υπουργείο σε κάποιον «δικό τους», και έχει επιβάλει πραξικοπηματικά την κυβέρνηση των αποστατών (Νόβας, Μητσοτάκης κ.α.), πυροδοτώντας τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση.
Όλη η χώρα συγκλονίζεται από μαζικές αγωνιστικές κινητοποιήσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία. Με κάθε τρόπο ο λαός εκδηλώνει την πίστη του στη νόμιμη κυβέρνησή που είχε εκλέξει ενάμιση μόλις χρόνο πριν με 52,7% και 171 έδρες.
Στις 21 Ιούλη η ΕΦΕΕ καλεί τους φοιτητές σε συγκέντρωση στα Προπύλαια με κεντρικά συνθήματα «Να φύγει η αυλόδουλη κυβέρνηση» «Την κυβέρνηση εκλέγει ο λαός και όχι το παλάτι και οι αμερικανοί» κ.α.
Στη συμβολή των οδών Σταδίου και Χρ. Λαδά, η αστυνομία κατόπιν διαταγών του υπουργού δημόσιας τάξης, ναυάρχου Τούμπα, επιτίθεται στους συγκεντρωμένους. Ο 23χρονος αγωνιστής φοιτητής της ΑΣΟΕΕ, Σωτήρης Πέτρουλας πέφτει νεκρός, ενώ τραυματίζονται εκατοντάδες και συλλαμβάνονται 258 άτομα στην πλειοψηφία τους νεολαίοι, ανάμεσά τους και 28 μαθητές. Η επίθεση της αστυνομίας και οι ξυλοδαρμοί συνεχίζονται επί πέντε ώρες κατά τη διάρκεια των οποίων νεαροί ξυλοκοπούνται άγρια ακόμα και μέσα στο σταθμό Α΄βοηθειών.
Τις επόμενες ώρες εξελίσσεται μια λυσσαλέα προσπάθεια της αστυνομίας να ταφεί ο Πέτρουλας μυστικά. Ο νεκρός από το νεκροτομείο μεταφέρετε εσπευσμένα στο Γ’ νεκροταφείο Πειραιά το οποίο φρουρείται από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις. Ενώ αναμενόταν η ταφή κατατέθηκε μήνυση εκ μέρους των γονέων του Πέτρουλα κατά των αστυνομικών για ανθρωποκτονία και αίτημα για δεύτερη νεκροψία καθώς υποστήριζαν πως ο Πέτρουλας στραγγαλίστηκε. Κατόπιν της μήνυσης ο εισαγγελέας ανέστειλε τον ενταφιασμό και τελικά η οικογένεια παρέλαβε τη σορό.



Η κηδεία του Πέτρουλα στις 23 Ιούλη, μετατρέπεται σε τεράστια διαδήλωση με μια ανθρωποθάλασσα να ακολουθεί την πένθιμη πομπή από το σπίτι της οικογένειας στον Κολωνό ως το Α’ Νεκροταφείο.
Ο Σωτήρης Πέτρουλας μπήκε στο πάνθεον των ηρώων και μαρτύρων του λαϊκού κινήματος αποτελώντας από τότε σύμβολο για τους αντιιμπεριαλιστικούς και αντιφασιστικούς αγώνες του λαού και της νεολαίας.



Τα περισσότερα δημοσιεύματα αναφέρουν το Σωτήρη Πέτρουλα απλά σαν στέλεχος της νεολαίας της ΕΔΑ. Πολύ λίγες είναι οι αναφορές (ενδεικτικά στο άρθρο του Σπύρου Σακελλαρόπουλου) στο γεγονός ότι ο Πέτρουλας είχε διαφωνήσει σθεναρά σε μια σειρά από συνθηκολόγες επιλογές της ΕΔΑ, και ενδιαφερόταν για τη συσπείρωση των αντιρεφορμιστικών στελεχών της αριστερής νεολαίας. Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα λίγο πριν το θάνατό του να διαγραφεί από την ΕΔΑ, κάτι βέβαια που μετά τη θυσία του οι ρεβιζιονιστές προσπάθησαν όσο μπορούσαν να αποσιωπήσουν προκειμένου να οικειοποιηθούν το θάνατό του.

3 σχόλια:

  1. Βλέποντας το παρελθόν συνειδητοποιείς πόσο γελοίο ήταν το ξάφνιασμα της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου πριν από 4 σχεδόν χρόνια. Αυτό δείχνει την άγνοια και την έλλειψη ιστορικής παιδείας του Νεοέλληνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γιώργο αν μου επιτρέπεις.Χθες ήταν η μαύρη επέτειος από την επίθεση στην Κύπρο.Δεν είχες μια κουβέντα να γράψεις.Πρέπει νομίζω να σε απασχολήσει το γεγονός ότι ξέρεις πότε ένας μπάτσος σκότωσε ένα παιδί και για τον κ.Πέτρουλα που γράφεις και δεν έχεις τίποτα να πεις για αυτό το κομμάτι της ιστορίας και γενικά για οποιοδήποτε θέμα που έχει να κάνει με την Ελλάδα ως έθνος.Κρίμα.Προσπαθώ να καταλάβω όλους εσάς που βγάζετε σπυριά με οτιδήποτε τέτοιο θέμα αλλά πραγματικά δεν μπορώ.

    Ευάγγελος Π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλημέρα Βαγγέλη. Σωστή η επισήμανσή σου. Για προσωπικούς λόγους δεν είχα χρόνο να αναφερθώ χθες για την Κύπρο. Το χα κάνει παλιότερα κι εξάλλου είναι ένα θέμα στο οποίο το χουμε αναφέρει και το χουμε αναλύσει άπειρες φορές. Σκοπός μου δεν είναι να επαναλαμβάνω γεγονότα που τα χουμε ξεχειλώσει αλλά για γεγονότα που με την πάροδο του χρόνου έχουν ξεχαστεί. Για την σημερινή ανάρτηση δε τα βάζω με την αστυνομία. Αναφέρομαι κυρίως για τα κενά που έχουμε σχεδόν όλοι (άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο) στο θέμα της Ιστορίας. Ελπίζω με την απάντησή μου να σε κάλυψα. Υ.Γ. Πάντως χθες το βράδυ που επέστρεψα ψόφιος στο σπίτι είδα το ντοκιμαντέρ Αττίλας του Κακογιάννη. Σου το προτείνω να το δεις αν δε το χεις κάνει ως τώρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή