Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

Η βουβή κραυγή μιας φωτογραφίας


Στην παιδική μας ηλικία, μάθαμε για τις ηρωικές στιγμές των Ελλήνων στο Αλβανικό έπος καθώς και το σπουδαίο "Όχι" του φασίστα Μεταξά προς τον φασίστα Μουσολίνι,μέσα από τις σχολικές εκδηλώσεις και βιβλία.
Στην φοιτητική μας περίοδο, κάποιοι βαρέθηκαν αυτές τις δάφνες που με τα χρόνια έχουν πια ξεραθεί κι αποφάσισαν να εμβαθύνουν την γνώση τους στην ιστορία.
Το "Όχι" αναμφισβήτητα εκείνη την μέρα, ακούστηκε δυνατά σε όλον τον κόσμο. Η αντίσταση και η νικηφόρα επέλαση των Ελλήνων στα αλβανικά εδάφη εις βάρος των Ιταλών, ήταν η πρώτη νίκη των Συμμάχων στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μία ανέλπιστη νίκη που έδωσε πολλές δύναμη κι ενθάρρυνση στα υπόλοιπα καταπιεσμένα έθνη.
Όμως κατά την άποψή μου είναι μεγάλο λάθος να έχουμε ως εθνική εορτή την έναρξη ενός πολέμου την στιγμή που άλλες χώρες γιορτάζουν τη λήξη του καθώς και την απελευθέρωσή τους από τον ναζισμό.
Αυτές οι γιορτές όσο "αθώες" κι αν ήταν στα παιδικά μας μάτια τόσο περισσότερο φούντωναν υποσυνείδητα τον εθνικισμό μας. Έναν εθνικισμό που γι' αρκετούς μετατράπηκε σε φασισμό και στις μέρες μας σε έναν επικίνδυνο νεοναζισμό.
Για τις ηρωικές μέρες που θυμόμαστε αυτές τις μέρες θα ήθελα να σας παρουσιάσω την παραπάνω φωτογραφία.
Την πιο συγκλονιστική κι αντιπολεμική φωτογραφία που έχω δει μέχρι στιγμής. Ούτε μάνες και παιδιά που κλαίνε, ούτε σακατεμένα σώματα. Όλα αυτά όμως φαίνονται τόσο έντονα μέσα από την "απουσία" και την "απώλεια".
Αξιοπρόσεκτη είναι το περήφανο κι οργισμένο βλέμμα της γυναίκας καθώς και το ότι ο μικρός φοράει το καπέλο του νεκρού του πατέρα. Το μίσος και τη δίψα για εκδίκηση θα την αναλάβει ο μικρός, ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα του.
Με λίγα λόγια μέσα από τον πόλεμο και το μίσος ανανεώνεται ο φαύλος κύκλος της πολεμικής βίας.
Η φωτογραφία ανήκει σε αρχείο άγνωστου φωτογράφου από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.

10 σχόλια:

  1. Τόσο ιδιαίτερη. Οι βουβές κραυγές είναι εκωφαντικές σε κάθε μορφή βίας.

    Δώρα Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μπορεί αυτό που θα πω να είναι λίγο άσχετο με την ιστορία αλλά έχει κι αυτό την ιδιαιτερότητά του. Στο δημοτικό διαβάζαμε ένα κείμενο. Δύο πιτσιρίκια σε ένα χωριό είδαν μία γριούλα που γέμισε με νερό ένα πιθάρι κι άρχισε να ανεβαίνει με το κάρο της έναν λόφο. Πήγαν από πίσω κι άνοιξαν τη βάνα του πιθαριού και το νερό χυνόταν στο δρόμο. Στα μισά της διαδρομής η γριούλα διαπίστωσε πως το γαϊδουράκι άρχισε να ανεβαίνει πιο εύκολα. Σταμάτησε και κοίταξε πίσω. Το πιθάρι είχε αδειάσει και τα πιτσιρίκια από μία απόσταση γελούσαν ενοχικά. Τους κοίταξε με ένα παράπονο και κατέβηκε πάλι προς την πηγή να το γεμίσει. Με αυτήν την ιστορία διαπιστώνουμε πως η σιωπή κάποιες φορές είναι το καλύτερο όπλο. Όχι πάντα όμως...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. φυσικά όχι πάντα Γεώργιε, απλά δε χρειάζεται βιαιος τρόπος να διαμαρτύρεσαι. Ισως η αντίσταση ξεκινά μέσα μας. Καλό απόγευμα και ενδιαφέρουσα η τοποθέτησή σου

    Δώρα Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Συγκλονιστική η πραγματική ιστορία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Resistance is the firearm of any citizen in anyway it is used BUT violence! Violence are for barbarians, yobos and lubens! Not civilised people!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Resistance is the firearm of citizens who object or reject measures unacceptable imposed to them. And it can take any reasonable form BUT violence and destruction. This is the prerogative of barbarians, yobos or lubens. NOT of civilised people and the Hellenes are considered very civilised given that the average illiterate man of the smallest village can use up to 2000 words in his every day conversation. Don't try to tell me that the modern Hellene doesn't use more than 500 because I would call him luben, yobo....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. I don' t try to call modern Hellenes as barbarians etc. Unfortunately we learned the history with wrong informations and the wrong way. We have to look upon ourselves true perspective of history to be better citizens. That' s all.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Κολλας τα ματια στην ματια της γυναικας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή