Γεννήθηκα την δεκαετία που το ανατολικό μπλοκ γκρεμιζόταν. Ότι δεν κατάφερε ο Ψυχρός Πόλεμος, το κατάφεραν οι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης. Πρώτοι οι Εσθονοί κι ακολούθησαν οι Πολωνοί με την Αλληλεγγύη και οι υπόλοιποι λαοί. Σε κάποιες χώρες η αλλαγή ήταν βελούδινη, όπως στην Ουγγαρία ενώ σε άλλες κύλησε πολύ αίμα όπως στην Ρουμανία.
Αναφέρομαι σε μία περίοδο που έκλεισε με την πτώση του Τείχους το 1989, διότι από τότε στη συνείδηση του κόσμου έμεινε η εντύπωση πως ήρθε το τέλος της Ιστορίας. Για όλους εμάς που αρχίσαμε να ωριμάζουμε στη δεκαετία του '90 και να συνειδητοποιούμε την ιθαγένειά μας, την ιστορία μας και παράλληλα τον εαυτό μας, διαπιστώναμε πως ο ρόλος της Ιστορίας είναι για μελέτη των γεγονότων, για εθνικιστικές διαμάχες με τις γειτονικές χώρες αλλά και ως ένας λόγος σημαντικός για να περηφανευόμαστε και να νιώθουμε ανώτεροι από τα υπόλοιπα έθνη. Με λίγα λόγια, η Ιστορία για μας έχει έναν χαρακτήρα παρελθοντικό.
Με αυτήν την ιδέα στο μυαλό μας πορευτήκαμε στις επόμενες δεκαετίες, αγνοώντας την Ιστορία. Την Ιστορία που ζούμε τώρα διότι έχουμε μάθει να ζούμε τα γεγονότα μέσα από τις οθόνες των τηλεοράσεών μας. Να παρακολουθούσαμε τις εξελίξεις ως κάτι παρελθοντικό. Κάτι που δεν μπορούμε να ρυθμίσουμε. Κάτι που δεν είναι στο χέρι μας. Μάθαμε να ζούμε σε μία κοινωνία και να λειτουργούμε ως άβουλα όντα. Παθητικοί πολίτες των γεγονότων που μας περικλείουν.
Δε μπορούμε να νιώσουμε τη δύναμη που έχουμε ως λαός ή ακόμα κι ως ομάδα για να αλλάξουμε τον κόσμο. Κι αυτό είναι που μας έχει φθείρει και μας έχει οδηγήσει ως τον πάτο.
Δεν περιμένω να αλλάξει ο κόσμος από δεξιούς και συντηρητικούς ανθρώπους. Αυτοί οι άνθρωποι από την φύση τους προτιμούν να παραμένουν στάσιμοι για να μπορούν να συντηρούν και να προφυλάσσουν τα πλούτη τους και την άνεσή τους.
Όμως δεν μπορώ πλέον να δικαιολογήσω και να συμμεριστώ τους εορτασμούς των αριστερών όσον αφορά τις επετείους ένδοξων αγωνιστικών στιγμών. Δεν δέχομαι πια την ηττοπάθεια που βαραίνει τον αριστερό χώρο από την Συνθήκη της Βάρκιζας και μετά.
Οι εορτασμοί των επετείων όπως η σημερινή που αφορά το Πολυτεχνείο δείχνει την ανεύθυνη στάση της Αριστεράς απέναντι στα σημερινά προβλήματα της κοινωνίας. Σαράντα χρόνια είναι πολλά για να δοξάζουμε το Πολυτεχνείο.
Μου θυμίζει αρκετά την χαζοπερηφάνεια του Νεοέλληνα όσων αφορά το ένδοξο παρελθόν του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού, διότι γνωρίζει πως στη σύγχρονη εποχή δεν έχει πετύχει τίποτα αξιόλογο.
Το ίδιο συμβαίνει και στον Αριστερό χώρο. Μνημονεύει το γεγονός του Πολυτεχνείου ενώ αντιλαμβάνεται πως δεν υπάρχουν ικανοί άνθρωποι να δημιουργήσουν ένα νέο Πολυτεχνείο. Τιμάει τον Μπελογιάννη, τον Λαμπράκη κι τον Θεοδωράκη γνωρίζοντας πως δεν θα υπάρξει κανένας ικανός κι άξιος οραματιστής στο παρόν και στο εγγύς μέλλον.
Αβάσιμη είναι και η δικαιολογία του ότι συγκεντρωνόμαστε σ' αυτές τις επετείους για να κάνουμε διάλογο για την σημερινή κατάσταση. Δεν χρειάζονται ιστορικές στιγμές για να συγκεντρωνόμαστε να τις "τιμήσουμε" και να συζητήσουμε τα προβλήματα της κοινωνίας και την απουσία του δημοκρατικού πολιτεύματος της Ελλάδος. Υπάρχουν αρκετοί λόγοι που μας καλούν στους δρόμους αλλά εμείς κλείνουμε τα αυτιά και τα μάτια μας από ανευθυνότητα.
Ξέρουμε μόνο να δείχνουμε την αγωνιστική μας φύση σε προγραμματισμένες πορείες και σε ξεφτισμένες πλέον επετείους. Δεν υποτιμάω το Πολυτεχνείο. Αντιθέτως, η ιστορική αυτή στιγμή μας έδειξε τον δρόμο για το πως πρέπει να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας και την ελευθερία μας. Απογοητεύομαι από τον κόσμο (και τον εαυτό μου) που με την παθητική μας στάση δεν καταφέραμε και δεν θα καταφέρουμε να ζήσουμε νέα Πολυτεχνεία μ' αποτέλεσμα να έχουμε χάσει όλα αυτά που ο λαός με αγώνες είχε κερδίσει.
Δυστυχώς ζούμε σε μία κοινωνία όπου υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αφυπνιστεί αλλά φοβούνται να μπουν στη πρώτη γραμμή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου