Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

Όπως άλλοτε...


Η συγκεκριμένη φωτογραφία δεν τραβήχτηκε πριν από 41 χρόνια, αλλά πριν από λίγες ώρες, επεξεργασμένη από έναν διαδικτυακό "φίλο". Από το πρωί άκουγα για 7.000 αστυνομικούς στην πρωτεύουσα. Στην αρχή πίστευα πως τόσο μεγάλο αριθμό έχω συναντήσει ξανά στο παρελθόν. Όμως η πραγματικότητα με διέψευσε. Σε κάθε στενό του κέντρου συναντιόμουν με κάποιον ένστολο ή με κάποιον ύπουλο ρουφιάνο ασφαλίτη. 
Όμως το σοκ το έζησα στη στροφή της Σταδίου προς το Σύνταγμα. Οι κλούβες παραταγμένες σε μία περίεργη καμπύλη, η οποία μας έσπρωχναν προς τα πάνω. Όμως έναν πανικό μου τον προκάλεσε η τριπλή ζώνη ματατζήδων οι οποίοι προστάτευαν... τα ξενοδοχεία (φωτογραφία ανάρτησης). Με ψηλά το κεφάλι τους προσπεράσαμε... 
Παρ' όλη την αστυνομοκρατία και τον φόβο για τυχόν προβοκάτσια, ο κόσμος κατέβηκε στους δρόμους να τιμήσει το Πολυτεχνείο. Από απόψε όμως τα συστημικά κανάλια κι από αύριο οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες θα μιλάνε για μία ακόμη μέρα επεισοδίων και ζημιών στο κέντρο της Αθήνας. Για τον περισσότερο κόσμο που προτιμάει την άνεση του καναπέ, θα περαστεί με μεγάλη επιτυχία η προπαγάνδα και για μία ακόμη φορά θα ακουστεί το ερώτημα, "μα γιατί θέλουν οι νεολαίοι να τα σπάνε κάθε 17 Νοέμβρη". 
Την ίδια στιγμή όσοι κατεβήκαμε απόψε στους δρόμους θα νιώθουμε τη μοναξιά της αλήθειας. Η πορεία ήταν τεράστια. Είχα χρόνια να δω τόσο κόσμο συγκεντρωμένο. Η πορεία ήταν άκρως ειρηνική. Ο κόσμος δε προκάλεσε ούτε μία φορά. Αντιθέτως το σημερινό καθεστώς, έδειξε πως εκτός από ηλίθιο κι επικίνδυνο, είναι και πολύ εγωιστικό. Τα όργανα καταστολής ένιωσαν ηττημένα μετρώντας τα χιλιάδες κεφάλια που γέμισαν τους δρόμους. Δυστυχώς, γι' αυτούς, οι τρομοκρατία τους τις προηγούμενες μέρες, δεν έπιασε. Αντιθέτως πείσμωσε τον κόσμο και τον κατέβασε στους δρόμους. Αυτό ενόχλησε τους ματατζήδες οι οποίοι σαν κοπρόσκυλα όρμησαν στο πλήθος, και συγκεκριμένα στο γνωστό μαύρο μπλοκ (για να μπορούν να χουν άλλοθι) κι έσπασαν την πορεία στη μέση. 
Ήταν ανατριχιαστικό να περνάς την αμερικανική πρεσβεία και να ακούς στο βάθος να σκάνε οι χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και τα δακρυγόνα. Κι ενώ κατηφορίζαμε μέσω Μιχαλακοπούλου προς το κέντρο, διαπιστώσαμε πως κανένας δεν έφυγε από τη θέση του. Οι υπόλοιπες παρατάξεις συνέχιζαν ακάθεκτες τη πορεία τους. Κι αυτό με γέμισε περηφάνια που ανήκω σε ένα κομμάτι της κοινωνίας το οποίο πεισμώνει όλο και πιο πολύ κάθε φορά που το καθεστώς τρομοκρατεί τον ελληνικό λαό. 
Τα αιτήματα που ακούγονταν 41 χρόνια δεν έχουν εκπληρωθεί ακόμα. Το "Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία" όχι μόνο δεν έχουν εκπληρωθεί αλλά πλέον τα χάνουμε μέσα από τα χέρια μας με τα αντιδημοκρατικά κι απάνθρωπα μέτρα που παίρνει αυτή η κυβέρνηση κάθε μέρα. Το άσχημο είναι πως δεν ξέρουμε πως θα τα διεκδικήσουμε. Οι πορείες και οι απεργίες δε βοηθάνε. Οφείλουμε να εμπνευστούμε από τις παλαιότερες γενιές για να βρούμε τον τρόπο με τον οποίο θα αγωνιστούμε σήμερα...
Ο καιρός περνάει. Δεν πρέπει να ζήσουμε μία ακόμη χαμένη άνοιξη...

2 σχόλια:

  1. Κυριε Χατζελενη,καλησπερα,εχουμε πολυ καιρο να τα πουμε με τα Βαλκαλεματα μας!! Ευχομαι ολα να ειναι καλα. Για μια ακομη φορα,η περιγραφη σας,με εκανε να ζηλεψω. Σημερα,δεν ημουν στην πορεια. Ομως σας ευχαριστω,μου δωσατε μεγαλη χαρα,με τις αναφορες σας,για τον κοσμο που τιμησε την ημερα αυτη,καιπου στην ουσια,εχουμε χαρα,γιατι τιμουμε τους εαυτους μας,με την αντισταση προς καθε τι κατασταλτικο!! Αυτοι,δεν μπορου να πραξουν κατι αλλο! Μικροι και ελαχιστοι,ησαν,γι'αυτο και χρειαζονται τα ΜΑΤ και τους Δελταδες! Οσο για το τελευταιο.....επρεπε χθες να ξεκινησουμε! Εστω και με δυσκολιες και λαθη...καθε αρχη και δυσκολη!! Θα τον βρουμε τον βηματισμο μας! Ενα τρεμω! Μην εχουμε,παλιν απο την αρχη αυταπατες,και διαψευσεις. Φυσικα ,αναγνωριζω,οτι δεν ειναι λογος για να μην "ξεκινησουμε"!
    Καθε καλο ευχομαι,και που ξερετε.....ισως σε καποιο δρομο,τα ξαναπουμε!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλησπέρα σας. Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια. Η αλήθεια είναι πως μέχρι πέρσι είχα μία άλλη άποψη για το Πολυτεχνείο. Ένιωθα πως είχαμε αγκιστρωθεί σε ένα παρελθόν το οποίο μας δυσκόλευε να κοιτάξουμε προς το μέλλον. Για παράδειγμα, εμείς ζήσαμε τα ΜΑΤ να μπουκάρουν στο Ραδιομέγαρο αλλά εμείς επιμέναμε να κατεβαίνουμε στις πορείες του Πολυτεχνείου. Μάλιστα είχα γράψει μία ανάρτηση στην οποία ανέφερα πως "Το Πολυτεχνείο πέθανε, ζήτω το Ραδιομέγαρο". Φέτος όμως οι συγκυρίες ήταν διαφορετικές. Τα τρία σημαντικά αιτήματα των φοιτητών του Πολυτεχνείου όχι μόνο δεν έχουν ικανοποιηθεί αλλά πλέον παρακολουθούμε άπραγοι να εξαφανίζονται τα βασικά στοιχεία της κοινωνικής μας ζωής.
    Κλείνοντας θα συμφωνήσω μαζί σας. Οφείλαμε εδώ και καιρό να ξεκινήσουμε. Μια ζωή όμως ευθυνόφοβοι και φοβισμένοι. Αντί να αλλάξουμε εμείς την κατάσταση, περιμένουμε τη ψηφοφορία του Προέδρου της Δημοκρατίας για να διώξουμε τους φασίστες.
    Ότι καλύτερο κι αγωνιστικό σας εύχομαι και σε σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή