Κυριακή 21 Ιουνίου 2015

Tα μνημόνια της χούντας



του Περικλή Κοροβέση

Οταν μιλάμε για ναζιστικά, φασιστικά, χουντικά, δικτατορικά ή άλλα ολοκληρωτικά καθεστώτα, το μυαλό μας πάει σε Αουσβιτς, εκτελέσεις, βασανιστήρια, εξορίες και φυλακές. Λογικό είναι. Μια εγκληματική οργάνωση, συχνά με τον μανδύα πολιτικού κόμματος, τυχαίνει να πάρει την εξουσία. 
Αλλά το έγκλημα και η βία, σημάδια ανωτερότητας σε αντιδιαστολή με τους υπανθρώπους ή τις κατώτερες φυλές, γίνονται συστατικό στοιχεία της ύπαρξής τους και προϋπόθεση για την ανάπτυξή τους. Για τη ναζιστική ιδεολογία, η εξαφάνιση του άλλου, του διαφορετικού, είναι η επιβεβαίωση της ανωτερότητας του εγκληματία.
Ο φασίστας εγκληματίας δεν θεωρεί πως σκοτώνοντας κάποιον περαστικό μετανάστη, διαπράττει κάτι το ειδεχθές. Απλά επιβεβαιώνει την ανωτερότητά του. Και όσο πιο πολλούς σφάξει τόσο ανεβαίνει στην ιεραρχία και γίνεται ήρωας. Δικαιολογημένα η φρίκη μας και το αντιφασιστικό μας μένος.
Αλλά ποια είναι η οικονομική πολιτική του φασισμού; Αυτά τα ερωτήματα δεν τα βάζουμε. Λίγοι είναι οι μελετητές του οικονομικού μοντέλου των ποικίλων φασισμών. Και όπου είχαμε πτώση ενός δικτατορικού καθεστώτος, η μετέπειτα εκλεγμένη δημοκρατική κυβέρνηση αδιαφόρησε πλήρως για τον τρόπο που διαχειρίστηκαν οι φασίστες την οικονομία.
Γιατί αυτό; Καταδίκαζαν σε όλους τους τόνους το απάνθρωπο καθεστώς, αλλά η οικονομική του πολιτική έμενε στο απυρόβλητο. Μπορούσε μια δικτατορία να έχει μια καλή πολιτική για τον λαό της και ταυτόχρονα να βασανίζει και να εκτελεί τους πολίτες της; Υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν αυτόν τον παραλογισμό που στηρίζεται στην προπαγάνδα των φασιστικών καθεστώτων, που κατόρθωσαν να κρατήσουν τον σκληρό πυρήνα τους σε όλη τη μεταπολιτευτική Ευρώπη.
Και έτσι επέζησαν διάφορα στερεότυπα που λέγονται ακόμη και σήμερα. Για παράδειγμα, «χρειαζόμαστε έναν Μεταξά ή έναν Παπαδόπουλο» ή «στη χούντα κανένας δεν πεινούσε». Και ακόμα το πιο εξωφρενικό, ότι ο δικτάτορας Παπαδόπουλος πέθανε στην ψάθα. Λίγη σημασία είχε αν ο δικτάτορας, σε όλη τη διάρκεια της βασιλείας του, ζούσε σαν τον Ωνάση και μάλιστα μένοντας στο σπίτι του ίδιου του Ωνάση στο Λαγονήσι. Και ακόμα πρώην αριστεροί ηγέτες που τους εφώτισε το Αγιο Πνεύμα και έγιναν χριστιανοί-φιλόσοφοι, όπως ο Στέλιος Ράμφος, κάνουν θεόπνευστα κηρύγματα και μέσα από αποκαλύψεις μάς διαβεβαιώνουν πως η χούντα δεν άφησε κανένα χρέος. 
Και η Χρυσή Αυγή βέβαια διαμορφώνει όλη της την προπαγάνδα πάνω στην «ηθική» των δικτατοριών της Ελλάδας, κουβαλώντας τη βαριά κληρονομιά του ναζισμού και των Αουσβιτς που τα μετατρέπει σε ευαγή ιδρύματα. Αλλά η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική. Καμιά δικτατορία δεν δούλεψε για τον λαό της, που ζούσε σε συνθήκες φυλακής χωρίς κανένα δικαίωμα, αλλά μπήκε στην απόλυτη υπηρεσία των τραπεζιτών και των βιομηχάνων. Οσους δεν είχε βάλει φυλακή τούς υποχρέωνε να δουλεύουν σε συνθήκες καταναγκαστικής εργασίας.
Εχουν μελετήσει οι διάφοροι οικονομολόγοι-αστέρες του ΣΥΡΙΖΑ ποιο ήταν το μοντέλο του Χίτλερ για την Ευρώπη, σε περίπτωση που θα έκανε τη δική του Ε.Ε.; Και σε τι θα διέφερε από το σημερινό της κυρα-Μέρκελ; Θα μας απαντήσουν άραγε; Αγνωστο. Αλλά θα αναγκαστώ τότε να απαντήσω στο ερώτημά μου. Ποια ήταν η οικονομική πολιτική του αιμοσταγούς δικτάτορα Πινοσέτ;
Η πολιτική της Ε.Ε. και του απόλυτου νεοφιλελευθερισμού της σχολής του Σικάγου, που στελεχώθηκε από τους οικονομολόγους του Φρίντμαν. Μόνο δικτάτορες μπορούσαν να ασκήσουν μια τέτοια ακραία πολιτική, πριν νομιμοποιηθεί από τον Ρίγκαν και τη Θάτσερ για να γίνει παγκόσμιο μοντέλο, αναγκαστικό για κάθε χώρα. Ποιο να ήταν άραγε το οικονομικό μοντέλο της χούντας των συνταγματαρχών; Σε αυτό μάς δίνει απάντηση ο δημοσιογράφος-ερευνητής Διονύσης Ελευθεράτος, με το τεκμηριωμένο του βιβλίο «Λαμόγια στο χακί» (Εκδόσεις «Τόπος»).
Η χούντα ήταν μια Χρυσή Αυγή στην κυβέρνηση που κληρονόμησε όλο το βαθύ φασιστικό κράτος, όπως αυτό διαμορφώνεται από τον Μεταξά, στην κατοχή γίνεται δωσιλογικό, στον εμφύλιο υπάρχει με την εθνικοφροσύνη, και μετά τον εμφύλιο πόλεμο καταλαγιάζει στη νικηφόρα Δεξιά που καταλήγει στη χούντα.
Αυτό που βγαίνει αβίαστα από την ανάγνωση του βιβλίου, χωρίς ο συγγραφέας να το λέει σταράτα, αλλά το αφήνει να εννοηθεί ή το υπαινίσσεται σαφώς, ήταν πως η χούντα είχε μια πρώιμη οικονομική πολιτική Μέρκελ. Να είναι η χούντα ο θεμελιωτής των μνημονίων;
Κάπως παράδοξο, γιατί ο Μακαρέζος είχε μεσάνυχτα από οικονομία και είναι αμφίβολο αν είχε ακούσει κάτι για τον Φρίντμαν, ενώ οι δυο του συνεργάτες, υποτίθεται σπουδαγμένοι στη Αμερική, ο Θάνος και ο Ανδριτσόπουλος, ήταν απατεώνες. Τα στοιχεία που παραθέτει ο συγγραφέας είναι ατράνταχτα.
Και το χρέος της χούντας τετραπλασιάστηκε. Αυτό σημαίνει πως όλοι οι φυλακισμένοι, βασανισθέντες και εν γένει διωκόμενοι, αν έχουν επιζήσει, πληρώνουν ακόμα τα έξοδα της ταλαιπωρίας τους. Σαν ο Ιησούς Χριστός να πλήρωνε τα καρφιά του σταυρού του.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

2 σχόλια: