Θυμάμαι από τα φοιτητικά μου χρόνια την ιστορία ενός αγαπημένου μου καθηγητή. Μας περιέγραφε την πρώτη του αμήχανη συνάντηση με τον πεθερό του σ' ένα χωριό της Αρκαδίας. Τον είχε ρωτήσει τότε ποιο είναι το επάγγελμά του. Ο καθηγητής μου του απάντησε με περηφάνια πως είναι πολιτικός μηχανικός. Ο πεθερός του τον κοίταξε απορημένος και τον ρώτησε ξανά σε τι είναι χρήσιμο αυτό το επάγγελμα κι εκείνος του απάντησε θιγμένος πως μεσολαβεί στο χτίσιμο των σπιτιών. Τότε τον έβγαλε στο μπαλκόνι και του έδειξε τα πετρόχτιστα σπίτια της πλαγιάς. Τα βλέπεις αυτά, του είπε. Εμείς τα χτίσαμε μόνοι μας. Δεν είχαμε ανάγκη κανέναν πολιτικό μηχανικό. Κι όπως βλέπεις στέκουν ακόμα όρθια.
Πέρσι το καλοκαίρι βρέθηκα σε ένα χωριό της Μεσσηνίας. Ένας υπέροχος γεροντάκος μου εξηγούσε πως ξανάχτισε το πατρικό του σε ένα εγκαταλελειμμένο χωριό, πέτρα πέτρα με τα χέρια του. Με καμάρι χάιδευε τους τοίχους του σπιτιού και μου έλεγε με λεπτομέρειες τις δουλειές που έκανε μόνος τους. Όταν τον ρώτησα πόσο του κόστισε, μου απάντησε τρία μηνιάτικα και πολύ προσωπικό χρόνο. Χωρίς μεσάζοντες, χωρίς δάνεια, χωρίς κανέναν πάνω από το κεφάλι του.
Αυτοί οι άνθρωποι γνωρίζουν καλύτερα απ' όλους μας την ουσία και την αξία της οικείας. Έχουν μοχθήσει αλλά έχουν προσθέσει και μεράκι στη στέγη που έστησαν για να τους σκεπάζει. Δε χρωστάνε σε κανέναν. Κι όμως, το χαράτσι, αυτός ο προσωρινός φόρος, εισέβαλε ως ένας νέος Δούρειου Ίππου στις ζωές αυτών των ανθρώπων για να τους καταστήσει χρεωμένους και να τους φορτώσει τη σκέψη πως τα σπίτια τους δεν είναι πλέον και τόσο δεδομένα στη δικιά τους ιδιοκτησία.
Από την άλλη ένα μεγάλο κομμάτι τη δικιά μου κοινωνίας, της καταναλωτικής, είχε μάθει να αποκτά σπίτι ή διαμέρισμα με δάνειο. Ο σύγχρονος άνθρωπος παραλάμβανε τα κλειδιά, χωρίς να έχει ζήσει όλη τη διαδικασία, χωρίς να έχει ιδρώσει στο χτίσιμο, μ' αποτέλεσμα να μην πονάει τον οίκο στον οποίον φιλοξενείται η καθημερινότητά του. Αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν του αξίζει να έχει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του. Από την άλλη όμως δίνει τροφή σε αρκετούς νεοφιλελεύθερους πολιτικούς να περιφέρονται στα κανάλια και με κυνισμό να δηλώνουν πως οι πλειστηριασμοί δε πρέπει να σταθούν αφορμή για να χαλάσει η συμφωνία με τους "εταίρους".
Πολλούς μήνες πριν πάμε σε εκλογές, δεχόμουν την ίδια ερώτηση από διάφορους φίλους, "τι θα γίνει αν αποτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση;". Η απάντησή μου ήταν πάντα η ίδια. "Ο ΣΥΡΙΖΑ για μένα είναι καταδικασμένος να πετύχει, διότι σ' αυτόν κρίνεται η απρόσμενη μεταστροφή εμπιστοσύνης του κόσμου προς τ' Αριστερά και η ανοδική πορεία της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Μια αποτυχία του θα οδηγούσε στην άμεση ακύρωση αγώνων αρκετών δεκαετιών...". Οι ερωτηθέντες όμως επεμέναν "ναι αλλά αν τελικά αποτύχει;". Αυτό το ενδεχόμενο δεν ήθελα να το σκεφτώ. Σίγουρα με το ρίσκο ανοίγονται όλα τα ενδεχόμενα, αλλά τότε φαινόταν πως η ελπίδα ερχόταν...
Καλοκαίρι του 2015. Ίσως το χειρότερο μέχρι στιγμής καλοκαίρι για όλους μας. Η κυβέρνηση της ελπίδας και της απαλλαγής των μνημονίων απόψε θα υπερψηφίσει για τους πλειστηριασμούς των ακινήτων. Εικόνες ντροπής που παρακολουθούσαμε στην Ισπανία και στην Πορτογαλία, θα βιώνουμε τώρα και στην Ελλάδα. Οικογένειες που με δυσκολία τα έβγαζαν μέχρι σήμερα, ίσως βρεθούν αύριο στο δρόμο...
Ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε τον σκοπό του και δυστυχώς τα χειρότερα σενάρια αρχίζουν να στριφογυρνούν στο μυαλό μου. Από αύριο τα σπίτια πολλών συμπολιτών μας θα βρίσκονται στα χέρια τραπεζιτών με τις υπογραφές "αριστερών" πολιτικών προσώπων...
Το μούδιασμα της κοινωνίας μας γίνεται όλο και πιο έντονο με μία νέα απορία να πλανιέται στον ουρανό της Ελλάδος, "Και τώρα τι;..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου