Πέμπτη 27 Αυγούστου 2015

Τελευταία καλοκαιρινή ανάρτηση...


Να που φτάσαμε στο τέλος του καλοκαιριού.
Του χειρότερου ίσως καλοκαιριού γι' αρκετούς από μας.
Όσο όμως σκοτεινοί κι αν είναι οι μήνες που αφήνουμε πίσω μας, τόσο πιο έντονες κι όμορφες δείχνουν οι μικρές φωτεινές στιγμές μαγείας που ζήσαμε και φέτος.
Τελευταίες μέρες λοιπόν...
Μέρες περισυλλογής, ηρεμίας και προετοιμασίας για το άτυπο ξεκίνημα της νέας χρονιάς.
Ραντεβού τον Σεπτέμβρη...

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2015

Και τώρα σβήνουμε τις τηλεοράσεις...


Από αύριο αρχίζει επίσημα μία ακόμη προεκλογική περίοδος (τρίτη μέσα σε εννιά μήνες). Είναι υπερβολική μία τρίτη πλύση εγκεφάλου μέσα σε έναν χρόνο για έναν λαό. Αυτή τη φορά δε θα ασχοληθώ από εδώ μέσα για τις νέες εκλογές. Απογοητεύτηκα. Είναι βέβαιο πως η ελπίδα και η αλλαγή σ' αυτόν τον τόπο δε θα έρθει μέσα απ' αυτήν την διαδικασία. Ας το ξεχάσουμε, για να μην απογοητευτούμε ξανά.
Αυτό όμως που θα μ' εκνευρίσει στη ερχόμενη προεκλογική περίοδο, θα είναι μία ακόμη παρέλαση εμπειρογνωμόνων από τα γνωστά συστημικά κανάλια, τα οποία ακόμα εκπέμπουν σήμα...
Εμπειρογνώμονες. Η σύγχρονη μάστιγα της μαζικής ενημέρωσης. Άνθρωποι που αυτοχρίζονται διανοούμενοι και περνάνε με ύπουλο τρόπο πληροφορίες στον κόσμο για να επηρεάζουν ένα κομμάτι του λαού. Ένα γνωστό παράδειγμα της τακτικής τους, ήταν οι πειραγμένες δημοσκοπήσεις, οι οποίες εξέθεσαν αρκετούς τηλεοπτικούς σταθμούς τόσο στις εκλογές του Γενάρη όσο και στο δημοψήφισμα του Ιουλίου. Παρ' όλα αυτά αρκετοί (αν όχι όλοι) απ' αυτούς θα έχουν το θράσος να ξαναβγούν στα κανάλια και να παπαγαλίσουν. 
Η αντιπάθειά μου όμως αυτή πέφτει κυρίως στους οικονομολόγους. Σ' αυτούς που βρίσκονται στην υπηρεσία αυτών που αποφασίζουν για το κοινό "καλό". Σ'αυτούς που ανήκουν σε ιδρύματα που χρηματοδοτούνται από τραπεζίτες και χρηματιστηριακούς θεσμούς που έχουν προκαλέσει την οικονομική κρίση. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι παρουσιάζονται στα Μ.Μ.Ε. ως ειδικοί με ακαδημαϊκούς τίτλους και σπουδαίες προϋπηρεσίες για να γίνουν πιο πιστευτοί και θαυμαστοί στο κοινό. 
Μόνο που αυτοί οι τύποι έχουν πέσει σε μία αντίφαση που ο κόσμος δεν έχει αντιληφθεί. Ως ειδικοί έχουν ενσωματωθεί στον κόσμο της οικονομία και του κεφαλαίου, συμβουλεύουν κόμματα και κυβερνήσεις, παρεμβαίνουν στα Μ.Μ.Ε. κι αναλύουν μία οικονομική κρίση την οποία δεν είχαν αντιληφθεί όταν ερχόταν. Ή μήπως όχι;... 
Ήταν τελικά άχρηστοι ή είναι αρκετά επικίνδυνοι;...
Αντί όλα αυτά τα χρόνια να αναλύσουν και να αποκαλύψουν την καπιταλιστική φύση και να αναζητήσουν διεξόδους για την μείωση του χρέους, επιλέγουν να είναι δέσμιοι του κυρίαρχου συστήματος. Επιλογή τους. Επιλογή μας να τους αγνοούμε από δω και πέρα. Μία εξαίρεση υπήρξε με τους "συγκλονισμένους οικονομολόγους" στην Γαλλία, οι οποίοι είχαν μία αναγνωρισμένη ποιότητα στις έρευνές τους, αλλά αποσιωπήθηκαν από τα Μ.Μ.Ε. Για ευνόητους λόγους φυσικά.
Δυστυχώς αυτοί οι "ειδικοί" έχουν επιφέρει τρομερές καταστροφές, αν και υπήρξαν φορές που δεν τα κατάφεραν κι αυτό χάρης στο πείσμα κάποιων εναπομεινάντων ρομαντικών, όπως είχε συμβεί το 1986 στην "διαμάχη των ιστορικών" στην Γερμανία. 
Σύμφωνα με το δοκίμιο του Enzo Traverso, "Τι απέγιναν οι διανοούμενοι", η "διαμάχη των ιστορικών" (Historikerstreit) αναστάτωσε βαθιά τη χώρα, υποχρεώνοντας την να επανεξετάσει ριζικά το παρελθόν της. Ε, λοιπόν, η βασική συμβολή στην ενσωμάτωση των εγκλημάτων του ναζισμού στους κόλπους της γερμανικής ιστορικής συνείδησης δεν ήρθε από ιστορικούς αλλά από έναν φιλόσοφο (!), τον Γιούργκεν Χάμπερμας. Στη διάρκεια αυτής της διχογνωμίας, μερικοί ερευνητές δεν του αναγνώριζαν κανένα δικαίωμα να μιλάει, με το πρόσχημα ότι δεν ήταν ιστορικός (!) και δεν είχε πατήσει ποτέ το πόδι του στα αρχεία. Στον απόηχο αυτής της διαμάχης που ξεκίνησε από ένα φιλόσοφο, αντρώθηκε μια νέα γενιά ιστορικών που εργάστηκαν με βαθύτητα πάνω στο ναζιστικό παρελθόν, χρησιμοποιώντας πολλαπλές πηγές, αξιοποιώντας αρχεία που κανείς μέχρι τότε δεν είχε υποψιαστεί την ύπαρξή τους...
Πόσες φορές έχουμε ακούσει στα κανάλια κι από συζητήσεις, αρκετούς "ειδικούς" να λένε την εξής φράση, "εσύ δε τα ξέρεις καλά...". Ε όχι λοιπόν. Μια χαρά γνωρίζουμε αρκετές καταστάσεις και θεωρίες. Τις έχουμε βιώσει στο πετσί μας τα τελευταία πέντε χρόνια. Κι επειδή ξέρουμε πως θα συστρατευθούν οι ίδιοι πάλι στα συστημικά κανάλια, θα έχουμε μόνο μία επιλογή στο να τους αγνοήσουμε επιδεικτικά. 
Να κρατήσουμε τους τηλεοπτικούς μας δέκτες κλειστούς για έναν μήνα.

Τρίτη 25 Αυγούστου 2015

Όταν η Ε.Ε. δημιουργεί πρόσφυγες...



του Πέτρου Κατσάκου

Για τη σημερινή κατάσταση που επικρατεί στη Συρία ευθύνες έχουν όλοι όσοι υπέγραψαν το 2011 την απόφαση για το εμπάργκο και έναν χρόνο αργότερα διέκοψαν τις διπλωματικές τους σχέσεις με τη Δαμασκό συμμετέχοντας παράλληλα στον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό των περίφημων «Φίλων της Συρίας», σε συνεργασία με χώρες που απλώς εποφθαλμιούν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας.
Ήταν 2011 όταν η Ε.Ε. επέβαλε εμπάργκο στις εισαγωγές πετρελαίου από τη Συρία με σκοπό μια «άμεση επίπτωση» στην ικανότητα του καθεστώτος να χρηματοδοτεί την καταστολή των διαδηλώσεων ενάντια στην κυβέρνηση Άσαντ. Σύμφωνα με τις τότε εκτιμήσεις των Ευρωπαίων ηγετών, «οι πωλήσεις πετρελαίου είναι μια πολύ κρίσιμη πηγή εισοδήματος και ξένου συναλλάγματος για το καθεστώς Άσαντ» και με την απόφασή τους για την επιβολή εμπάργκο επιχείρησαν να αυξήσουν την πολιτική και οικονομική πίεση που θα οδηγούσε στην πτώση της κυβέρνησης. Ταυτόχρονα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και η Τουρκία, σε συνεργασία και συντονισμό με τις ΗΠΑ πάγωσαν-δέσμευσαν τους λογαριασμούς καταθέσεων Σύρων πολιτών κι επιχειρήσεων στο εξωτερικό, με αποτέλεσμα να διαλύσουν την οικονομία της χώρας. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα εκατομμύρια πολίτες βυθίστηκαν στη φτώχεια, με τον πληθωρισμό να ανεβαίνει στα ύψη και τις τιμές των τροφίμων να κινούνται ανεξέλεγκτα δημιουργώντας ένα καθεστώς μαύρης αγοράς για είδη πρώτης ανάγκης.
Η πολιτική της Ε.Ε. έναντι της Συρίας, που αποσκοπούσε στη δημιουργία ενός κινήματος λαϊκής αγανάκτησης για την ανατροπή του καθεστώτος και τον περίφημο εκδημοκρατισμό της χώρας, όχι μόνο δεν απέδωσε τα σχεδιαζόμενα αλλά αντιθέτως δημιούργησε πρόσφορο έδαφος για την εμπλοκή στον συριακό εμφύλιο ακραίων ισλαμικών ομάδων όπως το ISIS. Τα καταστροφικά αποτελέσματα του οικονομικού στραγγαλισμού της Συρίας από πλευράς Ε.Ε. βρίσκονται σήμερα προ των τειχών της Ευρώπης, που προσπαθεί απεγνωσμένα να κρατήσει μακριά από τα εδάφη της τα εκατομμύρια των προσφύγων που η ίδια δημιούργησε. Ενώπιον των θυμάτων της πολιτικής της βρίσκεται σήμερα η Ε.Ε. που εξακολουθεί να αντιμετωπίζει ως ενοχλητικά παράσιτα τις ανεξέλεγκτες ροές των εξαθλιωμένων αποκρύπτοντας από την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη τα πραγματικά αίτια για την πολυπληθή αυτή μετακίνηση του συριακού πληθυσμού.
Μέσα σε αυτό το πολιτικό, οικονομικό και επικοινωνιακό περιβάλλον δεν είναι λίγοι οι Έλληνες που αγνοούν τον ρόλο και της δικής μας χώρας και των δικών μας κυβερνήσεων στον οικονομικό στραγγαλισμό της Συρίας. Για τη σημερινή κατάσταση που επικρατεί στη Συρία ευθύνες έχουν όλοι όσοι υπέγραψαν το 2011 την απόφαση για το εμπάργκο και έναν χρόνο αργότερα διέκοψαν τις διπλωματικές τους σχέσεις με τη Δαμασκό συμμετέχοντας παράλληλα στον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό των περίφημων «Φίλων της Συρίας», σε συνεργασία με χώρες που απλώς εποφθαλμιούν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας. Η Ελλάδα από παραδοσιακός φίλος της Συρίας και σημαντικός εμπορικός εταίρος σύρθηκε πίσω από τις επιλογές των Ευρωπαίων συμμάχων της που τα χρόνια του εμπάργκο δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή τις παράνομες εξαγωγές όπλων προς τα αντικαθεστωτικά κινήματα της Συρίας. Η χώρα μας σήμερα έχει μετατραπεί και με δική της ευθύνη σε ευρωπαϊκή πύλη εισόδου για τη συντριπτική πλειοψηφία των προσφύγων που η Ε.Ε. με τις πολιτικές που δημιούργησε. Κανείς δεν είναι άμοιρος των ευθυνών του και κανείς δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από γενικότητες περί κλειστών συνόρων και αποτρεπτικών μηχανισμών. Η Ε.Ε. μαζί και η Ελλάδα οφείλουν να προχωρήσουν άμεσα στην άρση του εμπάργκο κατά του λαού της Συρίας.

Πηγή: left.gr

Δευτέρα 24 Αυγούστου 2015

Το τέλος των πολιτισμών (;)



Η κοιτίδα του δυτικού πολιτισμού ισοπεδώνεται. Ένα χρόνο τώρα γινόμαστε μάρτυρες μπροστά στο αποτρόπαιο και μη αναστρέψιμο έγκλημα της εξαφάνισης ενός σημαντικού κομματιού της παγκόσμιας Ιστορίας. Σημαντικά μνημεία περνάνε στην λήθη του παρελθόντος με το πάτημα ενός πυροδοτικού κουμπιού.
Νέο θύμα του σκοταδισμού είναι ο ναός του Βάαλ-Δία στην αρχαία πόλη της Παλμύρας. Κτίριο του 1ου αι. μ.Χ. το οποίο καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό, για να προσφέρει στους μελλοντικούς μελετητές κι επισκέπτες του συγκεκριμένου τόπου, μία ευκαιρία να φανταστούν για το πόσο όμορφη κι ενδιαφέρουσα ήταν κάποτε η τοποθεσία αυτή.
Η ανθρωπότητα αποκόβεται πλέον από μία σημαντική ιστορική περίοδο. Τα ίχνη που διατηρούσαν άσβηστους αρκετούς σπουδαίους πολιτισμούς, χάνονται μια για πάντα. Κι όσο χάνεται η επαφή με το παρελθόν, τόσο λιγότερα είναι τα εφόδια που μας απομένουν στη πορεία μας προς το μέλλον.
Πονάω γι' αυτό το κομμάτι γης, του οποίου εξαφανίζονται με βίαιο τρόπο τα ίχνη του πολιτισμού του και ισοπεδώνεται για συμφέροντα άλλων...
Εγκλήματα στη γειτονιά μας...

Κυριακή 23 Αυγούστου 2015

Ποια σύνορα θα την συγκρατήσουν;...


Δύσκολα μπορεί να περιγράψει κανείς το δυναμισμό στο βλέμμα αυτής της μητέρας. Ένας πόλεμος της διέλυσε την πατρίδα, το σπίτι και τα όνειρά της. Από το μηδέν προσπαθεί να χτίσει ένα καινούργιο μέλλον για τα παιδιά της, που κουβαλάει από την Μέση Ανατολή μέχρι τις πύλες των Βαλκανίων με τελικό προορισμό την κεντρική Ευρώπη.
Είδε τον θάνατο γύρω της στην Συρία, διέσχισε μία αχανής χώρα για να φτάσει στα παράλια, έζησε πνιγμούς στα νερά του Αιγαίου, συνωστίστηκε στα νησιά μας, έζησε την αισχροκέρδεια για να περάσει στην ηπειρωτική Ελλάδα και τώρα ζει έναν εγκλωβισμό στα σύνορα της Ελλάδος με τα Σκόπια.
Τίποτα δε θα τη σταματήσει.
Είναι ξεκάθαρο.
Οι σημερινοί της γης οι κολασμένοι πορεύονται προς την Γερμανία. Τα Σκόπια ήδη άνοιξαν τα σύνορά τους μετά από τρεις μέρες βίαιης καταστολής των συγκεντρωμένων προσφύγων. Ότι έκανε η Τουρκία και η Ελλάδα ως τώρα. Οι χώρες μας είναι απλά πέρασμα.
Καμία χώρα δε θα καταφέρει να τους σταματήσει. Και η Γερμανία το γνωρίζει αυτό. Οι τελευταίες πανικόβλητες κινήσεις της (επίσκεψη Γερμανού πρόξενου και της Γερμανίδας βουλευτή του Die Linke Ανέτ Γκρότ στην Ειδομένη) δείχνουν πως πέρα του ότι είναι απροετοίμαστοι, σίγουρα δεν θα καταφέρουν ούτε εκείνοι να ελέγξουν την κατάσταση.
Το πρόβλημα είναι πανανθρώπινο. Η πολιτική της Δύσης βιώνει τώρα τις συνέπειες των άδικων αποφάσεων κι επεμβάσεων της σε άλλες περιοχές. Οι υπαίτιοι αυτών των καταστάσεων στέκονται απροετοίμαστοι να παρατηρούν τις ορμητικές αλλαγές που έρχονται.
Στα μάτια αυτής της γυναίκας αναγνωρίζω τον δυναμισμό για μια ριζική αλλαγή ενάντια στην ύπουλη και θανάσιμη στασιμότητα που βιώνει η ανθρωπότητα την τελευταία δεκαετία. Μέσα στο βλέμμα της αναγνωρίζω τα μάτια των προσφύγων που ήρθαν από την Μικρά Ασία και την Σμύρνη το 1922 κι εγκαταστάθηκαν στα εχθρικά κι αφιλόξενα εδάφη της Ελλάδος, κι από το μηδέν ξανάχτισαν τις ζωές τους, δημιούργησαν κι προόδευσαν.
Μέσα απ' αυτές τις εικόνες στα νησιά του Αιγαίου και της Ειδομένης, πήραν σάρκα κι οστά όλες οι αφηγήσεις της πρόγιαγιάς μου, όταν μου εξιστορούσε τις δυσκολίες που συνάντησε εκείνη και η οικογένειά της όταν ήρθαν στην Ελλάδα.
Οι προσφυγικές μου ρίζες με κάνουν να σέβομαι και να υποστηρίζω την προσπάθεια, το κουράγιο και τον αγώνα αυτών των ανθρώπων για ένα καλύτερο αύριο. Μία μάχη δύσκολη κι άδικη, την οποία δεν διάλεξαν οι ίδιοι. Κι αυτό είναι που οφείλουμε να σεβαστούμε και να τους υποστηρίξουμε με κάθε κόστος.
Ας αναζητήσουμε μέσα από το βλέμμα εκείνης της μητέρας, τον δυναμισμός που λείπει σε μας.
Ζούμε σε καιρούς μεγάλων αλλαγών.
Αλλαγών στις οποίες δεν είμαστε θεατές αλλά πρωταγωνιστές. Ήρθε η στιγμή να ερμηνεύσουμε πιο ορθά τα δεδομένα που μας δίνονται για να κατανοήσουμε σωστότερα το μέλλον που έρχεται. Καιρός να αναλάβουμε πρωτοβουλίες και δράσεις.
Η γυναίκα αυτή μας δείχνει τον δρόμο...

Σάββατο 22 Αυγούστου 2015

Βάρβαροι προ των πυλών



του Χάρη Τζάλα

Σε λίγες μέρες και συγκεκριμένα την 24η Αυγούστου θα έχουμε την επέτειο δύο καταστροφών της Πομπηίας· εκείνης του 79 μ.Χ. που είχε αιτία τη μανία του Βεζούβιου που με μια τρομερή έκρηξη έπνιξε την όμορφη ρωμαϊκή πόλη κάτω από ένα παχύ στρώμα στάχτης, και της 24ης Αυγούστου του 1943 όταν τα συμμαχικά αεροπλάνα τη βομβάρδισαν ανελέητα.
Οι βομβαρδισμοί επαναλήφθηκαν από τις 13 ώς τις 26 Σεπτεμβρίου, καθημερινά και με την ίδια σφοδρότητα. Εκατόν εβδομήντα τεράστιες βόμβες έπληξαν αυτόν τον μοναδικό αρχαιολογικό χώρο προκαλώντας ανυπολόγιστες ζημιές.
Το Antiquariun όπου φυλάσσονταν 1.378 αρχαιολογικά ευρήματα πλήγηκε και καταστράφηκε μαζί με 54 διακοσμημένους τοίχους και 12 νωπογραφίες. Πολλές αρχαίες οικίες, εργαστήρια και επαύλεις υπέστησαν σοβαρές ζημιές από τις σύγχρονες στυμφαλίδες όρνιθες, ενώ η οικία του Marcus Elpidius Rufus κονιορτοποιήθηκε.
Οι Αγγλο-Αμερικανοί στρατιωτικοί δικαιολόγησαν μετά το τέλος του πολέμου τις βάρβαρες και αναίτιες καταστροφές λέγοντας ότι πίστεψαν πως γερμανικές δυνάμεις είχαν κρυφτεί στον αρχαιολογικό χώρο. Απεδείχθη όμως ότι δεν βρισκόταν εκεί κανένας Γερμανός στρατιώτης. 
Θυμάμαι πριν από μισό αιώνα, όταν πρωτοεπισκέφθηκα την Πομπηία, τον πόνο του Ιταλού αρχαιολόγου που με ξεναγούσε στα πληγωμένα ερείπια. «Αυτά κάνουν οι πόλεμοι… Ολοι οι πόλεμοι...», μου είπε με πίκρα.
Αλλά μια και αναφέρθηκα στα τραύματα που υπέστη η Πομπηία θα σταθώ και σε άλλα ιταλικά μνημεία θύματα των εχθροπραξιών του Δεύτερου Μεγάλου Πολέμου. Η αναίτια καταστροφή, τον Φεβρουάριο του 1944, του ιστορικού μοναστηριού του Μόντε Κασίνο, ενός μνημείου που πρωτοχτίστηκε τον 6ο αιώνα, είναι αρκετά γνωστή και προκάλεσε την παγκόσμια κατακραυγή.
Παρ’ όλο που στο μοναστήρι δεν βρισκόταν ούτε ένας Γερμανός στρατιώτης και δεν ήταν στρατιωτικός στόχος, το τεράστιο κτιριακό συγκρότημα ισοπεδώθηκε κυριολεκτικά από τους αμερικανικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς.
Σκοτώθηκαν 230 Ιταλοί άμαχοι που είχαν σπεύσει εκεί πιστεύοντας ότι θα έβρισκαν καταφύγιο. Το μόνο αμάρτημα του ιστορικού κτιρίου ήταν ότι βρίσκονταν στην αμυντική γερμανική γραμμή Gunter που εκτείνονταν από την Τυρρηνική θάλασσα μέχρι την Αδριατική.
Το 1943 βομβαρδίστηκε βάναυσα και επανειλημμένα από τα αμερικανικά αεροπλάνα το ιστορικό κέντρο του Μιλάνου, έγιναν πολλές ζημιές σε μοναδικά πανέμορφα ιστορικά κτίρια και επλήγη η Σκάλα, η ξακουστή όπερα. Ως εκ θαύματος γλίτωσε το αριστούργημα του Λεονάρντο ντα Βίντσι, ο Μυστικός Δείπνος.
Η σωτηρία του έργου είναι απίστευτη και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί θαύμα μια και η συμμαχική βόμβα που ανατίναξε το cenacolo, την «τράπεζα» του μοναστηριού όπου φυλάσσεται, γκρέμισε ολοσχερώς τους τρεις τοίχους, ενώ ο τέταρτος που έφερε το έργο έμεινε ανέπαφος.
Τον Μάιο του 1944, μετά την απόβαση στο Αντζιο και την επέλαση προς τη Ρώμη, τα συμμαχικά στρατεύματα συνάντησαν μεγάλη αντίσταση από τους Γερμανούς στην περιοχή της λίμνης Νέμι, κοντά στη Ρώμη. Από αυτή τη λίμνη είχαν ανασυρθεί, με μια μοναδική επιχείρηση που κράτησε από το 1927 μέχρι το 1932, δύο τεράστια ρωμαϊκά πλοία που χρονολογήθηκαν γύρω στο 164 μ.Χ. και αποδόθηκαν στον Τιβέριο και τον Καλιγούλα. Το ένα είχε μήκος 70 μέτρα, το άλλο 73. Κατ’ εντολή του Ντούτσε άδειασαν τα νερά της λίμνης και μετέφεραν τα εύθραυστα πλοία στη στεριά όπου συντηρήθηκαν υποδειγματικά και εκτέθηκαν σε ένα μεγάλο μουσείο μεγέθους σταδίου καλαθοσφαίρισης.
Δυστυχώς την 31η Μαΐου, κατά τις εχθροπραξίες μεταξύ Αμερικανών και Γερμανών SS όπου συμμετείχαν και Ιταλοί παρτιζάνοι, τα δύο πλεούμενα κάηκαν ολοσχερώς και έγιναν ένας σωρός στάχτης. Τα ερωτήματα ποιοι ευθύνονται και γιατί έγιναν παρανάλωμα του πυρός τα ειρηνικά πλοία της λίμνης Νέμι έχουν μείνει έως σήμερα αδιευκρίνιστα. Είναι πάντως γεγονός ότι για τη ναυτική αρχαιολογία η απώλεια ήταν τεράστια.
Αλλά ας μην ξεχνάμε και τους βανδαλισμούς που υπέστησαν ελληνικές αρχαιότητες από τον γερμανικό στρατό κατοχής. Στις 23 και 24 Μαΐίου του 1941 γερμανικά αεροπλάνα έπληξαν το Αρχαιολογικό Μουσείο του Ηρακλείου προκαλώντας ζημιές στους θησαυρούς του, ενώ Γερμανοί στρατιώτες ανατίναξαν τον βασιλικό τάφο των Ισοπάτων, ένα σημαντικότατο μινωικό μνημείο. Τον ίδιο χρόνο κατέστρεψαν το ιερό του Πάνα στην Αρκαδία.
Τρομερές ήταν οι καταστροφές που υπέστη και το ιστορικό κέντρο της Κέρκυρας από γερμανικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, τον Σεπτέμβριο του 1943. Καταστράφηκαν και σημαντικές βυζαντινές και μεταβυζαντινές εκκλησίες, η Ιόνια Βουλή και το περίφημο Δημοτικό Θέατρο. Αναντικατάστατη απώλεια αποτέλεσε και ο βομβαρδισμός του κτιρίου της Ιονίου Ακαδημίας όπου στεγαζόταν η Δημοτική Βιβλιοθήκη. Εβδομήντα χιλιάδες σπάνιοι τόμοι μαζί με ανεκτίμητα χειρόγραφα έγιναν στάχτη.
Αλλά από την καταστροφική μανία του κατακτητή δεν γλίτωσαν ούτε ξακουστά μοναστήρια, όπως εκείνο του Οσίου Λουκά στη Φωκίδα που βομβαρδίστηκε τον Αύγουστο του 1943, αλλά και πολλές άλλες ιστορικές μονές ανά την Ελλάδα, μεταξύ των οποίων η Αγία Λαύρα στα Καλάβρυτα και οι μονές των Μετεώρων.
Προς χάριν διαφόρων στρατιωτικών οχυρώσεων, μεγάλες ζημιές υπέστησαν η Ακρόπολη της Τίρυνθας και ο ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο, ενώ πληγώθηκαν και μεσαιωνικές αρχαιότητες, όπως τα κάστρα της Μεθώνης, της Κορώνης και η παλιά πόλη της Ρόδου και της Κω.
Από την καταστροφική μανία του πολέμου δεν γλίτωσε ούτε η Ακρόπολη των Αθηνών. Σημαντικές ζημιές προκλήθηκαν την περίοδο της Κατοχής αλλά προπαντός το 1944 κατά τα Δεκεμβριανά. 
Ογκώδεις είναι οι φάκελοι του υπουργείου Πολιτισμού με καταστάσεις που απαριθμούν χιλιάδες κλεμμένα αρχαία που παράνομα φυγαδεύτηκαν στη Γερμανία. Τα περισσότερα αναζητούνται ακόμα, παρ’ όλο που πέρασαν 70 ολόκληρα χρόνια από το τέλος του πολέμου. Η Ελλάδα τα διεκδικεί αλλά οι αρχαιολόγοι προσκρούουν στην απροθυμία των γερμανικών αρχών.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά βλέποντας πρόσφατα στη τηλεόραση τις ανατριχιαστικές εικόνες των βανδαλισμών της Μοσούλης και άλλων αρχαιολογικών χώρων και μουσείων της Συρίας και του Ιράκ. Είδαμε τους φανατισμένους ισλαμιστές να κονιορτοποιούν με μπαλτάδες, βαριοπούλες και ρόπαλα αρχαία έργα τέχνης που τα είπαν είδωλα.
Ενώ προ ολίγων ημερών τα ερείπια του αρχαίου θεάτρου της Παλμύρας, της ξακουστής πρωτεύουσας της Ζηνοβίας, χρησιμοποιήθηκαν σαν μακάβριο σκηνικό για τον αποκεφαλισμό αιχμαλώτων στους οποίους συγκαταλεγόταν και ένα δεκατετράχρονο αγόρι.
Οι πόλεμοι, όλοι οι πόλεμοι, με όποια δικαιολογία και αν γίνονται έχουν ολέθριες συνέπειες με ανθρώπινες απώλειες και προκαλούν δυστυχία σε όλους εκείνους που μένουν πίσω. Μαζί με τους χαμένους πολεμιστές σκοτώνονται και άμαχοι και καταστρέφονται αρχαία μνημεία, αναντικατάστατες μαρτυρίες του παρελθόντος.
Αυτά τα ωραία ερείπια που σκόπιμα ή ως παράπλευρες απώλειες χάνονται κατά τις εχθροπραξίες φέρνουν στον νου τα λόγια του Θουκυδίδη: «Μνήσθητε των εν τοις πολέμοις παραλόγων» (7, 61. Θυμηθείτε τα παράλογα που συμβαίνουν στους πολέμους).

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2015

Το μίσος τους ακολουθεί παντού...


Κάθε γενιά είναι καταδικασμένη να ζει μία ανθρωπιστική κρίση. Παιχνίδια της Ιστορίας, επιμένοντας σε συνεχή ταρακουνήματα μήπως κι έρθει κάποια στιγμή η οριστική αφύπνιση των λαών απέναντι στις κτηνωδίες της ανθρώπινης αδικίας. 
Σύριοι, άνθρωποι με ρίζες από την Μέση Ανατολή αλλά με παιδεία υψηλότερου επιπέδου από αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Κι όμως, τα συμφέροντα άλλων, τους οδήγησαν σε έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο, ο οποίος διαδέχτηκε την θανάσιμη απειλητική επέλαση των ισλαμιστών. 
Μόνοι σήμερα, χωρίς πατρίδα, με λίγα χρήματα στη τσέπη, όσοι κατάφεραν να φτάσουν μέχρι τα παράλια της Μικράς Ασίας πέρασαν στην Ελλάδα. Δεν επιθυμούν να μείνουν εδώ. Το δηλώνουν συνέχεια. Αντί να μας προβληματίσει η στάση αυτή, ότι άνθρωποι απελπισμένοι αποφεύγουν τη μόνιμη εγκατάστασή τους στην Ελλάδα, τους κατηγορούμε για επικίνδυνους ισλαμιστές και τρομοκράτες που θέλουν να καταλάβουν τα νησιά μας και την υπόλοιπη χώρα. 
Τα νησιά γέμισαν. Ήρθε η ώρα της ηπειρωτικής Ελλάδας. Χιλιάδες δυστυχισμένες μοίρες έχουν συγκεντρωθεί στα σύνορα με τα Σκόπια. Το πέρασμά τους στη γειτονική χώρα είναι βέβαιο αλλά θα είναι βίαιο. Κι όσο θα ανεβαίνουν βόρεια, θα νιώθουν όλο και πιο έντονα το μίσος της πολιτισμένης Ευρώπης. Γι' αυτούς απώτερος σκοπός είναι η Γερμανία και η Αγγλία. Οι χώρες της Μεσογείου δε μπορούν να τους θρέψουν και το γνωρίζουν αυτό. Τα ευρωπαϊκά κονδύλια δε φτάνουν.Είναι πεινασμένοι αλλά έχουν αξιοπρέπεια.
Η ύπουλη ιδέα μετατροπής των νότιων χωρών σε χαβούζες ψυχών δεν πέτυχε. Τα σύνορα της Ιταλίας άνοιξαν. Η Βρετανία έχει πανικοβληθεί με τα τελευταία συμβάντα στο υποθαλάσσιο τούνελ της Μάγχη. Τον ίδιο φόβο έχει και η Γερμανία με την έλευση των Σύριων.
Δυστυχώς η Δύση δεν έβαλε μυαλό μέσα από τα τραγικά της λάθη. Τα εγκλήματα στο Μάλι, την Αιθιοπία και στην Ρουάντα, ήταν σχετικά μακριά από τα ευρωπαϊκά εδάφη. Τα ανθρώπινα δικαιώματα ήταν ανύπαρκτα στις χώρες αυτές. Γι' αυτό και οι δεκάδες χιλιάδες δολοφονίες αμάχων δεν άγγιξαν ποτέ τους Ευρωπαίους. Συνέχιζαν το καταναλωτικό ρυθμό της υλιστικής τους ζωής, αδιαφορώντας ή αγνοώντας για τις σφαγές της Μαύρη Ηπείρου. Δεν υπολόγισαν όμως σωστά με την Μέση Ανατολή. Δεν αντιλήφθηκαν πως είναι κομμάτι της γειτονιάς μας. Δε υποψιάστηκαν πως καίγοντας το σπίτι του γείτονα, σύντομα θα καεί και το δικό τους.
Η Ευρώπη κλυδωνίζεται επικίνδυνα. Η απελπισία θα μετατραπεί σύντομα σε οργή. Μία οργή που θα ενωθεί με τις φωνές των λαών της νότιας Ευρώπης.
Οι Σύριοι δεν είναι το πρόβλημα.
Οι Σύριοι θα ναι μία ακόμη αφορμή για το επερχόμενο ξέσπασμα... 

Πέμπτη 20 Αυγούστου 2015

Το Αλάτι της Γης...



Μετά από τρεις ολόκληρους μήνες απουσίας μου από τις σκοτεινές κινηματογραφικές αίθουσες (αν θυμάμαι καλά τελευταία ταινία που είδα ήταν τα Μανταρίνια), αποφάσισα να σπάσω το αρνητικό ρεκόρ, απολαμβάνοντας μία προβολή σ' ένα θερινό κινηματογράφο του Παγκρατίου. Η φετινή καλοκαιρινή σεζόν ήταν τόσο φτωχή, που έφτασα 19 Αυγούστου για να δω ταινία σε θερινό σινεμά κι αυτή ήταν χειμερινής σοδειάς. Αναφέρομαι στο Αλάτι της Γης, του πολυαγαπημένου μας Βίμ Βέντερς.


Το ντοκιμαντέρ είναι ιδιαίτερο και πλούσιο σε εικόνες, στιγμές, εμπειρίες, ιστορίες και συναισθήματα. Σου τονώνει το αίσθημα της νοσταλγίας καθώς ο φωτογράφος μιλάει για τα παιδικά και φοιτητικά του χρόνια, την φυγή του από την Βραζιλία λόγω της δικτατορίας, την απόφασή του να παρατήσει μία πλούσια καριέρα για να ασχοληθεί με την φωτογράφιση. Μας ξεκινάει με μία συλλογή φωτογραφιών σε ένα χρυσωρυχείο. Εικόνες άλλης εποχής. Στην αρχή νόμιζα πως φωτογράφιζε σκλάβους αλλά η αλήθεια είναι πιο ανατριχιαστική μιας κι αναφερόταν σε ελεύθερους ανθρώπους που απλά είχαν εναποθέσει την ελπίδα τους σε λίγα γραμμάρια χρυσού. Εκεί συνειδητοποίησα πως η ταινία θα έχει να προσφέρει αρκετές ακόμα εκπλήξεις, όχι ευχάριστες αλλά σκληρές.


Ενώ στην αρχή είχα την εντύπωση πως ο Βέντερς αποφάσισε να κινηματογραφήσει τη ζωή ενός φωτογράφου που τον είχε εντυπωσιάσει, προσπαθώντας να βγάλει θέμα μέσα από τον ναρκισσισμό του, στη πορεία διαπίστωσα πως όλη αυτή η προσπάθεια είχε ένα νόημα πολύ πιο βαθύ με πολλά μηνύματα προς τους θεατές.
Ο φωτογράφος πέρασε από διάφορα επίπεδα έκφρασης και προβληματισμού. Πρώτα απ' όλα ξεκίνησε ανακαλύπτοντας τις ρίζες του, κάνοντας ένα πολύχρονο ταξίδι στην Λατινική Αμερική. Στη συνέχεια τον επηρέασε η ανθρωπιστική κρίση της Αφρικής. Εκεί είναι που ξεκινούν οι σκληρές εικόνες. Μέσα από τις ματιές του ανακαλύπτεις το σφαγείο του ανθρώπινου μίσους. Νιώθεις μουδιασμένος στη καρέκλα παρατηρώντας τις φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν στην Ρουάντα, στην Αιθιοπία και στο Μαλί. Άνθρωποι μόνοι, αβοήθητοι, χωρίς νερό, χωρίς τροφή, θύματα σφαγών και αιματηρών πολέμων. Άνθρωποι χωρίς ελπίδα. Άνθρωποι απελπισμένοι και κυριευμένοι από τρέλα. Γονείς να θάβουν τα παιδιά τους. Ο θάνατος είχε γίνει συνήθεια στην απάνθρωπη ζωή τους. Αποκρουστικές σφαγές μέσα σε σχολεία κι εκκλησίες. Ζωντανοί και νεκροί σε ένα κουβάρι σάρκας κι αίματος. Οι φωτογραφίες διαδέχονται η μία την άλλη. Σαν ένα πολυβόλο που στοχεύει στο μυαλό και στη καρδιά μας για να μας αφυπνίσει δείχνοντάς μας όλες αυτές τις ανθρωπιστικές καταστροφές που έζησε ο πλανήτης.


Κι αν η Αφρική μας φαίνεται μακρινή, ο φωτογράφος συνεχίζει με εικόνες από τον πόλεμο στο Κουβέιτ και τον εμφύλιο στην Γιουγκοσλαβία. Ο Σαλγάδο (φωτογράφος) μιλούσε με οργή για τον θάνατο που συνάντησε σε όλες αυτές τις γωνιές του κόσμου. Είχε αρρωστήσει το κορμί του απ' όλο αυτόν τον θάνατο που συνάντησε στο διάβα του. Ο ίδιος αναφέρεται για την έκπληξη που ένιωσε στα Βαλκάνια, δηλώνοντας πως ο πόλεμος εκεί ήταν τόσο κοντά στην Ευρώπη. Ήταν κομμάτι της Ευρώπης. Όπως λέει ο ίδιος "έβλεπες τα οχήματα του άμαχου πληθυσμού που έφευγε για να σωθεί, και καταλάβαινες πως αυτοί οι άνθρωποι είχαν ευρωπαϊκό επίπεδο ζωής αλλά με τον πόλεμο τα έχασαν όλα".
Στην πορεία ο φωτογράφος ανακάλυψε ένα ακόμα θύμα της ανθρωπότητας. Την ίδια την φύση. Αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του στα ζώα αλλά και σε παρθένες φυλές ιθαγενών μέσα στα δάση του Αμαζονίου. Μέσα στα μάτια των ζώων και στην ισορροπία των πρωτόγονων κοινωνιών, ανακάλυψε την γαλήνη, την ευγένεια, την αγάπη και την αρμονία. Στοιχεία που λείπουν από τη σύγχρονη καταναλωτική κοινωνία που έχει μάθει να τα ισοπεδώνει όλα και να αφήνει νεκρή γη πίσω της.


Μέσα απ' αυτές τις εικόνες, οραματίστηκε την αναγέννηση της πατρικής του γης που είχε αφεθεί στην διάβρωση και την ερημοποίηση, μέσα από την κακή διαχείριση των προκατόχων του. Μέσα σε λίγα χρόνια, ένας τόπος ξεραΐλας μετατράπηκε σε ένα πελώριο δάσος δυο εκατομμυρίων δέντρων. Με τον καιρό επανήλθε και η εξαφανισμένη πανίδα. Σήμερα οι εκτάσεις που κληρονόμησε από τον παππούς του, θεωρούνται εθνικός δρυμός για την Βραζιλία, κι ένα συγκλονιστικό παράδειγμα αναγέννησης για τον υπόλοιπο κόσμο.
Αυτή ήταν η πιο όμορφη αντίθεση της ταινίας. Ενώ ξεκινάει με δυνατές γροθιές στο στομάχι του θεατή, σαν να προσπαθεί να τον ξυπνήσει από το λήθαργο του μοντέρνου τρόπου ζωής, τελικά καταλήγει να του δίνει την ελπίδα, πως αν ο ίδιος το επιθυμήσει, τότε θα καταφέρει να γυρίσει τον κόσμο ανάποδα και να τον κάνει καλύτερο, δίκαιο κι ανθρώπινο. Και πιστέψτε με, η νότα ελπίδας σε μία τόσο σκληρή ταινία, έχει μεγάλη σημασία κι επιρροή.
Ένα άλλο στοιχεία της ταινίας που με εντυπωσίασε ήταν ότι ο πατέρας του φωτογράφου (έχει πλάνα του τα οποία είναι πολύ συγκινητικά) μιλούσε πορτογαλικά, ο φωτογράφος μιλούσε γαλλικά ενώ ο γιος του αγγλικά. Η εξέλιξη μιας σκεπτόμενης πορείας αναζήτησης. Ήταν όμορφη η φράση του πατέρα που είπε πως "ο γιος μου ήταν πάντα ανήσυχος και δε καθόταν ποτέ σε ένα μέρος. Πάντα ήθελε να ταξιδεύει...". Ένα μειδίαμα σχηματίστηκε στα χείλη μου.


Επίσης βλέποντας τις φωτογραφίες του Σαλγάδο, ανακάλυψα αρκετές που με είχαν συγκλονίσει παλιότερα, όταν της είχα πρωτοδεί σε περιοδικά όπως το National Geographic και το Γαιόραμα και σε ένθετα εφημερίδων, ειδικά οι φωτογραφίες από Κουβέιτ και Γιουγκοσλαβία αλλά και από τα ζώα αρκετές. Σίγουρα αρκετοί από σας που θα δείτε τη ταινία θα θυμηθείτε κάποιες απ' αυτές τις λήψεις.
Είναι βέβαιο πως η ταινία προσπαθεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Σίγουρα φεύγεις από την αίθουσα προβληματισμένος και σκεπτόμενος. Γυρνάς σπίτι και διαπιστώνεις πως εξακολουθούν να σε στοιχειώνουν οι φωτογραφίες του Σαλγάδο. Ειδικά εκείνες με τις σφαγές μέσα στο σχολείο και την εκκλησία, όπου είχαν μείνει μόνο τα κουφάρια των θυμάτων να θυμίζουν πως κάποτε εκεί υπήρχε ανθρώπινη παρουσία.
Όλα καλυμμένα με μία σκόνη.
Μία σκόνη σαν αλάτι.
Εξάλλου τι είμαστε κι εμείς;
Το αλάτι της γης...

Βαθμολογία: 8/10

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2015

Ο λαός έχει τη δύναμη και οφείλει να το ξέρει...



Πρώτο θέμα σήμερα ήταν η έγκριση του Τρίτου Μνημονίου από την γερμανική βουλή μέχρι που βγήκε ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Πάνος Σκουρλέτης κι ανακοίνωσε την παύση των εργασιών στις Σκουριές.
Όμως το πρωί ακούστηκε μία είδηση που δε παίχτηκε παραπάνω απ' όσο θα έπρεπε αν και η σημασία της έχει μεγάλη αξία. Κι αυτό διότι αποτελεί σημάδι πως ο ελληνικός λαός όχι μόνο ξύπνησε, αλλά είναι πλέον αποφασισμένος να κυνηγήσει το δίκιο του με κάθε τρόπο. Κι αυτό μπορούμε να το χρεώσουμε στο δημοψήφισμα του Ιουλίου.
Συντονισμένος στο πρωινό πρόγραμμα του σταθμό Στο Κόκκινο, άκουσα τη συνέντευξη του περιφερειάρχη Ιονίων νησιών, Παναγιώτη Γαλιατσάτο, σχετικά με το ξεπούλημα των αεροδρομίων. Ο περιφερειάρχης ανέφερε με ήρεμα και κατανοητά λόγια πως είναι παράλογο να νοικιαστούν 14 αεροδρόμια σε γερμανική εταιρία για τριάντα χρόνια, έναντι του ποσού των 23 εκατομμυρίων ετησίων, τη στιγμή που τα συγκεκριμένα αεροδρόμια προσφέρουν κέρδη ύψους 500 εκατομμυρίων ευρώ ετησίων στο ελληνικό κράτος. Η λέξη κέρδος στην συμφωνία αυτή δεν υφίσταται.
Ο περιφερειάρχης είχε όλη τη διάθεση να αποδείξει πως η συμφωνία αυτή όχι μόνο δε θα φέρει κέρδος κι ανάπτυξη αλλά θα προκαλέσει τρομερές ζημιές στην οικονομία των περιοχών και θα επιφέρει αρκετές μειώσεις στις τουριστικές δραστηριότητες.
Ο ίδιος νιώθοντας το ίδιο προδομένος κι απογοητευμένος από τις μνημονιακές αποφάσεις της κυβέρνησης, αποφάσισε να πάρει τη τύχη στα χέρια του. Από τη στιγμή που η κυβέρνηση φάνηκε ανάξια να προστατεύσει τα συμφέροντα του τόπου μας, ήρθε η σειρά των περιφερειών να παίξουν το ρόλο αυτό. Πόσο μάλλον τώρα που οι περιφέρειες της Ελλάδος έχουν άλλη ισχύ κι εξουσία.
Με ποιο τρόπο;
Με τοπικά δημοψηφίσματα.
Οι πολίτες γνωρίζουν τις ανάγκες του τόπου του και τις καταστροφές που μπορούν να επιφέρουν οι μνημονιακές αποφάσεις, πολύ καλύτερα από κάθε πολιτικό που υπογράφει προδοτικές συμφωνίες χωρίς δεύτερη σκέψη. Ήρθε λοιπόν ο καιρός να αποφασίσουν οι ίδιοι για τις επενδύσεις που πρόκειται να πραγματοποιηθούν στις περιοχές τους. Σ' αυτές τις περιπτώσεις θα είναι δύσκολο να παρακαμφθούν τα νέα δυνατά "Όχι" που θα ακουστούν σε τυχόν μελλοντικά δημοψηφίσματα. Κι αν το δυνατό Όχι του Ιουλίου ακυρώθηκε τόσο εύκολο, τόσο δύσκολα θα μπορούν να παρακαμφθούν τα τοπικά Όχι του ξεπουλήματος των τόπων μας. Το μόνο που χρειάζεται είναι να υπάρχουν αποφασιστικοί περιφερειάρχες όπως ο κύριος Γαλιατσάτος, οι οποίοι θα πάρουν το ρίσκο για το κοινό καλό. Εκεί είναι που θα φανούν ποιοι περιφερειάρχες νοιάζονται για την καρέκλα τους και ποιοι για το καλό των περιφερειών τους. Είναι βέβαιο πως θα εκτεθούν όσοι προτιμήσουν να αποσιωπούν στο ξεπούλημα των περιοχών που έχουν εκλεχθεί να υπηρετήσουν.
Σίγουρα ένα δημοψήφισμα στα Ιόνια νησιά, όσον αφορά τα αεροδρόμια, θα φέρει ένα δυνατό "Όχι". Ένα αντίστοιχο δημοψήφισμα μπορεί να ακολουθήσει και στα νησιά του Αιγαίου όσον αφορά τα δικά τους αεροδρόμια και μαρίνες.
Δεν είναι δύσκολο να αλλάξει το κλίμα μόλις καταλάβει ο λαός πως έχει τη δύναμη στα χέρια του. Κι αν τα παλιότερα πολιτικά καθεστώτα τα βρήκαν δύσκολα με την Κερατέα και τις Σκουριές, σίγουρα και η τωρινή κυβέρνηση θα φρενάρει τη μνημονιακή της πολιτική σε νεώτερα μέτωπα που θα προκύψουν. Ο αγώνας πρέπει να μοιραστεί. Κάθε τόπος πρέπει να φυλαχτεί από τους δικούς του κατοίκους. Σ' αυτές τις περιπτώσεις, η αντίσταση είναι πιο έντονη κι αποφασιστική.
Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να διακόψουμε το ξεπούλημα της χώρας.
Μόνο έτσι θα μπορούμε να έχουμε μία πιο σφαιρική εικόνα για την κατάσταση της πατρίδας μας.
Μόνο έτσι θα σταματήσουμε τη μη αναστρέψιμη καταστροφή του περιβάλλοντος.
Μόνο έτσι ίσως γίνουμε πιο δυνατοί απέναντι στους νεοφιλελεύθερους μαφιόζους των Βρυξελλών, της Φρανκφούρτης και του Βερολίνου, αναγκάζοντάς τους να βγάλουν τα δημοκρατικά τους προσωπεία και να φανερώσουν για μία ακόμη φορά τη φασιστική τους φύση.
Μόνο έτσι μπορούμε να συνεχίσουμε τον αγώνα μας.
Μπορεί η 5η Ιουλίου να πουλήθηκε μέσα σε ένα πρωί αλλά άνοιξε το δρόμο κι έδωσε νέα μορφή στις αυριανές μας μάχες... 

Η TTIP θα σκοτώσει ό,τι δημοκρατικό έχει απομείνει στην Ε.Ε.



της Κωνσταντίνας Κούνεβα

Είμαστε όλοι πολύ απορροφημένοι από όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα με τις διαπραγματεύσεις για το νέο Μνημόνιο.
Λογικά, αφού τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα φανταζόμασταν ως Αριστερά. Κι αυτό μας γεμίζει θλίψη και αγωνία.
Αλλά, ταυτόχρονα, δεν μας επιτρέπεται να καταθέσουμε τα όπλα, να σταματήσουμε να κάνουμε τη δουλειά μας ως εκπρόσωποι των εργαζόμενων και των πιο αδύναμων, στη Βουλή ή στην Ευρωβουλή.
Αντίθετα, είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε ολάνοιχτα τα μάτια σε όσα συμβαίνουν όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλη την Ευρώπη.
Χρειάζεται να έχουμε πάντα μπροστά μας τη μεγάλη εικόνα. Η δημοκρατία δέχτηκε βαρύ πλήγμα από το πραξικόπημα των δανειστών-εταίρων εις βάρος της χώρας μας.
Αλλά, δυστυχώς, ανάλογα πραξικοπήματα γίνονται πανευρωπαϊκά. Μερικές φορές με το περιτύλιγμα της δημοκρατίας.
Στην ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στις 8 Ιουλίου, εγκρίθηκε ψήφισμα για τη συνέχιση των διαπραγματεύσεων Ε.Ε.-ΗΠΑ για τη Διατλαντική Συμφωνία Επενδύσεων και Εμπορίου, τη διαβόητη TTIP.
Είναι μια συμφωνία που απειλεί να σαρώσει ό,τι θετικό υπάρχει στην ευρωπαϊκή νομοθεσία, από την προστασία του περιβάλλοντος μέχρι τα εργασιακά δικαιώματα και από την ασφάλεια των τροφίμων μέχρι την κυριαρχία των κρατών της Ε.Ε.
Το ψήφισμα εγκρίθηκε με 436 ψήφους υπέρ και 231 κατά. Το υπερψήφισαν όλοι οι ευρωβουλευτές του δεξιού Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, των Συντηρητικών-Μεταρρυθμιστών, τα 5/6 των Φιλελευθέρων και τα 2/3 των Σοσιαλιστών.
Καταψηφίστηκε από το σύνολο της Αριστεράς και των Πρασίνων, από το 1/3 των Σοσιαλιστών και από τους ευρωβουλευτές των δύο ακροδεξιών-εθνικιστικών ομάδων (Ευρώπη της Ελευθερίας και Δημοκρατίας, Ευρώπη των Εθνών και της Ελευθερίας, που είναι η νέα ομάδα της Λεπέν).
Απείχαν, επίσης αρκετοί Σοσιαλιστές και Φιλελεύθεροι Ευρωβουλευτές.
Στο site του Ευρωκοινοβουλίου αξίζει να δει κανείς πώς ψήφισε κάθε ομάδα και κάθε ευρωβουλευτής.
Είναι χρήσιμο να δει πώς ψήφισαν και οι Ελληνες ευρωβουλευτές, ιδιαίτερα όσοι δηλώνουν «βαθιά ευρωπαϊστές».
Η πιο ενδιαφέρουσα εξέλιξη στην ψηφοφορία αυτή ήταν το ρήγμα που προκάλεσε στην ομάδα των Σοσιαλιστών η διαπραγμάτευση για την επικίνδυνη συμφωνία TTIP, που προωθείται στο όνομα της ενίσχυσης των οικονομιών και της απασχόλησης σε Ευρώπη και ΗΠΑ, αν και όλα τα δεδομένα δείχνουν ότι μόνες κερδισμένες θα είναι οι πολυεθνικές των δύο περιοχών.
Το ρήγμα στους Σοσιαλιστές ευρωβουλευτές, που τον Ιούνιο ο σοσιαλιστής πρόεδρος της Ευρωβουλής Μ. Σουλτς κατάφερε να το κουκουλώσει με το πραξικοπηματικό τρικ αναβολής της ψηφοφορίας, δείχνει ότι οι αντιδράσεις που έχουν εκδηλωθεί κατά της TTIP στην Ευρώπη (δυστυχώς, ελάχιστα στην Ελλάδα) πιάνουν τόπο.
Κι αν διευρυνθούν, θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ματαίωση της επικίνδυνης για τους λαούς συμφωνίας.
Αναφέρω ένα χαρακτηριστικό: Ενα από τα επίμαχα στοιχεία της συμφωνίας αυτής είναι ο ISDS, ο μηχανισμός επίλυσης διαφορών επενδυτή και κράτους.
Ο μηχανισμός αυτός δίνει στις πολυεθνικές το δικαίωμα να ενάγουν ένα κράτος και να ζητούν δισεκατομμύρια αποζημιώσεις όποτε κρίνουν ότι τα συμφέροντά τους πλήττονται από μια κρατική απόφαση που προστατεύει τους πολίτες, το περιβάλλον, τα εθνικά συμφέροντα.
Αρκεί να προσφύγουν σε ένα «ανεξάρτητο» διαιτητικό δικαστήριο, αποτελούμενο από δικηγόρους του διεθνούς εμπορικού δικαίου, κατά κανόνα υπερασπιστές των ίδιων των πολυεθνικών. 
Προκειμένου να καμφθούν οι αντιδράσεις των ευρωβουλευτών σε αυτή την κραυγαλέα υποβάθμιση της κρατικής κυριαρχίας, στο ψήφισμα του ευρωκοινοβουλίου υιοθετήθηκε η υπόδειξη να αντικατασταθεί ο ISDS «με έναν νέο μηχανισμό για την επίλυση των διαφορών μεταξύ επενδυτών και κρατών, που θα υπόκειται σε δημοκρατικές αρχές και έλεγχο, στο πλαίσιο του οποίου οι ενδεχόμενες υποθέσεις θα εξετάζονται με διαφάνεια από δημόσια διορισμένους, ανεξάρτητους επαγγελματίες δικαστές, σε δημόσιες δίκες, και θα περιλαμβάνει μηχανισμό άσκησης έφεσης που θα διασφαλίζει τη συνέπεια των δικαστικών αποφάσεων και τον σεβασμό της δικαιοδοσίας των δικαστηρίων της Ε.Ε. και των κρατών-μελών, όπου τα ιδιωτικά συμφέροντα δεν θα μπορούν να υπονομεύσουν τους στόχους της κρατικής πολιτικής».
Το χάπι χρυσώθηκε, αλλά το «δικαίωμα» των πολυεθνικών να είναι το ίδιο κυρίαρχες με τα κράτη και τους λαούς έμεινε ανέπαφο. Κι αυτό δεν πρέπει να το επιτρέψουμε.
Είναι βέβαιο ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, οι ηγεσίες Ε.Ε.-ΗΠΑ και οι επικεφαλής της Δεξιάς και των Σοσιαλιστών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να ολοκληρωθεί η συμφωνία και να ξεπεραστούν οι αντιδράσεις.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η Κομισιόν επιμένει να αγνοεί τα πάνω από 2 εκατομμύρια υπογραφές που έχουν συγκεντρωθεί στην «Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Πολιτών» κατά της TTIP.
Αυτό είναι ένα ακόμη από τα «πραξικοπήματά» τους. Υποκρίνονται ότι θέλουν «περισσότερη Ευρώπη», αλλά στην πραγματικότητα δουλεύουν για να μετατρέψουν και την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική σε ένα τεράστιο ευρωατλαντικό οικόπεδο ασυδοσίας για τις πολυεθνικές τους. Αυτό έχει τελικά στον νου της και η αμερικανική ηγεσία όταν δηλώνει ότι «ανησυχεί και ενδιαφέρεται» για τη συνοχή της Ε.Ε. και της ευρωζώνης ή για το Grexit.
Κι αυτό εννοώ κι εγώ όταν λέω πως πρέπει να βλέπουμε τις εξελίξεις στην Ελλάδα μέσα στη μεγάλη εικόνα του κόσμου. Του κόσμου των πολυεθνικών και των τραπεζών.
Αυτή την εικόνα παλεύουμε να αλλάξουμε. Με τα μικρά και μεγάλα ρήγματα που μπορούμε να προκαλέσουμε. Η TTIP είναι ένα σχέδιο, το σχέδιο των πολυεθνικών, που πρέπει να μείνει σχέδιο. 
Οπου οι κοινωνίες ενημερώνονται για τους πραγματικούς στόχους αυτής της συμφωνίας, ξεσηκώνονται αντιδράσεις.
Κι όταν υπάρχουν αντιδράσεις, οι ευρωβουλευτές, αλλά και οι βουλευτές των εθνικών κοινοβουλίων, που θα έχουν λόγο σ’ αυτή τη συμφωνία, δεν μπορούν να παίζουν κρυφτό, να κρύβονται πίσω από την άγνοια των λαών, να δηλώνουν φανατικοί «ευρωπαϊστές», αλλά τελικά να ψηφίζουν σαν πειθήνιοι «ευρωατλαντιστές».

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Τρίτη 18 Αυγούστου 2015

Ο «μικροσκοπικός Μινώταυρος» της θλίψης



του Παντελή Μπουκάλα

«Για τη θλίψη θέλω να μιλήσω, εθνική ή ατομική, για την οποία γίνεται λόγος πολύς, δημόσιος και ιδιωτικός. Και την οποία σού ανακοινώνει το βλέμμα των περισσότερων συνομιλητών σου, πριν σου τη μολογήσουν οι λέξεις τους».
Μ​​ε τη θέρμη του ήλιου του και της καλής παρέας, το καλοκαίρι διαστέλλει το χρόνο. Αυτό βέβαια για όσους έχουν την τύχη, όλο και λιγότερους, να περνούν μερικές μέρες σ’ ένα από τα νησιά τα «θεονήστικα από συννεφιά», όπως τα ζωγράφισε εξήντα χρόνια πριν ο Ζήσιμος Λορεντζάτος στο βιβλίο του «Μικρά Σύρτις». Η διαστολή του χρόνου, που αίφνης φαίνεται απέραντος, όταν το κανονικό εικοσιτετράωρο, της μονότονης επανάληψης, μοιάζει να εξαντλείται μέσα σε μισή μόλις ώρα, αναστέλλει, αλλά για πολύ λίγο, την πραγματική ζωή. Πεισματάρα όμως αυτή, καταφέρνει πάντα να τρυπώσει σαν στενάχωρη σκέψη κάτω από τα βλέφαρα, μόλις πάνε να κλείσουν για να σκεπάσουν τα χορτάτα από την πλούσια μέρα μάτια. Τις στιγμές αυτές, η δεύτερη όρασή μας, η εσωτερική, βλέπει ήδη το φθινόπωρο μέσα στο καλοκαίρι. Και το μισονυσταγμένο μυαλό αρχίζει να μηρυκάζει την αγωνία.
Σύμπτωμα κατάθλιψης; Πέρασαν χρόνια πια αφότου αρχίσαμε να μιλάμε για την «εθνική μας κατάθλιψη» με κάποια ελαφρότητα, ίσως και με την αίσθηση ότι κατονομάζοντάς την άφοβα θα την ξορκίσουμε αποτελεσματικότερα. Και πια δυσκολεύομαι να θυμηθώ αν ο κ. Σαμαράς ήταν ακόμα στην αξιωματική αντιπολίτευση ή ήδη πρωθυπουργός, αν ήταν αντιμνημονιακός ή μνημονιακός όταν υιοθετούσε τον όρο αυτό σε δήλωσή του, δίνοντάς του κύρος και επισημότητα. Να ψάξω στο Ιντερνετ για να διακριβώσω το πότε, δεν έχει νόημα. Απλώς θα ξαναθυμηθώ εκείνη την ωραία συζήτηση στον πλατωνικό «Φαίδρο», για το αν τα γράμματα που είχε επινοήσει ο θεός των Αιγυπτίων Θευθ ήταν «φάρμακο» της μνήμης και της σοφίας ή της υπόμνησης και της δοκησισοφίας. Η οριστική απάντηση φαίνεται ότι δόθηκε με το Διαδίκτυο: αφού υπάρχει κάπου συσσωρευμένη μια σχεδόν άπειρη μνήμη, διαρκώς διαστελλόμενη όπως το σύμπαν, εσύ, σαν πεπερασμένη ανθρώπινη μονάδα, δραματικά ανυπόληπτος μπροστά στη Μηχανή, δικαιούσαι τη νωθρότητά σου.
Εν πάση περιπτώσει, δεν έχω την κατάθλιψη στο μυαλό μου. Η διάγνωση αυτή, ιδίως αν γίνεται από ερασιτέχνες ιατροπολιτικούς, μου φαίνεται πολύ βαριά. Για τη θλίψη θέλω να μιλήσω, εθνική ή ατομική, για την οποία γίνεται λόγος πολύς, δημόσιος και ιδιωτικός. Και την οποία σού ανακοινώνει το βλέμμα των περισσότερων συνομιλητών σου, πριν σου τη μολογήσουν οι λέξεις τους. Μια θλίψη γερή, δυστυχώς δυσκατάβλητη, γιατί την τρέφουν πολλές ρίζες. Η οικονομική πίεση καταρχάς, φανερή πια ακόμη και σε όσους είχαν μπόλικο λίπος να κάψουν, τίμια ή ανέντιμα αποκτημένο. Η αίσθηση έπειτα ότι, εν αντιθέσει με τον διαστελλόμενο θερινό χρόνο, ο πραγματικός χρόνος, ο κοινωνικοπολιτικός, μοιάζει επί χρόνια βαλτωμένος, έτσι όπως το ένα (αποτυχημένο) Μνημόνιο γεννάει σχεδόν νομοτελειακά το επόμενο, κι αυτό με το DNA της αδικίας και της αποτυχίας στον οργανισμό του, η πρώτη αρμαθιά προαπαιτούμενα τη δεύτερη, η δεύτερη την τρίτη κ.ο.κ. Και όλα αυτά, οι θυσίες όλες, το πλήγωμα και το μάτωμα, να αποδεικνύονται μάταια. Ελληνες, ναι, πλην καβαφικοί Τρώες: η ανεργία, με τη μόνιμη πανευρωπαϊκή της πρωτιά, διαλύει οικογένειες και τσακίζει την αυτοεκτίμηση του καθενός· η ύφεση επιδεινώνεται· η εθνική κυριαρχία παραμένει κολοβωμένη· γερά μυαλά και φρέσκες ψυχές φεύγουν κατά δεκάδες χιλιάδες στο εξωτερικό, για να μην καταντήσουν σεφερικά «μαραγκιασμένες». Θέλει περισσότερα η θλίψη για να γίνει καθεστώς;
Κι εδώ ακριβώς έρχεται ο Οδυσσέας Ελύτης. Οχι ο αιγαιολάτρης και ηλιοπότης, όπως περιοριστικά τον παρουσιάσαμε για να τον «αφομοιώσουμε» με λιγότερο κόπο, αλλά ο εσωτερικός, ο μελαγχολικός, ο σχεδόν καρυωτακικός. Τόσο μελαγχολικός που να μεταδίδει τη «νόσο» αυτή ακόμα και στη φρέσκια, επαναστατημένη ψυχή της Μαρίας Νεφέλης, στο έργο με τίτλο το όνομά της (Ικαρος, 1978). Λέει στο ποίημα
«Καλημέρα θλίψη», στη σκιά ίσως του ομότιτλου μυθιστορήματος της Φρανσουάζ Σαγκάν, που αυτό γράφτηκε στη σκιά του ποιήματος «Αντίο θλίψη» του Πωλ Ελυάρ: «Γεια σου θλίψη / Καλημέρα θλίψη / έντομο που φωλιάζεις μέσα μου / κι ολονυχτίς καραδοκείς πότε θ’ ανοίξω μάτι... // Στην αρχή σ’ έχω λησμονήσει / κοιτάζω τις γραμμές τού ταβανιού - / άξαφνα πατείς και μπαίνεις / στη συνείδηση. // Ερχεσαι να πικράνεις τον πρωινό καφέ / ν’ αποσπάσεις κάτι απ’ την ελάχιστη χαρά / του χεριού μου στο πόμολο του παραθύρου / φέρνεις ανωμαλίες στο νερό του μπάνιου / προκαλείς το πρώτο δυσάρεστο τηλεφώνημα / είσαι τέρας / μικροσκοπικός Μινώταυρος που ζητάει τροφή / και συντηρείται με το ελάχιστο... // Τρως τρως Μινώταυρε / είναι σάρκες αυτές δεν είναι αέρας / έτσι που πας δε θ’ απομείνει τίποτε. / Γεια σου θλίψη / Καλημέρα θλίψη / έχεις εγκατασταθεί μονίμως μέσα μας / είσαι χειρότερη από τους ιούς και τους βακίλους / οι φιλόσοφοι σ’ εξετάζουν στο φασματοσκόπιο / έχεις δώσει λαβή σε μιαν εξαίρετη λογοτεχνία / τη διαβάζουμε και “βρίσκουμε τον εαυτό μας” / πιπιλάμε τη μαύρη καραμέλα μας // Ατε να χαθούμε / παλιοτόμαρα μιας ευτυχίας πέμπτου ή έκτου ορόφου».
Εδώ η Μαρία Νεφέλη, η μία από τις δύο περσόνες στις οποίες μοιράζει τη φωνή του ο ποιητής (η άλλη ο Αντιφωνητής), γυρνάει σε αυτοσαρκασμό τον επιθετικό και κρημνιστικό σαρκασμό της. Ετσι προκύπτει το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο του προτελευταίου στίχου, που εμφανίζεται μάλιστα αιφνιδιαστικά, όταν το αυτί αναμένει σαν λογική συνέχεια μετά το «Ατε» αυτό που συνήθως ακούει: «Ατε (ή άιντε) να χαθείτε»· δεύτερο πληθυντικό δηλαδή. Και κάτι ακόμα: Μολονότι κανένα στοιχείο δεν ευνοεί την υπόθεση πως ο Ελύτης διάβαζε Μιχάλη Κατσαρό, οι τελευταίοι στίχοι τού «Καλημέρα θλίψη», το βίαιο «Ατε να χαθούμε / παλιοτόμαρα μιας ευτυχίας πέμπτου ή έκτου ορόφου», συμφωνούν ηθικά και αξιακά με τους πρώτους στίχους της φημισμένης «Διαθήκης» τού «Κατά Σαδδουκαίων» (λογοκριμένης στον καιρό της, το 1953, από τους θεματοφύλακες της σοσιαλρεαλιστικής ορθότητας): «Αντισταθείτε / σ’ αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι και λέει: καλά είμαι εδώ». Δυο φωνές που συμβάλλουν για να καταγγείλουν το βόλεμα, τον ατομισμό, τη φίλαυτη άρνηση του κόσμου.
Θέλω να πιστεύω πως η Μαρία Νεφέλη, έτσι όπως της δίνει σχήμα, πνοή και λόγο ο Ελύτης, θα είχε διαβάσει σίγουρα Κατσαρό. Επίσης σίγουρο μπορούμε να θεωρήσουμε ότι πολλοί αναγνωρίζουμε την καθημερινότητά μας στην ψυχική αυτοπροσωπογραφία που στοιχειοθετεί το «Καλημέρα θλίψη». Το ποίημα είναι ο καθρέφτης μας. Και η διέξοδος; Ποιητής ο Ελύτης, ποιητικό και το ίαμά του: «Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά». Τίποτε δυσκολότερο. Αλλά δεν βλέπω και τίποτε περισσότερο αναγκαίο.

Πηγή: Καθημερινή

Δευτέρα 17 Αυγούστου 2015

Αξίζει τελικά να σωθούμε;...



Οι μέρες του Δεκαπενταύγουστου στην Αθήνα μου έθεσαν νέους προβληματισμούς για την καθημερινότητά μου αλλά και για το που οδηγούμαστε με όλη αυτή τη κατάσταση.
Η άδεια πρωτεύουσα μου πρόσφερε τη δυνατότητα να τη δω από διαφορετική οπτική γωνιά. Όσο όμως ανανέωνα τις σχέσεις μου με την πόλη, τόσο οι πολιτικές και διεθνείς εξελίξεις έτρεχαν, κι ας βρισκόμασταν στην καρδιά του καλοκαιριού.
Μπορεί η κυβέρνηση να απέτυχε το σκοπό της και να έχασε την αξιοπρέπειά της αλλά λίγο πριν ηττηθεί με το απαράδεκτο ευρωπαϊκό πραξικόπημα του Σόιμπλε, κατάφερε να ρίξει τον σπόρο της αμφιβολίας στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη.
Αν και κέρδισε η Γερμανία μία σημαντική μάχη σ' αυτόν τον διεθνής οικονομικό πόλεμο, διογκώθηκε η δυσαρέσκεια στα πρόσωπα της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Σ' όλη αυτή τη δοκιμασία που βιώσαμε, δεν υπήρξαν αντιδράσεις μόνο από τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς αλλά κι από τον πρόεδρου του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σούλτς, τον πρόεδρο της Κομισιόν Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ και από τον επικεφαλή του SPD Ζίγκμαρ Γκάμπριελ. Παράλληλα ο Ρέντσι κι ο Ολάντ έδειξαν έντονα την δυσαρέσκειά τους απέναντι στην νεοφιλελεύθερη πολιτική της Γερμανίας κι αποφάσισαν να σταματήσουν να είναι πλέον θεατές σ' όλην αυτήν την ιστορία, επιδιώκοντας να θέσουν ένα τέλος στην λιτότητα. Η Γερμανία έχει αρχίσει να χάνει τη δύναμή της. Η πορεία θα δείξει κατά πόσο ισχύουν όλα τα παραπάνω.
Κι ενώ κάτι αλλάζει στην Γηραιά Ήπειρο, εμείς εδώ συνεχίζουμε να αλληλοσφαζόμαστε με αλληλοκατηγορίες κι άνανδρες επιθέσεις εφημερίδων,γεμίζοντας ανούσια τις καθημερινές μας ώρες. Μία στασιμότητα επικίνδυνη και μία οπισθοδρόμηση καταστροφική. Η ελπίδα όχι μόνο έχει πεθάνει, αλλά έχει γίνει πια ένα με το χώμα που την έχει σκεπάσει.
Πέρα όμως από την κωμικοτραγική πολιτική σκηνή του τόπου, υπάρχει κάτι άλλο που μπορεί να μας πείσει πως αξίζει αυτός ο λαός να σωθεί;
Τις μέρες αυτές περπάτησα αρκετά στην άδεια Αθήνα. Πολλοί λένε πως η πόλη γίνεται πιο όμορφη κι ανθρώπινη όταν λείπει ένα μεγάλο μέρος των κατοίκων της. Μέσα από τις βόλτες μου διαπίστωσα πως δεν ισχύει αυτό. Η Αθήνα άδεια δείχνει ακόμα περισσότερο τις ανοιχτές πληγές που της έχουν προκαλέσει οι βάρβαροι κάτοικοί της. Η παιδεία και ο πολιτισμός δε στηρίζονται μόνο σε ένα μνημείο του κτίσθηκε από έναν ένδοξο λαό αλλά μέσα από τις καθημερινές λεπτομέρειες της πόλης.
Άδεια λοιπόν η Αθήνα έδειχνε σε κάθε περιπλανώμενο, τους βρώμικους τοίχους της από γκράφιτι κι ένα σωρό αηδίες που κάποιοι θέλουν να αποκαλούν τέχνη και καλλιτεχνική έκφραση, τα φθαρμένα πεζοδρόμια, δύσκολα προσπελάσιμα από διαφόρων ειδών εμπόδια (παράνομα παρκαρισμένα οχήματα και μηχανάκια, σκουπίδια κ.α.), τις καταραμένες ψυχές των περιθωριοποιημένων κι εγκαταλελειμμένων από το κράτος, νακρομανών που συνέχιζαν να παίρνουν τη δόση τους στους άδειους δρόμους της πόλης, τους κάδους που μύριζαν δεκάδες μέτρα μακριά. Μα πάνω απ' όλα με πονούσε η σιωπηρή κραυγή των καλαίσθητων νεοκλασικών κτιρίων που η τύχη τους έχει αφεθεί στα χέρια ανεγκέφαλων με σπρέι, αφίσες και λοιπόν βανδαλισμών, τα οποία πέρα απ' όλα αυτά έχουν να αντιμετωπίσουν την άνιση μάχη με τα μουντά κι απρόσωπα τσιμεντένια μεγαθήρια που χτίστηκαν την περίοδο της κάλπικης προόδου.
Είναι φανερό πως η Αθήνα δεν είναι όμορφη πόλη ούτε ανθρώπινη. Όποιος το πιστεύει ή δεν έχει ταξιδέψει στο εξωτερικό είτε έχει συμφιλιωθεί τόσο πολύ με την ασχήμια που πλέον δεν μπορεί να τον επηρεάζει πια.
Είμαι βέβαιος πως ο Παρθενώνας καταριέται τη μοίρα του...
Είμαι βέβαιος πως η Αθήνα είναι μία πόλη που δεν της αξίζει ο κόσμος που την έχει κυριεύσει.
Ένα μεγάλο μέρος των κατοίκων της έχει επιλέξει να φυτοζωεί πιστεύοντας πως έτσι θα καταφέρει να επιβιώσει. Μάλλον δεν έχει καταλάβει πως όποιος έχει θυσιάσει το επίπεδο του είναι πνευματικά κι ανθρωπιστικά νεκρός. Ο φυσικός θάνατος δεν φέρει καμία διαφορά από τους υπόλοιπους. Το να φυτοζωεί λοιπόν κάποιος οδηγείται πιο γρήγορα σ΄αυτόν. Από την άλλη είναι ένα κομμάτι του λαού που θέλει να πιστεύει στη μοίρα. Ενοχλείται από την παρουσία προσφύγων στο Πεδίο του Άρεως και στα νησιά μας, την ώρα που ανεβαίνει γονυπετής στην Παναγιά της Τήνου. Έλλειψη ευθύνης, πρωτοβουλίας και δύναμης, οδηγούν σε ένα ανούσιο πέρασμα από τούτον τον μάταιο κόσμο. Και φυσικά υπάρχει και η κατηγορία των ψευτοεπαναστατών που πιστεύουν πως θα αλλάξουν τον κόσμο με το να κολλούν αφίσες και να γράφουν συνθήματα με σπρέι. Κι όμως αυτοί οι τύποι είναι ανίδεοι απέναντι στην αλληλεγγύη και τον αλληλοσεβασμό από τη στιγμή που αφήνουν τα κουτάκια μπύρας, τα πλαστικά ποτηράκια του καφέ και τις σβησμένες γόπες από τα τσιγάρα τους διάσπαρτα στην Βαλτετσίου και σε άλλα μέρη που συχνάζουν.
Με όλες αυτές τις σκέψεις αναρωτιέμαι αν αξίζει να σωθεί αυτή η χώρα...
Ποιος θα το καταλάβει αν τελικά επιτευχθεί αυτό;
Ποιος θα το εκτιμήσει;
Αυτές οι απορίες με προβληματίζουν και με οδηγούν στην τελική ερώτηση, πως και πότε θα πραγματοποιηθεί αυτή η πολυπόθητη έκρηξη ριζοσπαστικής αλλαγής που θα φέρει τον τόπο αυτό τούμπα, για να φύγει από πάνω μας κάθε τι σάπιο, άσχημο και βλαβερό. Κι από το μηδέν να χτίσουμε μία κοινωνία δίκαιη, υγιής κι όμορφη. Μα πάνω απ' όλα ανθρώπινη.
Γυρνώντας τα βράδια σπίτι, φορτωμένος με όλες αυτές τις εικόνες, διαπίστωσα πως τελικά το μόνο όμορφο που έχει απομείνει σ' αυτόν τον τόπο είναι ο αττικός ουρανός, κι αυτός όποτε φυσάει και καθαρίζει...

Κυριακή 16 Αυγούστου 2015

Δεκαπενταύγουστος 2015


Το δώρο της Αθήνας προς τους πιστούς εναπομείναντες κατοίκους της.
Λήψη από την οδό Αρδηττού.  

Σάββατο 15 Αυγούστου 2015

Τόσο μικροί



Θα ‘ρθει εκείνη η μέρα
που δε θα μιλάμε
μήτε θα κοιτάμε.
Δε θα κλαίμε
μήτε θα γελάμε.
Μόνο θα περπατάμε.
Στη σειρά.
Σε μια ατελείωτη γραμμή,
κουβαλώντας στις πλάτες μας
από μια πέτρα.
Για να σκεπάσουμε το λάκκο μας.
Θα ‘ρθει εκείνη η μέρα
που θα είμαστε τόσο μικροί
ώστε μια πέτρα ν’ αρκεί
για να θαφτεί μια ζωή.
Θα είμαστε τόσοι πολλοί…
Σίσυφοι σε ίσιο δρόμο
Θα περπατάμε…

Πηγή: http://kartesios.com/?cat=18

Παρασκευή 14 Αυγούστου 2015

Οι δρόμοι μας περιμένουν...


Πάντα υπάρχει εναλλακτική. Γι' αυτό υπάρχει αυτή η αναθεματισμένη δημοκρατία. Για να υπάρχουν αρκετές εναλλακτικές από τις οποίες θα επιλεγεί η δικαιότερη και η ορθότερη για το καλό ενός λαού. Δε συμφωνώ καθόλου με τη δήλωση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στο ότι δεν υπήρχε εναλλακτική, εκτός κι αν όντως δεν υφίσταται στη χώρα μας το δημοκρατικό πολίτευμα (πολύ πιθανόν). Όμως επειδή η Ελλάδα είναι δηλωμένη ως χώρα δημοκρατική, οι απαιτήσεις μας οφείλουν να πατούν σε άλλες βάσεις. Οπότε στις απειλές μνημόνιο με ευρώ ή μνημόνιο με δραχμή, υπήρχε διέξοδος. Υπήρχε εναλλακτική. Ήταν το δυνατό "Όχι" του ελληνικού λαού που δόθηκε την 5η Ιουλίου. 
Είναι βέβαιο πως η τωρινή κυβέρνηση το πάλεψε. Η δουλοπρέπεια των προηγούμενων δεν ήταν εμφανής στις τελευταίες διαπραγματεύσεις. Πίεσε διότι γνώριζε πως μία πιθανή ήττα θα πετούσε στον κάδο των αχρήστων όλη την στροφή της Ελλάδος προς τα Αριστερά αλλά κυρίως θα επιδρούσε αρνητικά στις επερχόμενες εκλογές άλλων ευρωπαϊκών χωρών (Πορτογαλία, Ισπανία κ.α.).
Η μαφιόζικη συμπεριφορά των Γερμανών και των δορυφόρων τους (Ολλανδία, Βαλτικές χώρες, Φιλανδία, Σλοβακία - απούσα η Αυστρία), ήταν γνωστή και σκληρή, όμως η ελληνική κυβέρνηση υπέκυψε μέσα από δικά της λάθη αλλά κυρίως από την έλλειψη ενός "Plan B". Εκείνης της εναλλακτικής λύσης, για την οποία κατηγορήθηκε αγρίως κι αδίκως ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης. Εκεί έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ την γη κάτω από τα πόδια του και πρόδωσε ολοκληρωτικά την ελπιδοφόρα φράση "Πρώτη φορά Αριστερά"...
Τα γεγονότα που παρακολουθήσαμε τις τελευταίες ώρες στην Βουλή ήταν προδιαγεγραμμένα. Το ίδιο και η διάσπαση του κόμματος της Κουμουνδούρου. Η ουτοπία του Γενάρη έσβησε κάτω από τον καυτό ήλιο του φετινού καλοκαιριού.
Ο Σόιμπλε όχι μόνο κατάφερε να νικήσει τον Τσίπρα, αλλά πέτυχε να διαλύσει και την κυβέρνησή του. Βέβαια το απάνθρωπο και αντιδημοκρατικό του πείσμα έφερε αναταράξεις στη καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η σύγχρονη Βαβέλ έχει αρχίσει να ταρακουνιέται επικίνδυνα. Η γαλλική και ιταλική αφύπνιση ίσως σώσουν την κατάσταση και σταματήσουν την καταστροφική νεοφιλελεύθερη πολιτική της Γερμανίας. Για την Ελλάδα όμως θα είναι αργά...
Σήμερα το πρωί, ακούγοντας τη ψηφοφορία στη Βουλή, θυμήθηκα τις δυο προηγούμενες φορές που ψηφίστηκαν τα πρώτα μνημόνια. Το ένα με βρήκε εγκλωβισμένο στο ξενοδοχείο Αμαλία, γλιτώνοντας στο παρά πέντε το ξύλο καθώς οι ματατζήδες στο δρόμο χτυπούσαν με λύσσα τους διαδηλωτές που είχαν σωριαστεί τυφλοί στους δρόμους από τα δακρυγόνα και στο δεύτερο ζούσα ένα έντρομο ολονύκτιο κυνηγητό στους δρόμους της Αθήνας καθώς μας κυνηγούσαν οι ματατζήδες και η ομάδα ΔΙΑΣ. Η τρίτη ψήφιση ήταν αναίμακτη αλλά πιο επικίνδυνη από τις άλλες. Αυτό το ύπουλο κλίμα πρέπει να χτυπηθεί. Η εμπιστοσύνη έχει χαθεί. Οι εκλογές είναι αναγκαίες αλλά είναι και πολυτέλεια. Κι όπως φάνηκε δεν μπορούν να αλλάξουν τη κατάσταση στον τόπο μας. Πρέπει να πάρουμε τη ζωή ξανά στα χέρια μας, μακριά από κούφιες υποσχέσεις και ψέματα που μας βυθίζουν όλο και πιο βαθιά στον βούρκο. Η κατάσταση δε θα αλλάξει με μηχανισμούς του σάπιου αυτού συστήματος. Καιρός να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας. Η ευθύνη έχει άλλη δυναμική κι άλλον αέρα στη ζωή μας. Ας διώξουμε λοιπόν την εθνική μας ευθυνοφοβία κι ας δώσουμε βάσεις σε ατομικές και συλλογικές πρωτοβουλίες για το κοινό καλό. Ας σβήσουμε μία για πάντα αυτό το γραφειοκρατικό και πελατειακό κράτος.
Οι δρόμοι είναι άδειοι κι ανοιχτοί.
Μας περιμένουν...

Πέμπτη 13 Αυγούστου 2015

Η Τουρκία λίγο πριν τη «συνολική κρίση»;



του Νίκου Μούδουρου

Στις 23 Αυγούστου 2015 λήγει το χρονικό περιθώριο των 45 ημερών για σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού σύμφωνα με το Σύνταγμα της Τουρκίας. Εάν δεν υπάρξει σχηματισμός κυβέρνησης, ο Πρόεδρος της χώρας μπορεί να προχωρήσει στην προκήρυξη πρόωρων γενικών εκλογών, οι οποίες θα πρέπει να πραγματοποιηθούν την πρώτη Κυριακή μετά από 90 μέρες.
Πέραν της επιλογής της προεδρικής απόφασης, πρόωρες εκλογές μπορούν να γίνουν επίσης με το σχηματισμό κυβέρνησης μειοψηφίας, αλλά και διαμέσου συγκεκριμένης απόφασης της Εθνοσυνέλευσης που θα καθορίζει πλειοψηφικά την ημέρα διεξαγωγής τους. Σύμφωνα με τα πιο πάνω χρονοδιαγράμματα εάν δεν υπάρξει σχηματισμός κυβέρνησης και ο Πρόεδρος της χώρας αποφασίσει να προκηρύξει πρόωρες γενικές εκλογές, τότε αυτές τοποθετούνται στο δεύτερο μισό του ερχόμενου Νοεμβρίου.
Όπως είναι γνωστό, στο προσκήνιο αυτή τη στιγμή βρίσκονται οι διαβουλεύσεις μεταξύ ΑΚΡ-CHP για σχηματισμό κυβέρνησης. Στις 10 Αυγούστου 2015 έγινε η συνάντηση μεταξύ των δύο προέδρων των κομμάτων και παράλληλα αποφασίστηκε ότι στις 13 Αυγούστου θα γίνει ακόμα μια προσπάθεια. Η γενική εκτίμηση που επικρατεί είναι ότι τα δύο κόμματα δεν κατάφεραν να γεφυρώσουν τις διαφορές τους, χωρίς ωστόσο να προχωρούν δημόσια τουλάχιστον στην παραδοχή ότι η χώρα οδεύει σε πρόωρες εκλογές. Συνεπώς, η προσπάθεια για συνασπισμό – αν και πιο δύσκολη από προηγουμένως – θα συνεχιστεί.

Οι βασικές θέσεις του ΑΚΡ:

Το ΑΚΡ διεκδικεί το σχηματισμό μιας κυβέρνησης σύντομης χρονικής διάρκειας (12-24 μήνες) με περιορισμένο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, όπως η συμφωνία για μείωση του εκλογικού ορίου και συμφωνία σε κάποια θέματα της συνταγματικής μεταρρύθμισης και της οικονομίας. Θεωρεί ότι μια κυβέρνηση «αντίθετων κομμάτων» δεν μπορεί να είναι βιώσιμη και θα φθείρει ταυτόχρονα τους πρωταγωνιστές. Αντίθετα μια κυβέρνησης περιορισμένης θητείας, μπορεί να βοηθήσει στην αποκλιμάκωση της έντασης που βιώνει η χώρα, να εμποδίσει τα σημάδια μιας ευρύτερης αποσταθεροποίησης που φαίνεται να θρέφεται από το κουρδικό και την οικονομική στασιμότητα και ακολούθως να προχωρήσει σε ένα καλύτερο κλίμα σε ανανέωση της λαϊκής εντολής. Παράλληλα το ΑΚΡ δεν επιθυμεί καμιά αλλαγή στο καθεστώς του Προέδρου της χώρας, αλλά ούτε και στον τρόπο που ο Erdoğan ερμηνεύει και πρακτικά υλοποιεί τις εξουσίες του προεδρικού αξιώματος. Οι πληροφορίες από την τελευταία συνάντηση των ηγετών των δύο κομμάτων, υπογραμμίζουν ακόμα ότι το ΑΚΡ δε δείχνει πρόθυμο να αποδεχτεί μεγάλης κλίμακας αλλαγές στους προσανατολισμούς της εξωτερικής πολιτικής και πιο συγκεκριμένα στα ζητήματα παρεμβάσεων στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.

Οι βασικές θέσεις του CHP:

Το CHP αντίθετα επιθυμεί μια κυβέρνησης «πλήρους θητείας» με υψηλό πολιτικό προφίλ, η οποία θα έχει το περιεχόμενο της «αποκατάστασης» και όχι απλώς της μεταρρύθμισης. Στο σημείο αυτό η θέση του κόμματος παραπέμπει σαφώς σε δραστικές αλλαγές που θα έχουν ως στόχο τον περιορισμό και σε μερικές περιπτώσεις την ακύρωση βασικών ζητημάτων των τελευταίων 12 χρόνων. Σε αυτό το πλαίσιο το CHP έθεσε ζητήματα αλλαγής του εκπαιδευτικού συστήματος με τρόπο που να περιορίζεται η επιρροή των ιεροδιδασκαλείων, αλλά και η θρησκευτική εκπαίδευση στα «συμβατικά» σχολεία. Κατέθεσε πρόταση για επαναφορά της εκλογής του Προέδρου της χώρας από την Εθνοσυνέλευση και μια συνολική συνταγματική μεταρρύθμιση που να οδηγεί στην ενίσχυση του κοινοβουλευτικού συστήματος. Στην εξωτερική πολιτική έθεσε ζήτημα επαναφοράς των παραδοσιακών «κρατικών προσανατολισμών», δηλαδή της έμφασης της κοσμικότητας, της «στροφής» προς τη Δύση (Ε.Ε και ΝΑΤΟ), καθώς και της αλλαγής του παρεμβατικού ρόλου στη Μέση Ανατολή στις γραμμές που θα συμφωνούνται με τις ΗΠΑ.

Άλλα βασικά θέματα που επηρεάζουν:

Οι αντικειμενικές συνθήκες στην Τουρκία αυτή τη στιγμή συγκροτούν μια «ανομολόγητη» εσωτερική αποσταθεροποίηση. Τα διάφορα ανοιχτά μέτωπα φέρουν δυναμικές, οι οποίες δημιουργούν «διασυνδέσεις» μεταξύ τους με τρόπο που να επηρεάζουν το σύνολο της κοινωνικής και πολιτικής δραστηριότητας της χώρας. Η κλιμάκωση της αντιπαράθεσης μεταξύ τουρκικού κράτους και PKK, η έναρξη επιθέσεων της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας εναντίον του Ισλαμικού Κράτους, αλλά και η οικονομική στασιμότητα, είναι παράγοντες που θέτουν τις βάσεις αλλαγής του κοινωνικού χάρτη της Τουρκίας μακροπρόθεσμα. Κοινή εκτίμηση ερευνητών και δημοσκόπων είναι ότι μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η διεξαγωγή πρόωρων εκλογών δύσκολα μπορεί να οδηγήσει στο σχηματισμό μονοκομματικής κυβέρνησης του ΑΚΡ, θα κλιμακώσει περαιτέρω την ένταση, θα έχει αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία. Κοινή πεποίθηση είναι επίσης η σταθεροποίηση του φιλοκουρδικού Δημοκρατικού Κόμματος των Λαών (HDP) σε ποσοστά άνω του 10%, κάτι που σημαίνει ότι διασφαλίζει την παρουσία του στην Εθνοσυνέλευση. Ακόμα και σε περίπτωση επικράτησης του ΑΚΡ με τρόπο που να σχηματίζει μονοκομματική κυβέρνηση, αυτή δε φαίνεται στο παρόν στάδιο ότι θα διαθέτει μια ευρεία πλειοψηφία κατά τα πρότυπα των προηγούμενων χρόνων και θα εξαρτάται εν πολλής από τις λεπτές εσωκομματικές ισορροπίες. Φαίνεται ότι οι αναποφάσιστοι, αλλά και οι Κούρδοι, θα αποτελέσουν καθοριστικούς άξονες σε ενδεχόμενες πρόωρες γενικές εκλογές. Πάντως οι επόμενες μέρες μέχρι και το τέλος Αυγούστου θα είναι καθοριστικές τόσο για την Τουρκία, όσο και για την περιφέρεια συνολικά.

Πηγή: https://anatolikotera.wordpress.com

Τετάρτη 12 Αυγούστου 2015

Ευρώπη: Μια «χαμηλής έντασης» δημοκρατία



της Μικαέλ Λεβύ
Μετάφραση: Γιάννης Χατζηδημητράκης

Ας ξεκινήσουμε με ένα απόσπασμα ενός δοκιμίου σχετικά με την αστική δημοκρατία στη Ρωσία, γραμμένο το 1906, μετά την ήττα της πρώτης Ρωσικής Επανάστασης:
«Είναι εντελώς γελοίο να πιστεύουμε ότι υπάρχει μια εκλεκτική συγγένεια ανάμεσα στον τωρινό μεγάλο καπιταλισμό – άρτι εισαχθέντα σήμερα στη Ρωσία και καλά εδραιωμένο στις Ηνωμένες Πολιτείες […] και τη «δημοκρατία» ή την «ελευθερία» (με όλες τις πιθανές σημασίες της λέξης). Tο πραγματικό ερώτημα θα έπρεπε να είναι το εξής: Πώς αυτές οι έννοιες μπορεί να είναι «πιθανές» σε μακροπρόθεσμη βάση, κάτω από καπιταλιστική κυριαρχία;».[1]
Ποιος είναι ο συγγραφέας του διορατικού αυτού σχόλιου; Ο Λένιν, ο Τρότσκι ή, μήπως, ο Πλεχάνοφ; Όχι· είναι ο Μαξ Βέμπερ, ο διάσημος αστός κοινωνιολόγος. Αν ποτέ δεν ανέπτυξε αναλυτικά την διορατική του άποψη, εδώ ο Βέμπερ υποδηλώνει ότι υπάρχει μια εγγενής αντίφαση ανάμεσα στον καπιταλισμό και τη δημοκρατία.
Η ιστορία του 20ού αιώνα φαίνεται να επιβεβαιώνει αυτή την άποψη: πολύ συχνά, όταν η εξουσία των κυρίαρχων τάξεων φάνηκε να απειλείται από τον λαό, η δημοκρατία παραγκωνίστηκε ως μια δαπανηρή πολυτέλεια και αντικαταστήθηκε από το φασισμό (στην Ευρώπη, τις δεκαετίες του 1920 και 1930) ή τις στρατιωτικές δικτατορίες (στη Λατινική Αμερική τις δεκαετίες του 1960 και του 1970).
Ευτυχώς δεν συμβαίνει το ίδιο στη σημερινή Ευρώπη· ωστόσο, ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες με τον θρίαμβο του νεοφιλελευθερισμού, έχουμε μια δημοκρατία χαμηλής έντασης,μια δημοκρατία χωρίς κοινωνικό περιεχόμενο, ένα άδειο κέλυφος. Φυσικά, εξακολουθούν να γίνονται εκλογές, αλλά φαίνεται να υπάρχει ένα μόνο κόμμα, το ΕΚΑ, το Ενωμένο Κόμμα Αγοράς, με δύο παραλλαγές που έχουν ελάχιστες μόνο διαφορές: τη δεξιά νεοφιλελεύθερη, και την κεντροαριστερή-σοσιαλφιλελεύθερη.
Η παρακμή της δημοκρατίας είναι ιδιαίτερα ορατή στην ολιγαρχική λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς το Ευρωκοινοβούλιο έχει πολύ μικρή επιρροή, ενώ η εξουσία βρίσκεται σταθερά στα χέρια μη εκλεγμένων οργάνων, όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ή η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Σύμφωνα με τον Giandomenico Majone, καθηγητή στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας, και έναν από τους ημιεπίσημους θεωρητικούς της Ε.Ε., η Ευρώπη χρειάζεται «μη πλειοψηφικά θεσμικά όργανα», δηλαδή «δημόσιους θεσμούς που, εσκεμμένα, δεν θα λογοδοτούν ούτε στους ψηφοφόρους ούτε στους εκλεγμένους αξιωματούχους: αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να προστατευτούμε από την «τυραννία της πλειοψηφίας». Σε αυτούς τους θεσμούς, χαρακτηριστικά όπως η τεχνογνωσία, η επαγγελματική εχεμύθεια και η συνοχή […] είναι πολύ πιο σημαντικά από ό,τι η άμεση δημοκρατική λογοδοσία».[2] Δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς μια πιο κραυγαλέα απολογία του ολιγαρχικού και αντιδημοκρατικού χαρακτήρα της Ε.Ε.
Κατά τη διάρκεια της παρούσας οικονομικής κρίσης, η δημοκρατία έχει κατρακυλήσει στα χαμηλότερα επίπεδα. Σε ένα πρόσφατο άρθρο, το περιοδικό Le Figaro έγραψε ότι η παρούσα κατάσταση είναι έκτακτη, και αυτό εξηγεί γιατί οι δημοκρατικές διαδικασίες δεν μπορεί να τηρούνται πάντα. Όταν η κανονικότητα επιστρέψει, τότε μπορούμε να αποκαταστήσουμε τη δημοκρατική νομιμότητα. Έχουμε, συνεπώς, ένα είδος οικονομικοπολιτικής «κατάστασης εξαίρεσης», με την έννοια που αποδίδει ο Καρλ Σμιτ στο όρο. Αλλά ποιος είναι ο κυρίαρχος που έχει το δικαίωμα να κηρύξει, σύμφωνα με τον Σμιτ, την κατάσταση εξαίρεσης;
Για κάποιο χρονικό διάστημα μετά το 1789 και πριν την ανακήρυξη της Γαλλικής Δημοκρατίας το 1792, ο βασιλιάς διατηρούσε το συνταγματικό δικαίωμα του βέτο. Όποιες και αν ήταν οι αποφάσεις της Εθνοσυνέλευσης, ανεξάρτητα από τις επιθυμίες και τις προσδοκίες του γαλλικού λαού, η τελευταία λέξη ανήκε στην Αυτού Μεγαλειότητα.
Στην Ευρώπη σήμερα, ο Βασιλιάς δεν ένας Βουρβόνος ή ένας Αψβούργος· ο Βασιλιάς είναι το Χρηματοπιστωτικό Κεφάλαιο. Όλες οι παρούσες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις –εκτός από την ελληνική!– είναι λειτουργοί αυτής της απολυταρχικής, φανατικής και αντιδημοκρατικής μοναρχίας. Είτε είναι δεξιοί, θιασώτες του «ακραίου κέντρου» ή ψευδο-αριστεροί, είτε συντηρητικοί, χριστιανοδημοκράτες ή σοσιαλδημοκράτες, όλοι υπηρετούν φανατικά το δικαίωμα της Αυτού Μεγαλειότητος για βέτο.
O απόλυτoς και πλήρης κυρίαρχος σήμερα στην Ευρώπη είναι, ως εκ τούτου, η παγκόσμια χρηματοπιστωτική αγορά. Οι αγορές υπαγορεύουν σε κάθε χώρα το ύψος των μισθών και των συντάξεων, τις περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, τις ιδιωτικοποιήσεις, το ποσοστό της ανεργίας. Λίγο παλιότερα, όρισαν ευθέως αρχηγούς κυβερνήσεων (Λουκάς Παπαδήμος στην Ελλάδα και Μάριο Μόντι στην Ιταλία), επιλέγοντας τους λεγόμενους «ειδικούς», πιστούς υπηρέτες των χρηματοπιστωτικών αγορών.
Ας ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά σε μερικούς από αυτούς τους παντοδύναμους «ειδικούς». Από πού προέρχονται; Ο Μάριο Ντράγκι, ο επικεφαλής της ΕΚΤ είναι πρώην διευθυντής της Goldman Sachs. Ο Μάριο Μόντι, πρώην Ευρωπαίος Επίτροπος, είναι επίσης πρώην σύμβουλος της Goldman Sachs. Ο Μόντι και ο Παπαδήμος είναι μέλη της Τριμερούς Επιτροπής, ενός πολύ κλειστού κλαμπ πολιτικών και τραπεζιτών στο οποίο συζητούν τις μελλοντικές κινήσεις τους. Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Τριμερούς είναι ο Πήτερ Σάντερλαντ, πρώην Ευρωπαίος Επίτροπος, και πρώην διευθυντής της Goldman Sachs. Ο αντιπρόεδρος της Τριμερούς, Βλαντιμίρ Ντλούχι, πρώην υπουργός Οικονομικών της Τσεχίας, τώρα είναι σύμβουλος της Goldman Sachs για την Ανατολική Ευρώπη. Με άλλα λόγια: οι «ειδικοί» που είναι επιφορτισμένοι με την σωτηρία της Ευρώπης από την κρίση, εργάζονταν σε μια από τις τράπεζες που ευθύνονται άμεσα για την κρίση των στεγαστικών δανείων υψηλού ρίσκου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχει κάποια συνωμοσία για να παραδοθεί η Ευρώπη στην Goldman Sachs, απλώς απεικονίζει εύγλωττα την ολιγαρχική υφή της ελίτ των «ειδικών» που κυβερνούν την Ε.Ε.
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αδιαφορούν για τις διαμαρτυρίες, τις απεργίες, τις μαζικές διαδηλώσεις και δεν νοιάζονται για τη γνώμη ή τα συναισθήματα του πληθυσμού. Στο μόνο που είναι προσηλωμένες –εξαιρετικά προσηλωμένες– είναι στη γνώμη και τα συναισθήματα των χρηματοπιστωτικών αγορών, καθώς και των «υπαλλήλων» τους, των οίκων αξιολόγησης. Στην ευρωπαϊκή ψευδο-δημοκρατία, η προσφυγή στον λαό με ένα δημοψήφισμα είναι μια επικίνδυνη αίρεση ή, ακόμα χειρότερα, ένα έγκλημα εναντίον της Αγίας Αγοράς. Η ελληνική κυβέρνηση είναι η μόνη που είχε το θάρρος να οργανώσει μια τέτοια προσφυγή στον λαό.
Το ελληνικό δημοψήφισμα δεν αφορούσε μόνο τα θεμελιώδη οικονομικά και κοινωνικά θέματα· αφορούσε επίσης, πάνω απ’ όλα, τη δημοκρατία. Το 61,3% του ελληνικού Όχι ήταν μια προσπάθεια αμφισβήτησης του βασιλικού βέτο των αγορών. Θα μπορούσε να είναι ένα πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση του μετασχηματισμού της Ευρώπης, από καπιταλιστική μοναρχία σε δημοκρατική πολιτική κοινότητα. Αλλά οι σημερινoί ολιγαρχικοί θεσμοί της Ευρώπης δείχνουν μικρή ανοχή στη δημοκρατία. Τιμώρησαν αμέσως τον ελληνικό λαό για την αυθάδη προσπάθειά του να απαρνηθεί τη λιτότητα. Η κατασΤρόικα επέστρεψε στην Ελλάδα εκδικητική επιβάλλοντας έναν βάναυσο πρόγραμμα οικονομικής υποτέλειας, κοινωνικής αδικίας και απάνθρωπων μέτρων. Η γερμανική Δεξιά έφτιαξε αυτό το τέρας, και το επέβαλε στον ελληνικό λαό με τη συνενοχή ψευτοφίλων της Ελλάδας (Ολάντ, Ρέντσι κ.ο.κ.).
Ενώ η κρίση επιδεινώνεται και η οργή του κόσμου αυξάνεται, πολλές κυβερνήσεις αισθάνονται, ολοένα και περισσότερο, τον πειρασμό να κατευθύνουν την προσοχή της κοινής γνώμης προς έναν αποδιοπομπαίο τράγο: τους μετανάστες. Έτσι, οι ξένοι χωρίς χαρτιά, οι μετανάστες από χώρες εκτός Ε.Ε., οι μουσουλμάνοι και οι Ρομά παρουσιάζονται ως η κύρια απειλή για τη χώρα. Αυτό βέβαια προσφέρει μεγάλες ευκαιρίες σε ρατσιστικά, ξενοφοβικά, ημι-φασιστικά ή γνήσια φασιστικά κόμματα, τα οποία ενισχύονται και ήδη, σε αρκετές χώρες, μετέχουν στην κυβέρνηση — μια πολύ σοβαρή απειλή για τη δημοκρατία στην Ευρώπη.
Η μόνη ελπίδα είναι η αυξανόμενη προσδοκία για μια άλλη Ευρώπη, μακριά ​​από τον άγριο ανταγωνισμό, τις βάναυσες πολιτικές λιτότητας, και την αποπληρωμή αιώνιων χρεών. Μια άλλη Ευρώπη είναι εφικτή: δημοκρατική, οικολογική και κοινωνική. Αλλά δεν πρόκειται να επιτευχθεί χωρίς κοινό αγώνα των ευρωπαϊκών πληθυσμών, πέρα ​​από εθνικά σύνορα και τα στενά όρια του έθνους-κράτους. Με άλλα λόγια, η ελπίδα μας για το μέλλον είναι η λαϊκήαγανάκτηση, και τα κοινωνικά κινήματα, τα οποία έχουν γνωρίσει άνοδο σε πολλές χώρες, κυρίως μεταξύ των νέων και των γυναικών. Για τα κοινωνικά κινήματα, γίνεται ολοένα και πιο φανερό ότι ο αγώνας για τη δημοκρατία είναι ένας αγώνας ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό, και, σε τελευταία ανάλυση, τον ίδιο τον καπιταλισμό, ένα εγγενώς αντιδημοκρατικό σύστημα, όπως είχε ήδη επισημάνει ο Μαξ Βέμπερ, πριν από εκατό χρόνια.

[1] Max Weber, «Zur Lage der bürgerlichen Demokratie in Russland» [Για την κατάσταση της αστικής δημοκρατίας στη Ρωσία», Archiv für Sozialwissenschaft und Sozialpolitik, τόμ. 22 (1906), παράρτημα, σ. 353.
[2] Όπως παρατίθεται από τον Perry Anderson στο Le Nouveau Vieux Monde [Ο νέος παλαιός κόσμος], Agone, Μασσαλία 2011, σ. 154, 158 [αγγλ. έκδ.: Τhe New Old World, Verso, 2009].

Πηγή: https://enthemata.wordpress.com/2015/08/09/levy/

Τρίτη 11 Αυγούστου 2015

Η αόρατη όψη της Αθήνας...


Ο Ίταλο Καλβίνο μέσα από το βιβλίο του Αόρατες Πόλεις, παρουσιάζει όλες τις όψεις της αγαπημένης του Βενετίας. Για να μη προδώσει την αγάπη του για την πόλη αυτή, ονοματίζει διαφορετικά την κάθε πλευρά της. Στην αρχή μπερδεύεσαι αλλά όσο αυξάνονται τα κοινά στοιχεία των διαφόρων αφηγήσεων, διαπιστώνεις πως ο συγγραφέας αναφέρεται τελικά σε μία πόλη. Όταν φτάσουμε στο τέλος, έχοντας συλλέξει όλα αυτά τα κομμάτια, καταφέρνουμε να δημιουργήσουμε την πλήρης εικόνα του τόπου αυτού. Την πραγματική, την μυθική, την ιστορική, την ονειρική, την ανθρώπινη, την μη υπαρκτή...
Το ίδιο συμβαίνει και με την Αθήνα του Αυγούστου, με ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της απών και το υπόλοιπο κλεισμένο στα διαμερίσματα, εξουθενωμένο από τη ζέστη. Εκείνες τις μέρες, η Αθήνα παίρνει την πραγματική της υπόσταση. Μόνη της, χωρίς βιαστικές και μουντές φιγούρες, καθαρή από ρύπους, σκουπίδια και θορύβους, εκτίθεται στο περίεργο βλέμμα του κάθε σύγχρονου Καλβίνο. 
Οι κρυφές της ομορφιές, οι σύγχρονες πληγές της, τα σημάδια της Ιστορίας της, το πραγματικό της άρωμα, η μυθική αύρα των αρχαιολογικών της χώρων, η αρμονία των άδειων δρόμων, οι βουβές μορφές των λιγοστών πιστών εραστών της, η άνιση μάχη των υπέροχων και πολύχρωμων νεοκλασικών με τα τσιμεντένια μουντά οικοδομήματα, η δροσιά των κρυμμένων οάσεων στο ασφυκτικό της κέντρο, η νυχτερινή σιωπή των άδειων πεζοδρομίων. Η πραγματική όψη της Αθήνας.
Αυτές οι μέρες του Αυγούστου προσφέρουν ξεχωριστές στιγμές. Κυκλοφορείς το βράδυ στους άδειους δρόμους της πόλη και γυρνάς στο σπίτι γεμάτος εικόνες αλλιώτικες κι ενδιαφέρουσες, έτοιμος να τις αποτυπώσεις σε άδειες σελίδες με απώτερο σκοπό να φυλάξεις μια για πάντα το ανθρώπινο πρόσωπο της άδειας Αθήνας...

Δευτέρα 10 Αυγούστου 2015

Ένας ουρανός γεμάτος υποσχέσεις...



Με δροσερό αεράκι με ξύπνησε το πρωί,
με συννεφιά με συνόδευσε μέχρι τη δουλειά
και με μπουμπουνητά με γύρισε στο σπίτι.

Οι λιγοστές ψιχάλες που έπεσαν στο πρόσωπό μου,
δείγμα ειρωνείας του ουρανού απέναντι στην ικεσία μου,
να φύγει η λάβρα από τα σπίτια και η ζέστη από τον αέρα.

Σύννεφα μοναχικά, μαύρα, φορτωμένα με νερό,
συγκεντρώθηκαν πάνω από το κεφάλι μου γεμάτα υποσχέσεις,
κι ύστερα σκόρπισαν κι εξαφανίστηκαν στον ορίζοντα.

Αυτή είναι η γεύση του φετινού καλοκαιριού...


Αύγουστος 2015

Κυριακή 9 Αυγούστου 2015

Χάλκινοι μάγκες!



Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, μετά την νίκη επί της Αυστραλίας στα προημιτελικά στα πέναλτι και την ήττα από τους Κροάτες στην ίδια διαδικασία, «καθάρισε» ξανά τους Ιταλούς, όπως στο πρώτο ματς του δεύτερου ομίλου. Οι μάγκες του Θοδωρή Βλάχου επιστρέφουν στο βάθρο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος δέκα χρόνια μετά το χάλκινο στο Μόντρεαλ, όπου το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα πανηγύρισε με προπονητή τον νυν προπονητή των Ιταλών Σάντρο Καμπάνια.
To 2005 o αρχηγός της εθνικής, Χρήστος Αφρουδάκης και ο Μανώλης Μυλωνάκης ήταν τα μειράκια της ομάδας, σήμερα ήταν εκείνοι που έδειξαν το δρόμο, που ξέρουν καλά, που έχουν ξαναπεράσει!
Η κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου από αυτήν την ομάδα έχει ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα, αφού το πανηγύρισαν παίκτες με ελάχιστη εμπειρία σε μεγάλες διοργανώσεις. Σίγουρα όμως είναι η απαρχή μίας σπουδαίας πορείας.
Στο πρώτο οκτάλεπτο το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα μπήκε δυνατά και σκόραρε με τον Φουντούλη, ήδη από το δεύτερο λεπτό. Η πίεση στους Ιταλούς είχε ως αποτέλεσμα δύο ακόμη τέρματα από τους Αφρουδάκη και Φουντούλη, τα οποία ακυρώθηκαν...
Στο δεύτερο οκτάλεπτο η ομάδα του Σάντρο Καμπάνια παρουσιάστηκε εμφανώς βελτιωμένη στη άμυνα. Στην επίθεση από την άλλη είχαν σοβαρό πρόβλημα, αφού από τις τέσσερις ευκαιρίες που είχαν στον παίκτη παραπάνω δεν κατάφεραν να εκμεταλλευτούν καμία. Παρόλ' αυτά οι Ιταλοί ισοφάρισαν με τον Ντι Φούλβιο, με τον Βλαχόπουλο να σκοράρει δις και να κάνει το 3-1. Οι Ιταλοί δεν είχαν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη, την οποία είπε ο Φιλιόλι 9'' πριν τη λήξη της περιόδου μειώνοντας σε 3-2.
Οι δύο ομάδες ζεστάθηκαν και παρότι οι Ιταλοί βρήκαν τρεις φορές το δρόμο προς τα δίκτυα, σκοράροντας 1'' πριν τη λήξη της περιόδου, είναι σαφές ότι όταν η εθνική έπαιζε στο 100% οι αντίπαλοι της αδυνατούσαν να την παρακολουθήσουν. Η ληξη του τρίτου οκταλέπτου βρήκε την εθνική να προηγείται με 7-6.
Στο τελευταίο οκτάλεπτο οι εξαιρετικές άμυνες από τις δύο ομάδες, είχαν ως αποτέλεσμα ένα μόνο γκολ από την πλευρά των Ιταλών. Οι παίκτες του Σάντρο Καμπάνια κέρδισαν πέναλτι, το οποίο εκτέλεσε εύστοχα Φιλιόλι 4:26 πριν τη λήξη. Στη συνέχεια και λίγο πριν από το φινάλε οι διεθνείς μας αγχωμένοι έχασαν δύο καθοριστικά παραπάνω, ενώ στην τελευταία μας επίθεση οι διαιτητές έδωσαν επιθετικό υπερ των Ιταλών.
Έτσι, το παιχνιδι οδηγήθηκε στην διαδικασία των πέναλτι. Εκεί, χάρη στις δυο εξαιρετικές επεμβάσεις του Φλέγκα στα σουτ των Βελότο και Ντι Φούλβιο το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα κατέκτησε τη νίκη με 11-9. Σημειώνεται ότι το δεύτερο πέναλτι για την εθνική εκτέλεσε με επιτυχία ο Φουντούλης, αφήνοντας ιδανικά το χαμένο πέναλτι κόντρα στους Κροάτες που μας άφησε εκτός τελικού.

Ελλάδα - Ιταλία 11-9 (5-3 πέναλτι)

Οκτάλεπτα: 1-0, 2-2, 4-4, 0-1

Eλλάδα: Αφρουδάκης 1, Βλαχόπουλος 3, Μυλωνάκης 1, Μουρίκης 1, Γούνας 1

Ιταλία: Ντι Φούλβιο 1, Φιλιόλι 2, Βελότο 1, Φοντέλι 1, Αϊκάρντι 2

Τα πέναλτι

7-8 Φολιόλι
8-8 Αφρουδάκης
8-8 αστόχησε ο Βελότο
9-8 Φουντούλης
9-9 Λουόνγκο
10-9 αστόχησε ο Ντι Φούλβιο
11-9 Βλαχόπουλος

Πηγή: gazzetta.gr

Σάββατο 8 Αυγούστου 2015

Οι Τούρκοι, οι Κούρδοι και η Μέση Ανατολή...



Το σημερινό κράτος της Τουρκίας, απομεινάρι της άλλοτε τεράστιας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, εξακολουθεί να έχει στραμμένη τη προσοχή του στα "χαμένα" τou εδάφη. Οι συγκυρίες ποτέ δεν τo ευνόησαν να ασκήσει μία πολιτική που θα τo βοηθούσε να υλοποιήσει τα συγκεκριμένα σχέδιά του, με μοναδική εξαίρεση την κατάληψη της βόρειας Κύπρου. Όμως η απόλυτη στάση της Ευρώπης, στο να την εντάξει ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η Αραβική Άνοιξη, άλλαξαν τα χρόνια πλάνα της. Η στροφή της Τουρκίας προς την Ανατολή άλλαξε το σκηνικό και τις εξελίξεις στην Μέση Ανατολή, ειδικά σήμερα που δύο γειτονικές της χώρες έχουν σχεδόν σβηστεί από τον χάρτη (αναφέρομαι σε Ιράκ και Συρία). Όμως η Τουρκία δεν παίζει μόνη της πρωταγωνιστικό ρόλο στη συγκεκριμένη φλεγόμενη περιοχή, και το γνωρίζει αυτό.
Τόσο ο πόλεμος όσο και η διάλυση του Ιράκ, πρόσφεραν μία μεγάλη ευκαιρία στους Κούρδους να ενισχυθούν ως λαός κι ως... κράτος. Ξαφνικά οι Κούρδοι, οι οποίοι δεν έπαιξαν κανέναν απολύτως ρόλο στην έναρξη αυτού του πολέμου, βρέθηκαν να κατέχουν βαρύ οπλισμό (του ιρακινού στρατού) και πετρελαιοπηγές. Η έναρξη εμπορίου "κουρδικού" πετρελαίου προς άλλες χώρες, έδωσε το έναυσμα να αναζωπυρωθεί το όραμα ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν. 
Είναι βέβαιο πως οι Κούρδοι δε θα την αφήσουν εύκολα αυτήν την ευκαιρία. Μία ευκαιρία που περιμένουν από τις 14 Δεκεμβρίου του 1960 όταν κι ο Ο.Η.Ε. αποφάσισε την απόδοση ανεξαρτησίας σε όλες τις αποικιακές χώρες, ξεχνώντας τότε το Κουρδιστάν το οποίο έζησε γενοκτονίες, εξορίες κι απίστευτο πόνο, αλλά παρ' όλα αυτά παρέμεινε διαμελισμένο σε τέσσερις χώρες. Παρά τις ήττες και τις διπλωματικές αποτυχίες τους ποτέ δεν έπαψαν να οραματίζονται την ανεξαρτησία τους. Η στιγμή έφτασε όταν η μονομερής τους απόφαση να εξάγουν πετρέλαιο, έφερε εντάσεις στη σχέση τους με την Βαγδάτη, η οποία αποφάσισε από τον Γενάρη του 2014 να διακόψει τη χρηματοδότησης προς αυτούς. Ένας λόγος παραπάνω για τη διεκδίκηση της ανεξαρτησίας τους. 
Η αλήθεια είναι πως το όραμα των Κούρδων είναι πιο κοντά από ποτέ. Η κατάσταση στην Μέση Ανατολή, έχει γυρίσει την ευρύτερη περιοχή εκατό χρόνια πίσω. Η χάραξη των νέων συνόρων είναι αναπόφευκτη. Μεγάλοι χαμένοι στην όλη υπόθεση θα είναι το Ιράκ και η Συρία. Αντιθέτως σίγουρα κερδισμένοι θα είναι οι Κούρδοι. Αυτό είναι που φοβίζει τους Τούρκους. 
Η θέση της Τουρκίας έγινε ακόμα πιο δύσκολη μετά το υψηλό (για τα δεδομένα) ποσοστό του κόμματος του Ντεμιρτάς στις προηγούμενες τουρκικές εκλογές. Όλο το ανατολικό κομμάτι της Τουρκίας ψήφισε το συγκεκριμένο κόμμα. Οι αποσχιστικές τάσεις έχουν αρχίσει να προκαλούν ξανά πονοκεφάλους στη γειτονική μας χώρας. Αυτό ανάγκασε την Τουρκία να γίνει από σιωπηλός πρωταγωνιστής στον πόλεμο σε ενεργός. Ενώ όλα τα προηγούμενα χρόνια περιοριζόταν μόνο στον εφοδιασμό του Ισλαμικού Κράτους, τώρα άρχισε η ίδια να βομβαρδίζει τους Κούρδους στο Βόρειο Ιράκ αλλά και να κυνηγάει Κούρδους μέσα στη χώρα της.
Η μεταστροφή του όλου κλίματος φάνηκε καιρό πριν όταν το Ισλαμικό Κράτος άλλαξε στρατηγική κι άρχισε να πολεμάει τους Κούρδους. Πέρα από το ηρωικό Κομπάνι, το υπόλοιπο Κουρδιστάν εφοδιαζόταν από τις Η.Π.Α. και την Δύση, κρατώντας όχι μόνο σταθερή στάση απέναντι στους Ισλαμιστές αλλά περνώντας και στην αντεπίθεση, κάτι που ενίσχυσε παραπάνω τη θέλησή τους για ίδρυση κουρδικού κράτους. 
Η Τουρκία γνωρίζει πως υπάρχουν πλέον μόνο δύο σενάρια. Το ένα είναι να αποκτήσει έναν ισχυρό εχθρό στα ανατολικά της σύνορα και το άλλο στο να σβήσει μια για πάντα από τον χάρτη έναν λαό 45 εκατομμυρίων κατοίκων χωρίς κράτος. 
Ένας ακόμα μεγάλος πόλεμος προ των πυλών...

Παρασκευή 7 Αυγούστου 2015

Τι άλλαξε, σύντροφοι;



του Καρτέσιου

Στη συνεδρίαση της 12ης Φεβρουαρίου του 2012 η Βουλή με 199 «ναι» σε σύνολο 278 βουλευτών, ψήφισε το δεύτερο μνημόνιο.
Ο τότε πρωθυπουργός, Λουκάς Παπαδήμος, είπε στην ομιλία του: «Οι βουλευτές έχουν να διαλέξουν ανάμεσα στο πακέτο των μέτρων ή στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία (…)Τα αποτελέσματα αυτής της συνεδρίασης θα καθορίσουν αν θα συνεχίσουμε τη σκληρή προσπάθεια εξυγίανσης ώστε να περάσουμε στην ανάπτυξη κατοχυρώνοντας τη θέση μας στο ευρώ ή αν από μοιραία πλάνη ή από λιποψυχία ή από λάθος απόφαση θα οδηγήσουμε την χώρα σε χρεοκοπία και εξαθλίωση. Έχω την πεποίθηση ότι οι βουλευτές θα πράξουν το καθήκον τους».
Ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου, είχε πει στην ομιλία του: «Αυτή η συμφωνία είναι ότι καλύτερο μπόρεσε να πετύχει η κυβέρνηση, με τη στήριξη των τριών κομμάτων. Δεν υπάρχει κάτι άλλο, κάτι ιδεατό (…) Δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε τώρα αυτήν την προσπάθεια γιατί αυτό θα σημαίνει ότι χάνουμε κάθε ευκαιρία να μπορέσουμε να επανορθώσουμε αδικίες (…) Να θυσιάσουμε πολλά για να μην χάσουμε τα πάντα από το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας (…) Δίνουμε μάχη σε τρία μέτωπα. Μάχη να κυριαρχήσει η πολιτική έναντι των αγορών, μάχη απέναντι στη συντηρητική Ευρώπη, μάχη απέναντι στην εξάρτηση που μαστίζει τη χώρα».
Ο τότε πρόεδρος της ΝΔ, Αντώνης Σαμαράς, είχε πει στην ομιλία του: «Η ψήφιση του μνημονίου είναι η μοναδική λύση λόγω των δραματικών συνθηκών που έχουν πλέον διαμορφωθεί για τη χώρα (…) Με όποιον το καταψηφίσει οι δρόμοι μας χωρίζουν (…) Δεν αλλάξαμε στάση ή άποψη για το μνημόνιο, εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι αποτελεί λανθασμένη συνταγή. Και τώρα μάλιστα δικαιωθήκαμε.
Αυτό που άλλαξε και αναγκαζόμαστε να ψηφίσουμε είναι οι συνθήκες(…) Το χρέος πλέον είναι μη βιώσιμο, η παραμονή μας στο ευρώ αμφισβητείται ευθέως, αυτές οι δραματικές συνθήκες καθιστούν την μη ψήφιση του μνημονίου άλμα στο κενό (…) Βεβαίως οι υπεύθυνοι για όλα αυτά θα έρθει η ώρα να πληρώσουν. (…) Η σημερινή ψηφοφορία είναι από τις πιο κρίσιμες στην ιστορία της χώρας και ιδιαίτερα δύσκολη σε συνειδησιακό και πολιτικό επίπεδο (…) Η ΝΔ εξακολουθεί να τάσσεται κατά των μνημονιακών συνταγών λιτότητας.
Η «Αυγή» την επόμενη ημέρα έγραφε πρωτοσέλιδα: «Άκυρο το Μνημόνιο. Το καταψήφισε ο λαός». 
Στις 16 Ιουλίου 2015 ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας εισηγούμενος την ψήφιση των προαπαιτούμενων μέτρων για την προαπαιτούμενη συμφωνία που θα μας οδηγήσει στο απαιτούμενο τρίτο μνημόνιο είπε μεταξύ άλλων: «Τα βάλαμε με ισχυρούς αντιπάλους όπου από τη μία μεριά ήταν το δίκιο και από την άλλη η οικονομική ισχύς (…) Έχουμε αφήσει παρακαταθήκη αξιοπρέπειας και δημοκρατίας σε όλο τον κόσμο. Είμαι βέβαιος πως αυτός ο αγώνας θα φέρει κάποια στιγμή στην Ευρώπη καρπούς.(…) Είμαστε αναγκασμένοι να εφαρμόσουμε τη συγκεκριμένη συμφωνία. Δεν θα ωραιοποιήσω την κατάσταση αλλά ακόμη και σήμερα υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούν να γίνουν στη χώρα (…) Βρισκόμαστε ενώπιον της ευθύνης μας. Εάν θεωρείτε ότι ο σημερινός εκβιασμός είναι πλαστός, είμαι έτοιμος να ακούσω τις εναλλακτικές. Εάν είναι πραγματικός δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να μοιραστούμε το βάρος της ευθύνης.(…) Δεν πιστεύω ότι τα διαρθρωτικά μέτρα θα ωφελήσουν την οικονομία, όμως είμαι υποχρεωμένος να τα εφαρμόσω».
Στις 5 Αυγούστου 2015, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Τρύφωνας Αλεξιάδης, σε τηλεοπτική του συνέντευξη στο MEGA, είπε μεταξύ άλλων: «Δεν θεωρώ ότι θα πρέπει ν’ αρχίσουμε να παίζουμε ένα θέατρο ορισμένοι στην κυβέρνηση, μεταξύ των οποίων πρώτος εγώ, και να λέω “είμαι αναγκασμένος να υλοποιήσω ένα μέτρο και τι δύσκολα είναι τα πράγματα και πόσο δυστυχής είμαι κτλ”. Εδώ έχουμε συγκεκριμένα πολιτικά και οικονομικά όρια και μέσα σε αυτά τα όρια έχει αναγκαστεί η κυβέρνηση και το ‘χει περιγράψει με τον καλύτερο τρόπο ο πρωθυπουργός στη Βουλή, έχει αναγκαστεί η κυβέρνηση να προχωρήσει σε δύσκολες αποφάσεις. Δεν είμαστε ευτυχισμένοι γι’ αυτά τα πράγματα αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος, δεν βλέπουμε να υπάρχει άλλη λύση». 
Σύντροφοι, έτσι τα έφερε η ζωή ώστε τώρα να παίρνω μέιλ που με «μαλώνουν» επειδή «άλλαξα και δε στηρίζω τον ΣΥΡΙΖΑ», «τι έπαθα με τον Αλέξη», «τι άλλο θα μπορούσε να κάνει η κυβέρνηση» και διάφορα άλλα. Αν δε μπορούσε η κυβέρνηση να κάνει κάτι άλλο, ας μην ήθελε να γίνει κυβέρνηση. Μνημονιακές κυβερνήσεις και πρόθυμους μνημονιακούς πολιτικούς από τους άλλους χώρους, είχαμε αμέτρητους.
Επίσης, δεν περίμενα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έκανε κάτι επαναστατικό. Ήλπιζα μόνο σε ένα μικρό πρώτο βήμα. Οι πολίτες το έκαναν. Ξεπέρασαν φόβους και σύνδρομα και έδωσαν την ψήφο τους σε ένα κόμμα που μιλούσε για Αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το έκανε το δικό του βήμα. Έμεινε μαζί με το «παλιό» που δήθεν και τάχα μου θα το πολεμούσε. Δεν άλλαξα εγώ, δε στήριξα ποτέ μία τέτοια κυβέρνηση, δεν στήριξα ποτέ τα Μνημόνια, δεν στήριξα ποτέ τον άγιο των νοικοκυραίων, Πανούση, δεν στήριξα ποτέ τον τιμωρό των καρκινοπαθών, Κουρουμπλή, δεν στήριξα ποτέ τον κυνισμό του κάθε Αλεξιάδη όπως δεν είχα στηρίξει και τον κυνισμό του κάθε Άδωνη Γεωργιάδη όταν έλεγε ότι η δόξα των μέτρων είναι όλη δική του και να μην τη δίνουμε στον Τόμσεν.
Επίσης, σαφώς και ήμουν από εκείνους που έλεγαν ότι όποιος ήθελε την άμεση ρήξη με τις Βρυξέλλες και την έξοδο από την ευρωζώνη δίχως δεύτερη κουβέντα, δεν θα ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ΚΚΕ ή ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτό τώρα πώς συνεπάγεται ότι μπορεί να ήθελα ένα τρίτο μνημόνιο μόνο ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να το εξηγήσει και οι διάφοροι προσωπολάτρες που μαγεύονται από το κουρασμένο χαμόγελό του.
Αν θυμάμαι καλά, ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για διαπραγμάτευση. Αυτό σημαίνει ότι θα απειλούσε, θα εκβίαζε και στην ανάγκη θα τα έσπαγε και θα ακολουθούσε εναλλακτικό σχέδιο. Εναλλακτικό σχέδιο δεν είχε, «δεύτερες σκέψεις» δεν είχε, όπως ομολόγησε ο πρωθυπουργός εν μέσω της διαπραγμάτευσης (!) σε ομιλία του στο ευρωκοινοβούλιο, να απειλήσει δεν τόλμησε, να εκβιάσει δεν μπόρεσε, ε συγγνώμη αλλά αυτό δεν είναι διαπραγμάτευση. Ναι σε όλα είναι, γαμήστε μας κι αφήστε μας είναι, δώστε κάτι καλέ κύριε είναι, αλλά διαπραγμάτευση δεν είναι.
Εν πάση περιπτώσει, βλέπετε ότι είμαι ευγενικός. Σας παρακαλώ να είστε κι εσείς ευγενικοί όποτε θέλετε να με «μαλώσετε». Αντιλαμβάνομαι τις παρενέργειες της εμμονής να στηρίζεις ένα κόμμα που λέει ότι είναι αριστερό αλλά συνεργάζεται αρμονικότατα στα μνημόνια με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ, όμως μη ξεσπάτε όπου να’ναι. Σας ευχαριστώ.

Πηγή: http://kartesios.com/?cat=28

Πέμπτη 6 Αυγούστου 2015

Χιροσίμα, εβδομήντα χρόνια



του Νίκου Σαραντάκου

Εννοώ φυσικά τη ρίψη της ατομικής βόμβας στις 6 Αυγούστου 1945 στη Χιροσίμα της Ιαπωνίας που είχε σαν συνέπεια την ολοκληρωτική καταστροφή της πόλης, και που, όπως ξέρουμε, ακολουθήθηκε από μια δεύτερη βόμβα στις 9 Αυγούστου στο Ναγκασάκι. Λίγες μέρες αργότερα, στις 15 του μηνός, ανακοινώθηκε η συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας (η επίσημη υπογραφή έγινε στις 2 Σεπτεμβρίου).
Η βόμβα της Χιροσίμα σκότωσε αμέσως γύρω στις 45.000 ανθρώπους, κατά το 80% αμάχους, ενώ άλλοι τόσοι βρήκαν τον θάνατο μέσα σε 2-4 μήνες μετά την έκρηξη. Η πόλη ισοπεδώθηκε, όπως δείχνει η φωτογραφία -το μεγάλο κτίριο που έμεινε ερειπωμένο και που στέκεται έτσι ίσαμε σήμερα, έχοντας πια μετατραπεί σε μνημείο, ήταν το Νομαρχιακό Κέντρο Προώθησης της Βιομηχανίας.
Τα θύματα στο Ναγκασάκι ήταν λιγότερα, περίπου τα μισά, παρόλο που η βόμβα που χρησιμοποιήθηκε εκεί (ο «Χοντρός») ήταν ισχυρότερη από της Χιροσίμα («το αγοράκι»), επειδή η μορφολογία του εδάφους λειτούργησε ανασχετικά. Το Ναγκασάκι άλλωστε ήταν ο εφεδρικός στόχος -το σχέδιο προέβλεπε να πληγεί μια άλλη πόλη, που όμως είχε την τύχη εκείνο το πρωί να σκεπάζεται από τα σύννεφα.
Λίγες ώρες πριν από τον βομβαρδισμό στο Ναγκασάκι, η Σοβιετική Ένωση κατάγγειλε το σύμφωνο μη επιθέσεως που είχε συνάψει από το 1941 με την Ιαπωνία, κήρυξε τον πόλεμο και εισέβαλε στη Μαντζουρία, τηρώντας τη δέσμευση που είχαν αναλάβει απέναντι στους Αμερικανούς. Η σοβιετική επίθεση, όσο κι αν φαίνεται ασήμαντη, επέδρασε επίσης καταλυτικά στην ιαπωνική συνθηκολόγηση επειδή η είσοδος της ΕΣΣΔ στον πόλεμο και η κατάληψη της Μαντζουρίας σήμαιναν ότι η Ιαπωνία έχανε μια την τελευταία πηγή καυσίμων, και επειδή οι σοβιετικοί θα μπορούσαν να κάνουν απόβαση μέσα σε 10-15 μέρες στην καθαυτό Ιαπωνία, ενώ η αμερικανική απόβαση θα χρειαζόταν μήνες.
Ο τρίτος παράγοντας που διευκόλυνε την ιαπωνική συνθηκολόγηση ήταν ότι οι σύμμαχοι άφησαν να εννοηθεί ότι ο αυτοκράτορας Χιροχίτο, που πολλοί Ιάπωνες τον είχαν για θεό, θα έμενε στον θρόνο του. Έτσι, οι σκληροπυρηνικοί στρατηγοί, που είχαν θέσει τέσσερις προϋποθέσεις για την ειρήνη, κάμφθηκαν.
Η Χιροσίμα λοιπόν ασφαλώς επιτάχυνε τη συνθηκολόγηση και, από αυτή την άποψη, οι υποστηρικτές της βόμβας μπορούν να υποστηρίξουν ότι συνέβαλε στο να αποφευχθούν ανθρώπινες απώλειες. Από την άλλη πλευρά, η βόμβα έδειξε σε όλο τον κόσμο (και στους ακόμη συμμάχους σοβιετικούς) ότι οι ΗΠΑ είχαν τη μονοκρατορία σε αυτό το νέο ασύλληπτης φονικής δύναμης όπλο -ένα μονοπώλιο που δεν έμελλε να κρατήσει παρά λίγα χρόνια.
Σήμερα, και εδώ και πολλές δεκαετίες, η ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα έχει περιβληθεί με έντονη απαξία και δεν είναι λίγοι εκείνοι που τη θεωρούν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Τις πρώτες πάντως μέρες και τα πρώτα χρόνια μετά τη ρίψη της βόμβας, οι αντιδράσεις είχαν σαν κύριο στοιχείο τους το δέος ίσως και τον θαυμασμό για το πρωτοφανές τεχνολογικό επίτευγμα.
Σε αυτό συνέβαλε βέβαια το γεγονός ότι η πολεμική λογοκρισία δεν άφηνε τον πρώτο καιρό να παρουσιαστούν οι φωτογραφίες με τα φριχτά εγκαύματα των θυμάτων -στα πρωτοσέλιδα εμφανιζόταν μόνο το πυρηνικό μανιτάρι (όπως αμέσως ονομάστηκε το νέφος της έκρηξης).
Σταδιακά μόνο συνειδητοποίησε η παγκόσμια κοινή γνώμη το μέγεθος της φρίκης -και όταν το πυρηνικό όπλο έπαψε να αποτελεί μονοπώλιο και φτάσαμε στην απαίσια (αλλά και τόσο αποτελεσματική) ισορροπία του τρόμου, με ατομικά όπλα ανυπολόγιστα μεγάλης καταστροφικής δύναμης, που μπροστά τους το αγοράκι της Χιροσίμας φάνταζε στρακαστρούκα, τότε πήρε και η Χιροσίμα τον συμβολισμό που έχει σήμερα, με πολύ έντονη τη διάσταση του αγώνα για παγκόσμια ειρήνη και αφοπλισμό. Κι επειδή ο πρώτος πάντοτε παίρνει τη μερίδα του λέοντος, το Ναγκασάκι ακούγεται πολύ λιγότερο, ενώ η Χιροσίμα εμφανίζεται σε τίτλους κινηματογραφικών και λογοτεχνικών έργων, όπως το Χιροσίμα αγάπη μου του Αλέν Ρενέ. Και Έλληνες ποιητές έχουν γράψει, όπως ο Νικηφόρος Βρεττάκος το Στον Ρόμπερτ Οπενχάιμερ (τον φυσικό που ήταν διευθυντής του σχεδίου Μανχάταν και που απέκτησε τον αμφίβολο τίτλο του «πατέρα της ατομικής βόμβας»), ή ο Γιάννης Ρίτσος, ενώ ο Φώτης Αγγουλές αντιπροσωπεύει τη μειοψηφία εκείνων που προτίμησαν να γράψουν για το Ναγκασάκι.
Όλα αυτά τα έργα όμως γράφτηκαν στις επόμενες δεκαετίες, όταν, όπως είπαμε, η κοινή γνώμη συνειδητοποίησε και τη φρίκη αλλά και την απειλή. Βέβαια, την ίδια εποχή η πυρηνική ενέργεια είχε αρχίσει να χρησιμοποιείται και για ειρηνικούς σκοπούς, έχοντας αρχικά δώσει λαμπρές υποσχέσεις, τις οποίες όμως δεν μπόρεσε να τηρήσει, ενώ κηλιδώθηκε στη συνείδηση της παγκόσμιας κοινής γνώμης από τα πυρηνικά ατυχήματα, με κορυφαίο το Τσερνομπίλ και πιο πρόσφατο τη Φουκουσίμα. 
Και με αφορμή τη Φουκουσίμα ακριβώς είχαμε θυμηθεί παλιότερα και τη Χιροσίμα στο ιστολόγιο. Τα δυο τοπωνύμια έχουν κοινή κατάληξη κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Διότι, βλέπετε, η Χιροσίμα δεν είναι βέβαια λέξη ελληνικής προέλευσης από το «ήρωος σήμα», όπως έχει υποστηρίξει κάποιος πορτοκαλιστής, νομίζω στον Δαυλό. Στα γιαπωνέζικα, χιρόι σίμα είναι το μεγάλο νησί. Σίμα το νησί. Φουκουσίμα, το ευλογημένο, το καλότυχο νησί. Καμιά φορά η ετυμολογία έχει μπόλικη ειρωνεία. 
Εβδομήντα χρόνια μετά υπάρχουν ακόμα στη ζωή πάνω από 150.000 χιμπακούσα, όπως λέγονται στα ιαπωνικά εκείνοι που επέζησαν από την πυρηνική έκρηξη -και τόσο ο καθένας τους όσο και η πόλη της Χιροσίμα αποτελούν κήρυκες ενός μηνύματος για ειρήνη και για περιορισμό και τελικά απαγόρευση των πυρηνικών όπλων. Ο Τσουτόμου Γιαμαγκούτσι είναι ο μοναδικός επίσημα αναγνωρισμένος διπλός χιμπακούσα: βρισκόταν στη Χιροσίμα στις 6 Αυγούστου 1945, έπαθε εγκαύματα από τη βόμβα, και στις 8 Αυγούστου επέστρεψε στον τόπο κατοικίας του, το Ναγκασάκι, όπου τον βρήκε η δεύτερη βόμβα. Πέθανε το 2010, σε ηλικία 93 ετών, αφού τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε αφιερωθεί στον αγώνα κατά των πυρηνικών όπλων.
Να κρατήσουμε από τη σημερινή μέρα αυτήν ακριβώς την αντίθεση στα πυρηνικά όπλα, που μπορεί να συνοψιστεί σε τρεις λέξεις: Ποτέ πια Χιροσίμα (ούτε, βεβαίως, Ναγκασάκι).

Πηγή: https://sarantakos.wordpress.com/2015/08/06/hiroshima70/