Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2016

Μία ακόμη απογοήτευση από τον Αλεχάντρο Γκονζάλες Ιναρίτου


Να τελικά που δεν έβαλα μυαλό μετά το περσινό μου λάθος, και ξεκίνησα πάλι τη φετινή μου κινηματογραφική χρονιά με τη νέα ταινία του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ιναρίτου. Το περσινό Birdman ήταν ότι χειρότερο έχω δει τα τελευταία χρόνια στις σκοτεινές αίθουσες. Για το The Revenant όμως άκουγα διθυραμβικές κριτικές ενώ για τον Ντι Κάπριο το όσκαρ θεωρείται ήδη δεδομένο. Έτσι αποφάσισα να δώσω μία ακόμη ευκαιρία στον Ιναρίτου μήπως και κερδίσει πάλι τη συμπάθειά μου.
Το The Revenant ξεκινάει με ένα δυνατό δεκάλεπτο όπου παρακολουθούμε μία μάχη μεταξύ Ινδιάνων και λευκών. Η υπεροχή των ιθαγενών είναι δεδομένη κι έτσι οι λευκοί φυγαδεύονται από το ποτάμι. Μέχρι εκεί όλα καλά. Μόνο που αυτό το "καλά" κράτησε λίγο. Από εκεί και πέρα η ταινία είναι υπερβολικά κι αδικαιολόγητα αργή. Ποιος έχει δώσει τη συμβουλή σε σκηνοθέτες πως τα "αριστουργήματα" πρέπει να διαρκούν πολύ και να έχουν αργό ρυθμό;
Η ταινία με εκνεύρισε γι' αρκετούς λόγους. Θα τους περιγράψω έναν έναν διότι με πνίγει το δίκιο.
Πρώτα απ' όλα, υπάρχει η εκνευριστική υπερβολή σχετικά με την τύχη του πρωταγωνιστή. Ο Ντι Κάπριο πάει μέχρι τον Άδη κι επιστρέφει. Ο τύπος πρέπει να ήταν εφτάψυχος. Δεν εξηγείται αλλιώς η τύχη του να μείνει ζωντανός μέχρι το τέλος. Δυστυχώς η λογική πήγε περίπατο στο δάσος καθ' όλη τη διάρκεια του έργου. Ο παραλογισμός όμως δε σταματάει μόνο εκεί.  Η σκηνή με την αρκούδα ήταν πέρα για πέρα τραγική, η εντυπωσιακή πτώση του ήρωα με το άλογο στο γκρεμό ήταν εκνευριστική αλλά η τελική σκηνή πάλης με έκανε να βγω έξω από τα ρούχα μου.
Και φτάνουμε σ' αυτήν τη σκηνή πάλης που αναφέρομαι παραπάνω. Ήταν από τις πιο εκνευριστικές κινηματογραφικές στιγμές που έχω ζήσει. Μεγάλης διάρκειας που κούραζε αρκετά κι άπειρη σπλατεριά. Αλληλοχτυπήματα με τους πρωταγωνιστές να συνεχίζουν να παλεύουν λες και δεν έχουν πάθει τίποτα. Γελούσα με τη λογική του Ιναρίτου.
Κι ερχόμαστε στην ερμηνεία του Ντι Κάπριο. Ίσως ήταν από τα λίγα αξιόλογα στοιχεία της ταινίας. Όχι πως ήταν και η καλύτερη της καριέρας του. Είμαι βέβαιος πως το όσκαρ που πιθανόν θα κερδίσει, θα αντιστοιχεί σε όλη τη μέχρι σήμερα καριέρα του.
Επίσης η ταινία ήταν πλούσια σε αντιγραφές από διάφορες άλλες ταινίες, τελείως άσχετες μεταξύ τους. Σε μία στιγμή μπερδευτήκαμε διότι πιστέψαμε πως μπήκε το πνεύμα του Ράμπο στο σώμα του ήρωα. Λίγο αργότερα, ένιωσα ένα deja vu καθώς η καταδίωξη του ήρωα από τους Ινδιάνους μου θύμισε πολύ το Apocalypto του Γκίμπσον. Δεν έμεινε όμως μόνο εκεί ο σκηνοθέτης. Η σκηνή που σκεπάζεται ο ήρωας με το κουφάρι του αλόγου μου θύμισε αρκετά μία παρόμοια περίπτωση από την "Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται" όταν ο Λουκ Σκάιγουόκερ έσκισε τη κοιλιά του δικού του "αλόγου" για να ζεσταθεί. Ο σκηνοθέτης όμως ήθελε και λίγη κουλτούρα, οπότε αποφάσισε να αντιγράψει αρκετές σκηνές από τις ταινίες του Ταρκόφσκι (Νοσταλγία) όπως η στιγμή που ο ήρωας οραματίζεται πως βρίσκεται μέσα σε μία ερειπωμένη ορθόδοξη εκκλησία κι από έργα του Μάλικ (Το δέντρο της ζωής) όπως στη φάση που ο ήρωας στέκεται απέναντι σε μία πυραμίδα με οστά. Όσο για τις σκηνές που είχε αίματα, σκεφτόμουν το σαρκαστικό γέλιο του Ταραντίνο.
Τελειώνοντας η ταινία ένιωσα μία απέραντη ανακούφιση για την ολοκλήρωση του μαρτυρίου μου κι έναν εκνευρισμό που προωθούνται μεγάλες πατάτες, χαρακτηριζόμενες ως αριστουργήματα της χρονιάς. Η νέα ταινία του Ιναρίτου ήταν ένα μεγάλο τίποτα. Πέρα από κάποια όμορφα τοπία με ατμοσφαιρική μουσική, το έργο δεν είχε τίποτα παραπάνω να προσφέρει.
Επίσης με εκνευρίζει το πόσο πολύ διαφημίζονται και πουλάνε ταινίες που μιλάνε για μίσος, εκδίκηση και θάνατο. Γουστάρουμε να βλέπουμε ακρωτηριασμούς και ποτάμια αίματος, δείχνοντας έτσι ασέβεια απέναντι στο θαύμα της ζωής. Και ειδικά αυτή η ταινία είναι πλούσια από οργή κι εκδίκηση που δεν οδηγεί πουθενά. Ενώ από την άλλη περνούν απαρατήρητες ταινίες-διαμάντια που προβληματίζουν τους θεατές και τους προσφέρουν σκέψεις και προτάσεις σχετικά με το νόημα της ζωής και την ύπαρξή μας σ' αυτόν τον πλανήτη, όπως το "Μαργαριταρένιο Κουμπί", τα "Μανταρίνια" και τη "Χειμερία Νάρκη". Φτάνει πια τόσο αίμα. Αυτές οι ταινίες μας έκαναν να συνηθίσουμε και να αδιαφορούμε για τα πραγματικά εγκλήματα που συμβαίνουν γύρω μας, όπως οι πνιγμοί των προσφύγων στις θάλασσές μας.
Θα της έβαζα ένα βαθμό παραπάνω από το ανεκδιήγητο Birdman. Μέχρι το τέλος παιζόταν να πάρει το τεσσάρι της η ταινία. Όμως η τελική πάλη των πρωταγωνιστών, η κενότητα του έργου και τα λάθη του σεναρίου με ανάγκασε να ρίξω τη βαθμολογία. Τους δυο βαθμούς που προσφέρω, δίνονται μόνο για τα τοπία και την εξαιρετική φωτογραφία. Σε όλα τα υπόλοιπα η ταινία πήρε μηδέν. Και σας παρακαλώ πολύ, μη ξεκινήσετε τον αντίλογο πως η ταινία ήταν καλογυρισμένη με εξαιρετικά πλάνα κτλ. Η ουσία είναι αυτή που μετράει. Όχι το περιτύλιγμα. Οι τίτλοι τέλους μου υπενθύμισαν το λάθος μου. Ένα λάθος που επαναλάμβανα ψιθυριστά καθώς γυρνούσα σπίτι.
"Μη δώσεις ποτέ ξανά λεφτά για ταινίες του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ιναρίτου".
Δε θα το ξανακάνω.

Βαθμολογία:2/10

13 σχόλια:

  1. χαχαχα καλημέρα Γιώργο, κι άλλο κακό εύχομαι να μη σε βρεί φέτος.

    Ελένη Λ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα Ελένη μου. Κι εσύ ομοιοπαθής;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. θα τη δω σήμερα, οπότε θα σου πω, ωστόσο να πω ότι την περίμενα μήνες την ταινία. Είχα δει το τραιλερ και είμαι σίγουρη ότι θα βρω πολλά θετικά στη κινηματογραφική τέχνη του Ιναρίτου. Για μένα δεν είναι κίνητρο οποιοδήποτε βραβείο για να δω σινεμά, επίσης προσωπικά μου αρέσει η υποκριτική των δυο πρωταγωνιστών όπως και κάποιοι συνεργάτες του Ιναρίτου που είναι εξαιρετικά ονόματα στον τομέα τους. Βλέπε το πατινάζ, η εκτέλεση της χορογραφίας έχει τόσες λεπτομέρειες που η επιτροπή και οι αθλητές, μάλλον καταλαβαίνουν καλύτερα όταν πραγματοποιείται η διαδικασία της βαθμολογίας... εγώ παράδειγμα χωρίς να γνωρίζω πολλά για τη τεχνική λατρεύω τον Evgeni Plushenko.

    Ελένη Λ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ισως να εισαι υπερβολικα αυστηρος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πράγματι γίνομαι υπερβολικά αυστηρός σε ταινίες που πλασάρονται ως "αριστουργήματα" ή "ταινίες τις χρονιάς" αλλά στην πραγματικότητα όχι μόνο δεν έχουν τίποτα να σου προσφέρουν αλλά σε συνηθίζουν στην ωμότητα της ανθρώπινης βίας. Θαμπωνόμαστε από το κάλπικο καλλιτεχνικό περιτύλιγμα της καλής σκηνοθεσίας και καλής ερμηνείας, αδιαφορώντας για πραγματικά διαμάντια που περνούν διακριτικά από τις σκοτεινές αίθουσες. Γι' αυτό γίνομαι υπερβολικά αυστηρός σε ταινίες που με ταΐζουν οι πλούσιες εταιρίες διανομής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μέχρι να επιστρέψει στο οχυρό, η ταινία είναι αρκετά καλή. Μετά, λες και ήθελε να τη τελειώσει με το ζόρι.

    Κώστας Α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αν μου πλασαρόταν ως περιπέτεια θα την αντιμετώπιζα ως περιπέτεια. Όταν μου πλασάρεται ως αριστούργημα θα την κρίνω ως αριστούργημα. Δε βρήκα κάτι που να με πείσει πως η ταινία άξιζε κάτι παραπάνω από το 2 που της έβαλα. Και η υπερβολή στο σενάριο Κωστή μου υπήρχε πολύ πριν φτάσει ο ήρωας στο οχυρό. Απλά διανύουμε μία περίοδο που έγινε μόδα ο Ιναρίτου. Θα ξεφουσκώσει και θα ξεχαστεί όπως έχει συμβεί με αρκετούς άλλους στο παρελθόν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Σε αυτο το πλαισιο θα συμφωνησω Γιωργο.Και εγω πηγα και την ειδα χθες εχοντας διαβασει πριν δηλωση του Σον Πεν οτι ειναι επιπεδου "Αποκαλυψη Τωρα".Ο Πεν, ισως, επικεντρωσε την κριτικη του στην καθαρα σκηνοθετικη , αντικειμενικα νομιζω, δυσκολια να γυρισεις ενα οκοκληρο εργο στις δυσκολες καιρικες συνθηκες του παγωμενου Καναδα.Διαβασα οτι ολες οι σκηνες εγιναν σε πραγματικο φωτισμο, με πολλα μονοπλανα που εφεραν ανθρωπους και μηχανες στα ορια τους(οπως και στο Αποκαλυψη Τωρα).
    Προσωπικα κραταω ως θετικα ολες τις παραπανω σκηνοθετικες δυσκολιες και την πατρικη συμβουλη του Ινδιανου πατερα του πρωταγωνιστη "οσο ακομα μπορεις και αναπνεεις, πολεμα".Αυτο θεωρω οτι το πετυχε να το δειξει ο Ντι Καπριο σε ολη την ταινια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Το "Αποκάλυψη Τώρα" είχε όμως μία έντονη αντιπολεμική κι ανθρωποκεντρική ουσία. Ο Μάρλο Μπράντο έπαιξε δέκα λεπτά και κατάφερε να περάσει το πέρασμα της ανθρώπινης φύσης μέσα από την τρέλα για να φτάσει στην "αποθέωση". Σαν δημιουργός όμως μη "ζητιανεύεις" την αναγνώριση μέσα από τις κακουχίες των γυρισμάτων διότι στο τέλος θα φτάσουν οι σκηνοθέτες να μαστιγώνουν το συνεργείο τους για να διαφημίσουν τη ταινία (ελπίζω να αστειεύομαι). Όσον αφορά τη φράση του πατέρα Ινδιάνου, η πάλη στην οποία αναφέρεται είναι η εσωτερική και πνευματική μας πάλη. Όχι η ζωώδης και βίαιη πάλη που έδειξε η ταινία. Αλήθεια, ποια συναισθήματα σου ανέδειξε. Πόνος, μίσος, οργή, μοναξιά. Και εν κατακλείδι σε φτάνω στη φράση του φονιά, "ποια η απόλαυσή σου στο να με σκοτώσεις αφού έτσι το παιδί σου δε θα γυρίσει πίσω". Ίσως αυτό να ήταν ότι πιο σοφό ακούστηκε στη ταινία χθες. Κι αν θυμάσαι δεν τον σκότωσε τελικά ο Ντι Κάπριο αλλά τον έδωσε βορά στους Ινδιάνους. Απαλοιφή των ευθυνών του "σωστού" ήρωα δίνοντας το κρίμα σε μία φυλή που εξολοθρεύτηκε από τους "πολιτισμένους" λευκούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μερικά πράγματα δεν είναι τυχαία αγαπητέ φίλε μου Γιώργο, όπως το γεγονός ότι σε γνώρισα και σε εκτίμησα αμέσως μερικά χρόνια πριν... Συμφωνώ 100% μαζί σου! Δυστυχώς πήγα και είδα την ταινία εχτές (ακολουθώντας και εγώ το συρμό και την περπατημένη δυστυχώς - ελπίζω να έβαλα μυαλό!) πριν διαβάσω τα σχόλια σου. Χάρηκα αφάνταστα όταν διάβασα τι έγραψες γιατί καθώς αποσυρόμουν από την αίθουσα περίπου στο 1/3 της ταινίας (ναι, εγώ δεν άντεξα να την δω ως το τέλος!)αναρωτιόμουν τι πάει στραβά με εμένα... γιατί φρίκαρα τόσο πολύ? τι μου συμβαίνει... και έτσι, σήμερα διαβάζοντας τις σκέψεις σου ήταν σαν να είχες διαβάσει απόλυτα τις σκέψεις μου... Σ'ευχαριστώ καλέ μου φίλε! Λειτούργησε ως βάλσαμο στην ψυχή μου!!! Φιλιά πολλά - Ρένα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είμαι βέβαιος πως αρκετοί έχουν απογοητευτεί και με την τελευταία ταινία του Ιναρίτου αλλά δεν μιλούν επειδή πλασάρεται ως αριστούργημα. Φτάνει πια!
      Όχι άλλη ταϊσμένη "τέχνη"!

      Διαγραφή
  11. Η κριτική σου είναι τόσο επιφανειακή όσο και η αισθητική σου. Φτωχή και κουραστική για τα μάτια και για το κεφάλι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή