Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2017

Σιωπή



Ποτέ δε περίμενα στη ζωή μου πως θα συμφωνούσα με τον Δημήτρη Δανίκα σε βαθμολογία ταινίας. Να όμως που ήρθε η στιγμή που ο Μάρτιν Σκορσέζε μας πρόσφερε την ευκαιρία να δώσουμε το απόλυτο μηδέν σε ένα ανοσιούργημα. Αναφέρομαι στην πολυδιαφημισμένη "Σιωπή".
Πραγματικά δε ξέρω από που να αρχίσω να κατακεραυνώνω αυτήν την ταινία. Ας ξεκινήσω από τα εύκολα.
Πρώτα απ' όλα ποιος επέλεξε αυτό το καστ. Όλοι οι ηθοποιοί έπαιξαν απαίσια. Τίποτα δε κατάφερε να σώσει ο Λίαμ Νίσον με την δεκάλεπτη συμμετοχή του σε μία ταινία διάρκειας δύο ωρών και τριανταέξι βασανιστικών λεπτών. Αλήθεια γιατί μπαίνει εξώφυλλο ο ηθοποιός που παίζει μόνο δέκα λεπτά; Μάλλον για να κοπούν παραπάνω εισιτήρια. Κι ας έρθουμε στους άλλους δυο ηθοποιούς. Πρώτα απ' όλα από που ξεφύτρωσε ο Adam Driver; Δε ξέρω ποιοι τον προωθούν αλλά ο τύπος είναι πραγματικά ατάλαντος κι άγαρμπος. Σε δυο ρόλους τον έχω δει και στους δυο ο συγκεκριμένος ηθοποιός βρισκόταν εκτός τόπου και χρόνου. Μετά κι απ' αυτήν του την ερμηνεία θα σκεφτώ να δω το Paterson του Τζιμ Τζάρμους όπου πρωταγωνιστεί κι εκεί! Κι από την άλλη ο Andrew Garfield πως επιλέχθηκε να κάνει τον παπά; Ήθελε ο Σκορσέζε να τραβήξει και χίπστερ κοινό στις κινηματογραφικές αίθουσες; Αυτός κι αν έπαιξε απαίσια στη συγκεκριμένη ταινία. Οπότε έχουμε μία ομάδα ηθοποιών καθόλου συμπαθητικών και με χάλια ερμηνείες. Μόνο οι Ιάπωνες ηθοποιοί στάθηκαν κάπως στο ύψος των περιστάσεων αλλά δυστυχώς σκοτωνόντουσαν γρήγορα από τα βασανιστήρια. Μόνο ένας γλίτωνε πάντα κι αυτό το πετύχαινε πουλώντας άλλες φορές τα πιστεύω του κι άλλες τους ανθρώπους που τον εμπιστευόντουσαν. Οπότε κι αυτός γίνεται με τη σειρά του αντιπαθητικός. Άρα στο θέμα ηθοποιίας η ταινία παίρνει το απόλυτο μηδέν.
Ας πάμε στο άλλο εύκολο κομμάτι, όσον αφορά τη σκηνοθεσία. Τίποτα το ιδιαίτερο κι εδώ. Πέρα από μερικά όμορφα τοπία, τα πλάνα δεν είχαν καμία απολύτως ισορροπία ενώ στους διαλόγους, ο σκηνοθέτης επέλεγε να κάνει κοντινά ζουμ στα πρόσωπα κόβοντας άλλες φορές τα αυτιά του Adam Driver κι άλλες φορές το σκαλπ του Andrew Garfield. Ποιο το νόημα της μεγέθυνσης των προσώπων, ειδικά όταν αναφερόμαστε σε κακές ερμηνείες; Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να βγαίνει περισσότερο εκτεθειμένο το κακό παίξιμο των ηθοποιών. Μάλιστα πολλές σκηνές ήταν τόσο προχειροφτιαγμένες που μου θύμιζαν αρκετά τις δουλειές του Γιάννη Σμαραγδή, (συγκεκριμένα από το ανεκδιήγητο "Ο θεός αγαπάει το χαβιάρι"). Οπότε και σκηνοθετικά η ταινία παίρνει το απόλυτο μηδέν.
Κι ας πάμε στο ιστορικό κομμάτι αλλά και στο ηθικό δίδαγμα της ταινίας, όπου μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Για δύο ώρες η ταινία μας μιλούσε για το πόσο σωστό και σοφό είναι να τυραννιόμαστε και να πεθαίνουμε για τον Θεό ενώ παράλληλα προσπαθούσε να δικαιολογήσει με τους γνωστούς θρησκευτικούς λόγους, την εδραίωση του χριστιανισμού σε έναν απόμακρο τόπο. Σε κάθε βασανιστήριο που γινόταν, οι δύο παπάδες μιλούσαν πως όλα αυτά συνέβαιναν επειδή ήταν θέλημα Θεού (έχω βαρεθεί πια να ακούω αυτήν την δικαιολογία) εφησυχάζοντάς τους πως κάποια στιγμή θα ακούσει τις κραυγές απόγνωσης των πιστών-θυμάτων του και θα φέρει την πολυπόθητη δικαιοσύνη. Πιθανότατα και μία καλή θέση στον παράδεισο. Έπειτα οι διάλογοι που ακολούθησαν με τους βουδιστές ήταν παιδαριώδεις. Με λίγα λόγια βλέπαμε ανθρώπους να τσακώνονται και να επιχειρηματολογούν με αβάσιμα στοιχεία. Ήταν στιγμές που η Ελένη Λουκά φαινόταν πιο σοβαρή και λιγότερο επικίνδυνη απ' αυτούς. Είμαι απολύτως βέβαιος πως αν γυριζόταν η ίδια ιστορία με μουσουλμανική σκοπιά, θα έβγαιναν όλοι να την αναθεματίσουν για σκοταδισμό, φανατισμό, ανούσιες θυσίες κι αδικαιολόγητους θανάτους.
Για ποιο λόγο να μην αναθεματίσουμε κι αυτήν την ταινία; Επειδή αναφέρεται στον χριστιανισμό; Όχι, δε θα δεχτώ αυτόν τον φραγμό, ούτε θα δεχτώ δικαιολογίες που χρησιμοποιούν τα δόγματα για να δικαιολογήσουν τον φανατισμό των εκπροσώπων και των πιστών τους. Ούτε δέχομαι ως ιερή πράξη την θυσία ενός ανθρώπου για μία θρησκεία. Ιερή είναι η ίδια η ζωή κι αυτήν οφείλουμε να προστατεύσουμε. Τόσο την δικιά μας ζωή όσο και των συνανθρώπων μας.
Σ' αυτήν την περίπτωση θέλω να θυμίσω την σοφή συμβουλή του Μπέρτραντ Ράσελ, ο οποίος είχε πει πως δε θα πέθαινε ποτέ για τα πιστεύω του, διότι υπάρχει και το ενδεχόμενο να κάνει λάθος. Αυτή η σκέψη τριγυρνούσε στο μυαλό μου κάθε φορά που έβλεπα τους Ιάπωνες να πεθαίνουν με θέληση για τα θρησκευτικά τους πιστεύω.
Κι ενώ ο Σκορσέζε μας έχει πιπιλίσει για δύο ώρες το μυαλό με τις αγνές προθέσεις του χριστιανισμού στην Ιαπωνία, μας φέρνει λίγο πριν το τέλος ένα δίλημμα για το αν είναι ηθικό κι ορθό όλο αυτό που συμβαίνει (ο φανατισμός, τα βασανιστήρια, οι θάνατοι κτλ) και βάζει τον έναν από τους δυο παπάδες να αναρωτηθεί αν τελικά υπάρχει κάποιος εκεί ψηλά που μας ακούει και μας προσέχει. Κι εκεί που αναρωτιόμουν για την λογική στροφή του σκηνοθέτη, λίγο πριν τέλος μας μπλέκει ξανά το θρησκευτικό πείσμα.
Τελικά αυτό που έβγαινε απ' όλη την ιστορία ήταν ένα μίσος. Ένα μίσος για τη ζωή. Κι αυτό ήταν απαράδεκτο!
Αυτό που ήθελα να φωνάξω στο τέλος ήταν ένα "Όχι και πάλι όχι". Δε δέχομαι τόσο ύπουλη θρησκευτική προπαγάνδα από κανέναν.
Η ταινία έμεινε στο απόλυτο μηδέν σε σκηνοθεσία, σενάριο κι ερμηνείες και με μία μουσική απούσα καθ' όλη τη διάρκεια της. Πέρα όμως απ' αυτά η ταινία έγινε μισητή για την "σιωπηλή" της προπαγάνδα.

Βαθμολογία: 0/10

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου