Τρίτη 11 Απριλίου 2017

Ghost In The Shell


Έχοντας απολαύσει πρόσφατα το θρυλικό πλέον anime "Ghost in the Shell" (1995) αποφάσισα να παρακολουθήσω και την κινηματογραφική του μεταφορά από τα στούντιο του Hollywood. Μέχρι να το δω όμως είχα ακούσει απόψεις που άγγιζαν τα δύο άκρα. Σε φίλους που είχαν λατρέψει το anime, έλαβα αρνητικά σχόλια ενώ από τους υπόλοιπους εισέπραξα έναν απροσδόκητο ενθουσιασμός. 
Μπαίνοντας λοιπόν χθες βράδυ στην σκοτεινή αίθουσα, αποφάσισα να αφήσω στην άκρη το anime για να απολαύσω την ταινία χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν πολύ καλύτερο απ' αυτό που περίμενα. 
Πριν αναφερθώ στην ταινία, θα ήθελα να μιλήσω λίγο για το anime. Το συγκεκριμένο έργο του 1995 κερδίζει  από τους τίτλους αρχής τις εντυπώσεις με την επιβλητική μουσική και την "Matrix" αισθητική (βασικά το Matrix αντέγραψε από το anime). Έπειτα το δυστοπικό περιβάλλον των μεγαλουπόλεων ήταν εκπληκτικά δοσμένο μέσα από καλοδουλεμένα σχέδια με υπέροχα πλάνα. Η εξέλιξη είναι απίστευτα γρήγορα, έχοντας ως αποτέλεσμα από την μία να καθηλώνει τον θεατή κι από την άλλη να του αφήνει αρκετά αναπάντητα ερωτήματα, αναγκάζοντάς τον να δει την ταινία δυο με τρεις φορές για να καταλάβει το τι συμβαίνει. 
Η κινηματογραφική μεταφορά του anime προσφέρει λύσεις και καλύπτει αρκετά κενά. Μπορεί το έργο να χάνει λίγο από την ατμόσφαιρα του κινουμένου σχεδίου αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικό. Η ταχύτητα της ταινίας είναι νορμάλ, δίνοντάς μας την δυνατότητα να επεξεργαστούμε κάθε νέα πληροφορία που δεχόμαστε κατά την εξέλιξη της πλοκής. Η ταινία ενώ πατάει πάνω στο σενάριο του anime, προτιμά τελικά να δώσει μία νέα όψη στην ιστορία, έχοντας παράλληλα φανερές επιρροές από Blade Runner και Matrix. 


Όσον αφορά την ιστορία, μας πηγαίνει στο μέλλον όπου η τεχνολογία έχει εξελιχθεί τόσο ώστε να παράγει ανθρωποειδή με ρομποτικό σώμα κι ανθρώπινο εγκέφαλο. Όντα ανώτερα από τους ανθρώπους αλλά και κάθε μορφής τεχνητής νοημοσύνης. Μία τέτοια μορφή είναι η Μοίρα, μία αστυνομικός η οποία προσπαθεί να εξιχνιάσει μία σειρά δολοφονιών με θύματα στελέχη της εταιρίας που την κατασκεύασαν. Όσο όμως φτάνει στον στόχο της, τόσο περισσότερα ερωτήματα της δημιουργούνται για το παρελθόν της αλλά και για διάφορα οράματα που αρχίζει να βλέπει μπροστά της. Φτάνουμε λοιπόν σε ένα σημείο όπου οι ρόλοι αντιστρέφονται με τους καλούς να γίνονται κακοί και το αντίστροφο. Την ίδια ώρα η ηρωίδα προσπαθεί να διατηρήσει την ανθρώπινη συνείδησής της έχοντας από την μία να λύσει ένα μυστήριο κι από την άλλη να αντιμετωπίσει τους "δημιουργούς" της, οι οποίοι προσπαθούν να κρατήσουν σε νάρκη τα ανθρώπινα ένστικτά της.
Ο δημιουργός Ρούπερτ Σάντερς (δεν έχω παρακολουθήσει άλλη ταινία του) δείχνει έναν καλοπροαίρετο σεβασμό στο anime του 1995 προσπαθώντας να μπαλώσει σκηνοθετικά την ταινία αντιγράφοντας κινηματογραφικά στοιχεία από Blade Runner και Matrix. Αυτό δεν μειώνει το τελικό αποτέλεσμα μιας και το πάντρεμα των παραπάνω ταινιών είναι αρκετά καλό.
Βέβαια η ταινία στηρίζεται και στην πολύ καλή ερμηνεία της Σκάρλετ Γιόχανσον. Η ηρωίδα είναι κυριολεκτικά κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της κι αυτό φαίνεται διότι μετά το τέλος της ταινίας δυσκολεύεσαι να βρεις άλλη ηθοποιό που θα μπορούσε να υποδυθεί το συγκεκριμένο ρόλο. Επίσης η ψυχρή της ερμηνεία δεν κατάφερε να σβήσει την ερωτική της αύρα, προσφέροντας παράλληλα με τη δράση και μία ιδιαίτερη ερωτική επιθυμία. Εξαιρετικοί στους ρόλους τους ήταν οι Ζιλιέτ Μπινός κι ο Τακέσι Κιτάνο.


Ένα ακόμη στοιχείο που έκανε την ταινία ενδιαφέρουσα είναι οι αιχμές που αφήνονται για την επικίνδυνη πορεία που έχει πάρει η ανθρωπότητα. Θέτει σοβαρά ερωτήματα σχετικά με τον περιορισμό της ελευθερίας και των δικαιωμάτων των ανθρώπων απέναντι σε μία τεχνολογία που καλπάζει. Επίσης ξεμπροστιάζει την επικίνδυνη πολιτική του νεοφιλελευθερισμού. Εκπληκτική η σκηνή όπου ένα πολιτικό πρόσωπο δηλώνει σε έναν επιχειρηματία πως "αναφορά δίνει μόνο στον πρωθυπουργό κι όχι στην εν λόγω εταιρία". Τέλος θίγει με πολύ έξυπνο τρόπο τον ρόλο της καταστολής αλλά και της κοινωνικής αποχαύνωσης. 
Το "Φάντασμα στο Κέλυφος" είναι ένα από τα καλά κι αξιοπρεπή έργα επιστημονικής φαντασίας που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Η δράση δε ξεπερνάει τα όρια του υπερβολικού, ενώ υπάρχουν κι αρκετές συγκινητικές σκηνές ανθρωπιάς. 
Αξίζει να το απολαύσετε.

Βαθμολογία: 7/10

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου