Ανάπαυση φανταράκο

22 χρονών... τόσο ήταν ο φίλος μου ο Μάριος όταν τα ξημερώματα έφυγε από την ζωή. Γιατί; Το ποτό και το μηχανάκι τον φάγανε. Είναι κρίμα να χάνονται νέοι άνθρωποι τόσο εύκολα και για το τίποτα. Ειδικά όταν μιλάμε για λεβέντες και για πραγματικούς μάγκες όπως ήταν ο Μάριος.
Με τον Μάριο δεν είμασταν πολλά χρόνια φίλοι. Όμως μοιραστήκαμε μαζί μία από τις πιο δύσκολες στιγμές που περνάει κάθε νεαρός άντρας. Κοιμόμασταν στην ίδια κουκέτα την περίοδο της εκπαίδευσης μας στα Καρδάμυλα τον Αύγουστο του 2007.
-Ποιο κρεβάτι θες αδελφέ; με ρώτησε.
-Όποιο θες εσύ φιλαράκο, του απάντησα.
Έτσι αποφασίσαμε να πάρω εγώ το κάτω κρεβάτι και εκείνος το πάνω μιάς και ήταν ο μικρότερος.
Αμέσως δέσαμε σαν φίλοι. Στις εκπαιδεύσεις, στις πορείες, στις περιπόλους, στο στίβο μάχης και στις αναφορές. Παντού είμασταν μαζί. Μαγκάκος ο Μάριος. Πολύ σωστός τύπος.
Συχνά πείραζα τον Μάριο όταν τον άκουγα να φωνάζει δυνατά το "Παρών" κάθε φορά που άκουγε το όνομά του. Στρατόκαυλο τον φώναζα και εκείνος με έπιανε από τον λαιμό και γελούσε. Όπως όταν ξάπλωνε από πάνω και γω με τα πόδια μου πίεζα απότομα το στρώμα τινάζοντάς τον στον αέρα.
-Θα μ' αφήσεις να κοιμηθώ ρε αδελφέ; μου έλεγε χαμογελώντας πάντα και μου άρπαζε το ένα μου πόδι ώστε να το χει ακινητοποιημένο.
Πόσα βράδια αράζαμε έξω από το θάλαμο και μιλούσαμε για διάφορα θέματα που μας απασχολούσαν, γκομενικά, αθλητικά και γενικά την ζωή μας ως τότε.
Οι δρόμοι μας στη πορεία χώρισαν. Εγώ έφυγα Ξάνθη ενώ εκείνος αν θυμάμαι καλά έμεινε στο νησί. Είχαμε χαθεί. Είχα ακούσει πως είχε μείνει Καρδάμυλα και είχε γίνει αλφαμίτης.
-Γειά σου ρε Μάριε με το λευκό το κράνος, του φώναζα στον δρόμο.
-Που είσαι αδελφέ μου, μου φώναζε αυτός.
Τελευταία φορά τον είδα την προηγούμενη βδομάδα στη Χίο.
-Το πες αδελφέ μου και το κανες;
-Ποιό; τον ρώτησα
-Ήρθες για λίγες μέρες στο νησί.
-Μα πάντα έρχομαι.
-Δε προλάβαμε να τα πούμε ρε γαμώτο. Την επόμενη φορά που έρθεις κανόνισε να πάμε για κανένα ποτάκι
-Έγινε αγορίνα, του απάντησα και τον χαιρέτησα φεύγοντας προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Η ειρωνεία. Να κανονίζεις κάτι που δε θα πραγματοποιηθεί ποτέ. Σε στοιχειώνει για μιά ζωή. Φεύγει ένας φίλος σου και σε αφήνει πίσω να αναθεωρείς αρκετές απόψεις για τη ζωή.
Ζήσε την κάθε στιγμή λοιπόν σαν να μην υπάρχει αύριο...
Τον ξανάδα από το αμάξι καθώς περνούσα από το γηπεδάκι του Βαρβασίου. Καθόταν τέρμα. Ο όγκος του γέμιζε τον χώρο. Ηγετική μορφή.
Αυτή η εικόνα θα μου μείνει για πάντα στο μυαλό.
Καλό ταξίδι αδελφέ...
Καλό ταξίδι παλιοσειρά...


Μπαράκος Μάριος 06/05/1988 - 03/09/2010