Δροσούλα

Τα πρωτοβρόχια ήρθανε. Το καλοκαίρι επίσημα μπαίνει στο κουτί των αναμνήσεων και πλέον ένας νέος "κόσμος" ανοίγεται μπροστά μας.

Μετά τα τελευταία γεγονότα και την απώλεια του φίλου μου, αναθεώρησα κάποιες απόψεις που είχα όχι για την ζωή, αλλά για την καθημερινότητα. Έτσι χθες το πρωί όταν ξύπνησα για να πάω στη δουλειά μου κανε εντύπωση η μουνταμάρα έξω από το παράθυρο. "Αργεί να ξημερώσει;" αναρωτήθηκα. Η απάντηση μου δώθηκε όταν βγήκα στο δρόμο. Πέφτανε οι σταγονίτσες νερού απαλά στο πρόσωπό μου. Πρωινή βροχούλα. Τι όμορφη αίσθηση.

Κρίμα που υποδέχομαι τα πρωτοβρόχια στην Αθήνα και όχι στο νησί μου. Εκεί που το βρεγμένο χώμα μυρίζει έντονα, εκεί που το κλίμα σε ανανεώνει, εκεί που η πάχνη κυριεύει τα χωράφια και τους αγρούς περιμετρικά της πόλης, εκεί που χαίρεσαι να ακούς τα πουλιά.

Εκεί που μπορείς να δεις τον ορίζοντα.

Όμως δεν μιζεριάζω. Αποφασίζω να πάω με τα πόδια στη δουλειά, και ας αργήσω λίγο. Μία φορά ζείς τα πρωτοβρόχια τον χρόνο. Απόλαυσε τα φίλε μου και δέξου με χαμόγελο τις παρατηρήσεις του προϊσταμένου σου για την καθυστέρηση...