Πες το στον πατέρα σου...

Στις βουλευτικές εκλογές του 2012, το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας χρησιμοποίησε ένα τηλεοπτικό σποτ με παιδιά σε μία σχολική αίθουσα, τα οποία ρωτούσαν τον καθηγητή τους για ποιο λόγο η Ελλάδα δε βρίσκεται στο euro (μπορείτε να θυμηθείτε το απαράδεκτο σποτ εδώ).
Εκείνη η διαφήμιση δέχτηκε μεγάλη κριτική κι έντονη αντίδραση απ' όλο το εκλογικό σώμα, ακόμα και απ' αυτό των συντηρητικών νεοδημοκρατών. Θυμάμαι αρκετούς φίλους του νεοφιλελεύθερου χώρου, οι οποίοι χρέωναν μία πιθανή εκλογική ήττα της Ν.Δ. στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 με το συγκεκριμένο απαράδεκτο σποτάκι. Εκείνο το καλοκαίρι η Ν.Δ. ούτε κέρδισε, ούτε έχασε τις εκλογές. Έπαιξε όμως με το μέλλον μας...
Δύο χρόνια μετά απ' ότι φάνηκε με το νέο απαράδεκτο σποτάκι, το επιτελείο του πρωθυπουργού μας ξέχασε (ή αγνόησε) αμέσως την κατακραυγή του κόσμου κι επανέλαβε για μία ακόμη φορά το ίδιο εγχείρημα με παιδιά... μεγαλύτερης ηλικίας.
Το νέο τηλεοπτικό σποτ το είδα για πρώτη φορά χθες χωρίς φωνή. Ακόμα και βουβό ήταν αποκρουστικό. Ένας πολιτικάντης μιλούσε με ένα φιλικό ύφος (κι όχι με το μάγκικο που τον έχουμε συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια στις σπάνιες εμφανίσεις του στην Βουλή) σε μία ομάδα πιτσιρικάδων που έπαιζε αμέριμνη σε μία πλατεία. Τώρα πως βρέθηκε ο Σαμαράς στη πλατεία είναι άλλο θέμα. Ο καραγκιόζης αυτός αποφεύγει την πραγματικότητα και την κατακραυγή με το να μένει κλεισμένος στο Μέγαρο Μαξίμου. Οπότε για μένα η διαφήμιση θα ήταν πιο αληθοφανής αν τα πιτσιρίκια παίζοντας στο δρόμο, η μπάλα να προσγειωνόταν μέσα στην αυλή του Μεγάρου κι ο Τρελαντώνης να τους την προσφέρει πίσω από τα κάγκελα της αυλής. Με αυτή τη κίνηση η διαφήμιση θα είχε έναν ακόμα συμβολικό χαρακτήρα. Αλλά που μυαλό στο επιτελείο του τρελού, όταν οι ίδιοι τον κρέμασαν σε μία πρόσφατη ομιλία του σχετικά με το συμβάν του Παρισιού.
Σήμερα το πρωί όμως άκουσα και τα λόγια. Τι το ήθελα. Τραβούσα τα μαλλιά μου για ώρα με τις μαλακίες του πρώην πρωθυπουργού. Τα ίδια ψέματα, οι ίδιες υποκρισίες, η ίδια απαίτηση για την θυσία του ελληνικού λαού ώστε να καταφέρουν μερικά λαμόγια να φάνε και τα υπόλοιπα φιλέτα της χώρας μας, μα πάνω απ' όλα η ξεδιάντροπη χειραγώγηση του ακροδεξιού στα παιδιά, η οποία καταλήγει με την απαράδεκτη φράση: "Πες το στον πατέρα σου...".
Δεν έχω κάτι να προσθέσω μετά από ένα ακόμα πιο κακόγουστο κι απαράδεκτο σποτ, απ' αυτό του 2012. Οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι κι όσοι εναπομείναντες ψηφοφόροι τους, τους ψηφίσουν ξανά, θα πρέπει να ντρέπονται.
Το σλόγκαν της Νέας Δημοκρατίας είναι σωστό. Δε θα αφήσουμε κανέναν να παίξει με τον μέλλον μας. Πόσο μάλλον αυτούς που πήραν την εξουσία με μία αντιμνημονιακή ρητορική και με ψέματα τα οποία φάνηκαν από τις πρώτες τους αποφάσεις. Αυτοί πρέπει να πάνε σπίτια τους και κάποιοι απ' αυτούς στη φυλακή.
Όσο για την τελευταία ατάκα του Σαμαρά, σας την πλασάρω να την ολοκληρώσετε εσείς όπως θέλετε. 

Απατεώνες καλής ποιότητας

Βασιζόμενος στην φασιστική ατάκα-γκάφα του Δένδια, αναζήτησα τους συμπατριώτες μου που με κάνουν να νιώθω περήφανος κι ανώτερος από τους μετανάστες δεύτερης διαλογής που επιλέγουν την Ελλάδα μας. Μάλλον κάποιος πρέπει να εξηγήσει στον Δένδια πως οι μετανάστες που έρχονται εδώ δεν έχουν ως πρώτη επιλογή τους την Ελλάδα αλλά ως πέρασμα. Αυτό όμως είναι ένα άλλο θέμα που δε θα το θίξουμε σ' αυτήν την ανάρτηση. Ας ασχοληθούμε με τους Έλληνες, οι οποίοι έχουν διατελέσει ένα έργο, το οποίο έχει βοηθήσει το έθνος μας να ανέβει στο ανώτατο επίπεδο που μπορεί να φτάσει ο κάθε πολίτης (σύμφωνα με τους κανόνες του Δένδια). 

Κατηγορία "Ψεύτες". 

Τιμώμενο πρόσωπο "Φιλιππίδης".

Στην αρχή μας έλεγε πως βρίσκεται στην Αμερική. Έπαιρνε τηλέφωνα σε τηλεοπτικούς σταθμούς κι έλεγε πως είναι αθώος και ότι θα επιστρέψει στην Ελλάδα για να βρει το δίκιο του, μέχρι που τον έπιασαν στην... Τουρκία.

Αφού έζησε στις περίφημες τούρκικες φυλακές, απολαμβάνοντας το δωμάτιο μαζί με άλλα δέκα άτομα, άρχισε να εκλιπαρεί την Ελλάδα να τον βοηθήσει για να γυρίσει πίσω. Κάποιοι τον λυπήθηκαν. Φαντάζονταν και διάφορα, ειδικά όλοι όσοι έχουν δει το "Εξπρές του Μεσονυκτίου" και πίστευαν πως δεν του άξιζε τέτοια τιμωρία. 

Η κλάψα του σταμάτησε όταν οι τουρκικές αρχές τον άφησαν ελεύθερο. Οι πρώτες του δηλώσεις απέδειξαν το πόσο μεγάλο λαμόγιο είναι. Τα δάκρυα ξεχάστηκαν αμέσως καθώς τη θέση τους την πήρε η περηφάνια ενός πολιτικά διωκόμενου ανθρώπου εξαιτίας των φιλικών του σχέσεων που είχε με τον Καραμανλή. Πες μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι. Όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση ζήσαμε κάτι πρωτόγνωρο. Μία αναλαμπή έκανε την εμφάνισή της πάνω από το κεφάλι του Καραμανλή, αναγκάζοντάς τον να αφήσει για λίγο στην άκρη την μπριζόλα και το playstation και να φωνάξει οργισμένος πως οι φιλίες δεν είναι συμφεροντολογικές και πως κανένας δεν έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί το όνομά του για να βγει από τον βόθρο που έπεσε. Μπράβο στον Κωστάκη, δεν του το είχα.

Η μαγκιά του ελεύθερου πια Φιλιππίδη συνεχίστηκε μέχρι που τον έπιασαν και τον έστειλαν αεροπορικώς πίσω στην Αθήνα. Το ότι δεν έκανε ποτέ του, ως πρόεδρος του Παναθηναϊκού, μεταγραφές αεροδρομίου, τιμωρήθηκε ανάλογα. Οι ελληνικές αρχές τον περιέφεραν στο αεροδρόμιο με χειροπέδες πριν τον πάνε στη ΓΑΔΑ. Ακόμα κι εκεί όμως συνέχισε να χρησιμοποιεί τον τιμημένο ρόλο του ψεύτη λέγοντας πως ήρθε με την δικιά του θέληση στην Ελλάδα. 

Μετά από τόσα ηλίθια ψέματα έδωσαν σ' αυτόν τον άνθρωπο το χρονικό περιθώριο να απολογηθεί την Δευτέρα. Είμαι σίγουρος πως ως τότε θα γράψει σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Αναμένω να το ακούσω νιώθοντας περήφανος για τους υπέροχους ανθρώπους που έχει γεννήσει τούτος ο τόπος.

Την ώρα που έγραφα την συγκεκριμένη ανάρτηση ακούστηκε πως ετοιμάζονται οι γερμανικές αρχές να στείλουν πίσω τον Χριστοφοράκο. Επιτέλους να κι ένα καλό νέο. Τον περιμένουμε με ανοιχτές αγκάλες κι εγώ με τη σειρά μου θα τον τιμήσω μέσα απ' αυτό το ταπεινό ιστολόγιο που χειρίζομαι. 

Όσα δεν παίρνουν οι πολιτικοί...

...τα παίρνει ο άνεμος...

Φωτογραφία από τη σημερινή κακοκαιρία στην Αθήνα.

Μίλα μου βρώμικα!

Θα πέρναγε απαρατήρητο το ξέσπασμα του Αντώνη Σαμαρά, εάν δεν "τον έκαιγαν" οι συνεργάτες του με το λάθος που έγινε...από βιασύνη. Ο Αντώνης Σαμαράς στην στην ομιλία του για τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση, έκανε σαρδάμ ενώ ξέσπασε φεύγοντας απ΄ το "κάδρο" λέγοντας: «γαμώ το κεφάλι μου μαλάκα»...
Οι υπεύθυνοι στη βιασύνη τους να «παίξουν» γρήγορα οι δηλώσεις στα μεσημβρινά κανάλια «έριξαν» στον αέρα τα αμοντάριστα πλάνα, με αποτέλεσμα να ακουστούν τα «Γαλλικά» του Αντώνη Σαμαρά…και να τον εκθέσουν με την μ...κία που έκαναν, που θα έλεγε και ο Πρωθυπουργός...

Πηγή: www.kamarinia.gr

Summer break!

ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είναι ίδιοι!

Καλό Πάσχα

... με μέτρο!

Μετά την καταστροφή...

- Η τέχνη είχε προβλέψει από καιρό την καταστροφή. Τα μηνύματα έρχονταν από παντού. Όλοι εμείς οι ευαίσθητοι και καλλιεργημένοι άνθρωποι βλέπαμε ότι ο κόσμος οδηγείται στον όλεθρο!...

- Και τι κάνατε;

- Είχαμε αϋπνίες...

Απόσπασμα από το κόμικς του Αρκά

Μετά την Καταστροφή

Ένας μελλοντικός συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα

... όταν θα αρχίσει η συνεργασία του με τον διάβολο...

Όλα εδώ πληρώνονται...

Δεν ξαφνιάστηκα με την λέξη που είπε ο κύριος Καμπουράκης. Πολλές φορές το ίδιο το σύστημα πέφτει μέσα στο λάκκο που σκάβει για τους εχθρούς του. 

Κύριε Καμπουράκη, μαλακισμένα και μαλάκες υπάρχουν παντού. Κάποτε μία πλειοψηφία μαλακισμένων πολιτών ανέβαζαν τις ειδήσεις του Mega στα ύψη. Τα τελευταία χρόνια μιλάτε μόνοι σας. Ευτυχώς ο κόσμος έχει καταλάβει πλέον ποια είναι τα παπαγαλάκια του παρακράτους. Καιρό τώρα βλέπετε τις πλάτες μας.

Αυτά τα μαλακισμένα κύριε Καμπουράκη, κρατήσανε ένα κτίριο όρθιο. Δεν το άφησαν να γίνει στέκι ναρκομανών ή χωματερή όπως έχει γίνει με άλλα τόσα κτίρια της περιοχής και της υπόλοιπης Αθήνας. Αυτό το κτίριο έγινε ένας δημόσιος ζωντανός χώρος. Φιλοξενούσε εκθέσεις, εκδηλώσεις, προβολές και θεατρικές παραστάσεις. Απόψε έμαθα πως ο Παπαϊωάννου, για τον οποίο όλη η μπουρζουαζία των βορείων προαστίων και του Κολωνακίου τρέχουν να δουν παραστάσεις του χωρίς να καταλαβαίνουν τίποτα απ' αυτά που βλέπουν, ξεκίνησε τις πρώτες του παραστάσεις σ' αυτούς τους χώρους. 

Επίσης η Μελίνα Μερκούρη πήγαινε εκεί και παρακολουθούσε θεατρικά έργα κι άλλα δρώμενα. Εκεί στο χώρο που αποκαλείτε άντρο τρομοκρατίας.

Κι αφού καταφέρατε και καταλάβατε το χώρο αυτό, θα σας πρότεινα να πάτε και στη Μεσολογγίου, αλλά τώρα που το σκέφτομαι εκεί θέλει κότσια... Οπότε αφήστε το, δεν σας παίρνει. Μπορείτε να πάτε όμως στο Α.Τ. Ακροπόλεως... Βλακεία είπα, εκεί είναι δικοί σας...

Παρ' όλα αυτά καταφέρατε και κάνατε μία θεαματική είσοδο σ' έναν ιδιαίτερο χώρο. Μπορεί τα μαλακισμένα κύριε Καμπουράκη, να κατέλαβαν παράνομα ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο όμως το σεβάστηκαν και το ανέδειξαν σε ιδιαίτερο κέντρο. Σημείο αναφοράς της Αθήνας τα τελευταία είκοσι χρόνια.

Δεν πειράζει. Μπορείτε να φυλακίσετε όσους θέλετε, να καταστρέψετε όσους χώρους θέλετε, να πουλήσετε μαγκιά σ' όποιον θέλετε. Όμως την ελεύθερη σκέψη δεν θα την συλλάβετε ποτέ. 

Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν...

Η καλύτερη φωτογραφία των φετινών γιορτών

Μπορεί για τους περισσότερους η φωτογραφία αυτή να είναι τρυφερή, αθώα και με μία παιδική αφέλεια... 

Όμως το κακό παραμονεύει...

Οι πιο προσεκτικοί θα το διαπιστώσουν...

Δεν είναι τυχαίο που τον λένε Τζόρτζ...

Λίγο πριν το τέλος του κόσμου, ανακάλυψα ένα βίντεο με τις ανωριμότητες του αγαπημένου μας Γκούφι. Στο συγκεκριμένο βίντεο διαπιστώνω πως έχουμε αρκετά κοινά μιας και δε προσέχουμε και κρυώνουμε εύκολα.
Πρώτο κοινό, χειμώνα καλοκαίρι ένα παράθυρο παραμένει ανοιχτό.
Δεύτερο κοινό, αν κι άρρωστοι περπατάμε ξυπόλητοι στο σπίτι.
Τρίτο κοινό, λίγο να ξεθαρρέψεις από το κρυολόγημα ξεκινάς πάλι τις μαγκιές και την πατάς.
Τέταρτο κοινό, προσπαθούμε να πάρουμε πρωτοβουλίες όταν είμαστε μόνοι αλλά όταν έχουμε κάποιον σπίτι μετατρεπόμαστε σε παιδιά που θέλουν προσοχή.
Πέμπτο κοινό, δε μπορούμε τη γρίνια κάθε φορά που έχουμε πονοκέφαλο από ένα κρύωμα.
Τόσα πολλά κοινά που καταλήγουμε να είμαστε και συνονόματοι.
Τουλάχιστον σε μένα εκτός από το γέλιο που μου πρόσφερε, μου έδωσε ένα μάθημα στο να είμαι πιο προσεκτικός την επόμενη φορά που κρυολογήσω.

Μετά τη βροχή ακολουθεί το ψύχος...

Όμορφη μέρα για βόλτες...

Τρελοί υπάρχουν πολλοί και παντού. 

Δεν είναι μόνο ο Τζόκοβιτς... 

(δείτε εδώ http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=FPTFt7G_N8M)

Κι όσο οι ζεστές μέρες δε λένε να φύγουν και τα νεύρα εξακολουθούν να είναι πάνω από το κεφάλι μας, τόσο περισσότερη τρέλα θα πουλάμε.

Ο καλύτερος τρόπος για εκτόνωση.  

Πέρασε η μπόρα...

Ή πόσο πολύ μας επηρεάζουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης...

Όλες αυτές τις μέρες μαθαίναμε για τις προετοιμασίες των Αμερικανών στις Ανατολικές Ακτές καθώς περιμένανε την οργή της φύσης. Η χθεσινή βροχή στην Αθήνα, καθώς και ο δυνατός αέρας της Χίου μας έβαλαν μέσα στο θέμα περισσότερο.

Ακούγαμε τον Ομπάμα να ζητάει από τους πολίτες να ταμπουρωθούν στα σπίτια τους και κλειδωθήκαμε κι εμείς, έχοντας ανοίξει ένα σωρό σελίδες στο διαδίκτυο για να δούμε το πέρασμα του τυφώνα. 

Σήμερα το πρωί ο ουρανός ήταν καθαρός. Κι εδώ κι εκεί. 

Η μπόρα πέρασε.

Ας στεγνώσουμε τώρα...

Φωνητική μεταγραφή

Ανάμεσα σε αγκύλες και αμέσως μετά το λήμμα σημειώνεται η φωνητική μεταγραφή με βάση το διεθνές φωνητικό αλφάβητο, τροποποιημένο για τις ειδικές ανάγκες του ΛΚΝ (βλ. σελ. κδ'-κε').

Φωνητική μεταγραφή συνοδεύει: (α) όλους τους τύπους κάθε λήμματος, (β) το θηλυκό τύπο των αρσενικών ουσιαστικών, (γ) το πρώτο ομόηχο και ομόγραφο, σε περίπτωση διάσπασης του λήμματος. Στα επίθετα, στις αντωνυμίες και στα τακτικά αριθμητικά φωνητική μεταγραφή παρατίθεται μόνο για το αρσενικό γένος, στα ρήματα μόνο για τον ενεργητικό τύπο. Σε ελάχιστες περιπτώσεις παραβαίνεται αυτός ο κανόνας, όταν το απαιτεί ο χαρακτήρας του λήμματος.

Επειδή δεν έχουν ακόμη διεξαχθεί ειδικές μελέτες με στατιστικά στοιχεία για τη συνίζηση ή την προφορά πολλών ομάδων λέξεων της κοινής νεοελληνικής, ιδιαίτερα των δάνειων λέξεων, οι περιπτώσεις διττής προφοράς αντιμετωπίστηκαν με βάση τις ακόλουθες γενικές κατευθύνσεις:

Λόγιοι ή λόγιας προέλευσης τύποι που από πολλούς ομιλητές προφέρονται και συνιζημένα (π.χ. διολίσθηση [δiοlίsθisi] και [δjοlίsθisi]) μεταγράφονται στην ασυνίζητή τους μορφή, εκτός, βέβαια, αν η επικράτηση της συνιζημένης εκφοράς είναι καθολική ή αν η διττή προφορά συνδυάζεται με διαφοροποίηση στη σημασία και/ή στη χρήση, π.χ. αγιο- [ajo] ή [ajio] (στη σημ. 2).

Στην περίπτωση που η προφορά ενός λήμματος διαφοροποιείται σε κάποιο από τα παραδείγματά του, εκεί παρέχεται και η φωνητική μεταγραφή, π.χ. στο ρήμα αγιάζω. Στις περιπτώσεις των προθημάτων και των επιθημάτων, εκτός από την προφορά τους προσφέρονται και επιπλέον πληροφορίες (παράγοντες από τους οποίους εξαρτάται η προφορά κτλ.), π.χ. στο λήμμα -ιανός -ιανή -ιανό.

Για τα δάνεια προτιμήθηκε η προφορά που βρίσκεται πλησιέστερα στον ξένο τύπο, εφόσον, βέβαια,

ακούγεται πραγματικά και με κάποια συχνότητα, π.χ. παρμπρίζ [parbriz], καμπάνια [kampaña].

Στις λέξεις που γράφονται με τα μη αρκτικά ρινικά συμπλέγματα μπ και ντ, το ρινικό μ ή ν προφέρεται συνήθως ξεχωριστά, ενώ τα ακόλουθα π και τ προφέρονται όπως το αρκτικό δίψηφο μπ ή ντ, π.χ. κουμπί, [kumbί], πέντε [pénde]. Όμοια και στις λέξεις που γράφονται με τα ρινικά συμπλέγματα γκ και γγ, όπου το πρώτο γράμμα προφέρεται συνήθως ως ν και το δεύτερο όπως το αρκτικό δίψηφο γκ, π.χ. αγκαλιά (angalá], άγγελος [ángelos]. Στις περιπτώσεις αυτές δηλώνεται με ειδικό σύμβολο το υπερωικό [η] πριν από υπερωικό [k], [g], [χ], [γ]. Για τα ρινικά αυτά συμπλέγματα πολλές φορές ακούγονται δύο προφορές, έρρινη και άρινη. Το ΛΚΝ καταχωρίζει μόνο την έρρινη ποικιλία, επειδή θεωρήθηκε πιο κοινή και συχνότερη. Εννοείται ότι, όπου απαντά μόνο η άρινη προφορά, δηλώνεται μόνο αυτή, π.χ. μπουμπούκι (bubúkí].

Στο ΛΚΝ δηλώνεται με ειδικό φωνητικό σύμβολο η ουράνωση των κ, γ, χ, γκ/γγ και ν, λ. Τα σύμφωνα κ, γ, χ και το δίψηφο γκ/γγ ουρανώνονται, όταν ακολουθεί ένα από τα γραφικά σύμβολα του [i], δηλαδή ι, η, υ, ει, οι, υι, ή του [e], δηλαδή ε, αι, π.χ. κερί [kerί], γέρος [jéros], γυμναστική [jimnastikί], χέρι [xéri]. Τα σύμφωνα ν και λ ουρανώνονται, όταν ακολουθεί ένα από τα γραφικά σύμβολα του [i] και άλλο ένα φωνήεν στην ίδια συλλαβή, π.χ. νιάτα [ñáta], δόλιος2[δόĨοs].

Ξένα δάνεια που διατηρούν και στα ελληνικά το διπλό τους τόνο μεταγράφονται άλλοτε ως μία λέξη με έναν τόνο, π.χ. βιντεοκλίπ [videoklíp], άλλοτε ως μία λέξη με δύο τόνους, π.χ. βαγκονλί [vagόnlί], και άλλο ως δύο λέξεις με δύο τόνους, π.χ. βαγκόν ρεστοράν) [vagόn restoran]. Η επιλογή της μεταγραφής έγινε με γνώμονα τη συχνότητα του τρόπου με τον οποίο οι λέξεις αυτές ακούγονται ή γράφονται.

Το τονικό σημάδι τοποθετείται επάνω από το τονιζόμενο φωνήεν. Μονοσύλλαβες λέξεις που στη γραπτή τους μορφή δεν παίρνουν τόνο σύμφωνα με τους κανόνες του μονοτονικού μεταγράφονται φωνητικά με τόνο, όταν αυτός ακούγεται πραγματικά, π.χ. φως [fόs], γκελ [gél].

Επιστροφή στα 80's

Ζήτω τα κρατικά κανάλια!

Requiem for a tooth

Ένας απλός καθαρισμός-ρουτίνα στον οδοντίατρο, μετατράπηκε σε ταινία τρόμου. "Δυστυχώς πρέπει να σου αφαιρέσω τον φρονιμίτη".
Έγινα άσπρος σαν πανί. Κρύος ιδρώτας μ' έλουσε. "Δε μπορούμε να το αποφύγουμε ρε Θανάση;" Μου έδειξε με τον καθρέφτη την κατάστασή του. Είχε δίκιο, σκέφτηκα. Μου άφησε λίγα δευτερόλεπτα να σκεφτώ. Εξάλλου ήταν σίγουρος για την απόφασή μου.
"Ας το βγάλουμε..." του είπα.
"Πίστεψέ με, μόλις έκανες την πιο σωστή επιλογή".
Όσο ετοίμαζε την ένεση και τα εργαλεία πάνω στο τραπεζάκι, σκεφτόμουν όλες τις εμπειρίες που μου είχαν περιγράψει φίλοι, οι οποίοι είχαν περάσει το ίδιο μαρτύριο. Τότε τους έλεγα πως δε θέλω ποτέ μου να το ζήσω αυτό. Ποτέ δε θέλω να τους βγάλω. Το ίδιο έλεγα και παλιότερα όταν έλεγα πως δε θέλω ποτέ να βάλω βίδα σε κάποιο οστό (δυστυχώς το είχα ζήσει κι αυτό).
Η διαδικασία κράτησε έναν αιώνα αλλά μόλις ολοκληρώθηκε διαπίστωσα πως είχαν περάσει μόνο δέκα λεπτά. Πάνω σε μία κόκκινη τανάλια στεκόταν ηττημένος και αιματοβαμμένος ο φρονιμίτης μου.
Τον κοίταξα με δέος. Ώστε αυτό το πραγματάκι μου προκάλεσε τόσο πόνο και φόβο;
Τον τοποθέτησε πάνω σε μία χαρτοπετσέτα. Σηκώθηκα και τον κοίταξα. Σαν μία άλλη οντότητα ξεψυχούσε.
Φεύγοντας σκεφτόμουν πως μου έλειπε κάτι. Έφευγα πιο υγιής από το οδοντιατρείο αλλά μέσα μου ένιωθα πως κάτι άφησα πίσω. Ένα κομμάτι του εαυτού μου. Ο εγωισμός μου ήταν έντονος. Σκεφτόμουν  το δόντι αυτό, μόνο του πάνω στο τραπέζι, έτοιμο να πεταχτεί στα σκουπίδια κι εγώ να απομακρύνομαι με σταθερά βήματα από τον τόπο του εγκλήματος...
Λογικό να μου λείπει ο φρονιμίτης.
Μαζί τρώγαμε τόσα χρόνια...

I 'll see you on the dark side of the moon...

Προσωπικά το θεωρώ πολύ πετυχημένο σκίτσο για τον εξής λόγο. Παρουσιάζει δύο μεγάλες μου αγάπες που μ' έχουν σημαδέψει, η καθεμία με τον τρόπο της. 

Η μία αγάπη είναι κινηματογραφική και η άλλη μουσική.

Δε χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω...

http://www.youtube.com/watch?v=U9Q4qwgZKvc&feature=related