Καραντινάτα μεν αλλά πιο ανθρώπινα τριανταεφτά

 

Να λοιπόν που τα γενέθλιά μου πέφτουν λίγο μετά την ολοκλήρωση του πρώτου ετήσιου κύκλου όπου οι ζωές όλων μας άλλαξαν απότομα και ριζικά. Οι δύο πρώτοι μήνες αυτής της αλλαγής, με βρήκαν κλειδωμένο σπίτι και υπάκουο στις εντολές μιας κυβέρνησης που δεν εμπιστευόμουν καθόλου. Αρχικά, η στάση μου αυτή μετατράπηκε σε ευκαιρία να ολοκληρώσω ένα βιβλίο που με ταλαιπώρησε τρία χρόνια και να αλλάξω τη διαρρύθμιση ενός σπιτιού που πλέον έχει αρχίσει να με πνίγει αφάνταστα. Παράλληλα, μέσα σ' αυτούς τους δυο πρώτους μήνες, βρήκα τον χαμένο ελεύθερο χρόνο που αναζητούσα εναγωνιωδώς τα τελευταία έτη που ήταν γεμάτα τρέξιμο κι άγχος. 

Η πανδημία για μένα λειτούργησε ως ένα αναγκαίο φρένο σε μια ξέφρενη καθημερινότητα που δυσκολευόμουν να βάλω σε μια τάξη. Μια σωτήρια παύση, η οποία μου έδωσε την ευκαιρία να πάρω τη ζωή αλλιώς. Κι όταν απελευθερωθήκαμε, χύμηξα σαν άγριο ζώο από το κλουβί με την ανάγκη να δω νέους τόπους και να συλλέξω περισσότερες εικόνες, στιγμές και συναισθήματα έχοντας στην πίσω άκρη του μυαλού μου τον φόβο πως πιθανότατα να μας κλειδαμπαρώσουν πάλι μες στα σπίτια μας. 

Με αυτήν την νοοτροπία έφτασα ως το φθινόπωρο, έχοντας την αίσθηση πως η πρωτόγνωρη περίοδος της καραντίνας είναι πια παρελθόν. Κι όμως, η αποτυχημένη κυβέρνηση αποφάσισε να μας κλειδώσει ξανά στα σπίτια μας όχι μόνο επειδή είναι ανίκανη κι έκανε τραγικά λάθη αλλά κι επειδή το βρήκε ως ευκαιρία να καταλύσει κάθε τι δημοκρατικό που είχε εναπομείνει στο πολίτευμα της χώρας μας. 

Μέσα σε λίγο καιρό ενισχύθηκε η αστυνομική δύναμη και συνάμα η αστυνομοκρατία, διογκώθηκε η προπαγάνδα μέσα από τα τηλεοπτικά κανάλια αναγκάζοντας επιτέλους αρκετό κόσμο να σβήσει τη ριμάδα την τηλεόραση, ξεκίνησε η αποκρουστική λογοκρισία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα οποία μέχρι πρόσφατα διατηρούσαν την ελευθερία του λόγου, περάστηκαν αποτροπιαστικοί νόμοι για τα πανεπιστήμια και τα εργασιακά μας δικαιώματα. Και το κυριότερο, οι καθεστωτικοί κυβερνόντες έδειξαν ξεκάθαρα πως αδιαφορούν για την υγεία και την ασφάλεια των πολιτών καθώς το μόνο που τους νοιάζει είναι να φάνε όσο το δυνατόν περισσότερο κρατικό χρήμα οδηγώντας τη χώρα μας σε μια νέα κι άκρως εφιαλτική οικονομική κρίση, η οποία ήδη έχει αρχίσει να φαίνεται στον ορίζοντα. 

Αν λοιπόν μου ζητήσει κανείς να περιγράψω τον ένα χρόνο που άφησα πίσω μου, θα του έλεγα με κάθε ειλικρίνεια πως όσο κι αν προσπαθώ να περισώσω το ήθος μου, την αξιοπρέπειά μου και τον μικρόκοσμό μου, τόσο πιο πολύ βλέπω πως η χώρα μου ολισθαίνει σε έναν επικίνδυνο ζόφο που δεν μας οδηγεί μόνο σε μια νέα οικονομική κρίση αλλά και σε ένα απάνθρωπο καθεστώς που δύσκολα θα απαλλαγούμε. 

Πλέον έχω την αίσθηση πως με τους σημερινούς καθεστωτικούς η περίοδος της μεταπολίτευσης ολοκληρώθηκε. Η 45χρονη δημοκρατία από το 1974 ως το 2019 ολοκλήρωσε τον κύκλο της με την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ήταν η μεγαλύτερη σε διάρκεια δημοκρατία στη χώρα μας, αν αναλογιστούμε τα γεγονότα των 200 χρόνων τηγς ιστορίας της. Είναι πια στο χέρι μας και στις δυνάμεις που μας έχουν απομείνει, να επαναφέρουμε τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη και την ελευθερία σε τούτο εδώ τον τόπο. Να οδηγηθούμε σε μια νέα μεταπολίτευση, πιο ώριμη και πιο σκληρή. Μια μεταπολίτευση που να μην κυριαρχεί η κουτοπονηριά των δωσίλογων που απαλλάχτηκαν από τα εγκλήματα της Κατοχής και των καθαρμάτων που αιματοκύλησαν τη χώρα μας την περίοδο του εμφυλίου πολέμου. Μια μεταπολίτευση όπου θα πατάει σε μια ορθή δημοκρατία.   

Όσο για την ελπίδα, θεωρώ πως μέσα σ' αυτό το ζόφο που ζούμε, έχει μετατραπεί σε ένα ακόμη μοιρολατρικό στοιχείο. 

Για μια νέα άνοιξη

 

Η μαζικότητα του δημοκρατικού ξεσηκωμού που συντελείται στη χώρα μας τις τελευταίες μέρες, δε μπορεί να χωρέσει σε καμιά οθόνη, όσο μεγάλη κι αν είναι αυτή. Για μια ακόμη φορά, η ιστορία μέσω ενός άθλιου σκοταδιστικού καθεστώτος, μας δίνει τη δυνατότητα να ζήσουμε την πολυπόθητη άνοιξή μας. Στο χέρι μας είναι να την κερδίσουμε, έχοντας ακόμη ζωντανές τις μνήμες του 2012. 

Σ' αυτές τις πρωτόγνωρες στιγμές που ζούμε ξανά, θα ήθελα να σταθώ στην ευγενική όψη του συγκεκριμένου κυρίου, που στάθηκε στην οδό Τσιμισκή κι αφού πρώτα ακούμπησε το μπαστούνι του στον τοίχο, ύψωσε γεμάτος ελπίδα και δυναμισμό τη γροθιά του, παρακολουθώντας τους νέους που πλημμύρισαν τους δρόμους της Θεσσαλονίκης. Μ' αυτήν του την πράξη, η εμπειρία του παρελθόντος ενώνεται με την οργή του παρόντος και το δυναμικό πάθος για ένα καλύτερο μέλλον. 

Το μόνο σίγουρο είναι πως μέρα με τη μέρα, το ποτάμι γίνεται όλο και πιο ορμητικό.

Είναι πλέον ζήτημα δημοκρατίας

 

Τα χθεσινά γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στους στενούς δρόμους της Νέας Σμύρνης δεν ήταν ούτε απρόοπτα, ούτε μεμονωμένα αλλά ούτε και το λεγόμενο "κερασάκι στην τούρτα". Τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης είναι η αρχή μιας νέας κοινωνικής κατάστασης για την οποία ευθύνεται το καθεστώς που ήρθε κι εδραιώθηκε "δημοκρατικά" μέσα από τις εκλογές του 2019. Κι ομολογώ πως κατάφεραν με πολύ έξυπνο κι αποτελεσματικό τρόπο όχι μόνο να κερδίσουν την εξουσία αλλά και στο να έχουν τη δυνατότητα να την διαχειριστούν μόνοι τους καθώς δεν προέκυψε κάποια συγκυβέρνηση, όπως συνέβαινε τα τελευταία χρόνια. Όμως το επίτευγμά τους αυτό δε σημαίνει πως είναι άξιοι για τις θέσεις που κατέχουν. Εξάλλου, όπως είχε δηλώσει ο σπουδαίος Ιταλός φιλόσοφος Ουμπέρτο Έκο, "μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση".  

Αυτό ακριβώς εφαρμόστηκε και στη χώρα μας. Οι αυτοαποκαλούμενοι "άριστοι" με τα ανύπαρκτα πτυχία, οι οποίοι φέρουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την δεκαετή οικονομική καταστροφή της Ελλάδος, επανήλθαν στην εξουσία μέσα από ψέματα, λαϊκισμούς, επάρσεις και κυρίως έχοντας όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης με το μέρος τους. Επίσης μετά την καταδίκη της νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης Χρυσής Αυγής, το κομμάτι των ακροδεξιών και νεοναζί ψηφοφόρων επέστρεψε στην αγκαλιά της αυτοαποκαλούμενης δεξιάς πολυκατοικίας, η οποία μόνο δεξιά δεν θεωρείται πλέον.

Ωστόσο, το σημερινό καθεστώς είχε δείξει τις προθέσεις του προτού αναλάβει τα ηνία της διακυβέρνησης. Οι αντιδημοκρατικές του απόψεις αλλά κι οι λυσσαλέες τάσεις του για αρπαγές κρατικού χρήματος, ήταν πέρα για πέρα εμφανείς αλλά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σφύριζαν αδιάκοπα ή κουνούσαν με χυδαίο τρόπο το δάχτυλο στην προηγούμενη κυβέρνηση, σπέρνοντας ένα επικίνδυνο δηλητήριο διχασμού και παραπληροφορίας. 

Από τον Ιούλιο του 2019, είχα την αίσθηση πως η χώρα μας σαλπάρει προς τις επικίνδυνες θάλασσες των ελαττωματικών δημοκρατιών. Όμως δεν περίμενα πως η κατρακύλα αυτή θα ήταν τόσο γρήγορη κι απότομη, προκαλώντας ένα πρωτοφανές μούδιασμα σοκ και πανικού, όχι μόνο στους συνειδητοποιημένους πολίτες αυτής της χώρας αλλά και στους περίφημους "νοικοκυραίους-ισαποστάκηδες" και φυσικά σε ένα σεβαστό κομμάτι της δεξιάς που παρά τις ιδεολογικές μας διαφορές, έχει ειλικρινή δημοκρατικά πιστεύω. Μόνο όσοι εθελοτυφλούν λόγω προσωπικών συμφερόντων ή χουντικών ιδεολογιών, εξακολουθούν να χειροκροτούν αυτό το ζοφερό καθεστώς. 

Τα γεγονότα-αφορμές που οδήγησαν στα χθεσινά συμβάντα της Νέας Σμύρνης είναι πολλά και κραυγάζουν. Εξάλλου, η ασύδοτη κρατική βία ξέφυγε από τα όρια των Εξαρχείων κι απλώθηκε στις γειτονιές και τα σπίτια των νοικοκυραίων (περίπτωση Ινδαρέ, πλατεία Αγίας Παρασκευής και Παγκρατίου, Νέα Σμύρνη κι αλλού) αλλά και στις ως πρόσφατα γαλάζιες κι άκρως συντηρητικές περιοχές της χώρας όπως είναι η Χίος. Περιστατικά ανταρτοπόλεμου που παρακολουθήσαμε πριν χρόνια σε Ιερισσό και Κερατέα, τα ξαναείδαμε σε Τήνο, Χίο και Λέσβο. 

Πέρα απ' αυτό, το καθεστώς προέβη σε αισχρά λάθη και σε εγκληματικές πρακτικές για τις οποίες ούτε αναζήτησε ευθύνες στους αυτουργούς, ούτε όμως ζήτησε συγγνώμη στους πολίτες. Πρώτα απ' όλα με τις χειρισμούς της, άρχισε την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας προτού ξεσπάσει η πανδημία. Επίσης δεν πήρε κανένα απολύτως μέτρο για την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης. Η υγειονομική επιτυχία του Μάη ήταν ξεκάθαρα κατόρθωμα μόνο των γιατρών και νοσηλευτών των δημοσίων νοσοκομείων και των πολιτών που κλειστήκαν σπίτια τους πιστεύοντας πως με αυτήν τους τη θυσία, έδιναν χρόνο στο καθεστώς να ενισχύσει το ΕΣΥ, προετοιμάζοντάς το για το δεύτερο κύμα, του οποίου τον ερχομό προβλέπαμε αρκετούς μήνες πριν. 

Παρ' όλα αυτά, δεν έγινε τίποτα απολύτως. Ένα μεγάλο ποσό πήγε στα ιδιωτικά κανάλια για να συνεχίσουν τις προπαγανδιστικές υπηρεσίες τους, αποπροσανατολίζοντας κι άλλο έναν λαό που τα 'χει εδώ και καιρό χαμένα. Ένα άλλο ποσό πήγε σε "φίλους" επιχειρηματίες, προσφέροντας στιγμές γέλιου κι οργής με τα "σκόιλ ελικίκου", τις μάσκες-αερόστατα, τα μικροσκοπικά παγουρίνα κι άλλα πολλά. Επίσης μετέτρεψαν τη χώρα μας σε ξέφραγο αμπέλι, αφήνοντας να 'ρθουν τουρίστες χωρίς ιατρικό έλεγχο. Αντιθέτως, δεν αποφόρτισαν τη συγκοινωνία των πόλεων, αγοράζοντας νέα λεωφορεία, δεν έφτιαξαν νέες ΜΕΘ για να προετοιμαστούν για το δεύτερο κύμα κι ούτε προσέλαβαν γιατρούς και νοσηλευτές καθώς υπάρχουν απίστευτες ελλείψεις προσωπικού στα ελληνικά νοσοκομεία. 

Δυστυχώς ο Μητσοτάκης όπως ο ίδιος είχε δηλώσει στη Βουλή, δε μπόρεσε να τα γεννήσει όλα αυτά. Και δε μπόρεσε καθώς είχε αρχίσει να ξερνοβολάει περιπολικά, μηχανές άμεσης δράσης και πολεμικά αεροπλάνα ενώ παράλληλα άρχισε να γεμίζει τους δρόμους με ένστολους χουλιγκάνους, οι οποίοι εισέρχονταν στο αστυνομικό σώμα εκτός πανελλαδικών εξετάσεων και χωρίς εκπαίδευση. Κι αυτό ήταν το πιο συνειδητοποιημένο έγκλημα του καθεστώτος, δίνοντας σε ανεγκέφαλα δίποδα από ένα όπλο για να σπείρουν τον τρόμο σε μια κοινωνία που ασφυκτιά λόγω καραντίνας κι απελπίζεται βλέποντας μια νέα οικονομική κρίση να έρχεται με ακόμη πιο απειλητικές διαθέσεις.

Αυτός ο σοκαρισμένος λαός, έχοντας κουραστεί από τη δεκαετή οικονομική κρίση και την καραντίνα κι έχοντας αρχίσει να πανικοβάλλεται με την νέα οικονομική κρίση, όχι μόνο παρακολουθεί τους καθεστωτικούς να κατασπαταλούν κρατικό χρήμα και να τους κοροϊδεύουν κατάμουτρα συγκαλύπτοντας οικονομικά σκάνδαλα και παιδεραστές αλλά και να ανέχονται την "νόμιμη" κρατική βία πάνω στο κορμί τους. 

Το καθεστώς θεωρώντας πως είναι πανίσχυρο με τα προπαγανδιστικά του Μ.Μ.Ε. και τα λυσσασμένα ένστολα δίποδά του να σπέρνουν τον τρόμο σε κάθε γειτονιά, συνέχισε την έπαρσή του ανοίγοντας πολλά μέτωπα. Καταστροφική πολιτική για την αντιμετώπιση της πανδημίας, συνεχόμενα σκάνδαλα παντού, ανέμελα λάθη του πρωθυπουργού, κατάλυση της δημόσιας παιδείας, τσιμεντοποίηση της Ακρόπολης, πυρκαγιά στις Μυκήνες, καταστροφή των αρχαίων της Θεσσαλονίκης, άθλιες αντιδημοκρατικές και σκοταδιστικές δηλώσεις κυβερνόντων, ρουφιανιλίκια πολιτών από βουλευτές του κυβερνόντος κόμματος, συγκάλυψη του παιδεραστή Λιγνάδη, ακραίες εισβολές στο ΑΠΘ, προαποφασισμένος θάνατος του Κουφοντίνα κι άλλα πολλά. 

Είναι αδύνατο για ένα καθεστώς, πόσο μάλλον το εγχώριο που δεν αποτελείται κι από έξυπνα μυαλά, να αντιμετωπίσει όλα αυτά τα παραπάνω ανοιχτά μέτωπα. Η σπίθα άναψε στην Νέα Σμύρνη και θα συνεχιστεί κι αλλού. Είμαι βέβαιος πως ο πρωθυπουργός αντιλήφθηκε χθες την αρχή ενός αναμενόμενου παλλαϊκού ξεσηκωμού και γι' αυτό το λόγο βγήκε αγχωμένος για να κάνει διάγγελμα με απειλητικές διαθέσεις. Όμως είναι πλέον αργά. Με έναν τελείως ανορθόδοξο τρόπο, ο πρωθυπουργός κατάφερε κι ένωσε τον ελληνικό λαό, στρέφοντάς τον με οργή εναντίον του. Είναι θέμα ημερών πια να πέσει αυτό το καθεστώς και είναι στο χέρι του λαού να δώσει ένα τέλος σ' αυτήν την κατρακύλα. Διότι η επικίνδυνη κατάσταση που κυριαρχεί πια στην Ελλάδα δεν έχει πολιτικό χαρακτήρα. Δεν είναι ένα ζήτημα δύο ή τριών κομμάτων που διεκδικούν την εξουσία. Είναι ένα ζήτημα ξεκάθαρα δημοκρατικό.