Negative Space

Στην φετινή εαρινή μου εξόρμηση στο Βέλγιο, έπεσα σε ένα φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους που πραγματοποιόταν στους Κήπους των Τεχνών. Με φόντο το πολύχρωμα φωταγωγημένο πάρκο κι έχοντας το θεόρατο πύργο του δημαρχείου των Βρυξελλών στην Γκραν Πλας να δεσπόζει στο βάθος, παρακολούθησα μικρές στη διάρκεια αλλά έντονες κι ώριμες συναισθηματικά δημιουργίες.
Απ' όσες ταινίες είδα εκείνα τα βράδια καθισμένος στα σκαλιά και σκεπασμένος με μια λεπτή κουβερτούλα που μας μοίραζαν οι διοργανωτές, μου έμεινε βαθιά χαραγμένο στο μυαλό το συγκεκριμένο με όσκαρ βραβευμένο stop-motion animation.
Όταν το ανακάλυψα ολοκληρο στο youtube μετά από ανάρτηση μιας σινεφίλ φίλης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας διότι πραγματικά αξίζει.

Οι εξόριστες της Χίου

Υπήρξα μαθητής του 7ου Δημοτικού Σχολείου Χίου την περίοδο 1990-1996. Πάντα ένιωθα ένα απροσδιόριστο συναισθηματισμό για το κτίριο αυτό. Ίσως έπαιζε ρόλο το ότι το πατρικό μου βρίσκεται απέναντί του, κι έτσι μεγάλωσα έχοντάς το σχολείο ως φόντο της παιδικής μου καθημερινότητας. Ο κόσμος μου τότε ήταν περιορισμένος και το σχολείο δέσποζε μέσα σ' αυτόν.
Θυμάμαι ένα απόγευμα που καθόμουν στο μπαλκόνι του σπιτιού και το χάζευα. Η γιαγιά μου παρατήρησε το βλέμμα μου που περιεργαζόταν τις λεπτομέρειες του κτιρίου, τις ψηλές κολώνες του προαυλίου, τα τεράστια παράθυρα και την ασυνήθιστη αρχιτεκτονική του για τα δεδομένα του νησιού και μου 'πιασε την κουβέντα.
- Φοίτησα κι εγώ κάποτε σ' αυτό το σχολείο.
- Μα πόσο παλιό είναι βρε γιαγιά; αναρωτήθηκα με παιδική αφέλεια.
- Πολύ παλιό. Όταν ήμουν παιδί κι εγώ, θυμάμαι που είχε φιλοξενήσει κάποιες κοπέλες από την Αθήνα.
- Από την Αθήνα; Και τι δουλειά είχαν εδώ;
- Ήταν κάποιες γυναίκες του θεάτρου και των γραμμάτων.
- Κάνατε παρέα;
- Όχι. Ήταν κλεισμένες εκεί μέσα κι εμείς τις κοιτούσαμε όποτε περνούσαμε από δω.
Μεγαλώνοντας έμαθα πως οι γυναίκες του θεάτρου και των γραμμάτων ήταν εξόριστες, θύματα ενός χυδαίου παρακρατικού καθεστώτος που ρίζωνε στη χώρα με τις ευλογίες των τότε Συμμάχων. Μία ανατριχίλα με διαπέρασε στη πρώτη μου συνειδητοποίηση πως το σχολείο που φοίτησα υπήρξε στρατόπεδο συγκέντρωσης βασανισμένων ψυχών.
Τρεις σχεδόν δεκαετίες μετά, η όψη του κτιρίου έχει αλλάξει αρκετά. Μία νέα πτέρυγα προστέθηκε όσο ήμουν ακόμα μαθητής, καλύπτοντας ένα μεγάλο κομμάτι της πίσω αυλής, κι ένα νηπιαγωγείο γέμισε τον ήδη περιορισμένο προαύλιο χώρο. Παρ' όλα αυτά ακόμα θυμάμαι τα μαγειρεία που αναφέρονται στο παραπάνω ντοκιμαντέρ και μία συστοιχία δέντρων που ξεριζώθηκε για να πέσουν τα νέα θεμέλια.
Οι μαντρότοιχοι που διέκοπταν την επικοινωνία των εξόριστων γυναικών με τον έξω κόσμο, για μένα ήταν ένα μέρος να βγάζω το άχτι μου. Με πεσμένα ξυλάκια που μάζευα από χάμω, αποκολλούσα τα σαθρά δομικά υλικά που ήταν σφηνωμένα ανάμεσα στις πέτρες, λες και γνώριζε η παιδική μου ψυχή την απάνθρωπη λειτουργικότητα του συγκεκριμένου εμποδίου. Και το αξιοπερίεργο της υπόθεσης είναι πως δεν το έκανα μόνο εγώ αλλά κι άλλοι συμμαθητές μου. Σαν να αισθανόμασταν την κακή αύρα και προσπαθούσαμε να γκρεμίσουμε τον αρρωστημένο κόσμο που μας είχε προσφερθεί από τις προηγούμενες γενιές.
Μερικές δεκαετίες μετά μία άλλη ομάδα νέων, αποφάσισε να γκρεμίσει τα υπολείμματα που άφησε το δικό μας "γκρέμισμα", με το να μας παρουσιάσουν τις μαρτυρίες αυτών των γυναικών. Κι η κίνηση αυτή δεν είναι μόνο συγκινητική αλλά κι ελπιδοφόρα.
Σε μία από τις μαρτυρίες που ακούστηκαν, μία εξόριστος περιγράφει τις πρώτες της εικόνες από το δημοτικό σχολείο το οποίο πριν λίγες μέρες είχε κλείσει για τις καλοκαιρινές διακοπές. Στους πίνακες ήταν ακόμα γραμμένες με κιμωλία οι ευχές μικρών παιδιών για καλό καλοκαίρι. Ένα μειδίαμα ξεπήδησε στα χείλη μου με τη σκέψη πως ίσως ένα απ' αυτά τα παιδιά να ήταν κι η δική μου γιαγιά.
Χαιρετίζω λοιπόν όλους τους συντελεστές του συγκεκριμένου ντοκιμαντέρ, Παναγιώτης Παυλιδάκης, Σοφία Σκουφάλου, Ματίνα Ζήσιμου, Αρετή Παληού, Μαρκέλλα Αλιφιέρη, Αγγελίνα Σκουφάλου, Μάκης Γεωργακάκης, Νάγια και Τάνια Νομικού για το συγκινητικό τους δημιούργημα αλλά και τον διευθυντή του 7ου δημοτικού σχολείου κ. Γιάννη Τσιροπινά που παραχώρησε το κτίριο για τα γυρίσματα.

Πρώτη δημοσίευση: aplotaria.gr

Ο Δήμος Αβδελιώδης στηρίζει τους πρόσφυγες της Χίου

Ο σπουδαίος Χιώτης σκηνοθέτης επέλεξε να προσφέρει τα έσοδα της παράστασης της Τετάρτης 18 Νοεμβρίου, επόμενη μέρα της μνήμης του Πολυτεχνείου στους «Αλληλέγγυους Κήπου Χίου», για την περίθαλψη και την εμψύχωση των προσφύγων που καταφθάνουν στο νησί μας.
Η παράσταση «Ωδή στον Αλέξανδρο Παναγούλη», σε κείμενο και σκηνοθεσία του Δήμου Αβδελιώδη, βασίζεται στο βιβλίο του Κώστα Μάρδα «Αλέξανδρος Παναγούλης, Πρόβες Θανάτου», με τον μονόλογο να ερμηνεύει η Ελένη Ερήμου, ενώ τα τραγούδια της παράστασης είναι με τη φωνή του Παντελή Θαλασσινού.
Η παράσταση είναι αφιερωμένη με σεβασμό σε εκείνους που αφιερώνουν ή και θυσιάζουν τη ζωή τους σε αγώνες, χωρίς καμιά επιδίωξη να γίνουν ήρωες ή σωτήρες, αλλά κινούμενοι μόνο από πηγαία αισθήματα αλληλεγγύης, αγάπης και τιμής για τους ανθρώπους. Θα μιλήσει ο συγγραφέας Δημήτρης Παπαχρήστος για το πολυτεχνείο και τον Αλέκο Παναγούλη.

Πληροφορίες
Τετάρτη 18 Νοεμβρίου ώρα 2:00
Θέατρο Τζένη Καρέζη Ακαδημίας 3, Αθήνα ,
Τηλ.: 210 3644921 & 210 3636144

Φασισμός Α.Ε.

Το ντοκιμαντέρ είναι η τρίτη ταινία των δημοσιογράφων Άρη Χατζηστεφάνου και Κατερίνας Κιτίδη, που παράγεται και διανέμεται με ένα πρωτότυπο «ανεξάρτητο» τρόπο.
Το «Φασισμός Α.Ε.» -όπως και οι προηγούμενες ταινίες τους «Debtocracy» και «Catastroika»- χρησιμοποιούν μια άμεση μέθοδο crowdfunding, χωρίς τη μεσολάβηση ειδικών σάιτ και φορέων. Η χρηματοδότηση για τις παραγωγές της Infowar productions γίνονται με τη βοήθεια των θεατών, οι οποίοι καταθέτουν τον οβολό τους μέσω Paypal ή κατευθείαν στο τραπεζικό λογαριασμό της ανεξάρτητης εταιρίας παραγωγής. Επίσης, η διανομή της ταινίας γίνεται με μια open source λογική: Μια συγκεκριμένη ημερομηνία το ντοκιμαντέρ «ανεβαίνει» στο ίντερνετ, ενώ την ίδια στιγμή το φιλμ παραχωρείται δωρεάν για δημόσιες προβολές κατόπιν συνεννόησης με τους δημιουργούς.
Σύμφωνά με την περίληψη που έγραψαν οι δημιουργοί της ταινίας, με το «Φασισμό Α.Ε.» θέλουν να διηγηθούν «μικρές, άγνωστες ιστορίες από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του φασισμού και τις διασυνδέσεις του με τα οικονομικά συμφέροντα κάθε εποχής. Θα ταξιδέψουμε από την Ιταλία του Μουσολίνι, στην Ελλάδα της κατοχής, του εμφυλίου και της δικτατορίας και από τη ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ στο σήμερα».
Τις τελευταίες μέρες αποδείχθηκε περίτρανα (υπόθεση Μπαλτάκου) ότι οι νεοναζιστικές ομάδες της Χρυσής Αυγής, είναι συστημικές κοινωνικά στρατωνισμένες δυνάμεις, που με την εγκληματική τους δράση, τη διαπλοκή τους με το πολιτικό σύστημα, τη στήριξη τους από το οικονομικό κεφάλαιο της χώρας και με τους θύλακες που διατηρούν μέσα στις κατασταλτικές μονάδες της χώρας, βρίσκουν χώρο και χρόνο να επωάσουν και να θρέψουν την ρατσιστική, ξενοφοβική και εθνικιστική τους προπαγάνδα.
Αν δεν αποκαλυφθούν και δεν τιμωρηθούν όσοι διέπραξαν ρατσιστικές και φασιστικές επιθέσεις, αν δεν σταματήσει η κάλυψη, η παροχή ασυλίας και η μινιτιακή προβολή των εγκληματικών συμμοριών, αν δεν σταματήσει η κυβερνητική προπαγάνδα της αντιμεταναστευτικής υστερίας, που στρώνει το χαλί για την άνοδο της επιρροής και της δράσης της Χ.Α. και των άλλων ναζιστικών συμμοριών, τότε πολύ γρήγορα θα βρεθούμε ακόμα βαθύτερα μέσα στη σκοτεινή δίνη αυτής της κατάμαυρης βαρβαρότητας, και αυτό δεν πρέπει να επιτρέψουμε να συμβεί.

Από το γραφείο Τύπου

«Μαύρη Γη»: το ντοκιμαντέρ για την πυρκαγιά της Χίου σε διεθνές φεστιβάλ

Mαύρη Γη from Another World Is Here on Vimeo.

Στη σημερινή κρίση που βιώνουμε, όλοι μιλάμε για οικονομικούς δείκτες, εστιάζουμε την προσοχή μας στον αντίκτυπο της κρίσης στον άνθρωπο -και δικαίως από τη μία- αλλά από την άλλη αγνοούμε επιδεικτικά το περιβάλλον ωσάν ο φυσικός πλούτος να μας ανήκει, αποποιούμενοι οποιαδήποτε ευθύνη για την προστασία του.
Οι κάτοικοι της Χίου βίωσαν με το πιο σκληρό τρόπο, με μια καταστροφική πυρκαγιά που ξέσπασε τον Αύγουστο του 2012, τη Νέμεσις, το αποτέλεσμα της αποκοπής του άνθρωπου από το περιβάλλον.  Το caravan project βρέθηκε από τη πρώτη στιγμή κοντά στη δοκιμαζόμενη Χίο, μέσα στη τρομερή πυρκαγιά που έκαψε το 1/6 του νησιού, αλλοίωσε το φυσικό περιβάλλον και αποτέλεσε τη 3η μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία αυτού του τόπου μετά τη σφαγή του 1822 και το σεισμό του 1881.
Οι συντελεστές του ντοκιμαντέρ επισκέφτηκαν τη Χίο τις τέσσερεις εποχές του χρόνου, μετά την πυρκαγιά, καταγράφοντας τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί στο τοπίο του νησιού, προσπαθώντας να αφουγκραστούν τη συγκλονιστική κραυγή ενός αποτεφρωμένου τόπου.
Στο ντοκιμαντέρ μιλάνε οι: Μοχάμεντ Σαλάλι,  Νίκος Χούλης,  Δημήτρης Τσούχλης,  Μακάριος Μιμίδης,  Mιχάλης Αντωναράκης,  Πατήρ Φιλόθεος
Από την εθελοντική ομάδα περιβαλλοντικής προστασίας ΟΜΙΚΡΟΝ οι Γιώργος Ροδάκης και Πέτρος Τριπολίτης
Σκηνοθεσία / Φωτογραφία: Στρατής Βογιατζής
Σενάριο/ Επιμέλεια: Γιάννης Αδρίμης
Μουσική: Χρύσανθος Χριστοδούλου 
Mοντάζ, Μιξάζ, color correction: Θανάσης Σπυρόπουλος
Κάμερα/Έρευνα: Θέκλα Μαλάμου
Σχετική ιστοσελίδα: http://www.anotherworldishere.com/  

Ένας άλλος κόσμος εφικτός κι αναρχικός...

Πριν από μερικές μήνες (συγκεκριμένα τον Φλεβάρη) κάποια κωλόπαιδα από τα βόρεια προάστια της Αθήνας, με καλάσνικοφ επιχείρησαν να κλέψουν μία τράπεζα, στο όνομα της αναρχίας, Πολλοί έσπευσαν να τους υποστηρίξουν. Τη στάση αυτής της μερίδας του κόσμου, τη βασίζω στην άγνοια του όρου "αναρχία". Πριν από λίγους μήνες (συγκεκριμένα τέλη Ιουνίου με αρχές Ιούλη), ο νεαρός Σακκάς που αδίκως κρατιόταν φυλακισμένος, αποφάσισε να ξεκινήσει απεργία πείνας. Αμέσως εμφανίστηκαν στους δρόμους οι αυτοαποκαλούμενοι αναρχικοί, οι οποίοι με σπρέι και κουκούλες προσπάθησαν να κερδίσουν λίγο από τη δόξα του νεαρού απεργού πείνας. Αν και οι αντιδράσεις τους ήταν ειρηνικές, χτυπήθηκαν βιαίως από τον κρατικό τρομοκρατικό μηχανισμό.
Αυτά τα δύο τελευταία γεγονότα (αν ανατρέξουμε ακόμα πιο πίσω μπορούμε να βρούμε κι άλλα πολλά παραδείγματα αλλά θα ξεφύγουμε από το θέμα μας μετά), τα οποία ξεχάστηκαν με την ίδια ταχύτητα που πήραν έκταση τότε, αποδεικνύουν πως οι πλειοψηφία των νεαρών που ανήκουν στους χώρους αυτούς, έχουν μαύρα μεσάνυχτα όσον αφορά τον όρο "αναρχία".
Η αναρχία γι' αυτούς είναι τα σπρέι, οι αφίσες, οι κουκούλες, τα ρόπαλα και οι συμπλοκές με το νεοναζιστικό μόρφωμα που πλέον έχει πάρει ανησυχητικές εκτάσεις στον ελλαδικό χώρο. Αυτό έχεις ως επακόλουθο, οι νέοι αυτοί, να μετατρέπουν την αναρχία, ως μία ιδεολογία του άλλου άκρου απ' αυτό που είναι ο νεοναζισμός. Με λίγα λόγια, τα καμώματά τους παραλληλίζουν την αναρχία με τον ναζισμό.
Δυστυχώς αυτή η κατάντια δεν τιμάει καθόλου την ιδεολογία της αναρχίας, της οποίας η φύση και η πορεία στα χρόνια της ανθρωπότητας και της σύγχρονης ιστορίας έχει συσχετιστεί με την αλληλεγγύη, την αγάπη, την συνεργασία, την ισότητα και τον σεβασμό.
Μπορεί μία πλειοψηφία ανιστόρητων και ημιμαθών νέων να υποβαθμίζει την αναρχία, όμως υπάρχουν μικρές ομάδες που τον τιμούν και το δείχνουν μέσα από τις πράξεις τους χωρίς κουκούλες, ρόπαλα, σπρέι, αφίσες, μίσος και βίαιες πράξεις.
Νέοι και μεσήλικες διορατικοί άνθρωποι εμφανίζονται ταπεινά μπροστά στο φακό της κάμερας για να μας περιγράψουν το έργο και το όραμά τους.
Τελικά ένας νέος κόσμος είναι υπαρκτός αλλά δύσκολα εφικτός. Τουλάχιστον κάποιοι από μας "πολεμούν" γι' αυτόν. 

ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είναι ίδιοι!

Με Λένε Αμαράντειο

My Name is Amarandios from Cinestef on Vimeo.

Πριν από έναν χρόνο σε μία συζήτηση που είχα με τον αγαπητό φίλο Γαβριήλ Χαρίτο, έμαθα για την υλοποίηση μίας ιδέας που είχε. Την δημιουργία ενός αφιερώματος για την Αμαράντειο. Ως Χιώτης και μαθητής του ιστορικού πρώτου γυμνασίου του νησιού μου, η σκέψη αυτή μου φάνηκε συνηθισμένη. Έπεσα όμως έξω. Το ενδιαφέρον μου το κέρδισε όταν λίγους μήνες μετά μου περιέγραψε την πρώτη προβολή της ταινίας που πραγματοποιήθηκε στη τελετή λήξης του σχολικού έτους του 2012 στην Ρόδο. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στην αυλή της Αμαράντειου και ήταν ανοιχτή για κοινό και περαστικούς, όμως "πριν το τέλος άρχισε να ψιχαλίζει. Οι ψιχάλες άρχισαν να πέφτουν όταν διάβαζαν τα παιδάκια, όμως κανείς δε σηκώθηκε από την καρέκλα του. Δακρυσμένοι έμειναν εκεί μέχρι το τέλος, αποχαιρετώντας τους τίτλους τέλους μ' ένα χειροκρότημα". Αυτό ήταν. Ήθελα πολύ να το δω.
Ένα σχεδόν χρόνο μετά απόλαυσα το ντοκιμαντέρ. Ήταν εμφανές το μεράκι και η όμορφη διάθεση που είχαν οι συντελεστές να αναδείξουν την ιστορική πορεία του σχολείου. Κατάφεραν μέσα από τις συζητήσεις που είχαν με δασκάλους και μαθητές να με ταξιδέψουν σ' όλες τις τελευταίες δεκαετίες της Ρόδου. Οι διάλογοι είναι αυθόρμητοι κάτι που βοηθάει τον θεατή να μπει μες την κουβέντα. Σε ωθεί να σηκώσεις το χέρι για να πάρεις το λόγο ή να κάνεις μία ερώτηση. Επίσης είναι η αδυναμία μου να ακούω ιστορίες από μεγάλους ανθρώπους. Η πείρα είναι ζωγραφισμένη έντονα στο πρόσωπο και το βλέμμα τους. Η νοσταλγία που βγάζει ο λόγος τους με συγκινεί, ακόμα και για το πιο ασήμαντα θέματα. Πόσο μάλλον όταν εξιστορούν ένα κομμάτι της ζωής τους συναισθηματικά φορτισμένοι.
Υπέροχη η συμμετοχή των τωρινών μικρών μαθητών. Η απαγγελία ενός ποιήματος από έναν πιτσιρικά με μάγεψε. Με γύρισε στην ηλικία του, τότε που δεν πιστεύαμε σε εχθρούς και σύνορα ενώ ο όρος "Απελευθέρωση του τόπου μου" ακουγόταν τόσο αγνός και περήφανος. Συναισθήματα που χάνονται στη πάροδο του χρόνου όταν στα σχολικά βιβλία της ιστορίας μπαίνει δυναμικά η προπαγάνδα. Όμως η σκηνή αυτή που ο μικρός μ' ενθουσιασμό μιλάει για την απελευθέρωση της Ρόδου, βοηθάει στο να ξεχάσουμε για λίγο την μαύρη πλευρά της νεοελληνικής παιδείας.
Τελειώνοντας το  ντοκιμαντέρ, θυμήθηκα το λόγια του Γαβριήλ για την πρώτη προβολή στη Ρόδο εκείνο το βροχερό βράδυ. Πλέον μου ακουγόταν αρκετά λογικό η στάση των Ροδίων, οι οποίοι συγκινημένοι και βρεγμένοι  χειροκροτούσαν στο φινάλε, όταν με μεγάλη ευκολία κατάφερε να κρατήσει το ενδιαφέρον ενός Χιώτη σ' όλη τη διάρκειά του. Το έργο αυτό μπορεί να δημιουργήθηκε από Ρόδιους για τον κόσμο της Ρόδου, αλλά κατά τη γνώμη μου απευθύνεται σε κάθε Ακρίτα, σε κάθε άνθρωπο που γνωρίζει τις ρίζες του ή προσπαθεί τώρα να τις μάθει.
Το ντοκιμαντέρ αυτό ανήκει σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο.
Απολαύστε το!

Κείμενο από τους συντελεστές του έργου:

Τον Ιούνιο του 2012 η Αμαράντειος Σχολή , το παλαιότερο ελληνικό δημοτικό σχολείο της πόλης της Ρόδου, συμπλήρωσε εκατό χρόνια ζωής. Ένα σχολείο που δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου από τους Αιγυπτιώτες ευεργέτες της Δωδεκανήσου, Γεώργιο Αμάραντο και την αδελφή του Δέσποινα Αμάραντου, με σκοπό να διατηρηθεί η ελληνική παιδεία και γλώσσα στη Ρόδο, που τότε βρισκόταν υπό Οθωμανική κατοχή.
Το σχολείο έζησε όλες τις περιόδους της νεώτερης Ιστορίας της Δωδεκανήσου. Από το τέλος της Οθωμανικής και την Ιταλική κατοχή (1912-1947), κατά τη διάρκεια της οποίας απαγορεύθηκε η δημόσια χρήση και διδαχή της ελληνικής γλώσσας, μέχρι την Ενσωμάτωση και έως το σήμερα.
Από την Ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα στις 7 Μαρτίου 1948 μέχρι σήμερα, η Αμαρἀντειος Σχολή ζει όλες τις τάσεις και τις αλλαγές που γνώρισε η ελληνική κρατική εκπαίδευση, τόσο ως προς τις ποικίλες μεθόδους διδασκαλίας όσο και ως προς τις μεταβολές που γνώρισε η ελληνική γλώσσα κατά τη διάρκεια των δεκαετιών.
Την ιστορία της Αμαραντείου Σχολής διηγούνται μέσα από τις αναμνήσεις τους τρεις γενιές μαθητών και δασκάλων, ταξιδεύοντάς με σε ξεχασμένες εποχές.
Τα πρώτα βήματα της ελληνικής παιδείας στην Δωδεκάνησο, η Ιταλοκρατία και ο ρόλος της Εκκλησίας στον χώρο της εκπαίδευσης, η Ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου με το σύγχρονο ελληνικό κράτος το 1948, η μετάβαση από την καθαρεύουσα στη δημοτική γλώσσα, η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της δεκαετίας του '80 είναι μερικά από τα σημεία που μας διηγούνται οι Ροδίτες μαθητές και εκπαιδευτικοί.
Μια ταινία καθαρά Ροδιακή, γυρισμένη με μηδενικό προϋπολογισμό.
Μία ταινία για τη συλλογική μνήμη των κατοίκων του νεώτερου νομού της χώρας μας.
Μια ταινία που μιλάει για απλά πράγματα, που δεν πρέπει να ξεχαστούν.

Σκηνοθεσία - Παραγωγή : Γαβριήλ Χαρίτος - Νίκος Τζεδάκης
Σενάριο - Συνεντεύξεις : Γαβριήλ Χαρίτος
Μαγνητοσκόπηση : Νίκος Τζεδάκης - Γιώργος Τζεδάκης
Φωτογραφικό υλικό - Επεξεργασία αρχειακού υλικού : Τάνια Φραράκη - Μπαλαμπανίδη
Μοντάζ : Νίκος Τζεδάκης
Μετάφραση στα αγγλικά - Υποτιτλισμός : Στέφανος Ψαρομήλιγκας.
Διάρκεια : 47'
Ρόδος, 2012

H εαρινή σύναξις των αγροφυλάκων

Η ιστορία λαμβάνει χώρα στο Θολοποτάμι της Χίου το 1960. Μετά το θάνατο του αγροφύλακα του χωριού, το τοπικό συμβούλιο ζητά από τον αγρονόμο το διορισμό αντικαταστάτη. Κανείς αγροφύλακας, όμως, δε δέχεται τη θέση, λόγω της κακής φήμης του χωριού και του πρόσφατου θανάτου του προηγούμενου αγροφύλακα, ο οποίος συνέβη μάλιστα εν ώρα υπηρεσίας. Τελικά η κοινότητα επανέρχεται, προσφέροντας ένα πρόσθετο οικονομικό κίνητρο για τον αγροφύλακα που θα παρέβλεπε τα παραπάνω και θα δεχόταν τη θέση. Μετά την εξέλιξη αυτή αρχίζει να εκδηλώνεται το ενδιαφέρον των αγροφυλάκων και η θέση δεν αργεί να πληρωθεί. Γρήγορα όμως ο αγρονόμος θα αναγκαστεί να αποσύρει τον αγροφύλακα, αφού αδυνατεί να φέρει εις πέρας την αποστολή του και το ίδιο θα συμβεί και για τους τρεις διαδόχους του. Καθένας από τους τέσσερις αγροφύλακες αντιστοιχεί σε μία εποχή του χρόνου, η οποία ταυτίζεται και με τη χρονική περίοδο την οποία υπηρετεί στο χωριό.
Η ταινία έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία ανάμεσά τους το ΓΔ κρατικό βραβείο ταινίας μυθοπλασίας μεγάλου μήκους, το κρατικό βραβείο σκηνοθεσίας, το βραβείο Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου και το βραβείο FIPRESCI. Έλαβε επίσης τέσσερα βραβεία στο Φεστιβάλ Βερολίνου, ενώ συμμετείχε και σε πολλά ακόμη διεθνή Φεστιβάλ.

Σμύρνη, Η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης 1900-1922

Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που πηγαίνω σινεμά για να δω μία ταινία (ντοκιμαντέρ στη προκειμένη περίπτωση), και διαπιστώνω πως την έχω ήδη παρακολουθήσει στην κρατική τηλεόραση πριν από ένα εξάμηνο σχεδόν. Δεν απογοητεύτηκα. Χαλάρωσα περισσότερο στην καρέκλα μου κι απόλαυσα το αριστουργηματικό αφιέρωμα για την Σμύρνη.
Η ταινία είναι ένα ντοκουμέντο. Δε χρειάζεται να κάνω κριτική, όπως έχω κάνει παλιότερα. Απλά θα αναφερθώ στις λεπτομέρειες που με άγγιξαν πολύ.
Η Σμύρνη ήταν ένα εμπορικό σταυροδρόμι. Η Χίος (για να πιάσω και το τοπικιστικό μου) κέρδιζε πολλά από την πόλη αυτή. Όταν κόπηκαν οι δεσμοί Χίου και Σμύρνης, ήρθε ο μαρασμός στο νησί.
Ας γυρίσουμε όμως στην Σμύρνη. Ως εμπορικό σταυροδρόμι Ανατολής με Δύσης, πρόσφερε στους κατοίκους του πλούτη και παιδεία.
Ενώ γύρω από την πόλη της Σμύρνης ο πόλεμος μαινόταν, οι κάτοικοί της συνέχιζαν να απολαμβάνουν την χλιδή, όχι λόγω αδιαφορίας για τα κοινά αλλά επειδή πίστευαν πως δε θα τους έρθει καμία συμφορά. Εξάλλου τόσα χρόνια ζούσαν αρμονικά όλοι οι λαοί μαζί. Δυστυχώς όμως το χτύπημα ήταν καθοριστικό. Η πλήρης καταστροφή της πόλης τους.
Τόσα χρόνια όμως έχουμε μάθει πως η Σμύρνη ως όμορφη πόλη λείπει μόνο στους Έλληνες. Αυτό είναι μεγάλο λάθος. Στη Σμύρνη ζούσαν και Αρμένιοι, (στο ντοκιμαντέρ ένας Αρμένιος αφηγείται την καταστροφή και συγκινείται κάθε φορά που λέει πως είναι Σμυρνιός). Επίσης οι Τούρκοι που απέμειναν, ανέφεραν πως η πόλη που ζούσαν και αγαπούσαν δεν υπήρχε πια. ...
Με λίγα λόγια μέσα από αυτήν την καταστροφή, όλοι οι λαοί πληγώθηκαν και πόνεσαν. Όλοι οι κάτοικοι έχασαν κάτι πολύτιμο. Κάτι που έμεινε για πάντα χαραγμένο στην καρδιά τους.
Ο Αρμένιος παππούλης με ταπεινότητα έλεγε το εξής: "Σεβαστείτε την διαφορετικότητα".
Πόσο σοφά λόγια είναι αυτά... Δυστυχώς όμως όλα τα αυτιά πλέον είναι βουλωμένα. Άνθρωποι που έχουν ζήσει μεγάλες καταστροφές, μας δείχνουν τον δρόμο κι εμείς τους αγνοούμε...
Ίσως να γίνουμε κι εμείς οι γέροντες του μέλλοντος που θα λέμε σε άμυαλους νέους να σεβαστούν και να αγαπήσουν τον συνάνθρωπό τους για να μην ζήσουν την ίδια καταστροφή. Μία καταστροφή που είναι ήδη προ των πυλών.
Συγκινήθηκα πολύ στην αφήγηση μίας γυναίκας για τις γιαγιάδες της.
"Μαζεύτηκαν στην τραπεζαρία, έβγαλαν το σερβίτσιο, ήπιαν το τσάι τους, καθάρισαν τα σκεύη, τα τοποθέτησαν στο ράφι κι έφυγαν...".
Ανατριχίλα.

Το ντοκιμαντέρ μπορείτε να το δείτε παραπάνω.
Αξίζει πραγματικά τον χρόνο σας.

Όταν τα τραγούδια είχα νόημα

Μακάρι η Κυριακή αυτή να αποκτήσει ένα νέο νόημα...
Να τελειώσει η μεταπολίτευση (για την οποία γιορτάζανε στην Λεωφόρο το 1974) και να ρθει κάτι νέο.
Όμως κανένα "νέο" δεν έρχεται εύκολα.
Δεν υπάρχει γέννα χωρίς πόνο...

Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967-1974

Επτά «πέτρινα» χρόνια μέσα από την κάμερα του Π. Βούλγαρη
«Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967- 1974», ένα ανέκδοτο ντοκιμαντέρ του Έλληνα σκηνοθέτη.
Το 37λεπτο ανέκδοτο ντοκιμαντέρ του Παντελή Βούλγαρη «Το Χρονικό της Δικτατορίας 1967- 1974». ταινία, η οποία περιέχει πολύτιμο αρχειακό υλικό· από την κηδεία των Γεωργίου Παπανδρέου και Γιώργου Σεφέρη ως τις δίκες του Αλέκου Παναγούλη και άλλων αγωνιστών.
« Σε αυτό το φιλμ υπάρχει ό,τι καταφέραμε εμείς που μείναμε στον τόπο » είπε ο σκηνοθέτης, ο οποίος θυμήθηκε ότι την ώρα του πραξικοπήματος του 1967 ο ίδιος συμμετείχε στα γυρίσματα της ταινίας «Κιέριον» του Δήμου Θέου. « Συμμετείχαν όλοι» είπε συγκινημένος. « O Αγγελόπουλος, η Μαρκετάκη, ο Φέρρης, ο Βαλτινός. Ήταν μια ταινία όμως που άρχισε να φθίνει,γιατί άλλους τους συνελάμβαναν και άλλοι φεύγανε».
Σιγά σιγά άρχισε να καταγράφει ό,τι μπορούσε με μια κάμερα Super 8. Φυλακές του Μπογιατίου, κάποια στρατοδικεία... Αργότερα το υλικό έφθασε στο Παρίσι, όπου ο Κώστας Γαβράς το είδε μαζί με τον Κρις Μαρκέρ. Αμέσως βοήθησαν τον Βούλγαρη, στέλνοντάς του μια μηχανή 16 mm και φιλμ. Έτσι συνεχίστηκε η κινηματογράφηση. Η κηδεία του Πέτρουλα, οι φυλακές της Ακροναυπλίας, η πορεία της Ειρήνης. « Στη Δικτατορία, από ένστικτο, φανταζόμασταν ότι κάτι θα συμβεί στην κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου », ανέφερε ο σκηνοθέτης, « αλλά κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα μαζεύονταν 500.000 άνθρωποι. Ήταν ένας τρόπος για να φανεί ότι η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα που δεν αντιδρά ». Όλα αυτά όμως γίνονταν κρυφά. Έπρεπε να έχεις ειδική άδεια για να κυκλοφορείς με κάμερα στους δρόμους της Αθήνας. « Ήταν μια εποχή συντροφικότητας, το ξεκίνημα του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, μια εποχή που τη θυμάμαι σε ένα κλίμα φοβίας και ανασφάλειας,αλλά ταυτόχρονα και βαθιάς ανθρωπιάς. Άρα, είναι ένα χρήσιμο υλικό.Για να ξαναθυμηθούμε εμείς και για να μάθουν οι νέοι ».
Δ εν έλειψαν οι δυσκολίες και τα κυνηγητά. Αλλά αυτό δεν πείραζε γιατί «καταγράψαμε σημαντικά πράγματα από ταράτσα σε ταράτσα, όπως τα γεγονότα στη Νομική. Ίσως η ποιότητα να μην είναι πάρα πολύ καλή,όμως το γεγονός που καταγράφεις είναι» συμπλήρωσε στο τέλος της παρουσίασης ο Νίκος Καβουκίδης.

Το δόγμα του Σοκ

Το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ, βασισμένο στο διεθνές best seller της Ναόμι Κλέιν με ελληνικούς υπότιτλους. Δείτε το. Θα πάθετε σοκ.

Το όνειρο ενός αγνού συγγραφέα...

Πριν από λίγες μέρες διάβασα την άποψη ενός ιδιαίτερου μπλόγκερ για τους σημερινούς καλλιτέχνες (σύντομα θα την δημοσιεύσω γιατί αξίζει να διαβαστεί). Αναφέρεται στο πόσο αλαζόνες και εγωιστές είναι. Θεωρούν κάθε έργο τους εξαιρετικό χωρίς να ακούν την γνώμη των γύρω τους με αποτέλεσμα να μένουν ικανοποιημένοι στην μετριότητα.
Γι' αυτό ο σημερινός καλλιτεχνικός κόσμος έχει χάσει την αίγλη του παρελθόντος. Έχουν εξαφανιστεί οι ποιητές και οι συγγραφείς που με μία αισθητή παρουσία στα κοινωνικά δρώμενα δημιουργούσαν μία "εποχή", μία "γενιά", ένα "κίνημα". Ακόμα και μία μόδα (δυστυχώς η τέχνη έχει καταστραφεί από αυτήν την έννοια, την έννοια της μόδας)...
Δύσκολα βρίσκουμε κάτι καινούργιο που θα μας συγκινήσει...
Ούτε υπάρχει κάποιος νέος καλλιτέχνης που θα μας εμπνεύσει.
Ο εγωισμός και ο δηθενισμός έχουν αλλοιώσει για τα καλά την στάση μας απέναντι στον κόσμο. Κοιτάμε πλέον γύρω μας από άλλη οπτική γωνιά, υπεροπτική θα λεγα...
Έχει λείψει η αγνότητα...
Έχει λείψει η απλοϊκότητα...
Έχουν λείψει τα όνειρα...
Αυτήν την παλιά καλή εποχή προσπαθεί να μας δείξει το animation μικρού μήκους που κέρδισε το Όσκαρ φέτος.
Μακάρι οι καλλιτέχνες σήμερα να ήταν πιο αγνοί,
να μην κοιτούσαν το κέρδος και την προσωρινή φήμη...
...αλλά την αιωνιότητα...

Βροχερή μελαγχολία

Fear Builds Walls

Δε ξεχνιέται...

Όταν η Ελλάδα ξύπνησε...

Αθήνα 2008 - Αθήνα 2011

Τρία χρόνια αναβρασμός...
Που θα καταλήξει άραγε αυτός ο ξεσηκωμός;
Παρατηρούμε πως αυτές οι αντιδράσεις είναι μαζικές, είναι δυναμικές, είναι ώριμες αλλά δε καταλήγουν πουθενά.
Κάποιες καταπνιγονται στα δακρυγόνα, άλλες ασφυκτιούν από τη φωτιά και οι τελευταίες (αγανακτισμένοι) καταλήξανε σε μόδα...
Δείτε το παραπάνω ντοκιμαντέρ για να δείτε πως κάποιοι άνθρωποι ανάμεσά μας έχουν ήδη ξυπνήσει.
Εμείς πότε;

Όταν ο ελληνικός κινηματογράφος ήταν ακόμα αγνός...

The Wall

Αγέλαστος Πέτρα

Δεν είναι τυχαίο που παρουσιάζω αυτές τις μέρες αυτό το αριστούργημα. Ο καθένας κουβαλάει τα δικά του πάθη. Εγώ επέλεξα να κουβαλήσω τις αμαρτίες μιάς θρησκείας που πάτησε χωρίς σεβασμός πάνω σε μία άλλη πιο πολιτισμένη, πιο δημοκρατική και σοφότερη θρησκεία. Δυστυχώς η ασέβεια της σημερινής θρησκείας έχει περάσει και στους πιστούς της. Ένα κοινό χωρίς μνήμη. Ένα κοινό χωρίς σεβασμό στο παλιό, στο ιστορικό, στο άξιο κομμάτι του κάθε τόπου. Μέσα σε αυτό το κοινό όμως υπάρχουν κάποιοι πραγματικοί άγιοι. Ένας από αυτούς είναι ο σκηνοθέτης του αριστουργηματικού ντοκιμαντέρ Φίλιππος Κουτσάφτης. Οφείλω σε αυτόν τον ανθρώπο μεγάλη ευγνωμοσύνη για όλη μου τη ζωή. Είναι από τα λίγα "έργα ζωής" που με συγκινούν κάθε φορά που τα βλέπω. Δείτε το οπωσδήποτε!

Αφιερωμένη αυτή η ταινία στη Δήμητρα και στους παππούδες μας που έχουν ζήσει όλα τα γεγονότα που διαβάζουμε στα σχολικά βιβλία της σύγχρονης ιστορίας μας.