Με Λένε Αμαράντειο

My Name is Amarandios from Cinestef on Vimeo.

Πριν από έναν χρόνο σε μία συζήτηση που είχα με τον αγαπητό φίλο Γαβριήλ Χαρίτο, έμαθα για την υλοποίηση μίας ιδέας που είχε. Την δημιουργία ενός αφιερώματος για την Αμαράντειο. Ως Χιώτης και μαθητής του ιστορικού πρώτου γυμνασίου του νησιού μου, η σκέψη αυτή μου φάνηκε συνηθισμένη. Έπεσα όμως έξω. Το ενδιαφέρον μου το κέρδισε όταν λίγους μήνες μετά μου περιέγραψε την πρώτη προβολή της ταινίας που πραγματοποιήθηκε στη τελετή λήξης του σχολικού έτους του 2012 στην Ρόδο. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στην αυλή της Αμαράντειου και ήταν ανοιχτή για κοινό και περαστικούς, όμως "πριν το τέλος άρχισε να ψιχαλίζει. Οι ψιχάλες άρχισαν να πέφτουν όταν διάβαζαν τα παιδάκια, όμως κανείς δε σηκώθηκε από την καρέκλα του. Δακρυσμένοι έμειναν εκεί μέχρι το τέλος, αποχαιρετώντας τους τίτλους τέλους μ' ένα χειροκρότημα". Αυτό ήταν. Ήθελα πολύ να το δω.
Ένα σχεδόν χρόνο μετά απόλαυσα το ντοκιμαντέρ. Ήταν εμφανές το μεράκι και η όμορφη διάθεση που είχαν οι συντελεστές να αναδείξουν την ιστορική πορεία του σχολείου. Κατάφεραν μέσα από τις συζητήσεις που είχαν με δασκάλους και μαθητές να με ταξιδέψουν σ' όλες τις τελευταίες δεκαετίες της Ρόδου. Οι διάλογοι είναι αυθόρμητοι κάτι που βοηθάει τον θεατή να μπει μες την κουβέντα. Σε ωθεί να σηκώσεις το χέρι για να πάρεις το λόγο ή να κάνεις μία ερώτηση. Επίσης είναι η αδυναμία μου να ακούω ιστορίες από μεγάλους ανθρώπους. Η πείρα είναι ζωγραφισμένη έντονα στο πρόσωπο και το βλέμμα τους. Η νοσταλγία που βγάζει ο λόγος τους με συγκινεί, ακόμα και για το πιο ασήμαντα θέματα. Πόσο μάλλον όταν εξιστορούν ένα κομμάτι της ζωής τους συναισθηματικά φορτισμένοι.
Υπέροχη η συμμετοχή των τωρινών μικρών μαθητών. Η απαγγελία ενός ποιήματος από έναν πιτσιρικά με μάγεψε. Με γύρισε στην ηλικία του, τότε που δεν πιστεύαμε σε εχθρούς και σύνορα ενώ ο όρος "Απελευθέρωση του τόπου μου" ακουγόταν τόσο αγνός και περήφανος. Συναισθήματα που χάνονται στη πάροδο του χρόνου όταν στα σχολικά βιβλία της ιστορίας μπαίνει δυναμικά η προπαγάνδα. Όμως η σκηνή αυτή που ο μικρός μ' ενθουσιασμό μιλάει για την απελευθέρωση της Ρόδου, βοηθάει στο να ξεχάσουμε για λίγο την μαύρη πλευρά της νεοελληνικής παιδείας.
Τελειώνοντας το  ντοκιμαντέρ, θυμήθηκα το λόγια του Γαβριήλ για την πρώτη προβολή στη Ρόδο εκείνο το βροχερό βράδυ. Πλέον μου ακουγόταν αρκετά λογικό η στάση των Ροδίων, οι οποίοι συγκινημένοι και βρεγμένοι  χειροκροτούσαν στο φινάλε, όταν με μεγάλη ευκολία κατάφερε να κρατήσει το ενδιαφέρον ενός Χιώτη σ' όλη τη διάρκειά του. Το έργο αυτό μπορεί να δημιουργήθηκε από Ρόδιους για τον κόσμο της Ρόδου, αλλά κατά τη γνώμη μου απευθύνεται σε κάθε Ακρίτα, σε κάθε άνθρωπο που γνωρίζει τις ρίζες του ή προσπαθεί τώρα να τις μάθει.
Το ντοκιμαντέρ αυτό ανήκει σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο.
Απολαύστε το!

Κείμενο από τους συντελεστές του έργου:

Τον Ιούνιο του 2012 η Αμαράντειος Σχολή , το παλαιότερο ελληνικό δημοτικό σχολείο της πόλης της Ρόδου, συμπλήρωσε εκατό χρόνια ζωής. Ένα σχολείο που δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου από τους Αιγυπτιώτες ευεργέτες της Δωδεκανήσου, Γεώργιο Αμάραντο και την αδελφή του Δέσποινα Αμάραντου, με σκοπό να διατηρηθεί η ελληνική παιδεία και γλώσσα στη Ρόδο, που τότε βρισκόταν υπό Οθωμανική κατοχή.
Το σχολείο έζησε όλες τις περιόδους της νεώτερης Ιστορίας της Δωδεκανήσου. Από το τέλος της Οθωμανικής και την Ιταλική κατοχή (1912-1947), κατά τη διάρκεια της οποίας απαγορεύθηκε η δημόσια χρήση και διδαχή της ελληνικής γλώσσας, μέχρι την Ενσωμάτωση και έως το σήμερα.
Από την Ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα στις 7 Μαρτίου 1948 μέχρι σήμερα, η Αμαρἀντειος Σχολή ζει όλες τις τάσεις και τις αλλαγές που γνώρισε η ελληνική κρατική εκπαίδευση, τόσο ως προς τις ποικίλες μεθόδους διδασκαλίας όσο και ως προς τις μεταβολές που γνώρισε η ελληνική γλώσσα κατά τη διάρκεια των δεκαετιών.
Την ιστορία της Αμαραντείου Σχολής διηγούνται μέσα από τις αναμνήσεις τους τρεις γενιές μαθητών και δασκάλων, ταξιδεύοντάς με σε ξεχασμένες εποχές.
Τα πρώτα βήματα της ελληνικής παιδείας στην Δωδεκάνησο, η Ιταλοκρατία και ο ρόλος της Εκκλησίας στον χώρο της εκπαίδευσης, η Ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου με το σύγχρονο ελληνικό κράτος το 1948, η μετάβαση από την καθαρεύουσα στη δημοτική γλώσσα, η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της δεκαετίας του '80 είναι μερικά από τα σημεία που μας διηγούνται οι Ροδίτες μαθητές και εκπαιδευτικοί.
Μια ταινία καθαρά Ροδιακή, γυρισμένη με μηδενικό προϋπολογισμό.
Μία ταινία για τη συλλογική μνήμη των κατοίκων του νεώτερου νομού της χώρας μας.
Μια ταινία που μιλάει για απλά πράγματα, που δεν πρέπει να ξεχαστούν.

Σκηνοθεσία - Παραγωγή : Γαβριήλ Χαρίτος - Νίκος Τζεδάκης
Σενάριο - Συνεντεύξεις : Γαβριήλ Χαρίτος
Μαγνητοσκόπηση : Νίκος Τζεδάκης - Γιώργος Τζεδάκης
Φωτογραφικό υλικό - Επεξεργασία αρχειακού υλικού : Τάνια Φραράκη - Μπαλαμπανίδη
Μοντάζ : Νίκος Τζεδάκης
Μετάφραση στα αγγλικά - Υποτιτλισμός : Στέφανος Ψαρομήλιγκας.
Διάρκεια : 47'
Ρόδος, 2012