Να τα και τα 29...
Πέρσι τέτοια μέρα αναφερόμουν στη φόρα που έχω πάρει τα τελευταία χρόνια, μιας και νιώθω πως ανεβαίνω τα ηλικιακά σκαλοπάτια δυό-δυό.
Φέτος διαπιστώνω πως αυτή η φόρα έχει γίνει ανεξέλεγκτη. Ο χρόνος φεύγει πολύ πιο γρήγορα κι αυτό μου προκαλεί ένα άγχος. Τα σχέδια και τα όνειρα αυξάνονται και η πραγματοποίησή τους απαιτεί χρόνο. Έναν χρόνο που τρέχει κι εσύ προσπαθείς με κάθε τρόπο να τον σταματήσεις. Ή έστω να τον επιβραδύνεις...
Μάταια όμως...
Δεν πρέπει όμως αυτό να πτοεί κανέναν. Οργάνωση και θυσίες απαιτούνται για την πραγματοποίηση των ονείρων. Τίποτα δεν χαρίζεται. Τίποτα δεν προσφέρεται. Όσο μεγαλύτερη είναι η προσπάθεια της επίτευξης ενός στόχου, τόσο περισσότερο εκτιμάς το κατόρθωμά σου όταν ολοκληρωθεί.
Παρόλα αυτά δε με στεναχωρεί ο χρόνος που περνάει, διότι συνέχεια επιδιώκω στο να μη φεύγει ανεκμετάλλευτος και χαμένος.
Κάποιες φορές τα καταφέρνω. Άλλες φορές πέφτω απογοητευμένος στο κρεβάτι. Όμως κάθε φορά που έρχεται η 29η Μαρτίου, ξεκινάω έναν καινούργιο απολογισμό. Κλείνω τα μάτια κι αναπολώ τις στιγμές που χω ζήσει. Όμορφες κι άσχημες. Όλες μαζί καλύπτουν το κενό που αφήνει ο χρόνος καθώς φεύγει. Νιώθω γεμάτος κι αυτό μου αρκεί.
Από σήμερα όμως μετράω μέρες μέχρι να πατήσω στα -άντα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου