Είναι πλέον ζήτημα δημοκρατίας

 

Τα χθεσινά γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στους στενούς δρόμους της Νέας Σμύρνης δεν ήταν ούτε απρόοπτα, ούτε μεμονωμένα αλλά ούτε και το λεγόμενο "κερασάκι στην τούρτα". Τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης είναι η αρχή μιας νέας κοινωνικής κατάστασης για την οποία ευθύνεται το καθεστώς που ήρθε κι εδραιώθηκε "δημοκρατικά" μέσα από τις εκλογές του 2019. Κι ομολογώ πως κατάφεραν με πολύ έξυπνο κι αποτελεσματικό τρόπο όχι μόνο να κερδίσουν την εξουσία αλλά και στο να έχουν τη δυνατότητα να την διαχειριστούν μόνοι τους καθώς δεν προέκυψε κάποια συγκυβέρνηση, όπως συνέβαινε τα τελευταία χρόνια. Όμως το επίτευγμά τους αυτό δε σημαίνει πως είναι άξιοι για τις θέσεις που κατέχουν. Εξάλλου, όπως είχε δηλώσει ο σπουδαίος Ιταλός φιλόσοφος Ουμπέρτο Έκο, "μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση".  

Αυτό ακριβώς εφαρμόστηκε και στη χώρα μας. Οι αυτοαποκαλούμενοι "άριστοι" με τα ανύπαρκτα πτυχία, οι οποίοι φέρουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την δεκαετή οικονομική καταστροφή της Ελλάδος, επανήλθαν στην εξουσία μέσα από ψέματα, λαϊκισμούς, επάρσεις και κυρίως έχοντας όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης με το μέρος τους. Επίσης μετά την καταδίκη της νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης Χρυσής Αυγής, το κομμάτι των ακροδεξιών και νεοναζί ψηφοφόρων επέστρεψε στην αγκαλιά της αυτοαποκαλούμενης δεξιάς πολυκατοικίας, η οποία μόνο δεξιά δεν θεωρείται πλέον.

Ωστόσο, το σημερινό καθεστώς είχε δείξει τις προθέσεις του προτού αναλάβει τα ηνία της διακυβέρνησης. Οι αντιδημοκρατικές του απόψεις αλλά κι οι λυσσαλέες τάσεις του για αρπαγές κρατικού χρήματος, ήταν πέρα για πέρα εμφανείς αλλά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης σφύριζαν αδιάκοπα ή κουνούσαν με χυδαίο τρόπο το δάχτυλο στην προηγούμενη κυβέρνηση, σπέρνοντας ένα επικίνδυνο δηλητήριο διχασμού και παραπληροφορίας. 

Από τον Ιούλιο του 2019, είχα την αίσθηση πως η χώρα μας σαλπάρει προς τις επικίνδυνες θάλασσες των ελαττωματικών δημοκρατιών. Όμως δεν περίμενα πως η κατρακύλα αυτή θα ήταν τόσο γρήγορη κι απότομη, προκαλώντας ένα πρωτοφανές μούδιασμα σοκ και πανικού, όχι μόνο στους συνειδητοποιημένους πολίτες αυτής της χώρας αλλά και στους περίφημους "νοικοκυραίους-ισαποστάκηδες" και φυσικά σε ένα σεβαστό κομμάτι της δεξιάς που παρά τις ιδεολογικές μας διαφορές, έχει ειλικρινή δημοκρατικά πιστεύω. Μόνο όσοι εθελοτυφλούν λόγω προσωπικών συμφερόντων ή χουντικών ιδεολογιών, εξακολουθούν να χειροκροτούν αυτό το ζοφερό καθεστώς. 

Τα γεγονότα-αφορμές που οδήγησαν στα χθεσινά συμβάντα της Νέας Σμύρνης είναι πολλά και κραυγάζουν. Εξάλλου, η ασύδοτη κρατική βία ξέφυγε από τα όρια των Εξαρχείων κι απλώθηκε στις γειτονιές και τα σπίτια των νοικοκυραίων (περίπτωση Ινδαρέ, πλατεία Αγίας Παρασκευής και Παγκρατίου, Νέα Σμύρνη κι αλλού) αλλά και στις ως πρόσφατα γαλάζιες κι άκρως συντηρητικές περιοχές της χώρας όπως είναι η Χίος. Περιστατικά ανταρτοπόλεμου που παρακολουθήσαμε πριν χρόνια σε Ιερισσό και Κερατέα, τα ξαναείδαμε σε Τήνο, Χίο και Λέσβο. 

Πέρα απ' αυτό, το καθεστώς προέβη σε αισχρά λάθη και σε εγκληματικές πρακτικές για τις οποίες ούτε αναζήτησε ευθύνες στους αυτουργούς, ούτε όμως ζήτησε συγγνώμη στους πολίτες. Πρώτα απ' όλα με τις χειρισμούς της, άρχισε την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας προτού ξεσπάσει η πανδημία. Επίσης δεν πήρε κανένα απολύτως μέτρο για την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης. Η υγειονομική επιτυχία του Μάη ήταν ξεκάθαρα κατόρθωμα μόνο των γιατρών και νοσηλευτών των δημοσίων νοσοκομείων και των πολιτών που κλειστήκαν σπίτια τους πιστεύοντας πως με αυτήν τους τη θυσία, έδιναν χρόνο στο καθεστώς να ενισχύσει το ΕΣΥ, προετοιμάζοντάς το για το δεύτερο κύμα, του οποίου τον ερχομό προβλέπαμε αρκετούς μήνες πριν. 

Παρ' όλα αυτά, δεν έγινε τίποτα απολύτως. Ένα μεγάλο ποσό πήγε στα ιδιωτικά κανάλια για να συνεχίσουν τις προπαγανδιστικές υπηρεσίες τους, αποπροσανατολίζοντας κι άλλο έναν λαό που τα 'χει εδώ και καιρό χαμένα. Ένα άλλο ποσό πήγε σε "φίλους" επιχειρηματίες, προσφέροντας στιγμές γέλιου κι οργής με τα "σκόιλ ελικίκου", τις μάσκες-αερόστατα, τα μικροσκοπικά παγουρίνα κι άλλα πολλά. Επίσης μετέτρεψαν τη χώρα μας σε ξέφραγο αμπέλι, αφήνοντας να 'ρθουν τουρίστες χωρίς ιατρικό έλεγχο. Αντιθέτως, δεν αποφόρτισαν τη συγκοινωνία των πόλεων, αγοράζοντας νέα λεωφορεία, δεν έφτιαξαν νέες ΜΕΘ για να προετοιμαστούν για το δεύτερο κύμα κι ούτε προσέλαβαν γιατρούς και νοσηλευτές καθώς υπάρχουν απίστευτες ελλείψεις προσωπικού στα ελληνικά νοσοκομεία. 

Δυστυχώς ο Μητσοτάκης όπως ο ίδιος είχε δηλώσει στη Βουλή, δε μπόρεσε να τα γεννήσει όλα αυτά. Και δε μπόρεσε καθώς είχε αρχίσει να ξερνοβολάει περιπολικά, μηχανές άμεσης δράσης και πολεμικά αεροπλάνα ενώ παράλληλα άρχισε να γεμίζει τους δρόμους με ένστολους χουλιγκάνους, οι οποίοι εισέρχονταν στο αστυνομικό σώμα εκτός πανελλαδικών εξετάσεων και χωρίς εκπαίδευση. Κι αυτό ήταν το πιο συνειδητοποιημένο έγκλημα του καθεστώτος, δίνοντας σε ανεγκέφαλα δίποδα από ένα όπλο για να σπείρουν τον τρόμο σε μια κοινωνία που ασφυκτιά λόγω καραντίνας κι απελπίζεται βλέποντας μια νέα οικονομική κρίση να έρχεται με ακόμη πιο απειλητικές διαθέσεις.

Αυτός ο σοκαρισμένος λαός, έχοντας κουραστεί από τη δεκαετή οικονομική κρίση και την καραντίνα κι έχοντας αρχίσει να πανικοβάλλεται με την νέα οικονομική κρίση, όχι μόνο παρακολουθεί τους καθεστωτικούς να κατασπαταλούν κρατικό χρήμα και να τους κοροϊδεύουν κατάμουτρα συγκαλύπτοντας οικονομικά σκάνδαλα και παιδεραστές αλλά και να ανέχονται την "νόμιμη" κρατική βία πάνω στο κορμί τους. 

Το καθεστώς θεωρώντας πως είναι πανίσχυρο με τα προπαγανδιστικά του Μ.Μ.Ε. και τα λυσσασμένα ένστολα δίποδά του να σπέρνουν τον τρόμο σε κάθε γειτονιά, συνέχισε την έπαρσή του ανοίγοντας πολλά μέτωπα. Καταστροφική πολιτική για την αντιμετώπιση της πανδημίας, συνεχόμενα σκάνδαλα παντού, ανέμελα λάθη του πρωθυπουργού, κατάλυση της δημόσιας παιδείας, τσιμεντοποίηση της Ακρόπολης, πυρκαγιά στις Μυκήνες, καταστροφή των αρχαίων της Θεσσαλονίκης, άθλιες αντιδημοκρατικές και σκοταδιστικές δηλώσεις κυβερνόντων, ρουφιανιλίκια πολιτών από βουλευτές του κυβερνόντος κόμματος, συγκάλυψη του παιδεραστή Λιγνάδη, ακραίες εισβολές στο ΑΠΘ, προαποφασισμένος θάνατος του Κουφοντίνα κι άλλα πολλά. 

Είναι αδύνατο για ένα καθεστώς, πόσο μάλλον το εγχώριο που δεν αποτελείται κι από έξυπνα μυαλά, να αντιμετωπίσει όλα αυτά τα παραπάνω ανοιχτά μέτωπα. Η σπίθα άναψε στην Νέα Σμύρνη και θα συνεχιστεί κι αλλού. Είμαι βέβαιος πως ο πρωθυπουργός αντιλήφθηκε χθες την αρχή ενός αναμενόμενου παλλαϊκού ξεσηκωμού και γι' αυτό το λόγο βγήκε αγχωμένος για να κάνει διάγγελμα με απειλητικές διαθέσεις. Όμως είναι πλέον αργά. Με έναν τελείως ανορθόδοξο τρόπο, ο πρωθυπουργός κατάφερε κι ένωσε τον ελληνικό λαό, στρέφοντάς τον με οργή εναντίον του. Είναι θέμα ημερών πια να πέσει αυτό το καθεστώς και είναι στο χέρι του λαού να δώσει ένα τέλος σ' αυτήν την κατρακύλα. Διότι η επικίνδυνη κατάσταση που κυριαρχεί πια στην Ελλάδα δεν έχει πολιτικό χαρακτήρα. Δεν είναι ένα ζήτημα δύο ή τριών κομμάτων που διεκδικούν την εξουσία. Είναι ένα ζήτημα ξεκάθαρα δημοκρατικό. 

Εάλω το κράτος!

Κάθε καθεστώς έχει από τη φύση του μια ημερομηνία λήξης. Ένα χαρακτηριστικό που το γνωρίζουν ακόμη κι αυτοί που καταλύουν τους δημοκρατικούς θεσμούς και την ελευθερία. Γι' αυτό το λόγο, κάνουν ότι είναι δυνατόν για να δώσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη παράταση στην εξουσία που καταλαμβάνουν, άλλες φορές βιαίως κι άλλες φορές με ψέματα κι εθνικοπατριωτικές κορώνες. 

Πρώτη τους κίνηση είναι η δημιουργία ενός ελεγχόμενου επιτελικού κράτους, σπέρνοντας με αυτόν τον τρόπο το αντιδημοκρατικό καρκίνωμα στη διοίκηση ενός τόπου. Κι όσο μεγαλύτερο είναι το επιτελικό κράτος τόσο περισσότερο δαπανηρό για κάθε λαό είναι το εκάστοτε καθεστώς. 

Έπειτα ακολουθεί η φίμωση της ενημέρωσης και του δημόσιου λόγου. Με μεγάλα ποσά από το δημόσιο ταμείο (κίνηση που πέρα από αισχρή, αναδεικνύει και το πόσο τσίμπηδες είναι οι καθεστωτικοί) μετατρέπουν αναγνωρισμένους από το τηλεοπτικό κοινό δημοσιογράφους σε προπαγανδιστικά φερέφωνα. Δεν είναι τυχαίο που η ελευθεροτυπία στη χώρα μας κατρακύλησε στα επίπεδα του απύθμενου βούρκου άλλων μη δημοκρατικών χωρών. Το ότι υπάρχει αντιπολιτευτική φωνή μέσα από λίγες εφημερίδες, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια ύπουλη κίνηση στο να ρίχνουν οι καθεστωτικοί στάχτη στα μάτια, δηλώνοντας πως η δημοκρατία εξακολουθεί να υφίσταται στη χώρα μας καθώς υπάρχουν κι αντιπολιτευτικές φωνές. Όμως, οι φωνές αυτές παρεμποδίζονται μέσα από την μονοπωλιακή διανομή του Τύπου που ελέγχει γνωστός μεγαλοεπιχειρηματίας (ίσως κι ο άτυπος πρωθυπουργός της χώρας μας). Το ελπιδοφόρο της όλης κατάστασης είναι πως αυτές οι λιγοστές εφημερίδες εξακολουθούν να επιβιώνουν με τη στήριξη του λαού και κυρίως όσων δεν έχουν αποβλακωθεί από τα τηλεοπτικά κανάλια και δεν έχουν θαμπωθεί με τις προσφορές προπαγανδιστικών εφημερίδων. 

Στη συνέχεια, το καθεστώς ενισχύει την αστυνομοκρατία για να ελέγξει τον εγχώριο εχθρό που δεν είναι άλλος από τον καταπιεσμένο λαό αλλά και τις ένοπλες δυνάμεις πουλώντας εθνικισμό και μίσος. Περισσότερο όμως επενδύουν στο φόβο του δικούς του λαού. 

Κι όταν πια το καθεστώς εδραιωθεί, αρχίζει το μεγάλο φαγοπότι μέχρι τελικής πτώσεων. 

Αν όλα αυτά σας φαίνονται οικεία, τότε καλό είναι να αρχίσετε να προβληματίζεστε με το που βαδίζουμε.

Αυτή τη φορά όμως το λουκούλλειο γεύμα στο τραπέζι είχε δυο καλεσμένους, ή για να το θέσω καλύτερα, το φαγοπότι των καθεστωτικών στερεί το επιδόρπιο των εγχώριων σκοταδιστών που δεν είναι άλλοι από τους εκπροσώπους της εκκλησίας. Αυτό είχε ως συνέπεια να γίνουμε μάρτυρες στην ανελέητη διαμάχη δυο τσακαλιών πάνω από το πτώμα ενός θύματος, του οποίου στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ο ίδιος ο λαός. 

Μετά λοιπόν από δέκα μήνες καταστολής και κατάλυσης τόσο των δημοκρατικών αξιών όσο και της ελευθερίας, οι καθεστωτικοί φάνηκαν πως είναι γυμνοί κι αδύναμοι καθώς η εκκλησία κατάφερε να τους ξεφτιλίσει με το να ανοίξει τους ναούς σε καιρό πανδημίας και με το φοβισμένο λαό να μετράει δεκάδες θανάτους σε καθημερινή βάση. Σαφώς και δε πανηγυρίζουμε με την νίκη των σκοταδιστών αλλά είμαστε πλέον σε θέση να διακρίνουμε την ασυδοσία, τη φτηνή μαγκιά και το δούλεμα που έχουμε φάει όλους αυτούς τους μήνες. 

Πως θα καταφέρει πλέον η εξουσία να κρατήσει τα καταστήματα και τις επιχειρήσεις κλειστές όταν οι ρασοφόροι ανοίγουν με το έτσι θέλω τα μαγαζάκια τους;

Πως μπορούν να εμποδίσουν ξανά την ελεύθερη διακίνηση των πολιτών όταν με το έτσι θέλω οι εκκλησίες γεμίζουν με πιστούς;

Πως μπορούν να μας κουνήσουν ξανά το δάχτυλο όταν στις εσωκομματικές τους διαμάχες αλληλοκαρφώνονται με ευθύνες και ψεύδη;

Πως μπορούν να λένε πως έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους ενώ δεν έχουν προσφέρει τίποτα απολύτως, φτάνοντας στο σημείο να ζούμε τις καταστροφικές συνέπειες ένα χρόνο μετά την έξαρση της πανδημίας, αναμένοντας πλέον το τρίτο κύμα;

Κι εμείς ως λαός, πως μπορούμε κι ανεχόμαστε ακόμα όλη αυτή τη κατάσταση χωρίς να αντιδράμε. 

Σήμερα οι παπάδες κατέλυσαν το κράτος. Εάλω το κράτος!

Αυτό θα 'χει ως συνέπεια μια σφοδρότερη αντεπίθεση από μεριάς των καθεστωτικών. Μόνο που το μένος τους θα ξεσπάσει πάνω μας κι όχι πάνω στην εκκλησία. 

Καιρός λοιπόν να πέσει αυτό το καθεστώς κι επιτέλους να γίνει ο αναγκαίος διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους. 

Η «κανονικότητα» στην πόρτα σου

Eπιδεικνύοντας πρωτοφανή αλαζονεία, «ποντάροντας» στη μιντιακή υπεροπλία, η κυβέρνηση φαίνεται ότι έχει χάσει το μέτρο της καταστολής, δημιουργώντας πλέον πολύ οριακές καταστάσεις, αν δεν έχουν ήδη ξεφύγει από τον έλεγχο.
Η υπέρμετρη κρατική βία ξεκίνησε από τους ήδη στοχοποιημένους του συντηρητικού αφηγήματος, αλλά πλέον αγγίζει και τους «νοικοκυραίους», όπως τους αποκαλούσαν χαρακτηριστικά. Είναι το κοινό που «κατανάλωσε» ήδη αρκετό «νόμο και τάξη» από τη ΝΔ: Προσλήψεις «γαλάζιων» ειδικών φρουρών, ανελέητο ξύλο και καθημερινά επικοινωνιακά σόου στα Εξάρχεια, χωρίς κανένα αποτέλεσμα, εισβολές σε Πανεπιστήμια, ξυλοδαρμοί και συλλήψεις φοιτητών και πολιτών στο σορό και με «συνοπτικές διαδικασίες», εκκενώσεις καταλήψεων και ξενώνων προσφύγων για τα κανάλια, διαπομπεύσεις πολιτών, βασανισμούς ακόμη και ΑμΕΑ, σεξουαλικές παρενοχλήσεις, βασανισμούς μέχρι και ΑμεΑ, βία, αυθαιρεσία, αυταρχικότητα… Μια καθεστωτική στρατηγική, μια «κανονικότητα» για την εδραίωση του φόβου και την ψευδαίσθηση της «τάξης» ενώ στην πραγματικότητα το έγκλημα «αλωνίζει».
Η επικοινωνία όμως καταρρέει υπό το βάρος της πραγματικότητας, όπως και το δόγμα του «νόμος και τάξη». Τη Δευτέρα, η ΕΛΑΣ επιχείρησε με ψευδείς ανακοινώσεις να συγκαλύψει το σοκαριστικό περιστατικό του αστυνομικού που εισέβαλε στην ΑΣΟΕΕ και σημάδευε φοιτητές με το όπλο του ενώ την Τρίτη συνέχισε τη «βεντέτα» με εισβολές των ΜΑΤ, υπό την κατακραυγή της ακαδημαϊκής κοινότητας.
Κι αν μέχρι σήμερα τα κυβερνητικά στελέχη επικαλούνταν υποκριτικά τους «νοικοκυραίούς», ήρθε και η σειρά τους… Με την στρατιωτικού τύπου απόβαση στα νησιά, οι κάτοικοι της Χίου και της Λέσβου ένιωσαν τι σημαίνει καταστολή. Για την ακρίβεια ένα μέρος αυτής. Γιατί το «ξύλο», όπως είχε ενημερώσει ο Βορίδης, είναι «στοιχείο αναγκαστικότητας» στην «κανονικότητα» της ΝΔ. Όλο και περισσότεροι βιώνουν και αντιλαμβάνονται πλέον αυτή την «αναγκαστικότητα».
Αφού επί μήνες εμπαίζει τις τοπικές κοινωνίες με τον δήθεν «διάλογο» για το προσφυγικό και αφού εγκλωβίστηκε στην καταστροφική της πολιτική που ήρθε σε απόλυτη αντιδιαστολή με την ξενοφοβική της δημαγωγία ως αντιπολίτευση και τον ακραία καταγγελτικό της λόγο για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ στέλνει τις δυνάμεις καταστολής. «Η εντολή ήταν «βαράτε στο ψαχνό»», είπαν κάτοικοι Χίου και Λέσβου στο Tvxs.gr… Ξύλο, τρομοκρατία και χημικά για όλους ανεξαιρέτως.
Η κυβέρνηση εφαρμόζοντας ένα «εσωτερικό Δουβλίνο» έχει αποφασίσει να «κάψει» τα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου και ποντάρει στην ιδιοτέλεια όσων θέλουν το πρόβλημα μακριά από την πόρτα τους, «εγκλωβισμένο» στα νησιά, όπως ακριβώς η Ευρώπη χρησιμοποιεί την Ελλάδα ως «αποθήκη». Για να επιβάλει την πολιτική της, που πέρασε πραξικοπηματικά παρακάμπτοντας τη Βουλή, δεν διστάζει να μεταχειριστεί την σκληρή καταστολή της «κανονικότητας» που ευαγγελίστηκε.
«Εμείς φταίμε που τους ψηφίσαμε. Αυτό είναι Χούντα». «θέλουμε πίσω την ψήφο μας», φώναζαν οι κάτοικοι των δύο νησιών, καταγγέλλοντας την εξαπάτηση της ΝΔ. Κι αν κάποιοι, όλο και λιγότεροι πια, συνεχίζουν να ανέχονται αυτή τη βία, πιστεύοντας πως έτσι το πρόβλημα θα διατηρηθεί μακριά τους, να είναι σίγουροι ότι αργά η γρήγορα θα χτυπήσει και η δική τους πόρτα. Κανείς δεν γλιτώνει από την… «κανονικότητα».

Πηγή: Τα Μπλόκια

Χίος: Η δημοκρατία τετέλεσται;

Όσοι κατοικούμε στη Χίο (και στη Λέσβο, και στη Σάμο) ζούμε από χτες πρωτοφανείς στιγμές περιφρόνησης κάθε έννοιας δημοκρατίας.
Η κυβέρνηση, σε ένα κρεσέντο τσαμπουκά, πλήρους αυταρχισμού, σε μετωπική σύγκρουση με τη βούληση του λαού δύο ολόκληρων νησιών (την οποία γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της), αποβίβασε τη μεγαλύτερη δύναμη των ΜΑΤ που έκανε ποτέ την εμφάνισή της στα μέρη μας (με τη συνδρομή και του στρατού), για να επιβάλει με το “έτσι θέλω” τη δημιουργία της γιγάντιας φυλακής – αποθήκης ψυχών πάνω στο Αίπος.
Ο δρόμος προς το 17 “καθαρίστηκε” με κάθε τρόπο: πολίτες εισέπραξαν τόνους δακρυγόνων και χημικών, κάμποσοι χρειάστηκαν νοσηλευτική περίθαλψη, ενώ μπλοκαρίστηκαν ολόκληρες περιοχές του νησιού από τα ΜΑΤ, που συμπεριφέρονται με κάθε τρόπο κι από την πρώτη στιγμή ως “στρατός σε ζώνη κατοχής”! Κι όλη αυτή η επίδειξη τυφλής κι ασύστολης βίας, όλη αυτή η θρασύτατη περιφρόνηση του λαϊκού αισθήματος για τον...”ιερό” σκοπό της δομής στο Αίπος- για την μονιμοποίηση του εγκλεισμού των προσφύγων στο νησί, για την περαιτέρω επιδείνωση των ήδη άθλιων και οριακών συνθηκών διαβίωσής τους στη ΒΙΑΛ (αν η κατάσταση στη ΒΙΑΛ είναι ήδη τέτοια, ας φανταστεί ο καθείς τι θα υποστούν πεταμένοι σε μια “τρύπα στο χάρτη”, για μια εξέλιξη εντέλει που θα διογκώσει το πρόβλημα, κηλιδώνοντας παντοτινά το νησί και μετατρέποντάς το σε σύγχρονο Νταχάου. Τέλος, η συγκεκριμένη πολιτική ξαναδυναμώνει επικίνδυνα τις ακροδεξιές, υστερικές και μισαλλόδοξες φωνές, που βρήκαν χρυσή ευκαιρία να ξεπεταχτούν από τις τρύπες τους κραδαίνοντας επιχειρήματα όπως “Δείρτε τους πρόσφυγες κι όχι εμάς τους Έλληνες”! Ενώ το μόνο που έγινε ολοφάνερο είναι πως η αστυνομική βία και τρομοκρατία, σε όποιους κι αν ασκείται – πρόσφυγες ή ντόπιους – έχει πάντα το ίδιο αποτρόπαιο πρόσωπο της κρατικής αυθαιρεσίας και της καταπάτησης θεμελιωδών δικαιωμάτων. Έστω κι αν η κυβέρνηση, μες στην αχαλίνωτη αλαζονεία της, πανηγυρίζει για το ότι “κέρδισε” τον πρώτο γύρο, ο αγώνας αυτός θα είναι μακρύς.
Από εμάς εξαρτάται να μη λουφάξουμε, να μη σωπάσουμε, να συνεχίσουμε την πάλη για την αντιστροφή αυτού του αίσχους!

Χιακή Συμπολιτεία

Στη Χίο έγινε η αρχή...

Τα χθεσινοβραδυνά γεγονότα της Χίου πέρα από ανησυχητικά, ήταν κι αναμενόμενα καθώς η σημερινή κυβέρνηση αναρριχήθηκε στην εξουσία αγκαλιάζοντας όλα τα προηγούμενα χρόνια σκοταδιστές και νεοναζί. Ο βασικός κορμός των ψηφοφόρων της Ν.Δ. δεν αντιλαμβανόταν ή δεν ήθελε να αντιληφθεί πως η φωνή της οποιαδήποτε λαϊκής δεξιάς έσβηνε κάτω από τις ιαχές των άλλοτε μακεδονομάχων κι "αγανακτισμένων" κατοίκων των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου. Δεν έβλεπε πως το κόμμα που υποστήριζε άλλαζε ρότα προς ακροδεξιές κατευθύνσεις. Σημαντικό ρόλο σ'αυτό έπαιξαν κι εξακολουθούν να παίζουν τα Μ.Μ.Ε. όμως αυτό δε μειώνει την ευθύνη των ψηφοφόρων.
Λίγους μήνες διακυβέρνησης της Ν.Δ. χρειάστηκαν για να γίνει αντιληπτή η εξαπάτηση της μεσαίας τάξης που είδε να χάνει το κοινωνικό της μέρισμα, των συνταξιούχων που έχασαν την 13η σύνταξη, των νυκοκοιραίων που από τέλη Απρίλη θα βλέπουν να κινδυνεύει η πρώτη τους κατοικία και των "κυρ Παντελήδων" που ανά πάσα στιγμή θα φοβούνται τα αξημέρωτα μπουκαρίσματα των αστυνομικών στα σπίτια τους. Όμως κανείς τους δε μιλάει. Είτε από σάστισμα, είτε από ντροπή, είτε από άγνοια.
Όμως οι φασίστες δε ξεχνάνε. Κι εκεί είναι που την πάτησε η νέα κυβέρνηση (παρόλο που την έχει ξαναπατήσει με την υπόθεση Μπαλτάκος - Χρυσή Αυγή). Οι πολιτικάντηδες θρέψανε ανεξέλεγκτα ένα τέρας μόνο και μόνο για να τους ανεβάσει στην εξουσία. Όμως αυτό το τέρας λειτουργεί με το νόμο της ζούγκλας. Βλέποντας πως εξαπατήθηκε, έδειξε μεμιάς τα δόντια του όχι προς τους αδύναμους και τους κατατρεγμένους αλλά απέναντι στον αφέντη που το τάιζε σανό όλα αυτά τα χρόνια.
Τα γεγονότα της Χίου ήταν η αρχή ενός νέου εφιάλτη που παίρνει σάρκα κι οστά. Ενός εφιάλτη που βλέπαμε να ρχεται αρκετό καιρό πριν. Λίγους μήνες μετά τις εκλογές του καλοκαιριού και με τις ευλογίες ενός πλήθος με πλήρης πολιτική κι ιδεολογική άγνοια, βρεθήκαμε σε ένα κωμικοτραγικό καθεστώς μιας κυβερνητικής παρωδίας. Η κυβέρνηση αυτή που ανέθρεψε τον επικίνδυνο νεοφασισμό, υποστηρίζεται πλέον μόνο από μεγαλοεπιχειρηματίες, χριστιανοταλιμπάν κι ηλίθιους έχοντας ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας να παρακολουθεί μουδιασμένο σε καθημερινή βάση τα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά της εγκλήματα. Κι όπως φαίνεται θα τα λουζόμαστε αυτά όσο το επιτρέπουμε (;)...

ΥΓ: είναι κρίμα που ένα χρόνο πριν δεν ακουγόταν ο κώδωνας του κινδύνου που έκρουαν διορατικοί συνάνθρωποί μας (ένα παράδειγμα είναι το εύστοχο σκίτσο της ανάρτησης από το πενάκι του Γιάννη Δερμετζόγλου).

Εκτιμώ βαθύτατα ένα παιδί που εξεγείρεται...

Τον Ιανουάριο του 1990 ήμαστε καλεσμένοι κάποιο βράδυ στο σπίτι του Δημήτρη Χορν, στην οδό Βασιλέως Γεωργίου. Παρόντες άλλοι δέκα φίλοι του, προερχόμενοι κυρίως από καλλιτεχνικούς χώρους. Στη διάρκεια του δείπνου, κύριο θέμα συζήτησης ήταν η δίκη του αστυνομικού Αθανάσιου Μελίστα, που είχε πυροβολήσει και σκοτώσει τον δεκαπεντάχρονο Μιχάλη Καλτεζά, κατά τη διάρκεια επεισοδίων στα Εξάρχεια.
Το Εφετείο, δικάζοντας σε δεύτερο βαθμό, τον είχε αθωώσει καθώς είχε δεχθεί ότι τελούσε σε κατάσταση άμυνας, δεδομένου ότι ο νεαρός είχε πετάξει εναντίον του βόμβα μολότωφ.
Οι συνδαιτυμόνες του Χορν επαινούσαν την απόφαση του δικαστηρίου και πρόσθεταν ότι λογικά και σωστά ένας αστυνομικός πυροβολεί όταν κινδυνεύει να καεί ο ίδιος από τις μολότωφ.
Το δείπνο συνεχιζόταν όπως και η συζήτηση˙χτύπησε το κουδούνι και μπήκε καθυστερημένος, ως συνήθως, ο Μάνος Χατζιδάκις. Παρακολούθησε για λίγο τα λεγόμενα. Και πήρε το λόγο, με έντονο ύφος:
«Θεωρώ τραγικό λάθος την αθώωση του αστυνομικού. Και πολύ κακό μήνυμα, που στέλνουμε στα νέα αυτά παιδιά, το υγιέστερο κομμάτι της κοινωνίας μας, που δεν έχει ακόμη διαφθαρεί, όπως εμείς. Όταν έχω να κρίνω ανάμεσα σ’ ένα παιδί 15 χρόνων, που πετάει μολότωφ, κι έναν τριαντάρη εκπαιδευμένο αστυνομικό, που κρατάει πιστόλι, εγώ είμαι με το μέρος του παιδιού και όχι του αστυνομικού. Εκτιμώ βαθύτατα ένα παιδί που εξεγείρεται και βγαίνει στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί, έστω κι αν υπερβάλλει, έστω και αν κρατάει μολότωφ. Και δεν εκτιμώ καθόλου έναν αστυνομικό που το πυροβολεί. Ό,τι και άν έχει γίνει, όπως και αν έχουν τα πράγματα, θεωρώ τραγικό λάθος την αθώωση του αστυνομικού. Και πολύ κακό μήνυμα, που στέλνουμε στα νέα αυτά παιδιά, το υγιέστερο κομμάτι της κοινωνίας μας, που δεν έχει ακόμη διαφθαρεί, όπως εμείς.»
Σώπασαν όλοι. Κανείς δεν απάντησε. Και ο Χορν άλλαξε αμέσως θέμα συζήτησης. Λίγο αργότερα ο Μάνος Χατζιδάκις έφυγε, δείχνοντας με τον τρόπο του ότι δεν τον ενδιέφερε ιδιαιτέρως η συγκεκριμένη παρέα και οι συζητήσεις της.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Η Αθέατη Όψη» του Πάνου Λουκάκου. 

Κι όμως κάτι έχει αρχίσει να κινείται...

Τα εκλογικά αποτελέσματα του Ιουλίου με βρήκαν σε μια απόμερη παραλία βορειοδυτικά της Χίου. Η απόγνωσή μου για την αρχή μιας νέας σκοταδιστικής εποχής, με κράτησαν μακριά από τα πανηγύρια των συντηρητικών συμπατριωτών μου και των συστημικών μέσων μαζικής ενημέρωσης. Ήθελα να ατενίσω με ηρεμία το ηλιοβασίλεμα προσπαθώντας να αποφύγω τα πρώτα φαρμάκια που θα δηλητηρίαζαν ξανά τη χρόνια ασθενική ελληνική κοινωνία. Στις τότε σκέψεις μου υπολόγιζα πως θα υπήρχε μια περίοδος στασιμότητας μέχρι να εδραιωθεί η νέα κυβέρνηση κι αμέσως μετά θα ξεκινούσε η λυσσαλέα διακυβέρνηση της περιβόητης Δεξιάς που δεκαετίες τώρα έχει ρημάξει τούτο εδώ τον τόπο. 

Τελικά η όλη κατάσταση εξελίχθηκε αλλιώς. Μεμιάς η Δεξιά επιτέθηκε χωρίς προσχήματα στον ελληνικό λαό. Τα πρώτα μέτρα του καλοκαιριού μας βρήκαν μουδιασμένους κι απροετοίμαστους. Αυτό όμως κράτησε για λίγο διότι ο λαός ξύπνησε την ώρα που άρχισε να μας καλύπτει το απόλυτο σκοτάδι του νεοφιλελευθερισμού, της ακροδεξιάς, της ξενοφοβίας. Του νεοφερμένου γραβατωμένο φασισμού. 

Μέρα με τη μέρα, σε κάθε ακροδεξιά επιβολή, η αντίδραση κι η αλληλεγγύη γίνονταν πιο αισθητές και δυναμικές. Και να που σήμερα, λίγους μόνο μήνες ακροδεξιάς διακυβέρνησης, ο λαός είναι όχι μόνο συνειδητοποιημένος αλλά και πανέτοιμος. Τα παραδείγματα πολλά και σίγουρα μου ξεφεύγουν αρκετά.

Φασίστες μαχαιρώνουν Ιρανό μαθητή απειλώντας τον να μη ξαναπατήσει στο σχολείο. Με μιας ολόκληρη η Νεάπολη Θεσσαλονίκης σείεται από ένα αντιφασιστικό κίνημα πολιτών. 

Ακροδεξιοί τρομοκρατούν πρόσφυγες κι εμποδίζουν τη μεταφορά τους στα μέρη τους. Η ντροπιαστική λίστα γέμιζε μέρα με την μέρα. Βρασνά, Γιαννιτσά, Κιλκίς, Νάουσα, Σκύδρα κ.α. Η αντίδραση κι εδώ ήταν άμεση. Δύο μέρες τώρα, το λιμάνι γεμίζει από προοδευτικούς ανθρώπους, οι οποίοι συγκεντρώνονται στις προβλήτες για να καλωσορίσουν τους πρόσφυγες που κατέφθαναν από τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.

Γραφικοί ακροδεξιοί οργάνωσαν μπάρμπεκιου-καρναβάλι (καθώς τους τίμησε ο διάσημος ζορό) για να προκαλέσουν τους πρόσφυγες στα Διαβατά. Αμέσως, Ολλανδοί εθελοντές πήραν την πρωτοβουλία να μετατρέψουν μια τουλάχιστον «μη φιλική αντίδραση», όπως τη χαρακτήρισαν, σε μια καλή πράξη υπέρ των προσφύγων. Με το σκεπτικό αυτό, δημιούργησαν το BBQ Sponsor Tour, μια εκστρατεία χρηματοδότησης όπου πολίτες προσφέρουν χρήματα ανάλογα με τον αριθμό των διαδηλωτών που θα συγκεντρωθούν, τα κομμάτια κρέατος που θα καταναλωθούν ή την ώρα που θα διαρκέσει το event. Τελικά μαζεύτηκαν καμιά δεκαριά ακροδεξιοί που απέδειξαν πως δεν διαθέτουν ίχνος πολιτισμού που είναι υποχρεωμένοι να διαφυλάξουν. Μάλιστα η γραφικότητά τους μετατράπηκε σε παράδειγμα προς αποφυγήν για τους ομοϊδεάτες τους. 

Τέλος, έχουμε την κατάργηση του ακαδημαϊκού ασύλου το οποίο ήδη έχει προκαλέσει έντονο μένος φοιτητών και πολιτών απέναντι στην ακροδεξιά κυβέρνηση. Τα γεγονότα που παρακολουθήσαμε στην ΑΣΟΕΕ, μας γύρισαν δεκαετίες πίσω καθώς παρακολουθήσαμε δυστοπικές σκηνές που απευχόμασταν να δούμε στην Ελλάδα. Κι όμως ακόμη κι εκεί ο κόσμος αντέδρασε την ίδια στιγμή γεμίζοντας την Πατησίων, απαιτώντας την αποχώρηση των δυνάμεων καταστολής. Κι εκεί ο λαός νίκησε ξανά. 

Μπορεί η ακροδεξιά κυβέρνηση με πρόσχημα την περιβόητη "κανονικότητα" να άνοιξε πρόωρα το χορό αλλά αυτόν το χορό θα τον σύρουμε εμείς, με τον δικό μας ρυθμό και το δικό μας πάθος. Κι αυτός ο χορός θα ναι το τέλος του σκοταδισμού που προσπαθεί με νύχια και με δόντια όχι μόνο να κυριαρχήσει αλλά να ριζώσει διαπαντός σ' αυτόν εδώ τον τόπο. 

Δεν πρόκειται να το επιτρέψουμε. 

Για την αντιγραφή

του Κώστα Ζώρα
Ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αιγαίου

Ο Markus Feldenkirchen, εμβληματικός τακτικός συνεργάτης και αρθρογράφος στο Der Spiegel, δημοσίευσε στο τεύχος της 1/9/2018 άρθρο με τίτλο «Μετά το Κέμνιτς. Οι παρεκτροπές των νεοναζί πρέπει να αφυπνίσουν την πολιτική και τους πολίτες». Ας τον ακούσουμε:
«Από όλα τα μικρά και μεγάλα περιστατικά (ρατσιστικού μίσους) των προηγούμενων χρόνων, το Κέμνιτς υπήρξε το σκληρότερο. Εικόνες Γερμανών, οι οποίοι με τον χιτλερικό χαιρετισμό απειλούσαν μετανάστες, έκαναν τον γύρο του κόσμου.
Σε αντίθεση με το κυνήγι μαγισσών στις αρχές της δεκαετίας του 1990, τώρα έχουμε την υποστήριξη που παρέχεται στους νεοναζί από τμήματα του αστικού κόσμου και της πολιτικής. Η ηγεσία του κόμματος της (ακροδεξιάς) Εναλλακτικής για τη Γερμανία (AfD) υποβάθμισε τη ρατσιστική βία, μετά τη θανατηφόρα επίθεση σε πολίτη του Κέμνιτς, σε “αυτοάμυνα” και με αυτό τον τρόπο τη νομιμοποίησε. Αυτό κάνει την τωρινή κατάσταση απείρως πιο επικίνδυνη από τότε.
»Υπάρχουν συγκεκριμένοι πολιτιστικοί και ιστορικοί λόγοι που η ιδεολογία της άκρας Δεξιάς βρίσκει γόνιμο έδαφος στη Σαξονία. Αλλά η “αναγέννηση” του καφέ δεν είναι σαξονικό φαινόμενο. Ενα Κέμνιτς υποβόσκει παντού.
»Αποφασιστικό θα είναι, λοιπόν, το εάν το Κέμνιτς συγκροτεί το τέλος μιας πνευματικά ανήθικης αλλαγής. Ή αν θα είναι το πρελούδιο μιας αντιδημοκρατικής και ιδίως νεοφασιστικής εποχής.
»Το εάν το Κέμνιτς θα οδηγήσει σε αφύπνιση της πολιτικής και των πολιτών, που θα αποτελέσει ένα δικαιικό τράνταγμα απέναντι στην ταυτόχρονη υποβάθμιση της δημοκρατίας. Ή εάν εκείνοι, που θα μπορούσαν να προβάλουν αντίσταση, θα συνεχίσουν τον μακάριο ύπνο της απάθειάς τους. Από τη συμπεριφορά και απραξία της σαξονικής αστυνομίας, παρά τις προειδοποιήσεις, έχασαν τελικά η πολιτική και τα όργανά της.
»Εχασε όμως και το λεγόμενο “κέντρο” της κοινωνίας, ανεξαρτήτως αν θα χαρακτηριστούν “προνομιούχοι” (“μεγάλοι”) ή “μικροί” πολίτες. Και αυτό γιατί εγκατέλειψαν τον ρόλο του ενεργού πολίτη, επειδή θεώρησαν τη δημοκρατία ως κάτι το αυτονόητο και ως εκ τούτου παρέλειψαν την προάσπισή της. Γιατί τις αλλαγές στην κοινωνία (σε βάρος των λιγότερο προνομιούχων) τις παρακολούθησαν με απάθεια και με μια απολιτική διάθεση που τρομάζει. Ο (θρίαμβος) της θαλπωρής και της αναπαυτικότητας της ιδιώτευσης.
»Στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης η επίσης ευρισκόμενη τότε σε λήθαργο κοινωνική πλειοψηφία άφησε τους εξτρεμιστές της Δεξιάς και της άκρας Δεξιάς να “καταλάβουν” τους δρόμους και να δείξουν την πολιτική πορεία. Μέχρις ότου πολύ γρήγορα η πλειοψηφία κατέστη μειοψηφία.
»Ενα άλλο μέρος των πολιτών, που ανήκουν στα λεγόμενα μεσαία στρώματα, ευθύνεται για την εξάλειψη της ιδεολογικής απόστασης μεταξύ συντηρητικών και εξτρεμιστών δεξιών. Αυτοί οι πολίτες θέτουν εσφαλμένες προτεραιότητες, ασκούν “νόμιμη” κριτική στην ακολουθούμενη μεταναστευτική πολιτική, αποφεύγουν όμως επιμελώς να στρατευθούν στην άμυνα της δημοκρατίας.
»Χρειάζεται αφύπνιση των “αξιοπρεπών” που βρίσκονται σε μακάριο λήθαργο. Χρειάζονται φωτεινά παραδείγματα, διαδηλώσεις, δημόσιες εκκλήσεις, συναυλίες, δηλαδή ό,τι είναι ιδιαιτέρως ηχηρό και εμφανές. Εξισορροπιστές κυνικοί κλείνουν τα μάτια. Αλλά εξισορρόπηση και κυνισμός στους παρόντες καιρούς βοηθούν μόνο τους εχθρούς της πολιτικής δημοκρατίας.
»Δεν πρέπει κάποιος να περιμένει μέχρι οι χιονόμπαλες να εξελιχθούν σε χιονοστιβάδες. Κάποιος πρέπει να διαλύσει τις κυλιόμενες χιονόμπαλες. Οι χιονοστιβάδες δεν σταματούν. Ησυχάζουν μόνο, όταν τα έχουν θάψει όλα».
Ρατσιστικές συμμορίες στη Γέρα Λέσβου (επίθεση σε δήθεν μουσουλμάνα με μαντίλα), ρατσιστικές συμμορίες στη Μυτιλήνη (βεβήλωση του μνημείου για τους πρόσφυγες, βεβήλωση της προτομής του ιστορικού δημάρχου τη πόλης Απόστολο Αποστόλου), εθνικιστικές συμμορίες στη Θεσσαλονίκη, στις Σέρρες το δημοτικό συμβούλιο παρ’ ολίγον να αναιρέσει την τιμητική διάκριση προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Μήπως είναι η ώρα οι δημοκρατικοί πολίτες να σηκωθούν από τον καναπέ, να μιλήσουν και να δράσουν;
Το άκρως ενδιαφέρον αυτό άρθρο του Γερμανού διανοούμενου και δημοσιογράφου θα μπορούσε να είχε γραφεί και στην Ελλάδα. Ετσι δεν είναι; Αντί για Κέμνιτς ίσως Λέσβος.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Η σύγκρουση πρέπει να γίνει

του Κώστα Καναβούρη

Την «τιμητική» του είχε το πρόβλημα του φασισμού (για όσους θεωρούν το φασισμό πρόβλημα και μάλιστα τεράστιο) την εβδομάδα που μας πέρασε. Και τι δεν είχαμε, αρχής γενομένης από τις φασιστικές γυμνοπαιδιές του περασμένου Σαββάτου που θα έκαναν τα κόκκαλα του Σατί να τρίξουν. Γυμνοπαιδιές βέβαια που άλλοι τις χλεύασαν και άλλους εξόργισαν με την αβυσσαλέα τους χυδαιότητα, την τόσο αποκαλυπτική τής βαρβαρότητας και του μίσους που Είναι ο φασισμός, ενώ δεν ήταν και ανύπαρκτοι εκείνοι που σφοδρά ταράχτηκαν για τα διαφυγόντα πολιτικά κέρδη από την παταγώδη αποτυχία της φασιστοσύναξης για το «Μακεδονικό».
Από κοντά είχαμε και την αχαρακτήριστη για βουλευτή δήλωση του κυρίου Καραγκούνη της Ν.Δ. περί του ασφαλιστικού που ορέγεται ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός του κόμματός του και του αρχηγού του. Σύμφωνα με τον εχέφρονα πολιτικό άνδρα, λαμπρό παράδειγμα εφαρμογής αυτού του ασφαλιστικού ήταν ο δικτάτορας Πινοσέτ! Ο σφαγέας του λαού του. Και βρήκε και την ώρα ο βουλευτής: λίγες μέρες πριν τη μαύρη επέτειο της Χιλιανής χούντας που έριξε στον θάνατο μια ολόκληρη χώρα, αρχίζοντας από τον Πρόεδρό της Σαλβαντόρ Αλιέντε. Μιας χούντας που μετέτρεψε τη Χιλή σε απέραντο σφαγείο προκειμένου να γίνει το πιο ακραίο πειραματόζωο της απάνθρωπης οικονομικής σχολής του Σικάγου. Κι έρχεται ο άλλος να σου πει για επιτυχημένο ασφαλιστικό!
Τύχη αγαθή, είχαμε και την παρουσία του Έλληνα πρωθυπουργού στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, που φυσικά δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη για τα περί Πινοσέτ. Άλλωστε οι καιροί δεν περιμένουν. Χαρακτηριστικό των ημερών είναι και το ότι η ολομέλεια της Ευρωβουλής αυτή την εβδομάδα επέβαλε κυρώσεις εναντίον του ακροδεξιού πρωθυπουργού της Ουγγαρίας, για παραβίαση θεμελιωδών αρχών της Ε.Ε. Καιρός ήταν. Καιρός ν’ αρχίσει η σύγκρουση με την Ακροδεξιά και τον φασισμό πριν να είναι αργά. Ανεπανόρθωτα αργά. Κι από αυτή τη σύγκρουση δεν περισσεύει κανένας, ανεξαρτήτως πολιτικού προσανατολισμού.
Όταν κλείνεις το μάτι στην ακροδεξιά σαπίλα, σημαίνει ότι κλείνεις τα μάτια στον κίνδυνο που πλησιάζει και είσαι συνυπεύθυνος γι’ αυτόν. Ο φασισμός δεν είναι απλώς μια εκτροπή από το δημοκρατικό πολίτευμα. Είναι μια εκτροπή από την ανθρώπινη συνθήκη, από την ανθρώπινη κατάσταση. Και είναι αδύνατο να υπάρξουν πολιτικά οφέλη από την τυφλότητα μπροστά στον κίνδυνο. Οι Όρμπαν και οι Σαλβίνι και οι Λεπέν και οι όμοιοί τους δεν έρχονται για να χτίσουν, έρχονται για να γκρεμίσουν, να δηλώσουν, να γονατίσουν όσα με κόπο και κόστος ακόμα και σε ανθρώπινες ζωές κερδήθηκαν από τη δημοκρατία. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να βάλει σε κίνδυνο αυτές τις κατακτήσεις για χάρη κάποιων πρόσκαιρων (και απατηλής αποτελεσματικότητας) τακτικισμών.
Με τον φασισμό δεν χαριεντίζεσαι. Τον πολεμάς. Με τον φασισμό δεν χορεύεις ταγκό, γιατί χορεύεις επί πτωμάτων και γιατί ξεχνάς ότι η ορχήστρα παίζει με το πιστόλι στον κρόταφο. Κι ακόμα ξεχνάς ότι η μουσική δεν είναι για να χορέψεις, αλλά για να μην ακούγεται ο πελώριος ήχος της φρίκης. Η Αριστερά, οι δημοκράτες πολίτες, όσοι αγωνίστηκαν για το no pasaran, το γνωρίζουν αυτό. Σ’ αυτή τη φρίκη αντιστάθηκαν και ήρθαν μέχρι εδώ. Ας το έχουν υπ’ όψη τους όσοι ζητούν από την Αριστερά «να πάει από κει που ήρθε». Επιτέλους ας συνειδητοποιήσουν τι εξέρχεται από το έρκος των οδόντων τους όσοι ταυτίζουν τον Αλέξη Τσίπρα και τον Νίκο Κοτζιά, με τον Ιωαννίδη και τον Σαμψών.
Ας το έχει υπ’ όψη του και ο Κυριάκος Μητσοτάκης που έχει μετατρέψει τη Ν.Δ. όχι απλώς σε εκκολαπτήριο, αλλά σε ορμητήριο φρικιαστικά ακραίων στοιχείων. Όταν η Αριστερά χαρακτηρίζεται από τον Μάκη Βορίδη, με φαιά ευκολία, ελαττωματική και ζητείται από τον αρχηγό τής Ν.Δ. θεσμική εκτροπή για να μην ξαναέρθει στην εξουσία, τούτο δεν αφορά μόνο την Αριστερά. Αφορά τους πάντες. Και τους αφορά τώρα.
Όσοι λοιπόν δεξιώνονται (τείνουν την δεξιά τους) τον φασισμό είναι καιρός να το αντιληφθούν: ο φασισμός ούτε έχει ούτε θέλει φίλους. Ο φασισμός θέλει μονάχα γονατισμένους ανθρώπους. Ηθικά, ψυχικά, πνευματικά, αισθητικά. Γιατί μόνο έτσι υπάρχει. Αυτό το μέλλον ονειρεύονται για την Ελλάδα, όσοι χαριεντίζονται με τον φασισμό συνειδητά ή όχι;
Φοβάμαι να απαντήσω...

Πηγή: Αυγή

Ανησυχία για την άνοδο της Ακροδεξιάς σε Γερμανία και Ιταλία

Σημαντική ενίσχυση της εκλογικής επιρροής της ακροδεξιάς «Εναλλακτικής για τη Γερμανία» (AfD) δείχνει δημοσκόπηση στη γερμανική εφημερίδα Bild, κάνοντας επισφαλή τη θέση των Σοσιαλδημοκρατών. Ωστόσο, μετά τα αιματηρά επεισόδια στο Κέμνιτς, άλλη δημοσκόπηση δείχνει ότι οι Γερμανοί ζητούν παρακολούθηση των δεσμών του AfD με τους νεοναζί.
Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση της Bild, από το Ινστιτούτο Insa, το AfD αναδεικνύεται δεύτερο κόμμα με ποσοστό 17%. H Χριστιανική Ένωση, δηλαδή η συμμαχία Χριστιανοδημοκρατών και Χριστιανοκοινωνιστών (CDU/CSU) συγκεντρώνει ποσοστό 28,5%, ενώ το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD) περιορίζεται στην τρίτη θέση με ποσοστό 16%. Ακολουθούν οι Πράσινοι με 13,5%, με την Αριστερά και τους Φιλελεύθερους (FDP) να κερδίζουν από 9,5% της προτίμησης.
Αναλύοντας τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης, ο επικεφαλής του Ινστιτούτου Insa Χέρμαν Μπίνκερτ αναφέρει ότι η «θέση του SPD ως δεύτερης πολιτικής δύναμης στη χώρα βρίσκεται σε κίνδυνο».
Όπως σημειώνει, «όσο συγκυβερνούν η Χριστιανική Ένωση και το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, τόσο πιο απίθανο θα γίνεται να συγκεντρώσουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία».

Καλπάζει η Λέγκα

Σημαντική άνοδο της Λέγκας του Βορρά καταγράφει δημοσκόπηση της ιταλικής εταιρίας Swg, δίνοντας στο κόμμα του υπουργού Εσωτερικών Ματέο Σαλβίνι, που με τις επιλογές του στο μεταναστευτικό έχει φέρει την Ιταλία σε σύγκρουση με τους εταίρους της στην Ε.Ε., το 32,2% της πρόθεσης ψήφου, από 30,2% τον περασμένο Ιούλιο.
Αντίστοιχα το συγκυβερνών Κίνημα Πέντε Αστέρων του Λουίτζι Ντι Μάιο βρίσκεται στο 28,3%, ενώ στις 30 Ιουλίου ήταν στο 29,7%.
Η τρίτη πολιτική δύναμη της Ιταλίας είναι το Δημοκρατικό Κόμμα, με 17,7% της πρόθεσης ψήφου, όταν στις βουλευτικές εκλογές του της 4ης Μαρτίου είχε λάβει το 18,7% των ψήφων.
Η Φόρτσα Ιτάλια του πρώην πρωθυπουργού Σίλβιο Μπερλουσκόνι, αγγίζει το χαμηλότερο ποσοστό από την ίδρυσή της, με μόλις το 6,9% των ερωτηθέντων να δηλώνουν πρόθυμοι να την ψηφίσουν. 
Μικρές απώλειες είχε και το ακροδεξιό κόμμα «Αδέλφια της Ιταλίας», με 4,1%, πολύ κοντά στο ποσοστό του των βουλευτικών εκλογών, το οποίο ήταν 4,4%.

«Να τους παρακολουθούμε»

Την ίδια στιγμή, άλλη δημοσκόπηση δείχνει ότι το 60% των Γερμανών, σοβαρά ανήσυχοι για τα γεγονότα στο Κέμνιτς και τις συγκρούσεις των ακροδεξιών με τους αντιρατσιστές και αντιφασίστες διαδηλωτές, ζητούν η «Εναλλακτική για τη Γερμανία» να τεθεί υπό παρακολούθηση, ώστε να διερευνηθούν οι σχέσεις της με τους νεοναζί και άλλες ακροδεξιές ομάδες.
Οι εκπρόσωποι του κόμματος υποστηρίζουν ότι αυτά είναι παράλογα πράγματα και το AfD είναι «δημοκρατικό κόμμα που συμμορφώνεται με το Σύνταγμα. Εμείς αγωνιζόμαστε ενάντια στον εξτρεμισμό και σε όσους καταχρώνται τις πορείες και συγκεντρώσεις για να διαφημίσουν τις αντιδημοκρατικές ιδέες τους».
Ωστόσο, το AfD, που στα κρατίδια της πρώην Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας έχει επιρροή που φτάνει ακόμη και το 25%, συμμετείχε στις πορείες των ακροδεξιών και νεοναζί, πλάι στο Pegida, ενώ πολλοί από τους διαδηλωτές έκαναν ναζιστικούς χαιρετισμούς.
Αν και ο υπουργός Εσωτερικών Χορστ Ζεεχόφερ θεωρεί ότι δεν υπάρχει βάση για να προχωρήσουν έλεγχοι, τόσο επικεφαλής των Σοσιαλδημοκρατών Αντρέα Νάλες, όσο και η υπουργός Δικαιοσύνης Καταρίνα Μπάρλεϊ (επίσης μέλος του SPD) στηρίζουν την ιδέα των ελέγχων.
Η Μπάρλεϊ τόνισε ότι «Μέλη του AfD ανοιχτά συμπεριφέρονται με αντισυνταγματικό νόμο. Πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε όπως όλους τους εχθρούς του Συντάγματος και να τους παρακολουθούμε ανάλογα».
Η Αντρέα Νάλες δήλωσε ότι μετά το Κέμνιτς «υπάρχουν όλοι οι καλοί λόγοι για να τους παρακολουθούμε. Πρέπει να δείξουμε την κατάλληλη ετοιμότητα», από τη στιγμή που τους είδαμε πλάι-πλάι με τους ακροδεξιούς εξτρεμιστές.
Η Άνγκελα Μέρκελ πάντως απέφυγε να πάρει θέση, λέγοντας ότι «αυτές δεν είναι πολιτικές αποφάσεις, αλλά πρέπει να στηρίζονται σε γεγονότα».

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Ρατσιστικό πογκρόμ ακροδεξιών στο Κέμνιτς της Σαξονίας

του Γιώργου Τσιάρα

Μεγάλη όσο και δικαιολογημένη ανησυχία προκαλεί στη Γερμανία το ρατσιστικό «πογκρόμ» με τη συμμετοχή εκατοντάδων ακροδεξιών, που πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Κυριακής στην ανατολική πόλη Κέμνιτς, στη Σαξονία - ένα από τα «οχυρά» του ξενοφοβικού κόμματος Εναλλακτική για τη Γερμανία, του AfD, που στις περσινές εκλογές πήρε εκεί σχεδόν το 25% των ψήφων.
Ολα ξεκίνησαν τα ξημερώματα της Κυριακής, όταν σε καυγά με μετανάστες -που ξεκίνησε για άγνωστη ακόμα αιτία- σκοτώθηκε ένας 35χρονος Γερμανός και ακόμη δύο τραυματίστηκαν σοβαρά. Αν και οι Αρχές συνέλαβαν γρήγορα δύο νεαρούς πρόσφυγες -έναν 23χρονο Σύρο και έναν 22χρονο Ιρακινό- ως ύποπτους για το φονικό, περίπου χίλιοι ακροδεξιοί (οι περισσότεροι γνωστοί χούλιγκαν – μέλη συνδέσμου της τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας) βγήκαν το βράδυ της Κυριακής στους δρόμους με προφανή σκοπό να τρομοκρατήσουν και να διώξουν από την πόλη μετανάστες και αλληλέγγυους. 
Βίντεο που δείχνουν νεοναζί με ξυρισμένα κρανία να κυνηγούν περαστικούς αραβικής καταγωγής στο κέντρο της πόλης και να φωνάζουν συνθήματα κατά των ξένων (όπως το χιτλερικής έμπνευσης «Εμείς είμαστε ο Λαός!») κυκλοφόρησαν αμέσως στο διαδίκτυο, θυμίζοντας άλλες εποχές. 
Ορισμένοι από τους διαδηλωτές εκτόξευαν μπουκάλια εναντίον των αστυνομικών, που σε γενικές γραμμές αδράνησαν και απέφυγαν να επέμβουν δυναμικά, όπως κάνουν σε αντίστοιχες πορείες αριστερών: όπως αποδείχτηκε άλλωστε και πριν από δύο εβδομάδες, κατά την επεισοδιακή επίσκεψη της Μέρκελ στη Δρέσδη, αρκετά μέλη της αστυνομίας συμμετέχουν (εκτός υπηρεσίας) σε ξενοφοβικές διαδηλώσεις του AfD, αλλά και της ακόμη πιο μισαλλόδοξης αντι-ισλαμικής οργάνωσης Pegida.
Σε κάθε περίπτωση, το Βερολίνο έστειλε ήδη αστυνομικές ενισχύσεις στην πόλη, καθώς τόσο το Pegida όσο και το AfD είχαν καλέσει ξανά τους υποστηρικτές τους να συγκεντρωθούν χτες το βράδυ κοντά στο σημείο όπου σκοτώθηκε ο 35χρονος, ενώ αριστερές και φιλομεταναστευτικές οργανώσεις ετοίμαζαν τις δικές τους αντιρατσιστικές αντι-διαδηλώσεις.
Το Βερολίνο δεν κρύβει την ανησυχία του, εν όψει και των επικείμενων τοπικών εκλογών στις 14/10 στη Βαυαρία, όπου τα γκάλοπ δείχνουν συνεχή ενίσχυση του AfD. Σε χτεσινές δηλώσεις του, ο εκπρόσωπος Τύπου της καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ, Στέφαν Ζάιμπερτ, τόνισε ότι η Γερμανία «δεν θα ανεχθεί την αυτοδικία» των ακροδεξιών: ενέργειες σαν αυτές «δεν έχουν θέση στο κράτος δικαίου» υπογράμμισε ο Ζάιμπερτ, κατά την ενημέρωση των δημοσιογράφων στο Βερολίνο.
«Είναι σημαντικό για την κυβέρνηση, για όλους τους δημοκρατικά εκλεγμένους αξιωματούχους και, νομίζω, για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, να πούμε με σαφήνεια ότι τέτοιες παράνομες οχλοκρατικές συναθροίσεις και τέτοιες συλλογικές διώξεις εναντίον ανθρώπων επειδή έχουν διαφορετική εμφάνιση από εμάς ή έρχονται από αλλού, απόπειρες να σπείρουν το μίσος και τον ρατσισμό στους δρόμους, δεν έχουν θέση στη χώρα μας και δεν πρόκειται να τις ανεχθούμε», πρόσθεσε.
Αλλά και η δήμαρχος του Κέμνιτς, Μπάρμπαρα Λούντβιχ, εξέφρασε την «αγανάκτησή» της: «Είναι πολύ σοβαρό όταν οι άνθρωποι συγκεντρώνονται κατ’ αυτόν τον τρόπο (...) και διατρέχουν όλη την πόλη απειλώντας άλλους ανθρώπους. Αυτοί που συγκεντρώθηκαν χωρίς άδεια ήθελαν να προκαλέσουν χάος και να σπείρουν τον τρόμο στους κατοίκους», σχολίασε η Λούντβιχ.
Αξίζει εδώ να σημειωθεί πως η εν λόγω εργατούπολη, που με πληθυσμό 250.000 άτομα είναι η τρίτη μεγαλύτερη στη Σαξονία μετά τη Λιψία και τη Δρέσδη, είχε μετονομαστεί στα χρόνια του «υπαρκτού σοσιαλισμού» σε «Καρλ Μάρξστατ» και εθεωρείτο πρότυπο βιομηχανικού σχεδιασμού: όμως μετά την επανένωση το 1990 επλήγη ιδιαίτερα από την αποβιομηχάνιση και την ανεργία, φαινόμενα που δυστυχώς «φουντώνουν» τα ήδη υπάρχοντα φασιστικά και ρατσιστικά υπόγεια ρεύματα.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Η διακριτική διαιώνιση του ρατσισμού

Πριν από ένα χρόνο γίναμε όλοι μάρτυρες μίας τραγωδίας στο Μενίδι. Ένα εντεκάχρονο παιδί έπεσε νεκρό στο προαύλιο χώρο του σχολείου του από αδέσποτη σφαίρα. Εκείνες τις μέρες ακολούθησε ένας καταιγισμός ανταποκρίσεων από το Μενίδι όπου οι κάτοικοι είχαν ξεσηκωθεί ενάντια στους Ρομά. Παράλληλα ακολουθούσουν, μεγάλης διάρκειας αναλύσεις για την εγκληματική δράση των τσιγγάνων και την απροθυμία τους να ενταχθούν στην υπόλοιπη ελληνική κοινωνία.
Μετά από ένα χρόνο ζούμε την ίδια ιστορία αντίστροφα και με διαφορετική αντιμετώπιση. Ένα κοριτσάκι 13 χρονών ενώ παίζει αμέριμνο, πέφτει νεκρό από το όπλο ενός Έλληνα. Η είδηση κάνει αμέσως το γύρο του διαδικτύου αλλά και των μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Αυτό που μου έκανε αμέσως εντύπωση είναι πως στα κανάλια τονίστηκε αμέσως η καταγωγή του. Νεκρό ένα κοριτσάκι Ρομά παρ’ όλο που έχει κι εκείνο την ελληνική ιθαγένεια όπως όλοι μας. Η συγκεκριμένη στάση των μέσων ενημέρωσης δεν είναι τυχαία καθώς έτσι ενεργοποιούνται αυτόματα τα ρατσιστικά αντανακλαστικά του μέσου Έλληνα κι η θλίψη μετριάζεται. Το θύμα περνάει σε μία κατώτερη βαθμίδα φυλετικά μ’ αποτέλεσμα η συνείδηση της κοινής ευθύνης πάνω στο έγκλημα να ελαχιστοποιείται αρκετά, σε σημείο να ανακουφιζόμαστε με τη γνωστή ρήση «η κακιά στιγμή».
Από την άλλη έχουμε και την αντιμετώπιση του θύτη. Τα κανάλια τον παρουσιάζουν ως Έλληνα επιχειρηματία. Το όνομα δεν ακούγεται καθόλου (αν και η Άμφισσα είναι μικρός τόπος και τα ονόματα στην περιοχή διαδίδονται πιο γρήγορα κι από την ταχύτητα του φωτός). Αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν υπάρχει μία ανήθικη συγκάλυψη από το κατεστημένο των μέσων ενημέρωσης, από το οποίο έχουμε μάθει να «δικαιολογεί» τους Έλληνες εγκληματίες, με συνηθέστερη λύση ο χαρακτηρισμός τους ως μεμονωμένα περιστατικά ψυχικά πασχόντων. Μόνο που αυτά τα μεμονωμένα περιστατικά έχουν πληθύνει επικίνδυνα.
Ας αναλογιστούμε πως ο δολοφόνος δεν ήταν Έλληνας. Σίγουρα θα δεχόμασταν μία δεύτερη ανάλυση της φυλετικής, εθνικής και θρησκευτικής του καταγωγής , όπου όλα αυτά θα συσχετιζόντουσαν ως επιχειρήματα που αποδεικνύουν την εγκληματική φύση των ξένων.
Αν αναλύσουμε προσεκτικά τις δύο διαφορετικές προσεγγίσεις σε ένα παρόμοιο έγκλημα (σε Μενίδι κι Άμφισσα), θα δούμε ξεκάθαρα τον υποχθόνιο τρόπο με τον οποίον το όλο σύστημα «φυτεύει» και συντηρεί τον ρατσισμό στα μυαλά των Ελλήνων. Μία χρόνια κατάσταση που δύσκολα μπορεί να ανατραπεί.

Πρώτη δημοσίευση: aplotaria.gr

Το τρίκυκλο

του Χρήστου Καραγιαννίδη

Η επίθεση στον Γιάννη Μπουτάρη έφερε ξανά στην επιφάνεια την ύπαρξη μιας ακροδεξιάς, μιας φασιστικής πρακτικής που δυστυχώς δεν εξέλειπε από την Ελλάδα και κυρίως από την Θεσσαλονίκη. Η ιστορική διαδρομή της ακροδεξιάς και των φασιστών στη Βόρεια Ελλάδα είναι πλούσια σε αιματηρά γεγονότα. Τα περισσότερα εξ’ αυτών στο όνομα της πατρίδας αλλά και της εθνικής συνείδησης που υποτίθεται ότι ήταν μειωμένη στα θύματα των τραμπούκων και παρακρατικών.
Στη Βόρεια Ελλάδα καλλιεργείται από το σχολείο, από τον κοινωνικό περίγυρο, από την εκκλησία η εθνική ταυτότητα του υπερήφανου κι ανάδελφου λαού. Δεκαετίες επί δεκαετιών υπάρχει συνεχής αναφορά στις διώξεις των Ελλήνων που έχουν διαφορετικές καταγωγές από τις γείτονες χώρες. Σίγουρα, μια περιοχή όπως η Μακεδονία που έχει δεχθεί εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες από τον Πόντο, έχει ισχυρό το εθνικό συναίσθημα.
Τούτο όμως σίγουρα δε μπορεί να αποτελεί δικαιολογία για τον εναγκαλισμό με εθνικιστικές και ναζιστικές οργανώσεις που δρουν στη περιοχή, πραγματικότητα όμως που συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό.
Οι περισσότερες αν όχι όλες οι εκδηλώσεις που αφορούν ιστορικά και “ιστορικά” γεγονότα έχουν αναφορές αλλά και αφετηρία αιματηρά γεγονότα που έλαβαν χώρα στη Βόρεια Ελλάδα. Η αποσιώπηση όμως κομματιών της ιστορίας και η μεγέθυνση άλλων, λειτουργούν ως διαστρεβλωτικός καθρέφτης της ιστορικής γνώσης. Η εθνική ιστοριογραφία συνεχίζει να είναι μία ιστορία καταγραφής νεκρών και αίματος και φυσικά μόνο της μιας πλευράς, κάτι που αυθόρμητα γεννά την αίσθηση της αδικίας ημών καθώς και της μόνιμης ενοχής του άλλου.
Η «πειραγμένη» ιστορία χρησιμοποιήθηκε από τη γένεση του ελληνικού κράτους (και όχι μόνο του ελληνικού) για να κατασκευάζονται με συνειδητό κι εύκολο τρόπο οι εχθροί του έθνους και ταυτόχρονα να χτίζεται και μια εθνική συνείδηση που δε μπορεί να ξεφύγει από την κρατούσα δεξιά ανάλυση των ιστορικών δεδομένων. Έτσι, λοιπόν, οι κομμουνιστές στις προπολεμικές και μεταπολεμικές δεκαετίες είχαν πάντα το άγος του «εθνοπροδότη» και του «εαμοβούλγαρου», κατηγορίες που αυτομάτως έθεταν τους αριστερούς πολίτες στο περιθώριο χωρίς πολλές πολλές εξηγήσεις. Αυτή η εθνικιστική παραγωγή λόγου σπίλωνε εν συνόλω τις αριστερές πολιτικές οργανώσεις και λειτουργούσε ως δικαιολογία ακόμα και για την δολοφονία πολιτικών προσώπων. 
Στα χρόνια της μεταπολίτευσης και σίγουρα μετά τη δεκαετία του 1980 οι Γκοτζαμάνηδες σίγησαν, μιας και η αστική τάξη και οι πολιτικές εκπροσωπήσεις της δεν ένιωθαν κάποιο πολιτικό κίνδυνο από τις υποτελείς κοινωνικές τάξεις, που σε μεγάλο βαθμό υιοθετούσαν τις πολιτικές επιλογές των κυρίαρχων. Στα χρόνια όμως της κρίσης και με την ανάδειξη της ναζιστικής χρυσής αυγής σε ισχυρό πολιτικό πόλο, οι τραμπούκοι αναθάρρησαν. Αρωγός στην εθνικιστική αναγέννηση υπήρξε το μιντιακό καθεστώς αλλά και τα κόμματα της δεξιάς που ποτέ δεν άφηναν τα «εθνικά» ζητήματα ανεκμετάλλευτα.
Ξαναγυρνώντας στην επίθεση εναντίον του Μπουτάρη, λοιπόν, αυτό που φανερώνεται με τον πιο επικίνδυνο τρόπο είναι ότι αυτοί οι φασίστες δεν είναι πέντε γραφικοί που κυνήγησαν τον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης. Είναι οργανωμένοι και συνεννοούμενοι τραμπούκοι, μερικοί εξ’ αυτών μάλιστα φορούν και ίδια μπλουζάκια, που περιμένουν το σήμα για την επίθεση. Η επίθεση αυτή καθαυτή έχει δολοφονικό χαρακτήρα και το μόνο που τη σταμάτησε από το να εξελιχθεί σε κάτι τόσο τραγικό ήταν η δημόσια θέα της και ο κίνδυνος των ποινικών ευθυνών που θα είχαν οι επιτιθέμενοι. Γι’ αυτό και οι πιο έμπειροι εκ των τραμπούκων σκεπάζουν το πρόσωπο τους κατά την εξέλιξη της επίθεσης. 
Όμως δε μπορεί να μη γίνει και μια αναφορά στον κόσμο που κοιτά απαθής το λιντσάρισμα και ίσως να χαίρεται σιωπηρά. Δε μπορεί να κλείσουμε τα μάτια στις αναρτήσεις στελεχών της ΝΔ στα κοινωνικά μέσα που επικροτούν την πράξη βίας. Δε μπορεί να μη στηλιτευτεί η προσπάθεια αντιστοίχισης της Marfin με το συγκεκριμένο περιστατικό. Παράλληλα, μόνο θλίψη μπορεί να προκαλέσει η άρνηση κατανόησης πως το αντίστοιχο περιστατικό με τον ξυλοδαρμό του κ. Κουμουτσάκου σε ανάλογη περσινή εκδήλωση, έγινε από παρόμοια ομάδα τραμπούκων και είχε τα ίδια ιδεολογικά χαρακτηριστικά.
Όλα τα παραπάνω συνηγορούν ότι πρέπει να υπάρξει μία σοβαρή προσπάθεια αντιμετώπισης αυτής της αναζωογονημένης ακροδεξιάς έκφρασης σε όλα τα επίπεδα (πολιτικό, ιδεολογικό, ιστορικό). Δε μπορεί να απειλείται κανείς και καμιά που εκφράζει οποιαδήποτε διαφορετική γνώμη για το Μακεδονικό, για τους Πόντιους, για την Ελλάδα. Δε μπορεί επίσης να γράφονται στα κοινωνικά μέσα προσβλητικά σχόλια ή ακόμα χειρότερα σχόλια που υποκινούν σε βία εναντίον προσώπων που απλά εκφράζουν διαφορετικές απόψεις. Σ’ αυτή τη προσπάθεια η δικαιοσύνη αλλά και αστυνομία δε μπορούν να είναι θεατές.

Πηγή: commonality.gr

1968: όταν ο Μάης ακύρωσε τις Κάνες

του Άρη Χατζηστεφάνου

Δεν θα έβλεπα ποτέ μια καλή ταινία για πρώτη φορά στην τηλεόραση. 

Ζαν-Λικ Γκοντάρ 

Πριν από μισό αιώνα ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ πρωτοστάτησε στην ακύρωση του Φεστιβάλ των Κανών στέλνοντας μήνυμα αλληλεγγύης στους φοιτητές και τους εργάτες του Γαλλικού Μάη. Φέτος, η γαλλική γιορτή του κινηματογράφου απειλήθηκε από τις «αυτοκρατορικές» ορέξεις του Netflix. Και ο Γκοντάρ έκανε… την Κινέζα.
Στάρλετ και ηθοποιοί φλέρταραν ακόμη με τους φακούς των φωτογράφων στο κόκκινο χαλί του Φεστιβάλ των Κανών, όταν ορισμένα από τα ιερά τέρατα του ευρωπαϊκού κινηματογράφου μπήκαν ήσυχα σε μια από τις μικρότερες αίθουσες προβολής.
«Θα σας διαβάσω μια ανακοίνωση που συντάχθηκε χτες το βράδυ», είπε ο Φρανσουά Τριφό στους δημοσιογράφους που είχαν συγκεντρωθεί:
«Η Συνέλευση Πληροφόρησης και Δράσης του Γαλλικού Κινηματογράφου… με την εξουσία που της παρέχουν οι φοιτητές από τις 15 Μαΐου του 1968, ζητά από όλους τους σκηνοθέτες, παραγωγούς, διανομείς, ηθοποιούς, δημοσιογράφους και τα μέλη της κριτικής επιτροπής που βρίσκονται στις Κάνες να αντιταχθούν, μαζί με τους ξένους ομολόγους τους και με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους, στη συνέχιση του φεστιβάλ. Να δείξουν αλληλεγγύη στους απεργούς εργάτες και φοιτητές. Να καταγγείλουν την αστυνομική καταπίεση και να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους απέναντι στη γαλλική κυβέρνηση και τη βιομηχανία του κινηματογράφου».
Στις σκηνές χάους που ακολούθησαν, καθώς όλοι προσπαθούσαν να φτάσουν το μικρόφωνο, ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ έκλεψε την παράσταση.
«Δεν υπάρχει ούτε μια ταινία που να δείχνει τα προβλήματα των εργατών και των φοιτητών» είπε και συνέχισε: «Ούτε η ταινία του Φόρμαν, ούτε η δική μου, ούτε του Πολάνσκι ή του Φρανσουά (Τριφό). Βρισκόμαστε πίσω από την εποχή μας».
Καθώς πλέον οι παρευρισκόμενοι συγκρατούνταν με δυσκολία από το να πιαστούν στα χέρια, ο Γκοντάρ έχασε για μερικά δευτερόλεπτα τη στωική ψυχραιμία του και άρχισε να φωνάζει: «Εμείς μιλάμε για αλληλεγγύη στους φοιτητές και τους εργάτες κι εσείς μου μιλάτε για το πώς πρέπει να κινείται η κάμερα και για close-up. Είστε μαλάκες».
Μερικές ώρες αργότερα ο σκηνοθέτης του «Αλφαβίλ», της «Κινέζας» και του «Τρελού Πιερό» κρεμόταν σχεδόν κυριολεκτικά από τις κουρτίνες ενός κινηματογράφου για να διακόψει την προβολή, ενώ στη συμπλοκή που ακολούθησε έχασε (όπως συνήθιζε σε κάθε μεγάλη ιστορική στιγμή) τα γυαλιά του. Τελικά όμως τα κατάφερε. Χάρη κυρίως σε αυτόν και τον Τριφό, το 21ο Φεστιβάλ των Κανών διέκοψε τη λειτουργία του.
Μισό αιώνα αργότερα, στο 71ο Φεστιβάλ των Κανών, απουσιάζουν και πάλι οι ταινίες για τα προβλήματα των φοιτητών και των εργατών – παρά το γεγονός ότι οι πρώτοι καταλαμβάνουν τα ίδια πανεπιστήμια του Παρισιού από τα οποία ξεκίνησε ο Μάης του ’68.
Για άλλη μια φορά κάποιος αποφάσισε να πει στους διοργανωτές ότι βρίσκονται πίσω από την εποχή τους. Δεν το έκανε όμως με τη μαοϊκή, επαναστατική θέρμη του Γκοντάρ, αλλά με την αυτοκρατορική αλαζονεία μιας αμερικανικής εταιρείας που κυριαρχεί στην παραγωγή και διανομή ταινιών - του Netflix.
«Εάν οι Κάνες θέλουν να ξεχαστούν στην ιστορία του κινηματογράφου, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα» δήλωσε ο -ελληνικής καταγωγής- διευθυντής προγράμματος Τεντ Σαράντος.
Οι θέσεις του απηχούσαν την έπαρση του διευθύνοντος συμβούλου της εταιρείας, Ριντ Χάστινγκ, που σημείωνε ότι το μόνο που βελτιώθηκε στη διανομή ταινιών τα τελευταία τριάντα χρόνια είναι η γεύση του ποπ κορν στις αίθουσες.
Η διαμάχη με το Netflix ξεκίνησε όταν ο διευθυντής του Φεστιβάλ των Κανών, ακολουθώντας κατά γράμμα τη γαλλική νομοθεσία, ανακοίνωσε ότι δεν θα δεχθεί πρωτότυπες παραγωγές του Netflix στο διαγωνιστικό τμήμα, εάν αυτές προβληθούν στην τηλεόραση και το ίντερνετ πριν περάσουν από τις γαλλικές αίθουσες – και μάλιστα με χρονική απόσταση 36 μηνών.
Κλιμακώνοντας την αντιπαράθεση, το Netflix ανακοίνωσε ότι θα αποσύρει όλες τις ταινίες του από το φεστιβάλ.
«Είναι προφανές» έγραφε τo αμερικανικό, ηλεκτρονικό περιοδικό Salon «ότι το Netflix δεν επιθυμεί απλώς να αλλάξει τη βιομηχανία των κινηματογραφικών προβολών, θέλει να την καταστρέψει».
Οι Κάνες βέβαια φαίνεται να δίνουν μια χαμένη μάχη, καθώς ο νόμος που προβλέπει διάστημα 36 μηνών μεταξύ της κινηματογραφικής προβολής και της μετάδοσης από την τηλεόραση ή το ίντερνετ αδιαφορεί για το σύγχρονο μοντέλο παραγωγής και διανομής ταινιών στο οποίο το Netflix γίνεται ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Οι κινηματογράφοι και τα φεστιβάλ όμως δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη.
Και ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ; Αν και ο ίδιος προτίμησε να κάνει… την Κινέζα, άφησε την εταιρεία διανομής της τελευταίας του ταινίας (The Image Book) να δείξει ότι η καρδιά του βρίσκεται πιο κοντά στο Netflix παρά στις Κάνες.
«Το όνειρό μου θα ήταν να πουλήσω την ταινία στο Netflix παράλληλα με την προβολή στις Κάνες, αλλά πριν από τις κινηματογραφικές αίθουσες» δήλωσε ο διευθυντής της εταιρείας που εκπροσωπεί τις ταινίες του Γκοντάρ στα τέσσερα τελευταία Φεστιβάλ των Κανών.
Ή, όπως θα έλεγε σήμερα εκείνο το σύνθημα του Μάη του ’68: Τρέχα, σύντροφε, ο καινούργιος κόσμος σε κυνηγά.

Διαβάστε
► Μάης 1968: Ρωγμή από το μέλλον (εκδόσεις ΚΨΜ)- Με αφορμή τη συμπλήρωση μισού αιώνα από τον Γαλλικό Μάη, ο Βασίλης Μηνακάκης διηγείται και πάλι την ιστορία του 1968 μακριά από τα τετριμμένα μονοπάτια.
► Le Redoutable (2017)- Ο σκηνοθέτης Μισέλ Χαζαναβίσιους περιγράφει με χιούμορ τη ζωή του Ζαν-Λικ Γκοντάρ, θυμίζοντάς μας ότι ήταν δύσκολο να τον συμπαθήσεις και αδύνατο να τον αγνοήσεις.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Μη ξεχνάμε το έγκλημα της Οδησσού

Η Ουκρανία, μία άλλοτε τεράστια χώρα στα ανατολικά της Ευρώπης, διαλύθηκε από έναν ύπουλο εμφύλιο πόλεμο. Το δυτικό κομμάτι που προέκυψε πέρασε στα χέρια των νεοναζί του Δεξιού Τομέα, οι οποίοι έκτοτε υποστηρίζονται από τις χώρες της υπόλοιπης Ευρώπης. Μάλιστα πολλά μέσα μαζικής ενημέρωσης τους είχαν βαπτίσει ως Ουκρανούς ευρωπαϊστές. Καλυμμένοι πίσω από τις πλάτες των ευρωπαίων ηγετών, οι νεοναζί προέβησαν σε θηριωδίες κι εγκλήματα που θυμίζουν τη σκοτεινή περίοδο του γερμανικού ναζισμού.
Τι μπορεί όμως να συμβεί όταν αφήνεται το τέρας ελεύθερο; Στις 2 Μαΐου του 2014, οπαδοί της ποδοσφαιρικής ομάδας από το Χάρκοβο και μέλη του Δεξιού Τομέα οργάνωσαν πορεία στους δρόμους της Οδησσού. Κάποια στιγμή άρχισαν να προκαλούν μια ομάδα αντικυβερνητικών που είχαν ένα κιόσκι στην πλατεία Κουλίκοβο Πόλιε και συγκέντρωναν υπογραφές για την διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την ομοσπονδιοποίηση της Ουκρανίας,. Τα αίματα άναψαν κι αρκετοί αντικυβερνητικοί βρήκαν καταφύγιο στο κτίριο των συνδικάτων. Οι νεοναζί το περικύκλωσαν και έβαλαν φωτιά. Ο τελικός απολογισμός ήταν σαράντα δύο νεκροί και εκατόν εικοσιπέντε τραυματίες.
Όλα όσα συνέβησαν εκείνη τη βραδιά εξακολουθούν μέχρι σήμερα να σοκάρουν. Μαζί με τις μαρτυρίες όσων επέζησαν από τη φρικαλεότητα των νεοναζί, υπάρχουν κι αρκετές φωτογραφίες καμένων πτωμάτων, που μόνο οργή γεννούν σε κάθε σκεπτόμενο και δημοκρατικό άνθρωπο. 
Άνθρωποι πηδούσαν από τα παράθυρα για να γλιτώσουν τη φωτιά, μ’ αποτέλεσμα να τσακίζονται στο έδαφος. Τραυματισμένοι και πανικοβλημένοι γινόντουσαν αμέσως βορά στους εξαγριωμένους νεοναζί, οι οποίοι τους κλωτσούσαν στο κεφάλι και τους χτυπούσαν με ότι έβρισκαν ενώ όσοι εγκλωβίστηκαν μέσα στο κτίριο των συνδικάτων, κάηκαν ζωντανοί.
Το παραπάνω φρικιαστικό έγκλημα που συνέβη σε ευρωπαϊκό έδαφος δε παίχτηκε σε κανένα μέσο μαζικής ενημέρωσης, ούτε προκάλεσε μαζικές αντιδράσεις. Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε, κι αν γι’ αρκετούς οι φλόγες αυτές έχουν σβήσει (ή δεν άναψαν ποτέ), για μας η οργή παραμένει άσβεστη. Καθήκον μας είναι να φέρνουμε στην επιφάνεια τα εγκλήματα που αρκετοί επιδιώκουν να αποσιωπούν και αν θυμίζουμε πως ο φασισμός δε πεθαίνει από μόνος του. Κι όσο κάποιοι τον διατηρούν τόσο εκείνος δείχνει την απάνθρωπη και δολοφονική του φύση. Γι’ αυτό το λόγο δε πρέπει ποτέ να ξεχάσουμε το έγκλημα της Οδησσού.

Πρώτη δημοσίευση: aplotaria.gr

Σταθερό μέτωπο

Τα επεισόδια το βράδυ του Σαββάτου και τα ξημερώματα Κυριακής στη Μυτιλήνη και η πρωτοφανής επίθεση ακροδεξιών ομάδων κατά μεταναστών και προσφύγων είναι γνωστά. Η επίθεση των τραμπούκων, καταγγέλλουν ο ΣΥΡΙΖΑ Λέσβου αλλά και άλλες πολιτικές δυνάμεις, εναντίον των προσφύγων και μεταναστών που ήταν στην πλατεία Σαπφούς δεν ήταν μια «αναμενόμενη ενέργεια». Ήταν μια καλά σχεδιασμένη και οργανωμένη δολοφονική ενέργεια από συγκεκριμένες ομάδες ακροδεξιών, παρακρατικών στοιχείων που καμία σχέση δεν έχουν με το νησί και τις παραδόσεις του.
Το πρώτο στοιχείο που δημιουργεί ερωτηματικά είναι το γεγονός ότι οι 120 πρόσφυγες και μετανάστες συνελήφθησαν, αλλά ουδείς συνελήφθη μέχρι χθες το βράδυ από τους ακροδεξιούς που κραύγαζαν «κάψτε τους ζωντανούς» και επιτέθηκαν στους συγκεντρωμένους με ναυτικές φωτοβολίδες, πέτρες, κροτίδες και μπουκάλια. Η Αστυνομική Διεύθυνση του νησιού διαρρέει ότι συλλέγονται στοιχεία κυρίως από το Διαδίκτυο για να ταυτοποιηθούν όσοι πρωταγωνίστησαν και συμμετείχαν στα επεισόδια εναντίον των προσφύγων και της αστυνομίας. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις επιμένουν ότι όλοι αυτοί οι τραμπούκοι είναι γνωστοί. Τι έγινε όμως μέχρι τώρα για τα όσα έκαναν; Και τι έγινε μετά την επίθεση, που ήταν προσχεδιασμένη;
Είναι απολύτως σωστή η επισήμανση ότι το ελάχιστο που πρέπει να γίνει είναι να απομονωθούν τα ακροδεξιά - φασιστικά στοιχεία από τις δημοκρατικές δυνάμεις και την τοπική κοινωνία. Όμως οι τραμπούκοι προχώρησαν και σε πράξεις για τις οποίες δεν πρέπει να μείνουν ατιμώρητοι. Θα μείνει μόνο στην «έρευνα στο Διαδίκτυο» η αστυνομία;
Το δεύτερο στοιχείο που ήρθε ξανά με τραγικό τρόπο στην επιφάνεια είναι η διαχείριση του προσφυγικού. Η πολιτική, η κοινωνική, οικονομική. Η ευθύνη της κεντρικής εξουσίας και η ευθύνη της τοπικής. Δήλωσε στις 7 Απριλίου στην «Αυγή» ο νέος υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Δ. Βίτσας: «Κύρια προτεραιότητα είναι τα νησιά. Και πρέπει να λύσουμε ταυτόχρονα τρία πράγματα. Το ένα είναι πώς θα αποσυμπιεστεί η κατάσταση στα νησιά. Το δεύτερο πόσο γρήγορα αυτοί οι άνθρωποι που φτάνουν στα νησιά θα μπορούν να έχουν γνώση για το τι πρόκειται να τους συμβεί και το τρίτο να εξασφαλίσουμε το δικαίωμα των ίδιων των νησιωτών, που έχουν ανταποκριθεί στα ανθρωπιστικά τους καθήκοντα με πρωτόγνωρο παγκοσμίως τρόπο».
Η διαχείριση του προσφυγικού είναι και δύσκολη και πολύπλοκη υπόθεση. Ακριβώς γι' αυτό η κύρια προτεραιότητα την οποία έθεσε ο αρμόδιος υπουργός δεν πρέπει να μείνει σε επίπεδο διακήρυξης. Εδώ δεν επιτρέπονται καθυστερήσεις. Γιατί, εκτός από την απομόνωση των ακροδεξιών και φανατικών στοιχείων, τη σύλληψη και τιμωρία όσων συμμετείχαν στις επιθέσεις, χρειάζεται να μην υπάρχει καμία δυνατότητα να εκμεταλλεύονται οι ακροδεξιοί και φανατικοί μηχανισμοί την όποια δυσφορία εκφράζεται από κάποιους ή και την κριτική που ασκούν συμπολίτες μας. Το μέτωπο απέναντι σε όλους αυτούς πρέπει να είναι σταθερό και συνεχές.

Πηγή: Αυγή

Καιρός να αφαιρεθεί το άγαλμα του Χάρι Τρούμαν

Ο ανδριάντας του Αμερικανού προέδρου Χάρι Τρούμαν είναι ένα από τα γνωστότερα αγάλματα της πρωτεύουσας κι έχει τραβήξει την προσοχή της κοινής γνώμης πολλές φορές για αρνητικούς λόγους καθώς έχει δεχτεί τις περισσότερες επιθέσεις είτε με μπογιές, είτε με εκρήξεις, είτε με γκρέμισμα. Αυτή τη φορά χρησιμοποιήθηκε ανεπιτυχώς και το πριόνισμα.
Κάποτε η είδηση μιας ακόμη επίθεσης στο άγαλμα του Τρούμαν, περνούσε σε δεύτερη μοίρα. Στην εποχή όμως της νέας διχόνοιας, η επιχειρηματολογία όσων υποστηρίζουν την διατήρηση του αγάλματος στη θέση του, έχει περάσει σε επίπεδα γελοιότητας. Αρκετοί βιάστηκαν να συσχετίσουν τα μέλη του ΚΚΕ με τους τζιχαντιστές της Μέσης Ανατολής που γκρεμίζουν αρχαία γλυπτά κι ανατινάζουν μνημεία αλλά και με τους εγχώριους σκοταδιστές που έριξαν το αμφιβόλου αισθητικής “Phylax” του Παλαιού Φαλήρου.
Οι παραπάνω εκφραστές σφάλλουν και στις δυο περιπτώσεις. Το άγαλμα του Χάρι Τρούμαν δε μπορεί να θεωρηθεί αρχαίο γλυπτό ή ιστορικό μνημείο για ευνόητους λόγους. Επίσης ο ανδριάντας ενός πολιτικού προσώπου δε μπορεί να χαρακτηριστεί έργο τέχνης, ειδικά αν έχει στηθεί για προπαγανδιστικούς λόγους (στη συγκεκριμένη περίπτωση και για αποικιοκρατικούς). Οπότε τα μέλη του ΚΚΕ δεν έχουν ουδεμία σχέση τόσο με τους τζιχαντιστές της Μέσης Ανατολής όσο και με τους εγχώριους σκοταδιστές.
Το άγαλμα του Χάρι Τρούμαν στήθηκε το 1963 ενώ ο Αμερικανός πολιτικός βρισκόταν ακόμα στη ζωή. Για την απόφαση αυτή δε συναίνεσε η δημοτική αρχή, αλλά αυτό δεν είχε κι ιδιαίτερη σημασία για μία αποικία. Η πρωτοβουλία να στηθεί το άγαλμα ενός πολιτικού προσώπου που είναι ακόμα εν ζωή ήταν μοναδική για τα χρόνια εκείνα. Τη συναντάμε ξανά μισό αιώνα μετά όταν οι κάτοικοι του Κοσσυφοπεδίου έστησαν τον ανδριάντα του Μπιλ Κλίντον.
Για όσους τώρα, αντιδρούν με την προσπάθεια των μελών του ΚΚΕ να ρίξουν το άγαλμα, τους προτείνω να ανατρέξουν λίγο στην ελληνική αλλά και παγκόσμια Ιστορία. Εκεί θα διαπιστώσουν τα εξής εγκλήματα του συγκεκριμένου προέδρου. Ο Χάρι Τρούμαν έδωσε την εντολή να πέσουν οι δυο ατομικές βόμβες σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι, ενώ παράλληλα απειλούσε και το Τόκιο για μία τρίτη ρήψη. Στην Ελλάδα αναμείχθηκε στον ελληνικό εμφύλιο δοκιμάζοντας τις βόμβες ναπάλμ. Με το «Δόγμα Τρούμαν» η υφήλιος πέρασε στον Ψυχρό Εμφύλιο, ο οποίος αναζωπυρώθηκε πάλι. Η Ιστορία είναι μία αβαθής δεξαμενή που οφείλουμε να βουτήξουμε με σκοπό να επιστρέψουμε στην επιφάνεια γεμάτοι ορθά συμπεράσματα κι ιστορική συνείδηση.
Εφόσον εμπλουτίσουμε τις γνώσεις μας στην Ιστορία, θα κατανοήσουμε τους λόγους για τους οποίους το γκρέμισμα ή έστω η ήπια απομάκρυνση του συγκεκριμένου αγάλματος θα είναι μία κίνηση αξιοπρέπειας κι ένας συμβολισμός υπέρ της δημοκρατίας, της ελευθερίας αλλά και της ειρήνης.

Πρώτη δημοσίευση: aplotaria.gr

Σιωπή, ανοχή κι απάθεια, τα τρία υπόβαθρα του νεοναζισμού

Πριν μερικές βδομάδες, έχοντας παρακολουθήσει τα δυο συλλαλητήρια σε Θεσσαλονίκη κι Αθήνα, εξέφρασα τον προβληματισμό μου πως ο απλός λαός που κατέβηκε στις συγκεντρώσεις με τα πιο αγνά πατριωτικά αισθήματα, έδωσε πάτημα στους νεοναζί να βγουν ξανά από τις τρύπες τους. Δυστυχώς επαληθεύτηκαν οι ανησυχίες μου.
Η δολοφονική επίθεση των νεοναζί στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο Φαβέλα, δεν είναι η πρώτη καθώς είχε προηγηθεί βομβιστική επίθεση με εκρηκτικό μηχανισμό τον περασμένο Αύγουστο. Λίγους μήνες μετά συνελήφθησαν τέσσερα άτομα τα οποία ανήκουν στην ακροδεξιά οργάνωση «Απέλλα». Το χτύπημα τότε ήταν τυφλό σε αντίθεση με τη δεύτερη φορά που είχε δολοφονικό χαρακτήρα καθώς οι νεοναζί εισέβαλλαν στο χώρο με στειλιάρια και πυρσούς. Το ίδιο βράδυ υπήρξε μία ακόμη επίθεση σε ένα αυτοδιαχειριζόμενο χώρο στο Κουκάκι.
Σ’ όλη αυτήν την υπόθεση, τα συστημικά κανάλια προπαγάνδας παρουσίασαν την δολοφονική επίθεση των νεοναζί ως ένα απλό ακόμη επεισόδιο. Κάπως έτσι προσπάθησαν να παρουσιάσουν και την δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Ωστόσο για τα συστημικά κανάλια γνωρίζουμε πως είναι όργανα του εκάστοτε κεφαλαίου, το οποίο παράλληλα ρυθμίζει την ύπαρξη και τη δράση του φασισμού. Όμως η στάση τους δε δικαιολογείται διότι με το να μη παρουσιάζουν την επανεμφάνιση των νεοναζί, όχι μονάχα τους αφήνουν στο απυρόβλητο αλλά τους κάνουν πλάτες για να συνεχίσουν ανενόχλητοι την δολοφονική τους δράση.
Όμως αυτό που εξοργίζει στην όλη υπόθεση είναι η στάση της ελληνικής δικαιοσύνης καθώς απ’ αυτές τις επιθέσεις σπανίως οι δράστες συλλαμβάνονται κι οι ποινές είναι αμελητέες καθώς οι δράσεις τους χαρακτηρίζονται ως πταίσματα. Μη ξεχνάμε πως οι πολλαπλές αναβολές στη δίκη της Χρυσής Αυγής, την έχει καταντήσει ως μια φαρσοκωμωδία μεγάλης διάρκειας. Η επικινδυνότητα της παραπάνω ανοχής φάνηκε με τη στάση των συνηγόρων υπεράσπισης που χαρακτήρισαν «ασθένεια» την αιτία απουσίας της δικηγόρου Ελευθερίας Τομπατζόγλου, η οποία ήταν ένας από τους τραυματίες της κυριακάτικης επίθεσης, ενώ το συμβάν το χαρακτήρισαν ως «ατύχημα». 
Συμπτωματικά, δυο μέρες πριν την επίθεση των νεοναζί στον Πειραιά και στο Κουκάκι, παρακολούθησα την τελευταία ταινία του Φατίχ Ακίν, «Μαζί ή Τίποτα», κάτι που με βοήθησε να συνειδητοποιήσω περισσότερο πως η σιωπή της κοινωνίας, η ανοχή του κράτους κι η απάθεια της δικαιοσύνης απέναντι στον νεοναζισμός δίνουν περισσότερα περιθώρια δράσης στους δολοφόνους κι επειδή γνωρίζουμε πως κάθε δράση φέρνει κι αντίδραση, πολύ φοβάμαι πως η κατάσταση θα ξεφύγει επικίνδυνα…

Πρώτη δημοσίευση: aplotaria.gr

Αντιφασισμός τώρα, όχι προπαγάνδα

του Μάρκο Ρεβέλι*
μετάφραση - απόδοση: Αργύρης Παναγόπουλος

Η αντιφασιστική Ιταλία βγαίνει σήμερα τους δρόμους σε ένα βαρύ κλίμα. “Κλίμα βίας”, διαλλαλούν με υποκρισία τα κύρια μέσα μαζικής ενημέρωσης, παραποιώντας και πάλι το σενάριο, σαν να υπήρχε μια συμμετρική βία. Από αντίπαλες εξτρεμιστικές μειοψηφίες, εξίσου μισαλλόδοξες, ενώ στην πραγματικότητα η βία που είδαμε όχι μόνο τις τελευταίες εβδομάδες, αλλά τους τελευταίους μήνες και τα τελευταία χρόνια είναι μια εντελώς ασύμμετρη βία, διάχυτη από μια σειρά από εκφοβισμούς, εισβολές, επιθέσεις πάντα από την ίδια πλευρά, έργο των ίδων ομάδων, με τις ίδιες στολές, τα ίδια τελετουργικά, τα ίδια σύμβολα και τατουάζ: Casa Pound και Forza Nuova, με τα αντίστοιχα παραρτήματά τους. Και πάντα με τον ίδιο πολιτικό σχεδιασμό: να καταλάβουν τμήματα των πόλεων και των περιοχών που μέχρι χθες ήταν έξω από τα όρια της άκρας δεξιάς.
Μητροπολιτικές περιφέρειες, προάστια και μικρές πόλεις, περιοχές στις οποίες η περιθωριοποίηση και η κοινωνική υποβάθμιση έχουν δημιουργήσει δυσφορία και θυμό, με το “στρατηγικό” στόχο να καταστούν πολιτικοί εκφραστές και σημείο αναφοράς αυτής της δυσφορίας και της οργής.
Βικοφάρο, στις 27 Αυγούστου του προηγούμενου έτους. Ρώμη, Τιμπουρτίνο 3, στις 6 Σεπτεμβρίου. Κόμο, 28 Νοεμβρίου. Αυτά είναι τα κύρια στάδια μόνο μιας πορείας που κορυφώθηκε με την ακραία πράξη ρατσιστικής τρομοκρατίας στη Ματσεράτα στις 3 Φεβρουαρίου. Από την άλλη πλευρά ένα επεισόδιο, στο Παλέρμο, που όσο μισητό θα μπορούσε να θεωρηθεί - και αποτελεί μια αποτρόπαια πράξη ο ξυλοδαρμός ενός δεμένου ατόμου, ασύμβατο με τις αξίες του αντιφασισμού, όποια και να μπρούσε να είναι η ιδέα των πρωταγωνιστών του - σίγουρα δεν μπορεί να αλλάξει το προφίλ ενός εξαιρετικά ανησυχητικού πολιτικού πλαισίου.
Ευτυχώς, στη Ματσεράτα στις 10 Φεβρουαρίου διαδήλωσαν περισσότερα από 30 χιλιάδες άτομα που κατάλαβαν αμέσως ποιο ήταν το σωστό και δίκαιο πράγμα που έπρεπε να κάνουν.
Ευτυχώς υπάρχει και η σημερινή κινητοποίηση, η μεγάλη πλατεία της Ρώμης και οι πολλές ιταλικές πλατείες. Ακριβώς γιατί πιστεύουμε ότι η ελαχιστοποίηση της απειλής αυτού της φρικτής και ξεδιάντροπης δεξιάς αποτελεί μια πράξη αυτοκτονίας για μια ήδη τραυματισμένη δημοκρατία. Είμαστε πεπεισμένοι ότι το να δηλώνεις ότι ο φασισμός “πέθανε και τον θάψαμε”, όπως έκανε ο υπουργός Αστυνομίας Μάρκο Μινίτι, ή μας καλούσε για να αποδραματικοποιήσει και να χαμηλώσει τους τόνους, για να μην ενοχλεί μια δύσκολη προεκλογική εκστρατεία που ανεβάζει το ενδιαφέρον του κόσμου, ή αποτελεί απόδειξη κυνισμού και ανευθυνότητας. Ακριβώς γιατί γνωρίζουμε ότι η Ιταλία δεν έχει ανοσία από το μαύρο κύμα που διασχίζει την Ευρώπη. Κάθε άλλο! Ακριβώς γι 'αυτούς τους λόγους πιστεύουμε ότι κάθε άτομο που θα βγει σήμερα στους δρόμους αποτελεί μια νίκη.
Δεν πρόκειται να διεκδικήσει κανείς τα πρωτεία, ή να παίξει το ξεφτισμένο παιχνίδι της καταγγελίας και της μομφής. Ο αντιφασισμός δεν είναι ένα ελαφρύ όπλο που θα το πας στην εκλογική μάχη για να κερδίσεις μερικά δέκατα εκλογικών ποσοστών. Πρέπει να γνωρίζεις τον κίνδυνο που παραμονεύει. Αυτός ο κίνδυνος είναι μεγάλος, ενοχλητικός, κατά κάποιο τρόπο χωρίς προηγούμενο. Δεν αναβιώνουμε σήμερα την προσφιλή για μερικούς επανέκδοση των συγκρούσεων της δεκαετίας του '70, όταν χτυπούσαν σκληρά οι μαύρες συμμορίες, στην υπηρεσία των αφεντικών, που ήταν λιγότερο ή περισσότερο κρυφά, οι μυστικές υπηρεσίες με παρακρατικά χαρακτηριστικά, οι διεθνείς μυστικές υπηρεσίες, αλλά δεν είχαν μαζική συναίνεση. Ο σημερινικός νεοφασισμός - αλλά ίσως θα ήταν καλύτερα να τον ονομάσουμε νεοναζισμό – οσφρείζεται και καταλαβαίνει ότι έχει μια νέα ευκαιρία για να ριζώσει με πρωτοφανή τρόπο στις λαϊκές μάζες, για να το πούμε έτσι απλά. Για να μπορέσει να αντλήσει νέες δεξαμενές οργής.
Μετά από τις εκλογές της 4ης Μαρτίου, δεν περιμένουμε μια ζεστή άνοιξη, αλλά ένα κρύο χειμώνα εκτός εποχής. Η Ευρώπη έχει ήδη δώσει το μήνυμά της. Δεν θα έχουμε μεγάλες εκπτώσεις. Το ευρωπαϊκό κατεστημένο είναι στη φάση της διάλυσης και η Ευρωπαϊκή Ένωση με τις ισορροπίες της αποδιοργανωμένες προετοιμάζει στην Ιταλία, που έχει ένα μη βιώσιμο χρέος, μια υποδοχή που δεν θα είναι πολύ διαφορετική από αυτή που επέβαλε – μπροστά στη σιωπή όλων – στην Ελλάδα σχεδόν πριν από τρία χρόνια. Με μια ουσιαστική διαφορά: εκεί ήταν μια ισχυρή κυβέρνηση με μια ξεκάθαρη δύναμη της Αριστεράς, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που έσωσε όσους μπορούσε να σώσει από τα ευπαθή στρώματα του πληθυσμού και αποτέλεσε ένα φράγμα εναντίον της πρόκλησης της Χρυσής Αυγής, που υποχώρησε από τότε.
Εδώ δεν υπάρχει αυτό, γιατί θα έχουμε ή μια πολύ αδύναμη κυβέρνηση ή μια κυβέρνηση μιας θρασύτατης και διαιρεμένης δεξιάς: προϋποθέσεις για μια περαιτέρω κοινωνική ύφεση τεραστίων διαστάσεων που θα αυξήσει τις στρατιές των οργισμένων, των πικραμένων και των αγανακτισμένων. Τις υπερβολικές υποσχέσεις της προεκλογικής εκστρατείας δεν μπορεί παρά να τις ακολουθήσει μια ψυχρολουσία περαιτέρω στέρησης, με αποτέλεσμα να αυξηθεί η αίσθηση της εγκατάλειψης, της προδοσίας, της μοναξιάς, της εκδικητικότητας από την πλευρά εκείνων που αισθάνονται ότι είναι στη λάθος πλευρά του κεκλιμένου επιπέδου. Αυτό θα είναι το ιδανικό νερό στο οποίο προετοιμάζονται για να κολυμπήσουν οι καρχαρίες που τροφοδοτούνται από την μνησικακία, την έχθρα και την απογοήτευση.
Για το λόγο αυτό, αποτελεί πράξη ανευθυνότητας η απόφαση του υπουργού Εσωτερικών να δεχθεί στις εκλογές τα κόμματα που αναφέρονται ρητώς στο φασισμό, αντίθετα από ό,τι είχε συμβεί, πολύ σωστά, στις περιφερειακές εκλογές της Σικελίας. Το αίτημα για μια ταχεία και νόμιμη απαγόρευση των οργανώσεων όπως η Forza Nuova και η Casa Pound, έχει διαρκώς και μεγαλύτερη πολιτική σημασία, γιατί και μόνο με την παρουσία τους αποτελούν παράγοντα αναναραχών και βίας.

*Ο Μάρκο Ρεβέλι είναι Ιταλός πανεπιστημιακός και διανοούμενος, πρόεδρος του “Ιδρύματος Πιέτρο Γκομπέτι” του Τορίνο, αφιερωμένο στη δράση του αντιφασίστα διανοούμενου, ενώ ο πατέρας του Νούτο Ρεβέλι ήταν από τους πλέον γνωστούς διοικητές αντάρτικων ομάδων της Ιταλίας. Στο Τορίνο και το Κούνεο υπάρχει το “Ίδρυμα Νούτο Ρεβέλι”. Ο Μ. Ρεβέλι είναι από τους ιδρυτές της Άλλης Ευρώπης με τον Τσίπρα.
Το editorial δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Il Manifesto, το Σάββατο 24 Φεβρουαρίου 2018.

Πηγή: Αυγή

Το σπίτι της Ναζιφέ Χανούμ

του Σωτήρη Δημητριάδη*

Στις 14 του Γενάρη μια ομάδα ακροδεξιών αποσπάστηκε από το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης για το Μακεδονικό και έβαλε φωτιά στο δίπατο νεοκλασικό στη γωνία Στρατού και Σαρανταπόρου. Τελευταία ιδιοκτήτρια του εντυπωσιακού, παρά την εγκατάλειψη μισού και πλέον αιώνα, κτιρίου ήταν η μουσουλμάνα Θεσσαλονικιά Ναζιφέ Χανούμ.
Η Ναζιφέ γεννήθηκε το 1873 σε μια μικτή οθωμανική οικογένεια (η μητέρα της Χαβά Χανούμ ήταν σαλονικιά Εβραία και μεταστράφηκε στο Ισλάμ με το γάμο της), όταν η Θεσσαλονίκη διατηρούσε ακόμα τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα της και το ρόλο ενός από τα μεγαλύτερα λιμάνια της Μεσογείου. Το 1906 ο δεύτερος σύζυγός της τής έχτισε ένα σπίτι στην ανερχόμενη συνοικία των Εξοχών, στο εκλεκτικό στυλ που ήταν η μόδα της εποχής. Σε εκείνο το σπίτι, η Ναζιφέ είδε από κοντά τα δραματικά γεγονότα του πρώτου μισού 20ου αιώνα, από την επανάσταση των Νεότουρκων ως τους Βαλκανικούς, και από την πυρκαγιά του 1917 ως την ανταλλαγή των πληθυσμών, που σημάδεψαν την ιστορία της Θεσσαλονίκης και της ευρύτερης περιοχής της.
Αν και μουσουλμάνα, η Ναζιφέ εξαιρέθηκε από την ανταλλαγή χάρη στη σερβική της υπηκοότητα, και συνέχισε να ζει στο σπίτι της, το οποίο σταδιακά ενσωματώθηκε στο πολεοδομικό συγκρότημα. Για να καλύπτει τις προσωπικές της ανάγκες, χώρισε το σπίτι σε δωμάτια, τα οποία νοίκιαζε σε οικογένειες προσφύγων από τη Μικρασία και εβραίων πυρόπληκτων του ’17. Μετά το θάνατό της το 1941, το σπίτι πέρασε στην κυριότητα του ελληνικού δημοσίου ελλείψει νομίμων απογόνων. Δύο χρόνια αργότερα, τα κατοχικά στρατεύματα έστειλαν τους εβραίους ενοίκους της, τους συγγενείς της από την πλευρά της μητέρας της, μαζί με τους υπόλοιπους εβραίους κατοίκους της πόλης, σύνολο 45.000 άτομα, στα στρατόπεδα του θανάτου. Το κτίριο σταδιακά εγκαταλείφθηκε, επέζησε του σεισμού του ’78, κρίθηκε διατηρητέο, αλλά δεν αναστηλώθηκε. Πριν κάποια χρόνια, η αναρχική συλλογικότητα της Libertatia έστησε στο χώρο μια κατάληψη και προχώρησε σε κάποιες βασικές εργασίες συντήρησης.

Η αποσιώπηση της ιστορίας

Στόχος του εμπρησμού ήταν βέβαια η κατάληψη και όχι η ιστορία του κτιρίου, η οποία θα τους ήταν μάλλον ξένη. Το ιστορικό φαντασιακό του εθνικισμού είναι επιλεκτικό και ο ελληνικός εθνικισμός δεν αποτελεί εξαίρεση. Αρχίζει στο Μεγαλέξανδρο, σταματάει για λίγο στο Βυζάντιο και κάνοντας ένα άλμα πέντε αιώνων καταλήγει στις εθνικές εποποιίες του 20ου αιώνα με τελευταία το «νέο Μακεδονικό Αγώνα» του 1992. Ό,τι δε χωράει στην ως άνω αφήγηση -οι Εβραίοι που αποτελούσαν την πλειονότητα των κατοίκων της Θεσσαλονίκης επί τέσσερις αιώνες, η οθωμανική αυτοκρατορική κληρονομιά, οι συμπαγείς μουσουλμανικοί και σλαβόφωνοι πληθυσμοί στη μακεδονική ενδοχώρα, η πείσμονα πολιτισμική και γλωσσική πολυμορφία της περιοχής μέχρι και το Β΄ Παγκόσμιο- αποσιωπώνται. Μια τέτοια αφήγηση επικάθεται σε πολύ συγκεκριμένες διεργασίες, που σφράγισαν τη μεταπολεμική περίοδο, ειδικά στη βόρεια Ελλάδα. Μετά τον εμφύλιο, η εθνικοφροσύνη επέτρεψε την προνομιακή σχέση των φορέων της με το κράτος, και κάλυψε ιδεολογικά μια πρωταρχική συσσώρευση που βασίστηκε στην οικειοποίηση της κινητής και ακίνητης περιουσίας των δολοφονηθέντων εβραίων και, αργότερα, των πολιτικών εξορίστων και προσφύγων του Εμφυλίου. Το κεφάλαιο αυτό επενδύθηκε κατά κύριο λόγο στην οικοδομή, τροφοδοτώντας την αστική ανάπτυξη του ’50 και ’60, και διαγράφοντας τα ίχνη του οθωμανικού παρελθόντος από τον αστικό ιστό της Θεσσαλονίκης και των υπόλοιπων πόλεων της ελληνικής Μακεδονίας. Τα τελευταία 15 περίπου χρόνια, πολλοί από εμάς είχαμε πιστέψει ότι η Θεσσαλονίκη τουλάχιστον είχε επιλέξει μια διαφορετική σχέση με το παρελθόν της. Ο αγώνας κάποιων λίγων αρχιτεκτόνων και υπαλλήλων της αρχαιολογικής υπηρεσίας για τη διάσωση της αστικής κληρονομιάς της πόλης, συμπληρώθηκε από το έργο μιας νέας γενιάς ιστορικών, που αποκάλυψαν τον ιστορικό πλούτο της οθωμανικής περιόδου. Η έκδοση της «Πόλης των Φαντασμάτων» του Μαρκ Μαζάουερ το 2004 (μεταφράστηκε στα ελληνικά δυο χρόνια αργότερα) βοήθησε ώστε αυτή η γνώση να φύγει από το στενό κύκλο των ειδικών και να διαχυθεί στο ευρύ κοινό της Θεσσαλονίκης. Το βιβλίο προκάλεσε μεγάλη αίσθηση, ακριβώς επειδή η εικόνα που σκιαγραφούσε για την πόλη, ειδικά για το γύρισμα του 20ου αιώνα, ήταν σαφώς κολακευτική σε σχέση με το παρόν της: από κοσμοπολίτικο λιμάνι στην πρώτη γραμμή του οθωμανικού εκσυγχρονισμού και κέντρο του διακομετακομιστικού εμπορίου μιας αυτοκρατορίας, η σύγχρονη Θεσσαλονίκη είχε μετατραπεί σε «φραπεδούπολη», με την οικονομία της κατεστραμμένη από την αποβιομηχάνιση, έρμαιο μιας διεφθαρμένης κλίκας νεόκοπων μακεδονομάχων πολιτικών.

Προσπάθειες αποκατάστασης

Το «φαινόμενο Μαζάουερ» ανέλαβε να εκπροσωπήσει στο επίπεδο της τοπικής αυτοδιοίκησης ο Γιάννης Μπουτάρης, που εκλέχτηκε δήμαρχος το 2010. Η προοπτική που πρόσφερε στην πόλη ήταν απλή: μια εκ νέου σχέση της Θεσσαλονίκης με το σύνολο της ιστορίας της, μια οικειοποίηση του οθωμανικού και πολυπολιτισμικού παρελθόντος, μια ειλικρινής συζήτηση για το πώς αυτό το παρελθόν αποσιωπήθηκε και εξαλείφθηκε (και μια εξίσου ειλικρινής ανάληψη ευθυνών για το ρόλο της πόλης και των αρχών της στη μαζική δολοφονία των εβραίων πολιτών της) αποτελούν πρώτα και κύρια ηθική ευθύνη του δήμου και των πολιτών. Ταυτόχρονα, είναι και μέσο για να βρει η Θεσσαλονίκη τη θέση της στο χάρτη των σύγχρονων ευρωπαϊκών πόλεων. Η αναζωογόνηση των ιστορικών και συμβολικών δεσμών της πόλης με τους υπόλοιπους μετόχους του οθωμανικού παρελθόντος, από τα Βαλκάνια μέχρι την Τουρκία και το Ισραήλ, θα προσέφερε το απαραίτητο συμβολικό κεφάλαιο, ώστε η πόλη να μπορεί να προσελκύει επενδυτές και επισκέπτες, δίνοντας νέες προοπτικές για την οικονομία της. Η θετική δημοσιότητα που προσέλκυσαν τα ανοίγματα της δημοτικής αρχής, η αύξηση του τουρισμού και ο νέος λόγος περί της τοπικής ιστορίας είχαν αποτελέσματα.
Τα όρια του νέου μοντέλου ήταν ορατά από την αρχή. Η πόλη βρήκε ευκολότερη τη συνάντηση με το κοσμοπολίτικο παρελθόν των Εβραίων και των Μουσουλμάνων από ό,τι την αποδοχή του σύγχρονου κοσμοπολιτισμού της μετανάστευσης και της προσφυγιάς. Η μετονομασία της πλατείας Καραϊσκάκη σε Δυρραχίου, στα πλαίσια της σύσφιξης των σχέσεων με την αδελφή αλβανική πόλη, προκάλεσε έντονες αντιδράσεις από ακροδεξιά στοιχεία, τα ίδια στοιχεία που κινητοποιήθηκαν ενάντια στη μεταστέγαση των σύριων προσφύγων και τη φοίτηση των παιδιών τους στα δημόσια σχολεία. Η προοπτική για τη λύση βάσει συμβιβασμού του μακεδονικού έδωσε ένα βήμα για την εκ νέου έκφραση του εθνικιστικού λόγου, οργανωμένα και μαζικά, στο συλλαλητήριο της 14ης Ιανουαρίου.
Η πυρκαγιά που προκλήθηκε στο σπίτι της Ναζιφέ Χανούμ κατέστρεψε την ξύλινη και περίτεχνα διακοσμημένη οροφή, αλλά ευτυχώς δε φαίνεται να προκάλεσε σημαντικές ζημιές στους εξωτερικούς τοίχους. Το κτίριο μπορεί (και επείγει) να αναστηλωθεί. Μέχρι τη στιγμή της ανακαίνισής του, ας είναι μια υπενθύμιση για την ανάγκη της οικοδόμησης ενός διαφορετικού παρελθόντος για ένα καλύτερο μέλλον για τη Θεσσαλονίκη.

* Ο Σωτήρης Δημητριάδης είναι καθηγητής Τουρκολογίας.

Πηγή: Εποχή