Προβολή του ντοκιμαντέρ "Σε μια Στιγμή Κινδύνου"

 

Νιώθω μεγάλη ικανοποίηση που βρίσκω τον τόπο μου γεμάτο εκδηλώσεις και δρώμενα, παρόλο που βρισκόμαστε στην καρδιά του χειμώνα. Όμως χαίρομαι ιδιαίτερα για την αυριανή προβολή του βραβευμένου ντοκιμαντέρ «Σε μια στιγμή κινδύνου» (μια κοινωνία που ταλαντεύεται ανάμεσα στον εκφασισμό της και την αλληλεγγύη), η οποία θα πραγματοποιηθεί στο φιλόξενο χώρο του Αντίβαρου (Καλοπλύτου 44), καθώς γνωρίζω το εξαιρετικό έργο του Ιάσονα Μπάντιου, της Σταυρούλας Πουλημένη και του Θεόφιλου Καλαϊτζίδη. 

Οι συντελεστές της ταινίας πατάνε πάνω στη μνήμη και στη λήθη αλλά και στις προσπάθειες που γίνονται για να καταγραφεί η «επίσημη» ιστορία μιας χώρας, αποσιωπώντας δυσάρεστα συμβάντα κι εγκληματικές πράξεις. Όμως κάποια από τα πρόσφατα γεγονότα ήταν τόσο έντονα, που δυστυχώς φανέρωσαν το κεκαλυμμένο σκοτεινό προσωπείο της ελληνικής κοινωνίας. Ένα προσωπείο που δυστυχώς δύσκολα μπορεί να κρυφτεί ξανά. Τόσο με την προσφυγική κρίση όσο και με τα συλλαλητήρια για το όνομα της Βορείου Μακεδονίας, γίναμε μάρτυρες μιας κοινωνίας που ταλαντεύεται επικίνδυνα ανάμεσα στον εκφασισμό και την αλληλεγγύη. 

Η ταινία επιχειρεί να αναδείξει το νήμα του υπόγειου αυτού «πολέμου» και της διάχυσης της ρητορικής του μίσους προς τον άλλον, τον ξένο, τον γείτονα, τον πρόσφυγα και το καθετί διαφορετικό. Επίσης, η ταινία αποτελεί μια προσπάθεια σύνδεσης των γεγονότων, μέσα από τα μάτια της αλληλεγγύης. Πάνω σ’ αυτό το κομμάτι, δίνεται χώρος σε ανθρώπους που βίωσαν έντονα την περίοδο αυτή να παρουσιάσουν τις δικές τους μαρτυρίες. Παράλληλα, ερευνά το πώς οι κρατικές πολιτικές και τα Μ.Μ.Ε. ενίσχυσαν το κλίμα του φόβου, της βίας και του ρατσισμού, αντί να προστατεύουν τους φτωχούς και τους αδύναμους. 

Μέσα από το μωσαϊκό των παραπάνω αφηγήσεων, γίνεται μια προσπάθεια εντοπισμού διεξόδων από αυτή την κατάσταση, μέσω του αγώνα για μια κοινωνία που η αλληλεγγύη θα αποτελεί καθημερινή πράξη και οδηγό μιας διαφορετικής ζωής, που θα συμπεριλαμβάνει όλους και όλες. 

Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό, ειδικά στον τόπο μας που βίωσε έντονα αρκετά απ’ τα παραπάνω γεγονότα, να συναντηθούμε στο Αντίβαρο και να συζητήσουμε τόσο με τους συντελεστές όσο και μεταξύ μας μετά την προβολή του ντοκιμαντέρ. 

Συντελεστές: 

Σενάριο – σκηνοθεσία – παραγωγή: Θεόφιλος Καλαϊτζίδης, Ιάσων Μπάντιος, Σταυρούλα Πουλημένη 

Έρευνα: Ιάσων Μπάντιος, Σταυρούλα Πουλημένη 

Φωτογραφία – μοντάζ: Θεόφιλος Καλαϊτζίδης 

Μουσική: Σταμάτης Πασόπουλος 

Ηχοληψία: Σίμος Λαζαρίδης, Ενές Αχμέτ Κεχαγιά 

Μίξη Ήχου: Σίμος Λαζαρίδης 

Επιστημονικός συνεργάτης: Δημοσθένης Παπαδάτος Αναγνωστόπουλος 

Αφήγηση: Φούλης Μπουντούρογλου, Δώρα Νεστορίδου 

Με την υποστήριξη του ελληνικού παραρτήματος του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ

Η υποκρισία της Δύσης

του Κάρλο Ροβέλι*

(επιμέλεια: Θανάσης Γιαλκέτσης) 

Λίγες φορές έχω αισθανθεί, όπως αυτή την περίοδο, τόσο απόμακρος από όλα όσα διαβάζω στις εφημερίδες και βλέπω στην τηλεόραση σχετικά με τον πόλεμο που διεξάγεται στην Ανατολική Ευρώπη. Λίγες φορές έχω αισθανθεί ότι διαφωνώ τόσο πολύ με τους κυρίαρχους λόγους. Ισως από τον καιρό της εφηβείας μου έχω να αισθανθώ ξανά τόσο πληγωμένος και προσβεβλημένος από τον δημόσιο λόγο γύρω μου. Αναρωτιέμαι γιατί. Στο βάθος διαφωνώ συχνά με τις πολιτικές και ιδεολογικές επιλογές των χωρών στις οποίες ζω, αλλά αυτό είναι φυσιολογικό –είμαστε τόσο πολλοί και έχουμε διαφορετικές γνώμες, διαφορετικές ερμηνείες του κόσμου. Επειτα, ακόμα και για τον πασιφισμό μου είμαι τελικά τόσο βέβαιος; Εχω αμφιβολίες, όπως όλοι. 

Γιατί τότε αισθάνομαι τόσο αναστατωμένος, πληγωμένος, τρομαγμένος από όσα διαβάζω σε όλες τις εφημερίδες και ακούω να επαναλαμβάνονται συνεχώς στην τηλεόραση, στους διαρκείς λόγους για τον πόλεμο; 

Σήμερα το κατάλαβα. Το κατάλαβα επιστρέφοντας νοερά στην περίοδο της πρώτης εφηβείας μου, όταν πριν από τόσα χρόνια η νεολαία πολλών χωρών του κόσμου άρχισε να εξεγείρεται ενάντια σε μια κατάσταση πραγμάτων που της φαινόταν λαθεμένη. Τι ήταν εκείνη η πρώτη ώθηση για αλλαγή; Δεν ήταν η κοινωνική αδικία, δεν ήταν οι λαοί που σφαγιάζονταν από τις ναπάλμ, όπως οι Βιετναμέζοι, δεν ήταν ο καθωσπρεπισμός, ο φαρισαϊσμός, ο βλακώδης αυταρχισμός των σχολείων και των Πανεπιστημίων, αλλά ήταν κάτι πιο απλό, πιο άμεσο, εκείνο που πλήγωσε τη νεολαία πριν από μισό αιώνα και πυροδότησε τις εξεγέρσεις τόσων νέων της εποχής: η υποκρισία του ενήλικου κόσμου. 

Η ενστικτώδης συνειδητοποίηση από τη νεανική διαύγεια του ότι τα επιδεικτικά διακηρυσσόμενα ιδεώδη ήταν «τάφοι κεκονιαμένοι»· ότι οι διακηρυγμένες ευγενείς αξίες ήταν η συγκάλυψη ενός μικρόψυχου εγωισμού· ότι η έντονη ηθικολογία, η πομπώδης σοβαροφάνεια του σχολείου, το υποτιθέμενο κύρος των θεσμών ήταν η συγκάλυψη προνομίων, εκμετάλλευσης, μικροτήτων και ευτελειών. 

Για τα διαυγή μάτια ενός νέου ή μιας νέας αυτό ήταν ανυπόφορο. Από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια. Ο κόσμος μού φαίνεται απείρως πιο πολύπλοκος από όσο μου φαινόταν τότε. Την αυταπάτη ότι όλα μπορούν να γίνουν καθαρά και έντιμα στον κόσμο την έχω χάσει εδώ και καιρό. Αλλά η έκρηξη της υποκρισίας της Δύσης σε αυτή την τελευταία χρονιά δεν έχει προηγούμενο. 

Ξαφνικά η Δύση -όλοι μαζί εν χορώ- άρχισε να εξυμνεί τον εαυτό της ως τον κάτοχο των αξιών, τον πρόμαχο της ελευθερίας, τον προστάτη των αδύναμων λαών, τον εγγυητή της νομιμότητας, τον φύλακα της ιερότητας της ανθρώπινης ζωής, τη μοναδική ελπίδα για έναν κόσμο ειρήνης και δικαιοσύνης. Αυτός ο ύμνος για το πόσο καλή και δίκαιη είναι η Δύση και το πόσο κακά είναι τα αυταρχικά κράτη είναι ένας ομόφωνος χορός, που επαναλαμβάνεται ασταμάτητα από κάθε άρθρο εφημερίδας και από κάθε τηλεοπτικό σχολιαστή. Η θηριώδης κακία του Πούτιν επισημαίνεται και καταδικάζεται συνεχώς. 

Κάθε βόμβα που πέφτει στην Ουκρανία μάς επαναλαμβάνει πόσο η Ρωσία είναι το κακό και εμείς το καλό. Θα ήμουν ευτυχής να ενώσω τη φωνή μου με τον χορό, αν κάθε φορά που καταδικάζουμε το γεγονός -το απολύτως καταδικαστέο- ότι μια στρατιωτική δύναμη, επικαλούμενη ανόητα προσχήματα, επιτέθηκε σε μια κυρίαρχη χώρα, η Δύση προσέθετε: «Και εγώ η Δύση επομένως δεσμεύομαι να μην κάνω ποτέ τίποτα παρόμοιο στο μέλλον, όπως το έκανα στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Γρενάδα, στην Κούβα και σε τόσες άλλες χώρες. Το έχουμε κάνει, αλλά τώρα που το κάνουν οι Ρώσοι αντιλαμβανόμαστε πόσο οδυνηρό είναι και δεν θα το ξανακάνουμε». 

Θα ήμουν ευτυχής να ενώσω τη φωνή μου με τον χορό αν κάθε φορά που καταδικάζουμε το γεγονός -το απολύτως καταδικαστέο- ότι τα σύνορα των εθνών δεν γίνονται σεβαστά και η Ρωσία αναγνώρισε την ανεξαρτησία του Ντονμπάς, η Δύση προσέθετε: 

«Και εγώ η Δύση επομένως δεσμεύομαι να μην κάνω ποτέ τίποτα παρόμοιο στο μέλλον, όπως έκανα όταν αναγνώρισα αμέσως την ανεξαρτησία της Σλοβενίας και της Κροατίας, αλλάζοντας τα σύνορα της Ευρώπης και πυροδοτώντας έναν πολύ αιματηρό εμφύλιο πόλεμο με την αφαίρεση εδαφών από τη Γιουγκοσλαβία». Θα ήμουν ευτυχής να ενώσω τη φωνή μου με τον χορό, αν κάθε φορά που καταδικάζουμε το γεγονός -το απολύτως καταδικαστέο- ότι η Μόσχα βομβαρδίζει το Κίεβο σκοτώνοντας αθώους αμάχους, επικαλούμενη ως αιτία το ότι το Κίεβο βομβάρδιζε το Ντονμπάς, η Δύση προσέθετε: «Και εγώ η Δύση δεσμεύομαι να μην κάνω ποτέ τίποτα παρόμοιο, όπως έχω κάνει όταν βομβάρδιζα το Βελιγράδι σκοτώνοντας χίλιους ανθρώπους, γυναίκες και αθώα παιδιά, επικαλούμενη ως αιτία το ότι το Βελιγράδι βομβάρδιζε το Κόσοβο». 

Θα ήμουν ευτυχής να ενώσω τη φωνή μου με τον χορό, αν κάθε φορά που καταδικάζουμε το γεγονός -το απολύτως καταδικαστέο- ότι η Ρωσία αξιώνει να αλλάξει το πολιτικό καθεστώς του Κιέβου, επειδή αυτό το καθεστώς εναντιώνεται σε αυτήν, η Δύση προσέθετε: 

«Και εγώ η Δύση επομένως δεσμεύομαι να μην κάνω ποτέ τίποτα παρόμοιο στο μέλλον, όπως έχω κάνει όταν βομβάρδισα τη Λιβύη, εισέβαλα στο Ιράκ, αποσταθεροποίησα κυβερνήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, από τη Μέση Ανατολή ώς τη Νότια Αμερική, από τη Χιλή ώς την Αλγερία, από την Αίγυπτο ώς την Παλαιστίνη, κάθε φορά που ένας λαός ψήφιζε υπέρ μιας κυβέρνησης που δεν ευνοούσε τα δυτικά συμφέροντα, όταν ανέτρεψα δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις, όπως στην Αλγερία, στην Αίγυπτο ή στην Παλαιστίνη, για να υποστηρίξω αντίθετα δικτατορίες όπως στη Σαουδική Αραβία μόνο επειδή με συμφέρει, παρ’ όλο που οι Σαουδάραβες συνεχίζουν να σφαγιάζουν τους πολίτες της Υεμένης». 

Και θα διαφωνούσα, αλλά ίσως δεν θα ήμουν τόσο αηδιασμένος, αν απλώς άκουγα να λένε: «Είμαστε οι πιο ισχυροί, θέλουμε να κυριαρχήσουμε στον κόσμο με τη βία των όπλων, για να υπερασπιστούμε τον πλούτο μας, και θα κυριαρχήσουμε». Τουλάχιστον δεν θα ήταν υποκρισία, τουλάχιστον θα μπορούσαμε να συζητήσουμε αν αυτή είναι ή όχι μια διορατική επιλογή και μήπως είναι πιο διορατικό να σταματήσουμε τη σύγκρουση και να αναζητήσουμε τη συνεργασία.

*Γεννημένος στη Βερόνα το 1956, ο Κάρλο Ροβέλι είναι καθηγητής Θεωρητικής Φυσικής και έχει διδάξει σε Πανεπιστήμια της Ιταλίας και των ΗΠΑ. Σήμερα διευθύνει το Κέντρο Θεωρητικής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Μασσαλίας. Στη γλώσσα μας κυκλοφορούν τα έργα του: «Επτά σύντομα μαθήματα Φυσικής» και «Η πραγματικότητα δεν είναι αυτό που φαίνεται» (Πατάκης 2016 και 2019 αντίστοιχα).

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Για μια νέα άνοιξη

 

Η μαζικότητα του δημοκρατικού ξεσηκωμού που συντελείται στη χώρα μας τις τελευταίες μέρες, δε μπορεί να χωρέσει σε καμιά οθόνη, όσο μεγάλη κι αν είναι αυτή. Για μια ακόμη φορά, η ιστορία μέσω ενός άθλιου σκοταδιστικού καθεστώτος, μας δίνει τη δυνατότητα να ζήσουμε την πολυπόθητη άνοιξή μας. Στο χέρι μας είναι να την κερδίσουμε, έχοντας ακόμη ζωντανές τις μνήμες του 2012. 

Σ' αυτές τις πρωτόγνωρες στιγμές που ζούμε ξανά, θα ήθελα να σταθώ στην ευγενική όψη του συγκεκριμένου κυρίου, που στάθηκε στην οδό Τσιμισκή κι αφού πρώτα ακούμπησε το μπαστούνι του στον τοίχο, ύψωσε γεμάτος ελπίδα και δυναμισμό τη γροθιά του, παρακολουθώντας τους νέους που πλημμύρισαν τους δρόμους της Θεσσαλονίκης. Μ' αυτήν του την πράξη, η εμπειρία του παρελθόντος ενώνεται με την οργή του παρόντος και το δυναμικό πάθος για ένα καλύτερο μέλλον. 

Το μόνο σίγουρο είναι πως μέρα με τη μέρα, το ποτάμι γίνεται όλο και πιο ορμητικό.

Ως πότε θα ανεχόμαστε αυτόν τον εφιάλτη;

 

Σε μια περίοδο που έχουμε γεμίσει με πρόσωπα βιαστών και παιδεραστών αλλά και χυδαίων δημοσιογράφων, σιχαμένων δικηγόρων κι άθλιων πολιτικών που προσπαθούν με κάθε τρόπο να καλύψουν τα τέρατα, θα ήθελα να μνημονεύσω το λαμπρό πρόσωπο της κ.Κωνσταντίνας Ριτσάτου, καθηγήτριας του τμήματος θεάτρου στο ΑΠΘ, μιας ηρωίδας που στάθηκε αγέρωχη απέναντι στους ένστολους εισβολείς, σε μια ύστατη προσπάθεια να σώσει τόσο τον φοιτητή όσο και την ιδέα του πανεπιστημιακού ασύλου. Στο πρόσωπο της γυναίκας αυτής αλλά και στα μετέπειτα λεγόμενά της, θα μπορούσα να διακρίνω συνειρμικά τα σαστισμένα πρόσωπα των γονιών μας, οι οποίοι ανήκουν στην ηλικιακή κατηγορία που υπήρξε η μεγαλύτερη δεξαμενή ψήφων στη χειρότερη και πιο απάνθρωπη κυβέρνηση από εποχής Κωλέττη. 

Μέσα σε λιγότερο από δυο χρόνια οι "άριστοι" κατάφεραν να ρίξουν σε κώμα την ασθενική αστική δημοκρατία της χώρας, καταργώντας κάθε δομή κοινωνικής αλληλεγγύης, εμποδίζοντας με κάθε τρόπο τις ελεύθερες φωνές, γονατίζοντας την ήδη ρημαγμένη κοινωνία με περισσότερη αστυνομοκρατία, καταστρέφοντας μνημεία (Ακρόπολη, Μυκήνες, αρχαία στο σταθμό μετρό Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη) είτε από αδιαφορία είτε προς όφελος μεγαλοεργολάβων, τρομοκρατώντας ξανά φιλήσυχους κατοίκους (Χίο, Λέσβο, Τήνο) όπως έκαναν κάποτε σε Κερατέα και Χαλκιδική και περιμένοντας με σαρδόνιο χαμόγελο τον θάνατο του απεργού πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα. 

Μέσα σε είκοσι μήνες, οι κυβερνώντες γέμισαν τις σελίδες της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδος με μια ατελείωτη λίστα ντροπιαστικών αποφάσεων και πράξεων, φουντώνοντας μέρα με την μέρα ένα ασφυκτικό ερώτημα πάνω από την αγανακτισμένη κοινωνία. "Ως πότε θα ανεχόμαστε αυτόν τον εφιάλτη;".

Μεθεόρτιες σκέψεις δημοκρατικής αφύπνισης κι αντιφασιστικής δράσης...

Η Τετάρτη που μας πέρασε θα μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη όλων. Θα 'ναι μια από τις ημερομηνίες που θα θυμόμαστε πεντακάθαρα το που βρισκόμασταν τη στιγμή που συνέβη, πως το βιώσαμε και τι συναισθήματα νιώσαμε. Κάτι αντίστοιχο με την 11η Σεπτέμβρη, για την οποία παρόλο που έχουν περάσει δυο δεκαετίες, θυμάμαι λεπτό προς λεπτό εκείνο το τόσο μακρινό μεσημέρι της Τρίτης που άλλαξε το ρου της ιστορίας. 

Την Τετάρτη θα τη θυμόμαστε για την μεγαλειώδη κραυγή αξιοπρέπειας, περηφάνειας κι ελευθερίας που ακούστηκε σ' ολόκληρο το λεκανοπέδιο, τρομάζοντας ακόμη και τους ένστολους νεοναζί, οι οποίοι λίγα δευτερόλεπτα μετά το άκουσμα της καταδίκης της Χρυσής Αυγής ως εγκληματική οργάνωση, επιτέθηκαν απρόκλητα στο πλήθος, διαλύοντας μια πρωτόγνωρη γιορτή της δημοκρατίας.

Κι όμως, όσα δακρυγόνα κι αν πέσανε για να αντικαταστήσουν τα δάκρυα χαράς σε δάκρυα πόνου κι όσες βόμβες κρότου-λάμψης κι αν έσκασαν για να καλύψουν έστω και για λίγο τις ζητωκραυγές του ενθουσιασμένου πλήθους, εμείς συνεχίσαμε και θα συνεχίζουμε να φωνάζουμε αυτό που τόσα χρόνια δηλώναμε, πως οι ναζί ήταν, είναι και θα είναι εγκληματίες. 

Το γνωρίζαμε πριν την απόφανση της δικαιοσύνης. Δε περιμέναμε την καταδίκη της νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης Χρυσής Αυγής για να το διαλαλήσουμε. Όμως τώρα οι φωνές μας έχουν έναν άλλον δυναμισμό. Πήραμε μια επιπλέον ώθηση για να εξαλείψουμε και τα όποια υπολείμματα νεοφασισμού και νεοναζισμό έχουν απομείνει στην ελληνική κοινωνία. 

Από την Τετάρτη κι έπειτα πολλοί θιασώτες των νεοναζί έχασαν τη γη κάτω από τα πόδια τους και πολλά από τα τηλεοπτικά παπαγαλάκια που μέχρι πρότινος τους σιγοντάριζαν, πλέον δεν μπορούν να κρύψουν την ταραχή τους. Κάποιοι εξανίστανται που τους κατηγορούμε πως ήταν για χρόνια αγκαζέ με τους νεοναζί. Όμως όσο κι αν φωνάζουν, δε θα καταφέρουν ποτέ να συγκαλύψουν τα ντοκουμέντα που τους εκθέτουν. Κάποιοι λιγοστοί σκύβουν το κεφάλι και προσπαθούν να αλλάξουν τη συζήτηση για να αποφύγουν τις ευθύνες που τους αναλογούν, αλλά ούτε αυτό τους γλιτώνει καθώς ο στρουθοκαμηλισμός τους εκθέτει ακόμη περισσότερο. Και τέλος υπάρχουν οι πιο σιχαμένοι που στεγάζονται σε ένα συγκεκριμένο τηλεοπτικό σταθμό που η ύπαρξή του χρόνια τώρα ρυπαίνει τα δέλτα του Φαλήρου. Αυτοί οι ανεκδιήγητοι παραχαράκτες της αλήθειας και της ενημέρωσης, συνεχίζουν να διασπείρουν την τρισκατάρατη χολή τους μέσα από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες. Γι΄ αυτούς (αλλά και για τους υπόλοιπους) υπάρχει μια μόνο λύση. Κλείσιμο τηλεόρασης και συνεχής έκθεση του γκεμπελικού τους έργου μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι η πιο αξιοπρεπής πράξη με την οποία μπορούμε να αποδείξουμε πως αυτές οι ανήθικες μαριονέτες των ολιγαρχών δεν ανήκαν ποτέ στο δημοκρατικό τόξο της χώρας. 

Επίσης υπάρχουν αρκετά πολιτικά πρόσωπα, που συνεχώς υποστήριζαν την ύπαρξη της Χρυσής Αυγής και κάλυπταν την βρώμικη δράση της. Πως γίνεται να ξεχάσουμε τις δηλώσεις για συνεργασία με μια σοβαρή Χρυσή Αυγή ή τις αναφορές σημαντικών πολιτικών προσώπων που αποκαλούσαν τους νεοναζί "αδελφό κόμμα" με την Νέα Δημοκρατία; Πως γίνεται να αγνοήσουμε τους δεκάδες φακέλους που παραδόθηκαν στη δικαιοσύνη μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα; Που ήταν κρυμμένοι τόσα χρόνια και γιατί; Υπάρχουν ονόματα, υπάρχουν δηλώσεις, υπάρχουν βίντεο, υπάρχουν άρθρα, υπάρχουν παρεμβάσεις. Όλα αυτά δεν πρέπει να ξεχαστούν και να πεταχτούν στο κάλαθο της λήθης. Οφείλουμε κάθε μέρα να τα θυμίζουμε στον κόσμο ώστε να καταλάβει κι ο πιο αδαής πως ο νεοφασισμός κι ο νεοναζισμός δεν νικήθηκαν ολοκληρωτικά με την καταδικαστική απόφαση του Εφετείου αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν και να δρουν γραβατωμένοι. Και δε θα σταματήσουμε να το φωνάζουμε μέχρι να αποδειχτεί η κεκαλυμμένη φασιστική ιδεολογία κι αυτών των προσώπων. 

Έπειτα, έχουμε τους θιασώτες του νεοναζιστικού μορφώματος. Όλους αυτούς τους τραγουδιστές που υμνούσαν τη δράση της Χρυσής Αυγής. Όλους αυτούς που εισχώρησαν στα τάγματα εφόδου, ξυρίζοντας το κεφάλι και φορώντας μαύρα μπλουζάκια με στρατιωτικά παντελόνια κι αρβύλες για να προκαλέσουν τρόμο όχι μόνο στις αδύναμες κοινωνικές ομάδες αλλά και στους αποστασιοποιημένους συμπολίτες μας. Όλοι αυτοί που είχαν ενεργό δράση ως στρατιωτάκια των καταδικασμένων νεοναζί εγκληματιών της Χρυσής Αυγής, που θα κρυφτούν τώρα; Τι δικαιολογία θα 'χουν να πουν; Όχι πως είχαν δικαιολογίες ή επιχειρήματα πριν. 

Στο νησί μου για παράδειγμα, όπου η κοινωνία είναι κλειστή κι όλοι γνωρίζουμε τα πολιτικά κι ιδεολογικά πιστεύω του καθενός, ξέρουμε ποιοι είναι οι ντόπιοι υποστηρικτές της εγκληματικής οργάνωσης. Πολλοί απ' αυτούς προσπαθούν τώρα να το κρύψουν είτε από ντροπή είτε από φόβο. Κάποιοι μάλιστα αισχροί δε δίστασαν να πανηγυρίσουν για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής αποδεικνύοντας πως μια ζωή ήταν, είναι και θα είναι θρασύδειλοι και τιποτένιοι. Ούτε αυτούς πρέπει να ξεχάσουμε. Το ότι κρύφτηκαν στις τρύπες τους δε σημαίνει πως δε θα ξαναβγούν με την πρώτη ευκαιρία.

Τέλος, έχουμε τους "ασυμπτωματικούς" υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής, όπως πολύ σωστά αναφέρθηκαν σε ένα από τα πλακάτ της αντιφασιστικής συγκέντρωσης έξω από το Εφετείο. Αυτούς που όλα αυτά τα χρόνια αποσιωπούσαν με την εγκληματική της δράση. Οι κυρ-Παντελήδες της διπλανής μας πόρτας που έτριβαν διακριτικά τα χέρια τους, παρακολουθώντας τη βρώμικη δουλειά των νεοναζί. Μέσα σ' αυτούς συγκαταλέγονται κι όσοι γυρνούσαν απλώς την πλάτη δηλώνοντας πως δεν τους ενδιαφέρουν όλα αυτά. Όμως φέρουν κι αυτοί ευθύνη διότι η σιωπή είναι συνενοχή. Οφείλουμε να αφυπνίσουμε κι αυτόν τον κόσμο, διότι σε μια επερχόμενη πολιτικοκοινωνική κρίση, θα γίνουν οι πλάτες αυτών των νεοναζί εγκληματιών. 

Είναι κατανοητό λοιπόν, πως ο αντιφασιστικός αγώνας δεν τελείωσε με την μεγαλειώδης νίκη της Τετάρτης. Μέσα στη χαλαρότητα που επέφερε η χαρά της καταδίκης, είναι πιθανόν να εκκολαφθούν τα νέα αυγά του νεοναζιστικού φιδιού. Σκοπός μας είναι να το αποτρέψουμε συνεχίζοντας τον αγώνα, στρέφοντας αυτή τη φορά  την προσοχή μας στον εναπομείναντα φασισμού που εξακολουθεί να υπάρχει στην κοινωνία μας. 

Ένοχοι για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης!

Η σημερινή απόφαση του δικαστηρίου στέλνει ένα μήνυμα ότι παρά το διεθνές αντιδραστικό κύμα που σαρώνει τον κόσμο, η αντίσταση και η κινητοποίηση μπορούν να παράξουν και νομικά αποτελέσματα. 

Ο χαρακτηρισμός της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης και η καταδίκη της ηγεσίας της υπό τον «φιρερίσκο» Μιχαλολιάκο είναι μια νίκη του διεθνούς και ελληνικού αντιφασιστικού κινήματος με ιστορική σημασία. 

Η επανάκαμψη των νεοναζιστών στη Γερμανία και αλλού, η επανεμφάνιση του κινήματος της «λευκής ανωτερότητας» στις ΗΠΑ και η διάδοση αντιδραστικών και αντιεπιστημονικών θεωριών συνωμοσίας συνιστούν μια ορατή απειλή για τη δημοκρατία και όχι απλώς ένα «καμπανάκι» για το μέλλον. 

Η δεκαετής οικονομική κρίση, οι ακρότητες του νεοφιλελεύθερου συστήματος και η κοινωνική οπισθοδρόμηση σε διάφορα πεδία σπρώχνουν εκατομμύρια ανθρώπους στην αγκαλιά ακροδεξιών και φιλοφασιστών ηγετών, οι οποίοι επιτείνουν τον φαύλο κύκλο της παρακμής. 

Σ' αυτό το κλίμα η σημερινή απόφαση, αλλά και οι χιλιάδες αντιφασίστες στους δρόμους, αποτελούν μια ακτίνα ελπίδας και αισιοδοξίας ότι ο κοινωνικός εκφασισμός δεν μπορεί να περάσει ατιμώρητα και αναίμακτα. 

Οι συνήγοροι της πολιτικής αγωγής, η τραγική φιγούρα της Μάγδας Φύσσα και οι δικαστές αποτελούν τα ορόσημα ενός αγώνα που διήρκεσε πεντέμισι χρόνια. 

Δεν έχουν άδικο ορισμένοι που μιλούν για ελληνική δίκη της Νυρεμβέργης, αφού σ' αυτήν κατηγορούμενοι ήταν εκείνοι που νοιώθουν τον εαυτό τους «σπορά των ηττημένων» του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου. Οι θιασώτες της ναζιστικής βίας, των εγκλημάτων και του ωμού ρατσισμού. Ο Παύλος Φύσσας αποτέλεσε την τραγική αφορμή για να αποκαλυφθεί η δράση της ναζιστικής συμμορίας και να καταδικαστούν οι πρωταίτιοι. 

Να μην ξεχνάμε ότι οι απόψεις της Χρυσής Αυγής έχουν πλέον ενσωματωθεί σε ένα κομμάτι του πολιτικού συστήματος, από τη Ν.Δ μέχρι την Ελληνική Λύση, αλλά και σ' ένα μέρος του εκλογικού σώματος, κάτι που σημαίνει ότι δεν υπάρχει χώρος για εφησυχασμό. 

Ένα μεγάλο μπράβο στους δικαστές για το θάρρος, την ευθυκρισία και την πολιτική ωριμότητα που επέδειξαν.

Από την Εφημερίδα των Συντακτών

Ο Νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι

Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του. Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται. 

Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες. 

Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει. 

Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους. (Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης). 

Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω. 

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους). 

Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία. 

Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε. 

Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται. 

Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας. 

Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια. 

Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος. 

*Κείμενο που έγραψε τον Φεβρουάριο του 1993, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του, το οποίο είχε δημοσιευτεί στο πρόγραμμα αντιναζιστικής συναυλίας που είχε δώσει η Ορχήστρα των Χρωμάτων με έργα Βάιλ, Λίστ και Μπάρτον. Το ίδιο κείμενο παράλληλα είχε δημοσιευτεί και στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία

Το μόνο που ήθελε η Helin Bolek ήταν να τραγουδά ελεύθερα

Μετά από 288 μέρες απεργίας πείνας, πέθανε σήμερα 3 Απρίλη, στα 28 της χρόνια, η κομμουνίστρια Χελίν Μπολέκ (Helin Bolek), μέλος του τουρκικού συγκροτήματος Grup Yorum.
Η νεαρή τραγουδίστρια από την Τουρκία μαζί με τον άλλο μουσικό του συγκροτήματος, Ιμπραχίμ Γκιοκσέκ (Ibrahim Gökçek), είχαν ξεκινήσει απεργία πείνας διαμαρτυρόμενοι για στις διώξεις του καθεστώτος Ερντογάν, τις απαγωγές και φυλακίσεις συνεργατών τους και μελών του συγκροτήματος Grup Yorum.
Το Grup Yorum (Ομάδα «Ερμηνεία») που είναι μια από τις πιο γνωστές αριστερές πολιτικές ομάδες μουσικών στην Τουρκία, δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του καταπιεστικού πολιτικού κλίματος μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1980. Έχει παράγει είκοσι τρία άλμπουμ και μία ταινία από το 1985. Τα μέλη του συγκροτήματος δέχονται συνεχώς πιέσεις και παρενοχλήσεις από την κυβέρνηση του Ερντογάν. Ιδιαίτερα μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιούλη 2016. Οι μουσικοί του Grup Yorum αντιμετωπίζουν συνεχώς κρατήσεις, συλλήψεις και απαγορεύσεις, για τις πολιτικές ιδέες τους. Πολλές συναυλίες και άλμπουμ του συγκροτήματος απαγορεύτηκαν, ενώ πολλά μέλη της μπάντας συνελήφθησαν και ακόμη και βασανίστηκαν. Τα μέλη του συγκροτήματος κατέβηκαν, πέρσι, σε απεργία πείνας για 261 μέρες για να διαμαρτυρηθούν για τις παράνομες πιέσεις και διώξεις. Παρά την καταπίεση αυτή, η μπάντα εξακολουθεί να είναι πολύ δημοφιλής τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.
Τον Γενάρη η Helin Bolek και ο Ibrahim Gökçek, μετέτρεψαν την απεργία πείνας σε απεργία πείνας μέχρι θανάτου.
Τα τελευταία τρία χρόνια η αστυνομία πραγματοποίησε τουλάχιστον οκτώ επιδρομές στο Πολιτιστικό Κέντρο της İdil στην Κωνσταντινούπολη, όπου η μπάντα δραστηριοποιείται. Κατά τη διάρκεια των επιδρομών, τα μουσικά όργανα της μπάντας είτε σπάστηκαν είτε κατασχέθηκαν και τα μουσικά βιβλία τους καταστράφηκαν. Σύμφωνα με δήλωση του συγκροτήματος, η αστυνομία συνέλαβε συνολικά 30 άτομα σε αυτές τις επιδρομές. Τα μέλη της μπάντας ξεκίνησαν απεργία πείνας τον Ιούνιο του 2019 καταγγέλλοντας αυτές τις επιθέσεις. Η μπάντα ζητά την απελευθέρωση των συλληφθέντων μελών της, την κατάργηση των ενταλμάτων σύλληψης εναντίον ορισμένων άλλων μελών, τον τερματισμό των συνεχών αστυνομικών επιδρομών στο Πολιτιστικό Κέντρο İdil και το τερματισμό των αυθαίρετων απαγορεύσεων στις συναυλίες και την πολιτιστική τους δραστηριότητα.
Η Helin Bölek και ο Ibrahim Gökçek συνελήφθησαν πριν από περίπου ένα χρόνο κατά τη διάρκεια έρευνας στο πολιτιστικό κέντρο Idil της Κωνσταντινούπολης, μαζί με άλλους αγωνιστές – κομμουνιστές του συγκροτήματος. Κατηγορήθηκαν ότι είναι μέλη του παράνομου Επαναστατικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Κόμματος-Μετώπου (DHKP-C).
Η Bölek απελευθερώθηκε τον Νοέμβρη του 2019 και ο Gökçek στις 24 Φλεβάρη 2020. Και οι δυο μουσικοί συνέχισαν την απεργία πείνας ζητώντας τον τερματισμό των επεμβάσεων και διώξεων εναντίον του λαϊκού αριστερού μουσικού σχηματισμού.
Στις 11 Μάρτη η αστυνομία, μετά από επιδρομή στο «Σπίτι της Αντίστασης» (Küçük Armutlu) όπου οι δύο μουσικοί συνέχιζαν την απεργία πείνας, του απήγαγαν και παρά τη θέλησή τους, τους μετέφεραν σε Νοσοκομείο, προκειμένου να υποβληθούν σε αναγκαστική βίαιη σίτιση.
Μετά από έξι ημέρες και αφού αρνήθηκαν τις ιατρικές παρεμβάσεις, επέστρεψαν στο «Σπίτι της Αντίστασης», όπου συνέχισαν την απεργία πείνας.
Η Helin Bölek έφτασε να είναι κάτω από 40 κιλά και συνέχιζε αδιάκοπα τον αγώνα της για να αποφυλακιστούν τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος και να σταματήσουν οι διώξεις από το τουρκικό κράτος. Την είδηση του θανάτου της, την 288η μέρα της απεργίας πείνας, έκανε γνωστή το συγκρότημα μέσα από τις επίσημες σελίδες τους στα social media. Σε μήνυμα της στο twitter η Επιτροπή Αλληλεγγύης στο Grup Yorum, έγραψε:
«Το μόνο που ήθελε η Helin ήταν να τραγουδά ελεύθερα τα τραγούδια της. Ο φασισμός του AKP είναι υπεύθυνος για το θάνατο της. Τα αιτήματα ήταν πολύ εύκολο να ικανοποιηθούν»

Πηγή: Ημεροδρόμος

Εκτιμώ βαθύτατα ένα παιδί που εξεγείρεται...

Τον Ιανουάριο του 1990 ήμαστε καλεσμένοι κάποιο βράδυ στο σπίτι του Δημήτρη Χορν, στην οδό Βασιλέως Γεωργίου. Παρόντες άλλοι δέκα φίλοι του, προερχόμενοι κυρίως από καλλιτεχνικούς χώρους. Στη διάρκεια του δείπνου, κύριο θέμα συζήτησης ήταν η δίκη του αστυνομικού Αθανάσιου Μελίστα, που είχε πυροβολήσει και σκοτώσει τον δεκαπεντάχρονο Μιχάλη Καλτεζά, κατά τη διάρκεια επεισοδίων στα Εξάρχεια.
Το Εφετείο, δικάζοντας σε δεύτερο βαθμό, τον είχε αθωώσει καθώς είχε δεχθεί ότι τελούσε σε κατάσταση άμυνας, δεδομένου ότι ο νεαρός είχε πετάξει εναντίον του βόμβα μολότωφ.
Οι συνδαιτυμόνες του Χορν επαινούσαν την απόφαση του δικαστηρίου και πρόσθεταν ότι λογικά και σωστά ένας αστυνομικός πυροβολεί όταν κινδυνεύει να καεί ο ίδιος από τις μολότωφ.
Το δείπνο συνεχιζόταν όπως και η συζήτηση˙χτύπησε το κουδούνι και μπήκε καθυστερημένος, ως συνήθως, ο Μάνος Χατζιδάκις. Παρακολούθησε για λίγο τα λεγόμενα. Και πήρε το λόγο, με έντονο ύφος:
«Θεωρώ τραγικό λάθος την αθώωση του αστυνομικού. Και πολύ κακό μήνυμα, που στέλνουμε στα νέα αυτά παιδιά, το υγιέστερο κομμάτι της κοινωνίας μας, που δεν έχει ακόμη διαφθαρεί, όπως εμείς. Όταν έχω να κρίνω ανάμεσα σ’ ένα παιδί 15 χρόνων, που πετάει μολότωφ, κι έναν τριαντάρη εκπαιδευμένο αστυνομικό, που κρατάει πιστόλι, εγώ είμαι με το μέρος του παιδιού και όχι του αστυνομικού. Εκτιμώ βαθύτατα ένα παιδί που εξεγείρεται και βγαίνει στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί, έστω κι αν υπερβάλλει, έστω και αν κρατάει μολότωφ. Και δεν εκτιμώ καθόλου έναν αστυνομικό που το πυροβολεί. Ό,τι και άν έχει γίνει, όπως και αν έχουν τα πράγματα, θεωρώ τραγικό λάθος την αθώωση του αστυνομικού. Και πολύ κακό μήνυμα, που στέλνουμε στα νέα αυτά παιδιά, το υγιέστερο κομμάτι της κοινωνίας μας, που δεν έχει ακόμη διαφθαρεί, όπως εμείς.»
Σώπασαν όλοι. Κανείς δεν απάντησε. Και ο Χορν άλλαξε αμέσως θέμα συζήτησης. Λίγο αργότερα ο Μάνος Χατζιδάκις έφυγε, δείχνοντας με τον τρόπο του ότι δεν τον ενδιέφερε ιδιαιτέρως η συγκεκριμένη παρέα και οι συζητήσεις της.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Η Αθέατη Όψη» του Πάνου Λουκάκου. 

Κι όμως κάτι έχει αρχίσει να κινείται...

Τα εκλογικά αποτελέσματα του Ιουλίου με βρήκαν σε μια απόμερη παραλία βορειοδυτικά της Χίου. Η απόγνωσή μου για την αρχή μιας νέας σκοταδιστικής εποχής, με κράτησαν μακριά από τα πανηγύρια των συντηρητικών συμπατριωτών μου και των συστημικών μέσων μαζικής ενημέρωσης. Ήθελα να ατενίσω με ηρεμία το ηλιοβασίλεμα προσπαθώντας να αποφύγω τα πρώτα φαρμάκια που θα δηλητηρίαζαν ξανά τη χρόνια ασθενική ελληνική κοινωνία. Στις τότε σκέψεις μου υπολόγιζα πως θα υπήρχε μια περίοδος στασιμότητας μέχρι να εδραιωθεί η νέα κυβέρνηση κι αμέσως μετά θα ξεκινούσε η λυσσαλέα διακυβέρνηση της περιβόητης Δεξιάς που δεκαετίες τώρα έχει ρημάξει τούτο εδώ τον τόπο. 

Τελικά η όλη κατάσταση εξελίχθηκε αλλιώς. Μεμιάς η Δεξιά επιτέθηκε χωρίς προσχήματα στον ελληνικό λαό. Τα πρώτα μέτρα του καλοκαιριού μας βρήκαν μουδιασμένους κι απροετοίμαστους. Αυτό όμως κράτησε για λίγο διότι ο λαός ξύπνησε την ώρα που άρχισε να μας καλύπτει το απόλυτο σκοτάδι του νεοφιλελευθερισμού, της ακροδεξιάς, της ξενοφοβίας. Του νεοφερμένου γραβατωμένο φασισμού. 

Μέρα με τη μέρα, σε κάθε ακροδεξιά επιβολή, η αντίδραση κι η αλληλεγγύη γίνονταν πιο αισθητές και δυναμικές. Και να που σήμερα, λίγους μόνο μήνες ακροδεξιάς διακυβέρνησης, ο λαός είναι όχι μόνο συνειδητοποιημένος αλλά και πανέτοιμος. Τα παραδείγματα πολλά και σίγουρα μου ξεφεύγουν αρκετά.

Φασίστες μαχαιρώνουν Ιρανό μαθητή απειλώντας τον να μη ξαναπατήσει στο σχολείο. Με μιας ολόκληρη η Νεάπολη Θεσσαλονίκης σείεται από ένα αντιφασιστικό κίνημα πολιτών. 

Ακροδεξιοί τρομοκρατούν πρόσφυγες κι εμποδίζουν τη μεταφορά τους στα μέρη τους. Η ντροπιαστική λίστα γέμιζε μέρα με την μέρα. Βρασνά, Γιαννιτσά, Κιλκίς, Νάουσα, Σκύδρα κ.α. Η αντίδραση κι εδώ ήταν άμεση. Δύο μέρες τώρα, το λιμάνι γεμίζει από προοδευτικούς ανθρώπους, οι οποίοι συγκεντρώνονται στις προβλήτες για να καλωσορίσουν τους πρόσφυγες που κατέφθαναν από τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.

Γραφικοί ακροδεξιοί οργάνωσαν μπάρμπεκιου-καρναβάλι (καθώς τους τίμησε ο διάσημος ζορό) για να προκαλέσουν τους πρόσφυγες στα Διαβατά. Αμέσως, Ολλανδοί εθελοντές πήραν την πρωτοβουλία να μετατρέψουν μια τουλάχιστον «μη φιλική αντίδραση», όπως τη χαρακτήρισαν, σε μια καλή πράξη υπέρ των προσφύγων. Με το σκεπτικό αυτό, δημιούργησαν το BBQ Sponsor Tour, μια εκστρατεία χρηματοδότησης όπου πολίτες προσφέρουν χρήματα ανάλογα με τον αριθμό των διαδηλωτών που θα συγκεντρωθούν, τα κομμάτια κρέατος που θα καταναλωθούν ή την ώρα που θα διαρκέσει το event. Τελικά μαζεύτηκαν καμιά δεκαριά ακροδεξιοί που απέδειξαν πως δεν διαθέτουν ίχνος πολιτισμού που είναι υποχρεωμένοι να διαφυλάξουν. Μάλιστα η γραφικότητά τους μετατράπηκε σε παράδειγμα προς αποφυγήν για τους ομοϊδεάτες τους. 

Τέλος, έχουμε την κατάργηση του ακαδημαϊκού ασύλου το οποίο ήδη έχει προκαλέσει έντονο μένος φοιτητών και πολιτών απέναντι στην ακροδεξιά κυβέρνηση. Τα γεγονότα που παρακολουθήσαμε στην ΑΣΟΕΕ, μας γύρισαν δεκαετίες πίσω καθώς παρακολουθήσαμε δυστοπικές σκηνές που απευχόμασταν να δούμε στην Ελλάδα. Κι όμως ακόμη κι εκεί ο κόσμος αντέδρασε την ίδια στιγμή γεμίζοντας την Πατησίων, απαιτώντας την αποχώρηση των δυνάμεων καταστολής. Κι εκεί ο λαός νίκησε ξανά. 

Μπορεί η ακροδεξιά κυβέρνηση με πρόσχημα την περιβόητη "κανονικότητα" να άνοιξε πρόωρα το χορό αλλά αυτόν το χορό θα τον σύρουμε εμείς, με τον δικό μας ρυθμό και το δικό μας πάθος. Κι αυτός ο χορός θα ναι το τέλος του σκοταδισμού που προσπαθεί με νύχια και με δόντια όχι μόνο να κυριαρχήσει αλλά να ριζώσει διαπαντός σ' αυτόν εδώ τον τόπο. 

Δεν πρόκειται να το επιτρέψουμε. 

Η Στρατηγική: Η υπόθεση Novartis ( La Strategia: Il caso Novartis)

Όσο τα εγχώρια συστημικά κανάλια συνεχίζουν τις πληρωμένες τους υπηρεσίες προς όφελος των μεγάλων εταιριών και των εγχώριων ολιγαρχών, ένα ιταλόφωνο κρατικό κανάλι της Ελβετίας (RSI), μας προσφέρει μια άκρως ενδιαφέρουσα και άρτια σκηνοθετημένη εκπομπή για την υπόθεση Novartis.
Από τη στιγμή που στην Ελλάδα οι μισοί συστημικοί δημοσιογράφοι εξελίσσονται σε βουλευτές μιας άκρως νεοφιλελεύθερης και σκοταδιστικής κυβέρνησης κι οι υπόλοιποι συνάδελφοί τους συνεχίζουν να θάβουν όσο πιο βαθιά μπορούν στο βούρκο της ανηθικότητας το επίπεδο και την οποιαδήποτε αξιοπρέπεια της εγχώριας ενημέρωσης, είναι χρέος μας να προωθήσουμε με κάθε τρόπο το ενδιαφέρον έργο των ερευνητών δημοσιογράφων Μαρία Ροζέλι και Μάρκο Ταλιαμπούε. 

Μία Ευρώπη με δύο πρόσωπα

του Απόστολου Σερέτη

Ένα θέμα που έχει κατακλύσει τα social media και έχει γίνει αντικείμενο συζήτησης στην Ευρώπη, είναι η σύλληψη της νεαρής Carola Rachete. Η νεαρή καπετάνισσα του Sea Watch 3, προέβη σε μία πράξη η οποία σίγουρα μπορεί να χαρακτηριστεί ηρωική αλλά πάνω από όλα ανθρώπινη. Αυτό όμως που παρατηρείται αφού κάνουμε μία αναφορά στα γεγονότα, είναι ότι διαμορφώνεται στη δημόσια ζωή της Ευρώπης μία κατάσταση με δύο διαφορετικά ”πρόσωπα”.
Η Carola Rackete, γερμανικής καταγωγής, είναι η καπετάνισσα του πλοίου «Sea Watch 3», του ομώνυμου γερμανικού Μη Κερδοσκοπικού Οργανισμού που διασώζει πρόσφυγες στις θάλασσες της Μεσογείου. Το «Sea Watch» είχε περισυλλέξει 53 πρόσφυγες στις 12 Ιουνίου στις ακτές της Λιβύης. Οι 13 απομακρύνθηκαν από την ιταλική ακτοφυλακή για λόγους υγείας και αποβιβάστηκαν στην Λαμπεντούζα, ενώ οι υπόλοιποι 40 παρέμειναν σε αυτό για 14 ολόκληρες ημέρες, αφού το ιταλικό λιμενικό δεν έδινε την απαραίτητη άδεια ώστε το σκάφος να δέσει σε λιμάνι.
Οι δεκάδες πρόσφυγες του πολέμου και της διάλυσης της Λιβύης που διέσωσε η Rackete, προκλήθηκαν από την επέμβαση των ΗΠΑ, της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας και άλλων κρατών της Δυτικής Συμμαχίας, προκειμένου να ρίξουν τον Καντάφι και να πάρουν τον έλεγχο των πετρελαίων της χώρας. Παράλληλα η άνοδος φασιστών εξτρεμιστών του Ισλάμ στη Λιβύη, εξάπλωσαν ένα ασύλληπτο πέλαγος σκλαβοπάζαρων στην άλλοτε κραταιά χώρα. Πολιτική αστάθεια, σκλαβοπάζαρα, πόλεμος, φτώχεια, διάλυση και ανέχεια. Κάτω από αυτό το πλαίσιο δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι ανεβαίνουν σε βάρκες για να διασχίσουν τη Μεσόγειο και να φτάσουν στην Ευρώπη για να σωθούν. Η κυβέρνηση Σαλβίνι, εξέδωσε ότι θα συλλαμβάνεται όποιος βοηθήσει τους πρόσφυγες και όποια βάρκα πλησιάσει την Ιταλία θα βυθίζεται.

Η καπετάνισσα Carola Rachete μαζί με το πλήρωμα της, αψήφισε τον Σαλβίνι και το πλήρωμα του πλοίου αρνήθηκε να επιστρέψει τους ναυαγούς στην Λιβύη και έβαλε πλώρη για το πλησιέστερο “ασφαλές” λιμάνι, την Λαμπεντούζα. Η Κυβέρνηση του ακροδεξιού Ματέο Σαλβίνι τότε αρνήθηκε να δώσει άδεια στο ιστορικό πλέον πλοίο, Sea-Watch 3, για να μην προσεγγίσει κανένα ιταλικό λιμάνι αποκλείοντας το εκτός χώρας. Ουσιαστικά η νεαρή καπετάνισσα, έσπασε τον αποκλεισμό των ιταλικών αρχών σε πλοία που μεταφέρουν πρόσφυγες και έδεσε στο λιμάνι της Λαμπεντούζα,σώζοντας 40 ανθρώπους. Χθες το βράδυ, η Carola Rachete αποφάσισε να αψηφήσει τις απειλές του Σαλβίνι και να μπει στο λιμάνι της Λαμπεντούζα. Όταν το πλοίο της προσάραξε στο λιμάνι, κατεβαίνοντας συνελήφθη από δυνάμεις της αστυνομίας που είχαν σπεύσει στο σημείο. 
Καταρχάς το πρώτο που πρέπει να επισημανθεί είναι η πράξη της νεαρής κοπέλας διότι γνωρίζοντας ότι διακυβεύεται η ελευθερία της και παρά τον αποκλεισμό που είχε κηρύξει ο Ματέο Σαλβίνι, η 31χρονη καπετάνισσα πήρε την απόφαση να μπει στο λιμάνι της Λαμπεντούζα. «Αποφάσισα να μπω στο λιμάνι. Γνωρίζω τι ρισκάρω, όμως οι ναυαγοί που έχω στο πλοίο μου είναι εξαντλημένοι κι εγώ θα τους μεταφέρω κάπου με ασφάλεια», δήλωσε χαρακτηριστικά η ίδια. Της απαγγέλθηκαν κατηγορίες και πλέον αντιμετωπίζει την ποινή της δεκαετούς φυλάκισης.
Μετά και από αυτό προκύπτει κάτι ακόμα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, αποδεικνύεται ότι είναι η ελευθερία στη διακίνηση κεφαλαίων και καταναλωτικών αγαθών,ταυτόχρονα όμως και η φυλακή των ανθρώπων και των λαών της. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ουσιαστικά έχει δύο πρόσωπα. Το ένα πρόσωπο είναι ο Σαλβίνι και το άλλο η Rachete. Το ένα πρόσωπο συμμετέχει σε υπερεθνικούς οργανισμούς που μέσω των πολέμων που κάνουν για να εξασφαλίσουν νέες αγορές στην επιχειρηματική τους ελίτ, προκαλούν προσφυγικά ρεύματα, μετανάστευση, πολιτική αστάθεια, κατεστραμμένες υποδομές. Από την άλλη μεριά, έχουμε το πρόσωπο της Rachete, όπου συνοψίζει το σύνολο των ανθρώπων αυτής της ηπείρου όπου αγωνίζονται για να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους, όπου πιστεύουν σε ένα άλλο κόσμο, δικαιότερο, πιο ανθρώπινο, δίχως εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όπου πιστεύουν σε ένα καλύτερο αύριο, όπου βάζουν το συλλογικό πάνω από το ατομικό και η αλληλεγγύη και η στήριξη στους κολασμένους της γης είναι τρόπος ζωής. Τελικά από αυτά τα δύο πρόσωπα ποιο πρέπει να αποτελέσει πρότυπο με τις πράξεις του οποίου πρέπει να διδαχθούμε. Το πρόσωπο του ρατσισμού, του εθνικισμού, του νεοφιλελευθερισμού, της λιτότητας, της απανθρωπιάς που είναι το πρόσωπο της ΕΕ και των ηγετών της ή των λαών της; Το πρόσωπο του μίσους ή της αγάπης; Το πρόσωπο της απανθρωπιάς ή το πρόσωπο της αλληλεγγύης; Σίγουρο είναι πως τέτοιες πράξεις δείχνουν ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που το πρόσωπο του κάθε Σαλβίνι της Ευρώπης το έχουν πετάξει.

Τα δύο πρόσωπα επίσης της Ευρώπης που βλέπουμε, παρουσιάζουν και ξεγυμνώνουν μέσω της σύγκρουσης τους ακόμα ένα γεγονός. Το γεγονός ότι ζούμε την εποχή που κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συλλαμβάνουν ανθρώπους που διασώζουν άλλους ανθρώπους από πνιγμούς στη Μεσόγειο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι θεσμοί της και οι Σαλβίνι που η ίδια γεννά, μέσω των θεσμικών της οργάνων και της απάνθρωπης λιτότητας που αυτά εφαρμόζουν προς όφελος μίας χούφτας ανθρώπων, αποτελεί ένα ναζιστικό μόρφωμα όπου πρέπει να διαλυθεί καθώς είναι απόλυτα κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εγκληματεί κατά όχι μόνο λαών άλλων ηπείρων αλλά και κατά των ίδιων των λαών της και των πιο υπέροχων ανθρώπων της. Λευτεριά στην ηρωίδα Carola Rackete.
Όπως η ίδια η Rachete είπε με αφοπλιστική ειλικρίνεια….«Η ζωή μου ήταν εύκολη, μπόρεσα να φοιτήσω σε τρία πανεπιστήμια και στα 23 μου ήμουν απόφοιτη. Είμαι λευκή, Γερμανίδα, γεννήθηκα σε μια χώρα πλούσια με ένα διαβατήριο “σωστό”. Όταν τα συνειδητοποίησα όλα αυτά, ένιωσα ότι έχω ηθική υποχρέωση να βοηθήσω όσους δεν είχαν τις ίδιες ευκαιρίες με εμένα».

Πηγή: solidaritywebradio

Στην υπόθεση των Σκουριών η δικαιοσύνη απεδόθη

της Κατερίνας Ιγγλέζη

Η 30ή Νοεμβρίου σηματοδότησε μια πολύ σημαντική νίκη του κινήματος ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές Χαλκιδικής. Με τη δικαστική απόφαση που αθωώνει όλους τους κατηγορούμενους από τις βαρύτατες κατηγορίες που τους αποδόθηκαν το 2013 για τον εμπρησμό του εργοταξίου της Eldorado Gold, δικαιώνονται όχι μόνο οι ίδιοι οι κατηγορούμενοι και οι οικογένειες τους που επωμίστηκαν όλα αυτά τα χρόνια το βάρος των διώξεων, αλλά και ολόκληρη η τοπική κοινωνία που συστηματικά στιγματίστηκε ως η γενεσιουργός αιτία των «εγκληματικών οργανώσεων» της Βορειοανατολικής Χαλκιδικής.
Η απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων έγινε, λοιπόν, δεκτή με ενθουσιασμό από τους κατοίκους της Χαλκιδικής και τα δάκρυα χαράς και ανακούφισης του κόσμου που βρέθηκε εκείνη την ημέρα στο πλευρό των διωκόμενων δείχνουν με τον πιο γλαφυρό τρόπο την πίεση που ασκήθηκε στην τοπική κοινωνία για περισσότερα από πέντε χρόνια, με μοναδικό σκοπό να καμφθεί η αντίσταση στη σχεδιαζόμενη «επένδυση» της εξορυκτικής βιομηχανίας στην περιοχή.
Ήταν όμως οι διώξεις φρονηματικού χαρακτήρα, όπως υποστηρίζαμε από την πρώτη στιγμή όλοι οι εμπλεκόμενοι σε αυτή τη δικαστική περιπέτεια; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δόθηκε, και δόθηκε μέσα στη δικαστική αίθουσα, καθώς οι αστυνομικές αρχές που κλήθηκαν να μας διαφωτίσουν σχετικά με τον τρόπο επιλογής των κατηγορουμένων παραδέχτηκαν ευθαρσώς ότι το να είναι κανείς «αντιδρών, κάτοικος Ιερισσού, υλοτόμος ή κυνηγός» ήταν επαρκές ώστε να θεωρηθεί τουλάχιστον ύποπτος. Μάλιστα, όπως αποδείχτηκε, τα δύο πρώτα γενικά χαρακτηριστικά (αντιδρών και κάτοικος Ιερισσού ή εν πάση περιπτώσει κάτοικος του Δήμου Αριστοτέλη) αρκούσαν από μόνα τους για να καταστήσουν κάποιον κατηγορούμενο, καθώς οι περισσότεροι διωκόμενοι δεν ήταν ούτε υλοτόμοι αλλά ούτε και κυνηγοί. Δηλαδή για να συνοψίσουμε, κάθε κάτοικος της ΒΑ Χαλκιδικής που αντιδρούσε και αντιδρά στην επέκταση των μεταλλείων θα μπορούσε εν δυνάμει να βρίσκεται στη θέση των κατηγορουμένων!

Κατάσταση ιδιότυπης ομηρίας

Η διαπίστωση λοιπόν ότι η κοινωνία της Βορειοανατολικής Χαλκιδικής βρέθηκε από το 2013 και μετά σε κατάσταση ιδιότυπης ομηρίας επιβεβαιώθηκε με κάθε τρόπο. Η δικογραφία των Σκουριών, όπως και η δικογραφία που αφορούσε την υπόθεση του δημαρχείου, καθώς και πλήθος άλλων δικογραφιών που έχουν καταρρεύσει ως χάρτινοι πύργοι μέσα στις δικαστικές αίθουσες τα τελευταία χρόνια, εξυπηρέτησαν έναν και μοναδικό σκοπό, αυτόν της φίμωσης του κινήματος ενάντια στην εξόρυξη χρυσού και της τρομοκράτησης της τοπικής κοινωνίας ώστε να πάψει να αντιδρά.
Αυτή ήταν άλλωστε η πολιτική κατεύθυνση που δόθηκε εκείνη την εποχή από την κυβέρνηση Σαμαρά. Η γνωστή πλέον δήλωση του τότε πρωθυπουργού, ότι η επένδυση θα πραγματοποιηθεί «με κάθε κόστος», πήρε σάρκα και οστά με τη μορφή άγριας καταστολής σε ειρηνικές διαδηλώσεις, με δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες, με άσκηση ψυχολογικής βίας, με συλλήψεις γυναικών και ηλικιωμένων, με προσαγωγές ανηλίκων, με «απαγωγές» πολιτών, με παράνομες λήψεις γενετικού υλικού, με εισβολή ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας και έρευνες σε σπίτια κατοίκων της περιοχής και με αποκορύφωμα την κατασκευή αβάσιμων, ανυπόστατων και τεχνητά διογκωμένων δικογραφιών που οδήγησαν στη Δικαιοσύνη περισσότερους από 450 κατοίκους της περιοχής.

Ως ένα βαθμό ο σκοπός επετεύχθη

Το κόστος, λοιπόν, ήταν πραγματικά πολύ μεγάλο και κλήθηκε να το επωμιστεί η τοπική κοινωνία. Ήταν τόσο ψυχολογικό όσο και οικονομικό. Το κίνημα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού χτυπήθηκε πολύπλευρα και συκοφαντήθηκε. Επιχειρήθηκε να παρουσιαστεί στο πανελλήνιο ως μια καλά οργανωμένη τρομοκρατική οργάνωση. Αφαιμάχθηκε οικονομικά, καθώς ο αγώνας για την προστασία του περιβάλλοντος μετατράπηκε σιγά σιγά σε αγώνα για την υπεράσπιση των συμπολιτών μας από τις άδικες κατηγορίες μέσα στις δικαστικές αίθουσες. Επιχειρήθηκε να καμφθεί το ηθικό των μελών του με κάθε δυνατό τρόπο, και ως ένα βαθμό ο σκοπός επετεύχθη. Μέσα από τις διώξεις, τις προφυλακίσεις, τη σωματική και ψυχολογική βία προς τον απλό πολίτη που ενδιαφέρεται για το περιβάλλον και τον τόπο του, καλλιεργήθηκε συστηματικά ο φόβος με σκοπό να εμπεδώσουν τα μέλη του κινήματος ότι η τότε κυβέρνηση και οι μηχανισμοί του κράτους που κατευθύνονταν από αυτή, δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό να ποινικοποιήσουν ένα κοινωνικό – περιβαλλοντικό, μη βίαιο κίνημα.
Γίνεται φανερό ότι οι πρακτικές που ακολουθήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια στην Χαλκιδική δεν αρμόζουν σε μία δημοκρατική και ευνομούμενη πολιτεία του 21ου αιώνα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, οι δηλώσεις του κ. Μητσοτάκη, όπως έχω επαναλάβει και σε προηγούμενη δήλωσή μου, είναι άκρως ανησυχητικές. Εν τέλει, η πολιτική ατζέντα με την οποία διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας εμπερικλείει την συνέχιση του δόγματος της κυβέρνησης Σαμαρά; Δηλαδή παραχώρηση αδειών για τη λειτουργία του εργοστασίου των Σκουριών, χωρίς περιβαλλοντικό έλεγχο, χωρίς τήρηση των συμφωνημένων όρων και καταστολή της τοπικής κοινωνίας;
Προφανώς και η ερώτησή μου είναι ρητορική, καθώς τόσο ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης όσο και στενοί του συνεργάτες έχουν υπάρξει το τελευταίο διάστημα ξεκάθαροι ως προς τις προθέσεις τους. Μάλιστα, χωρίς να έχουν καμία γνώση του τι έλαβε χώρα κατά την εκδίκαση της υπόθεσης των Σκουριών, φρόντισαν να κατηγορήσουν τη Δικαιοσύνη ως μη ανεξάρτητη!

Η συμπαράσταση είναι δεδομένη

Στην υπόθεση των Σκουριών όμως η Δικαιοσύνη απεδόθη. Το δικαστήριο έκρινε ότι κανένα από τα σενάρια που παρουσιάστηκαν κατά την ακροαματική διαδικασία δεν βασιζόταν σε πραγματικά στοιχεία ικανά να αποδείξουν ενοχή. Η Δικαιοσύνη λειτούργησε, όπως όφειλε, σαν θεματοφύλακας του δημοκρατικού πολιτεύματος και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Φυσικά, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να υπάρξει ψυχική και υλική αποζημίωση των διωκόμενων και των οικογενειών τους, υπήρξε όμως τουλάχιστον ηθική δικαίωση τόσο για τους ίδιους όσο και για το κίνημα συνολικά.
Στις 19 Δεκέμβρη αναμένεται να ξεκινήσει η εκδίκαση της επόμενης μεγάλης υπόθεσης, αυτής του Λάκκου Καρατζά, που αφορά 25 μέλη του κινήματος κατά της εξόρυξης χρυσού. Η συμπαράσταση μου είναι πάντα δεδομένη. Ελπίζω και προσδοκώ να δικαιωθούν για ακόμη μία φορά οι συμπολίτες μας, που δεν έκαναν τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από το να διεκδικούν με ειρηνικό και μη βίαιο τρόπο το δικαίωμα στη ζωή, την υγεία και την προστασία του περιβάλλοντος.

Πηγή: Εποχή

Μια ιστορική νίκη για τη Χαλκιδική

Η υπόθεση με την εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές και την προσπάθεια καταστολής του τοπικού κινήματος αντίστασης είναι μια ιστορία που δεν ταιριάζει σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος με περιβαλλοντική νομοθεσία. Ταιριάζει περισσότερο σε αποικιοκρατούμενες χώρες ή σε χωριά Ινδιάνων της Λατινικής Αμερικής, όπου νόμος είναι το δίκαιο της επένδυσης.
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι κανένας από τους τοπικούς βουλευτές των τότε κυρίαρχων κομμάτων, δηλαδή της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, δεν μίλησε ποτέ υπέρ της επένδυσης. Ενώ, σε οποιοδήποτε άλλο μέρος της Ελλάδας επιχειρήθηκε να επεκταθούν οι δραστηριότητες της εταιρείας, οι αντίστοιχοι συνάδελφοί τους συμμετείχαν ανοιχτά στις τοπικές αντιδράσεις. Πουθενά δεν ήταν ευπρόσδεκτη η εξόρυξη. Στην Χαλκιδική επιχειρήθηκε να επιβληθεί ως τετελεσμένο. 
Θυμόμαστε ότι η γραμμή Σαμαρά ήταν “επένδυση με κάθε κόστος”. Ότι τη στήριξη της επένδυσης είχε αναλάβει από εδώ με εξαιρετική προθυμία ο ακροδεξιός Άδωνις Γεωργιάδης, αφού οι τοπικοί σιωπούσαν. Ότι τα κατεστημένα ΜΜΕ απέκρυπταν τις μαζικότατες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και παρουσίαζαν το κίνημα κατά της εξόρυξης ως απειλή κάποιων περιθωριακών ενάντια στην κανονικότητα και την ανάπτυξη της χώρας.
Θυμόμαστε τις αστυνομικές επιχειρήσεις, τα δακρυγόνα, τη βία, τις εισβολές σε σπίτια, τους ιδιωτικούς στρατούς με τα ρόπαλα. Και δίπλα σε αυτά κρατάμε τη δέσμευση του Κ. Μητσοτάκη ότι η εξόρυξη θα πάρει άδεια μέσα στον πρώτο μήνα διακυβέρνησης της Ν.Δ.
Η εμπρηστική επίθεση της 16.2.2013 στο εργοτάξιο της Ελληνικός Χρυσός χρησιμοποιήθηκε για να ξεριζωθεί το κίνημα, να εξουδετερωθούν οι εκπρόσωποί του και να τρομοκρατηθούν όλοι οι υπόλοιποι. Εχθές στο δικαστήριο η απόπειρα αυτή κατέρρευσε. Είναι μια ιστορική νίκη.

Πηγή: Αυγή

Αντί πένθους (για τον καπετάνιο Κυριάκο Παπαδόπουλο)

του Βασίλη Ρόγγα

Ο λιμενικός Κυριάκος Παπαδόπουλος που πέθανε χθες, είχε σώσει πάνω από πέντε χιλιάδες πρόσφυγες στο Αιγαίο. Ο Παπαδόπουλος είναι ο «πρωταγωνιστής» του σπουδαίου ντοκιμαντέρ «4.1 miles» της Δάφνης Ματζιαράκη.
Σε συνέντευξη της στο Al jazeera το 2017 η σκηνοθέτης έλεγε για τον Παπαδόπουλο:
«Είναι δυσβάσταχτος και συγκλονιστικός ο εφιάλτης που περνάει ο καπετάνιος […] Το βάρος είναι περισσότερο από αυτό που μπορεί να αντέξει και δεν προέρχεται από την ένταση αλλά από το αίσθημα του καθήκοντος.
Είναι ένας πραγματικά έντιμος άνθρωπος με αληθινή την αίσθηση της ευθύνης πως δεν έχει την πολυτέλεια να χάσει ούτε ένα άτομο… και οι άνθρωποι και τα παιδιά που όντως χάνει πραγματικά τον στοιχειώνουν».
Ο Παπαδόπουλος, μιλώντας κατά τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ, λέει:
«Στα μάτια τους βλέπω ότι υπάρχουν εικόνες από τον πόλεμο τον οποίο ζούνε. Έρχονται από τον πόλεμο. Γλιτώνουν από τις βόμβες που πέφτουν στα σπίτια τους και βλέπουμε οικογένειες να χάνουν τους ανθρώπους τους μέσα στα ελληνικά ύδατα, λόγω της θάλασσας που διασχίζουν».
«Δεν υπάρχουν λόγια…αν δεν το νιώσεις αυτό δεν…δεν υπάρχει. Εφιάλτης. Αυτή η αγωνία…όπου πηγαίναμε βρίσκαμε ανθρώπους στη θάλασσα και εύχομαι να μην υπάρχει κανένας αγνοούμενος».

Πηγή: commonality.gr

Ρότζερ Γουότερς: Η προπαγάνδα των νεοφιλελεύθερων κρατά τους ψηφοφόρους κοιμισμένους

Μια πολιτική και αιχμηρή συνέντευξη παραχώρησε στο πρακτορείο RT ο θρύλος των Pink Floyd Ρότζερ Γουότερς.
Ο συνιδρυτής του θρυλικού ροκ συγκροτήματος μίλησε για την επίδραση του νεοφιλελευθερισμού τις τελευταίες δεκαετίες στη Δύση και υπογράμμισε ότι η κυβερνητική προπαγάνδα που αναπαράγεται από τα ΜΜΕ «αποκοιμίζει» τους πολίτες και δεν τους επιτρέπει «να δουν κάτι πραγματικό».
Επεσήμανε ότι όσοι τον συμβούλευσαν να μείνει προσηλωμένος στη μουσική του, «υπνοβατούσαν» όταν ξέσπασαν οι συγκρούσεις στη Συρίας, το κίνημα για μποϊκοτάζ και οι κυρώσεις κατά του Ισραήλ. «Και αυτό επειδή κοιμούνται. Επειδή είναι τα θύματα του νεοφιλελευθερισμού που προήγαγαν ο Ρόναλντ Ρέιγκαν και η Μάργκαρετ Θάτσερ» ανέφερε ο Γουότερς.
«Μία από τις μεθόδους με τις οποίες επιδρά ο νεοφιλελευθερισμός είναι να "αναισθητοποιεί" τους ανθρώπους και να καθιστά "άβολο" το να δουν κάτι στην πραγματική του διάσταση» υποστήριξε. Ως προς την πηγή του κακού, ο Γουότερς εστιάζει -τουλάχιστον για τις ΗΠΑ - στο ανεπαρκώς χρηματοδοτούμενο εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο παράγει αγνώμονα πληθυσμό που μπορεί να «συμμορφωθεί» εύκολα στις κυβερνητικές επιταγές.
«Θέλουν να κρατήσουν το εκλογικό σώμα αδαές, ανόητο, εύπλαστο και ανοιχτό στη χρήση του καταναλωτισμού και της προπαγάνδας, ώστε να μπορεί να το κρατήσει υπό έλεγχο» πρόσθεσε.
Ο συνιδρυτής των Pink Floyd έστρεψε τα βέλη του και κατά των μέσων ενημέρωσης και αναφέρθηκε στην επίθεση με χημικά όπλα στην Ντούμα της Συρίας τον περασμένο Απρίλιο: «Είναι προφανές ότι όλα τα δίκτυα λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο, από το CNN μέχρι το MSNBC και το Fox. Το αφήγημά τους είναι ότι υπήρξε μια χημική επίθεση και ότι η οργάνωση "Λευκά Κράνη" είναι υπέροχη» είπε και τόνισε ότι κανένα δυτικό δίκτυο δεν αναφέρθηκε στο πόρισμα του Οργανισμού για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων, στο οποίο αναφέρεται ότι δεν βρέθηκαν αποδείξεις ότι έγινε χρήση νευροπαραλυτικού αερίου στην Ντούμα.

Πηγή: RT

Καιρός να αφαιρεθεί το άγαλμα του Χάρι Τρούμαν

Ο ανδριάντας του Αμερικανού προέδρου Χάρι Τρούμαν είναι ένα από τα γνωστότερα αγάλματα της πρωτεύουσας κι έχει τραβήξει την προσοχή της κοινής γνώμης πολλές φορές για αρνητικούς λόγους καθώς έχει δεχτεί τις περισσότερες επιθέσεις είτε με μπογιές, είτε με εκρήξεις, είτε με γκρέμισμα. Αυτή τη φορά χρησιμοποιήθηκε ανεπιτυχώς και το πριόνισμα.
Κάποτε η είδηση μιας ακόμη επίθεσης στο άγαλμα του Τρούμαν, περνούσε σε δεύτερη μοίρα. Στην εποχή όμως της νέας διχόνοιας, η επιχειρηματολογία όσων υποστηρίζουν την διατήρηση του αγάλματος στη θέση του, έχει περάσει σε επίπεδα γελοιότητας. Αρκετοί βιάστηκαν να συσχετίσουν τα μέλη του ΚΚΕ με τους τζιχαντιστές της Μέσης Ανατολής που γκρεμίζουν αρχαία γλυπτά κι ανατινάζουν μνημεία αλλά και με τους εγχώριους σκοταδιστές που έριξαν το αμφιβόλου αισθητικής “Phylax” του Παλαιού Φαλήρου.
Οι παραπάνω εκφραστές σφάλλουν και στις δυο περιπτώσεις. Το άγαλμα του Χάρι Τρούμαν δε μπορεί να θεωρηθεί αρχαίο γλυπτό ή ιστορικό μνημείο για ευνόητους λόγους. Επίσης ο ανδριάντας ενός πολιτικού προσώπου δε μπορεί να χαρακτηριστεί έργο τέχνης, ειδικά αν έχει στηθεί για προπαγανδιστικούς λόγους (στη συγκεκριμένη περίπτωση και για αποικιοκρατικούς). Οπότε τα μέλη του ΚΚΕ δεν έχουν ουδεμία σχέση τόσο με τους τζιχαντιστές της Μέσης Ανατολής όσο και με τους εγχώριους σκοταδιστές.
Το άγαλμα του Χάρι Τρούμαν στήθηκε το 1963 ενώ ο Αμερικανός πολιτικός βρισκόταν ακόμα στη ζωή. Για την απόφαση αυτή δε συναίνεσε η δημοτική αρχή, αλλά αυτό δεν είχε κι ιδιαίτερη σημασία για μία αποικία. Η πρωτοβουλία να στηθεί το άγαλμα ενός πολιτικού προσώπου που είναι ακόμα εν ζωή ήταν μοναδική για τα χρόνια εκείνα. Τη συναντάμε ξανά μισό αιώνα μετά όταν οι κάτοικοι του Κοσσυφοπεδίου έστησαν τον ανδριάντα του Μπιλ Κλίντον.
Για όσους τώρα, αντιδρούν με την προσπάθεια των μελών του ΚΚΕ να ρίξουν το άγαλμα, τους προτείνω να ανατρέξουν λίγο στην ελληνική αλλά και παγκόσμια Ιστορία. Εκεί θα διαπιστώσουν τα εξής εγκλήματα του συγκεκριμένου προέδρου. Ο Χάρι Τρούμαν έδωσε την εντολή να πέσουν οι δυο ατομικές βόμβες σε Χιροσίμα και Ναγκασάκι, ενώ παράλληλα απειλούσε και το Τόκιο για μία τρίτη ρήψη. Στην Ελλάδα αναμείχθηκε στον ελληνικό εμφύλιο δοκιμάζοντας τις βόμβες ναπάλμ. Με το «Δόγμα Τρούμαν» η υφήλιος πέρασε στον Ψυχρό Εμφύλιο, ο οποίος αναζωπυρώθηκε πάλι. Η Ιστορία είναι μία αβαθής δεξαμενή που οφείλουμε να βουτήξουμε με σκοπό να επιστρέψουμε στην επιφάνεια γεμάτοι ορθά συμπεράσματα κι ιστορική συνείδηση.
Εφόσον εμπλουτίσουμε τις γνώσεις μας στην Ιστορία, θα κατανοήσουμε τους λόγους για τους οποίους το γκρέμισμα ή έστω η ήπια απομάκρυνση του συγκεκριμένου αγάλματος θα είναι μία κίνηση αξιοπρέπειας κι ένας συμβολισμός υπέρ της δημοκρατίας, της ελευθερίας αλλά και της ειρήνης.

Πρώτη δημοσίευση: aplotaria.gr

Στην οδό Αλβέρτου Ναρ

του Πέτρου Κατσάκου

“Είμαι τόσο γέρος, που δεν ξέρω τι θα γίνει αύριο. Αλλά νιώθω τόσο γερός για να φωνάξω σε όλους: Αποκαταστήστε την αλήθεια. Τιμήστε εκείνους που προσέφεραν στην πόλη μας. Προσπεράστε ό,τι διχαστικό. Ξαναγράψτε την Ιστορία με αλήθειες. Όχι τις δικές μου αλήθειες, αλλά τις αλήθειες του κόσμου”.
Αυτή η φράση από την επιστολή του Ρόμπυ Βαρσάνο προς τον Γιάννη Μπουτάρη, λίγες μόλις ώρες πριν ο υπέργηρος επιζών του Άουσβιτς αφήσει την τελευταία του πνοή στην αγαπημένη του Θεσσαλονίκη, είναι μια ανεξίτηλη παρακαταθήκη που θα μας σημαδεύει όπως κάποιοι σημάδεψαν κάποτε το χέρι του με το νούμερο 115365. Ο Ρόμπυ Βαρσάνο, από τους ελάχιστους επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος μέχρι τις μέρες μας Εβραίους της Θεσσαλονίκης, έφυγε από τη ζωή στα 91 χρόνια του. Μόλις τέσσερις μέρες πριν από τον θάνατό του ο Ρόμπυ Βαρσάνο έγραψε μια επιστολή με την οποία ευχαρίστησε το δημοτικό συμβούλιο Θεσσαλονίκης για τη μετονομασία της οδού Χρυσοχόου (επιτελάρχης του δωσίλογου πρωθυπουργού Τσολάκογλου) σε οδό Αλβέρτου Ναρ (συγγραφέας). Η ιστορική αυτή απόφαση του δημοτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης, που “αποκαθήλωσε” έναν συνεργάτη των ναζί, ήταν μια ελάχιστη απόδοση δικαιοσύνης σε μια πόλη που παραχάραξε με τον πιο αντιφατικό τρόπο την ιστορική της μνήμη.
Το μήνυμα του Ρόμπυ Βαρσάνο και η παρακαταθήκη του για τις επόμενες γενιές ήταν σαφή. “Εκείνες οι ιδεολογίες που αιματοκύλησαν την ανθρωπότητα, που εξόντωσαν εκατομμύρια στο όνομα της δήθεν υπεροχής δεν έχουν θέση εδώ σ' αυτή την πόλη” έγραψε λίγες μέρες πριν από τον θάνατό του, στιγματίζοντας το μετεμφυλιακό κράτος και τους συνεχιστές του, που όχι μόνο αμνήστευσαν αλλά και τίμησαν τους συνεργάτες των ναζί, βεβηλώνοντας μέχρι σήμερα τη μνήμη των χιλιάδων Ελλήνων που δολοφονήθηκαν στα χρόνια της γερμανικής κατοχής. “Η πατρίς ευγνωμονούσα τους άφησε ατιμώρητους, τους έδωσε αξιώματα, τους έκανε δρόμους...” έγραψε στην επιστολή του ο Ρόμπυ Βαρσάνο για τον χασάπη της Θεσσαλονίκης Μαξ Μέρτεν και τους Έλληνες συνεργάτες του.
Αυτή η “πατρίς” λοιπόν, που για δεκαετίες άφησε κάποιους “νικητές” να γράψουν την ιστορία τους εις βάρος των “ηττημένων”, είναι η πατρίδα του Ρόμπυ Βαρσάνο και της γενιάς του, που υποχρεώθηκε να περπατήσει ώς το τέλος στους δρόμους της προδοσίας και της κίβδηλης μνήμης. Τουλάχιστον αυτός ήταν τυχερός που έκανε τα τελευταία βήματα της ζωής του στην οδό Αλβέρτου Ναρ...

 Πηγή: Αυγή

Τελικά έχει λήξει ο εμφύλιος σ’ αυτή τη χώρα;

Ορισμένοι από τους προηγούμενους εφαρμοστές της εγχώριας αστικής δημοκρατίας (δηλαδή της ολιγαρχικής διακυβέρνησης) έχουν χάσει τον ύπνο τους τις δυο τελευταίες βδομάδες λόγω του σκανδάλου Novartis.
Αξιοσημείωτο γεγονός σ’ αυτόν τον πανικό είναι πως σε κάποιους έχουν πέσει οι δημοκρατικές τους μάσκες, κάτι που φάνηκε έντονα από τις πρώτες μέρες που ακούστηκαν χαρακτηρισμοί όπως “κουκουλοφόροι” και “συμμορίτες” για τους προστατευόμενους μάρτυρες. Η ανοχή απέναντι σ’ αυτές τις θλιβερές δηλώσεις, έδωσε το πάτημα να ακουστούν πολύ πιο χυδαίες φράσεις μέσα στο κοινοβούλιο από μία ομάδα “εξωκοινοβουλευτικών” που δε ντράπηκαν να φωνάξουν «σας θάψαμε στον Γράμμο, θα σας θάψουμε ξανά!». Πατώντας πάνω σ’ αυτήν την αισχρή δήλωση, αναρωτήθηκα για μία ακόμη φορά αν τελικά έχει λήξει ο εμφύλιος σε τούτη εδώ τη χώρα.
Ανήκω στη γενιά που ο εμφύλιος πόλεμος παρουσιαζόταν συνοπτικά σε μία μόνο σελίδα του σχολικού βιβλίου ιστορίας κι αν θυμάμαι καλά ήταν δυο παράγραφοι και μία αόριστη εικόνα. Μεγαλώσαμε λοιπόν με την ιδέα πως μετά την Κατοχή, όλα κύλησαν σχετικά ομαλά. Η λέξη “συμμοριτοπόλεμος” δεν σήμαινε κάτι για μας κι αμφιβάλλω αν ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει τον αριθμό των νεκρών του εμφυλίου πολέμου. Γι’ αυτό το λόγο είμαι βέβαιος πως αρκετοί συνάνθρωποί μου δεν ανατρίχιασαν με τους απαράδεκτους χαρακτηρισμούς και με τις χυδαίες απειλές για έναν νέο Γράμμο και Βίτσι.
Όσοι όμως έχουν επιχειρήσει να μελετήσουν το παρελθόν, θα διαπιστώσουν πως στον εμφύλιο πόλεμο δεν υπήρξαν τελικά ηττημένοι αλλά ούτε και νικητές. Οι άνθρωποι που πολέμησαν στα βουνά ενάντια στους ναζί, ήταν οι ίδιοι που αντιστάθηκαν στην επέλαση των Άγγλων, κι ένα τμήμα αυτών ανέβηκε ξανά στα βουνά μη δεχόμενοι τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Αυτοί οι άνθρωποι εξοντώθηκαν όρθιοι με το όπλο στο χέρι. Δεν ηττήθηκαν ούτε από τους ναζί, ούτε από τους εγχώριους συνεργάτες των ναζί και τους Άγγλους, αλλά έγιναν κάρβουνο από τις βόμβες ναπάλμ των Αμερικανών. Συν τοις άλλοις, η πλειοψηφία του ελληνικού λαού που υποστήριζε τα ιδανικά αυτών των ηρώων, τρομοκρατήθηκε από τα Δεκεμβριανά και την απόβαση του βρετανικού στρατού κι έτσι αποδέχτηκε σιωπηρά την νέα οδυνηρή κατάσταση.
Ποιοι όμως επωφελήθηκαν από την κατάληξη του εμφυλίου πολέμου; Μα φυσικά η αστική τάξη, η οποία είχε καταφέρει να επιβιώσει και κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Ποια είναι όμως η πολιτικοκοινωνική ανωμαλία που προκλήθηκε μ’ αυτήν την εξέλιξη; Η αστική τάξη γνωρίζοντας πως δε μπορεί να επωμιστεί τη νίκη του εμφυλίου πολέμου, αρκέστηκε στο ρόλο του εντολοδόχου των “συμμάχων” (Άγγλων, Αμερικανών και Γερμανών). Κι ενώ στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα υπήρχε ένας καταιγισμός σκανδάλων (με πιο πρόσφατα Siemens, υπόθεση Βατοπεδίου, λίστα Λαγκαρντ, Paradise Paper και Novartis) στα υπόλοιπα κοινωνικά στρώματα διατηρήθηκε μέχρι σήμερα (μέσα από τις μαρτυρίες, τα βιβλία και τα τραγούδια) το αίσθημα της αδικίας.
Κάθε φορά που αυτό το αίσθημα οξυνόταν, οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης κουνούσαν επιδεικτικά το δάχτυλο με φράσεις όπως το «μαζί τα φάγαμε», οι οποίες προκαλούσαν συνήθως μόνο εκνευρισμό. Τώρα όμως που χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, προβαίνουν σε δηλώσεις και χαρακτηρισμούς επικίνδυνους, καθώς εκείνοι είναι που επαναφέρουν την αίσθηση ενός εμφυλίου πολέμου που δεν τελείωσε ποτέ. Η στάση τους αυτή αποδεικνύει πως από την μεριά τους ο εμφύλιος πόλεμος δεν έχει λήξει. Πόσο μάλλον από την μεριά των αδικημένων.
Αυτό όμως που μες στον πανικό τους δεν υπολογίζουν, είναι πως μόνοι τους δεν έχουν το σθένος και το ήθος για να νικήσουν και πως αυτή τη φορά δεν έχουν την υποστήριξη ούτε των Αμερικανών αλλά ούτε και των λοιπών Ευρωπαίων.

Σημείωση: Η φωτογραφία είναι από τα αρχεία της Unicef και παρουσιάζει ένα ελληνόπουλο κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου.

Πρώτη δημοσίευση: aplotaria.gr

Ο Κωνσταντίνος Καβάφης δεν θα πάει στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία

του Σαμσών Ρακά

Ο Έρμιππος βρίσκεται στο καράβι της επιστροφής απ’ την Ελλάδα στην Αίγυπτο και στέκει σιωπηλός εν μέσω ενός ρωμαϊκού χρόνου. Τέτοιο βάθος σιωπής δεν αποτυπώθηκε ξανά σε ελληνικό ποίημα. Ο Έρμιππος ατενίζει τα νερά της Κύπρου που ξανοίγουν την απέραντη Ανατολή και νιώθει αγαλλίαση. Μα δεν θέλει να νιώθει αγαλλίαση. Προσπαθεί να την αρνηθεί. Προσπαθεί να αντιστρέψει την έννοια της νόστου. Πιέζει τον εαυτό του να νιώσει θλίψη που αφήνει την Ελλάδα πίσω του μα δεν τα καταφέρνει. Κι αυτό του προκαλεί ακόμη βαθύτερη θλίψη. Τον σκιάζει μια υπαρξιακή αγωνία καθώς αναρωτιέται πώς γίνεται να νιώθει Έλληνας αλλά ταυτόχρονα να νιώθει λύτρωση που φεύγει από την Ελλάδα. Πώς γίνεται η Συρία και η Αίγυπτος να είναι οι πατρίδες του ελληνισμού του; Μπρος στον καταγωγικό του διχασμό στέκει άφωνος μες στην αιωνιότητα. Μα δίπλα του ο φίλος του, πιθανότατα ο Φίλωνας, όλα τα έχει καταλάβει. Προσπαθεί να τον λυτρώσει από τον εσωτερικό του διχασμό, παρακινώντας τον να παραδοθεί στα συναισθήματά του. «Αξίζει να γελιούμαστε;». Η δικιά μας Ελλάδα βαστάει από τις χώρες της Ασίας, του λέει. Τι κι αν ξενίζει τον Ελληνισμό; «Είμεθα Έλληνες κι εμείς –τι άλλο είμεθα;-» Ποιος θα μας κρίνει άλλωστε; Και με τον τρόπο αυτό διευρύνει τα όρια του ελληνισμού, ανάγοντάς τον σε ουσία άυλη και τοποθετώντας τον σε μια πνευματική και ειρηνική χωροχρονικότητα, σχεδόν φιλοσοφική («εμάς τους φιλοσόφους») που διόλου δεν εξαρτάται από σύνορα και αλυτρωτισμούς. Μην υποδύεσαι την Ελλάδα, Έρμιππε, περισσότερο από ό,τι είσαι, του τονίζει ο ποιητής με τον τρόπο του. Μάταια πασχίζεις. Γιατί η Ελλάδα δεν βγαίνει σε καλούπι. Θυμήσου κάτι μικροβασιλείς που ντυνόντουσαν ελληνοποιημένα και συμπεριφερόντουσαν επιδεικτικά ως Έλληνες, ή ακόμη («τι λόγος!») και ως Μακεδόνες, που γελούσαμε όταν τους βλέπαμε στα σπουδαστήριά μας. «A όχι δεν ταιριάζουνε σ’ εμάς αυτά».
Πρέπει να θυμηθείς, Έρμιππε, πρέπει να θυμηθείς τώρα που υψώνεται η σάρισα και έρχεται στη μόδα η περικεφαλαία ενός σημαιόπληκτου ελληνισμού που είναι έρμαιο τοπικών ηγεμονίσκων. Και να γελάς, Έρμιππε, να γελάς…

Επάνοδος από την Ελλάδα 

Ώστε κοντεύουμε να φθάσουμ’, Έρμιππε. 

Μεθαύριο, θαρρώ· έτσ’ είπε ο πλοίαρχος. 

Τουλάχιστον στην θάλασσά μας πλέουμε· 

νερά της Κύπρου, της Συρίας, και της Aιγύπτου, 

αγαπημένα των πατρίδων μας νερά. 

Γιατί έτσι σιωπηλός; Pώτησε την καρδιά σου, 

όσο που απ’ την Ελλάδα μακρυνόμεθαν 

δεν χαίροσουν και συ; Aξίζει να γελιούμαστε; — 

αυτό δεν θα ’ταν βέβαια ελληνοπρεπές. 

 Aς την παραδεχθούμε την αλήθεια πια· 

είμεθα Έλληνες κ’ εμείς — τι άλλο είμεθα; — 

αλλά με αγάπες και με συγκινήσεις της Aσίας, 

αλλά με αγάπες και με συγκινήσεις 

που κάποτε ξενίζουν τον Ελληνισμό. 

 Δεν μας ταιριάζει, Έρμιππε, εμάς τους φιλοσόφους 

να μοιάζουμε σαν κάτι μικροβασιλείς μας 

(θυμάσαι πώς γελούσαμε με δαύτους 

σαν επισκέπτονταν τα σπουδαστήριά μας) 

που κάτω απ’ το εξωτερικό τους το επιδεικτικά 

ελληνοποιημένο, και (τι λόγος!) μακεδονικό, 

καμιά Aραβία ξεμυτίζει κάθε τόσο 

καμιά Μηδία που δεν περιμαζεύεται, 

και με τι κωμικά τεχνάσματα οι καημένοι 

πασχίζουν να μη παρατηρηθεί. 

 A όχι δεν ταιριάζουνε σ’ εμάς αυτά. 

Σ’ Έλληνας σαν κ’ εμάς δεν κάνουν τέτοιες μικροπρέπειες. 

Το αίμα της Συρίας και της Aιγύπτου 

που ρέει μες στες φλέβες μας να μη ντραπούμε, 

να το τιμήσουμε και να το καυχηθούμε. 

 Από τα Κρυμμένα Ποιήματα, Ίκαρος 1993

Πηγή: Ασσόδυο