Οι καλύτερες ταινίες του 2022

Η χρονιά που μας πέρασε ήταν η φτωχότερη κινηματογραφικά των τελευταίων δεκαετιών. Σίγουρα η πανδημία έπαιξε σημαντικό ρόλο στον περιορισμένο αριθμό ταινιών που βγήκαν στις κινηματογραφικές αίθουσες αλλά κι η ποιότητα ήταν αρκετά υποβαθμισμένη. Με μεγάλη δυσκολία κατάφερα να συγκεντρώσω τις δέκα καλύτερες ταινίες της χρονιάς, αν και πιστεύω πως υπό άλλες συνθήκες, αρκετές από τις παρακάτω ταινίες θα περνούσαν απαρατήρητες από μένα. 

Επίσης, έχει γίνει πλέον συνήθεια ταινίες που εκθειάζονται από κριτικούς κινηματογράφου και κοινό, να μου φαίνονται παντελώς αδιάφορες. Έτσι και φέτος, δεν μαγεύτηκα από ταινίες με διθυραμβικά σχόλια όπως το "Drive My Car", "Βαγόνι Αριθμός 6", "The Fabelmans", "Aftersun", "Απόφαση Φυγής" και το αλλοπρόσαλλο "Everything Everywhere All at Once". Τέλος, θα ήθελα να αναφερθώ και στη φετινή νικήτρια ταινία του Χρυσού Φοίνικα "Το Τρίγωνο της Θλίψης". Ομολογώ πως δεν ανήκει στις απογοητευτικές νικήτριες ταινίες των περασμένων χρόνων (εξακολουθώ να πιστεύω πως τελευταία αξιόλογη νικήτρια ταινία του συγκεκριμένου θεσμού είναι "Η Χειμερία Νάρκη" του Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν) αλλά δεν ήταν και κάτι που άξιζε να γίνει τόσος ντόρος.

Από την άλλη όμως, μπορώ να παραδεχτώ πως απόλαυσα κάποια από τα blockbuster της χρονιάς, τα οποία ήταν αξιοπρεπέστατα για το είδος τους. Κάποια απ' αυτά ήταν το "Top Gun:Maverick" του Τζόζεφ Κοσίνσκι, το πολυαναμενόμενο "Avatar: The Way of Water" του Τζέιμς Κάμερον και το αδίκως υποτιμημένο "The Northman" του Ρόμπερτ Έγκερς. 

Ακολουθούν οι δέκα καλύτερες ταινίες της χρονιάς που μας έφυγε (για περισσότερη κριτική, πατήστε πάνω στους τίτλους των ταινιών).

10.Πινόκιο του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο

Ο "Πινόκιο του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο" αφηγείται το γνωστό κι αγαπημένο παραμύθι με διαφορετικό κι αρκετά ενήλικο τρόπο. Ο Μεξικανός σκηνοθέτης ξεκινάει την ιστορία με την απώλεια του Κάρλο, του δεκάχρονου γιου του γέρο-Τζεπέτο, από μια βόμβα που έπεσε μέσα σε μια εκκλησία, την ώρα που και οι δυο τους εργάζονταν πάνω στην εγκατάσταση ενός μεγάλου ξύλινου σταυρού. Χρόνια αργότερα ο Τζεπέτο, πνιγμένος στο αλκοόλ και τον πόνο, θα κόψει το δέντρο που σκεπάζει τον τάφο του γιου του και θα σμιλεύσει με το ξύλο του μια πρόχειρη ξύλινη μαριονέτα, η οποία θα ζωντανέψει από τα πνεύματα του δάσους. Ο συγκεκριμένος Πινόκιο δεν είναι όπως τον έχουμε συνηθίσει στα προηγούμενα έργα που αναφέρονται σ' αυτόν. Η άχαρη κι ημιτελής μορφή του συμβαδίζει με την άναρχη κι ανυπάκουη προσωπικότητά του. Το συγκινητικό όμως στοιχεία της μορφής του είναι μια τρύπα που βρίσκεται στο σημείο της καρδιάς, μέσα στην οποία κατοικεί ένας γρύλος. 

Βαθμολογία: 7/10

9. Blonde

Η "Blonde" είναι με απόλυτη σιγουριά, η ταινία που δίχασε τους πάντες και δυστυχώς λοιδορήθηκε αδίκως από αρκετούς κριτικούς κινηματογράφου και κινηματογραφόφιλους. Όμως η "Blonde" δεν είναι μια βιογραφική ταινία για τη ζωή της Μέριλιν Μονρόε, αλλά μια πειραματική σκηνοθετικά και ψυχεδελικά αφηγηματική προσέγγιση της ζωής της από τον σκηνοθέτη Άντριου Ντόμινικ. Ο σκηνοθέτης ξεκινάει από τα παιδικά χρόνια της ηθοποιού, η οποία άλλαξε όνομα και προσωπικότητα, θέλοντας μ' αυτόν τον τρόπο να υποστηρίξει την ερωτική περσόνα της Μέριλιν Μονρόε. Όμως, η ανέλιξή της στον ανελέητα βίαιο κόσμο του κινηματογράφου είχε πολλές θυσίες και πάρθηκαν αρκετές αυτοκαταστροφικές αποφάσεις. Κατά τη διάρκεια της κινηματογραφικής της πορείας δεν άντεξε τις απαιτήσεις και τις σεξουαλικές ορμές των γύρω της και φυσικά δεν είχε το ψυχικό σθένος για να αντισταθεί σ' αυτές, κάτι που την οδήγησε σε έναν πρόωρο θάνατο. Η ταινία έχει πολλά θετικά στοιχεία. Έχει ρυθμό παρά τη μεγάλη της διάρκεια κι έξυπνη εναλλαγή από τα έγχρωμα πλάνα στα ασπρόμαυρα. Επίσης σημαντικό ρόλο παίζει η μελαγχολική μουσική των Νικ Κέιβ και Γουόρεν Έλλις. Μα το σημαντικότερο στοιχείο της ταινίας είναι η εντυπωσιακή ερμηνεία της γοητευτικής Άνα ντε Άρμας, η οποία με εξέπληξε απίστευτα. 

Βαθμολογία: 7/10

8. Ιερή Αράχνη

Παρόλο που το "Holy Spider" αναφέρεται σε έναν κατά συρροή δολοφόνο που έδρασε στην ιερή πόλη Μασχάντ το 2001, αποκτά ιδιαίτερα επίκαιρο χαρακτήρα με τα συνταρακτικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο Ιράν το περασμένο φθινόπωρο. Παράλληλα, η ταινία εστιάζει στη θέση της γυναίκας στην ιρανική κοινωνία κι αποκτά έναν καταγγελτικό ρόλο για τη στάση της αστυνομίας και της θρησκευτικής ηγεσίας απέναντι στο γυναικείο πληθυσμό και τα δικαιώματα του. Παρουσιάζοντας η ταινία την προσωπικότητα και τη δράση του δολοφόνου, αφήνει με εύστοχο τρόπο την υπόνοια, πως δεν είναι εκείνος ο θανάσιμος κίνδυνος των γυναικών της πόλης κι όλης της χώρας, αλλά η ίδια η κοινωνία που διαρκώς τις θυματοποιεί συστηματικά και ενθαρρύνει, άλλοτε βουβά κι ανεχτικά κι άλλοτε με ανατριχιαστικές κραυγές, τις πράξεις βιαιότητας που ασκούνται πάνω τους. Παράλληλα, μέσα από την ταινία του, ο σκηνοθέτης Αλί Αμπάσι, δίνει έμφαση στην καθημερινή προσπάθεια κάποιων συμπολιτών του που επιθυμούν να ξεφύγουν από τις αναχρονιστικές παραδόσεις και τα σκοταδιστικά ήθη των θρησκευτικών καθεστώτων, κερδίζοντας με την ταινία αυτή το βραβείο Σκηνοθεσίας στο φετινό Fantastic Fest. Στην προσπάθειά του αυτή, σημαντικό ρόλο έπαιξε κι η ηθοποιός Ζαρ Αμίρ-Εμπραχίμι, η οποία ερμήνευσε εκπληκτικά την μάχιμη δημοσιογράφο. Θεωρώ δίκαιη την βράβευσή της ως Καλύτερης Ηθοποιού στο Φεστιβάλ Καννών 2022. Το "Holy Spider" είναι ένα καλοδουλεμένο κι επίκαιρο θρίλερ, το οποίο σίγουρα θα ενοχλήσει, θα συζητηθεί κι είμαι βέβαιος πως θα διακριθεί και σε άλλα κινηματογραφικά φεστιβάλ (η ταινία θα εκπροσωπήσει την Δανία στα φετινά Oscar). 

Βαθμολογία: 7/10

7. Ένας Ήρωας

Η τελευταία ταινία του Ασγκάρ Φαραντί 'Ένας Ήρωας" είναι μια καλογραμμένη ιστορία που έφτασε να διεκδικήσει τον φετινό Χρυσό Φοίνικα, φεύγοντας τελικά από τις Κάννες με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής (από κοινού με την ταινία "Βαγόνι Αριθμός 6" του Γιούχο Κουοσμάνεν). Ωστόσο δεν κατάφερε να φτάσει στα επίπεδα των παλιών εξαιρετικών έργων του που τον ανέδειξαν στο παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα όπως το "Ένας Χωρισμός" κι "Ο Εμποράκος". Όμως υπάρχει ένα αγκάθι στη συγκεκριμένη ταινία που έχει μετατρέψει τον ίδιο τον Ασγκάρ Φαραντί σε έναν από τους αντιήρωες της φιλμογραφίας του, καθώς μια πρώην συνεργάτιδα και μαθήτριά του, τον μήνυσε για λογοκλοπή της πλοκής για την συγκεκριμένη ταινία. Μάλιστα η ίδια δήλωσε πως η πλοκή βασίστηκε σε ένα αληθινό περιστατικό, όχι ευρέως γνωστό, που ήταν γνώριμο στον σκηνοθέτη. Η ίδια το απέδειξε στο δικαστήριο κι η υπόθεση μέχρι σήμερα βρίσκεται σε εξέλιξη, με την πρώτη απόφαση να μην δικαιώνει τον Ιρανό σκηνοθέτη. Οπότε σύντομα θα μάθουμε αν το "Το Ξέρουν Όλοι" ήταν η αρχή ενός δημιουργικού κατήφορου και το "Ένας Ήρωας" η χαριστική βολή ενός αγαπημένου σκηνοθέτη. 

Βαθμολογία: 7/10

6. Δεν Υπάρχει Κακό

Το σπονδυλωτό έργο του Μοχάμαντ Ρασούλοφ "There is no Evil" αποτελείται από τις  ιστορίες τεσσάρων ηρώων, των οποίων οι ζωές ενώνονται στο επίμαχο θέμα της θανατικής ποινής που εξακολουθεί να υφίσταται στο Ιράν. Στις ιστορίες της ταινίας παρουσιάζονται κι οι δυο πλευρές. Τόσο αυτοί που καταδικάζονται σε θάνατο είτε ως δολοφόνοι, βιαστές ή "εχθροί" του κράτους, όσο κι αυτοί που πατούν το κουμπί της εκτέλεσης κι έπειτα επιστρέφουν ατάραχοι στην καθημερινότητά τους. Η ταινία ξεχώρισε από τις εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών κι από το καλογραμμένο σενάριο. Όμως αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο είναι οι άψογες λήψεις και τα ισορροπημένα πλάνα του σκηνοθέτη παρά τις αντίξοες συνθήκες στις οποίες αναγκάστηκε να γυρίσει την ταινία, καθώς είναι κυνηγημένος από το καθεστώς του Ιράν. Θεωρώ πως επάξια κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο στο φεστιβάλ του Βερολίνου.

Βαθμολογία: 7/10

5. Ο Χειρότερος Άνθρωπος στον Κόσμο

Ο "Χειρότερος 'Άνθρωπος στον Κόσμο" είναι ένα απρόσμενο κινηματογραφικό διαμάντι. Ένας διακριτικός ύμνος για τους ανθρώπους που επιθυμούν να ζήσουν αληθινά και να κυνηγήσουν με κάθε τίμημα τα όνειρά τους. Στους ανθρώπους που αποφεύγουν την καταπίεση του "εγώ" τους για να ικανοποιήσουν τα θέλω των άλλων. Σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που δεν φοβούνται να χαρακτηριστούν από τους γύρω τους ως οι χειρότεροι του κόσμου επειδή θέλουν απλώς να είναι ο εαυτός τους. Σκοπός της ταινίας είναι να μπουν οι θεατές στο σημερινό πολύπλοκο κόσμο των γυναικών. Κατά κάποιον τρόπο απαντά στον προβληματισμό της Γιούλια, η οποία σε μια σύναξη φίλων δηλώνει πως υπάρχουν ένα σωρό ταινίες που επικεντρώνονται σε ανδρικά θέματα όπως η στυτική δυσλειτουργία, η πρόωρη εκσπερμάτιση, η ανδρική πολυγαμία κ.τ.λ. αλλά ούτε μια για τον γυναικείο οργασμό, την περίοδο κ.α. Πατώντας πάνω σ' αυτόν τον προβληματισμό, ο Τρίερ καταπιάνεται στην προσπάθεια μιας γυναίκας να γίνει ευτυχισμένη στη σημερινή εποχή όπου κυριαρχεί το άγχος κι η ανασφάλεια. Από την μια η ταινία προωθεί μια φεμινιστική τάση προσπαθώντας να εισχωρήσει στο γυναικείο κόσμο αλλά από την άλλη δείχνει και την αυτοκαταστροφική τάση των γυναικών που τις περισσότερες φορές δεν ξέρουν τι ακριβώς θέλουν για να νιώσουν ικανοποιημένες κι ευτυχισμένες. Αυτό το μπέρδεμα το παρουσιάζει με έναν ευχάριστο και πειραχτικό τρόπο αλλά παράλληλα κατακρίνει τον "επικίνδυνο" περιορισμό ελευθερίας που προκαλεί η επιβολή της σύγχρονης πολιτικής ορθότητας. Τη στάση του αυτή την εκφράζει μέσα από τις θεωρίες του αντικομφορμιστή σκιτσογράφου Ακσελ, ο οποίος γίνεται δυσάρεστος σε μια συνέντευξή του σε μια φεμινιστική εκπομπή. Κεντρικό πρόσωπο των αντιφάσεων που παρουσιάζει η ταινία είναι η άκρως συμπαθητική Ρενάτε Ράινσβε, η οποία ερμηνεύει με απίστευτη ειλικρίνεια την προσπάθεια της κάθε γυναίκας που αποφεύγει να παραμείνει απλώς θεατής στη ζωή της αλλά και του προσώπου που δε πρόκειται να βάλει τα δικά του θέλω στην άκρη για να ικανοποιήσει τις επιθυμίες των άλλων. Κατά κάποιον τρόπο αναιρεί έναν-έναν τους κανόνες που μέχρι σήμερα όριζαν τη ζωή των γυναικών μες στην κοινωνία και την οικογένεια. Αποκορύφωση της απελευθέρωσης της πρωταγωνίστριας (και της κάθε γυναίκας γενικά) είναι η απόφαση της να μην παραστεί στις τελευταίες στιγμές ενός αγαπημένου της προσώπου αλλά να τον θρηνήσει μοναχικά. Απολαμβάνοντας την ερμηνεία της Ρενάτε Ράινσβε, θεωρώ πως κέρδισε άξια το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στο Φεστιβάλ των Καννών. Όπως επίσης δε θεωρώ τυχαίο που η ταινία του Τρίερ διεκδίκησε τα Όσκαρ Σεναρίου και Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας. 

Βαθμολογία: 8/10

4. Ουδέν Νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο

Άλλη μια κινηματογραφική απόδοση του αγαπημένου αντιπολεμικού μυθιστορήματος του Έριχ Μαρία Ρεμάρκ. Παρόλο που για μένα η καλύτερη μεταφορά του βιβλίου στη μεγάλη οθόνη συνέβη το 1930, σε σκηνοθεσία του  Λούις Μάιλστοουν, δε μπορώ να κρύψω πως με εντυπωσίασε κι η προσπάθεια του σκηνοθέτη Έντουαρντ Μπέργκερ. Πέρα από υπερπαραγωγή, ο σκηνοθέτης κατάφερε να αποδώσει πιστά την ιστορία του βιβλίου, κάτι το οποίο θεωρώ πως το πέτυχε άψογα.  

Βαθμολογία: 8/10

3. Παρίσι, Διαμέρισμα 13

Πάνε σχεδόν δέκα χρόνια από εκείνη τη βραδιά που είχα εξέλθει μουδιασμένος από τη σκοτεινή αίθουσα έχοντας παρακολουθήσει ένα απρόσμενο αριστούργημα, το οποίο εξακολουθεί να με στοιχειώνει μέχρι σήμερα. Αναφέρομαι στο "Shame", το συνταρακτικό κινηματογραφικό διαμάντι του Στιβ Μακουίν, στο οποίο ο δημιουργός καταφέρνει να εισχωρήσει τόσο στη σιωπηλή μοναξιά που επιφέρουν οι ανεξέλεγκτοι ρυθμοί της σύγχρονης ζωής όσο και στην αναπόφευκτη διέξοδο του πρωταγωνιστή σε κάθε μορφή αχαλίνωτου σεξ. Δέκα χρόνια μετά την κυκλοφορία της συγκεκριμένης ταινίας, έρχεται ο Γάλλος σκηνοθέτης Ζακ Οντιάρ να καταπιάνεται με το ίδιο ακριβώς θέμα παρουσιάζοντάς το σε μια νέα μορφή, καθώς οι γρήγορες εξελίξεις μεταβάλλουν συνεχώς τις ανάγκες των ανθρώπων και την εικόνα της εκάστοτε κοινωνίας. Μετά το πέρας της προβολής, θεωρώ πως κι εκείνος κατάφερε με τη σειρά του να μας προσφέρει ένα αξιόλογο και μοναδικό στο είδος του έργο.Ένα άλλο στοιχείο που λάτρεψα στη συγκεκριμένη ταινία είναι η επιλογή του σκηνοθέτη να μιλήσει για τον έρωτα επιλέγοντας την πιο ερωτική πόλη της Ευρώπης, το Παρίσι. Όμως η ιστορία του δε διαδραματίζεται στις όμορφες γειτονιές της Μονμάρτρης και της πλατείας των Βοσγίων, αλλά στα γκρίζα συγκροτήματα των εργατικών κατοικιών, προσθέτοντας μ' αυτόν τον τρόπο μια κυνική χροιά στις εξιστορήσεις του. Χρησιμοποιώντας όμως αυτό το ουδέτερο τοπίο, το οποίο απογειώνεται μέσα από την εξαιρετική φωτογραφική ματιά του Πολ Γκιλόμ, ο δημιουργός δίνει άπλετο χώρο στον σύγχρονο ερωτικό κόσμο των νέων, χωρίς να γίνεται επικριτικός τόσο για τους τρόπους επιλογής ερωτικών συντρόφων όσο και της συχνής εναλλαγής προσώπων. Αντιθέτως προσπαθεί μέσα από τους πρωταγωνιστές να αναζητήσει τα αίτια της νέας ξέφρενης ερωτικής επανάστασης. Από την μια απενεχοποιεί την σεξουαλική απελευθέρωση κι από την άλλη αναδεικνύει την ανάγκη των ανθρώπων για επικοινωνία, κατακρίνοντας παράλληλα τα εμπόδια που κρατούν τους ανθρώπους κλειδωμένους στους εαυτούς τους, τα οποία για εκείνον είναι ο εγωισμός κι ο ναρκισσισμός που επιφέρουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όλη αυτή η περιδίνηση ανάμεσα σε πρόσωπα και καταστάσεις, οδηγούν στο εξής συμπέρασμα: ο καθένας μπορεί να απελευθερωθεί από τα συμπλέγματά του και να ερωτευτεί άλλους ανθρώπους μόνο όταν καταφέρει να αγαπήσει πρώτα τον εαυτό του. Θεωρώ πως το "Παρίσι, 13ο Διαμέρισμα" είναι μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Ίσως κι η καλύτερη μέχρι στιγμής. Σε κάθε πλάνο της ξεχειλίζει ο ερωτισμός ενώ το ασπρόμαυρο προσθέτει μια μυσταγωγική διαχρονικότητα στα πρόσωπα και στα σώματα των πρωταγωνιστών, κάνοντάς τα ακόμη πιο ελκυστικά. Επίσης οι ηλεκτρονική ήχοι του Rone προσθέτουν έναν έντονο μεθυστικό παλμό στη ροή των ιστοριών. Αυτό όμως που κάνει την ταινία ξεχωριστή, είναι που μιλάει με ειλικρίνεια για την σεξουαλικότητα, την αυτοδιάθεση του κάθε ανθρώπου και την τρέλα της νεότητας. Όσο για το φινάλε, το αφήνει με έξυπνο τρόπο ανοιχτό κι ελεύθερο, όπως οφείλει να είναι κι ο έρωτας σε κάθε μορφή έκφρασής του. 

Βαθμολογία: 8/10

2. Τα Πνεύματα του Ινισέριν

Δεκατέσσερα χρόνια μετά την πετυχημένη "Αποστολή στη Μπριζ" (In Bruges, 2008), ο σκηνοθέτης Μάρτιν ΜακΝτόνα έσμιξε ξανά τους δυο φίλους Κόλιν Φάρελ και Μπρένταν Γκλίσον, σε ένα απομακρυσμένο και σχεδόν ξεχασμένο τοπίο της Ιρλανδίας, προσφέροντας για μια ακόμη φορά μια απολαυστική και πανέξυπνη μαύρη κωμωδία, όπου μέσα από τους πιο απλούς διαλόγους ξεπετάγονται οι πιο δυνατές αλήθειες. Θεωρώ πως "Τα Πνεύματα του Ινισέριν" είναι ένα από τα σπάνια κινηματογραφικά έργα που εστιάζουν με ευαισθησία κι ειλικρίνεια στα ανθρώπινα υπαρξιακά αδιέξοδα και καταφέρνουν εύκολα να μετατρέψουν το πικρό γέλιο σε αγνό κλάμα. Στην ταινία ξεχωρίζει η πετυχημένη χημεία των ηθοποιών Κόλιν Φάρελ και Μπρένταν Γκλίσον, οι οποίοι μετά το "Αποστολή στη Μπριζ", προσφέρουν μια ακόμη απολαυστική δίδυμη ερμηνεία, όπου καταφέρνουν να παραμείνουν αξιαγάπητοι, αστείοι αλλά συνάμα και τραγικοί τόσο με τις επιλογές όσο και με τις συμπεριφορές τους. Εξαιρετικοί όμως στους ρόλους τους είναι κι η Κέρι Κόντον κι ο Μπάρρυ Κιόγκαν. Πέρα από τις εκπληκτικές ερμηνείες όλων των ηθοποιών που συμμετέχουν στην ταινία και τους απολαυστικούς διαλόγους που προσέφερε το έξυπνο σενάριο που έγραψε ο σκηνοθέτης Μάρτιν ΜακΝτόνα, με μάγεψε τρομερά κι η εκπληκτική φωτογραφία του Ben Davis, ο οποίος καταφέρνει να παρουσιάσει την γοητεία της ιρλανδέζικης υπαίθρου, ντύνοντάς την με μια λυρική κι απόκοσμη ατμόσφαιρα, δίνοντας την αίσθηση πως οι ηθοποιοί περιφέρονται, συζητούν και μελαγχολούν σε ένα τοπίο ονειρικό. Η καλλιτεχνική αξία του «The Banshees of Inisherin» αναγνωρίστηκε στις διακρίσεις, στις υποψηφιότητες και τα βραβεία που απέσπασε στα διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ. Στο Φεστιβάλ Βενετίας ήταν υποψήφιο για τον Χρυσό Λέοντα Καλύτερης Ταινίας ενώ κέρδισε το βραβείο Καλύτερου Σεναρίου και το βραβείο Ερμηνείας για τον Κόλιν Φάρελ. Στις Χρυσές Σφαίρες έσπασε το ρεκόρ εικοσαετίας με τις οκτώ υποψηφιότητές του από τις οποίες κέρδισε τελικά το Βραβείο Καλύτερης Κωμωδίας-Μιούζικαλ, Σεναρίου, Ερμηνείας για τον Κόλιν Φάρελ. Το «The Banshees Of Inisherin» είναι ένας ύμνος για τις διαφορετικές αντιλήψεις που έχει κανείς απέναντι στη ζωή και στο νόημα της ύπαρξής του, την αξία που δίνει στην κάθε στιγμή αλλά την αντίληψη της φευγαλέας αιωνιότητας. Επίσης είναι μια λυρική προσέγγιση στη φθαρτότητα της αγάπης αλλά και στα αδιέξοδα που μπορούν να οδηγήσουν τον καθέναν η περηφάνεια κι οι προκαταλήψεις. Τέλος, είναι μια ωδή στην αγάπη που έχει ο καθένας για τον τόπο του και τους δεσμούς που τον κρατούν καθηλωμένο στα μέρη που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Και φυσικά, είναι μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς που πέρασε. 

Βαθμολογία: 8/10

1. Φυγή

Κάθε χρόνο ενθουσιάζομαι με την ποικιλία των animation που προβάλλονται στις σκοτεινές αίθουσες, για τα οποία έχω παρατηρήσει πως σπανίως απογοητεύομαι τόσο με τις δικές μου επιλογές όσο και με τις προτάσεις των φίλων μου, μ' αποτέλεσμα κάθε χρόνο να υπάρχει τουλάχιστον ένα animation στην ετήσια λίστα των δέκα αγαπημένων μου ταινιών. Μάλιστα σε δυο διαδοχικές χρονιές, το 2007 και 2008, την πρώτη θέση την κατέλαβαν δυο αξεπέραστα αριστουργηματικά animation, το συγκινητικό "Persepolis" της Μαρζάν Σατραπί και το συνταρακτικό "Βαλς με τον Μπασίρ" του Άρι Φολμαν. Πολύ πιθανόν στην κορυφή και της φετινής ετήσιας κινηματογραφικής μου δεκάδας να φιγουράρει ένα ακόμη συγκλονιστικό αυτοβιογραφικό αριστούργημα, το "Flee" (ή Flugt στα δανέζικα) του Δανού σκηνοθέτη Τζόνας Πόερ Ράσμουσεν (Jonas Poher Rasmussen). Το "Flee" είναι ένα ιδιαίτερο animation καθώς αποτελείται από μια ποικιλία σχεδίων τα οποία δένουν απόλυτα με βίντεο ντοκουμέντα, ντύνοντας μ' αυτόν τον τρόπο τις εξιστορήσεις του Αμίν Ναγουαμπί, ενός Αφγανού πρόσφυγα που είναι φίλος του σκηνοθέτη. Ο Αμίν αναγκάστηκε από παιδί να διαφύγει μαζί με την οικογένειά του από το Αφγανιστάν λίγο πριν την επικράτηση των Ταλιμπάν στα τέλη της δεκαετίας του '80, έγινε μάρτυρας των πρώτων ημερών της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης ζώντας μια απάνθρωπα αγχώδη παραμονή στην παρηκμασμένη Μόσχα και στάθηκε "τυχερός" μετά από μια εφιαλτική απόπειρα να περάσει μέσω θαλάσσης στην Δύση. Τελικά καταφέρνει να βρεθεί μόνος του στην Δανία. Μέσα σε ένα τραίνο γνώρισε τον Δανό σκηνοθέτη. Η σπουδαιότητα της συγκεκριμένης ταινίας φάνηκε τόσο στις βραβεύσεις που έλαβε όσο και στις υποψηφιότητες βραβείων. Είναι αξιοσημείωτο πως για πρώτη φορά στην ιστορία των Oscars μια ταινία ήταν υποψήφια στις κατηγορίες Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων, Καλύτερου Ντοκιμαντέρ και Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Επίσης ήταν υποψήφια στα βραβεία BAFTA και στις Χρυσές Σφαίρες στην κατηγορία της Καλύτερης Ταινίας Κινούμενων Σχεδίων. Το "Flee" είναι ένα αριστούργημα που συνταράσσει συθέμελα τον θεατή χωρίς να επιστρατεύει επίπλαστους συναισθηματισμούς, παρά ακολουθεί τη χαμηλόφωνα ειπωμένη μα ασιγαστα ηχηρή ιστορία του Αμιν, αλλά κι όλων των ανθρώπων σαν αυτόν που εξαναγκάζονται στη φυγή κατατρεγμένοι από πολέμους και πάσης φύσεως δυσχέρειες. Εκείνων που επειτα εγκλωβίζονται όχι μόνο ανάμεσα σε αποπνικτικές καρότσες φορτηγών και σε ετοιμόρροπα αμπάρια πλοίων στο έλεος της θάλασσας, αλλά κυρίως στα ορθωμενα κύματα της αδιαφορίας και της εκμετάλλευσης των ανθρώπων. Αυτό το κινηματογραφικό διαμαντάκι λοιπόν υπάρχει όπως έλεγε κι ο σπουδαίος ανθρωπιστής φωτογράφος Γιάννης Μπεχράκης "για να μην μπορεί να πει κανείς πως δεν ήξερε". 

Βαθμολογία: 9/10