Στρασβούργο, περιπλανήσεις στην καρδιά της Ευρώπης

Το Στρασβούργο, η πιο όμορφη κι ατμοσφαιρική πόλη της Γαλλίας κι η ομορφότερη κατ' εμέ στην Ευρώπη, που περιβάλλεται από τη γοητεία των χωριών της Αλσατίας και τη μαγεία του Μέλανα Δρυμού, αποτελεί σήμερα το συμβολικό σταυροδρόμι όχι μόνο της Γαλλίας και της Γερμανίας αλλά ολόκληρης της Ευρώπης. Αυτή η τόσο μυσταγωγική πόλη, είναι γνωστή για τον επιβλητικό καθεδρικό της ναό, τις πολύχρωμες μεσαιωνικές της γειτονιές, τα εκλεκτά της μουσεία, τις απόρθητες οχυρώσεις της, τη ζωντάνια των φοιτητών της και τα καταπράσινα πάρκα της. Επίσης, ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πόλεις, καθώς φιλοξενεί το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και το Συμβούλιο της Ευρώπης. Για όλους τους παραπάνω λόγους, το Στρασβούργο είναι μια πολυπρόσωπη πόλη στην οποία δένουν υπέροχα οι μοντέρνοι τόνοι των σύγχρονων κτηρίων της με τις γραφικές γειτονιές του ιστορικού της κέντρου κι οι διεθνείς θεσμοί που εδρεύουν εκεί με του χαλαρούς ρυθμούς της καθημερινότητας των κατοίκων της. Οπότε, κατά την άποψή μου, το Στρασβούργο δεν είναι μόνο ένα γεωπολιτικό σταυροδρόμι αλλά και μια ιδιαίτερη χωροχρονική πύλη που συνδέει το παρελθόν με το μέλλον.

Το Στρασβούργο (γαλλικά: Strasbourg‎‎, αλσατικά: Strossburi, γερμανικά: Straßburg‎‎) είναι η πρωτεύουσα κι η κυριότερη πόλη του νομού Κάτω Ρήνου (Bas-Rhin) και της περιφέρειας του Γκραντ Εστ (Grand Est) στη βορειοανατολική Γαλλία και βρίσκεται στη δυτική πλευρά του Ρήνου. Η πόλη διασχίζεται από τον ποταμό Ιλλ (Ill), έναν από τους παραποτάμους του Ρήνου, ο οποίος είναι πλωτός στο μεγαλύτερο μέρος του. Επίσης, ο τοπικός της πληθυσμός αποκαλείται Αλλεμάνοι, καθώς αποτελεί ένα μείγμα γαλλικών και γερμανικών στοιχείων, μετατρέποντας την πόλη σε γέφυρα ενότητας μεταξύ της Γαλλίας και Γερμανίας. Γι' αυτό το λόγο υπάρχei μια συμβολική γέφυρα που το ένα της τμήμα βρίσκεται στο Στρασβούργο και το υπόλοιπο τμήμα της καταλήγει στη γειτονική γερμανική κωμόπολη Κελ (Kehl) που βρίσκεται ακριβώς πάνω στα σύνορα της Γαλλίας με τη Γερμανία. Κοιτώντας κάνεις στο χάρτη, θα παρατηρήσει πως οι δύο αυτές πόλεις είναι σχεδόν ενωμένες.

Η ιστορία του Στρασβούργου ξεκινάει από το 12 π.Χ. με την δημιουργία ενός στρατοπέδου από τους Ρωμαίους, οι οποίοι του έδωσαν την ονομασία Αργεντοράτο (Argentoratum), ένα κελτικό-γαλατικό όνομα, λατινικοποιημένο πρώτα και στη συνέχεια ως Αργγαντοράτιο (σε μεταγενέστερα λατινικά κείμενα). Το 496 μ.Χ., ο Βασιλιάς των Φράγκων Χλωδοβίκος Α΄ (Clovis) προσαρτά το στρατόπεδο του Αργεντοράτου, μετατρέποντάς το σε τμήμα του Μεροβιγγειανού Βασιλείου. Εκείνη την περίοδο, η πόλη γίνεται γνωστή με ένα εντελώς διαφορετικό όνομα, Στροσμπουρι στα αλσατικά και Στράσμπουργκ (Straßburg)‎‎ στα γερμανικά. 

Το νέο όνομα της πόλης έχει γερμανική προέλευση και σημαίνει "πόλη (στη διέλευση) δρόμων". Το σύγχρονο Stras- είναι συγγενές με τη γερμανική Straße και το αγγλικό street, καθώς και τα δύο προέρχονται από το λατινικό strata (πλακόστρωτος δρόμος), ενώ το -bourg είναι συγγενικό με το γερμανικό Burg και την αγγλική λέξη borough, καθώς και τα δυο προέρχονται απ' το πρωτογερμανικό *burgz (οχυρό σε λόφο, φρούριο). Ο Γρηγόριος του Τουρ ήταν ο πρώτος που ανέφερε την αλλαγή του ονόματος στο δέκατο βιβλίο της Ιστορίας των Φραγκών (γράφτηκε λίγο μετά το 590 μ.Χ.), στο οποίο γράφει ότι "ο Εγκίδιος, Επίσκοπος της Ρέιμς, κατηγορούμενος για συνωμοσία εναντίον του βασιλιά Χιλδεβέρτου Β΄ της Αυστρασίας, υπέρ του θείου του βασιλιά Κιλπερίκου Α΄ της Νευστρίας, δικάστηκε από μια Σύνοδο Αυστρασιακών επισκόπων στο Μετς τον Νοέμβριο του 590, κρίθηκε ένοχος και απομακρύνθηκε από την ιερατεία, και στη συνέχεια μεταφέρθηκε "ad Argentoratensem urbem, quam nunc Strateburgum vocant" (στην πόλη του Αργεντοράτου, την οποία τώρα αποκαλούν Στρατημπούργο), όπου εξορίστηκε".

Το 1176 αρχίζει η οικοδόμηση του πανέμορφου καθεδρικού ναού της πόλης ενώ το 1450 ο Γουτεμβέργιος τυπώνει το πρώτο έντυπο βιβλίο. Έκτοτε το Στρασβούργο ζει περιόδους πολέμων και διεκδικήσεων. Το 1681, η πόλη προσαρτάται στη Γαλλία από τα στρατεύματα του Βασιλιά Λουδοβίκου του 14ου. Εν συνεχεία, κατά τη διάρκεια του γαλλογερμανικού πολέμου, η πόλη πολιορκείται από τους Γερμανούς και παραδίδεται το 1870. Σ' αυτόν τον πόλεμο, η Γαλλία χάνει το Στρασβούργο κι ολόκληρη την Αλσατία-Λωραίνη, η οποία ενσωματώνεται πλέον στη Γερμανική Αυτοκρατορία. Το 1918 ο Γάλλος στρατηγός Γκουρώ (Gouraud) εισέρχεται στο Στρασβούργο, το οποίο επαναφέρεται στο γαλλικό κράτος. Όμως, το 1939, κι ενώ η Ευρώπη ετοιμάζεται για έναν ακόμη μεγάλο πόλεμο, το Στρασβούργο εκκενώνεται, με τους κατοίκους του να μεταφέρονται σε άλλες περιοχές, μ' αποτέλεσμα να μετατραπεί σε "πόλη-φάντασμα". Εκείνη την περίοδο, η πόλη φρουρείται από ισχυρές δυνάμεις χωροφυλακής, για την αποφυγή λεηλασιών. Στις 18 Ιουνίου του 1940, τα γερμανικά στρατεύματα θα καταλάβουν την πόλη, την οποία θα επισκεφθεί ο Χίτλερ και θα ενθουσιαστεί με τον "γερμανικό χαρακτήρα" της. Προς τιμήν του, η κεντρική πλατεία Κλεμπέρ (Place Kléber) θα μετονομαστεί σε Πλατεία Αδόλφου Χίτλερ (Adolfhitlerplatz). Η πόλη θα παραμείνει υπό γερμανική κατοχή, με κάποιους από τους πρόσφυγες να επιστρέφουν σε αυτήν, μέχρι τις 23 Νοεμβρίου του 1944 που θα απελευθερωθεί από τη 2η Μεραρχία του Στρατηγού Λεκλέρκ. Το 1949 η πόλη θα επιλεχθεί ως έδρα του Συμβουλίου της Ευρώπης, ενώ στη Σύνοδο Κορυφής του Εδιμβούργου το 1992 θα επικυρωθεί ο καθορισμός της ως έδρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. 

Για τη διαμονή μας στο Στρασβούργο, επιλέξαμε ένα από τα ξενοδοχεία που βρίσκονται κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό καθώς μας εξυπηρετούσε για τις εξορμήσεις μας στα χωριά της Αλσατίας. Τις μέρες όμως που αφιερώναμε στην πόλη, ανηφορίζαμε προς το Γκραντ Ιλ, περνώντας τη Pont de Pierre πάνω από το Canal du Faux-Rempart κι έχοντας σημάδι το πανύψηλο καμπαναριό του καθεδρικού.

Κάθε φορά που εισχωρούσαμε στο ιστορικό κέντρο της πόλης, πέφταμε πάνω στην προτεσταντική εκκλησία του Saint Pierre le Jeune, η οποία στεκόταν καλά κρυμμένη κάτω από τα θεόρατα πλατάνια του μικρού πάρκου που βρίσκεται αντικριστά του ναού. Παρόλο που η εξωτερική της όψη μας τραβούσε την προσοχή κάθε φορά που περνούσαμε από δίπλα της, ποτέ δεν επιδιώξαμε να δούμε το εσωτερικό της. Μέχρι που ένα βράδυ, γυρνώντας κουρασμένοι στο ξενοδοχείο, ακούσαμε τις μυσταγωγικές φωνές μιας γυναικείας χορωδίας. Χωρίς δεύτερη σκέψη, τραβήξαμε την πόρτα και μπήκαμε μέσα κι ως δια μαγείας, μας αποκαλύφθηκε ένας χώρος με έντονη μεσαιωνική αύρα τόσο για τις τοιχογραφίες του που με δυσκολία διακρίνονταν στο ημίφως ενός αναμμένου πολυέλαιου όσο και για τον γλυπτό διάκοσμο και τα κομψά του παρεκκλήσια. Αρχικά, ήταν μια μεροβιγγιανή εκκλησία του 7ου αι, η οποία απέκτησε ρωμανικό ύφος τον 11ο αι. με γοτθικές προσθήκες τον 13ου και 14ου αι. Το 1524, η εκκλησία έγινε ληθουρανική και λειτούργησε ταυτόχρονα υπό καθολική και προτεσταντική χρήση από το 1682 ως τα τέλη του 19ου αι. Το 1862 ο ναός χαρακτηρίστηκε ως ιστορικό μνημείο (monument historique). Το 1901 έγινε μια σημαντική αποκατάσταση του ναού ενοποιώντας τον εσωτερικό της χώρο και προσθέτοντας κάποια ακόμη νεογοτθικά στοιχεία. Στο κέντρο του εσωτερικού του χώρου, υπάρχει ένα πολύχρωμο ξύλινο τέμπλο με υπέροχο γλυπτό διάκοσμο το οποίο χώριζε τους εκκλησιαζόμενους από το ιερό και τη χορωδία, όπου οι  κληρικοί τελούσαν τη λειτουργία. Πάνω στο ξύλινο τέμπλο ορθώνεται ένα εκκλησιαστικό όργανο Silbermann του 1780. Επίσης ο ναός έχει έναν πλούσιο διάκοσμο τοιχογραφιών, οι οποίες αποκαλύφθηκαν τον 19ο αι. και χρονολογούνται από τον 14ο και 15ο αι. Η πιο εντυπωσιακή τοιχογραφία είναι η "Cortege des Nations" (Η Πομπή των Εθνών), μια αλληγορική σύνθεση που δείχνει διάφορους λαούς να προχωρούν προς τον Χριστό με μεγαλοπρέπεια. Επίσης, μια άλλη άκρως ενδιαφέρουσα τοιχογραφία είναι το "Navicella" που απεικονίζει ένα πλοίο, το οποίο συμβολίζει την εκκλησία που πλέει ατρόμητη κι αποφασιστική στις θάλασσες του κόσμου, το οποίο θυμίζει αρκετά τα έργα του Τζόττο στη Ρώμη. Εντυπωσιαστήκαμε τόσο πολύ από τις τοιχογραφίες, τα έντονα χρώματα στις τοξωτές οροφές το ναού, τον γλυπτό διάκοσμο στα παρεκκλήσια και τους διάσπαρτους τάφους στο δάπεδο, που επιλέξαμε να επισκεφθούμε την εκκλησία δύο φορές, θέλοντας να θαυμάσουμε όλους τους κρυφούς της θησαυρούς. Κι επειδή είναι ένα από τα ομορφότερα αξιοθέατα της πόλης, τα οποία δεν ακούγονται ιδιαίτερα, σκέφτηκα  να ξεκινήσω την γραπτή περιήγηση της πόλης απ' αυτό. 

Φεύγοντας από την εκκλησία του Saint Pierre le Jeune, συναντάμε πρώτα την πλατεία Κλεμπέρ (Place Kleber), η οποια βρίσκεται στο κεντρικότερο σημείο της παλιάς πόλης του Στρασβούργου κι έχει χαρακτηριστεί από το 1988 ως μνημείο ιστορικής κληρονομιάς. Αρχικά το όνομα της ήταν Waffenplatz (πλατεία των όπλων), όμως στις 24 Ιουνίου του 1840 πήρε το όνομα του Γάλλου στρατηγού Jean-Baptiste Kleber, ο οποίος γεννήθηκε στο Στρασβούργο το 1753 και τάφηκε στην περιοχή της πλατείας. Στο κέντρο του ανοιχτού χώρου ορθώνεται ένα μεγάλο άγαλμα του Γάλλου στρατηγού και στα πλάγια του απλώνεται ένα πλατύ σιντριβάνι. Την πλατεία Κλεμπέρ περιβάλλουν πολλά ιστορικά κτίρια, όπως είναι το Aubette, ένας χώρος τέχνης, κτισμένο το 1778, που τα δωμάτιά του χρησιμοποιούνται για εκθέσεις και κοινωνικές εκδηλώσεις. Λίγο πιο κάτω από την πλατεία βρίσκεται ένας φουτουριστικός κόμβος του Στρασβούργου, η "Place de l'Homme de Fer". Παρόλο που το σημείο αυτό δεν κουβαλάει τη γοητεία της υπόλοιπης πόλης, αξίζει να το διασχίσει κάνεις αναζητώντας την μορφή ενός ιππότη στην πρόσοψη ενός κτηρίου που βρίσκεται εκεί. Το συγκεκριμένο άγαλμα στέκει πάνω από τη βιτρίνα ενός φαρμακείου κι είναι αντίγραφο ενός άλλου που είχε τοποθετηθεί εκεί το 1749 αλλά καταστράφηκε από πρωσικούς βομβαρδισμούς το 1870, κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της πόλης. Το άγαλμα χρησίμευε τότε ως πινακίδα για ένα οπλοστάσιο κι απεικόνιζε έναν αξιωματικό της περιπόλου της πόλης, οπλισμένο με άλμπουρα και στιλέτο και με πανοπλία του 16ου αι.   

Από την πλατεία Κλεμπέρ, συνεχίζουμε τη βόλτα μας προς την πλατεία Γουτεμβέργιου. Ένα πολύ όμορφο σημείο της πόλης, το οποίο δυστυχώς χάνεται πίσω από τον όγκο ενός παραδοσιακού καρουζέλ και μερικών υπαίθριων μαγαζιών που προσφέρουν fast food και γλυκά. Τον 11ο αι., η πλατεία αυτή ήταν γνωστή ως "Marche aux Herbes" (Αγορά των Βοτάνων) και μέχρι τον 18ο αι. στέγαζε το πολιτικό κέντρο, το δημαρχείο, την καγκελαρία και το νομισματοκοπείο. Στο κέντρο της πλατείας και στρυμωγμένο ανάμεσα στο καρουζέλ και στα υπαίθρια μαγαζιά-κοντέινερ, στέκει το άγαλμα του Johannes Gutenberg, ο οποίος έζησε στην πόλη από το 1434 μέχρι το 1444, όσο ήταν μαθητευόμενος χρυσοχόος, θέλοντας να ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα του. Το άγαλμα σμιλεύτηκε από τον David d'Angers το 1840 κι απεικονίζει τον διάσημο τυπογράφο να κρατάει ένα κομμάτι περγαμηνής πάνω στο οποίο είναι χαραγμένες οι λέξεις "Et la lumiere fut" (και ιδού, υπήρχε φως) από το Βιβλίο της Γένεσης. Πίσω από την πλατεία ορθώνεται το παλιό δημαρχείο, το οποίο σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Hans Schoch και τον πρωτομάστορα Paul Murer, οι οποίοι συνδύασαν ιωνικά, κορινθιακά και τοσκάνικα στοιχεία στο στήσιμο του κτηρίου αλλά και στο γλυπτό του διάκοσμο.

Διακόσια μέτρα από την πλατεία Γουτεμβέργιου, ανοίγεται ένας από τους πιο γραφικούς δρόμους της πόλης, η "Rue Merciere", η οποία οδηγεί στην πλατεία του Καθεδρικού (Place de la Cathedrale), όπου βρίσκεται και το σύμβολο της πόλης. 

Ο Καθεδρικός ναός του Στρασβούργου, είναι ένας από τους ψηλότερους στον κόσμο κι αποτελεί ένα μοναδικό αριστούργημα της γοτθικής αρχιτεκτονικής, παρόλο που περιέχει αρκετά ρωμανικά στοιχεία. Η ανέγερση του ξεκίνησε το 1176 και τελείωσε 263 χρόνια μετά, το 1439. Μεγάλη συνεισφορά στο έργο είχε ο αρχιτέκτονας Erwin von Steinbach το 1277, με το έργο του να το συνεχίζει ο γιος του κι έπειτα ο εγγονός του. Ο πανέμορφος γοτθικός ναός, κατασκευασμένος από ροζ γρανίτη και με ύψος 149 μέτρα, υπήρξε το ψηλότερο θρησκευτικό κτήριο μέχρι τον 19ο αι. (από το 1625 ως το 1847), ενώ σήμερα θεωρείται η έκτη ψηλότερη εκκλησία στον πλανήτη. Οπότε δεν είναι τυχαίο που έχει χρηστεί έμβλημα της πόλης. Η σημασία του συγκεκριμένου ναού, γίνεται φανερή και στην επισκεψιμότητά του, καθώς είναι ο δεύτερος πλέον επισκέψιμος Καθεδρικός στη Γαλλία μετά την Παναγία των Παρισίων, με περίπου 8,5 εκατομμύρια επισκέπτες ετησίως. 

Ότι και να πω για το συγκεκριμένο μνημείο θα είναι φτωχό. Είναι δύσκολο να περιγράψω το δέος που με έπιανε κάθε φορά που στεκόμουν από κάτω του. Μπορώ να χαρακτηρίσω την πρόσοψή του σαν μια θεόρατη δαντέλα, που από τη μια δείχνει αιθέρια με τα πολλά της ανοίγματα κι από την άλλη βαριά με τον πλούσιο γλυπτό της διάκοσμο. Επίσης, η κεντρική του ροζέτα είναι ίσως η ομορφότερη που έχω συναντήσει ποτέ μου. Δεν είναι τυχαίο που ο Victor Hugo την είχε χαρακτηρίσει σαν ένα "γιγαντιαίο λεπτεπίλεπτο θαύμα". Σε κάθε μας περιπλάνηση στην πόλη, στεκόμασταν λίγα λεπτά κάτω από τον Καθεδρικό, θαυμάζοντάς τον απ' όλες τις μεριές του καθ'όλη τη διάρκεια της μέρας, αποκτώντας μια εικόνα της πολυπρόσωπης όψης του, η οποία αλλάζει τόσο με τις καιρικές συνθήκες όσο και το φως του ήλιου. Θεωρώ πως η πιο μαγική ώρα για να θαυμάσει κανείς τον καθεδρικό, είναι λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα, καθώς το φως του ήλιου γίνεται πιο απαλό, τονίζοντας την ερυθρή απόχρωση του ροζ γρανίτη. Είναι η στιγμή που ο ναός αυτός μετατρέπεται σε μια θεόρατη φλόγα. 

Ο εσωτερικός χώρος του Καθεδρικού είναι το ίδιο επιβλητικός με την εξωτερική του όψη, με τη λιτότητα του γλυπτού διακόσμου να συμπληρώνεται από τα πολύχρωμα βιτρό, το εντυπωσιακό εκκλησιαστικό όργανο που σχεδόν κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας και το αστρονομικό ρολόι, ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο με ύψος 18 μέτρα. Αρχικά υπήρχε το αποκαλούμενο “Dreikönigsuhr” (ρολόι των Τριών Βασιλέων), το οποίο κατασκευάστηκε μεταξύ 1352 και 1354 και βρισκόταν σε άλλη θέση μέσα στο ναό, αλλά η κατασκευή του διακόπηκε όταν ο ναός έγινε και πάλι Ρωμαιοκαθολικός. Όμως ξεκίνησε και πάλι να κατασκευάζεται από το 1571, με ακόμη περισσότερα αστρονομικά χαρακτηριστικά. Αξίζει κανείς να σταθεί μπροστά του στις 12:30 το μεσημέρι, καθώς κινούνται οι φιγούρες του ρολογιού, προσφέροντας μια μεσαιωνική παράσταση καθώς παρελαύνουν μπροστά από τον θάνατο ένα παιδί, ένας έφηβος, ένας ενήλικας κι ένας ηλικιωμένος ενώ σε ένα πιο ψηλό επίπεδο περνούν οι Απόστολοι μπροστά από τον Χριστό. Η παραπάνω οπτική πανδαισία συνοδεύεται από τον χτύπο των φτερών και τον ήχο ενός μεγάλου κόκορα. Στην ίδια αίθουσα που βρίσκεται το ρολόι, υπάρχει και μια τεράστια κολόνα με ανάγλυφους αγγέλους, πάνω στην οποία απεικονίζονται σκηνές από την Τελική Κρίση. 

Όμως, πέρα απ' όλα τα παραπάνω στοιχεία για τα οποία αξίζει κανείς να επισκεφθεί το συγκεκριμένο μνημείο, ο Καθεδρικός προσφέρει το πιο όμορφο πανόραμα ολόκληρης της πόλης αλλά και της ευρύτερης περιοχής, καθώς αν ο καιρός το επιτρέπει, μπορεί κανείς να δει μέχρι τον Μέλανα Δρυμό της Γερμανίας. Για να απολαύσουμε το συγκεκριμένο πανόραμα, ανεβήκαμε τα 332 σκαλοπάτια του νοτιοανατολικού κωδωνοστασίου. Μόλις φτάσαμε στην κορυφή, αναζητήσαμε ανάμεσα στο παρατηρητήριο και στο καμπαναριό με τις 10 καμπάνες, το σημείο που Γκαίτε στεκόταν για να ξεπεράσει τον φόβο που είχε για τα ύψη. Είναι γεγονός πως από τόσο μεγάλο ύψος και με κάθετη ματιά προς την πλατεία του καθεδρικού, με έπιασε ένας ίλιγγος. Όμως, η ομορφιά που σου προσφέρει το μνημείο από εκεί ψηλά είναι απεριόριστη κι ανεκτίμητη. Ένα επιπλέον στοιχείο που μου κέντρισε την προσοχή ήταν τα ονόματα των περιηγητών που ήταν σκαλισμένα πάνω στη μαλακή λίθινη επιφάνεια του κωδωνοστασίου, αντίστοιχα με αυτά που συναντάμε στις κολώνες του ναού του Ποσειδώνα στο Σούνιο. Το βλέμμα μου γλιστρούσε πάνω στη λίθινη επιφάνεια διαβάζοντας ονόματα, ημερομηνίες και τόπους λες κι αναζητούσε κάτι συγκεκριμένο. Κατηφορίζοντας πάλι προς την πλατεία του Καθεδρικού, χάιδεψα με το χέρι μου ένα τοιχίο του κτηρίου. Εκεί διαπίστωσα το πόσο εύθρυπτο είναι το πέτρωμα με το οποίο έχει χτιστεί. Γι' αυτό το λόγο, ο καθεδρικός έχει κηρυχθεί από το γαλλικό κράτος σε κατάσταση ανάγκης, καθώς είναι κατασκευασμένος από ένα ασυνήθιστο είδος σκληρού πετρώματος, το οποίο διαβρώνεται εύκολα με την πάροδο του χρόνου. Μέχρι σήμερα συνεχίζονται οι εργασίες συντήρησης και αναστήλωσής του. 

Βγαίνοντας από την έξοδο του βορειοδυτικού καμπαναριού, πέσαμε πάνω στην οικία Kammerzell (γαλλ. Maison Kammerzell, αλσατ. Kammerzellhüs, γερμ. Kammerzellhaus), ένα από τα πλέον διάσημα κτίσματα του Στρασβούργου, το οποίο χαρακτηρίστηκε ως ιστορικό μνημείο (monument historique) το 1929 καθώς πρόκειται για μία από τις περισσότερο διακοσμημένες και καλύτερα διατηρημένες μεσαιωνικές οικίες της ύστερης γοτθικής αρχιτεκτονικής κι οικοδομήθηκε την περίοδο που η πόλη άνηκε στην Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, καθώς η αρχική της οικοδόμηση ανάγεται από το 1427. Το κτίσμα έλαβε την οριστική και σημερινή του μορφή το 1589, αφού μεσολάβησε μια ακόμη επέμβαση το 1467. Κατασκευάστηκε για λογαριασμό του διάσημου πωλητή τυριών Μαρτέν Μπράουν (Martin Braun) σε ιδιαίτερο αναγεννησιακό στυλ. Το ισόγειο είναι κατασκευασμένο από πέτρα και οι πάνω όροφοι από σμιλευμένο ξύλο. Τα γλυπτά των δοκών έχουν τόσο θρησκευτικά όσο και κοσμικά θέματα, ενώ οι ζωγραφικοί πίνακες που κοσμούν το εσωτερικό του έχουν δημιουργηθεί από τον διάσημο Αλσατό ζωγράφο Λεό Σνουγκ (Léo Schnug) κατά την περίοδο 1904 - 1905. Στο αέτωμα  του κτηρίου υπάρχει ακόμη η τροχαλία, με την οποία ανέβαζαν τα προϊόντα στην αποθήκη. Από τον 19ο αιώνα το ισόγειο λειτουργεί ως εστιατόριο και οι άνω όροφοι ως ξενοδοχείο. Κατά τη διάρκεια της ύπαρξής της η οικία περιήλθε στην ιδιοκτησία πολλών άλλων ιδιοκτητών, μέχρι να περιέλθει στην κατοχή του Δήμου του Στρασβούργου. Σήμερα αποτελεί, μαζί με το σύνολο του ιστορικού κέντρου της πόλης (Petite France) Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. 

Φύγαμε από τη γειτονιά του Καθεδρικού παίρνοντας την "Rue des Freres", έναν από τους πιο ζωντανούς πεζόδρομους της πόλης, γεμάτος γκαλερί, εστιατόρια και μπαρ. Σ' αυτόν τον δρόμο υπάρχει μια ποικιλία γαστρονομικών απολαύσεων κι ευχάριστων χώρων διασκέδασης και χαλάρωσης. Όμως η πραγματική αλσατική μαγεία, κρύβεται σε ένα στενό σοκάκι που εκ πρώτης όψεως δείχνει αδιάφορο και μίζερο. Εντούτοις, δυο κόκκινα φανάρια στέκουν διακριτικά στην είσοδο μιας πόρτας, τα οποία δρουν σαν δυο απομακρυσμένοι φάροι που σε καλούν να τα προσεγγίσεις. Οπότε, μέσα σ' αυτό το σκοτεινό σοκάκι, το "Rue du Tonnelet Rouge", μπορεί κανείς να ανακαλύψει ένα από τα ομορφότερα και πιο ζεστά μπιστρό της πόλης και να απολαύσει μια γευστική tarte flambée, συνοδεύοντάς την με ένα ποτήρι κρασί τοπικής παραγωγής. Η συγκεκριμένη οδός περνάει κι από μια καλά  καμουφλαρισμένη πλατεία, την Place du Marche Gayot, η οποία είναι γεμάτη νεανικά μπαράκια και μπιστρό. 

Ο περίπατος στα στενά γραφικά σοκάκια πίσω από τον επιβλητικό καθεδρικό, μας οδήγησαν στη γέφυρα του Saint-Etienne, δίπλα στην οποία ορθώνεται ένα ακόμη πολυφωτογραφημένο σημείο της πόλης, το "Lycee International des Pontonniers". Το διεθνές σχολείο στεγάζεται σε ένα εκπληκτικό αναγεννησιακό μέγαρο, το οποίο κάποτε λειτουργούσε ως στρατώνας για τους Pontonniers κι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στους ναπολεόντειους πολέμους. Το  1902 μετατράπηκε σε σχολείο θηλέων ενώ σήμερα λειτουργεί ως διεθνές λύκειο. Η γοτθική του αρχιτεκτονική και το γραφικό του προαύλιο, έχουν συγκριθεί με το Hogwarts των ταινιών του Harry Potter.  

Από το Lycee International des Pontonniers, στρίψαμε προς την Πλατεία της Δημοκρατίας, (Place de la Republique), μια ακόμη μεγάλη πλατεία-πάρκο που βρίσκεται στη γερμανική συνοικία της πόλης. Γύρω από την συγκεκριμένη πλατεία, αναγέρθηκαν μεγαλοπρεπή μέγαρα κατά τη διάρκεια της γερμανικής περιόδου μεταξύ 1871 και 1918, καθώς η Γερμανία προσπαθούσε να μετατρέψει το Στρασβούργο σε πρωτεύουσα της Αλσατίας-Λωρραίνης. Γι' αυτό το λόγο, η συγκεκριμένη περιοχή ονομάζεται "Νέα Πόλη" (Neustadt) καθώς αντιπροσωπεύει τη νέα μορφή αστικού σχεδιασμού που επέβαλαν οι Γερμανοί, με ευρείς δρόμους, μνημειακά διοικητικά κτήρια και πολυτελείς εγκαταστάσεις. Επίσης, στη συγκεκριμένη συνοικία έδωσαν μεγάλη έμφαση στο πράσινο εντός του αστικού ιστού. 

Στη συγκεκριμένη πλατεία δεσπόζει το Παλάτι του Ρήνου (Palais du Rhin), ένα νεοναγεννησιακό παλάτι πρωσικού αρχιτεκτονικού ύφους που χτίστηκε την δεκαετία του 1880, το οποίο υπήρξε αμφιλεγόμενο από την περίοδο της κατασκευής του, επειδή χρησιμοποιήθηκε από τους ναζί και συνδέθηκε στενά με τις ιμπεριαλιστικές κατακτήσεις και τους καταστροφικούς πολέμους της παλιάς Ευρώπης. Από την απέναντι πλευρά του παλατιού, ορθώνονται η Εθνική και Πανεπιστημιακή Βιβλιοθήκη (Bibliotheque nationale et universitaire) και το Εθνικό Θέατρο (Theatre national de Strasbourg), όλα τους εξαιρετικά δείγματα αρχιτεκτονικής. 

Η Εθνική και Πανεπιστημιακή Βιβλιοθήκη του Στρασβούργου είναι η δεύτερη μεγαλύτερη και σημαντικότερη βιβλιοθήκη της Γαλλίας, έχοντας στη συλλογή της πάνω από 4 εκατομμύρια βιβλία, εφημερίδες, χάρτες, χειρόγραφα κ.α. κι έχει μια από τις σημαντικότερες συλλογές πολιτιστικής κληρονομίας στη Γαλλία, η οποία χρονολογείται από το 1918. Η Εθνική και Πανεπιστημιακή Βιβλιοθήκη χτίστηκε στη θέση που βρισκόταν η προηγούμενη βιβλιοθήκη, η οποία καταστράφηκε από τις πρωσικές δυνάμεις το 1872, μ' αποτέλεσμα να χαθούν σπουδαία κειμήλια όπως η εικονογραφημένη μεσαιωνική εγκυκλοπαίδεια "Hortus Deliciarum". Η σημερινή της μορφή σχεδιάστηκε από τους αρχιτέκτονες August Hartel και Skjord Neckelmann κι άρχισε να λειτουργεί από την άνοιξη του 1895. Μετά την πρόσφατη ανακαίνισή του, διαθέτει μια εντυπωσιακή εσωτερική κρεμαστή σκάλα, σχεδιασμένη από τον Nicolas Michelin. Τέλος, το συγκεκριμένο μέγαρο χαρακτηρίστηκε ως ιστορικό ορόσημο στις 10 Νοεμβρίου του 2004.

Δίπλα στην Εθνική και Πανεπιστημιακή Βιβλιοθήκη ορθώνεται το Εθνικό Θέατρο (Theatre national de Strasbourg), το οποίο σχεδιάστηκε σε νεοκλασικό ύφος από τον αρχιτέκτονα Jean-Nicolas Villot, κι ολοκληρώθηκε μεταξύ 1888 και 1892. Η πρόσοψή του είναι διακοσμημένη με γλυπτά του Γερμανού δημιουργού Landoli Onmacht, τα οποία απεικονίζουν τις έξι μούσες (τρεις έχουν χαθεί, η Κλειώ, η Θάλεια κι η Ουρανία). Η κεντρική αίθουσα είναι σχεδιασμένη για 1142 θέσεις κι έχει ύψος 18 μέτρα. 

Δίπλα στην Πλατεία της Δημοκρατίας βρίσκεται κι η Εθνική Όπερα του Ρήνου (OnR), η οποία στεγάζεται σε ένα πανέμορφο νεοκλασικό μέγαρο του 19ου αι. που κοιτάει προς την μακρόστενη πλατεία Broglie. Χαρακτηρίστηκε ως ιστορικό μνημείο το 1921 (monument historique). Στην ίδια πλατεία βρίσκεται και το ελληνικό προξενείο. 

Πέρα όμως από τα μέγαρα που βρίσκονται περιμετρικά της πλατείας, μεγάλη εντύπωση προκαλεί και το μνημείο πολέμου που ανεγέρθηκε το 1936 στο κέντρο του πάρκου, έργο του γλύπτη Leon-Ernest Drivier. Το μνημείο αποτελεί ένα γλυπτό σύμπλεγμα μιας μάνας και των δυο νεκρών της γιων, οι οποίοι σκοτώθηκαν ο ένας για τη Γαλλία κι ο άλλος για την Γερμανία.  Το γλυπτό είναι αφιερωμένο στους νεκρούς των πολέμων του 1914-1918, 1939-1945, 1945-1954 και 1952-1962, φανερώνοντας την τραγική πραγματικότητα που έζησαν οι οικογένειες της Αλσατίας στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους. 

Από τη γερμανική αύρα της "Νέας Πόλης" του Στρασβούργου ανηφορήσαμε βορειοανατολικά στην "ευρωπαϊκή περιοχή", όπου εδρεύουν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (Parlement Europeen), το Συμβούλιο της Ε.Ε. (Conseil de l’ Europe) και το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Cour europenne des droits de l’ homme). Τρεις σημαντικοί θεσμοί που κινούν τα νήματα της Γηραιάς Ηπείρου. Το Στρασβούργο είναι μια από τις τρείς πόλεις (οι άλλες δύο είναι η Νέα Υόρκη και η Γενεύη), που δεν είναι πρωτεύουσα κράτους αλλά φιλοξενεί την έδρα σημαντικών διεθνών θεσμών.   

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι ένα εντυπωσιακό κτηριακό σύμπλεγμα, το οποίο έχει μια μνημειακή γυάλινη πρόσοψη από την μεριά του ποταμού Ιλλ, συμβολίζοντας το πνεύμα της διαφάνειας της ευρωπαϊκής δημοκρατίας, ενώ η άλλη του πλευρά που είναι κι κεντρική είσοδος του κτηρίου, έχει μια περίεργη όψη που θυμίζει ένα ημιτελές πύργο της Βαβέλ, αν και πολλοί έχουν δηλώσει πως μοιάζει με τα ερείπια του Κολοσσαίου της Ρώμης. Το Κοινοβούλιο παραδόθηκε το 1999 και περιλαμβάνει μια αίθουσα 750 θέσεων (τη μεγαλύτερη στην Ευρώπη), 1.133 γραφεία, χώρους εργασίας και χώρους χαλάρωσης, καθώς και παρακείμενες διοικητικές υπηρεσίες. Επίσης διαθέτει διάφορους εκθεσιακούς χώρους, διαδραστικά εκθέματα κι ένα όμορφο καφέ με θέα τον ποταμό. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η όψη της σφαιρικής αίθουσας όπου βρίσκεται η κεντρική αίθουσα των συνεδριάσεων κι ο κρεμαστός κήπος που βρίσκεται στο εσωτερικό αίθριο χώρο του κτηρίου που ενώνει την κύρια είσοδο με το κέντρο των συνεδριάσεων. 

Κοντά στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο βρίσκεται το μεγαλύτερο κι ομορφότερο πάρκο της πόλης, το Πάρκο των Πορτοκαλιών (Parc de l'Orangerie). Πρόκειται για μια ειδυλλιακή έκταση πρασίνου στην καρδιά της πόλης κι αγαπημένος προορισμός για χαλάρωση τόσο των κατοίκων όσο και των επισκεπτών. Δημιουργήθηκε τον 19ο αιώνα για να εντυπωσιαστεί η σύζυγος του Ναπολέοντα, Ζοζεφίνα, στην οποία και είναι αφιερωμένο. Εκτός από το σήμα κατατεθέν του πάρκου, που δεν είναι άλλο από τους αμέτρητους πορτοκαλεώνες, είναι γεμάτο με περιποιημένα φυτά, τεράστια δέντρα, χωμάτινα δρομάκια με ανθισμένα λουλούδια και πολλούς πελαργούς. Εντύπωση μου κάνει η αγάπη που έχουν οι Γάλλοι (κι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι) για τα πάρκα τους και το πόσο καθαρά τα διατηρούν, σε αντίθεση με τα δικά μας κυρίως στα λιγοστά που έχουμε στην πρωτεύουσα. 

Μετά τη βόλτα μας στην ευρωπαϊκή γειτονιά του Στρασβούργου, κατηφορίσαμε πίσω στη γερμανική συνοικία, θέλοντας να επιστρέψουμε ξανά στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Λίγο πριν φτάσουμε στο Γκραντ Ιλ και συγκεκριμένα στη συμβολή των ποταμών Ill και Aare που σχηματίζεται στο νότιο τμήμα του μικρού νησιού της Sainte Helene, ορθώνεται η Εκκλησία του Αγίου Παύλου του Στρασβούργου (γαλλικά: Église réformée Saint-Paul ή Église Saint-Paul de Strasbourg), ένα ακόμη σημαντικό κτίριο νεογοτθικής αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής, το οποίο έχει κι αυτό χαρακτηριστεί ως ένα από τα ορόσημα της πόλης. Η εκκλησία χτίστηκε μεταξύ 1892 και 1897 κατά την εποχή του Reichsland Elsass-Lothringen (1870–1918) και σχεδιάστηκε για τα λουθηρανά μέλη της αυτοκρατορικής γερμανικής φρουράς που στάθμευε στο Στρασβούργο. Η συγκεκριμένη εκκλησία εντυπωσιάζει για το μεγάλο της πλάτος σε σχέση με το όχι και τόσο μεγάλο της μήκος αλλά και για τον μεγάλο αριθμό εισόδων που έχει (19 συνολικά, σε σύγκριση με τις 7 εισόδους του Καθεδρικού Ναού του Στρασβούργου). Το 1919, μετά την επιστροφή της Αλσατίας στη Γαλλία, η εκκλησία παραδόθηκε στην Προτεσταντική Μεταρρυθμισμένη Εκκλησία της Αλσατίας και της Λωρραίνης και έγινε η δεύτερη ενοριακή εκκλησία της στην πόλη μετά την ενορία Bouclier. Για τον σχεδιασμό της εκκλησίας, ο αρχιτέκτονας Louis Muller (1842–1898) εμπνεύστηκε από την εκκλησία της Ελισάβετ του Μάρμπουργκ, κοσμώντας το ναό του Αγίου Παύλου με τρία μεγάλα και περίτεχνα ροζέτα. Ο κυρίως ναός, ύψους 20 μέτρων, υποτίθεται ότι θα είχε τέσσερα κλίτη αντί για τα τρία που έχει τώρα και έτσι το κτήριο θα ήταν 5 μέτρα μακρύτερο, σε σχήμα λατινικού σταυρού. Ωστόσο, λόγω του υπερβολικού του κόστους και των τεχνικών δυσκολιών που προέκυψαν με τα θεμέλια του, πήρε το σχήμα ελληνικού σταυρού. Χάρη στους πυργίσκους που υψώνονται έως και 76 μ. και την εντυπωσιακή του τοποθεσία στο νότιο άκρο του νησιού της Αγίας Ελένης, ο ναός είναι ορατός από μακριά. Το πιο σημαντικό στοιχείο στο εσωτερικό του ναού, είναι το κύριο εκκλησιαστικό όργανο του 1897 (τροποποιημένο το 1934 και ανακαινισμένο αρκετές φορές έκτοτε), που έχει χαρακτηριστεί ως ιστορικό μνημείο, καθώς είναι ένα από τα μεγαλύτερα όργανα στην Αλσατία και πιθανότατα στην Ανατολική Γαλλία. Το 1976, ένα δεύτερο εκκλησιαστικό όργανο εγκαταστάθηκε στο εγκάρσιο κλίτος. Τέλος, αξίζει να σημειωθεί πως το κτήριο υπέστη ζημιές κατά τη διάρκεια των συμμαχικών βομβαρδισμών τον Αύγουστο του 1944, ενώ τα βιτρό καταστράφηκαν από μια σφοδρή χαλαζόπτωση το 1958. Ο συγκεκριμένος ναός, ήταν ένα ακόμη αξιοθέατο της πόλης που στάθηκα αρκετές φορές για να το θαυμάσω σε όλες τις φάσεις της μέρας καθώς κι εκεινού η όψη άλλαζε με τις καιρικές συνθήκες αλλά και το φως της ημέρας.

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας δίπλα στο ποτάμι διασχίζοντας την μποέμικη συνοικία του Krutenau.Ο κεντρικός δρόμος της συνοικίας που είναι πάνω από το ποτάμι, είναι γεμάτος καφετέριες και μπαράκια, όπου μαζεύονται οι φοιτητές, δίνοντας μια νεανική νότα στην μεσαιωνική αύρα της πόλης που δεσπόζει από την απέναντι πλευρά του ποταμού. Στη συγκεκριμένη περιοχή βρίσκεται το πλανητάριο, ο βοτανικός κήπος κι η καλαίσθητη σχολή Καλών Τεχνών, της οποίας το κτήριο σχεδιάστηκε από τον Johann-Karl Ott με την καλλιτεχνική συμβολή των Edouard Roederer και Anton Seder κι ολοκληρώθηκε το 1892. Το αρχιτεκτονικό του ύφος αντανακλά μια μεταβατική Art Nouveau αισθητική με μεταλλικά διακοσμητικά στοιχεία, αρμονικά συνδεδεμένη με το βιομηχανικό στυλ του κόκκινου τούβλου των εργοστασιακών μονάδων του 19ου αι. Εντυπωσιακή είναι κι η πρόσοψη του κτηρίου με τα πολύχρωμα κεραμικά πανέλ του Leon Elchinger που απεικονίζουν φυτικά μοτίβα κι αλληγορίες της ζωγραφικής, της γλυπτικής, της αρχιτεκτονικής, της επιστήμης και της γεωμετρίας, παρουσιάζοντας μ' αυτόν τον τρόπο τη φιλοδοξία της σχολής να ενώσει την ομορφιά με τη λειτουργικότητα. Το 1981 το κτήριο της σχολής Καλών Τεχνών χαρακτηρίστηκε ιστορικό μνημείο. 

Πέρα όμως από την Σχολή Καλών Τεχνών, το Στρασβούργο φημίζεται για τις πανεπιστημιακές του έδρες. Το Πανεπιστήμιο Ανθρωπιστικών Σπουδών (Université des Sciences Humaines), το οποίο σήμερα έχει μετονομασθεί σε Πανεπιστήμιο Μαρκ Μπλοκ - Στρασβούργο ΙΙ, είναι ένα από τα πιο σημαντικά της Γαλλίας και καλύπτει τους τομείς των ανθρωπιστικών και των κοινωνικών επιστημών. Το συγκεκριμένο πανεπιστήμιο μαζί με τα Πανεπιστήμια της Μυλούζ (Mulhouse), του Κολμάρ (Colmar), της Βασιλείας (Βâle) στην Ελβετία, του Φράιμπουργκ (Freiburg) και της Καρλσρούης (Karlsruhe) στη Γερμανία, σχηματίζουν την Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Πανεπιστημίων του Ανώτερου Ρήνου (UCOR). Επίσης, το Πανεπιστήμιο Λουί Παστέρ (Université Louis Pasteur - Strasbourg I) θεωρείται το καλύτερο γαλλικό επαρχιακό πανεπιστήμιο και 4ο στη Γαλλική επικράτεια και καλύπτει το σύνολο του επιστημονικού επιστητού, από Ιατρική μέχρι Οικονομικές σπουδές καθώς Φυσική και Χημεία. Επίσης, το Πανεπιστήμιο Ρομπέρ Σουμάν (Université Robert Schuman (URS) - Strasbourg III) καλύπτει τη Νομική επιστήμη, τις Πολιτικές Επιστήμες και τη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Από την 1η Ιανουαρίου του 2009 τα τρία παραπάνω πανεπιστήμια ενοποιήθηκαν αποτελώντας το Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου. Τέλος, η Εθνική Σχολή Διοίκησης (École nationale d'administration), σημαντική Εθνική Σχολή Διοίκησης, που ιδρύθηκε το 1945, εδρεύει στο Στρασβούργο από το 1992 κι είναι υπεύθυνη για τη βασική και συνεχή κατάρτιση των ανωτέρων δημοσίων λειτουργών της Γαλλίας.

Η περιήγησή μας στο Στρασβούργο ολοκληρώνεται σε ένα όμορφο καφέ αντικριστά της γέφυρας Saint Madeleine, μιας από τις παλαιότερες γέφυρες της πόλης. Αρχικά ήταν κατασκευασμένη από ξύλο τον 13ο αι. Μέχρι τον 19ο αι. ονομαζόταν Nuwe Brucke (Νέα Γέφυρα). Επισκευάστηκε το 1592 και καταστράφηκε κατά τη διάρκεια ενός βομβαρδισμού το 1944. Ξαναχτίστηκε με οπλισμένο σκυρόδεμα αλλά το 2011 κατεδαφίστηκε και ξαναφτιάχτηκε στην παλιά της μορφή με φωτισμό και προστατευτικά κιγκλιδώματα. 

Επίσης, απέναντι από το καφέ που κάτσαμε δεσπόζει το Ανάκτορο Ροάν (Palais Rohan), ένα μπαρόκ μέγαρο του 1742 από αμμόπετρα, που κάποτε ήταν οικία του αρχιεπισκόπου ενώ σήμερα στεγάζει τα κυριότερα μουσεία της πόλης, το Μουσείο Καλών Τεχνών (Musee des Beaux-Arts), το Μουσείο Διακοσμητικών Τεχνών (Musee des Arts Decoratifs) και το Αρχαιολογικό Μουσείο (Musee Archeologique). Ένα από τα πιο αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά του είναι η αυλή του, μια γαλήνια όαση που περιβάλλεται από τα τείχη του παλατιού. Το Ανάκτορο Ροάν χαρακτηρίστηκε ως ιστορικό μνημείο (monument historique) το 1920. Στο πρώτο μουσείο, που καλύπτει τον πρώτο και τον δεύτερο όροφο του ανακτόρου, υπάρχουν περίπου 865 έργα Αλσατών ζωγράφων από τον 14ο αιώνα έως το 1871. Εκτίθενται αρκετά αξιόλογα έργα τέχνης διάσημων δημιουργών όπως ο Memling, ο Pieter de Hooch, ο Jordaens, ο Van Dyck, ο Giotto, ο Botticelli, ο Raphael, ο Veronese, ο Tintoretto κι ο El Greco. Στο Μουσείο Διακόσμησης, το οποίο στεγάζεται στο ισόγειο του ανακτόρου, εστιάζει στην εξέλιξη της αλσατικής τέχνης κατά τη διάρκεια των αιώνων. Υπάρχουν πολλά εκθέματα που αντιπροσωπεύουν την μπαρόκ τεχνοτροπία, την γοτθική τέχνη άλλα και άλλα με ρωμαιοκαθολικές και προτεσταντικές επιρροές. Επίσης υπάρχουν πολλά διατηρημένα δωμάτια, όπως του Επισκόπου, το σαλόνιτου Ναπολέοντα κ.α. Τέλος, υπάρχει μια πτέρυγα με πορσελάνινα δημιουργήματα του Στρασβούργου, ενώ σε μία από τις αίθουσες γίνεται εκτενής αναφορά στον τρόπο λειτουργίας του αστρονομικού ρολογιού που βρίσκεται στον καθεδρικό της πόλης. Το Αρχαιολογικό Μουσείο βρίσκεται σε έναν υπόγειο χώρο του Ανακτόρου. Παρόλο που έχει ένα πλήθος αντικειμένων, τα οποία συνοδεύονται με επεξηγηματικά κείμενα, η συσσώρευσή τους σε τόσο κλειστούς και στενούς χώρους είναι τεράστια κουράζοντας τον επισκέπτη. 

Ένα ακόμη ενδιαφέρον μουσείο που αξίζει να επισκεφθεί κανείς είναι το Ιστορικό Μουσείο του Στρασβούργου, το οποίο επικεντρώνεται στην αστική, κοινωνική και πολιτική ιστορία της πόλης αλλά και της πολιτιστικής της κληρονομιάς. Το μουσείο εδράζεται σε έναν ιστορικό κτήριο που χτίστηκε το 587-1588. Μέσα στους χώρους του μουσείου εκτίθενται μεσαιωνικά αντικείμενα και ρομανικά γλυπτά, μέχρι έργα τέχνης του Διαφωτισμού και της περιόδου της Επανάστασης. Το μουσείο φιλοξενεί επίσης μια εκπληκτική συλλογή από έργα τέχνης της Αναγέννησης, με έμφαση στους θρύλους της Ευρωπαϊκής τέχνης όπως τον Grien, τον Cranach και τον Schongauer. Το πιο ενδιαφέρον έκθεμά του είναι το περίφημο ανάγλυφο σχέδιο του 1727 από τον Ladeveze, το οποίο του το είχε αναθέσει ο Louis XV. Προσωπικά, μου τράβηξε την προσοχή και το vintage αυτοκίνητο από την μάρκα Mathis, μιας αυτοβιομηχανίας που έδρευε στο Στρασβούργο στις αρχές του 20ου αι. κι εντυπωσιάστηκα με την τεράστια  μακέτα της πόλης, η οποία βρίσκεται σε μια ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα του δευτέρου ορόφου. Το συγκεκριμένο μουσείο προσφέρει μια βιωματική εμπειρία ενός ταξιδιού πίσω στον χρόνο, δίνοντας τη δυνατότητα στους επισκέπετες να ανακαλύψουν την πλούσια ιστορία της πόλης, καθ' όλη τη διάρκεια των αιώνων μέσα από υπέροχα έργα τέχνης, ντοκουμέντα, συλλογές αντικειμένων και  διαδραστικές παραστάσεις. Από την απέναντι μεριά του ποταμού, βρίσκεται το Μουσείο Αλσατίας, το οποίο στεγάζεται σε επαύλεις του 16ου και 17ου αι. με εκθέματα από την αλσατική τέχνη, την λαϊκή τέχνη και την αγροτική ζωή. Δυστυχώς σ' αυτό δεν προλάβαμε να μπούμε. 

Σε όλες μας τις περιπλανήσεις στο Στρασβούργο, στις αναπαύσεις μας σε ήρεμα καφέ, στις απολαύσεις μας σε ζεστά μπιστρό και στις επισκέψεις μας σε αξιοθέατα και μουσεία, καθόμουν και παρατηρούσα τους κατοίκους αυτής της πόλης. Στο βλέμμα τους παρατηρούσα μια πραότητα κι ένα καλοδιάθετο χαμόγελο που δε θυμάμαι να έχω συναντήσει σε άλλες πόλεις της Ευρώπης. Αυτό όμως δε με ξάφνιαζε καθόλου διότι το Στρασβούργο δεν είναι μόνο μια πόλη κόσμημα αλλά και μια πόλη που έχει επίκεντρο των άνθρωπο. Μία πόλη χωρίς αυτοκίνητα, χωρίς φασαρία, χωρίς γρήγορους ρυθμούς. Καταστήματα και καφέ που άνοιγαν κι έκλειναν ότι ώρα ήθελα κι άνθρωποι που είχαν άπλετο χρόνο για τον εαυτό τους. Οικογένειες να κάνουν βόλτες με τα ποδήλατά τους, νεαροί να απολαμβάνουν τις μπύρες τους δίπλα στο ποτάμι, καθημερινά δρώμενα στην πλατεία του ανακτόρου του Ροαν κάτω από τη σκιά του Καθεδρικού κι άλλα τόσα που ομορφαίνουν τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Γι' αυτό πιστεύω πλέον ακράδαντα πως το Στρασβούργο είναι η μόνη πόλη, απ' όσες έχω επισκεφθεί μέχρι στιγμής, που θα επέλεγα να ζήσω χωρίς δεύτερη σκέψη. Κι αν ποτέ δε συμβεί αυτό, θα είναι μια πόλη που θα θέλω να επισκέπτομαι ξανά και ξανά.