Ο αποδιοπομπαίος τράγος

Κάποτε μιλούσα για τον κομπλεξισμό του Νεοέλληνα και με βρίζατε όλοι. Σας έλεγα πως έχουμε συνηθίσει σαν λαός να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, πως έχουμε μάθει να ρίχνουμε τις ευθύνες μας αλλού και όχι στον εαυτό μας. Να ψάχνουμε έναν αποδιοπομπαίο τράγο για να ξεσπάσουμε πάνω του όλη την οργή και το κόμπλεξ που έχουμε και να νιώσουμε μετά καλά. 

Αυτές τις μέρες ζήσαμε όλοι την ξεφτίλα που μπορούν να μας προσφέρουν τα κανάλια και η αστυνομία. Ξαφνικά όλοι διαπίστωσαν πως το κέντρο της Αθήνας είναι τίγκα στο AIDS. Κι όλα αυτά λίγες μέρες πριν τις κάλπες. Και για μία ακόμη φορά, η συμπεριφορά του κόσμου ήταν η ίδια...

Δε φταίνε μόνο αυτές οι κοπέλες. Έχουμε ευθύνη όλοι.

Ας μιλήσουμε πρώτα για τις γυναίκες αυτές. Άτομα κατεστραμμένα. Όλες τρυπημένες από τις σύριγγες. Όλες πεταμένες στους δρόμους. Μέλλον κανένα. Ελπίδα μηδέν. Το αν γνωρίζανε ή όχι ότι είναι φορείς του AIDS δε το γνωρίζω και δε ξέρω αν θα μάθουμε την αλήθεια ποτέ. Το σίγουρο είναι πως αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν τίποτα να χάσουν. Ήταν οι καμικάζι της σύγχρονης δυτική κοινωνίας. Ζωντανές κινούμενες βόμβες...

Κοιτάξτε λίγο τα μάτια των γυναικών αυτών. Σαν τα όρνια πέσαμε πάνω στα τρυπημένα σώματά τους, για να τα κατασπαράξουμε. Κανείς όμως δεν κοίταξε τα μάτια τους... 

Γιατί; 

Μήπως φέρουμε κι εμείς ευθύνη για την κατάντια τους αυτήν; 

Βλέποντας τις φωτογραφίες τους ένιωσα μία λύπηση. Δε ξέρω ποιος πήγε μαζί τους, τι τον τράβηξε πάνω τους. Δεν είναι ούτε όμορφες ούτε εντυπωσιακές. Πιστεύω πως πιο επικίνδυνοι είναι αυτοί που πήγαν μαζί τους. Το λέω αυτό διότι ένας σκεπτόμενος άνθρωπος θα τις απέφευγε σίγουρα αν τις συναντούσε στο δρόμο. Γίνομαι σκληρός, το γνωρίζω αλλά πρέπει να είσαι πολύ εξαθλιωμένος για να κάνεις έρωτα με μία ναρκομανή. Πιο επικίνδυνος λοιπόν είναι αυτός που είναι λιγότερο ύποπτος στα μάτια του κόσμου, παρά οι γυναίκες αυτές που σε πρώτη όψη (ειδικά αν τις δεις λιώμα) σε προειδοποιούν αμέσως πως είναι ένας κίνδυνος υγείας. 

Καλό είναι να δημοσιευθούν τα ονόματα των ανθρώπων που πλέον είναι κι εκείνοι φορείς. Μπορεί να είναι ένας γνωστός μας ή ένας δικός μας άνθρωπος. 

Με λίγα λόγια έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που δε μπορούμε να εμπιστευτούμε κανέναν πια δίπλα μας. Να αποφεύγουμε τα μέσα μαζικής μεταφοράς και τους δημόσιους χώρους που έχουν πολύ κόσμο.Έχουμε καταντήσει να είμαστε πλέον απόμακροι. Κοιτάμε πίσω μας και βλέπουμε έναν λαό φιλόξενο, ευχάριστο, χαμογελαστό... Τα κοιτάμε όλα αυτά και μιζεριάζουμε όλο και πιο πολύ...

Γυρνώντας πάλι στο θέμα μας όμως. Καταφέραμε και βρήκαμε πάλι τα θύματα που θα τα σφάξουμε στον βωμό του κοινού συμφέροντος, χωρίς να ξέρουμε πως τα θεμέλια αυτής της κοινωνίας όχι μόνο έχουν σαπίσει αλλά τρίζουν απειλητικά...

Δε θα αργήσει η στιγμή που θα ακουστεί ο μεγάλος κρότος και θα χάσουμε όλοι την γη κάτω από τα πόδια μας.

Δε θέλω να πανικοβάλλω. Εξάλλου η τηλεόραση και κάποιες εφημερίδες έχουν κάνει καλά την δουλειά τους σε αυτό. Απλά μέσα από την δικιά μου οπτική γωνία προειδοποιώ. 

Μια χαρά κατάφεραν να σπείρουν τον πανικό στους ψηφοφόρους.

Λίγες ώρες πριν τις εκλογές... 

Συνέλθετε γρήγορα και ψηφίστε λογικά...

Από δευτέρα θα βρούμε τα νέα θύματα...