Ασφυξία...

Δε το λέω με την κακή έννοια.
Πράγματι όσο προχωρούσε η ταινία τόσο πιο ανήμπορος ένιωθα στην καρέκλα μου. Δε μπορούσα να κρυφτώ από πουθενά. Η αναπνοή μου κοβόταν. Όλα τα όνειρά που έχω για τη ζωή μου σβήνονταν από το μυαλό μου. Το τέλος είναι κοντά..
Ο Τρίερ, γνωστός Δανός σκηνοθέτης, ο οποίος πέρασε μία τρομερή κατάθλιψη, κάτι που φαίνεται μέσα από τις ταινίες του. Προτελευταία του ο Αντίχριστος που συζητήθηκε πολύ. Για την Μελαγχολία πιο πολύ ενδιαφέρον τράβηξαν τα φιλοναζιστικά του σχόλια. Δεν το καταδικάζω γι' αυτό. Αν ένας άνθρωπος έχει περάσει από κάποιο ισχυρό σοκ μπορεί να λέει ότι θέλει, διότι πολύ απλά δεν μπορεί να ελέγξει τον εαυτό του.
Αυτό φάνηκε και από την τελευταία του ταινία. Ίσως να ναι η καλύτερη ταινία του σε θέμα φωτογραφίας και μουσικής. Πράγματι τα πλάνα σε μαγεύουν (μπορείτε να το διαπιστώσετε και από το βίντεο που παρουσιάζω στην ανάρτηση) όπως και η μουσική. Οι ερμηνείες τρομερές.
Ήρωες εγκλωβισμένοι στον εαυτό τους. Αυτό το χουμε ξαναδεί θα μου πείτε... Ήρωες εγκλωβισμένοι στην γη; Σε μια γη που δεν έχει μέλλον. Σε μία γη που βλέπει το τέλος να έρχεται. Και όλοι μας γινόμαστε θεατές στο τέλος αυτό. Και φυσικά εδώ δεν μιλάμε για αμερικανιά, όπου ο ήρωας ως ένας άλλος Μαγκάιβερ θα βρει την λύση να σωθεί στο τέλος. Εδώ παρουσιάζεται όλη η αδυναμία του ανθρώπου απέναντι στη φύση. Απέναντι στο πεπρωμένο.
Τον τελευταίο καιρό συνέχεια ακούμε για το ημερολόγιο των Μάγια και για το τέλος του κόσμου που σύντομα έρχεται. Έχουμε όλα τα προβλήματά μας, έχουμε κι αυτό. Η ταινία αυτή είναι το κερασάκι στην τούρτα...
Εκεί που έλεγες πως αν είναι να ρθει το τέλος ας έρθει για όλους μας, τώρα παρακαλάς να είναι όλα ψέματα για να μη ζήσεις αυτό το ψυχοφθόρο και αργό θάνατο.
Να την δείτε ή όχι; Αναλόγως το πόσο αντέχετε.
Εγώ ακόμα αναπνέω με δυσκολία...