Στην υπόθεση των Σκουριών η δικαιοσύνη απεδόθη

της Κατερίνας Ιγγλέζη

Η 30ή Νοεμβρίου σηματοδότησε μια πολύ σημαντική νίκη του κινήματος ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές Χαλκιδικής. Με τη δικαστική απόφαση που αθωώνει όλους τους κατηγορούμενους από τις βαρύτατες κατηγορίες που τους αποδόθηκαν το 2013 για τον εμπρησμό του εργοταξίου της Eldorado Gold, δικαιώνονται όχι μόνο οι ίδιοι οι κατηγορούμενοι και οι οικογένειες τους που επωμίστηκαν όλα αυτά τα χρόνια το βάρος των διώξεων, αλλά και ολόκληρη η τοπική κοινωνία που συστηματικά στιγματίστηκε ως η γενεσιουργός αιτία των «εγκληματικών οργανώσεων» της Βορειοανατολικής Χαλκιδικής.
Η απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων έγινε, λοιπόν, δεκτή με ενθουσιασμό από τους κατοίκους της Χαλκιδικής και τα δάκρυα χαράς και ανακούφισης του κόσμου που βρέθηκε εκείνη την ημέρα στο πλευρό των διωκόμενων δείχνουν με τον πιο γλαφυρό τρόπο την πίεση που ασκήθηκε στην τοπική κοινωνία για περισσότερα από πέντε χρόνια, με μοναδικό σκοπό να καμφθεί η αντίσταση στη σχεδιαζόμενη «επένδυση» της εξορυκτικής βιομηχανίας στην περιοχή.
Ήταν όμως οι διώξεις φρονηματικού χαρακτήρα, όπως υποστηρίζαμε από την πρώτη στιγμή όλοι οι εμπλεκόμενοι σε αυτή τη δικαστική περιπέτεια; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δόθηκε, και δόθηκε μέσα στη δικαστική αίθουσα, καθώς οι αστυνομικές αρχές που κλήθηκαν να μας διαφωτίσουν σχετικά με τον τρόπο επιλογής των κατηγορουμένων παραδέχτηκαν ευθαρσώς ότι το να είναι κανείς «αντιδρών, κάτοικος Ιερισσού, υλοτόμος ή κυνηγός» ήταν επαρκές ώστε να θεωρηθεί τουλάχιστον ύποπτος. Μάλιστα, όπως αποδείχτηκε, τα δύο πρώτα γενικά χαρακτηριστικά (αντιδρών και κάτοικος Ιερισσού ή εν πάση περιπτώσει κάτοικος του Δήμου Αριστοτέλη) αρκούσαν από μόνα τους για να καταστήσουν κάποιον κατηγορούμενο, καθώς οι περισσότεροι διωκόμενοι δεν ήταν ούτε υλοτόμοι αλλά ούτε και κυνηγοί. Δηλαδή για να συνοψίσουμε, κάθε κάτοικος της ΒΑ Χαλκιδικής που αντιδρούσε και αντιδρά στην επέκταση των μεταλλείων θα μπορούσε εν δυνάμει να βρίσκεται στη θέση των κατηγορουμένων!

Κατάσταση ιδιότυπης ομηρίας

Η διαπίστωση λοιπόν ότι η κοινωνία της Βορειοανατολικής Χαλκιδικής βρέθηκε από το 2013 και μετά σε κατάσταση ιδιότυπης ομηρίας επιβεβαιώθηκε με κάθε τρόπο. Η δικογραφία των Σκουριών, όπως και η δικογραφία που αφορούσε την υπόθεση του δημαρχείου, καθώς και πλήθος άλλων δικογραφιών που έχουν καταρρεύσει ως χάρτινοι πύργοι μέσα στις δικαστικές αίθουσες τα τελευταία χρόνια, εξυπηρέτησαν έναν και μοναδικό σκοπό, αυτόν της φίμωσης του κινήματος ενάντια στην εξόρυξη χρυσού και της τρομοκράτησης της τοπικής κοινωνίας ώστε να πάψει να αντιδρά.
Αυτή ήταν άλλωστε η πολιτική κατεύθυνση που δόθηκε εκείνη την εποχή από την κυβέρνηση Σαμαρά. Η γνωστή πλέον δήλωση του τότε πρωθυπουργού, ότι η επένδυση θα πραγματοποιηθεί «με κάθε κόστος», πήρε σάρκα και οστά με τη μορφή άγριας καταστολής σε ειρηνικές διαδηλώσεις, με δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες, με άσκηση ψυχολογικής βίας, με συλλήψεις γυναικών και ηλικιωμένων, με προσαγωγές ανηλίκων, με «απαγωγές» πολιτών, με παράνομες λήψεις γενετικού υλικού, με εισβολή ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας και έρευνες σε σπίτια κατοίκων της περιοχής και με αποκορύφωμα την κατασκευή αβάσιμων, ανυπόστατων και τεχνητά διογκωμένων δικογραφιών που οδήγησαν στη Δικαιοσύνη περισσότερους από 450 κατοίκους της περιοχής.

Ως ένα βαθμό ο σκοπός επετεύχθη

Το κόστος, λοιπόν, ήταν πραγματικά πολύ μεγάλο και κλήθηκε να το επωμιστεί η τοπική κοινωνία. Ήταν τόσο ψυχολογικό όσο και οικονομικό. Το κίνημα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού χτυπήθηκε πολύπλευρα και συκοφαντήθηκε. Επιχειρήθηκε να παρουσιαστεί στο πανελλήνιο ως μια καλά οργανωμένη τρομοκρατική οργάνωση. Αφαιμάχθηκε οικονομικά, καθώς ο αγώνας για την προστασία του περιβάλλοντος μετατράπηκε σιγά σιγά σε αγώνα για την υπεράσπιση των συμπολιτών μας από τις άδικες κατηγορίες μέσα στις δικαστικές αίθουσες. Επιχειρήθηκε να καμφθεί το ηθικό των μελών του με κάθε δυνατό τρόπο, και ως ένα βαθμό ο σκοπός επετεύχθη. Μέσα από τις διώξεις, τις προφυλακίσεις, τη σωματική και ψυχολογική βία προς τον απλό πολίτη που ενδιαφέρεται για το περιβάλλον και τον τόπο του, καλλιεργήθηκε συστηματικά ο φόβος με σκοπό να εμπεδώσουν τα μέλη του κινήματος ότι η τότε κυβέρνηση και οι μηχανισμοί του κράτους που κατευθύνονταν από αυτή, δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό να ποινικοποιήσουν ένα κοινωνικό – περιβαλλοντικό, μη βίαιο κίνημα.
Γίνεται φανερό ότι οι πρακτικές που ακολουθήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια στην Χαλκιδική δεν αρμόζουν σε μία δημοκρατική και ευνομούμενη πολιτεία του 21ου αιώνα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, οι δηλώσεις του κ. Μητσοτάκη, όπως έχω επαναλάβει και σε προηγούμενη δήλωσή μου, είναι άκρως ανησυχητικές. Εν τέλει, η πολιτική ατζέντα με την οποία διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας εμπερικλείει την συνέχιση του δόγματος της κυβέρνησης Σαμαρά; Δηλαδή παραχώρηση αδειών για τη λειτουργία του εργοστασίου των Σκουριών, χωρίς περιβαλλοντικό έλεγχο, χωρίς τήρηση των συμφωνημένων όρων και καταστολή της τοπικής κοινωνίας;
Προφανώς και η ερώτησή μου είναι ρητορική, καθώς τόσο ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης όσο και στενοί του συνεργάτες έχουν υπάρξει το τελευταίο διάστημα ξεκάθαροι ως προς τις προθέσεις τους. Μάλιστα, χωρίς να έχουν καμία γνώση του τι έλαβε χώρα κατά την εκδίκαση της υπόθεσης των Σκουριών, φρόντισαν να κατηγορήσουν τη Δικαιοσύνη ως μη ανεξάρτητη!

Η συμπαράσταση είναι δεδομένη

Στην υπόθεση των Σκουριών όμως η Δικαιοσύνη απεδόθη. Το δικαστήριο έκρινε ότι κανένα από τα σενάρια που παρουσιάστηκαν κατά την ακροαματική διαδικασία δεν βασιζόταν σε πραγματικά στοιχεία ικανά να αποδείξουν ενοχή. Η Δικαιοσύνη λειτούργησε, όπως όφειλε, σαν θεματοφύλακας του δημοκρατικού πολιτεύματος και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Φυσικά, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να υπάρξει ψυχική και υλική αποζημίωση των διωκόμενων και των οικογενειών τους, υπήρξε όμως τουλάχιστον ηθική δικαίωση τόσο για τους ίδιους όσο και για το κίνημα συνολικά.
Στις 19 Δεκέμβρη αναμένεται να ξεκινήσει η εκδίκαση της επόμενης μεγάλης υπόθεσης, αυτής του Λάκκου Καρατζά, που αφορά 25 μέλη του κινήματος κατά της εξόρυξης χρυσού. Η συμπαράσταση μου είναι πάντα δεδομένη. Ελπίζω και προσδοκώ να δικαιωθούν για ακόμη μία φορά οι συμπολίτες μας, που δεν έκαναν τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από το να διεκδικούν με ειρηνικό και μη βίαιο τρόπο το δικαίωμα στη ζωή, την υγεία και την προστασία του περιβάλλοντος.

Πηγή: Εποχή

Νίκος Αυγουστίδης: Η ανθρώπινη ιστορία είναι μια μάχη για γνώση

Ο Νίκος Αυγουστίδης γεννήθηκε στη Χίο το 1977. Σπούδασε Ιατρική στην Τσεχία (Πανεπιστήμιο Masaryk Brno) και Κινηματογράφο στην Αθήνα στην Σχολή Σταυράκου. Με τις σπουδαστικές του ταινίες συμμετείχε σε αρκετά φοιτητικά φεστιβάλ (Ελλάδα – Ρωσία – Ισραήλ – Βουλγαρία). Το UMMI είναι η πρώτη του ταινία μικρού μήκους, η οποία απέσπασε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη «Ντίνος Κατσουρίδης» στο 39ο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στην Δράμα.

Λίγο πριν δούμε στην οθόνη του Ομηρείου την παρθενική του ταινία, ο Νίκος Αυγουστίδης μίλησε στην «Α» για τις παραστάσεις που έχει από τον πατέρα του -ηθοποιός Δημήτρης Αυγουστίδης- στα παρασκήνια του Ομηρείου, τις εσωτερικές δοκιμασίες στις οποίες μας υποβάλει η προσφυγική κρίση και στην αμφίρροπη μάχη των ανήσυχων προσώπων για γνώση και καλλιέργεια.
Συνέντευξη στον Γιώργο Χατζελένη.

Αν και σπούδασες ιατρική, τελικά σε τράβηξε ο κινηματογράφος. Με ποιον τρόπο σε κέρδισε αυτή η τέχνη;

O Kινηματογράφος προέκυψε σαν σκέψη στα 18 μου. Είχε προηγηθεί βέβαια ένα μεγάλο χρονικό διάστημα όπου παρακολουθούσα συχνά πυκνά τις θεατρικές πρόβες του πατέρα μου Δημήτρη στα διάφορα θεατρικά σχήματα του νησιού που συμμετείχε και ιδιαίτερα την εποχή που σκηνοθετούσε ο Κωνσταντίνος Μάριος Ξύδας. Κάπου εκεί εντοπίζω και την πρώτη μου ανάγκη να γίνω μέρος της κατασκευής και της δημιουργίας κάτι, άγνωστου για μένα ακόμα εκείνη την εποχή, που για να υπάρξει θα έπρεπε να μπει σε μια διαδικασία θέασης και κρίσης. Η Ιατρική μπήκε αργότερα στην πορεία, αν και προηγήθηκε σε επίπεδο σπουδών της σκηνοθεσίας. Οπότε δεν θα έλεγα ότι με τράβηξε ο κινηματογράφος από την ιατρική, αλλά μάλλον ότι με απέσπασε η ιατρική για ένα διάστημα 6 χρόνων από την πρωταρχική μου εκείνη ανάγκη που γεννήθηκε στην θεατρική αίθουσα του Ομηρείου πνευματικού Κέντρου όπου παρακολουθούσα τον πατέρα μου ν’αλλάζει πρόσωπα και χαρακτήρες. Βέβαια δεν θεωρώ τα 6 χρόνια των ιατρικών μου σπουδών χαμένο χρόνο. Δεν πιστεύω στους χρόνους που χάνονται αλλιώς δεν θα έκανα κινηματογράφο. Ήταν μια συνειδητή επιλογή που διαμόρφωσε κατά πολύ τον τρόπο με τον οποίο οργανώνω τη σκέψη μου και τον χρόνο μου όταν ετοιμάζω κάποιο project. 

Ποιοι είναι οι κινηματογραφικοί σου μέντορες και ποιες ταινίες σ’ έχουν εμπνεύσει;

Οι ταινίες που θεωρώ ότι ασκούν κάποια δύναμη στη συνείδηση μου και στη σκέψη μου οπότε τις αγαπώ και αισθάνομαι δέος απέναντι τους δεν με εμπνέουν με την έννοια ότι θέλω να δημιουργήσω κι εγώ κάτι αφού τις δω. Η δύναμη του Κινηματογράφου βρίσκεται στην ικανότητα του να ενδυναμώνει τη θέληση και το θυμικό, να δημιουργεί κενά που ο θεατής να θέλει να γεμίσει, να δημιουργεί πληγές που ο θεατής να θέλει να επουλώσει, να δείχνει πραγματικότητες που ο θεατής να θέλει να εξερευνήσει. Δεν είναι ο ρόλος του Κινηματογράφου και της Τέχνης γενικότερα το έτοιμο μήνυμα, η λύση που καθησυχάζει, η αβίαστη γνώση. Σε μια σκοτεινή αίθουσα δεν πρέπει να μπαίνεις για να ξεχαστείς, για να ξεφύγεις. Από μια σκοτεινή αίθουσα πρέπει να βγαίνεις και να θυμάσαι και να κυνηγάς. Η έμπνευση μου λοιπόν πηγάζει από αυτή την ανάγκη μου, πριν οδηγηθώ στην τέχνη του Σινεμά. Εννοείται λοιπόν ότι οι ταινίες που με γοητεύουν έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Ταινίες του Ιταλικού Κινηματογράφου 1940-1980, Δανέζικος Κινηματογράφος παλαιότερος και σύγχρονος, Ιαπωνικός, Ρώσικος, Αμερικάνικος, Ελληνικός συγκεκριμένων δημιουργών. Αγαπημένοι σκηνοθέτες Παζολίνι, Καλατόζωφ, Ποντεκόρβο, Κλιμωφ, Μουρνάου, Φελλίνι, Ντράγερ, Μπρεσόν, Ροσελίνι, Σερκ, Κάπρα, Καζάν, Αγγελόπουλος, Βιλνεβ, Νταραμποντ, Καρ Γουαι κ.α. 

Η πρώτη σου ταινία μικρούς μήκους, Ummi, αναφέρεται στο προσφυγικό δράμα. Πόσο σ’ έχει επηρεάσει το γεγονός αυτό;

Όλους μας έχει επηρεάσει το προσφυγικό δράμα. Εδώ πρέπει να σου πω ότι το σενάριο της ταινίας το έγραψα πριν 3 χρόνια. Πριν πάρει τις διαστάσεις που έχει τώρα η προσφυγική κρίση. Με αυτό δεν θέλω να σου δηλώσω ότι το σενάριο είναι προφητικό. Απεναντίας, έφτιαξα μια ταινία για εμάς, γι αυτά που ήξερα δηλαδή. Για τον τόπο μας, τις παραλίες μας, τα καλοκαίρια μας, τους ανθρώπους μας και την αντίληψη μας για το τι είναι ξένο, τι είναι ανοίκειο, τι είναι πρωτόγνωρο, όπως είναι η τραγωδία του μικρού Μοχάμεντ στην ταινία που εισβάλλει στο αψεγάδιαστο καρτ ποσταλικό ελληνικό καλοκαίρι. Μια τραγωδία που μας κοιτάζει κατάματα στο τέλος κι εκεί μετράμε το σθένος μας, αν μπορούμε κι εμείς να κοιτάξουμε κατάματα αυτή την τραγωδία και ν’ αποφασίσουμε συνειδητά αν αυτό που βλέπουμε είναι οικείο ή ξένο.

Με ποιον τρόπο συνέλεξες πληροφορίες για να γράψεις το σενάριο;

Το σενάριο είναι απλό στην συγκεκριμένη ταινία. Στηρίζεται σε μερικές αντιθέσεις που οδηγούν σε μια κορύφωση. Μετά τη γραφή του σεναρίου συνάντησα αρκετό κόσμο και στην Χίο και στην Αθήνα που όλοι είχαν να μου πουν μια δραματική ιστορία για το προσφυγικό. Ήθελα να ακούσω αυτές τις ιστορίες για να έχω μια πιο ολοκληρωμένη γνώση των γεγονότων. Αυτό με βοήθησε στο αισθητικό και σκηνοθετικό κομμάτι της αφήγησης ώστε να αποφύγω οποιαδήποτε ανήθικη προσέγγιση ενός ευαίσθητου θέματος που θα οδηγούσε στην εύκολη συγκίνηση.

Το κοινό που έχει παρακολουθήσει μέχρι στιγμής το Ummi, έχει επηρεαστεί από το δράμα του εξάχρονου Μοχάμεντ; Ποια είναι τα σχόλια που έχεις δεχτεί για την πρώτη σου ταινία;

Έχει κάνει μια φεστιβαλική πορεία πλέον η ταινία κι ευτύχησα να είμαι σε κάποιες προβολές. Στο Regensburg στην Γερμανία όπου έκανε την πρεμιέρα της η ταινία τον περασμένο Μάρτη κι αγαπήθηκε πολύ από το κοινό, μου έκανε εντύπωση η ματιά και η αντίληψη γι’ αυτό που παρακολούθησαν και το πόσα κοινά πράγματα ένιωσαν και σκέφτηκαν κατά τη διάρκεια της ταινίας με τους θεατές του Φεστιβάλ στο Odense της Δανίας δύο μήνες αργότερα, τους νεαρούς θεατές τους Φεστιβάλ Ολυμπίας το φθινόπωρο και τους φυλακισμένους σωφρονιστικού ιδρύματος της Ρώμης οι οποίοι ήταν στην κριτική επιτροπή στο Μεσογειακό Φεστιβάλ στη Ρώμη. Ο Κινηματογράφος είναι παγκόσμια γλώσσα, οι εικόνες προϋπήρχαν του λόγου, είναι βαθιά ριζωμένες στη συνείδηση μας ως μέσα επικοινωνίας, ύπαρξης και δημιουργίας. 

Ποια είναι η άποψή σου για την στάση που έχει κρατήσει η κοινωνία της Χίου απέναντι στους πρόσφυγες; Τόσο στην Χίο όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα (αλλά κι Ευρώπη) έχουν επικρατήσει ξενοφοβικές κι ακροδεξιές τάσεις τόσο από την κοινωνία όσο κι από τις αρχές. Ποιοι είναι οι λόγοι αυτής της κατάστασης και πως μπορούν να καταπολεμηθούν;

Η μετακίνηση ανθρώπων είναι η ζωντανή ιστορία του κόσμου. Η ξενοφοβία ανέκαθεν αποτελούσε βασικό χαρακτηριστικό φασιστικών και ακροδεξιών ομάδων. Η προσφυγική κρίση ήταν αναμενόμενο να ανάψει εστίες ακροδεξιές σε όλη την Ευρώπη. Παραξενευόμαστε με την Χίο γιατί δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι τέτοια άτομα κυκλοφορούν ανάμεσα μας και μάλιστα σε ένα τόπο που έχει συνδέσει την ιστορία του με την προσφυγιά και που πολύ πιθανόν οι πρόγονοι των ατόμων αυτών να ήταν πρόσφυγες. Ευτυχώς για μένα δεν είναι πολλοί. Δυστυχώς όμως είναι πολλοί οι μετριοπαθείς νοικοκυραίοι που δεν έλκονται από ακροδεξιές φανφάρες, αλλά με την ανοχή τους και τον υποσυνείδητο φόβο τους της «απώλειας της ησυχίας τους» γίνονται το χαλί όπου προελαύνουν οι ακροδεξιές συμπεριφορές. Το προσφυγικό είναι ένα πάρα πολύ σοβαρό ανθρωπιστικό θέμα που δοκιμάζει αρχικά και κατά κύριο λόγο τις φυσικές και ψυχικές αντοχές των παθόντων προσφύγων και μεταναστών που αναζητούν ότι όλοι μας, μια καλύτερη ζωή, δοκιμάζει όμως και τα δικά μας ανθρωπιστικά αντανακλαστικά και κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι από φιλάνθρωποι να γίνουμε συνάνθρωποι αποφεύγοντας την εύκολη λύση του να είμαστε απάνθρωποι. 

Θα θελα να μου μιλήσεις για τα επόμενα σου σχέδιά μετά το πετυχημένο σου ξεκίνημα στο χώρο του κινηματογράφου. Είναι εύκολο να γυριστεί μία ταινία στην Ελλάδα της οικονομικής και πνευματικής κρίσης;

Αυτό το διάστημα γράφω. Δύο ιστορίες με παιδεύουν. Ελπίζω να τις ολοκληρώσω σύντομα για να μπω στη διαδικασία και πάλι της κινηματογράφησης. Όχι δεν είναι εύκολο να γυρίσεις μια ταινία στην Ελλάδα. Βασικά ποτέ δεν ήταν εύκολο. Πολλά πράγματα αυτονόητα δεν είναι πλέον εύκολο να τα κάνεις στην Ελλάδα. Αλλά σ’ αυτό δεν φταίει μόνο η οικονομική κρίση. Η πνευματική κρίση, όπως σωστά αναφέρεις, δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Ίσως δεν είναι καν σύγχρονο φαινόμενο. Η ανθρώπινη ιστορία είναι μια μάχη για γνώση. Ή αποφασίζεις να μπεις στη μάχη ή να μείνεις απέξω με όλες τις συνέπειες. Πάντως και να μπεις στη μάχη της γνώσης και της καλλιέργειας του πνεύματος, κανείς δεν σου εγγυάται την επίτευξη των στόχων σου, τουλάχιστον όμως μπορείς να πέσεις ηρωικά.

Πρώτη δημοσίευση: aplotaria.gr

Οκτώ χρόνια έκλεισε το laternative

Όλα αυτά τα χρόνια που έχουν περάσει, σκέφτηκα αρκετές φορές να αφήσω στην άκρη το προσωπικό μου ιστολόγιο. Ο περιορισμένος χρόνος, η επανάληψη των ίδιων πολιτικά ηλίθιων γεγονότων και προσώπων στη χώρα μας, οι προσωπικές μου σκέψεις που αρκετές φορές δεν μ' αφήνουν σε ησυχία κι άλλα πολλά, είναι κάποιοι από τους παράγοντες που με ανάγκαζαν συχνά να σκεφτώ την φράση "ως εδώ".
Από την άλλη όμως, δεν μπορώ να αφήσω την απόλαυση που μου προσφέρεται όταν μοιράζομαι τις σκέψεις με τους συνανθρώπους μου, τις εικόνες από τα ταξίδια που κάνω, την μαγεία του κινηματογράφου, τον προβληματισμό μου γι' αυτά που έρχονται αλλά κανείς από μας δεν κάνει τίποτα για να τα αποτρέψει.
Το κυριότερο όμως είναι η δικιά σας εκτίμηση κι αγάπη που έχω εισπράξει όλα αυτά τα χρόνια. Οι συναναστροφές μου με ανθρώπους τόσο στην Αθήνα όσο και στην Χίο, οι οποίοι δεν με ξέρουν προσωπικά αλλά μόλις ακούν στις τυπικές συστάσεις που γίνονται το όνομά μου, αμέσως μου λένε "α ναι, σε διαβάζω".
Κλείνοντας το laternative αισίως τα 8 χρόνια, θα συνεχίσω με την ίδια διάθεση να αναπτύσσουμε τις καθημερινές μας συζητήσεις και προβληματισμούς.
Θέλω όμως και να σας ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου για την εκτίμηση και την αγάπη που μου έχετε δείξει.
Συνεχίζουμε!

Συνέντευξη στον Φίλιππο Κουτσαφτή

Ο κύριος Φίλιππος Κουτσαφτής γεννήθηκε το 1950 στη Ζαγορά του Πηλίου. Για δεκαεπτά πασχαλιές έζησε με τον παλιό τρόπο ζωής, ο οποίος σήμερα δεν υπάρχει. Έπειτα σπούδασε μηχανολογία αλλά τον κέρδισε ο κινηματογράφος, σπουδάζοντας γι’ αυτόν στη σχολή Σταυράκου. Με το κινηματογράφο ασχολήθηκε στην αρχή (1977) ως οπερατέρ κι ως διευθυντής φωτογραφίας από το 1983. Η πρώτη του ταινία ήταν το «Σεμνών Θεών» (1987) που αφορούσε μια σωστική ανασκαφή στον Κολωνό. Ακολούθησαν η «Αγέλαστος Πέτρα» (2000) και το «Αρκαδία Χαίρε» (2015). Μέσα από τις ταινίες του αλλά κι από τη συζήτηση μας, ο κύριος Κουτσαφτής επισημαίνει ότι η μνήμη είναι η μόνη μας περιουσία και σημειώνει πως η τωρινή κατάσταση που βιώνουμε ως λαός οφείλεται στην δυσαρμονία που προκαλεί η έλλειψη μέτρου κι έρωτα με την φύση και την ιστορία μας.

1. Τα γυρίσματα της «Αγέλαστος Πέτρα» διήρκησαν δέκα χρόνια κι άλλα έξι για το «Αρκαδία Χαίρε». Το αποτέλεσμα ήταν κάτι ανάμεσα σε ταινία και ντοκιμαντέρ. Πιστεύετε πως με το προσωπικό σας ταξίδι στο χρόνο, στην ιστορία, στη γνώση και στη μνήμη, δημιουργήσατε ένα νέο κινηματογραφικό είδος; Τις ταινίες-δοκίμια;

Δεν είμαι σίγουρος αν μπορώ να απαντήσω σ’ αυτήν την ερώτηση, αλλά αν τράβηξαν τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, πρώτον οφείλεται στο γεγονός ότι καταπιάνονται με θέματα τα οποία είναι πολύ μεγάλα για να μπορέσει κανείς να τα διαχειριστεί μέσα σ’ ένα μικρότερο χρόνο. Τουλάχιστον έτσι το είδα εγώ σε σχέση με τη δική μου αδυναμία και τις δυνατότητες που έχω σαν άνθρωπος. Για την Ελευσίνα η αρχική πρόθεση ήταν να παρακολουθήσω την εξέλιξη μιας πόλης μέσα στο χρόνο. Ήταν τριάντα χρόνια πριν από την στιγμή που μιλάμε, ήμουν τριάντα χρόνια νεώτερος και είχαν την ψευδαίσθηση που έχουν όλοι οι νέοι άνθρωποι πως ο χρόνος είναι ατελείωτος. Αναφέρομαι στον προσωπικό χρόνο. Εκείνα τα χρόνια έκανα μία άλλη δουλειά, ήμουν διευθυντής φωτογραφίας, και στα περιθώρια που μου επέτρεπε η δουλειά κι ότι χρήματα εξοικονομούσα, τα αφιέρωνα στο να μαζεύω το υλικό της Ελευσίνας. Είχε κάποια μειονεκτήματα αλλά και πλεονεκτήματα, πρέπει να ομολογήσω. Καταρχήν δουλεύεις σε έναν κοινωνικό χώρο με ανθρώπους, όπου με το χρόνο αποκτήθηκε μία εμπιστοσύνη, κυρίως από τους ανθρώπους προς εμένα, κι έτσι με μεγαλύτερη ευκολία μου ανοίχτηκαν και με θεώρησαν δικό τους. Όμως τότε δε ξεκίνησα για να κάνω μία παραγωγή. Μ’ ενδιέφερε το προσωπικό ταξίδι μέσα σ’ όλα αυτά, σ’ αυτήν την πόλη (Ελευσίνα) όπου υπάρχουν όλα αυτά τα στοιχεία της μνήμης, της ιστορίας, των αρχαιολογικών καταλοίπων κ.τ.λ. Κι επειδή σαν κοινωνία δεν έχουμε δώσει την πρέπουσα αξία και σημασία ούτε για την ιστορία, ούτε για τη μνήμη, ούτε και για τα αρχαιολογικά, χρειάζεται ένας μεγάλος αγώνας για να βρει κανείς αυτά τα διάσπαρτα στοιχεία τα οποία άλλα είναι εντοιχισμένα μέσα στην καθημερινή ζωή κι άλλα είναι αφημένα στην αγκαλιά της φύσης. Δε ξέρω αν η «Αγέλαστος Πέτρα» και το «Αρκαδία Χαίρε» ανήκουν σ’ αυτό το είδος που ανέφερες. Για μένα είναι ένα κομμάτι ζωής κι ένας μεγάλος έρωτας. Προσπάθησα επειδή δεν έχω κάποια θεωρητική δυνατότητα, να πάω στην Ελευσίνα και μέσα σ’ ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα να λύσω το ζήτημα ή να δω το ζήτημα όπως είναι. Προσπάθησα να μετατρέψω όλο αυτό σ’ ένα βίωμα. Να το δω μέσα από ένα βίωμα. Κι ίσως αυτό να δημιούργησε αυτήν την αμφίδρομη κατάσταση. 

2. Η βραδύτητα είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της σφαιρικής αποτύπωσης ενός θέματος ή ενός γεγονότος. Όμως σε μία κοινωνία που τρέχει με ιλιγγιώδης ρυθμούς, πως μπορούμε να ρυθμίσουμε τη δικιά μας βραδύτητα;

Μπορεί να τρέχουμε με ιλιγγιώδης ρυθμούς, το θέμα είναι που πάμε. Θυμάμαι μία φράση του Καβάφη που θα την πω περιφραστικά διότι δεν την έχω μπροστά μου. Μιλούσε για κάποιον κι έλεγε ότι εμείς αγαπητέ αφού κάνουμε έναν τεράστιο κύκλο επιστρέψαμε στο ίδιο σημείο απ’ όπου ξεκινήσαμε. Σίγουρα μπορεί να τρέχουμε με ιλιγγιώδης ρυθμούς αλλά το ζητούμε ως απάντηση δεν έχει αλλάξει. Ο καθένας έχει τον δικό του ρυθμό και μ’ αυτόν πορεύεται. Παρ’ όλα αυτά οφείλω να πω πως πάνω στα κοινωνικά και ιστορικά ζητήματα δεν βλέπω κάποια ιλιγγιώδη ταχύτητα να υπάρχει πέρα από τα άλματα της τεχνολογίας. 

3. Ποια ήταν η αφορμή που σας ώθησε να στραφείτε στην ιστορική γνώση και στην κοινή μας μνήμη; Η γνωστική σας εμβάθυνση καθώς και η δημιουργία των δυο κινηματογραφικών σας έργων έχει επηρεάσει τον καθημερινό σας τρόπο σκέψης;

Αυτός ήταν πάντα ο τρόπος σκέψης μου. Δεν έχει γίνει ανάποδα. Δεν ήταν οι ταινίες που επηρέασαν τον τρόπο σκέψης μου. Οι ταινίες για μένα είναι το ζητούμενο κατά έναν τρόπο και γι’ αυτό το λόγο υπάρχει μία κοινή συνισταμένη σ’ αυτές, διότι περνάω αυτό που μ’ ενδιαφέρει.

4. Στην «Αγέλαστος Πέτρα» περιγράφοντας τον χαρακτήρα των προσφύγων της Μικρά Ασίας, αναφέρατε πως μόνη τους περιουσία είναι η μνήμη. Η περιουσία αυτή έχει περάσει στα χέρια των νεώτερων γενιών;

Ως έναν βαθμό έχει περάσει. Ωστόσο θα ήθελα να πω κάτι για την περίπτωση των Ελευσίνιων Μικρασιατών. Όσο ζούσαν αυτοί οι άνθρωποι για τους οποίους είχαν την τεράστια τύχη να τους γνωρίσω, μιλώ γι’ αυτούς που ήρθανε μικρά παιδιά ή έφηβοι από την Μικρά Ασία και είχαν μνήμες πολύ έντονες, βρισκόντουσαν σε μία διαδικασία λήθης. Μάλιστα μία γιαγιά στο τέλος της ταινίας λέει ότι όλα αυτά τα πάθη μείνανε στο καλάθι των αχρήστων και τώρα δεν μπορούμε να ενωθούμε. Εννοούσε το στενό οικογενειακό κύκλο βεβαίως, την οικογένειά της. Διότι κάθε φορά που ξεκινούσε να πει κάτι, της έλεγαν τα εγγόνια «βρε γιαγιά πάλι τα ίδια θα λέμε;». Τώρα που φύγανε αυτοί οι άνθρωποι, πολλά από τα εγγόνια αυτά μου ζητούν το υλικό για να γνωρίσουν τους παππούδες τους. Βλέπεις δεν είχαν δώσει την προσοχή που έπρεπε όταν εκείνοι ακόμα ζούσαν. Επίσης απ’ ότι βλέπω και διαβάζω, έχει ιδρυθεί ένα μουσείο Μικρασιατών στην Ελευσίνα, που τότε βεβαίως δεν υπήρχε τίποτα απ’ όλα αυτά. Όσο ζούσαν αυτοί οι άνθρωποι και είχαν να δώσουν κάποια πράγματα δεν είχε γίνει καμία πρωτοβουλία. Τώρα που χαθήκανε, προσπαθούν να συνθέσουν αυτό το κομμάτι της μνήμης που χάθηκε. Είναι η μνήμη που κάνει κύκλους μέσα στον κύκλο της ιστορίας, σαν την πέτρα μέσα στο νερό. Χωρίς να θέλω να υποστηρίξω θεωρίες συνομωσίας, το ελληνικό κράτος εφάρμοσε μία διαδικασία λήθης στην περίπτωση των Μικρασιατών προσφύγων. Γι’ αυτό τους ανθρώπους αυτούς τους βάλανε έξω από το σώμα των πόλεων. Η Καισαριανή ήταν έξω από την Αθήνα, όπως και το Περιστέρι ενώ στην Ελευσίνα τους εγκαταστήσανε πάνω από τις γραμμές του τραίνου όπου υπήρχαν χωράφια. Βεβαίως στη συνέχεια ενοποιήθηκαν όλα αυτά. Μ’ αυτήν την λογική ενεργοποιήθηκε η διαδικασία της λήθης, συνειδητά ή ασυνείδητα. Αν και δεν έχω προσφυγική καταγωγή ούτε κάποιον φίλο με προσφυγικές ρίζες, είχα την τεράστια τύχη το 1988 που βρέθηκα στην Ελευσίνα για πρώτη φορά να διαπιστώσω με τεράστια έκπληξη πως ένα κομμάτι αυτών των ανθρώπων που ήρθαν από την Μικρά Ασία, είναι εν ζωή. Και βρέθηκα μ’ αυτούς τους ανθρώπους και προσπάθησα να τους καταγράψω. Κι έχω καταγράψει τους περισσότερους. Ήταν τόσο μεγάλη η συγκίνηση τους και νιώθω πολύ τυχερός που πέρασα αρκετά χρόνια μαζί τους καταγράφοντας και συζητώντας. 

5. Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τα παιδικά μας χρόνια ως μια προσωπική μας μυθική Αρκαδία; Η δικιά σας καταγωγή από τη Ζαγορά του Πηλίου πόσο και με ποιους παράγοντες έχει επηρεάσει τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά σας;

Πάρα πολύ! Κάθε άνθρωπος κουβαλάει μία προίκα. Κι αυτή η προίκα προέρχεται από τα παιδικά και νεανικά του χρόνια. Η δικιά μου προίκα είναι αυτές οι δεκαεπτά πασχαλιές που έζησα στην Ζαγορά, τα πρώτα δεκαεπτά χρόνια της ζωής μου. Αυτό το κουβαλάω συνέχεια μαζί μου, στην καθημερινότητά μου. Άλλες φορές συνειδητά κι άλλες ασυνείδητα. Επίσης αισθάνομαι τυχερός διότι είχα ζήσει αυτόν τον παλιό κόσμο, ο οποίος χάθηκε στη συνέχεια αν και είχε χιλιάδες χρόνια πορεία πίσω του. Για παράδειγμα, οι συνθήκες παραγωγής, η σχέση με τα ζώα, ο τρόπος που καλλιεργούσαν τη γη, η έννοια της κοινότητας ήταν σαν να διάβαζες τον Ησίοδο. Έζησα τον παλιό κόσμο που δεν υπάρχει πια. Βλέπεις, στην επαρχεία άργησε να ‘ρθει ο αστικός τρόπος ζωής, κάτι που έγινε κατεξοχήν στο δικό μου χωριό, του οποίου το όνομά του στα σλάβικα σημαίνει «πίσω από το βουνό». Κι ενώ η βιομηχανική κι αγροτική επανάσταση είχε έρθει στον θεσσαλικό κάμπο, σε μας που κατοικούσαμε πίσω από το βουνό άργησε. 

6. Η Νοσταλγία (και η αναφορές σας στον Ταρκόφσκυ) είναι αναπόφευκτη. Πως όμως μπορεί να αντιμετωπιστεί;

Η Νοσταλγία είναι καλό να λειτουργεί ως ένα στοιχείο δημιουργικό μέσα στη ζωή του ανθρώπου. Προσωπικά δεν είμαι προσκολλημένος με το παρελθόν. Γεννήθηκα με ένα γαϊδουράκι κι έζησα όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν για να φτάσουμε στα οχήματα. Δεν επιθυμώ να γυρίσουμε πίσω στη κοινωνία με τα γαϊδουράκια. Καλό είναι να τα έχουμε όλα αυτά ως ένα εφόδιο, ένα ευφράδη, όπου πάνω εκεί θα στήσουμε τη καινούργια μας ζωή. Είναι ενδιαφέρον να βλέπουμε τη ζωή όπως εξελίσσεται και να ακολουθούμε. Δεν πρέπει να μένει κανείς πίσω. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πράγματα κι αξίες σημαντικές. Γι’ αυτό κι αισθάνομαι τυχερός που έζησα έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια. Από την εποχή με το γαϊδουράκι μέχρι την σημερινή εποχή με το ipad. Επίσης μεγάλη τύχη θεωρώ να έχει κανείς ουσιαστική σχέση με την φύση και το χώμα. Δε μπορώ να απορυθμίσω πόσα είναι τα οφέλη μέσα απ’ αυτήν τη σχέση. 

7. Την Χίο την ζήσατε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας του Δήμου Αβδελιώδη «Το δέντρο που πληγώναμε». Έχοντας μία εικόνα για τους κατοίκους του νησιού, πως ερμηνεύετε το ξενοφοβικό κλίμα που έχει ριζώσει σε ένα νησί στο οποίο ένα υπολογίσιμο ποσοστό του πληθυσμού του έχει προσφυγικές ρίζες;

Είναι πολύ δύσκολη η ερώτηση. Είναι θλιβερά τα φαινόμενα αυτά. Καλό είναι να μην καταφεύγουμε στην ευκολία να κατηγορούμε τους ανθρώπους. Είναι τραγικό να επαναλαμβάνονται ιστορίες όπως αυτήν που είχα διαβάσει για έναν πατέρα-πρόσφυγα σε κάποιο νησί του Β. Αιγαίου, λίγο μετά την άφιξή τους εκεί, το ’22, ο οποίος ζητούσε από τους ντόπιους λίγο νερό για το παιδί του και κανείς δεν του ‘δινε, κι έτσι αναγκάστηκε να φτύσει μέσα στο στόμα του παιδιού του για να ξεδιψάσει. 

8. Ποιο θα είναι το επόμενο ταξίδι σας μετά την Ελευσίνα και την Αρκαδία; Σε μία συζήτησή μας στην Άνδρο το καλοκαίρι του 2005 μου είχατε μιλήσει για την αγάπη που έχετε για τα καράβια. Θα πραγματοποιήσετε ένα κινηματογραφικό ταξίδι μ’ αυτά;

Πήγα ένα ταξίδι τον περασμένο μήνα. Ήταν μία εμπειρία συγκλονιστική. Κράτησε είκοσι δύο μέρες μέσα στον Οκτώβριο κι έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να το ξανακάνω πάλι με την πρώτη ευκαιρία. Μ’ αυτόν τον τρόπο σου δίνεται ο χρόνος να γράψεις όλα αυτά που σκέφτεσαι. Και πιθανότατα θα τα γράψω διότι δε ξέρω αν θα βρω το χρόνο να τα κάνω ταινία ποτέ. Τουλάχιστον αν μην τι άλλο να τα γράψω για τα παιδιά και για τους επερχόμενους.

Φωτογραφία: Κατερίνα Καμπίτη
Πρώτη δημοσίευση: aplotaria.gr

Πέρα από τα κλουβιά

Το Υπουργείο Παιδείας συνέστησε στα σχολεία πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, την αποφυγή επισκέψεων των μαθητών σε ζωολογικούς κήπους και σε άλλους χώρους που υπάρχουν φυλακισμένα ζώα, θεωρώντας λάθος διαπαιδαγώγηση την εικόνα των εγκλωβισμένων άγριων ζώων. Η κίνηση του υπουργείου αποσκοπεί στην ευαισθητοποίηση και στην αναγκαιότητα του σεβασμού και της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος από τους νέους. Οι μαθητές θα μαθαίνουν την άγρια φύση μέσα από βιβλία ή με τη βοήθεια μικρών αποδράσεων στη φύση.
Η παραπάνω πρωτοβουλία μπορεί να σταθεί ως αφορμή προς κάθε ενδιαφερόμενο, να στρέψει τη προσοχή του στην πραγματική εικόνα της φύσης. Εκεί θα μπορέσει να θαυμάσει την ελευθερία και την ομορφιά των άγριων ζώων. Μία όψη αξιοπρέπειας και δυναμισμού που σβήνει πίσω από τα κάγκελα των κλουβιών. Πιθανόν μ’ αυτόν τον τρόπο να καταφέρουμε να αναθεωρήσουμε και το δικό μας τρόπο ζωής. Οι μικρές αποδράσεις στη φύση ίσως μας φανερώσουν τα δικά μας κλουβιά, στα οποία έχουμε οι ίδιοι εγκλωβιστεί, τα αστικά διαμερίσματα των πόλεων.

Πρώτη δημοσίευση: aplotaria.gr

Το ραδιοφωνικό μας διαμαντάκι...

Από τη στιγμή που δέχθηκε την πρόσκλησή μου ο Γιωργής Σαράτσης, να παραβρεθεί σε μία από τις εκπομπές του Αριστοτέλη Τσαγκαρογιάννη (ad_hoc), ήμουν βέβαιος πως κάτι όμορφο κι ενδιαφέρον θα βγει μέσα από τη δίωρη ραδιοφωνική μας συζήτηση. Οι προσδοκίες μου φάνηκαν μικρές μετά το τέλος της εκπομπής. Ο Γιωργής έβγαλε τον καλύτερό του εαυτό προσφέροντάς μας μία ιδιαίτερη ραδιοφωνική βραδιά σε μας που ήμασταν μέσα στο στούντιο αλλά και σε όσους μας άκουσαν την Παρασκευή.

Οι δύο ώρες φάνηκαν λίγες στο να ξεδιπλωθούν όλοι οι προβληματισμοί και οι ανησυχίες μας καθώς βαδίζουμε προς ένα μέλλον σκοτεινό κι αβέβαιο αλλά και η θέληση στο να συμβάλλουμε για να αλλάξει κάτι τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.

Τι φταίει για τη σημερινή μιζέρια;

Τι είναι αυτό που μας κρατάει στάσιμους και μας αναγκάζει σε απότομη οπισθοδρόμηση προς τη βαρβαρότητα;

Γιατί χάνονται χρόνο με το χρόνο τα ιδανικά που μας είχαν κληρονομήσει η Ιστορία και οι παραδόσεις;

Είναι τελικά επίκαιρος ο Επίκουρος;

Είμαι βέβαιος πως δόθηκαν ουσιώδεις απαντήσεις κατά τη διάρκεια της εκπομπής. Όσοι θέλουν να την απολαύσουν ξανά αλλά κι όσοι δεν μπόρεσαν να την ακούσουν, έχουν την ευκαιρία αρκεί να πατήσουν εδώ ή να την ακούσουν μέσω youtube. Μέσα απ' αυτήν την ανάρτηση μπορώ να σας προσφέρω ένα εννιάλεπτο κομμάτι της εκπομπής, το οποίο πραγματικά αξίζει να δείτε.

Κλείνοντας θέλω να ευχαριστήσω τον Γιωργή για την υπέροχη βραδιά και τον Αριστοτέλη για το βήμα που μας έδωσε. 

Τελικό συμπέρασμα, το μέλλον μας ανήκει αρκεί να το διεκδικήσουμε!

Εφτά χρόνια έκλεισε το laternative

Χθες κλείσαμε εφτά χρόνια. Δεν είναι τυχαίο πως το έβδομο έτος του ιστολογίου μου ήταν "σταθμός" στην όλη του πορεία. Γι' αυτό και το γιόρτασα με δυο σημαντικούς ανθρώπους που κέρδισα μέσα απ' αυτό. Τον Γιωργή Σαράτση και τον Αριστοτέλη Τσαγκαρογιάννη. 

Αυτή όμως η επέτειος έχει τη σημασία της επειδή ένας κύκλος σιγά σιγά κλείνει αν και χρόνο με το χρόνο διαπιστώνω πως το laternative άλλαξε κι εξακολουθεί να αλλάζει τη ζωή μου. 

Μου άνοιξε νέες πόρτες. 

Με έφερε σε επαφή με αξιόλογους ανθρώπους. 

Με οδήγησε σε αρκετούς μπελάδες.

Μου προκάλεσε ιδιαίτερους προβληματισμούς.

Με ώθησε να γράψω τρία βιβλία (το τρίτο βγαίνει τις επόμενες μέρες).

Αλλά το κυριότερο, μου διεύρυνε τους ορίζοντες και με βοήθησε (κι εξακολουθεί να με βοηθάει) στο να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος.

Τα μέτωπα όμως που έχω ανοίξει είναι αρκετά. Πάνω σ' αυτά γίνεται το επόμενο μου βήμα. Και για να πραγματοποιηθεί το επόμενο βήμα πρέπει να θυσιαστεί το παλιό. Το laternative όμως θα εξακολουθεί να υπάρχει...

Και θα υπάρχει για να συζητάμε, να προβληματιζόμαστε και να γιορτάζουμε και τον 8ο και τον 9ο και τον 10ο χρόνο του...

Αποστασία σε καιρό υποδούλωσης...

Ένα χρόνο μετά την ενδιαφέρουσα θεματική βραδιά στο Revolt (Εξάρχεια), θα συναντηθώ ξανά στην Αθήνα με τον αγαπημένο μου φίλο Γιωργή Σαράτση για να μιλήσουμε αυτή τη φορά για ένα ακόμη κοινωνικό πρόβλημα, την αδράνεια των ανθρώπων απέναντι στον σημερινό αφανισμό των ηθών, των ιδεών και των αξιών αλλά και τη συστηματική υποδούλωση σε μία καθημερινότητα στάσιμη κι αδιάφορη. Αυτή τη φορά ο προβληματισμός μας θα φιλοξενηθεί στην εκπομπή του Αριστοτέλη Τσαγκαρογιάννη στο maga.gr radio. 

Μπορεί το θέμα τη συζήτησης να έχει μία απαισιόδοξη χροιά αλλά εμείς μέσα από τη κουβέντα θα προσπαθήσουμε να πείσουμε πως μέσα σ' αυτήν την κοινωνία υπάρχουν αρκετοί "αποστάτες". Άνθρωποι που έχουν ξεφύγει από την κοινή ροή και προσπαθούν να πετύχουν την πολυπόθητη εσωτερική επανάσταση και ψυχική ισορροπία που θα τους βοηθήσει να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, να απολαύσουν το υπέρτατο θαύμα της ζωής και να συνυπάρξουν όσο το δυνατόν περισσότερο αρμονικά με τους γύρω τους. Μέσα από τον διάλογο θ' αποδείξουμε πόσο σημαντικές κι επίκαιρες είναι οι θεωρίες του Επίκουρου σχετικά με τον τρόπο ζωής αλλά και την αντίληψη που έχει γι' αυτήν και τον θάνατο. 

Η ραδιοφωνική μας "αποστασία" θα πλαισιωθεί από όμορφες μουσικές επιλογές του Γιωργή Σαράτση, ενώ στη συζήτησή μας θα μπορεί να παρέμβει ο καθένας μέσα από το chat του διαδικτυακού ραδιοφωνικού σταθμού.
Η εκπομπή θα μεταδοθεί σήμερα (Παρασκευή 15/01/16) στις 18:00-20:00.
Καλή ακρόαση!

Μνήμη και λήθη στο #ad_hoc

Την Παρασκευή 20.11.15, από τις έξι έως τις οκτώ το απόγευμα, ο Αριστοτέλης Τσαγκαρογιάννης συνεπικουρούμενος από τον Γιώργο Χατζελένη, θα υποδεχθούν #ad_hoc στο ID Radio τον Θωμά Καραμουσλή, για ένα διαφορετικό σχολιασμό της επικαιρότητας.
Ο εκ Χίου ορμώμενος Θωμάς Καραμουσλής χαρακτηρίζεται από την πλούσια προσωπικότητά του. Ο «πρέσβης μας». όπως τον αποκαλούν κάποιοι φίλοι, το πρώτο στοιχείο που τον χαρακτηρίζει είναι το πηγαίο χιούμορ του. Το δεύτερο είναι η διπλωματία του. Αποκλείεται να μη γίνει το δικό του χωρίς να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι, μια ικανότητα που ο ίδιος αποδίδει στην... απλότητα. «Καλέ, τα πράγματα είτε το σκεφτείς είτε όχι είναι απλά, εμείς τα κάνουμε δύσκολα», συνηθίζει να λέει, όταν έκπληκτοι κάποιοι διαπιστώνουν πόσο γρήγορα ξεπερνάει μια κατάσταση.
Είναι ο άνθρωπος που τον θέλουν όλοι για παρέα και του «βγάζουν το καπέλο» όταν περνάει. Άλλωστε ακόμη κι όσοι δεν θέλουν να τον «ξεψαχνίσουν» επιμορφωτικά, ξέρουν ότι θα περάσουν καλά μαζί του και θα γελάσουν μόνο και μόνο ακούγοντας το πηγαίο δικό του γέλιο.
Οι δραστηριότητές του πολλές. Διπλωματούχος ξεναγός, «αλωνίζει» τη Χίο τα καλοκαίρια πληροφορώντας τον ντόπιο και ξένο τουρισμό για ό,τι υπάρχει στο νησί. Γευσιγνώστης και διαφημιστής της Χίου όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, από κανάλια μέχρι παραδοσιακά καφενεία. Αν και δεν ασχολείται με την πολιτική, εντούτοις έχει πράγματα να θίξει, αν το αποφασίσει, δε βρίσκει όμως κάτι να τον συγκινεί ιδιαίτερα σ’ αυτή.
Ο Γιώργος Χατζελένης, Χιώτης κι αυτός, σπούδασε συντήρηση αρχαιοτήτων και έργων τέχνης, αρθρογραφεί στην ευρωπαϊκή διαδικτυακή πλατφόρμα OneEurope, έχει εκδώσει δύο βιβλία, το Βαλκανεύοντας και την Καθημερανοητότητα και εοιμάζεται να εκδώσει το τρίτο, στο οποίο διαπραγματεύεται την αδιαφορία και την άγνοια του σύγχρονου ανθρώπου απέναντι στην ιστορία, κάτι που τον αναγκάζει να βιώνει ίδια λάθη, ξανά και ξανά...
Μηνύματα, παρεμβάσεις και ερωτήσεις εδώ ή στο chatroom, δίπλα στον player, κατά τη διάρκεια της εκπομπής (http://www.idradio.gr/radio.php)

Η εκπομπή στο ad hoc (11/09/15)

Την Παρασκευή 11.9.15, ο Αριστοτέλης Τσαγκαρογιάννης φιλοξένησε ad hoc στο ID Radio πέντε δημιουργικούς νέους, σε μια συζήτηση προσέγγισης της οπτικής τους για τη σύγχρονη πραγματικότητα. Στο στούντιο βρέθηκαν Τo Skouliki Tom, o Γιώργος Χατζελένης και ο Γιάννης Καραμαγκάλης, και σε σύνδεση οι Γιώργης Σαράτσης και Άρης Τσολογιάννης, εκπροσωπώντας την περιφέρεια.
Ο Γιώργης Σαράτσης γράφει, διαβάζει και βολτάρει με τον σκύλο του. Ασκεί και ασκείται ως γυμναστής. Αγαπά το καλό ραδιόφωνο, τις ιδιαίτερες μουσικές και τους συνηθισμένους ανθρώπους. Κείμενά του δημοσιεύονται κατά καιρούς στον τύπο και το διαδίκτυο. Το 2012 κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Θα φύγεις Νύχτα«. Έχει τρία ιστολόγια: Αποτύπωμα, Αθώες Συνήθειες, Θα φύγεις νύχτα.
Τo Skouliki Tom, από τους The Three Mooges, είναι γνωστός και αγαπημένος blogger.
Ο δεκαοχτάχρονος Άρης Τσολογιάννης διαβάζει, αναλύει και γράφει για το Νόστιμον ἦμαρ. Θα ασχοληθεί με τις Πολιτικές Επιστήμες.
Ο Γιώργος Χατζελένης σπούδασε συντήρηση αρχαιοτήτων και έργων τέχνης, αρθρογραφεί στην ευρωπαϊκή διαδικτυακή πλατφόρμα OneEurope και έχει εκδώσει δύο βιβλία, το Βαλκανεύοντας και την Καθημερανοητότητα. 

Η μέρα της Ευρώπης

Φέτος οι Ευρωπαίοι γιορτάζουν την μέρα της Γηραιάς Ηπείρου με σύνθημα, "Η Ευρώπη των πολιτών". Βάση αυτής της ημέρας, το ευρωπαϊκό site στο οποίο έχω την τιμή να δημοσιεύω ποικίλα άρθρα (πατήστε εδώ). Το site αυτό (http://one-europe.info), έχει έναν μη κομματικό και μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Σκοπός του είναι να περνάει στους επισκέπτες τον ενθουσιασμό αρκετών νέων για τον τόπο τους, για την χώρα τους, και για όλη την ήπειρο. Στο site αυτό θα βρείτε άρθρα τα οποία αντανακλούν ότι έχουμε πετύχει από κοινού στην Ευρώπη ενώ παράλληλα προσφέρει τροφή για προβληματισμούς και σκέψεις σχετικά με το μέλλον που θέλουμε να χτίσουμε.

Επ' ευκαιρίας της σημερινής μέρας θα ανατρέξουμε στο παρελθόν, όταν ο Jan Ottrand μας προσκάλεσε να γιορτάσουμε μακροχρόνια ευημερία και ειρήνη στην Ευρώπη. Σ' ένα άρθρο του μας γυρίζει στο 1950 και στην δήλωση του Schuman για την δημιουργία μας Ένωσης που θα απέτρεπε μελλοντικούς πολέμους.

Επιστρέφοντας στο παρόν, ο Christos Mouzeviris κοιτώντας πίσω στην μέρα αυτή, πιστεύει πως εξακολουθεί να σημαίνει πολλά μέχρι σήμερα, δίνοντας εξηγήσεις για τους λόγους που οφείλουμε να γιορτάζουμε μέχρι σήμερα τη μέρα αυτή χωρίς να χρειάζεται να τραγουδάμε την διάσημη "Ωδή της Χαράς".

Η Ημέρα της Ευρώπης γιορτάζεται απ' όλους τους κατοίκους της ηπείρου. Ο καθένας με τον τρόπο του εμπλουτίζοντας το πολυμορφικό μωσαϊκό της Ένωσης. Κοιτώντας προς το μέλλον θα αναρωτηθεί κανείς, τι είναι αυτό που μπορεί να προσφέρει αυτή η ποικιλομορφία και πόσα μπορεί να προσφέρει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ποικιλομορφία αυτή βοηθάει στην ενίσχυση της ευρωπαϊκή ολοκλήρωσης. Όπως λέει κι ο Santino Santinelli είμαστε "ενωμένοι στην πολυμορφία".

Εν κατακλείδι...

Χθες το απόγευμα ήμουν καλεσμένος στο γνωστό πλέον free thinking zone. Ήμουν ήδη ευδιάθετος για την τιμή που μου έκανε η Αρετή να με καλέσει στον πολυχώρο της. Επίσης είχα μεγάλη περιέργεια να συναντήσω επιτέλους από κοντά τον επίτιμο πρόεδρο της Ν.Δ., κ. Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Χρόνια τώρα τον έχω συνδυάσει με τους όρους "γκαντέμης", "δρακουμέλ" κι άλλα πολλά που δεν συμβαδίζουν και πολύ με την πολιτική του πορεία. Επίσης είχα προετοιμαστεί να ακούσω τις απόψεις ενός ιστορικού εκπροσώπου του φιλελεύθερου κινήματος της Ελλάδος. Απόψεις που θα προέρχονται από το αντίπαλο στρατόπεδο. Ήμουν προετοιμασμένος λοιπόν να αντιμετωπίσω με άρνηση τις απαντήσεις του.

Όμως η ανατροπή ήταν τόσο μεγάλη που με ξάφνιασε. Με συγκίνησε τρομερά, η όψη ενός υπερήλικα, που δε το βάζει κάτω και επιδιώκει να μιλήσει με ανθρώπους της ηλικίας μου. Μία κίνηση που κανένας σημερινός πολιτικός δεν έχει επιδιώξει, κι αυτό είναι πραγματικά προς τιμή του κυρίου Μητσοτάκη.

Για αρχή θα αναφερθώ στην παρουσία του κύριου Μητσοτάκη ως άνθρωπο κι όχι ως πολιτικό. Κι αυτό διότι τα πρώτα του λόγια που ξεστόμισε ήταν πραγματικά ανθρώπινα και με άγγιξαν (μετά το 05:30) . Ξέρω πως θα ενοχλήσει αρκετούς, το άρθρο αυτό, διότι δεν μ' έχουν συνηθίσει σε παρόμοιες στάσεις απέναντι σε πολιτικά πρόσωπα, όμως είναι αλήθεια πως ο σεβασμός που έχω για κάποια πρόσωπα είναι αληθινός και θέλω να τον εξωτερικεύω. Τα λόγια που με συγκίνησαν ήταν τα εξής: "Στην ηλικία που βρίσκομαι, ο άνθρωπος όταν περάσει πολλά χρόνια και γεράσει, αντιμετωπίζει το πρόβλημα της μοναξιάς. Φεύγουν οι παλιοί σύντροφοι, μένει μόνος. Και αλίμονο σ' εκείνον, ο οποίος δεν κατορθώνει να ανοίξει διαύλους επικοινωνίας με τις επόμενες γενιές. Εγώ τώρα εδώ προσκαλούμαι από τα εγγόνια μου, και δέχομαι την πρόσκληση ευχαρίστως γιατί είναι διάλογος. Αυτό που εγώ θέλω να διδάξω, όσο καιρό μου μένει ακόμα να ζήσω, είναι ότι χρειάζεται να μάθουμε να κάνουμε διάλογο."
Ας μην σας κουράζω με το να επαναλαμβάνω τα λόγια του. Το βίντεο παρακάτω είναι στη διάθεσή σας να ακούσετε τις απόψεις του κυρίου Μητσοτάκη. Θα μιλήσω για τον πρόλογό του. Δύο λέξεις είναι αυτές που με άγγιξαν. Ο θάνατος και η μοναξιά. Βλέποντας τον στα μάτια τον κύριο Μητσοτάκη, διαπίστωσα πως πραγματικά τα εννοεί. Μπορεί να είναι έμπειρος πολιτικός, να χει κάνει λαμογιές και λάθη, όμως στη συγκεκριμένη στιγμή ήταν ένας απλός άνθρωπος που νιώθει αδύναμος μπροστά στον επερχόμενο θάνατο κι έχει ανάγκη ν' ανοιχτεί και να μιλήσει με νέους ανθρώπους. Ήταν αρκετά ειλικρινής. Σ' εκείνο το σημείο με κέρδισε ως ακροατή. Αμέσως μαλάκωσα, περιμένοντας ν' ακούσω τις απαντήσεις του.
Σε κάποιες συμφώνησα. Πράγματι πρέπει να μάθουμε στον διάλογο. Είναι ότι πιο δημοκρατικό, έχει επινοήσει ο άνθρωπος. Κι όμως αυτό λείπει από τον σημερινό πολιτικό στίβο. Έλειπε βεβαίως και στην δεκαετία του '90 όταν ο κύριος Μητσοτάκης ήταν πρωθυπουργός της Ελλάδος. Τουλάχιστον όμως είναι ειλικρινής και υποστηρίζει την αξία του διαλόγου. Κατόπιν εορτής θα μου πείτε. Συμφωνώ και με σας, όμως καλό είναι ν' ακούγεται από το στόμα ενός πολιτικού, πόσο μάλλον του κυρίου Μητσοτάκη μπας και το ακούσουν κάποιοι άλλοι της σημερινής πολιτικής σκηνής. Η απάντησή του, στην ερώτηση της Λουκρητίας από το protagon.gr, με βρήκε αρκετά σύμφωνο. Οι νέοι σήμερα πρέπει να πρωτοτυπήσουν σε ιδέες πάνω στο θέμα της επιχειρηματικότητας. Μυαλά υπάρχουν. Διάθεση χρειάζεται. Δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω σ' αυτό.
Η απάντηση στην ερώτηση του δημοσιογράφου από το neolaia.gr σχετικά με την παιδεία δε με βρήκε σύμφωνο. Η εκπαίδευση πρέπει να παραμείνει δωρεάν αλλά με κάποιες προϋποθέσεις. Οι φοιτητικές νεολαίες των κομμάτων αυτών βοήθησαν την σαπίλα του πολιτικού συστήματος να εισχωρήσει μέσα στα πανεπιστήμια. Οι αιώνιοι φοιτητές είναι κομμάτι αυτής της σαπίλας. Δεν νοείται ιδιωτική παιδεία στη σημερινή εποχή. Αυτό θα αναγκάσει αρκετούς νέους να μείνουν εκτός της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης επειδή οι γονείς τους δεν θα χουν λεφτά να τους στηρίξουν. Διαφωνώ κάθετα με την απάντηση του κυρίου Μητσοτάκη. Επιμένω στις διαρθρωτικές αλλαγές του εκπαιδευτικού συστήματος αλλά η Παιδεία πρέπει να παραμείνει δωρεάν.
Όσον αφορά για την στάση του με τον Πολιτισμό, τον βρίσκω σωστό. Δεν είναι δυνατόν μία χώρα σαν την Ελλάδα να συγχωνεύει το υπουργείο πολιτισμού με άλλα. Πρέπει να υπάρχει ένα ξεχωριστό υπουργείο πολιτισμού. Είναι ανάγκη να υπάρχουν αρμόδιοι που να ασχολούνται μόνο μ' αυτόν κι όχι να μοιράζουν την προσοχή τους σε αρκετά άλλα θέματα, τα οποία είναι κι αυτά με τη σειρά τους σημαντικά, όπως η Παιδεία και ο Τουρισμός.
Στην συνέχεια "απολαύσαμε" μία τρομερή επίθεση προς το ΠΑ.ΣΟ.Κ. του '93. Λογικό είναι. Ήταν μία ισχυρή αντιπολίτευση. Η ένταση των ημερών εκείνων δεν έχει ξεπεραστεί. Το ίδιο και η στάση προς τον συνδικαλισμό. Τον άρρωστο συνδικαλισμό της Ελλάδος. Η κίνηση της Ν.Δ. στο να δημιουργήσει τη δικιά της συνδικαλιστική δύναμη, είχε στόχο την αποδυνάμωση του εργατικού κινήματος. Κάτι το οποίο το κατάφερε μιας και στην Ελλάδα έχουμε μάθει αιώνες τώρα να χωριζόμαστε σε δύο στρατόπεδα και να πολεμάμε μεταξύ μας. Χαμένος φυσικά εκεί βγαίνει ο λαός και κερδισμένο το κράτος.
Επίσης ο κύριος Μητσοτάκης υπέπεσε σ' ένα φάουλ. Στο 20' λεπτό θα ακούσετε πως η Ν.Δ. ως φιλελεύθερο κόμμα δεχόταν τους πάντες, στους κύκλους της. Τότε δεν υπήρχε άκρα δεξιά. Λογικό ήταν κύριε Μητσοτάκη να μην υπάρχει άκρα δεξιά, διότι αρκετά σταγονίδια αυτών, υπήρχαν μέσα στην Ν.Δ. Τότε ήταν ο Καρατζαφέρης (πριν σχηματίσει το δικό του κόμμα). Σήμερα είναι ο κύριος Δένδιας, ο Βορίδης κι ο Γεωργιάδης. Δεν είναι αλήθεια, ούτε είναι προσόν της Ν.Δ. που δεν υπήρχε άκρα δεξιά τότε. Υπήρχε και βρισκόταν μέσα σ' αυτήν.
Στις ερωτήσεις για την διαπλοκή και την λαμογιά δεν με ικανοποίησε. Δεν εξηγεί την κατάσταση που επικρατεί στο πολιτικό σύστημα, ούτε με κάλυψε η απάντησή του για την σχέση πολιτικού και ψηφοφόρου. Εν μέρει προσπάθησε να δικαιολογήσει το γνωστό ρουσφέτι. Δεν μου άρεσαν οι απαντήσεις του κυρίου Μητσοτάκη.
Στην απάντησή του, για τον ρόλο του ηγέτη, διαπίστωσα πως δεν υπάρχει ελπίδα για την Ελλάδα. Δεν υπάρχει πιθανότητα να βγει από τη σημερινή κοινωνία κάποιος που θα χει ηγετικές ικανότητες. Αλλά ακόμα κι αν υπάρξουν μερικοί δεν θα καταφέρουν με τίποτα να συνεργαστούν διότι όλοι θα κυνηγάνε την εξουσία. Φυσικά αυτό δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Παρ' όλα αυτά θέλω να προσθέσω πως έχουμε πραγματικά ανάγκη μια προσωπικότητα που να εκπέμπει εμπιστοσύνη κι όραμα. Κι εδώ συμφωνώ με τον κύριο Μητσοτάκη, χρειαζόμαστε "άριστους κι όχι από τους κομματικά συμπαθητικούς". Βεβαίως κι αυτό το επισημαίνει κατόπιν εορτής.
Η πιο πετυχημένη ερώτηση έρχεται από τον Γιώργο Ευγενίδη, από το site 12 τετραγωνικά, στο 35' λεπτό. Σας αφήνω να απολαύσετε τόσο την ερώτηση όσο και την απάντηση χωρίς δικό μου σχόλιο.
Φυσικά ακολούθησαν κι άλλες ερωτήσεις, τις οποίες αποφεύγω να αναλύσω ή να σχολιάσω διότι το κείμενό μου θα πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις και θα γίνει ακόμα πιο κουραστικό. Σας προσφέρω όμως το βίντεο της ομιλίας του κυρίου Μητσοτάκη, για να πάρετε μία γεύση από τον χθεσινό διάλογο και να διαπιστώσετε μόνοι σας γιατί εκτίμησα τον επίτιμο πρόεδρο ως άνθρωπο αλλά διαφώνησα μαζί του στις πολιτικές του απόψεις.
Κλείνοντας θέλω να ευχαριστήσω και πάλι την Αρετή Γεωργιλή για την όμορφη εκδήλωση που διοργάνωσε στο free thinking zone.


Video streaming by Ustream

Mitsotakis vs bloggers:Catch him if you can!

Έχω την τιμή να παραβρεθώ σήμερα στον εξαιρετικό χώρο της Αρετής Γεωργιλή, στο γνωστό free thinking zone (Σκουφά 64 και Γριβαίων) για ένα διαδικτυακό debate, όπου ο επίτιμος προέδρος της Νέας Δημοκρατίας, κ. Κωνσταντίνου Μητσοτάκη θα απαντήσει σε ερωτήσεις εκπροσώπων νέας γενιάς πολιτικών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών και μπλόγκερς. 

Όσοι ενδιαφέρεστε, μπορείτε να παρακολουθήσετε τον διάλογο σε απευθείας σύνδεση στο παρακάτω link: https://www.facebook.com/FreeThinkingZone/app_603937842952784 

καθώς επίσης και σε όλα τα μέσα που θα το μεταδίδουν ζωντανά (protagon TV, amagi.gr, maga.gr, 9,84, ΟΠΑ TV κ.α).

Για σχολιασμό στο twitter μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το hashtag #mitsotakis95

Μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά...

... κι αφού οι "γνωστοί άγνωστοι", κατάφεραν κι έκαψαν ότι όμορφο είχε απομείνει στην άχαρη Αθήνα, έβαλαν στο μάτι και το λιγοστό πράσινο που έχει μείνει στο Λεκανοπέδιο. 

Για την σημερινή ανούσια κινητοποίηση δεν θα αναφέρω τίποτα. Ότι είχα να πω το έγραψα χθες. Απλά μένω στην εικόνα των δέντρων που καιγόντουσαν μέσα στον Εθνικό Κήπο. 

Μαγκάκια την Βουλή έχετε σκοπό να κάψετε (το νέο Ράιχσταγκ) όχι τα τελευταία κύτταρα του καρκινοπαθούς πράσινου πνεύμονα της πόλης. 

Κάψ'τε το γρασίδι στις αυλές σας εκεί ψηλά που μένετε... 

Απάντηση αναγνώστη στο tro-ma-ktiko για την ανάρτησή μου "Η απελευθέρωση (;) της Χίου"

Σε Διαβεβαιώνω ότι ο αναγνώστης που αρχικά έγραψε για την «απελευθέρωση» της Χίου δεν έχει και πολύ άδικο σε πολλά πράγματα και εξηγώ (με επιχειρήματα πάντα): Απελευθερώνω = διώχνω κάποιον από έδαφος που μου έχει κατακτήσει..
Στη περίπτωση της Χίου και πολλών άλλων περιοχών της σύγχρονης Ελλάδας δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ο παραπάνω όρος με επιτυχία.
- Η Χίος μέχρι και το 80 π.Χ ήταν ανεξάρτητη.
- Από το 80π.Χ μέχρι και 600 μ.Χ άνηκε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
- Από τον 7ο αιώνα άνηκε στη Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία αυτή που ορισμένοι αποκαλούν Βυζάντιο (ο όρος Βυζάντιο χρησιμοποιήθηκε 1η φορά τον 19ο αιώνα μ.Χ πριν μερικά χρόνια δηλαδή από ευρωπαίους ιστορικούς). Τότε οι άνθρωποι Χριστιανοί Ρωμαίοι δήλωναν.
- Το 1346 την κατέκτησαν Γενουάτες μέχρι και το 1566 (200 χρόνια)
- Στη συνέχεια οι Τούρκοι από το 1566 μέχρι και το 1912, όπου και «απελευθερώθηκε»
Συνεπώς απελευθερώθηκε πως? Τελευταία φορά που ήταν «κάπως» ελληνική ήταν μέχρι και το 80 π.Χ όπου και πάλι ήταν «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ» (1992 χρόνια πριν!!!)
Συνεπώς ο σωστός όρος είναι ότι το 1912 ΚΑΤΑΚΤΗΘΗΚΕ από την Ελλάδα.
Εδώ να σημειώσω ότι το αποτέλεσμα με ικανοποιεί πλήρως. Πάντα προτιμώ μια ενωμένη Ελλάδα και σίγουρα προτιμώ τη Χίο και κάθε νησί Ελληνικό.
Το μόνο που με ανησυχεί είναι ότι γνωρίζοντας ιστορία ξέρω ότι τα πάντα είναι προσωρινά όπως και οι εδαφικές κατακτήσεις.
Όσο για τη Τουρκία θα συμφωνήσω με τον 2ο αναγνώστη που διαφωνεί με τον 1ο. Η Τουρκία είναι απλά μια βιτρίνα. Αυτά που βλέπεται στα Τουρκικά σίριαλ δεν έχουν σχέση με τη πραγματικότητα

Ευχαριστώ τον Νίκο που με ενημέρωσε για την ανάρτηση αυτή.

http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2010/11/blog-post_5051.html?spref=fb

Δημοσίευση της ανάρτησης "Η απελευθέρωση (;) της Χίου" στο tro-ma-ktiko.blogspot.com

http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2010/11/blog-post_4291.html

Πρώτη δημοσίευσή σχολίου μου στο troktiko

Παρακάτω θα σας δημοσιεύσω το σχόλιο μίας αναγνώστριας για την ανώριμη και κατα την γνώμη μου ηλίθια καταγγελία της για το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Δεν ήμουν ο μόνος που αντέδρασε καθώς και ένας άλλος ακόμα αναγνώστης του γνωστού ιστολογίου troktiko είχε την ίδια άποψη και γραμμή με μένα. Το δικό μου σχόλιο είναι δεύτερο. Περιμένω και δικές σας απόψεις για το θέμα αυτό...

Με κεφαλαία είναι το κείμενο της αναγνώστριας που καταγγέλει το μουσείο και ακολουθούν μετά τα σχόλια ενός αναγνώστη και μετά το δικό μου.

"ΕΧΟΥΜΕ ΤΡΕΛΑΘΕΙ ΤΕΛΟΙΟΣ.....ΣΗΜΕΡΑ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΜΟΥΣΕΙΩΝ ΕΙΠΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΔΩ ΤΟ ΠΑΝΑΚΡΙΒΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ...ΤΙ ΤΟ ΗΘΕΛΑ Η ΚΑΙΜΕΝΗ ΓΙΑ ΚΑΚΗ ΜΟΥ ΤΥΧΗ ΠΗΓΑ...ΝΥΣΤΙΚΗ...ΟΤΑΝ ΕΚΑΤΣΑ ΣΤΟΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ ΠΡΟΣ ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΥ ΕΚΠΛΗΞΗ ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ ΟΤΙ ΣΗΜΕΡΑ ΛΛΕΙ ΔΕΝ ΣΕΡΒΙΡΟΥΝ ΦΑΓΗΤΟ ΕΞΩ ΓΙΑΤΙ ΦΥΣΑΕΙ (ΚΑΙ ΕΙΧΕ ΑΠΝΟΙΑ)ΚΑΙ ΟΤΙ ΒΡΕΧΕΙ....ΕΛΕΟΣ ΑΚΟΥ ΒΡΕΧΕΙ....Η ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΤΑ ΜΑΡΟΥΛΙΑ ΘΑ ΦΥΓΟΥΝ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΟΙ ΣΕΡΒΟΙΤΟΡΟΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΡΕΧΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΝΕΡΑ ΠΟΥ ΣΗΜΕΙΟΝΩ ΟΤΙ ΟΥΤΕ ΕΒΡΕΧΕ ΟΥΤΕ ΦΥΣΑΓΕ....ΕΛΕΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΤΡΕΛΑΝΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΑΡΕΣ!!!!!!!!ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ????"

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

"Να έτρωγες κυρία μου. Δεν σου φταίνε οι Ελληνάρες άμα δηλαδή πήγες εσύ να φάς σε μουσείο. Έλεος! Είπαμε να δώσουμε βήμα στον Έλληνα πολίτη για να μιλήσει. Όχι για να καταγγείλει πως δεν έφαγε. Αν δεν έβρεχε και δεν φύσαγε δίπλα είναι η Πλάκα, να πας να φάς εκεί.Όσο βλακεία και αν σας φένεται το μήνυμά μου, θέλω να το αναρτήσετε όπως αναρτήσατε την βλακεία της πεινασμένης κυρίας."

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

"Γειά σας... Αποφάσισα να απαντήσω στην κυριά που έκανε παράπονο για το νέο μουσείο της Ακρόπολης. Το ότι έχει το μουσείο εστιατόριο - καφετέρια δε σημαίνει πως ως Ελληνάρας θα πάς εκεί για να φας... Πας για να τιμήσεις τα αρχαία για τα οποία υποτίθεται είσαι περήφανος και θες να θαυμάσεις και να απολαύσεις την θέα με έναν καφέ. Αν θέλατε να φάτε αφού τόσο πολύ ανάγκη το χετε θα μπορούσατε να κάτσετε στο εσωτερικό χώρο του εστιατορίου. Δε νομίζω εκεί να σας λέγανε όχι. Πάντως είναι κρίμα να τα ισοπεδώνουμε όλα... Έλεος..."

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

http://troktiko.blogspot.com/2010/05/blog-post_8768.html

Μέσα σε μία ώρα...

Κι όμως μέσα σε μια ώρα το κείμενό μου στη Lifo δέχτηκε πάνω από 36 σχόλια...και έχει και συνέχεια...

Δύο κείμενά μου στα top των σχολίων 01.06.09

Επιτέλους ένα κείμενό μου έφτασε στα top των σχολίων...