Ένα ηλιόλουστο σαββατιάτικο πρωινό του Μάη, διασχίσαμε με λεωφορείο τον ποταμό Ρήνο με κατεύθυνση την πιο ηλιόλουστη κι οικολογική πόλη της Γερμανίας, το Φράιμπουργκ ιμ Μπράισγκαου (Freiburg im Breisgau). Το Φράιμπουργκ είναι μια ιδιαίτερη πόλη τόσο για την 900 χρόνων ιστορία της όσο και για τη γεωγραφική της θέση. Μπορεί σε ένα γερμανικό χάρτη να βρίσκεται στην νοτιοδυτική γωνία της χώρας και συγκεκριμένα το κρατίδιο της Βάδης-Βυρτεμβέργης, αλλά με βάση τον χάρτη της Γηραιάς Ηπείρου, η πόλη βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο της Ευρώπη έχοντας δίπλα της την Γαλλία και την Ελβετία. Το Φράιμπουργκ είναι μια μικρή ήσυχη πόλη με υψηλή αισθητική και εξαιρετικές συνθήκες καθημερινού πολιτισμού. Είναι ιδιαιτέρα ξεκούραστη καθώς οι αποστάσεις είναι μικρές στο ιστορικό της κέντρο.
Το Φράιμπουργκ που σημαίνει "Οχυρωμένη πόλη των ελεύθερων ανθρώπων", είναι μια πόλη 220.000 κατοίκων, δίπλα στον Μέλανα Δρυμό και περιτριγυρισμένη από αμπελώνες, από τους οποίους παράγονται τα υψηλής ποιότητας κρασιά Riesling και Pinot Noir. Ωστόσο, οι κάτοικοι του, νιώθουν περήφανοι για την πόλη τους διότι θεωρείται η πιο ηλιόλουστη της Γερμανίας αλλά κι η πιο πράσινη, καθώς έχει υιοθετήσει πρωτοποριακές οικολογικές πολιτικές και πρακτικές στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στην εναλλακτική ενέργεια αλλά και στη διαχείριση των απορριμμάτων, καταφέρνοντας να μειώσει δραστικά το περιβαλλοντικό της αποτύπωμα και να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων της. Μάλιστα, για τους επισκέπτες της πόλης έχουν σηματοδοτηθεί ειδικές διαδρομές που επιδεικνύουν αυτό το χαρακτηριστικό.
Παράλληλα, η πόλη προσφέρει ένα υψηλό επίπεδο πολιτισμού και καθημερινής διαβίωσης καθώς φιλοξενεί μια πληθώρα φεστιβάλ καθ' όλη τη διάρκεια του έτους, όπως το Φεστιβάλ Τζαζ του Φράιμπουργκ και το Φεστιβάλ Κρασιού Breisgau. Τέλος, στην πόλη εδρεύει ένα από τα παλαιότερα και πιο διακεκριμένα πανεπιστήμια της Ευρώπης, το οποίο μαζί με άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα της ευρύτερης περιοχής, προσελκύει χιλιάδες φοιτητές από όλο τον κόσμο, προσφέροντας στην πόλη μια νεανική και ζωντανή ατμόσφαιρα. Σ' αυτό το σημείο αξίζει να επισημανθεί πως σε μια από τις πανεπιστημιακές κλινικές του Φράιμπουργκ απεβίωσε στις 26 Οκτωβρίου του 1957, ο μεγάλος Έλληνας συγγραφέας Νίκος Καζαντζάκης, χτυπημένος από την επάρατο νόσο.
Κατά τη διάρκεια των 900 ετών ιστορίας της, η πόλη έζησε αρκετές ζοφερές περιόδους με πολέμους, πανδημίες, θρησκευτικούς φανατισμούς κι αλληλοσπαραγμούς. Παρ' όλα αυτά, μετά από κάθε καταστροφή, κατάφερνε να ορθοποδήσει ξανά. Τελευταία καταστροφή που υπέστη το Φράιμπουργκ, ήταν οι συμμαχικοί βομβαρδισμοί του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, οι οποίοι ισοπέδωσαν το 80% των κτηρίων της. Όμως μετά το τέλος του πολέμου, η πόλη χτίστηκε ξανά όπως ήταν αρχικά, αναδεικνύοντας τα μεσαιωνικά της κτήρια, που το κάθε ένα κουβαλούσε τη δική του ιστορία. Στις μέρες μας, η πόλη διαθέτει ένα καλοδιατηρημένο ιστορικό κέντρο με γραφικές πλατείες, ενδιαφέροντα μουσεία, πλακόστρωτους δρόμους με ζωντανή ατμόσφαιρα, χώρους τέχνης, μπυραρίες κι εστιατόρια.
Μετά από μια σχετικά σύντομη και ξεκούραστη διαδρομή παράλληλα με τη γαλλογερμανική συνοριογραμμή, το λεωφορείο μας άφησε έξω από τον πολυσύχναστο σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης. Χωρίς να κοιτάξουμε τον χάρτη στα κινητά μας και τις σημειώσεις που είχαμε κρατήσει για τα αξιοθέατα, ακολουθήσαμε το πλήθος, το οποίο κατευθυνόταν προς το ιστορικό κέντρο.
Πρώτα συναντήσαμε το Αρχαιολογικό Μουσείο, το οποίο στεγάζεται στο αρχοντικό Colombischlössle, μια εντυπωσιακή νεογοτθική βίλα που χτίστηκε μεταξύ 1859 και 1861. Στην εκθεσιακή του συλλογή υπάρχουν αγαλματίδια από την εποχή του λίθου, είδωλα από την εποχή του Χαλκού, θησαυροί από κελτικούς βασιλικούς τάφους, αντικείμενα καθημερινής χρήσης κ.α. Το μουσείο περιβάλλεται από έναν όμορφο κήπο με παρτέρια, σιντριβάνια και υπαίθρια γλυπτά. Ένα απ' αυτά που μου τράβηξε το ενδιαφέρον, ήταν η μορφή ενός παιδιού που καβαλούσε ένα μεγάλο σαλιγκάρι. Ωστόσο, θα ήθελα να ομολογήσω πως ζήλεψα τις παρέες που απολάμβαναν την ηλιόλουστη μέρα κάνοντας πικ νιπ στον προαύλιο χώρο του μουσείου, μια όμορφη συνήθεια που έχω συναντήσει σε αρκετές ευρωπαϊκές πόλεις.
Από το Αρχαιολογικό Μουσείο περάσαμε στην γραφική πλατεία Rathausplatz, στην οποία βρίσκονται το Νέο αλλά και το Παλιό Δημαρχείο. Το Παλαιό Δημαρχείο (Altes Rathaus) χτίστηκε το 1559 σε αναγεννησιακό στυλ και βρίσκεται στη βόρεια πλευρά της πλατείας. Η πρόσοψή του είναι διακοσμημένη με οικόσημα σημαντικών κυβερνητικών οικογενειών της πόλης ενώ πάνω από το κεντρικό ρολόι, στέκεται η ανάγλυφη μορφή του δικέφαλου αετού της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Σήμερα, το κτήριο λειτουργεί ως τουριστικό γραφείο.
Δίπλα ακριβώς από το Παλιό Δημαρχείο στέκει το Νέο Δημαρχείο (Neues Rathaus), το οποίο αποτελείται από δύο κατοικίες της αναγεννησιακής εποχής, που συνδέονται μεταξύ τους μέσα από μια στοά. Το κτήριο του Νέου Δημαρχείου είναι παλαιότερο από το κτήριο του Παλιού Δημαρχείου, καθώς χρονολογείται μεταξύ 1539 και 1545. Μέχρι το 1774 το συγκεκριμένο κτίσμα λειτουργούσε, για 300 χρόνια, ως Πανεπιστήμιο (Collegium Universitatis). Όμως στο πλαίσιο της ανασυγκρότησης της πόλης που πραγματοποιήθηκε το 1891, ο δήμος το αγόρασε με 140 μάρκα για να αντικαταστήσει το Παλιό Δημαρχείο. Σταθήκαμε τυχεροί καθώς το Νέο Δημαρχείο φιλοξενούσε έναν πολιτικό γάμο κι έτσι καταφέραμε να μπούμε διακριτικά μαζί με τους υπόλοιπους καλεσμένους στην εσωτερική του αυλή, όπου μας δόθηκε η ευκαιρία να θαυμάσουμε τα περίτεχνα ξυλόγλυπτα της στοάς και τα όμορφα ανάγλυφα στα λίθινα πλαίσια των παραθύρων του.
Φεύγοντας από την πλατεία του Δημαρχείου και προσπερνώντας την αναστηλωμένη εκκλησία του Αγίου Μαρτίνου, συναντήσαμε ένα από τα πιο διάσημα κι εντυπωσιακά γοτθικά σπίτια της πόλης, το διάσημο κατακόκκινο "Σπίτι των Φαλαινών" (Haus zum Walfisch), το οποίο χτίστηκε μεταξύ 1514 και 1516 από τον Jacob Vilinger von Schonenberg, ταμία του αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού Α'. Το κτήριο αυτό κατοικήθηκε από υψηλόβαθμα στελέχη της περιοχής, αλλά κι εξέχουσες προσωπικότητες εκείνης της εποχής, όπως ο Ολλανδός ανθρωπιστής Erasmus, ο οποίος έζησε εκεί από το 1529 ως το 1531, αφού πρώτα διέφυγε από τη Βασιλεία. Επίσης, σ' αυτό έμειναν οι ουμανιστές ιεροκήρυκες του Καθεδρικού, Otmar Nachtgall και Augustin Marius. Η περίεργη ονομασία του κτηρίου παρόλο που δεν έχει φάλαινες στο γλυπτό διάκοσμο της πρόσοψής του, προέρχεται σύμφωνα με τον ιστορικό Πέτερ Καλτσάλλερ, από την Βίβλο και την ιστορία του προφήτη Ιωνά και της Φάλαινας. Το κτήριο καταστράφηκε από τους βομβαρδισμούς του 1944 και ξαναχτίστηκε μεταξύ 1946 και 1948. Αξίζει να σημειωθεί πως το κτήριο αυτό έγινε παγκοσμίως γνωστό μέσα από την ταινία τρόμου Suspiria (1977) του Dario Argento, όπου εμφανίζεται ως Ακαδημία Χορού.
Από το "Σπίτι των Φαλαινών" κινηθήκαμε προς την Münsterplatz έχοντας σημάδι το πανύψηλο καμπαναριό του Καθεδρικού. Η Πλατεία του Καθεδρικού υπήρξε ένα γραφικό σημείο της πόλης γεμάτη ιστορικά μνημεία, τα οποία ισοπεδώθηκαν από τους βομβαρδισμούς του 1944. Τα μόνα κτήρια που γλίτωσαν από τη λαίλαπα του πολέμου είναι ο Καθεδρικός ναός και το Wentzingerhaus, το οποίο είναι ένα όμορφο μπαρόκ αρχοντικό του 1761 που σήμερα στεγάζει το μουσείο της ιστορίας της πόλης.
Την μέρα που επισκεφθήκαμε την πόλη, η πλατεία του Καθεδρικού φιλοξενούσε άπειρους πάγκους με τοπικά προϊόντα ενώ από την νότια πλευρά του ναού, διάφορα βαν προσέφεραν πολλές γερμανικές γαστρονομικές σπεσιαλιτέ συνοδευόμενα με άφθονη μπύρα και κρασί. Όλη η πλατεία είχε μετατραπεί σε ένα ευχάριστο πανηγύρι με πλανόδιους μουσικούς και νεανικά συγκροτήματα που ανέβαζαν περαιτέρω την ηλιόλουστη διάθεση τόσο των κατοίκων όσο και των επισκεπτών της πόλης. Ήταν αδύνατον να μην παρασυρθούμε κι εμείς τόσο από τις νοστιμιές όσο κι από τους ρυθμούς γνώριμων μουσικών κομματιών.
Σ' αυτήν την όμορφη υπαίθρια γιορτή, είχαμε ως φόντο την κατακόκκινη πρόσοψη του Historisches Kaufhaus, ενός εντυπωσιακού αναγεννησιακού κτηρίου του 14ου αι. που λειτουργούσε παλαιότερα ως αίθουσα εμπόρων κι αποθήκη τροφίμων. Η δημιουργία του ξεκίνησε το 1378, ενώ ολοκληρώθηκε (με τη μορφή που βλέπουμε σήμερα) το 1520. Δεν είναι γνωστό ποιος είναι ο αρχιτέκτονά του, αν και εικάζεται πως ήταν ο Lienhardt Müller. Πέραν από την πορφυρή του πρόσοψη, διαθέτει πανέμορφα βιτρό τζάμια, ενώ στη κορυφή του στέκονται τέσσερα αγάλματα, τριών αυτοκρατόρων, του Μαξιμιλιανό Α, του Κάρολου Β και του Φερδινάνδου Α, καθώς και του Φίλιππου της Καστίλλης, γιου του Μαξιμιλιανού Α, ο οποίος πέθανε πριν από τον πατέρα του και έτσι δεν πρόλαβε να γίνει αυτοκράτορας. Σήμερα στεγάζει καταστήματα και καφετέριες και φιλοξενεί αρκετές πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Αυτό όμως που κλέβει τις εντυπώσεις στη συγκεκριμένη πλατεία, είναι ο περίφημος Münster, ο Καθεδρικός Ναός του Φράιμπουργκ, με τον επιβλητικό του όγκο και την μοναδική του αρχιτεκτονική. Η ανέγερση του ναού ξεκίνησε το 1200 σε ρωμανικό στιλ (romanesque) από τον Δούκα του Zähringen Berthold V, ο οποίος ήθελε να δημιουργήσει έναν κατάλληλο τόπο ταφής για τους δούκες, που μέχρι τότε θάβονταν παραδοσιακά στο μοναστήρι του Αγίου Πέτρου στον Μέλανα Δρυμό. Ο καθεδρικός χτίστηκε στα θεμέλια μιας παλιότερης εκκλησίας, της «Konradinische» που υπήρχε εκεί από την αρχή της πόλης το 1120. Η κατασκευή του Καθεδρικού συνεχίστηκε το 1230 σε γοτθικό στιλ και ολοκληρώθηκε το 1360, εκτός από το κομμάτι της χορωδίας και των παρεκκλησιών που χρειάστηκε πάνω από 150 χρόνια για να ολοκληρωθεί, δηλαδή το 1536. Έκτοτε παρέμεινε άθικτος. Τα έντεκα παρεκκλήσια που βρίσκονται περιμετρικά της χορωδίας, πήραν το όνομά τους από τις οικογένειες που κάνανε σημαντικές δωρεές για την κατασκευή του ναού και μερικά από αυτά περιέχουν υψηλού επιπέδου έργα τέχνης.
Μέχρι το 1330, το Münster ήταν ένα από τα ψηλότερα εκκλησιαστικά κτήρια στον κόσμο. Στις μέρες μας, ο ναός εντυπωσιάζει με τον πύργο του, ο οποίος φτάνει σε ύψος 116 μέτρα και θεωρείται ένας από τους πιο όμορφους στον χριστιανικό κόσμο. Ο θεόρατος πύργος φιλοξενεί 19 καμπάνες με συνολική μάζα περίπου 25 τόνων. Η παλαιότερη καμπάνα είναι η «Hosanna» από το 1258, η οποία ζυγίζει 3.290 κιλά. Για να φτάσει κανείς στην κορυφή του πρέπει να ανεβεί 333 σκαλιά. Επίσης, μεγάλη εντύπωση προκαλεί η πλούσια διακόσμηση της πύλης του, που αποτελείται από πολυάριθμες πέτρινες φιγούρες κι έντονα χρώματα. Το εσωτερικό του είναι εξίσου εντυπωσιακό, αφού είναι διακοσμημένο με φιγούρες και σκηνές από τη Βίβλο. Τέλος, τα βιτρό προέρχονται από όλες τις περιόδους κατασκευής του Καθεδρικού ναού, από τα οποία τα περισσότερα δωρίστηκαν σαν τάματα από τις τοπικές συντεχνίες (Zünfte), κάτι που φανερώνεται από τα σύμβολα που βρίσκονται σ' αυτά, όπως το γνωστό γερμανικό κουλουράκι, μπότες κ.α.
Στον εξωτερικό διάκοσμο του ναού, στέκουν 91 μεμονωμένες φιγούρες gargoyles, οι οποίες λειτουργούσαν ως υδρορροές προστατεύοντας τη σκεπή από το νερό της βροχής. Επίσης, η παράδοση λέει πως τα gargoyles κρατούσαν τους κακούς δαίμονες μακριά από την εκκλησία. Επίσης, αυτά τα φανταστικά θηρία διατηρούσαν μια σαφής και συνεχής υπενθύμιση ότι υπάρχει ο διάβολος και η αρχική αμαρτία στους ανθρώπους. Γι’αυτό το λόγο πολλά από αυτά τα τρομακτικά πλάσματα απεικονίζονται βασανισμένα και παραμορφωμένα. Η πιο διάσημη από αυτές τις περίεργες φιγούρες, είναι ένας τύπος που δείχνει τον γυμνό του κώλο. Η ύπαρξη αυτής της μορφής έχει δημιουργήσει αρκετούς θρύλους. Κάποιοι πιστεύουν πως οι κάτοικοι του Φράιμπουργκ ήθελαν να δείξουν στον επίσκοπο τη γνώμη τους για αυτόν, διότι εκείνος προτιμούσε να ξοδεύει τα χρήματα της ενορίας για αλκοόλ κι όχι για να ολοκληρώσει την εκκλησία. Άλλοι λένε ότι ένας λιθοξόος μάστορας εξέφρασε την οργή του για τον μισθό που πληρώθηκε. Επίσης, ο καθεδρικός κουβαλά έναν ακόμη θρύλο καθώς λέγεται πως ένας γίγαντας με το όνομα "Münster" βοήθησε στην οικοδόμηση του καθεδρικού ναού, μεταφέροντας τις τεράστιες πέτρες στην πλάτη του.
Κατά περίεργο τρόπο η εκκλησία παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό άθικτη στον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο , αν και τα γύρω κτίρια είχαν ισοπεδωθεί κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών της 27ης Νοεμβρίου του 1944 από την Αγγλική Βασιλική Αεροπορία. Επίσης, τα βιτρό του καθεδρικού ναού είχαν αφαιρεθεί κατά τη διάρκεια του πολέμου για να προστατευτούν, μια πρωτοβουλία που τα έσωσε από εκείνον τον βομβαρδισμό.
Φεύγοντας από τον Καθεδρικό ναό, περπατήσαμε προς τις πολύχρωμες και πολύ πιο ήρεμες συνοικίες που βρίσκονται κάτω από το λόφο Schlossberg. Σταθήκαμε λίγη ώρα να ξαποστάσουμε και να δροσιστούμε στην γραφική πλατεία Oberlindenbrunnen, η οποία ανοίγεται απέναντι από τη μια παλιά πύλη της πόλης, την Schwabentor. Εκεί βρήκαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε ένα υπέροχο κρασί τοπικής παραγωγής βάζοντας τα πόδια μας στα δροσερά τρεχούμενα νερά των καναλιών της πόλης. Θα είναι μέγα λάθος για όποιον επισκεφθεί την πόλη και δε σταθεί λίγη ώρα στο χείλος ενός καναλιού για να βρέξει τα πόδια του, απολαμβάνοντας τον καφέ του ή το ποτό του. Προσωπικά, ζήλεψα κάποιους θαμώνες του μαγαζιού που το έκαναν κι έτσι το τόλμησα κι εγώ.
Καθώς απολαμβάναμε το κρασί μας, είχαμε απέναντί μας την παλιά πύλη Schwabentor, η οποία είναι κάτι περισσότερο από ένα ιστορικό ορόσημο καθώς οι κάτοικοι του Φράιμπουργκ τη θεωρούν ως ένα σύμβολο της πλούσιας πολιτιστικής κληρονομιάς τους. Οι περίπλοκες λεπτομέρειες της πύλης, όπως τα περίτεχνα γλυπτά, αντικατοπτρίζουν τη δεξιοτεχνία των μεσαιωνικών τεχνιτών. Η πανύψηλη πύλη, με τις εντυπωσιακές οχυρώσεις της, μαρτυρά το αμυντικό παρελθόν της πόλης, η οποία βρισκόταν σε ένα σταυροδρόμι σημαντικών εμπορικών δρόμων, που συνέβαλαν στην οικονομική άνθηση του Φράιμπουργκ, μετατρέποντάς το σε μια ευημερούσα πόλη εκείνης της εποχής. Αρκετοί εξακολουθούν να την αποκαλούν τη συγκεκριμένη πύλη ως "Obertor", ένα προσωνύμιο που έμεινε από την μεσαιωνική εποχή. Ο τριώροφος πύργος κατασκευάστηκε το 1250 και είναι χτισμένος από κόκκινο ψαμμίτη, ενώ οι ξύλινες επεκτάσεις του χρονολογούνται λίγο αργότερα, τον 16ο αιώνα. Τον 19ο αιώνα τροποποιήθηκε σημαντικά, με την προσθήκη ενός νέου πύργου και μιας νεογοτθικής πρόσοψης. Παρά τις αλλαγές αυτές, η πύλη διατηρεί τη μεσαιωνική της γοητεία και την ιστορική της σημασία.
Από τη μια πλευρά της πύλης, αυτή που κοιτάει προς το ιστορικό κέντρο της πόλης, υπάρχει μια πανέμορφη εικόνα του Matthias Schwäri, που αναπαριστά τον πασίγνωστο τοπικό θρύλο του Σουηβικού, σύμφωνα με τον οποίον ένας έμπορος αλατιού πήγε στο Φράιμπουργκ με δύο βαρέλια γεμάτα χρυσάφι για να αγοράσει την πόλη, όμως η γυναίκα του αντικατέστησε το χρυσό με άμμο, κάνοντάς τον να γελοιοποιηθεί. Απ' αυτόν τον θρύλο πήρε το όνομά της κι η συγκεκριμένη πύλη. Στην εξωτερική της πλευρά είναι ζωγραφισμένος ο Άγιος Γεώργιος, προστάτης της πόλης.
Περνώντας την πύλη, βγήκαμε έξω από τα όρια της πόλης κι ανεβήκαμε στο Schlossberg, έναν λόφο ύψους 456 μέτρων, ο οποίος γειτνιάζει με τον Μέλανα Δρυμό. Ο συγκεκριμένος λόφος είχε μεγάλη στρατηγική σημασία για την πόλη. Γι' αυτό το λόγω ήταν οχυρωμένος από το 1000 μ.Χ.. Σήμερα έχουν μείνει λιγοστά ερείπια από τις παρελθοντικές του οχυρώσεις. Ακολουθώντας το ανηφορικό μονοπάτι που ξεκινούσε από την παλιά πόλη, φτάσαμε στην Kanonenplatz, ένα όμορφο άνοιγμα πάνω από τις στέγες των σπιτιών απ' όπου μπορεί κανείς να απολαύσει ολόκληρη την πόλη αλλά και την ευρύτερη περιοχή με τους αμπελώνες και τον Μέλανα Δρυμό. Στην κορυφή του λόφου, ορθώνεται ένας μικρός πύργος, ο Schlossbergturm, ο οποίος ανεγέρθηκε το 2002, προσφέροντας μια εντυπωσιακή πανοραμική εικόνα ολόκληρης της πόλης του Φράιμπουργκ. Παρατηρώντας το τοπίο από εκεί ψηλά, προσπαθούσα να καταλάβω αν το δάσος εισχωρεί κυριαρχικά μες στην πόλη, ή αν απλώς υπάρχουν μερικά σπίτια διάσπαρτα στην ευρύτερη περιοχή. Το Φράιμπουργκ είναι τόσο πράσινη πόλη, που αγαλιάζει η ψυχή σου όταν την κοιτάς από ψηλά.
Στη συνέχεια, κατηφορίσαμε πάλι στην παλιά πόλη θέλοντας να ανακαλύψουμε τη "Μικρή Βενετία". Η Klein Venedig, ξεχωρίζει από το υπόλοιπο ιστορικό κέντρο, καθώς στο συγκεκριμένο σημείο πλαταίνουν τα κανάλια που διασχίζουν ολόκληρο το Φράιμπουργκ. Η γειτονιά είναι κρυμμένη κάτω από πυκνές φυλλωσιές κι οι κάτοικοι της χαίρονται να περπατούν πάνω από τα κανάλια και να απολαμβάνουν τη δροσερή τους μπύρα δίπλα στο τρεχούμενο νερό. Παλιότερα, η περιοχή στέγαζε τους τεχνίτες της πόλης και ήταν γνωστή ως «Schneckenvorstadt» ή προάστιο των Σαλιγκαριών, πολύ πιθανόν λόγω των σπειροειδών σκαλιών των σπιτιών. Τα περιποιημένα σπίτια, τα πέτρινα δρομάκια και τα κανάλια δημιουργούν ένα πανέμορφο ρομαντικό σκηνικό ενώ στις όχθες τους μπορείτε να βρείτε καφέ αλλά και ιδιαίτερα καταστήματα. Στη συγκεκριμένη περιοχή με εντυπωσίασε μια κυριάρχουσα διακριτική πολυχρωμία, η οποία καταφέρνει να μην ενοχλεί στο μάτι.
Στη Μικρή Βενετία και συγκεκριμένα στην πλατεία Augustinerplatz, βρίσκεται το Μουσείο Augustiner (Augustinermuseum), το οποίο φιλοξενεί μια εξαιρετική συλλογή έργων τέχνης από τον Μεσαίωνα έως την εποχή του Μπαρόκ αλλά και πίνακες του 19ου αιώνα. Το κτήριο χτίστηκε μεταξύ 13ου και 14ου αιώνα, και λειτούργησε αρχικά ως σπίτι των μοναχών του Τάγματος των Αυγουστίνων. Μετά από μερικές ανακαινίσεις και επεκτάσεις, η εκκλησία μετατράπηκε το 1823 στο πρώτο δημοτικό θέατρο της Γερμανίας, ενώ περίπου 100 χρόνια μετά μετετράπηκε σε μουσείο. Τα βασικά εκθέματα του είναι οι αυθεντικές πέτρινες φιγούρες και τα γυάλινα παράθυρα του καθεδρικού ναού του Freiburg, καθώς και μεσαιωνικά ξύλινα γλυπτά και πίνακες ζωγραφικής των Matthias Grünewald, Lucas Cranach the Elder και Hans Baldung Grien κ.α. καθώς και πίνακες του 19ου αιώνα, συμπεριλαμβανομένων των έργων των Anselm Feuerbach, Franz Xaver Winterhalter και Hans Thoma. Τέλος, στο ισόγειο έχουν διατηρηθεί πολλά αντικείμενα του μοναστηριού όπως μπαρόκ γλυπτά, αγαλματίδια, πίνακες ζωγραφικής και βωμοί.
Βγήκαμε από την παλιά πόλη περνώντας κάτω από την άλλη παλιά μεσαιωνική πύλη, την Martinstor, η οποία είναι η παλιότερη της πόλης καθώς στέκει από το 1202. Η πρώτη καταγραφή της πύλης καταγράφεται το 1238, αλλά η ανάλυση της ξυλείας έδειξε ότι είναι ακόμη παλιότερη. Με την πάροδο του χρόνου ανακαινίστηκε αρκετές φορές καθώς είχε υποστεί ζημιές από φυσικές καταστροφές αλλά κι από τους πολέμους. Το 1901 έγινε μια θεμελιώδης αλλαγή, κατά τη διάρκεια των εργασιών αποκατάστασης, προσθέτοντας στην πύλη νεογοτθικά στοιχεία κι αυξάνοντας το ύψος της στα 60 μέτρα. Αυτό που ξεχωρίζει στη Martinstor είναι μια πινακίδα, που απεικονίζει τρεις γυναίκες που κάηκαν ως μάγισσες το 1599. Παρά το μεγάλο της ύψος και το εντυπωσιακό της ρολόι, η πύλη χάνει τη γοητεία της από μια την πινακίδα ενός γνωστού αμερικανικού φαστφουντάδικου που έχει τοποθετηθεί σε ένα κεντρικό σημείο της πρόσοψής της. Πόσο κρίμα...
Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο στην παλιά πόλη του Φράιμπουργκ είναι τα διάσημα "Bächle", ένα δίκτυο μικρών καναλιών συνολικού μήκους 15,5 χιλιομέτρων (6,4 από τα οποία είναι υπόγεια), που διασχίζουν τις γραφικές γειτονιές της παλιάς πόλης και τροφοδοτούνται από τον ποταμό Dreisam. Η πρώτη αναφορά χρονολογείται από το 1238 αλλά αρκετοί αρχαιολόγοι θεωρούν ότι η χρήση τους άρχισε εκατό χρόνια νωρίτερα από την επίσημη αναφορά τους, δηλαδή υπήρχαν από τη στιγμή της ίδρυσης της Φράιμπουργκ το 1120 και είχαν πολλαπλές χρήσεις, όπως να βοηθήσουν στην καταπολέμηση των πυρκαγιών, στην παροχή νερού σε τοπικούς βιοτέχνες, όπως οι βυρσοδέψες αλλά και ως ανοικτοί υπόνομοι. Αρχικά βρίσκονταν στη μέση του δρόμου, όπως παραμένουν ακόμα και σήμερα σε ορισμένες γειτονιές. Όμως, με την αύξηση του πληθυσμού και της κυκλοφορίας, τα Bächle έγιναν ενοχλητικά και στα μέσα του 19ου αιώνα μετακινήθηκαν στην άκρη του δρόμου, με το μεγαλύτερο κομμάτι του δικτύου να είναι καλυμμένο. Επίσης, το συγκεκριμένο δίκτυο δημιουργεί ένα ευχάριστο κλίμα τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού, και προσφέρει μια αίσθηση δροσιάς κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Το πιο όμορφο στοιχείο σ' αυτά τα κανάλια, είναι που θα συναντήσει κανείς ανθρώπους να χαλαρώνουν βουτώντας το πόδια τους στο κρύο νερό, και τα παιδιά να παίζουν με ξύλινα καραβάκια μέσα στα ρυάκια. Ένα γοητευτικό χαρακτηριστικό της πόλης είναι τα ξύλινα καραβάκια που τοποθετούν τα παιδιά στα ρυάκια για να τα πάνε βόλτα. Σε διάφορα σημεία της πόλης υπάρχουν πλανόδιοι που πουλούν τα συγκεκριμένα καραβάκια. Ως μεγάλο παιδί δεν άντεξα στον πειρασμό κι αγόρασα κι εγώ ένα. Αξίζει εδώ να σημειώσω πως υπάρχει ένας ακόμη τοπικός μύθος, σύμφωνα με τον οποίον, τα κανάλια δημιουργήθηκαν από έναν γίγαντα που ήθελε να φέρει νερό στην πόλη.
Βγαίνοντας από το ιστορικό κέντρο, συναντήσαμε το Πανεπιστήμιο Albert Ludwigs, ένα από τα παλαιότερα και σημαντικότερα πανεπιστήμια της Γερμανίας. Το πανεπιστήμιο ιδρύθηκε από τον Αυστριακό αρχιδούκα Άλμπερτ ΣΤ' και χρονολογείται από το 1457. Στην πρόσοψή του δεσπόζουν οι δυο καθιστές μορφές του Αριστοτέλη και του Ομήρου. Αντικριστά του, ορθώνεται η γυάλινη βιβλιοθήκη, η οποία μοιάζει με ένα τεράστιο πρίσμα. Τα κύρια κτήρια του πανεπιστημίου βρίσκονται στην καρδιά της πόλης, ενώ άλλα είναι διάσπαρτα μέσα στον αστικό ιστό. Ο κόκκινος ψαμμίτης που επιλέχθηκε για το πανεπιστημιακό συγκρότημα ταιριάζει απόλυτα με τον Καθεδρικό ναό. Το Κτήριο του Κολλεγίου Ι είναι έργο του Χέρμαν Μπίλινγκς, όπου επανασχεδίασε τα σχέδια του Ράτζελ σε στυλ αρ νουβό του 1907-11, με τον διαρκώς ανταγωνιστικό ισχυρισμό ότι το κτίριο θα μπορούσε να κατασκευαστεί πιο οικονομικά. Το Κτήριο Κολλεγίου IV ήταν παλαιότερα η Βιβλιοθήκη του Παλιού Πανεπιστημίου μέχρι τη δεκαετία του 1970. Χτίστηκε από τον C. Schäfer από το 1896 έως το 1903 πάνω από την παλιά τάφρο της πόλης. Ένα σπουδαίο επίτευγμα του συγκεκριμένου πανεπιστήμιου είναι πως διαθέτει 23 κατόχους του βραβείου Νόμπελ.
Σε ένα πάρκο δίπλα στο πανεπιστήμιο, μια ομάδα φοιτητών έκανε υπαίθρια μαθήματα χορού καθώς ο ουρανός από πάνω μας φορτωνόταν με σύννεφα βροχής. Σταθήκαμε για λίγο να παρακολουθήσουμε μια αθέατη πλευρά της γερμανικής κοινωνίας κι η αλήθεια είναι πως με εξέπληξε η διάθεσή τους για χορό. Ζευγάρια διαφόρων ηλικιών αναζητούσαν τον κατάλληλο ρυθμό. Άλλοι το είχαν και ξεχώριζαν κι άλλοι προσπαθούσαν με δειλά βήματα να το ανακαλύψουν. Στο τέλος κάθε προσπάθειας, όλοι χειροκροτούνταν μεταξύ τους για να δείξουν από την μια τον θαυμασμό τους σε όσους γνώριζαν αλλά και για να εμψυχώσουν από την άλλη τους αρχάριους που επεδίωκαν να μάθουν.
Λίγο πιο πάνω από την πανεπιστημιούπολη του Φράιμπουργκ, συναντήσαμε την Platz der Alten Synagoge, μια πλατεία αφιερωμένη στην πρώην συναγωγή του Φράιμπουργκ, που καταστράφηκε κατά τη διάρκεια της Νύχτας των Κρυστάλλων το 1938. Στο άνοιγμα της πλατείας έχουν αποτυπώσει με διακριτικό τρόπο την κάτοψη της συναγωγής στο σημείο που ορθωνόταν. Σήμερα λειτουργεί ως ειρηνικό μνημείο για τα θύματα του Ολοκαυτώματος.
Επιστρέφοντας στο σιδηροδρομικό σταθμό για να πάρουμε το λεωφορείο της επιστροφής, διακρίναμε μια εντυπωσιακή εκκλησία, λίγο έξω από τα όρια της πόλης, η οποία ξεχώριζε από τη λευκή της πρόσοψη και τις πράσινες στέγες των δίδυμων πύργων της, ύψους 62 μέτρων. Η σταυροειδής βασιλική της Ιερής Καρδιάς (Herz Jesu Kirche), η οποία χτίστηκε το 1901 σε νεογοτθικό ρυθμό από τον αρχιτέκτονα Max Meckel, ξεχώριζε από πολύ μακριά καθώς την είχαμε διακρίνει από το λόφο Schlossberg. Δυστυχώς την είδαμε από μια αερογέφυρα καθώς μια ξαφνική ανοιξιάτικη μπόρα μας απέτρεψε να την προσεγγίσουμε περαιτέρω.
Γυρνώντας στο σιδηροδρομικό σταθμό, σταθήκαμε κάτω από ένα υπόστεγο που μας προστάτευε από τη βροχή. Κάποια στιγμή σήκωσα τα μάτια μου ψηλά για να δω αν ανοίγει ο καιρός και διέκρινα ένα ζευγάρι που είχε κάτσει πάνω σε μια γέφυρα κι απολάμβανε τη βροχή. Λίγο πιο πέρα δυο πιτσιρικάδες ήταν ανεβασμένοι σε μια άλλη γέφυρα και παρατηρούσαν τα αυτοκίνητα από κάτω τους.
Ήταν όλοι τους χαρούμενοι και χαμογελαστοί.
Άνθρωποι άνετοι που απολάμβαναν την κάθε στιγμή.
Ίσως εκεί να κρύβεται το νόημα της πολυπόθητης ομορφιάς.
Είναι αυτές οι μικρές στιγμές της καθημερινότητάς μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου