Το έγκλημα της Δρέσδης

 

Η Δρέσδη, η «Φλωρεντία του ‘Ελβα» όπως αποκαλείτο, ήταν μια πόλη μνημείο. Μια πόλη με χαρακτήρα μουσείου, γεμάτη αρχιτεκτονικά αριστουργήματα, βιβλιοθήκες, θέατρα, μουσεία, πάρκα. Ήταν μια πόλη απαράμιλλης πολιτιστικής ομορφιάς και γι’ αυτό είχε μείνει ανέπαφη από τους βομβαρδισμούς. Γι' αυτό το λόγο, εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες από την Ανατολική Γερμανία είχαν καταφύγει εκεί. Όμως, μετά από διαταγή των Αγγλοαμερικάνων, άρχισε ο ανελέητος βομβαρδισμός της, ο οποίος ξεκίνησε στις 13 Φεβρουάριου του 1945 κι ολοκληρώθηκε δυο νύχτες μετά. Στο συγκεκριμένο έγκλημα πολέμου, 1.400 αμερικανικά και βρετανικά αεροπλάνα σε σχηματισμό V, διέσχισαν χωρίς αντίσταση τον γερμανικό ουρανό ισοπεδώνοντας την "πόλη-μουσείο". Η πόλη της Δρέσδης, ένα μνημείο του πολιτισμού καταστράφηκε ολοσχερώς. Το 88% των κτηρίων της καταστράφηκε, ενώ υπολογίζεται ότι πάνω από 120.000 άμαχοι έχασαν τη ζωή τους. 

Για το συγκεκριμένο έγκλημα πολέμου, ο Βρετανός ιστορικός Alastair Parker, αναφέρει στο βιβλίο του "Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος" (Εκδόσεις Επιλογή / Θύραθεν - Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης) τις παρακάτω αναφορές: 

«Ο βομβαρδισμός της Δρέσδης δεν προκλήθηκε από τις ανάγκες του πολέμου. Τη νύχτα της 13ης Φεβρουάριου 1945, πάνω από 800 βρετανικά βομβαρδιστικά πέταξαν στη Δρέσδη και κατάφεραν ένα από τα πιο ολέθρια πλήγματα του πολέμου. Την επόμενη ακολούθησαν πάνω από 400 αμερικανικά βομβαρδιστικά, και την 15η Φεβρουάριου άλλα 200. Παρόλο που κανείς δε γνωρίζει τον ακριβή αριθμό θανάτων, η βρετανική επιδρομή άφησε πίσω της πολύ περισσότερους νεκρούς από κάθε άλλο βομβαρδισμό, ίσως μάλιστα περισσότερους από κάθε άλλη αεροπορική επιδρομή στην ιστορία, συμπεριλαμβανομένης και της ατομικής καταστροφής στη Χιροσίμα» (σελ. 227). 

«Τα επιχειρήματα του Τσόρτσιλ ήταν: εφ’ όσον οι Γερμανοί άρχισαν πρώτοι τους βομβαρδισμούς αμάχων, νομιμοποίησαν το βομβαρδισμό των Γερμανών πολιτών. Και, δεύτερον, ότι οι Γερμανοί άξιζε να τιμωρηθούν! Κρατάμε το ξίφος της δικαιοσύνης και είμαστε αποφασισμένοι να χρησιμοποιήσουμε αυτό το ξίφος με τη μέγιστη σφοδρότητα, μέχρι τέλους» (σελ. 228). 

Συνεχίζει ο συγγραφέας: «Οι Βρετανοί χτυπούσαν κατοικημένες περιοχές για να σκοτώνουν ή να τρομοκρατούν αμάχους εργαζόμενους. Αλλά και οι μισές τουλάχιστον αμερικανικές βόμβες ρίχτηκαν στα τυφλά, σε συνθήκες νέφωσης ή ομίχλης» (σελ. 228 – 229). 

Η τελευταία άποψη βασίστηκε στο σκεπτικό του Frederick A. Lindemann, αρχισυμβούλου του Τσώρτσιλ, ο οποίος είχε ισχυριστεί πως "οι βομβαρδισμοί πρέπει να γίνονται σε σπίτια της εργατικής τάξης επειδή τα σπίτια της μεσαίας τάξης έχουν πολύ χώρο γύρω τους οπότε οι Σύμμαχοι θα ήταν υποχρεωμένοι να σπαταλήσουν περισσότερες βόμβες".

Η Μεσόγειος βάφτηκε ξανά κόκκινη...

 

Στο βαθύτερο σημείο της Μεσογείου έσβησε το τελευταίο ίχνος ανθρωπιάς του ευρωπαϊκού πολιτισμού... Ο τελικός απολογισμός προμηνύεται εφιαλτικός, γνωρίζοντας πως στα αμπάρια του αλιευτικού είχαν κρυφτεί τα γυναικόπαιδα, φοβισμένα από τα απάνθρωπα ευρωπαϊκά pushbacks του Αιγαίου. 

Πλέον η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε χώρα αμέτρητων τραγωδιών τόσο για τους Έλληνες όσο και για τους πολίτες του κόσμου. Και δυστυχώς, πολλοί από μας έχουν συνηθίσει κι έχουν συμφιλιωθεί με την απάνθρωπη στάση και την ηθική κατρακύλα τόσο του εγχώριου καθεστώτος όσο και της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς πολιτικής της Ε.Ε. 

Για όσους διατηρούν ακόμη την ανθρώπινή τους φύση κυριαρχεί η θλίψη, το πένθος κι η οργή.

Προβολή του ντοκιμαντέρ "Σε μια Στιγμή Κινδύνου"

 

Νιώθω μεγάλη ικανοποίηση που βρίσκω τον τόπο μου γεμάτο εκδηλώσεις και δρώμενα, παρόλο που βρισκόμαστε στην καρδιά του χειμώνα. Όμως χαίρομαι ιδιαίτερα για την αυριανή προβολή του βραβευμένου ντοκιμαντέρ «Σε μια στιγμή κινδύνου» (μια κοινωνία που ταλαντεύεται ανάμεσα στον εκφασισμό της και την αλληλεγγύη), η οποία θα πραγματοποιηθεί στο φιλόξενο χώρο του Αντίβαρου (Καλοπλύτου 44), καθώς γνωρίζω το εξαιρετικό έργο του Ιάσονα Μπάντιου, της Σταυρούλας Πουλημένη και του Θεόφιλου Καλαϊτζίδη. 

Οι συντελεστές της ταινίας πατάνε πάνω στη μνήμη και στη λήθη αλλά και στις προσπάθειες που γίνονται για να καταγραφεί η «επίσημη» ιστορία μιας χώρας, αποσιωπώντας δυσάρεστα συμβάντα κι εγκληματικές πράξεις. Όμως κάποια από τα πρόσφατα γεγονότα ήταν τόσο έντονα, που δυστυχώς φανέρωσαν το κεκαλυμμένο σκοτεινό προσωπείο της ελληνικής κοινωνίας. Ένα προσωπείο που δυστυχώς δύσκολα μπορεί να κρυφτεί ξανά. Τόσο με την προσφυγική κρίση όσο και με τα συλλαλητήρια για το όνομα της Βορείου Μακεδονίας, γίναμε μάρτυρες μιας κοινωνίας που ταλαντεύεται επικίνδυνα ανάμεσα στον εκφασισμό και την αλληλεγγύη. 

Η ταινία επιχειρεί να αναδείξει το νήμα του υπόγειου αυτού «πολέμου» και της διάχυσης της ρητορικής του μίσους προς τον άλλον, τον ξένο, τον γείτονα, τον πρόσφυγα και το καθετί διαφορετικό. Επίσης, η ταινία αποτελεί μια προσπάθεια σύνδεσης των γεγονότων, μέσα από τα μάτια της αλληλεγγύης. Πάνω σ’ αυτό το κομμάτι, δίνεται χώρος σε ανθρώπους που βίωσαν έντονα την περίοδο αυτή να παρουσιάσουν τις δικές τους μαρτυρίες. Παράλληλα, ερευνά το πώς οι κρατικές πολιτικές και τα Μ.Μ.Ε. ενίσχυσαν το κλίμα του φόβου, της βίας και του ρατσισμού, αντί να προστατεύουν τους φτωχούς και τους αδύναμους. 

Μέσα από το μωσαϊκό των παραπάνω αφηγήσεων, γίνεται μια προσπάθεια εντοπισμού διεξόδων από αυτή την κατάσταση, μέσω του αγώνα για μια κοινωνία που η αλληλεγγύη θα αποτελεί καθημερινή πράξη και οδηγό μιας διαφορετικής ζωής, που θα συμπεριλαμβάνει όλους και όλες. 

Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό, ειδικά στον τόπο μας που βίωσε έντονα αρκετά απ’ τα παραπάνω γεγονότα, να συναντηθούμε στο Αντίβαρο και να συζητήσουμε τόσο με τους συντελεστές όσο και μεταξύ μας μετά την προβολή του ντοκιμαντέρ. 

Συντελεστές: 

Σενάριο – σκηνοθεσία – παραγωγή: Θεόφιλος Καλαϊτζίδης, Ιάσων Μπάντιος, Σταυρούλα Πουλημένη 

Έρευνα: Ιάσων Μπάντιος, Σταυρούλα Πουλημένη 

Φωτογραφία – μοντάζ: Θεόφιλος Καλαϊτζίδης 

Μουσική: Σταμάτης Πασόπουλος 

Ηχοληψία: Σίμος Λαζαρίδης, Ενές Αχμέτ Κεχαγιά 

Μίξη Ήχου: Σίμος Λαζαρίδης 

Επιστημονικός συνεργάτης: Δημοσθένης Παπαδάτος Αναγνωστόπουλος 

Αφήγηση: Φούλης Μπουντούρογλου, Δώρα Νεστορίδου 

Με την υποστήριξη του ελληνικού παραρτήματος του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ

Η υποκρισία της Δύσης

του Κάρλο Ροβέλι*

(επιμέλεια: Θανάσης Γιαλκέτσης) 

Λίγες φορές έχω αισθανθεί, όπως αυτή την περίοδο, τόσο απόμακρος από όλα όσα διαβάζω στις εφημερίδες και βλέπω στην τηλεόραση σχετικά με τον πόλεμο που διεξάγεται στην Ανατολική Ευρώπη. Λίγες φορές έχω αισθανθεί ότι διαφωνώ τόσο πολύ με τους κυρίαρχους λόγους. Ισως από τον καιρό της εφηβείας μου έχω να αισθανθώ ξανά τόσο πληγωμένος και προσβεβλημένος από τον δημόσιο λόγο γύρω μου. Αναρωτιέμαι γιατί. Στο βάθος διαφωνώ συχνά με τις πολιτικές και ιδεολογικές επιλογές των χωρών στις οποίες ζω, αλλά αυτό είναι φυσιολογικό –είμαστε τόσο πολλοί και έχουμε διαφορετικές γνώμες, διαφορετικές ερμηνείες του κόσμου. Επειτα, ακόμα και για τον πασιφισμό μου είμαι τελικά τόσο βέβαιος; Εχω αμφιβολίες, όπως όλοι. 

Γιατί τότε αισθάνομαι τόσο αναστατωμένος, πληγωμένος, τρομαγμένος από όσα διαβάζω σε όλες τις εφημερίδες και ακούω να επαναλαμβάνονται συνεχώς στην τηλεόραση, στους διαρκείς λόγους για τον πόλεμο; 

Σήμερα το κατάλαβα. Το κατάλαβα επιστρέφοντας νοερά στην περίοδο της πρώτης εφηβείας μου, όταν πριν από τόσα χρόνια η νεολαία πολλών χωρών του κόσμου άρχισε να εξεγείρεται ενάντια σε μια κατάσταση πραγμάτων που της φαινόταν λαθεμένη. Τι ήταν εκείνη η πρώτη ώθηση για αλλαγή; Δεν ήταν η κοινωνική αδικία, δεν ήταν οι λαοί που σφαγιάζονταν από τις ναπάλμ, όπως οι Βιετναμέζοι, δεν ήταν ο καθωσπρεπισμός, ο φαρισαϊσμός, ο βλακώδης αυταρχισμός των σχολείων και των Πανεπιστημίων, αλλά ήταν κάτι πιο απλό, πιο άμεσο, εκείνο που πλήγωσε τη νεολαία πριν από μισό αιώνα και πυροδότησε τις εξεγέρσεις τόσων νέων της εποχής: η υποκρισία του ενήλικου κόσμου. 

Η ενστικτώδης συνειδητοποίηση από τη νεανική διαύγεια του ότι τα επιδεικτικά διακηρυσσόμενα ιδεώδη ήταν «τάφοι κεκονιαμένοι»· ότι οι διακηρυγμένες ευγενείς αξίες ήταν η συγκάλυψη ενός μικρόψυχου εγωισμού· ότι η έντονη ηθικολογία, η πομπώδης σοβαροφάνεια του σχολείου, το υποτιθέμενο κύρος των θεσμών ήταν η συγκάλυψη προνομίων, εκμετάλλευσης, μικροτήτων και ευτελειών. 

Για τα διαυγή μάτια ενός νέου ή μιας νέας αυτό ήταν ανυπόφορο. Από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια. Ο κόσμος μού φαίνεται απείρως πιο πολύπλοκος από όσο μου φαινόταν τότε. Την αυταπάτη ότι όλα μπορούν να γίνουν καθαρά και έντιμα στον κόσμο την έχω χάσει εδώ και καιρό. Αλλά η έκρηξη της υποκρισίας της Δύσης σε αυτή την τελευταία χρονιά δεν έχει προηγούμενο. 

Ξαφνικά η Δύση -όλοι μαζί εν χορώ- άρχισε να εξυμνεί τον εαυτό της ως τον κάτοχο των αξιών, τον πρόμαχο της ελευθερίας, τον προστάτη των αδύναμων λαών, τον εγγυητή της νομιμότητας, τον φύλακα της ιερότητας της ανθρώπινης ζωής, τη μοναδική ελπίδα για έναν κόσμο ειρήνης και δικαιοσύνης. Αυτός ο ύμνος για το πόσο καλή και δίκαιη είναι η Δύση και το πόσο κακά είναι τα αυταρχικά κράτη είναι ένας ομόφωνος χορός, που επαναλαμβάνεται ασταμάτητα από κάθε άρθρο εφημερίδας και από κάθε τηλεοπτικό σχολιαστή. Η θηριώδης κακία του Πούτιν επισημαίνεται και καταδικάζεται συνεχώς. 

Κάθε βόμβα που πέφτει στην Ουκρανία μάς επαναλαμβάνει πόσο η Ρωσία είναι το κακό και εμείς το καλό. Θα ήμουν ευτυχής να ενώσω τη φωνή μου με τον χορό, αν κάθε φορά που καταδικάζουμε το γεγονός -το απολύτως καταδικαστέο- ότι μια στρατιωτική δύναμη, επικαλούμενη ανόητα προσχήματα, επιτέθηκε σε μια κυρίαρχη χώρα, η Δύση προσέθετε: «Και εγώ η Δύση επομένως δεσμεύομαι να μην κάνω ποτέ τίποτα παρόμοιο στο μέλλον, όπως το έκανα στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Γρενάδα, στην Κούβα και σε τόσες άλλες χώρες. Το έχουμε κάνει, αλλά τώρα που το κάνουν οι Ρώσοι αντιλαμβανόμαστε πόσο οδυνηρό είναι και δεν θα το ξανακάνουμε». 

Θα ήμουν ευτυχής να ενώσω τη φωνή μου με τον χορό αν κάθε φορά που καταδικάζουμε το γεγονός -το απολύτως καταδικαστέο- ότι τα σύνορα των εθνών δεν γίνονται σεβαστά και η Ρωσία αναγνώρισε την ανεξαρτησία του Ντονμπάς, η Δύση προσέθετε: 

«Και εγώ η Δύση επομένως δεσμεύομαι να μην κάνω ποτέ τίποτα παρόμοιο στο μέλλον, όπως έκανα όταν αναγνώρισα αμέσως την ανεξαρτησία της Σλοβενίας και της Κροατίας, αλλάζοντας τα σύνορα της Ευρώπης και πυροδοτώντας έναν πολύ αιματηρό εμφύλιο πόλεμο με την αφαίρεση εδαφών από τη Γιουγκοσλαβία». Θα ήμουν ευτυχής να ενώσω τη φωνή μου με τον χορό, αν κάθε φορά που καταδικάζουμε το γεγονός -το απολύτως καταδικαστέο- ότι η Μόσχα βομβαρδίζει το Κίεβο σκοτώνοντας αθώους αμάχους, επικαλούμενη ως αιτία το ότι το Κίεβο βομβάρδιζε το Ντονμπάς, η Δύση προσέθετε: «Και εγώ η Δύση δεσμεύομαι να μην κάνω ποτέ τίποτα παρόμοιο, όπως έχω κάνει όταν βομβάρδιζα το Βελιγράδι σκοτώνοντας χίλιους ανθρώπους, γυναίκες και αθώα παιδιά, επικαλούμενη ως αιτία το ότι το Βελιγράδι βομβάρδιζε το Κόσοβο». 

Θα ήμουν ευτυχής να ενώσω τη φωνή μου με τον χορό, αν κάθε φορά που καταδικάζουμε το γεγονός -το απολύτως καταδικαστέο- ότι η Ρωσία αξιώνει να αλλάξει το πολιτικό καθεστώς του Κιέβου, επειδή αυτό το καθεστώς εναντιώνεται σε αυτήν, η Δύση προσέθετε: 

«Και εγώ η Δύση επομένως δεσμεύομαι να μην κάνω ποτέ τίποτα παρόμοιο στο μέλλον, όπως έχω κάνει όταν βομβάρδισα τη Λιβύη, εισέβαλα στο Ιράκ, αποσταθεροποίησα κυβερνήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, από τη Μέση Ανατολή ώς τη Νότια Αμερική, από τη Χιλή ώς την Αλγερία, από την Αίγυπτο ώς την Παλαιστίνη, κάθε φορά που ένας λαός ψήφιζε υπέρ μιας κυβέρνησης που δεν ευνοούσε τα δυτικά συμφέροντα, όταν ανέτρεψα δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις, όπως στην Αλγερία, στην Αίγυπτο ή στην Παλαιστίνη, για να υποστηρίξω αντίθετα δικτατορίες όπως στη Σαουδική Αραβία μόνο επειδή με συμφέρει, παρ’ όλο που οι Σαουδάραβες συνεχίζουν να σφαγιάζουν τους πολίτες της Υεμένης». 

Και θα διαφωνούσα, αλλά ίσως δεν θα ήμουν τόσο αηδιασμένος, αν απλώς άκουγα να λένε: «Είμαστε οι πιο ισχυροί, θέλουμε να κυριαρχήσουμε στον κόσμο με τη βία των όπλων, για να υπερασπιστούμε τον πλούτο μας, και θα κυριαρχήσουμε». Τουλάχιστον δεν θα ήταν υποκρισία, τουλάχιστον θα μπορούσαμε να συζητήσουμε αν αυτή είναι ή όχι μια διορατική επιλογή και μήπως είναι πιο διορατικό να σταματήσουμε τη σύγκρουση και να αναζητήσουμε τη συνεργασία.

*Γεννημένος στη Βερόνα το 1956, ο Κάρλο Ροβέλι είναι καθηγητής Θεωρητικής Φυσικής και έχει διδάξει σε Πανεπιστήμια της Ιταλίας και των ΗΠΑ. Σήμερα διευθύνει το Κέντρο Θεωρητικής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Μασσαλίας. Στη γλώσσα μας κυκλοφορούν τα έργα του: «Επτά σύντομα μαθήματα Φυσικής» και «Η πραγματικότητα δεν είναι αυτό που φαίνεται» (Πατάκης 2016 και 2019 αντίστοιχα).

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Τα θύματα και τα -χαμένα- μαθήματα

Αφίσα από το υπέροχο αντιπολεμικό έπος «Σταυροί στο Μέτωπο» του Κιούμπρικ, με τον Κερκ Ντάγκλας

του Γιώργου Τσιάρα

Την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, όλοι σχεδόν οι δυνατοί του μάταιου τούτου κόσμου, οι επίγονοι των ισχυρών χωρών του Πρώτου Παγκοσμίου, έχουν μαζευτεί τσούρμο στη Γαλλία. Για να τιμήσουν, υποτίθεται, τα εκατό χρόνια από την Ανακωχή, που και καλά τερματίζει στις 11/11 του 1918 τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τι ψέμα!
Ο Μεγάλος Πόλεμος, αν και διαφημίστηκε ως «ο πόλεμος που θα τερμάτιζε όλους τους πολέμους», φυσικά συνεχίστηκε σε αμέτρητα επιμέρους μέτωπα, χωρίς πραγματική διακοπή, μέχρι την έκρηξη του Δεύτερου – καθώς οι Αγγλογάλλοι νικητές βρίσκουν ευκαιρία να τεμαχίσουν προς όφελός τους τις ηττημένες προπολεμικες αυτοκρατορίες (Γερμανία, Αυστροουγγαρία και φυσικά την Οθωμανική) σε πιο εύκολα χειραγωγήσιμα κομμάτια, που στην πορεία θα εξελιχθούν σε διάφορα έθνη κράτη-πελάτες.
Το «Μεγάλο Παιχνίδι» της πλανητικής πρωτοκαθεδρίας δεν σταματά ποτέ, αιώνες τώρα: η δική μας Μικρασιατική καταστροφή όπως και η πολυεθνική εκστρατεία για την κατάπνιξη της ρωσικής επανάστασης το 1919-22 είναι μόνο δύο από αυτά τα «μεταπολεμικά» μέτωπα – απλές υποσημειώσεις στους σχεδιασμούς των ισχυρών, αλλά με καταστροφικές συνέπειες για εκατομμύρια εμπόλεμους και άμαχους συμμετέχοντες σε αυτά. 
Τότε «χτίζονται», μεταξύ άλλων, κρυφά (Σάικς-Πικό) και φανερά (Βερσαλίες, Σεβρ, Λοζάνη) τα περισσότερα σημερινά έθνη-κράτη της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής, σχεδιασμένα με ευθείες γραμμές πάνω σε κάποιο χάρτη των Παρισίων ή του Λονδίνου. Τότε μπαίνουν, χάρη στην πλεονεξία των αυτοκρατορικών ελίτ, οι ιστορικές βάσεις για πολλά από τα σημερινά δεινά της ανθρωπότητας. 
Για να ακολουθήσει, βέβαια, ο νέος μεγάλος τεμαχισμός από το 1939 ώς το 1945, ο ακόμη φονικότερος Δεύτερος Πόλεμος, φυσική συνέχεια –κυριολεκτικά, ένας δεύτερος γύρος– του Πρώτου. Που, στην πραγματικότητα, κι αυτός έχει ξεκινήσει ήδη τουλάχιστον από το 1931, με την εισβολή της Ιαπωνίας στην Κίνα, και συνεχίζεται στην Ισπανία, την Αιθιοπία και σε πλήθος άλλα πεδία ολέθρου.
Και που μόνο στα λόγια «λήγει» το 1945 στο ισοπεδωμένο Βερολίνο και το ραδιενεργό Ναγκασάκι, με τον παλιό, σάπιο κόσμο της «γηραιάς ηπείρου» οριστικά εξουθενωμένο, και τις δύο νέες υπερδυνάμεις, τις ΗΠΑ και τη Ρωσία/ΕΣΣΔ, να ξαναπιάνουν αμέσως το νήμα της ενδο-ιμπεριαλιστικής μονομαχίας για την αλληλοϋπονόμευση, την αρπαγή σφαιρών επιρροής και την παγκόσμια κυριαρχία.
Και να ξαναρίχνονται στο Μεγάλο Παιχνίδι, από εκεί ακριβώς που το άφησαν οι προηγούμενοι. Ελλάδα, Κορέα, Ινδοκίνα – μπορώ να γεμίσω όλη τη σελίδα με τα επιμέρους «δι’ αντιπροσώπων» αλλόφυλα και εμφύλια μέτωπα του Ψυχρού Πολέμου, που ήταν Ψυχρός μόνο για τους ισχυρούς, αλλά Θερμός μέχρι θανάτου για τους σκοτωμένους, τους εξόριστους, τους πεινασμένους... Σκεφτείτε, δηλαδή, να μην είχαν και το «φρένο» της αμοιβαίας πυρηνικής (αυτο-)καταστροφής, να τους συγκρατεί, τι θα είχαν κάνει!
Πάμε όμως πάλι πίσω στο Παρίσι. Ο «Ναπολέων» Μακρόν, αφού πέταξε τη μαλακία του για τον «ήρωα» δωσίλογο Πετέν, τελικά μαζεύτηκε και δεν θα πάει στο «Invalides» να τον τιμήσει για τη σφαγή του Βερντέν – και για τους 75.000 Εβραίους που ο κουίσλινγκ Στρατάρχης έστειλε πακέτο στα χιτλερικά κρεματόρια.
Αντ’ αυτού, ο Γάλλος «πρόεδρος των πλουσίων» θα βρεθεί αύριο με την εκλεκτή... δημοκρατική παρέα του –τον Τραμπ, τον Πούτιν, τον Ερντογάν, αλλά και τη Μέρκελ, τη Μέι και πλήθος άλλους ξεφτισμένους κληρονόμους των ισχυρών παικτών του 1918– για να τιμήσουν, λέει, την Ανακωχή και την Ειρήνη. Την ειρήνη! Που, έτσι και κοιτάξει κανείς τον παγκόσμιο χάρτη και βάλει κουκκίδες για τους πολέμους –εμφύλιους, «εμφύλιους» αλλά και κανονικούς–, και ιδίως για τις αναγκαστικές μετακινήσεις ολόκληρων πληθυσμών εξαιτίας τους, θα διαπιστώσει πως αποτελεί χίμαιρα, μακρινή φενάκη.
Και που, έτσι και προσθέσουμε αφενός τις μακρινές στρατιωτικές βάσεις σε όλο τον πλανήτη και τα ορατά και αόρατα τείχη από τη μία, και αφετέρου τις λογής-λογής οικονομικές κυρώσεις και «εχθροπραξίες» ενθεν και ένθεν, που εσχάτως πολλαπλασιάζονται σαν μανιτάρια, βλέπουμε πως δεν διαφέρει και πολύ από το ναρκοπέδιο του Μεσοπολέμου. Είναι κι αυτή η καταραμένη άνοδος της εθνικιστικής, ρατσιστικής, μισαλλόδοξης Ακροδεξιάς, σε όλο τον κόσμο, που κάνει τις ομοιότητες ακόμη τρομακτικότερες...
Πριν από μερικά χρόνια διάβασα ένα εξαιρετικό βιβλίο του 1962, το «Guns of August» («Κανόνια του Αυγούστου»), γραμμένο από μια γυναίκα ιστορικό, την Μπάρμπαρα Τάχμαν. Είχε πάρει, δικαίως, το βραβείο Πούλιτζερ, και διαβάστηκε τότε πολύ, γιατί δίπλα στην κλασική πολιτική και διπλωματική ιστορία των γεγονότων –και, κυρίως, των πολιτικών και στρατιωτικών παρεξηγήσεων και λαθών– που οδήγησαν ενθουσιωδώς τα ευρωπαϊκά κράτη στην Πρώτη Μεγάλη Σφαγή, πρόσθεσε τον ρόλο που έπαιξαν η μαζική ψυχολογία, τα στερεότυπα και η αλληλοτροφοδοτούμενη συλλογική παράκρουση περί ανδροπρέπειας, «τιμής» και εθνικού γοήτρου.
Λένε πως, όταν το διάβασε –από τους πρώτους– ο Κένεντι, συγκλονίστηκε τόσο, ώστε έστειλε από ένα αντίτυπο σε όλους τους υπουργούς και συνεργάτες του, και ζήτησε από τον υπουργό Αμυνας, τον μετέπειτα «χασάπη του Βιετνάμ» Μακναμάρα, να επιβάλει την ανάγνωσή του από όλους τους Αμερικανούς αξιωματικούς. Λένε, ακόμα, ότι το βαθύ αντιπολεμικό πνεύμα και δίδαγμα του βιβλίου τον επηρέασε τόσο στους λεπτούς χειρισμούς της Πυραυλικής Κρίσης της Κούβας, λίγους μήνες αργότερα, όσο και την απόφασή του να αποσυρθεί από το Βιετνάμ, που όμως δεν πρόλαβε να την υλοποιήσει... Και κάπου διάβασα πρόσφατα, νομίζω στον Γούντγουορντ, πως είναι το αγαπημένο βιβλίο του Τζέιμς Μάτις, του στρατηγού των πεζοναυτών και σημερινού υπουργού Αμυνας των ΗΠΑ – ίσως του μόνου σοβαρού ανθρώπου σε αυτήν την ανεξέλεγκτη αμερικανική κυβέρνηση!
Η Τάχμαν δεν χαρίζεται σε κανέναν: περιγράφει με ακρίβεια πως η Ευρώπη αυτοπαγιδεύτηκε σε έναν βιομηχανικής κλίμακας πόλεμο μέχρις εσχάτων, χωρίς ορατή έξοδο διαφυγής για τους εμπλεκομένους. Εναν πόλεμο φθοράς, με δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους να σκοτώνονται και να ακρωτηριάζονται καθημερινά σαν ποντίκια για λίγα μέτρα γης, για ένα χαράκωμα, που την άλλη μέρα χανόταν.
Εναν πόλεμο που αντί να τελειώσει πριν από τα Χριστούγεννα του 1914, τράβηξε άλλα τέσσερα χρόνια, σκοτώνοντας περισσότερα από δέκα εκατομμύρια ανθρώπους. Και που, όπως έγραψα και στον πρόλογο, στην πραγματικότητα άρχισε πολύ πριν και φυσικά δεν τελείωσε ούτε το 1918 ούτε το 1945...
Πόσοι ηγέτες, από αυτό το ετερόκλητο και όλο ίντριγκες, λυκοσυμμαχίες και πισώπλατα μαχαιρώματα «παρεάκι» των Παρισίων, να έχουν άραγε διαβάσει αυτό το βιβλιαράκι; Αλλά, κι από αυτούς που το διάβασαν, πόσοι κατάλαβαν τα βαθύτερα ιστορικά –και πανανθρώπινα– διδάγματά του;
Ο Πικετί, στο «Κεφάλαιο στον 21ο αιώνα», γράφει ότι οι δείκτες της παγκόσμιας ανισότητας μεταξύ πλουσίων και φτωχών ξανάφτασε στα ίδια επίπεδα με εκείνα αμέσως πριν από το 1914, και προειδοποιεί για τις «εκρηκτικές πολιτικο-κοινωνικές συνέπειες» αυτού του χάσματος. Είμαστε άραγε καταδικασμένοι να δικαιώσουμε ξανά τον Μαρξ και το τσιτάτο του για την ιστορία που επαναλαμβάνεται, πότε σαν φάρσα και πότε σαν τραγωδία;

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Πέθανε η «γυναίκα της Αντίστασης» Τιτίκα Γκελντή-Παναγιωτίδου

Η Τιτίκα Παναγιωτίδου ή αλλιώς Τίτο, ήταν μια απ’ τις τριάντα γυναίκες που κατετάγησαν στην 9η Μεραρχία του ΕΛΑΣ στον Πεντάλοφο Κοζάνης κι ας μην είχε συμπληρώσει ακόμη τα 16. Η διμοιρία αποτελούνταν από γυναίκες 16-24 χρονών. Υπηρέτησε ως ανθυπολοχαγός και χρημάτισε Διοικητής Λόχου των Ανταρτισσών.
Τον Αύγουστο του 1944, επιλέχθηκε απ’ το φωτογράφο Σπύρο Μελετζή, ως το καταλληλότερο πρόσωπο για να συμβολίσει τη γυναίκα της Αντίστασης. Όταν το 1982 αναγνωρίστηκε η Εθνική Αντίσταση, η φωτογραφία της με υπόδειξη του τότε Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου αποτυπώθηκε σε γραμματόσημο για να τιμηθεί η Ενιαία Εθνική Αντίσταση 1941-44.
Όταν τελείωσε ο πόλεμος η Τιτίκα Παναγιωτίδου σπούδασε στη Νομική Σχολή Θεσσαλονίκης και άσκησε τη δικηγορία για πάνω από τριάντα χρόνια. Στα δικαστήρια γνώρισε και τον μετέπειτα σύζυγό της. Ήταν μητέρα του αείμνηστου δικηγόρου Δημήτρη Γκελντή, που έφυγε από τη ζωή πριν τρία χρόνια, τον Οκτώβριο του 2015. Facebook Twitter

Η εξόντωση του εβραϊκού πληθυσμού της Ελλάδας από τους ναζί

Σαν σήμερα, στις 7 Σεπτεμβρίου 1943 ο Γερμανός στρατιωτικός διοικητής Στρόοπ κηρύσσει με διαταγή του -και επίσημα πια- τον διωγμό των Εβραίων στην Ελλάδα. Μέχρι το τέλος του πολέμου, από το σύνολο 77.000 Εβραίων στην Ελλάδα, πιάστηκαν 68.000, θανατώθηκαν 66.000 και επέζησαν περί τα 2.000 άτομα. Οι περισσότεροι σώθηκαν από το ΕΑΜ που κοινητοποίησε τις οργανώσεις του και φυγάδευσε πολλούς Εβραίους στις ελεύθερες περιοχές.
Με την ευκαιρία αυτής της θλιβερής επετείου ανασδημοσιεύουμε από το κείμενο της ελληνικής αντιπροσωπείας στη Διεθνή Διάσκεψη για την Ιστορία της Αντίστασης (Βαρσοβία 15-19/4/1962), το απόσπασμα που αναφέρεται στην εξόντωση του εβραϊκού πληθυσμού της Ελλάδας από τους ναζί και ένα πίνακα που δείχνει τον εβραϊκό πληθυσμό της Ελλάδας κατά κοινότητες προ και μετά των χιτλερικών διωγμών (1943 – 1944).

Η εξόντωση του εβραϊκού πληθυσμού της Ελλάδας από τους ναζί

Στην αρχή οι χιτλερικοί δεν έδειξαν εχθρικές διαθέσεις απέναντι στους ισραηλίτες. Ο κουίσλιγκ Τσολάκογλου με δηλώσεις του στον Τύπο διακήρυξε ότι οι ισραηλίτες δε διατρέχουν κανένα απολύτως κίνδυνο και ότι εις την Ελλάδα δεν υφίσταται εβραϊκό ζήτημα.
Μα οι χιτλερικοί δεν άργησαν να βγάλουν τη μάσκα του αδιάφορου και να δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Να αρχίσουν δηλαδή την επίθεση κατά του εβραϊκού στοιχείου της χώρας.
Την επίθεσή τους αυτή την άρχισαν με έντονη αντισημιτική προπαγάνδα από τις στήλες του υποτακτικού τους Τύπου. Σε συνέχεια, επικαλούμενοι διάφορα προσχήματα, άρχισαν κατασχέσεις περιουσιών και διώξεις και φυλακίσεις ισραηλιτών σ’ όλη τη χώρα, και ιδιαίτερα στη Θεσσαλονίκη, όπου υπήρχε η πιο πολυπληθής και συμπαγής ισραηλίτικη κοινότητα.
Στις 11 Ιούλη 1942 οι γερμανικές αρχές της Θεσσαλονίκης κάλεσαν όλο τον αρσενικό εβραϊκό πληθυσμό της πόλης ηλικίας από 18 μέχρι 45 χρόνων να συγκεντρωθεί στην πλατεία Ελευθερίας, για να εγγραφεί στους καταλόγους και να εφοδιαστεί με ατομικά δελτία εργασίας. Παρουσιάστηκαν τότε 9 χιλιάδες Εβραίοι.
Όσοι πήραν ατομικά δελτία εργασίας στάλθηκαν αμέσως σε καταναγκαστικά έργα κοντά στα γερμανικά στρατεύματα, όπου υπέφεραν τα πάνδεινα.
Όταν οι ισραηλίτες αυτοί από τα καταναγκαστικά έργα, τον υποσιτισμό και τα βασανιστήρια έγιναν ανίκανοι για κάθε εργασία, τότε η γερμανική διοίκηση πρότεινε στην εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης, να της δώσει 2,5 δισεκατομμύρια δραχμές ή 100 χιλιάδες δολάρια, για να τους απαλλάξει από τα έργα. Η κοινότητα δέχτηκε. Με εράνους και εισφορές συγκέντρωσε το μεγάλο αυτό ποσό και απάλλαξε τα μέλη της από τα φοβερά καταναγκαστικά.
Ως εδώ έτσι πήγαιναν τα πράγματα για τους Εβραίους, μα η πραγματική τραγωδία τους αρχίζει στις 23 Φλεβάρη 1943 με την εγκατάσταση στη Θεσσαλονίκη της Ειδικής Επιτροπής Ρόζεμπεργκ.

Η επιτροπή αυτή κατέγραψε αμέσως όλους τους ισραηλίτες, τους υποχρέωσε να φορούν τον κίτρινο αστέρα και σε συνέχεια τους απαγόρεψε να κυκλοφορούν στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, όπου πολλοί Εβραίοι είχαν εμπορικά καταστήματα. Με το μέτρο αυτό οι Γερμανοί βρέθηκαν κύριοι των εβραϊκών καταστημάτων.
Έπειτα η Επιτροπή Ρόζεμπεργκ οργάνωσε κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης το «Στρατόπεδο συγκεντρώσεως Βαρόνου Χιρς – Γκέτο», συγκέντρωσε εκεί με τη βία όλους τους Εβραίους και από τις 15 Μάρτη άρχισε να τους στέλνει σιδηροδρομικά στην Πολωνία.
Οι αποστολές συνεχίστηκαν ως τις 10 Αυγούστου του 1944. Με κάθε αποστολή στέλνονταν περί τους 2.500 Εβραίοι, στοιβαγμένοι ασφυχτικά σε βαγόνια που προορίζονταν για τη μεταφορά κτηνών, με ελάχιστη τροφή και χωρίς νερό. Στην Πολωνία, στο στρατόπεδο Άουσβιτς, γινότανε η διαλογή: τους γερούς τους στέλνανε στα καταναγκαστικά έργα, τους άλλους τους καίγανε στα κρεματόρια. 
Από τις 55.000 Εβραίους της Θεσσαλονίκης στάλθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των χιτλερικών 47.061. Από δε το σύνολο του εβραϊκού πληθυσμού της Ελλάδας, που ανερχότανε στις 77.000 άτομα, πιάστηκαν 68.000, θανατώθηκαν 66.000 και επέζησαν περί τα 2.000 άτομα. Κι όσοι σώθηκαν, ανάμεσα σε αυτούς κι ο αρχιραβίνος, σώθηκαν χάρη στο ΕΑΜ που κατέβαλε για τη σωτηρία τους σοβαρές προσπάθειες. Τέλος, η ζημιά που προήλθε από τη διαρπαγή της εβραϊκής περιουσίας υπολογίζεται σε 18.000.000 χρυσές λίρες Αγγλίας.
Αυτή την τύχη επιφύλαξαν στο φιλεργατικό εβραϊκό πληθυσμό της Ελλάδας οι χιτλερικοί.

Πηγή: ΑΣΚΙ

Ουκρανία: Το πρώτο φασιστικό κράτος του 21ου αιώνα;

του Άγη Παπαγεωργάκη

Εδώ και και πέντε χρόνια σχεδόν (Νοέμβρης 2013) στην Ουκρανία κυριαρχεί ο φόβος και το μαύρο σκοτάδι.
Το πραξικόπημα στο Μαϊντάν έδιωξε κακήν κακώς την νόμιμη και εκλεγμένη κυβέρνηση Γιανουκόβιτς, λόγω της φιλορωσικής κατεύθυνσης που ακολουθούσε, και έφερε στην εξουσία τον μεγαλοβιομήχανο Ποροσένκο. Κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος καθοριστικό και πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξαν στα οδοφράγματα του Κιέβου το ακροδεξιό – νεοφασιστικό κόμμα “Σβόμποντα” και η νεοναζιστική παραστρατιωτική οργάνωση “Δεξιός Τομέας”.
Οι σχέσεις, οι συχνές επαφές αλλά και η χρηματοδότηση των παραπάνω ακροδεξιών και ναζιστικών στοιχείων από εκπροσώπους του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ (πρωταγωνίστησαν ο πρόσφατα εκλιπών γερουσιαστής Μακέιν και η υφυπουργός εξωτερικής πολιτικής Βικτόρια Νούλαντ), της Ε.Ε. και του Ισραήλ (και όμως! Το Ισραήλ δε δίστασε να εξοπλίζει με πυρομαχικά την Ουκρανική κυβέρνηση και τα στρατιωτικά ναζιστικά της παρακλάδια όπως το “Τάγμα Αζόφ”). Όλα αυτά έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην εκπαραθύρωση της κυβέρνησης Γιανουκόβιτς και τη μετέπειτα εγκαθίδρυση ενός ανοιχτά φασιστικού καθεστώτος.
Εδώ και πέντε περίπου χρόνια λοιπόν στην Ουκρανία οι νεοναζιστικές συμμορίες έχουν ενσωματωθεί στον κρατικό μηχανισμό (ο αρχηγός του “Δεξιού Τομέα” Ντμίτρι Γιάρος διετέλεσε μάλιστα και υφυπουργός στην μεταβατική κυβέρνηση μετά το πραξικόπημα) και δρουν ανενόχλητοι άλλοτε επιτιθέμενοι σε καταυλισμούς Τσιγγάνων στο Κίεβο, άλλοτε δολοφονώντας συνδικαλιστές και μέλη αριστερών οργανώσεων (ποιος μπορεί να ξεχάσει τη φρικτή δολοφονία 48 ανθρώπων στην Οδησσό που στραγγαλίστηκαν, άλλοι βιάστηκαν και όλοι κάηκαν ζωντανοί;).
Ακόμη, τα τελευταία χρόνια στην Ουκρανία μαφιόζοι, άνθρωποι της νύχτας όπως ο πρώην πρόεδρος της Γεωργίας, Μιχαήλ Σαακασβίλι, ανέλαβαν τη διοίκηση δήμων και νομών της χώρας, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας τέθηκε εκτός νόμου, μέλη και στελέχη του φυλακίστηκαν ενώ πρώην φυλακισμένοι πρωθυπουργοί για οικονομικές απάτες όπως η κ. Τιμοσένκο αθωώθηκαν… 
Μέσα σ’ αυτό το ζοφερό πολιτικό σκηνικό υπήρξε και υπάρχει ακόμη και σήμερα ένας κόσμος που αντιστέκεται. Στην Ανατολική Ουκρανία λοιπόν, απλοί καθημερινοί άνθρωποι, που μπορεί ποτέ έως τότε να είχαν ασχοληθεί με τα κοινά, αντέδρασαν. Οι άνθρωποι αυτοί θεώρησαν αδιανόητο να βρίσκονται κάτω από το φασιστικό καθεστώς του Κιέβου την ώρα που οι παππούδες και οι γιαγιάδες τους πολεμούσαν στον μεγάλο πατριωτικό πόλεμο τους Ναζί. Μη ξεχνάμε πως και η Ουκρανία υπήρξε κομμάτι της Σοβιετικής Ένωσης, της χώρας που έχασε 20 εκατομμύρια ανθρώπους στον αντιφασιστικό αγώνα!
Χιλιάδες προοδευτικοί, δημοκράτες, αντιφασίστες και κομμουνιστές στην Ανατολική Ουκρανία στην ευρύτερη περιφέρεια του Ντονμπάς , σε πόλεις όπως η Μαριούπολη, το Λουγκάνσκ και το Ντονέτσκ, αντιστέκονται καθημερινά στο φασισμό μέχρι και σήμερα. Η ουκρανική κυβέρνηση και οι ναζιστές πολεμούν ανηλεώς και καθημερινά εκείνες τις περιοχές της Αν. Ουκρανίας με συνεχείς βομβαρδισμούς. Φυσικά και τα δυτικά Μ.Μ.Ε δεν κάνουν λόγο γι’ αυτό τον ακήρυχτο πόλεμο που συντελείται σε βάρος των λεγόμενων “αυτονομιστών” της Αν. Ουκρανίας.
Xθες (31/8), δολοφονήθηκε από έκρηξη σε καφέ στην περιοχή του Ντονέτσκ ο πρωθυπουργός της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονέτσκ, Αλεξάντερ Ζαχαρτσένκο. Ο τέως πρωθυπουργός είναι ένα από τα χιλιάδες θύματα αυτού του εμφυλίου. Του εμφυλίου που το φασιστικό καθεστώς του Κιέβου διεξάγει με τις ευλογίες, τη χρηματοδότηση και πάνω απ’ όλα τη σιωπή του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε…

Πηγή: brigada.gr

«Το πάρτι τελείωσε» για την Τουρκία;

Η Τουρκία είναι αντιμέτωπη με μια κρίση παρόμοια με αυτήν που έπληξε την Ινδονησία και άλλες χώρες της Ασίας στα τέλη της δεκαετίας του 1990, εκτιμά σε άρθρο του στους New York Times ο νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν, υπογραμμίζοντας πως “το πάρτι τελείωσε”.
Σύμφωνα με τον Πολ Κρούγκμαν, το σενάριο των συγκεκριμένων κρίσεων είναι το εξής: “Ξεκινάς με μια χώρα, που για οποιοδήποτε λόγο, έγινε η αγαπημένη των ξένων δανειστών και βίωσε μια μεγάλη εισροή ξένων κεφαλαίων για αρκετά χρόνια. Το κρίσιμο είναι πως το χρέος που προκύπτει με τον τρόπο αυτό αποτιμάται σε ξένο νόμισμα, όχι σε εγχώριο (που είναι και ο λόγος που οι ΗΠΑ, οι οποίες δέχτηκαν και αυτές μεγάλες εισροές στο παρελθόν, δεν είναι εξίσου ευάλωτες, καθώς δανείζονται σε δολάρια).
Σε κάποιο σημείο ωστόσο το πάρτι τελειώνει. Δεν έχει τόση σημασία τι προκαλεί την απότομη διακοπή στον ξένο δανεισμό: μπορεί να είναι γεγονότα στο εσωτερικό, όπως το να τοποθετείς το γαμπρό σου ως υπεύθυνο για την οικονομική πολιτική, μπορεί να είναι μια αύξηση των αμερικανικών επιτοκίων, μπορεί να είναι μια κρίση σε μια άλλη χώρα που οι δανειστές θεωρούν πως είναι παρόμοια με τη δική σου. Όποιο και αν είναι το σοκ, το κρίσιμο είναι ότι το ξένο χρέος έχει καταστήσει την οικονομία σου ευάλωτη σε ένα σπιράλ θανάτου. Η απώλεια εμπιστοσύνης προκαλεί πτώση στο νόμισμα σου. Αυτό κάνει πιο δύσκολο να αποπληρώσεις τα χρέη σε ξένο νόμισμα. Αυτό πλήττει την πραγματική οικονομία και μειώνει ακόμα περισσότερο την εμπιστοσύνη, οδηγώντας σε περαιτέρω πτώση το νόμισμα σου και ούτω καθεξής. Το αποτέλεσμα είναι ότι το ξένο χρέος εκτινάσσεται ως ποσοστό του ΑΕΠ. Η Ινδονησία μπήκε στην οικονομική κρίση της δεκαετίας του 1990 με ξένο χρέος λιγότερο από 60% του ΑΕΠ, περίπου όσο και της Τουρκίας φέτος. Ως το 1998 η βουτιά της ρουπίας είχε στείλει το χρέος αυτό σχεδόν στο 170% του ΑΕΠ”.
Το ερώτημα που τίθεται σήμερα είναι αν η Τουρκία μπορεί να αποφύγει αυτή την κατάρρευση και να μειώσει το κόστος της κρίσης; Σύμφωνα με τον Κρούγκμαν υπάρχουν ακόμα περιθώρια, αλλά είναι πολύ στενά. Αυτό που χρειάζεται είναι ένας συνδυασμός βραχυπρόθεσμης ανορθοδοξίας και αξιόπιστων δεσμεύσεων για επιστροφή στην ορθοδοξία μακροπρόθεσμα.
Τα βήματα που πρέπει να γίνουν κατά τον ίδιο είναι τα εξής: να διακοπεί η εκρηκτική άνοδος του λόγου του χρέους με κάποια προσωρινά capital controls και την αποκήρυξης ενός μέρους του χρέους σε ξένο νόμισμα. Εν τω μεταξύ, πρέπει να υπάρξουν μέτρα για ένα δημοσιονομικά βιώσιμο καθεστώς μόλις λήξει η κρίση. Αν όλα πάνε καλά, η εμπιστοσύνη θα επιστρέψει σταδιακά και τα capital controls θα αρθούν. Όπως επισημαίνει, “κάτι παρόμοιο έκανε η Μαλαισία το 1998 και η Νότια Κορέα την ίδια εποχή. Μια δεκαετία αργότερα, η Ισλανδία τα κατάφερε επίσης αρκετά καλά με ένα συνδυασμό capital controls και αποκήρυξης χρέους”.
Όμως ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν φαίνεται πως ακολουθεί μια τελείως διαφορετική κατεύθυνση. Μέχρι τώρα έχει αφήσει την οικονομική πολιτική εκτός πλαισίου και επιχειρεί να διαχειριστεί την κρίση με επικοινωνιακούς όρους, αποδίδοντας την κρίση σε εξωτερικούς εχθρούς. “Μπορεί αυτοί να έχουν το δολάριο, αλλά εμείς έχουμε τον Θεό μας”, δήλωσε κάνοντας λόγο για έναν "οικονομικό πόλεμο", ενώ ισχυρίστηκε ότι η Τουρκία δεν αντιμετωπίζει μακροοικονομικά προβλήματα ή προβλήματα με το τραπεζικό σύστημα, αλλά «πρόκειται για μια τεχνητή κρίση".
Είναι δεδομένο πως η σύγκρουση με τις ΗΠΑ έχει επιφέρει σημαντικά πλήγματα στην Τουρκία, όμως είναι επίσης αλήθεια πως η Τουρκία αντιμετωπίζει σημαντικά δημοσιονομικά προβλήματα και πως ο ίδιος ο Ερντογάν έχει σημαντική ευθύνη για την οικονομική κατάρρευση. Υπενθυμίζεται πως οι υποβαθμίσεις της τουρκικής οικονομίας είναι διαδοχικές το τελευταίο διάστημα και οι αποδόσεις των δεκαετιών ομολόγων ξεπέρασαν το 15%, καθιστώντας απαγορευτικό το δανεισμό της χώρας από τις αγορές. Η πτώση της λίρας, η διεύρυνση του ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, του δημοσιονομικού ελλείμματος αλλά και η σημαντική αύξηση του εξωτερικού χρέους, που είχε καταγραφεί πολύ πριν τις εκλογές, έχουν προκαλέσει μεγάλη ανησυχία στους επενδυτές, που εγκαταλείπουν σταδιακά την τουρκική οικονομία. Η μεγάλη εξάρτηση της τουρκικής οικονομίας από τους ξένους επενδυτές σε συνδυασμό με τις πολιτικές του Ερντογάν οδήγησαν αναπόφευκτα την Τουρκία σε ένα καταστροφικό οικονομικό αδιέξοδο.
Όπως υπογραμμίζει σε άρθρο του στο Politico ο Τούρκος αναλυτής Aykan Erdemir, πρώην βουλευτής και επικεφαλής του “Ιδρύματος για την Προάσπιση των Δημοκρατιών”, ενός think Tank που ειδικεύεται σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, οι αναδυόμενες αγορές όπως η Τουρκία γνώρισαν μεγάλη άνθηση, καθώς απέκτησαν πρόσβαση σε φτηνά κεφάλαια, και ιδιαίτερα ο ιδιωτικός τους τομέας.
Όμως αυτά κάποτε τελειώνουν και ο Ερντογάν, αν και έβλεπε την επικείμενη οικονομική κρίση, τα τελευταία δύο χρόνια αντί να επικεντρωθεί στις αναγκαίες οικονομικές μεταρρυθμίσεις, επέλεξε να χρησιμοποιήσει τις διευρυμένες εξουσίες του για να τιμωρήσει τους εχθρούς του και να συγκρουστεί με τους Δυτικούς πρώην συμμάχους του. Μάλιστα το τελευταίο διάστημα έχει επιδοθεί και στην “διπλωματία των ομήρων”. Περισσότερα από 50 άτομα, υπήκοοι δυτικών χωρών, έχουν φυλακιστεί με ανυπόστατες κατηγορίες για τρομοκρατία. Ο Ερντογάν επιδίωξε με αυτή την παρωχημένη τακτική να εξασφαλίσει παραχωρήσεις από χώρες της Δύσης με αντάλαγμα την απελεύθερωση των κρατουμένων. Πρόκειται για μια στρατηγική που έχει οδηγήσει σε διεθνή απομόνωση την Τουρκία, προκαλώντας και την χειρότερη κρίση με τις ΗΠΑ από το εμπάργκο του 1978.
Πρόκειται για έναν καταστροφικό φαύλο κύκλο για την Τουρκία. Όσο ο Ερντογάν απομονώνεται τόσο αυξάνει την επιθετική ρητορική του, και τόσο οι αντιδράσεις μεγαλώνουν και τα αντίποινα σοβαρεύουν. Και όσο οι διπλωματικές κρίσεις πληθαίνουν, τόσο ενισχύεται και η κρίση στην τουρκική οικονομία, η οποία είναι άμεσα εξαρτημένη από το ξένο κεφάλαιο. Κάθε κίνηση από την Άγκυρα φαίνεται πως οδηγεί σε νέα λάθη.
Ο Aykan Erdemir εκτιμά πως ενδεχομένως η Τουρκική οικονομία έχει φτάσει σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή. Υπενθυμίζει δε πως πρόκειται για μια κρίση αντίστοιχου μεγέθους με αυτή που έφερε τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην εξουσία το 2001. Ακόμη και αν ο Τούρκος πρόεδρος πραγματοποιούσε μια στροφή και πραγματοποιήσει φιλικό άνοιγμα προς την Ουάσινγκτον είναι πλέον αμφίβολο αν μπορεί να αντιστρέψει την κατάσταση, καθώς η ζημιά σε οικονομικό και διπλωματικό επίπεδο μοιάζει στην παρούσα φάση ανεπανόρθωτη. Εξάλλου και ο ίδιος φαίνεται, βάσει δηλώσεών του, πως δεν έχει καμία τέτοια πρόθεση.
Αντίθετα κάνει λόγο για εναλλακτικές, για “αναζήτηση νέων φίλων και συμμάχων”, προφανώς αναφερόμενος στη Ρωσία και την Κίνα. Η σημερινή κρίση αποτελεί το τελευταίο - και ενδεχομένως καταληκτικό – επεισόδιο της αλλοπρόσαλλης πολιτικής του Ερντογάν. Το αν θα καταφέρει να βρει την αναγκαία πλέον υποστήριξη από τις “εναλλακτικές” που επικαλείται σύντομα θα φανεί. Το σίγουρο είναι πως τέτοιες κινήσεις, ιδιαίτερα στον τομέα της οικονομίας, απαιτούν χρόνο, κάτι που η Τουρκία δεν διαθέτει αυτή τη στιγμή.

Πηγή: tvxs.gr

Οι Ελληνες της σφαγής της Σρεμπρένιτσα

Ιούλιος 1995, Σρεμπρένιτσα. Ο σερβοβοσνιακός στρατός υπό τον στρατηγό Ράτκο Μλάντιτς εισέρχεται στην κωμόπολη της Νότιας Βοσνίας και ύστερα από μικρή αντίσταση την καταλαμβάνει. Μαζί με τους Σέρβους μάχονται περίπου 12 έλληνες εθελοντές οι οποίοι, μετά την πτώση της Σρεμπρένιτσα, υψώνουν την ελληνική σημαία στην κατεστραμμένη από τις οβίδες ορθόδοξη εκκλησία της πόλης. «Υψωσαν την ελληνική σημαία μέσα στη Σρεμπρένιτσα» γράφουν εφημερίδες της εποχής. Εκτός από αυτούς όμως στην περιοχή δρουν και άλλοι Ελληνες, ενταγμένοι σε παραστρατιωτικές ομάδες. Λίγες ημέρες αργότερα αρχίζει να ξετυλίγεται το κουβάρι. Περίπου 7.800 άνδρες και έφηβοι βόσνιοι μουσουλμάνοι εκτελέστηκαν στην ευρύτερη περιοχή με συνοπτικές διαδικασίες. H σφαγή στη Σρεμπρένιτσα έριξε την κυβέρνηση της Ολλανδίας τον Απρίλιο του 2002, καθώς ο τότε πρωθυπουργός Βιμ Κοκ παραιτήθηκε μετά τη δημοσίευση έκθεσης η οποία αποδίδει στους ολλανδούς κυανόκρανους - υπεύθυνους για τη Σρεμπρένιτσα - μεγάλο μερίδιο της ευθύνης. Δέκα χρόνια μετά τη σφαγή, μόλις πριν από λίγες ημέρες η ελληνική κυβέρνηση παραδέχθηκε για πρώτη φορά διά στόματος του υπουργού Δικαιοσύνης κ. Αν. Παπαληγούρα, το «ενδεχόμενο να υπάρχουν πράγματι ευθύνες ελλήνων πολιτών για τις σφαγές αμάχων στη Σρεμπρένιτσα». Ο κ. Παπαληγούρας διέταξε εισαγγελική έρευνα, η οποία συνεχίζεται. Το θέμα ανεκίνησε ο ανεξάρτητος βουλευτής κ. A. Ανδριανόπουλος, παρουσιάζοντας στοιχεία από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Στη Βοσνία πάντως οι αρχές δεν έχουν σταματήσει να ανοίγουν ομαδικούς τάφους.
Στην πρώην Γιουγκοσλαβία οι παραστρατιωτικές ομάδες δεν έπαψαν να δρουν από το 1991 ως και τη λήξη του πολέμου στη Βοσνία. Σε αυτές είναι πλέον διαπιστωμένο και από τις ελληνικές αρχές ότι συμμετείχαν και Ελληνες. Την άκρη του νήματος ανακάλυψαν πρώτοι οι ελεγκτές του Σώματος Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος (ΣΔΟΕ) τον Οκτώβριο του 2003. Σε έφοδο που έκαναν σε σπίτι 36χρονου, αντί να ανακαλύψουν στοιχεία για τη διακίνηση αναβολικών, βρέθηκαν μπροστά στο μακάβριο θέαμα φωτογραφιών από εκτελέσεις αμάχων μουσουλμάνων στη Βοσνία. Από την έρευνα που ακολούθησε, προέκυψε ότι ο 36χρονος ήταν στρατολογητής εθελοντών, οι οποίοι θα πολεμούσαν στο πλευρό των σέρβων παραστρατιωτικών.
Ο άνδρας κατετάγη το 1995 στην Ελληνική Εθελοντική Φρουρά αλλά στη συνέχεια αποχώρησε, καθώς οι υπόλοιποι τον θεωρούσαν ακραίο. Ο 36χρονος, ο οποίος κατάγεται από τον Νομό Εβρου, είχε πολεμήσει για πρώτη φορά το 1993 μαζί με τον σέρβο μαφιόζο Ζέλικο Ραζνιάτοβιτς, γνωστό και ως «Αρκάν» (δολοφονήθηκε τον Ιανουάριο του 2000), ο οποίος ήταν επικεφαλής της παραστρατιωτικής ομάδας των «Τίγρεων». Σύμφωνα με πληροφορίες, ενδέχεται να έχει λάβει μέρος στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα. Οπως αποδείχθηκε, ο συγκεκριμένος άνδρας είναι επαγγελματίας μισθοφόρος ο οποίος πολέμησε και στον εμφύλιο του Ζαΐρ (σήμερα Δημοκρατία του Κονγκό), με τις δυνάμεις του Λοράν Καμπιλά. Ωστόσο, από τον Νοέμβριο του 2003 ουδεμία περαιτέρω πρόοδο φαίνεται να έχουν κάνει οι ελληνικές αρχές στο συγκεκριμένο ζήτημα.
Εκτός όμως από την ακραία αυτή περίπτωση, οι εθελοντές οι οποίοι πολέμησαν με τον βοσνιακό στρατό είναι γνωστοί στις ελληνικές αρχές. Στον σερβικό στρατό υπηρέτησαν συνολικά περίπου 100. H βάση τους ήταν στη Βλασένιτσα στην Κεντρική Βοσνία. Εκείνη την εποχή λειτουργούσαν στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη γραφεία στα οποία οι ενδιαφερόμενοι είχαν τη δυνατότητα να απευθυνθούν, προκειμένου να προωθηθούν στη συνέχεια στο Βελιγράδι και από εκεί να εξοπλισθούν και να πάνε στο μέτωπο.
Μάλιστα θεωρείται δεδομένο ότι άνδρες της Ελληνικής Εθελοντικής Φρουράς (ΕΕΦ) πολέμησαν στην Σρεμπρένιτσα. Μετά την πτώση της πόλης, οι εθελοντές Αντώνης Μήτκος (ο οποίος ήταν διοικητής της Φρουράς), ο Τρύφωνας Βασιλειάδης (υποδιοικητής), ο Σπύρος Τζανόπουλος και ο Ελληνορουμάνος Αννα Φρορίν είχαν φωτογραφηθεί με σέρβους αξιωματικούς στα ερείπια ορθόδοξης εκκλησίας. Σε άνδρες της ΕΕΦ είχαν απονεμηθεί από τον ίδιο τον ηγέτη των Σερβοβοσνίων Ράντοβαν Κάρατζιτς  τέσσερα μετάλλια με τη διάκριση του «Λευκού Αετού».
H ΕΕΦ είχε και απώλειες. Ως σήμερα, αγνοούνται και δύο άτομα που είχαν πολεμήσει από το 1993 ως και το 1995 για λογαριασμό της ΕΕΦ: ο Κώστας Καζόπουλος από το Βορινό Αριδαίας, ο οποίος εξαφανίστηκε το 1993, και ο Κυριάκος Κυριακίδης, ο οποίος χάθηκε τον Ιούνιο του 1995.
Ωστόσο, Ελληνες στη σφαγή της Σρεμπρένιτσα εμπλέκει και η ίδια ολλανδική έκθεση που έριξε την κυβέρνηση Κοκ. H έκθεση αναφέρει ότι «ένα τμήμα ελλήνων εθελοντών παρείχε υποστήριξη στον στρατηγό Μλάντιτς και ήταν μέρος του Σώματος Drina», το οποίο ουσιαστικά θεωρείται υπεύθυνο για τις μαζικές σφαγές. Αναφέρεται μάλιστα ότι ο ίδιος ο Μλάντιτς είχε ζητήσει να «αναρτηθεί η ελληνική σημαία για τους Ελληνες που πολέμησαν μαζί μας».
«Οι εθελοντές δεν συμμετείχαν σε έκτροπα»
«Εκτροπα έγιναν. Αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς. Δεν στρουθοκαμηλίζουμε» λέει για τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα μιλώντας στο «Βήμα» ο 33χρονος σήμερα κ. Γιώργος Μουρατίδης, ο οποίος πολέμησε στη Βοσνία από τον Νοέμβριο του 1994 ως και τον Ιούλιο του 1995, ως εθελοντής της Ελληνικής Εθελοντικής Φρουράς (ΕΕΦ). H ΕΕΦ είχε ενσωματωθεί στον σερβικό τακτικό στρατό και άνδρες της έχουν κατηγορηθεί για συμμετοχή στις σφαγές της Σρεμπρένιτσα. Ο ίδιος ωστόσο υποστηρίζει ότι οι Ελληνες δεν συμμετείχαν στις σφαγές. Οπως υποστηρίζει, «οι σφαγές δεν μπορεί να έγιναν από τον τακτικό στρατό. Τα αμιγώς στρατιωτικά σώματα δεν κινήθηκαν καθόλου. Υπήρχαν όμως άλλες περιφερειακές δυνάμεις, πολιτοφύλακες, μιλίτσια και άλλοι. H στρατιωτική και η πολιτική αστυνομία είχε αναλάβει τη φύλαξη δρόμων, τη συνοδεία αμάχων ή αιχμαλώτων. Ο τακτικός στρατός, υπό τις διαταγές του οποίου ήταν και οι έλληνες εθελοντές, δεν μπορεί να συμμετείχε σε έκτροπα. Εχω την αίσθηση ότι δεν μπορούσαν να συμμετάσχουν διότι ανήκαν σε κομμάτι του τακτικού στρατού, με συγκεκριμένες αρμοδιότητες».
Ισχυρίζεται επίσης ότι «Μια ελληνική φρουρά ανιχνευτών έλαβε μέρος στη μάχη της Σρεμπρένιτσα. Είχαν όλοι πολύ συγκεκριμένες αρμοδιότητες. Εγώ ο ίδιος δεν ήμουν εκεί, διότι είχα κατέβει στην Ελλάδα για να βοηθήσω στη διανομή ανθρωπιστικού υλικού, το οποίο σας διαβεβαιώνω ότι το «έτρωγε» η μαύρη αγορά του Βελιγραδίου. Ελάχιστα έφθαναν σε αυτούς που την είχαν ανάγκη δωρεάν». Σύμφωνα με τον κ. Μουρατίδη, μετά την καταστροφή της Κράινα και την διαφαινόμενη τότε τάση για ειρήνευση, η οποία οδήγησε στη συνθήκη του Ντέιτον, οι περισσότεροι εθελοντές επέστρεψαν στην Ελλάδα.
Απαντώντας σε ερώτηση για τις σχέσεις ελλήνων εθελοντών με την παραστρατιωτική ομάδα των «Τίγρεων» του Αρκάν, λέει με νόημα: «Μακριά από μας αυτά. Καμία σχέση με αυτούς δεν είχε κανένας από εμάς». Και προσθέτει: «Οντως μπορεί να έγιναν σφαγές. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι 800.000 Σέρβοι της Κράινα ξεριζώθηκαν με τη βοήθεια κυνηγών κεφαλών από όλη την Ευρώπη».
«Την εποχή που ήμουν εγώ στη Βοσνία, τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Υπήρχαν γραμμές, μέτωπα και συγκεκριμένοι στόχοι. Προτού πάω, η κατάσταση ήταν όντως πολύ άγρια. Στην αρχή, μας έλεγαν, θύμιζε Ρουάντα και την εμφύλια διαμάχη μεταξύ Χούτου και Τούτσι» λέει ο κ. Μουρατίδης. Οπως υποστηρίζει, ο αριθμός των ελλήνων εθελοντών κυμαινόταν από 8 ως 12. «Τότε ήμουν 22 ετών. Αμειβόμασταν όλοι με ένα ποσό που αντιστοιχεί σε περίπου 20 ευρώ τον μήνα σε σημερινές τιμές. Το πρώτο τρίμηνο ήμουν στο Σαράγεβο και το υπόλοιπο εξάμηνο στην Ανατολική Βοσνία, κυρίως όμως στη Βλασένιτσα, όπου βρίσκονταν όλοι οι Ελληνες».

Πηγή: Βήμα

Όταν ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι έφερε έναν... πόλεμο

της Αλέκα Ζουμή

«Κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν πως το ποδόσφαιρο είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως είναι κάτι πολύ σημαντικότερο από αυτό». Η περίφημη ρήση του Μπιλ Σάνκλι βρήκε το απόλυτο αντίκρισμα το 1969 όταν μια ποδοσφαιρική αναμέτρηση στάθηκε η αφορμή ώστε να ξεσπάσει πόλεμος ανάμεσα σε δύο χώρες.
Αναφερόμαστε στον Πόλεμο του Ποδοσφαίρου ή Πόλεμο των 100 ωρών ανάμεσα στην Ονδούρα και το Ελ Σαλβαδόρ, για την ακρίβεια, ανάμεσα στα δύο δικτατορικά καθεστώτα των συγκεκριμένων χωρών… Φυσικά, το ποδόσφαιρο ήταν η αφορμή ενώ η αιτία εντοπιζόταν στην μετανάστευση μεγάλου μέρους πληθυσμού από το μικρό σε έκταση και πυκνοκατοικημένο κρατίδιο του Ελ Σαλβαδόρ στην αραιοκατοικημένη Ονδούρα.
Οι Εθνικές ομάδες των δύο χωρών βρέθηκαν αντιμέτωπες στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1970 και συγκρούονταν σε διπλή αναμέτρηση με στόχο την πρόκριση στο Μουντιάλ. Το πρώτο παιχνίδι διεξήχθη στην πρωτεύουσα της Ονδούρας, Τεγκουσιγκάλπα, στις 8 Ιουνίου του 1969 και ενώ στην πόλη η κατάσταση ήταν τεταμένη με τις πολυήμερες απεργιακές κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών και ταραχές στους δρόμους. Οι γηπεδούχοι νίκησαν με 1-0 στις καθυστερήσεις, αποτέλεσμα που έφερε σοβαρά επεισόδια αλλά και την αυτοκτονία της 18χρονης Αμέλια Μπολάνιος από το Ελ Σαλβαδόρ, με τους συμπατριώτες της να ορκίζονται εκδίκηση στη μνήμη της. Το δεύτερο παιχνίδι, πραγματοποιήθηκε μία εβδομάδα αργότερα στις 15 Ιουνίου του 1969 στην πρωτεύουσα του Ελ Σαλβαδόρ, Σαν Σαλβαδόρ.
Όταν η αποστολή της Ονδούρας έφτασε στο αεροδρόμιο τους περίμενε ένα πανό το οποίο έγραφε: «Χαιρόμαστε πολύ που βρίσκεστε εδώ. Σύντομα θα μάθετε το γιατί!». Η πρώτη κίνηση ήταν να βάλουν φωτιά στο ξενοδοχείο που διέμενε η αποστολή των φιλοξενούμενων. Το ξενοδοχείο εκκενώθηκε και οι παίκτες μεταφέρθηκαν σε άλλο ξενοδοχείο, όμως δεν κατάφεραν να κλείσουν μάτι, αφού όλη τη νύχτα κάποιοι τραγουδούσαν κάτω από τα δωμάτια! Οι ποδοσφαιριστές της Ονδούρας, άυπνοι και ταλαιπωρημένοι, παραπατούσαν την επομένη στο γήπεδο και το Ελ Σαλβαδόρ πήρε άνετα τη νίκη με 3-0. Όταν επέστρεψαν στην Τεγκουσιγκάλπα και αφηγήθηκαν τις εμπειρίες τους, ξέσπασαν νέα επεισόδια εναντίον των μεταναστών από το Ελ Σαλβαδόρ.
Ακολούθησε αγώνας μπαράζ που πραγματοποιήθηκε στην Πόλη του Μεξικού στις 27 Ιουνίου του 1969. Το Ελ Σαλβαδόρ κέρδισε το αποφασιστικό τρίτο παιχνίδι με 3–2 στην παράταση, με τους αξιωματούχους της Ονδούρας να καταγγέλλουν δωροδοκία. Την ίδια ημέρα, το Ελ Σαλβαδόρ διέκοψε όλους τους διπλωματικούς δεσμούς με την Ονδούρα, δηλώνοντας ότι « η κυβέρνηση της Ονδούρας δεν έχει λάβει αποτελεσματικά μέτρα για την τιμωρία αυτών των εγκλημάτων που συνιστούν γενοκτονία ούτε έχει δώσει εγγυήσεις για αποζημίωση ή αποζημίωση για τις ζημίες που προκλήθηκαν στους πολίτες του Ελ Σαλβαδόρ ».
Τις επόμενες ημέρες υπήρξαν συνεχείς προκλήσεις εκατέρωθεν, μέχρι που το πρωί τις 14ης Ιουλίου 1969 η πολεμική αεροπορία του Ελ Σαλβαδόρ βομβάρδισε περιοχές της Ονδούρας και μέχρι το βράδυ της επομένης ημέρας είχε καταλάβει τη Νουέβα Οκοτεπέκε. Η Ονδούρα αντεπιτέθηκε και κατάφερε να απομακρύνει το στρατό των αντιπάλων. Ακολούθησαν διπλωματικές διαπραγματεύσεις και στις 18 Ιουλίου αποφασίστηκε η κατάπαυση του πυρός.
Η σύρραξη αυτή έμεινε στην ιστορία ως ο «πόλεμος του ποδοσφαίρου» (Football War) κατά τον οποίο σκοτώθηκαν περίπου 6.000 άνθρωποι ενώ περίπου 100.000 μετανάστες του Ελ Σαλβαδόρ αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ονδούρα.

Πηγή: Στο Κόκκινο 105,5

Η σφαγή συνεχίζεται...

Εν ψυχρώ δολοφονία Παλαιστίνιας εθελόντριας νοσοκόμας του Ερυθρού Σταυρού από ισραηλινούς στρατιώτες.
Η Ραζάν αλ-Ναζάρ ήταν μόνο 21 ετών. 
Κανένα άλλοθι ποια στους σφαγείς της Μέση Ανατολής. 

Συνείδηση; Ποια συνείδηση;

του Gideon Levy
Μετάφραση: Κώστας Ψιούρης

Πότε θα’ρθει η στιγμή που η μαζική σφαγή των Παλαιστινίων θα σημαίνει κάτι για τη δεξιά; Πότε θα’ρθει η στιγμή που η σφαγή πολιτών θα σοκάρει τουλάχιστον την κεντροδεξιά; Αν 60 δολοφονημένοι δεν τα καταφέρνουν, ίσως 600; Θα τους ταράξουν 6.000;
Πότε θα’ρθει η στιγμή που θα προκληθεί ένα ανθρώπινο συναίσθημα, έστω για μια στιγμή, για τους Παλαιστίνιους; Συμπάθεια; Σε ποια στιγμή κάποιος θα ζητήσει να σταματήσει, θα προτείνει συμπόνια, και δε θα του πουν ότι είναι εκκεντρικός ή ότι μισεί το Ισραήλ;
Πότε θα’ρθει η στιγμή που κάποιος θα παραδεχτεί ότι και ο σφαγέας έχει τελικά κάποια ευθύνη για τη σφαγή, κι όχι μόνο οι σφαγιασθέντες, που είναι φυσικά υπεύθυνοι για τη σφαγή τους;
Οι εξήντα νεκροί δεν είχαν σημασία για κανένα –οι 600 θα είχαν; Οι 6.000; Θα βρει και τότε το Ισραήλ προφάσεις και δικαιολογίες; Το φταίξιμο θα πέσει και τότε στους νεκρούς και σ’αυτούς που τους έστειλαν, και δε θ’ακουστεί ούτε μια λέξη κριτικής, παραδοχής, θλίψης, οίκτου, ή ενοχής;
Τη Δευτέρα, όταν ο αριθμός των νεκρών ανέβαινε ανησυχητικά, η Ιερουσαλήμ γιόρταζε για την πρεσβεία και το Τελ Αβίβ πανηγύριζε για τη Γιουροβίζιον, φαινόταν ότι αυτή η στιγμή δε θα’ρθει ποτέ. Ο Ισραηλινός εγκέφαλος έχει πλυθεί αμετάκλητα, η καρδιά έχει κλείσει για πάντα. Η ζωή ενός Παλαιστίνιου δεν θεωρείται ότι αξίζει κάτι πια.
Αν 60 αδέσποτα σκυλιά σκοτώνονταν μια μέρα από στρατιώτες του Ισραηλινού στρατού, σ’όλη τη χώρα θα ξεσπούσε κατακραυγή. Οι σφαγείς των σκυλιών θα περνούσαν από δίκη, το έθνος του Ισραήλ θα αφιέρωνε προσευχές στα θύματα, μια θρησκευτική τελετή θα γινόταν για τα σκυλιά που έσφαξε το Ισραήλ.
Τη νύχτα της σφαγής των Παλαιστινίων όμως, στη Σιών επικρατούσαν πανηγυρισμοί κι ενθουσιασμός: Έχουμε μια πρεσβεία και μια Γιουροβίζιον. Είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς μια πιο φρικτή έκλειψη της ηθικής. Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ένα αντίστροφο σενάριο: 60 Ισραηλινοί σκοτώνονται μέσα σε μια μέρα και πλήθη γιορτάζουν την πρεσβεία στη Ραμάλα και χαίρονται σε μια συναυλία στο Ελ Μπίρεχ για να πανηγυρίσουν τη νίκη στο Αραβικό “Ένα Αστέρι Γεννιέται” ενώ τηλεπαρουσιαστές και καλεσμένοι χασκογελάνε στις ζωντανές μεταδόσεις. Τι κτήνη που είναι οι Παλαιστίνιοι, τι τέρατα.
Μια μέρα πριν τη μαύρη Δευτέρα βρέθηκα να κάθομαι σε ένα στούντιο της τηλεόρασης δίπλα σε έναν δεξιό που χασκογελούσε. Δε χασκογελούσε απλώς, είχε σκάσει στα γέλια. Τον έκαναν να γελάει τόσο πολύ οι μαζικές δολοφονίες, και το βρήκε ακόμα πιο αστείο που κάποιος είχε μείνει άναυδος από αυτές. Η εφημερίδα Ισραέλ Χαγιόμ βγήκε με μια προσευχή ευχαριστίας στην πρώτη σελίδα για κάποιο άσχετο θέμα, αγνοώντας τη μαύρη ειρωνεία. Η Γεντιότ Αχρονότ δημοσίευσε μια εμβριθή συζήτηση για το κατά πόσο θα’πρεπε ή δε θα’πρεπενα εξολοθρευτούν τώρα οι ηγέτες της Χαμάς, ποιός είναι υπέρ των δολοφονιών και ποιος κατά. Φανταστείτε μια συζήτηση σε μια Παλαιστινιακή εφημερίδα: υπέρ ή κατά της δολοφονίας του Γκαντί Αϊζενκότ [αρχηγού των Ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων].
Η αλήθεια είναι ότι το Ισραήλ είναι καλά προετοιμασμένο να σφάξει εκατοντάδες και χιλιάδες, και να εξορίσει δεκάδες χιλιάδες. Τίποτα δε θα το σταματήσει. Είναι το τέλος της συνείδησης, η επίδειξη ηθικής έχει λάβει τέλος. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών το απέδειξαν περίτρανα. Ο δρόμος στρώθηκε, η υποδομή για τη φρίκη έχει στηθεί. Δεκάδες χρόνια πλύσης εγκεφάλου, δαιμονοποίησης, απανθρωποποίησης, απέφεραν καρπούς. Η συμμαχία ανάμεσα στους πολιτικούς και στα ΜΜΕ να αποκρύπτουν και να αρνούνται την πραγματικότητα έχει πετύχει. Το Ισραήλ έχει πάρει θέση για να τελέσει φρικαλεότητες. Κανείς δε θα σταθεί στο δρόμο του. Ούτε από τα μέσα ούτε από τα έξω. 
Εκτός από τα συνηθισμένα υποκριτικά λόγια, ο κόσμος της εποχής του Τραμπ δε θα κουνήσει ούτε το δαχτυλάκι του, ακόμα κι αν η Γάζα γίνει -Θεός φυλάξοι- Ρουάντα. Ακόμα και τότε οι παρατηρητές και οι αναλυτές θα απαγγείλουν ότι ο Ισραηλινός στρατός πέτυχε τους στόχους του, ότι ο Ισραηλινός στρατός επέδειξε αυτοσυγκράτηση, ότι είναι ο πιο ηθικός, και “τι θες δηλαδή να κάνει”;
Ο αρχηγός του επιτελείου ενόπλων δυνάμεων θα κηρυσσόταν ο άνδρας της χρονιάς, ο μετριοπαθής, ο καλός άνθρωπος, η αντιπολίτευση θα χειροκροτούσε στο τουίτερ. Στην πλατεία του χωριού η νίκη της “αριστερής” τραγουδίστριας θα γιορταζόταν, κανείς δε θα σκεφτόταν να ακυρώσει το πάρτι, ή τουλάχιστον να αφιερώσει μια στιγμή για τους νεκρούς.
Είμαστε ήδη εκεί. Αυτή η στιγμή έχει φτάσει. Η Ρουάντα φτάνει στη Γάζα και το Ισραήλ πανηγυρίζει. Δύο εκατομμύρια άνθρωποι έχουν ήδη φυλακιστεί, και η τύχη τους δεν έχει σημασία για κανέναν. Εικόνες εμφανίζονται περιστασιακά και φευγαλέα με παιδιά χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και γονείς χωρίς νερό, με ανάπηρους, με ανθρώπους χωρίς πόδια να δολοφονούνται, όλοι παιδιά προσφύγων της καταστροφής που ρίξαμε στα κεφάλια τους το 1948.
Τι σχέση έχουμε μεις; Η Χαμάς φταίει. Εξήντα άτομα σκοτώθηκαν μέσα σε μια μέρα, κι ούτε λίγη θλίψη δε φάνηκε στο Ισραήλ. Κι ούτε και πρόκειται από δω και πέρα.

Πηγή: Haaretz 

«Αυτοσυγκράτηση» και κυνισμός

του Παντελή Μπουκάλα

«​Αυτοσυγκράτηση»; Και μάλιστα «η μέγιστη δυνατή»; «Και από τις δύο πλευρές»; Για να το λέει επίσημα η Ευρωπαϊκή Ενωση, που δεν σύρθηκε ποτέ στο αμερικανικό άρμα, θα έχει τις πληροφορίες της. Θα μελέτησε προσεχτικά και τα φιλμ από τη Λωρίδα της Γάζας, όσα βγαίνουν στο δημοσιογραφικό φως και όσα προκύπτουν από μυστικές υπηρεσίες και δορυφόρους. Θ’ άκουσε και τις εξηγήσεις των Αμερικανών και των Ισραηλινών, ίσως και των Παλαιστινίων, για τους τύπους, και θ’ αποφάσισε. Τι; Μα ό,τι είχε αποφασίσει και σε προηγούμενες σφαγές αμάχων. Πως «χρειάζεται αυτοσυγκράτηση». Η «μέγιστη δυνατή και από τις δύο πλευρές».
Ζεις λοιπόν στη Λωρίδα της Γάζας. Δέκα χιλιόμετρα πλάτος, 41 μήκος. 1.900.000 ο πληθυσμός, 60% η ανεργία των νέων. Μια ανοιχτή φυλακή. Τα καλύτερα χωράφια απαγορεύεται να τα καλλιεργείς – είναι νεκρή ζώνη. Να ψαρεύεις πέρα από τα έξι μίλια (και πρακτικά πέρα από τα τρία), επίσης απαγορεύεται. Η ελευθερία μετακίνησης; Σχεδόν μηδενική. Εκατοντάδες σχολεία κατεστραμμένα από τις αεροπορικές επιδρομές. Οι περιορισμοί στα σύνορα με το Ισραήλ ισχύουν πια (τιμωρητικώς) και για τους αρρώστους: μόνο ένα στα δύο αιτήματα μετακίνησης σε νοσοκομείο του Ισραήλ γίνεται δεκτό. Το ηλεκτρικό, η ύδρευση, η αποχέτευση, σοβαρά τραυματισμένα. Λόγω του εμπάργκο, ένα εκατομμύριο εγκλωβισμένοι, οι μισοί δηλαδή, αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της πείνας. Μαζικό μπούλινγκ, πλην η Γιουροβίζιον και η «διεθνής κοινότης» ενδιαφέρονται για τα εξατομικευμένα. 
Μολαταύτα, χρειάζεται να «σε πληρώσει η Χαμάς», όπως αποφαίνονται Ισραηλινοί και Αμερικανοί, για να βγεις να διαμαρτυρηθείς. Χρειάζεται να είσαι «μίσθαρνο όργανο» για να ενώσεις τη φωνή σου με τη φωνή των δίχως πατρίδα συμπατριωτών σου. Να φωνάξεις τι; Ας πούμε ότι υπάρχουν ένα σωρό ψηφίσματα του ΟΗΕ που αναγνωρίζουν τα δίκαιά σου. Αλλά όχι. «Πρέπει να αυτοσυγκρατηθείς». Να μην οπλίσεις τη σφεντόνα σου, γιατί και μόνο που θυμίζεις την ιστορία του Δαβίδ και του Γολιάθ, αντεστραμμένη, είσαι ένας άθλιος σφετεριστής του ξένου θρύλου. Και να μη βάλεις φωτιά σε χάρτινους αετούς, γιατί αυτό το βαρύ όπλο απαγορεύεται από τη Συνθήκη της Γενεύης. Ενώ τα αυτόματα, τα πολυβόλα, τα χημικά και βέβαια τα ντρον δεν απαγορεύονται, καθότι ελαφρότατος οπλισμός. Ούτε οι βολές των ελεύθερων σκοπευτών εναντίον ανθρώπων που βρίσκονται πολύ μακριά από τους διαδηλωτές. Ούτε τα δακρυγόνα καταπάνω σε σκηνή πρώτων βοηθειών. Είναι άλλωστε «αυτοσυγκρατημένα».

Πηγή: Καθημερινή

Εθισμός στη βαρβαρότητα

του Σταμάτη Θεοδωρόπουλου

Έχουν περάσει μόλις 48 ώρες και η σφαγή 60 Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας έχει ήδη απομακρυνθεί από το επίκεντρο της ειδησεογραφίας.
Σε μια βδομάδα θα ανήκει απλώς στο μακρύ κατάλογο των φρικαλεοτήτων που έχουν συμβεί τα προηγούμενα 70 χρόνια στη Μέση Ανατολή.
Αυτός ο εθισμός στη φρίκη δεν είναι μια τυχαία διαδικασία. Σε μεγάλο βαθμό είναι μια σταθερά στην επικοινωνιακή διαχείριση των διεθνών συρράξεων.
Παλιά, μέχρι περίπου το Βιετνάμ, οι στρατιωτικές δυνάμεις που υλοποιούσαν βομβαρδισμούς ή επιθέσεις κατά αμάχων επιδίωκαν να απομακρύνουν τις κάμερες των φωτογράφων από τα σημεία των συγκρούσεων. Ήθελαν να το κρύψουν και συνήθως αποτύγχαναν. Δημοσιογράφοι και φωτογράφοι έγιναν διάσημοι και πήραν βραβεία χάρη στην δουλειά τους για να αποκαλύψουν στον κόσμο όσα κυβερνήσεις και στρατιωτικές ηγεσίες απέκρυπταν.
Από μια στιγμή και μετά, το παιχνίδι άλλαξε. Ο αρχικός Πόλεμος του Κόλπου το 1991 ήταν η πρώτη πολεμική αναμέτρηση σε απευθείας μετάδοση. Οι κάμερες έδειχναν καθαρά τους βομβαρδισμούς στη Βαγδάτη και μπορεί να μην έκαναν ζουμ στα ερείπια αλλά όλοι αντιλαμβάνονταν ότι υπήρχαν άνθρωποι, άμαχοι στο πεδίο ρίψης των βομβών.
Ακολούθησε η Γιουγκοσλαβία, ο δεύτερος Πόλεμος του Κόλπου, οι εικόνες από τη Ρουάντα, οι συνεχείς ειδήσεις από τα Κατεχόμενα, την Ιντιφάντα και τους νεκρούς και τραυματίες Παλαιστίνιους, οι θηριωδίες του ISIS και της Αλ Κάιντα όπως η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους αλλά και οι χωρίς αναστολές βομβαρδισμοί μέσα στις πόλεις από τους αντιπάλους των τζιχαντιστών, Αμερικανούς και Ρώσους.
Το 1968 η φωτογραφία από ένα κοριτσάκι καμένο από ναπάλμ άλλαξε την στάση της αμερικανικής κοινής γνώμης για το Βιετνάμ. Σήμερα αν είναι μόνον ένα δεν αποτελεί είδηση. Οι δεκάδες νεκροί τραβάνε την προσοχή για λίγες μέρες. Σύντομα θα χρειάζονται εκατοντάδες για το ίδιο προσωρινό αποτέλεσμα δημοσιότητας.
Αυτά όλα έχουν αναλυθεί από θεωρητικούς, συνδέονται και με τη «θεραπεία του Σοκ» και άλλες ιδεολογικές πρακτικές της ανθρωπιστικής και φωτισμένης Δύσης.
Η Παλαιστίνη ξεχωρίζει μέσα σε αυτή την απαρίθμηση γιατί έχει μια αντοχή, μια διαχρονικότητα που φέρνει δέος. Τα Κατεχόμενα εδάφη είναι κατεχόμενα εδώ και 51 χρόνια και όμως δεν έχουν σταματήσει να βράζουν. Αλλού σε τόσο διάστημα, μια ζωή, οι πληγές κλείνουν είτε με συμβιβασμό είτε με παραίτηση του ηττημένου. Στα Κατεχόμενα δεν παραιτείται κανείς. Δεν πρόκειται μόνον για τον μηχανισμό της Χαμάς, που προφανώς συμμετέχει στις τελευταίες συγκρούσεις.
Πριν 40 χρόνια ήταν η οργάνωση της PLO, πριν 20 χρόνια άλλες κινήσεις που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή. Αν η Χαμάς ηττηθεί πολιτικά (με τις ακραίες ισλαμιστικές της θέσεις) θα προκύψει μια άλλη οργάνωση να ηγηθεί των Παλαιστινίων.
Οι Παλαιστίνιοι δεν παραιτούνται αλλά ο υπόλοιπος κόσμος δεν ενδιαφέρεται.
Η απόφαση Τραμπ για μεταφορά της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ αποτελεί στήριξη της πιο σκληρής γραμμής στο Ισραήλ, αυτής που υπονομεύει την λύση των δυο κρατών. Η ΕΕ τηρεί ίσες αποστάσεις ακόμη και μπροστά στις σφαγές, εγκλωβισμένη όχι μόνον στις περιφερειακές ισορροπίες της αλλά και στην αδυναμία της στην Άμυνα και Εξωτερική πολιτική.
Οι Παλαιστίνιοι φωνάζουν στις διαδηλώσεις «δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη». Έχουν δίκιο, το έχει δείξει η ιστορία της περιοχής. Προφανώς υπάρχουν διαφορετικές απόψεις για το τι ακριβώς θα ήταν μια δίκαιη λύση στο Παλαιστινιακό ζήτημα. Υπάρχει και δεν το ξεχνάμε το δικαίωμα και του Ισραήλ να υπάρξει ως κράτος, το ζήτημα των περιουσιών των προσφύγων Παλαιστινίων, το πρόβλημα των εποίκων που αποσπούν καλλιεργήσιμη γη από τη λίγη που έχει απομείνει για τους Παλαιστίνιους στα κατεχόμενα.
Αλλά κανένα πολιτισμένο κράτος δεν μπορεί να ασκεί πολιτική πυροβολώντας παιδιά στο σωρό.
Το όριο αυτό θα έπρεπε να είναι απόλυτο.
Το ότι δεν είναι, το ότι η διεθνής κοινή γνώμη αποκτά σταδιακά εθισμό ακόμη και σε αυτό, σημαίνει ότι βυθιζόμαστε διαρκώς βαθύτερα στη βαρβαρότητα.

Πηγή: metasximatismos.gr

Μια προμελετημένη σφαγή

Τα δολοφονικά μυαλά γνωρίζουν πως ο θάνατος ενός ανυπεράσπιστου κι αθώου πολίτη προκαλεί περισσότερη κατακραυγή από την εκτέλεση ενός «τρομοκράτη». Κι αυτό το ξέρουν καλά οι Ισραηλινοί, οι οποίοι εδώ και δεκαετίες έχουν καταδικάσει έναν ηρωικό λαό σε αργό και βασανιστικό θάνατο.
Παρ’ όλο που έχουν τις πλάτες των Αμερικανών και την συνένοχη σιωπή της Δύσης, οι Ισραηλινοί τα χουν βρει σκούρα με την αντίσταση των Παλαιστινίων. Ένας λαός αποκομμένος, εξουθενωμένος κι άοπλος (εκτός κι αν θεωρούνται οι σφεντόνες κι οι χαρταετοί θανάσιμα όπλα) αγωνίζεται με πάθος δεκαετίες τώρα για τη γη και τη ζωή που του έχουν κλέψει.
Μέχρι σήμερα το κράτος του Ισραήλ κατάφερε με τακτικούς κι ανελέητους βομβαρδισμούς να κρατήσει σε αδράνεια τον παλαιστινιακό λαό. Η Λωρίδα της Γάζας μπορεί να θεωρείται η μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή του κόσμου αλλά δεν έπαψε ποτέ να είναι ένα ενοχλητικό αγκάθι για τους βάρβαρους κατακτητές. Τώρα όμως που οι εξελίξεις τρέχουν και τα μέτωπα με το Ιράν γίνονται όλο και πιο επικίνδυνα, οι Ισραηλινοί πήραν την απόφαση να λύσουν μια για πάντα αυτό το ζήτημα. 
Ξέρουν όμως πως δεν μπορούν να εξοντώσουν έναν λαό άοπλο. Γι’ αυτό το λόγο αναζητούν κάποιο άλλοθι που θα αναγκάσει τον παλαιστινιακό λαό να στραφεί στα όπλα. Η προεκλογική υπόσχεση του Αμερικανού πρόεδρου να μεταφερθεί η αμερικανική πρεσβεία στην Ιερουσαλήμ ήταν η πρώτη αφορμή. Οι καθημερινές εκτελέσεις άοπλων διαδηλωτών εντός παλαιστινιακού εδάφους που ξεκίνησαν από τις 30 Μαρτίου είναι η δεύτερη αφορμή. Τώρα ήρθε να προστεθεί η ξεδιάντροπη δολοφονία παιδιών είτε με σφαίρες (8 παιδιά κάτω των 16 χρονών) είτε με χημικά (ένα βρέφος 8 μηνών). Κι όσο ο καιρός θα περνάει, οι Ισραηλινοί θα οδηγηθούν σε ακόμη πιο αποτρόπαιες πράξεις για να πετύχουν όσο πιο σύντομα γίνεται το σκοπό τους. Γι’ αυτό το λόγο απαισιοδοξώ και φοβάμαι πως θα γίνουμε βουβοί μάρτυρες ακόμη περισσοτέρων φρικαλεοτήτων.
Οι εξελίξεις τρέχουν και το Ισραήλ βιάζεται να αλλάξει τα σύνορα της Μέσης Ανατολής εις βάρος του Ιράν. Κι όπως ξέρουμε, κάθε αλλαγή στους χάρτες συνοδεύεται με λουτρά αίματος.

Πρώτη δημοσίευση: aplotaria.gr

Παλαιστίνη: Ένα έγκλημα δίχως τελειωμό και δίχως τιμωρία

Θάνατος χωρίς τέλος σήμερα 14 Μάη από το πρωί στα παλαιστινιακά εδάφη. 70 χρόνια από την Νάκμπα (την «καταστροφή» όπως την ονόμασε ο παλαιστινιακός λαός), οι ισραηλινές δυνάμεις κατοχής δολοφονούν χωρίς έλεος Παλαιστινίους διαδηλωτές, εφήβους, ανάπηρους, παιδιά. Είναι μια «υπέροχη ημέρα» τουίταρε ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Νετανιάχου, θεωρητικώς αναφερόμενος στα εγκαίνια της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ παρουσία της προεδρικής κόρης Ιβάνκα Τραμπ, και αφήνοντας άφωνους τους κυνικότερους των κυνικών.
Εδώ και εβδομάδες στην πραγματικότητα, το αίτημα της επιστροφής, η καμπάνια Great Return March, αποτέλεσε σπίθα για περαιτέρω κλιμάκωση του παλαιστινιακού αγώνα για μια ελεύθερη πατρίδα και για μια ζωή με αξιοπρέπεια, μέσα από κινητοποιήσεις τουλάχιστον κάθε Παρασκευή, αλλά και πιο έκτακτα. Σήμερα, τα εγκαίνια της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ, κίνηση που de facto αναγνωρίζει την πόλη ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, ένα πάγιο ισραηλινό αίτημα που παραβιάζει όλες τις σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ και κάθε έννοια του όποιου «διεθνούς δικαίου», είναι η κορύφωση της πιο προκλητικής κίνησης όλων των τελευταίων χρόνων από την πλευρά της ευρωατλαντικής συμμαχίας. Για τους Παλαιστινίους είναι άλλη μια πληγή που μετατρέπεται σε αιτία αγώνα, και για τον ισραηλινό στρατό κατοχής άλλη μια αφορμή για τη σφαγή ενός λαού. Τον στρατό των εκλεκτών «συμμάχων» της ελληνικής κυβέρνησης.
Θυμίζουμε ότι ο Αμερικανός πρόεδρος, Τραμπ, με διάγγελμά του τον περασμένο Δεκέμβριο αναγνώρισε επισήμως την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ και ανακοίνωσε τη μεταφορά της πρεσβείας των ΗΠΑ εκεί από το Τελ Αβίβ. Η απροκάλυπτα και ωμά επιθετική αυτή διπλωματική ενέργεια δεν έχει (ακόμη τουλάχιστον) γίνει αποδεκτή από αρκετές σύμμαχες χώρες τόσο του Ισραήλ όσο και των ΗΠΑ. Αφού δυνάμεις, όπως αυτές της ΕΕ για παράδειγμα, αν και δεν κόπτονται καθόλου για την τύχη του παλαιστινιακού λαού όπως έχουν αποδείξει πολλάκις επί δεκαετίες, πιθανόν δεν είχαν σχεδιάσει ούτε είναι έτοιμες ακόμη να διαχειριστούν μια τέτοια κλιμάκωση όπως αυτή που διαφαίνεται από τέτοιες κινήσεις. Είμαι μια κλιμάκωση που φαίνεται να κουμπώνει περισσότερο στους αμερικανοϊσραηλινούς σχεδιασμούς που μετά την σχετική αποτυχία – δυστοκία στη Συρία επιχειρούν όπως φαίνεται με ασύμμετρο τρόπο να δημιουργήσουν αναταράξεις σε όλη πραγματικά την περιοχή της Μέσης Ανατολής δείχνοντας όλο και πιο συχνά προς τον στόχο της Τεχεράνης. Στις ελλληνοϊσραηλινές σχέσεις βέβαια και στα πλαίσια του άξονα Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ το κλίμα είναι λαμπρό την ίδια στιγμη. Τα ελληνικά χαμόγελα και οι αβρότητες περισσεύουν ενώ χαρακτηειστική είναι και η δήλωση του Νετανιάχου προχθές μετά τη συνάντησή του με τον Αλέξη Τσίπρα στην Κύπρο: «Χτίζουμε μια εξαιρετική συμμαχία».
Δεκάδες νεκροί σε μια μέρα μόνο στην Παλαιστίνη λοιπόν. Και είναι σχεδόν σαν να έχουμε εξοικειωθεί πλήρως με τέτοιες ειδήσεις. Οι πρώτες αναφορές μιλούσαν για 8 νεκρούς, γρήγορα ανέβηκε ο αριθμός σε πάνω από 20 και ποιος ξέρει που θα σταματήσει ο αριθμός, οι τελευταίες και ενώ γραφόταν αυτό το άρθρο, μιλούσαν για 31 νεκρούς και πάνω από 1.000 τραυματίες. Δυο μέρες μετά το χαζοχαρούμενο event της γιουροβίζιον, όπου η ισραηλινή νικήτρια (παράλληλα με την προσπάθειά να εμφανιστεί ότι ταυτίζεται / ακουμπάει σε πλευρές του ευρύτερου φεμινιστικού κινήματος με το τραγούδι της) δεν δίστασε να δηλώσει «αγαπώ την πατρίδα μου, σας περιμένουμε στην Ιερουσαλήμ» παραπέμποντας επίσης στην αλαζονική προσπάθεια επιβολής της ιστορικής πόλης ως μιας πόλης μόνο εβραϊκής και ετσιθελικά πρωτεύουσας μάλιστα του Ισραήλ…. Η ισραηλινή νικήτρια που περήφανα ανάρτησε φωτογραφίες της από την εθελοντική της συμμετοχή στις μονάδες παρακολούθησης του ισραηλινού στρατού εκτός της υποχρεωτικής της θητείας, την οποία υπηρέτησε προφανώς με μπόλικο ζήλο.
Όμως τα φώτα έσβησαν, τα ηχεία και οι ενισχυτές σίγησαν. Και τα όπλα του ισραηλινού στρατού έπιασαν δουλειά. Οι αναφορές ανατριχιαστικές από το πρωί: Συλλήψεις και μέσα στην Ιερουσαλήμ, δακρυγόνα και χτυπήματα στο ψαχνό σε όλη την έκταση του φράχτη με τη Γάζα. Κι όλα αυτά -όχι τυχαία- τις μέρες που συμπληρώνονται 70 χρόνια από την αρχή του δράματος. 70 χρόνια από τη Νάκμπα! 70 χρόνια από τότε που με απόφαση της τότε Κοινωνίας των Εθνών ιδρυόταν το ανεξάρτητο κράτος του Ισραήλ σε γη όπου ζούσαν κατά πλειοψηφία Παλαιστίνιοι και οι άραβες γείτονες με τα τότε βασιλικά τους καθεστώτα (κυρίως Αίγυπτος και Ιορδανία τότε οι οποίες κατείχαν μετά από τις διευθετήσεις με τους αποχωρούντες αποικιοκράτες Άγγλους τη Λωρίδα της Γάζας η πρώτη και τη Δυτική Όχθη και την ανατολική Ιερουσαλήμ η δεύτερη) αρνούνταν την ίδρυση παράλληλα ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους αποβλέποντας στη διατήρηση του ελέγχου τους επί της παλαιστινιακής γης. Την ίδρυση του Ισραήλ ακολουθούν μαζικές μεταναστεύσεις Εβραίων στην Παλαιστίνη και η προσάρτηση παλαιστινιακής γης δια της στρατιωτικής και παραστρατιωτικής οδού (μην ξεχνάμε τις «δάφνες» του αποθανόντα Αριέλ Σαρόν από την περίοδο εκείνη λόγω των «εκκαθαριστικών» του επιτευγμάτων). Το 1948, περίπου ο μισός τότε πληθυσμός των Παλαιστίνιων, περίπου 800.000, παίρνει το δρόμο της προσφυγιάς και θα ακολουθεί από το δεύτερο κύμα προσφυγιάς το 1967, μετά τον πόλεμο των 6 ημερών, οπότε το Ισραήλ κατέλαβε και τα εδάφη που έλεγχαν Ιορδανία και Αίγυπτος φθάνοντας σχεδόν μέχρι τη χερσόνησο του Σινά.
Όλες αυτές τις δεκαετίες, η πλειοψηφία των αραβικών ηγεσιών εξέφραζε συμπαράσταση στους Παλαιστινίους και οργή για την ισραηλινή κατοχή, κάνοντας επί του πρακτέου, με ελάχιστες εξαιρέσεις, σχεδόν τίποτε. Πολλές φορές ούτε καν τα χρήματα που ανακοινώνονταν ως βοήθεια δεν έφταναν στα παλαιστινιακά εδάφη. Σήμερα, δεν υπάρχουν καν καταδίκες από όλους, καθώς οι πετρελαιομοναρχίες με αιχμή τη Σ. Αραβία τα «έχουν βρει» με τον αμερικανο-ισραηλινό άξονα. 
Έκτοτε, το Ισραήλ έχει μετατραπεί σε μία από τις μακροβιότερες, αν όχι η μακροβιότερη, κατοχική δύναμη στον πλανήτη καθώς διαρκώς δια της βίας, της τρομοκρατίας, των δολοφονιών, της εξαθλίωσης και του εξευτελισμού, δημιουργεί δεδομένα στο έδαφος και προκαταλαμβάνει εξελίξεις, «τρώγοντας» βήμα βήμα ό,τι απέμεινε από την παλαιστινιακή γη το 1948 και το 1967 με την πασίγνωστη μέθοδο των εποικισμών που έχουν καταντήσει αδιάβατα τα παλαιστινιακά εδάφη. Ακόμη όμως και στη Γάζα, από όπου αποχώρησε ο κατοχικός στρατός το 2005, πρακτικά είναι πάντα εκεί αφού ουσιαστικά την μετέτρεψε σε μια τεράστια φυλακή για 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους, που δεν μπορούν ούτε νερό, ούτε ρεύμα, ούτε στοιχειώδη ιατρική περίθαλψη και τρόφιμα να έχουν αν το Ισραήλ δεν το επιτρέψει και δεν ανοίξει τις ελάχιστες εισόδους – εξόδους της φυλακής..
Απέναντι σε όλα αυτά, η …«διεθνής κοινότητα», πιο προκλητικά από ποτέ σήμερα, δεν ψελλίζει ούτε καν μια λέξη καταδίκης. Οι ισραηλινές κυβερνήσεις δολοφονούν ατιμωρητί όποιον θέλουν και όπου θέλουν (να θυμηθούμε τις επιδρομές στη Συρία) και κανείς δεν μιλά. Παραβιάζουν προκλητικά και χυδαία αποφάσεις του ΟΗΕ, κάθε διεθνούς οργανισμού και εκβιάζουν απροκάλυπτα τη…«διεθνή κοινότητα» και δεν κουνιέται φύλλο. Εκτελούν εν ψυχρώ αμάχους, γυναίκες, μανάδες, παιδιά, δημοσιογράφους, ξένους φιλειρηνιστές, και «δεν ανοίγει ρουθούνι». Φυλακίζουν επί χρόνια χωρίς απαγγελία κατηγοριών, ακόμη και ανηλίκους, και δεν «ενοχλείται κανείς». Αντίθετα όποιος τολμήσει να καταγγείλει την ισραηλινή κατοχική πολιτική χαρακτηρίζεται αυτομάτως «αντισημίτης» ακόμη και αν εβραίος (ίσως ο Τσόμσκι να είναι το γνωστότερο παράδειγμα).
Οι σημερινοί νεκροί προστίθενται σε δεκάδες άλλους μόνο τον τελευταίο ένα μήνα και χιλιάδες τραυματίες. Και μόνο όσον αφορά τις πορείες του παλαιστινιακού λαού ενάντια στον φράχτη, την καμπάνια της Μεγάλης Επιστροφής. Η καινούρια «ιστορία με δράκους» του Ισραήλ βέβαια λέει ότι το Ιράν χρηματοδοτεί την καμπάνια (δηλώσεις από την Shin Bet, την υπηρεσία εσωτερικής ασφάλειας). Όμως όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες, όπως φαίνεται στα τόσα χρόνια ιστορίας και αγώνων, την καμπάνια την τωρινή και τη θυσία τη διαχρονική, αν κάτι τα κινητοποιεί είναι, στην πραγματικότητα, η ίδια η αδικία και η καταπίεση ενός ολόκληρου λαού. Είναι η θέλησή του για δικαιοσύνη και ελευθερία. Είναι ο μοναδικός δρόμος για την αξιοπρέπειά του.
Γι αυτό η Παλαιστίνη είναι «πιο πατρίδα από τις άλλες πατρίδες» ή καλύτερα μια πατρίδα που την αγαπούν άνθρωποι από όλον τον κόσμο. Γιατί οι εξεγερμένοι και οι καταπιεσμένοι, οι άνθρωποι της δουλειάς, των μικρών και μεγάλων καθημερινών δυσκολιών βλέπουν στον αγώνα των παιδιών τη Παλαιστίνης για ελευθερία και τον δικό τους αγώνα. Βλέπουν ίσως λίγη από την έμπνευση και το κουράγιο που τους λείπει. Όπως έλεγε η Rafeef Ziadah, οι Παλαιστίνιοι, δείχνουν πώς να ζούμε και να αγωνιζόμαστε:
«Διδάσκουμε ζωή. Εμείς, οι Παλαιστίνιοι, διδάσκουμε ζωή όταν αυτοί έχουν καταλάβει και τον τελευταίο ουρανό. Διδάσκουμε ζωή, αφού μετά τον τελευταίο ουρανό, έχτισαν τους εποικισμούς τους και τα τείχη του Απαρτχάιντ. Διδάσκουμε ζωή. Εμείς, οι Παλαιστίνιοι, ξυπνάμε κάθε πρωί για να διδάξουμε όλο τον υπόλοιπο κόσμο ζωή.» 

*Στην Αθήνα διοργανώνεται από την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό, αύριο Τρίτη 14/5, μεγάλη πορεία για τα 70 χρόνια από τη Νάκμπα. Η πορεία θα κατευθυνθεί προς την Αμερικάνικη και την Ισραηλινή Πρεσβεία από το Μέγαρο Μουσικής με προσυγκέντρωση στις 18:00

Πηγή: Το Περιοδικό

Μια σφαγή που κανείς δε σταματάει...

Εβδομήντα χρόνια μετά την Μεγάλη Έξοδο των Παλαιστινίων από τα εδάφη τους, ο Αμερικανός πρόεδρος αποφάσισε να το γιορτάσει αναγνωρίζοντας την Ιερουσαλήμ ως επίσημη πρωτεύουσα του Ισραήλ. Όταν εφάρμοσε κι αυτήν την προεκλογική του υπόσχεση, μία παγκόσμια ανησυχία προστέθηκε στην ήδη τεταμένη κατάσταση της Μέσης Ανατολής.
Οι Παλαιστίνιοι ζουν από το 1947 σε ένα κράτος-φυλακή ξεχασμένο από την Δύση και παρατημένο από τις υπόλοιπες αραβικές χώρες. Δεκαετίες διεκδικεί την χαμένη του πατρίδα αντιμετωπίζοντας έναν ισχυρό εχθρό που εφαρμόζει τακτικές παρόμοιες μ' αυτές των Ευρωπαίων στην Αφρική και των Γερμανών ναζί στις κοινωνικές, πολιτικές, εθνικές και θρησκευτικές ομάδες που είχαν στοχοποιήσει.
Από τις 30 Μαρτίου που είναι η Μέρα της Γης για τους Παλαιστίνιους, έχει ξεκινήσει ένα νέο λουτρό αίματος για το οποίο αποσιωπάται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Ενώ οι Παλαιστίνιοι συγκεντρώνονται για να αποδώσουν τιμή σε όσους έχασαν τη ζωή τους διεκδικώντας τα εδάφη τους και τα σπίτια τους, Ισραηλινοί ελεύθεροι σκοπευτές δολοφονούν ανεξέλεγκτα ανθρώπους κάθε ηλικίας, ενώ τα θύματα βρίσκεται μέσα σε παλαιστινιακό έδαφος. Από εκείνη τη μέρα έχουν δολοφονηθεί 47 άνθρωποι.
Σήμερα που γίνονται τα εγκαίνια της νέας αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ, μετράμε ήδη 41 νεκρούς και 900 τραυματίες...
Η σφαγή των Παλαιστινίων είναι η ντροπή της σύγχρονης ιστορίας μας με τη συνενοχή των σιωπηλών δυτικών χωρών.

Στις 9 Μάη του 1945 συντρίβεται ο αγκυλωτός του ναζισμού

του Νίκου Μπογιόπουλου

«Ο φασισμός είναι μια ιστορική φάση όπου μπήκε τώρα ο καπιταλισμός, κι έτσι είναι κάτι το καινούργιο και παλιό μαζί. Ο καπιταλισμός στις φασιστικές χώρες υπάρχει πια μονάχα σαν φασισμός κι ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός».

Μπ.Μπρεχτ

Ήταν 9 Μάη 1945 όταν η Ιστορία σφραγίστηκε από το κόκκινο του αίματος. Από το χρώμα του δίκιου και της αλήθειας. Από το κόκκινο της σημαίας με το σφυροδρέπανο.
Με αυτό το «μελάνι» γράφτηκε η Ιστορία στην αναμέτρηση του ανθρώπου με το τέρας και με το έγκλημα. Με την απανθρωπιά και την κτηνωδία.
Ήταν η ημέρα που η σημαία που ήδη κυμάτιζε στο Ράιχσταγκ, η σημαία του στρατού των εργατών, των αγροτών, των κολασμένων της γης, επέφερε το οριστικό πλήγμα στο φίδι του ναζισμού.
Ήδη, μια μέρα πριν ενώπιον του στρατάρχη Γκιόργκι Κονσταντίνοβιτς Ζούκοφ, η ναζιστική Γερμανία υπέγραφε την άνευ όρων συνθηκολόγησή της.
Η νίκη του Ανθρώπου εναντίον του φασισμού, η Αντιφασιστική Νίκη των Λαών ήταν γεγονός.
Αυτό το πανανθρώπινο επίτευγμα σφραγίστηκε με το ίδιο εκείνο κόκκινο χρώμα που δέσποζε στα οδοφράγματα της Παρισινής Κομμούνας. Με το χρώμα το βγαλμένο από το ηφαίστειο της ελπίδας που εξερράγη τον Οκτώβρη του 1917 στην Πετρούπολη.
Σε αυτή η Νίκη - σταθμό, που κατορθώθηκε με τις ανείπωτες θυσίες εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, χωρίς προηγούμενο υπήρξε η συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης και του Κόκκινου Στρατού.

• Σ’ ένα μέτωπο, το μήκος του οποίου κυμαινόταν από 3.000 έως 6.200 χιλιόμετρα, ο Κόκκινος Στρατός έδωσε ενάντια στον ναζισμό αδιάλειπτα μάχες για 1.418 μερόνυχτα. 
• Κάθε λεπτό του πολέμου, η Σοβιετική Ένωση θρηνούσε κατά μέσο όρο 9 νεκρούς. Κάθε ώρα 507 νεκρούς. Κάθε μέρα 1.400 νεκρούς. 
• Σε έναν πόλεμο που η Βρετανία θρήνησε 375.000 νεκρούς και οι ΗΠΑ περίπου 400.000, η ΕΣΣΔ προσέφερε πάνω από 20 εκατομμύρια παιδιά της. 
• Πάνω από 10 εκατομμύρια οι ανάπηροι και οι τραυματίες με τον ανθό του σοβιετικού λαού να φράζει με τα στήθια του το Στάλινγκραντ, το Λένινγκραντ, τη Μόσχα, το Κουρσκ, τη Σεβαστούπολη. 
• Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος στοίχισε στην ΕΣΣΔ σε υλικές ζημιές το κολοσσιαίο ποσό των 485 δισεκατομμυρίων δολαρίων, μεγαλύτερο απ’ αυτό που κατέβαλαν ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία μαζί. 
• Πάνω από 1.700 πόλεις, πάνω από 70.000 χωριά, πάνω από 30.000 βιομηχανικές επιχειρήσεις, πάνω από 100.000 συνεταιριστικές μονάδες, αμέτρητες χιλιάδες νοσοκομεία, σχολεία, βιβλιοθήκες έγιναν στάχτη στο έδαφος της ΕΣΣΔ από τους ναζί. 

Έτσι γράφτηκε η Ιστορία μέχρι τις 9 Μάη. Αυτά πρόσφεραν οι κομμουνιστές στον πόλεμο κατά του φασισμού. Αυτή είναι η «σχέση» του σοσιαλισμού και των κομμουνιστών με το φασισμό: «Σχέσεις» που το έχουμε τονίσει και θα το επαναλάβουμε: Τις χωρίζει αίμα! Το περισσότερο αίμα που χύθηκε ποτέ στην ανθρωπότητα!

Η Ιστορία γράφτηκε:

Την πιο σκληρή, την πιο ανιδιοτελή, την πιο καθοριστική μάχη για τη νίκη κατά του φασισμού την έδωσε στην ανθρωπότητα το πρώτο εργατικό κράτος στην Ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού. Παρόντες, πρωτομάρτυρες και πρωταγωνιστές αυτού του αγώνα ήταν οι κομμουνιστές. Παντού. Και στην Ελλάδα. Είναι εδώ, στην πατρίδα μας, που η 9η Μάιου:

• Είναι μια Μέρα που περνάει μέσα από την αθάνατη ψυχή των 200 της Καισαριανής, της Ηλέκτρας, του Μπελογιάννη, του Πλουμπίδη, του Χαρίλαου, του Αρη, του αντάρτη που έστειλε περήφανο χαιρετισμό από τον Γοργοπόταμο στην Αλαμάνα. 
• Είναι η Μέρα που η Κοκκινιά και η Καλογρέζα, η Βιάννος και ο Χορτιάτης γίνονται ένα με το Μανιάκι και το Μεσσολόγγι. 
• Είναι η Μέρα που οι Αρματολοί και οι Κλέφτες στήνουν χορό με τους μαχητές του ΕΛΑΣ, με τους αδούλωτους της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης της δεκαετίας του ‘40. 
• Είναι η Μέρα που η Γκουέρνικα και το Δίστομο, τα Καλάβρυτα και η Ακροναυπλία, η Μακρόνησος, το Στάλινγκραντ και η Αθήνα του Μεγάλου Δεκέμβρη, γίνονται τραγούδι στα χείλη του Ρίτσου και του Μπρεχτ, του Νερούδα και του Λειβαδίτη, του Μίκη και του Σοστακόβιτς, γίνονται κραυγή στα χέρια του Πικάσο και του Φαρσακίδη. 

Όταν ο στρατιώτης του Κόκκινου Στρατού κάρφωνε τη σημαία της Επανάστασης στην καρδιά του ναζισμού, στο Ράιχσταγκ, σφράγιζε για πάντα και με τον πιο αντιπροσωπευτικό τρόπο την Ιστορία.
Αυτή την αλήθεια δεν θα καταφέρουν ποτέ να τη «σβήσουν» από την Ιστορία εκείνοι που βουτάνε την «πένα» τους στην «κοιλιά» του Γκαίμπελς για να ξαναγράψουν και να ξεγράψουν την Ιστορία. 
Για τους «δεξιούς» και τους «αριστερούς», για τους φιλελεύθερους και τους σοσιαλδημοκράτες υπηρέτες των «Κρουπ» και των «Ροκφέλερ», για τους «δημοκράτες» της άθλιας θεωρίας των «δυο άκρων» που με όχημα την ΕΕ προσπαθούν να συσχετίσουν (!) το ναζισμό και το φασισμό με τον κομμουνισμό, η ιστορική αλήθεια είναι αμείλικτη.
Απέναντι στη φρίκη του ολοκαυτώματος, στην απανθρωπιά του ρατσισμού, στο ναζιστικό εσμό που γεννιέται και εκτρέφεται στα ταξικά χαμαιτυπεία των μονοπωλίων, θα υπάρχει αυτή η ημερομηνία, θα υπάρχει αυτή η φωτογραφία – παράσημο της Ανθρωπότητας στον αγώνα ενάντια στην κτηνωδία, που θα θυμίζει στους αιώνες:

Οι κομμουνιστές δεν συνθηκολόγησαν ποτέ με τα φίδια.

Η 9η Μάη 1945 είναι η ημερομηνία που – όσο υπάρχουν άνθρωποι - θα αποτελεί την διαρκή υπόμνηση:
Οι κουκουλοφόροι του δοσιλογισμού, οι «κράτα Ρόμελ» του μαυραγοριτισμού, οι «Χίτες» του χτες και οι εγκληματικές συμμορίες του σήμερα, ο υπόκοσμος, οι ταγματασφαλίτες, οι Μεταξάδες και οι Ρουφογάληδες του συστήματος που γέννησε το ναζισμό, θα επιστρέφουν πάντα εκεί που ανήκουν οι «Καιάδες»: Στα καταγώγια των (…αρίων) υπανθρώπων.
Η 9η Μάη 1945 είναι το φωτεινό ορόσημο μιας Ιστορίας που γράφεται κάθε μέρα. Που γράφεται χωρίς «ρεαλιστικές» υποχωρήσεις. Χωρίς απαράδεκτους συμβιβασμούς. Χωρίς υπόκλιση στις αυταπάτες. Χωρίς «διαπραγματεύσεις» και «επαναδιαπραγματεύσεις» με όσους επωάζουν τα φίδια στον κόρφο τους.
Η 9η Μάη μεταφέρει το - παρά ποτέ - επίκαιρο μήνυμα:
«Ο Φασισμός δεν έρχεται απ’ το μέλλον, καινούριο κάτι τάχα να μας φέρει/ τι κρύβει μες στα δόντια του το ξέρω, καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι/ 
Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν και χάνονται βαθιά στα περασμένα/ οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν, μα όχι και το μίσος του για σένα/ 
Ο Φασισμός δεν έρχεται από μέρος που λούζεται στον ήλιο και στ’ αγέρι/ το κουρασμένο βήμα του το ξέρω και την περίσσια νιότη μας την ξέρει. 
Μα πάλι θε’ ν’ απλώσει σαν χολέρα, πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου 
και δίπλα σου θα φτάσει κάποια μέρα, αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου/ 
Τον Φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον! Δε θα πεθάνει μόνος· τσάκισέ τον»! (Φώντας Λάδης)

Πηγή: Ημεροδρόμος

Οι νέοι "κανόνες του παιχνιδιού" στη Συρία

του Κώστα Ράπτη

Η επίθεση που εξαπέλυσαν από κοινού οι ΗΠΑ, η Γαλλία και η Βρετανία τα ξημερώματα του Σαββάτου εναντίον στόχων που υποστηρίζουν ότι σχετίζονται με το χημικό οπλοστάσιο της Συρίας έχει επιπτώσεις που, κατά τις ενδείξεις, θα γίνουν περισσότερο αισθητές στην ευρύτερη διεθνή σκηνή, με τη συνολική επιδείνωση των σχέσεων των δυτικών και των ευρασιατικών δυνάμεων, απ' ό,τι στην συγκεκριμένη περιοχή.
Στο περιφερειακό επίπεδο, η επίθεση του Σαββάτου δεν άλλαξε κάτι ως προς τον συσχετισμό δυνάμεων επί του εδάφους, ενώ αντίθετα ενίσχυσε τον Μπασάρ αλ-Ασαντ, εφόσον αποδείχθηκε πρώτον ότι το συριακό καθεστώς δεν εγκαταλείπεται από τους Ρώσους συμμάχους του (αντίθετα αυτοί εμφανίζονται να συσφίγγουν περισσότερο τη συνεργασία τους και με τον έτερο μεγάλο προστάτη της Δαμασκού, το Ιράν) και δεύτερον ότι είναι σε θέση να υπερασπιστεί αρκετά αποτελεσματικά τον εαυτό του απέναντι σε πλήγματα μικρής κλίμακας.
Ο ισχυρισμός των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων ότι τα σοβιετικής κατασκευής αντιαεροπορικά συστήματα της Συρίας μπόρεσαν να αναχαιτίσουν περί το 70% των εισερχόμενων πυραύλων δεν έχει διαψευσθεί και αποτελεί άλλη μία ευκαιρία για τη Δαμασκό (μετά την πρόσφατη κατάρριψη ισραηλινού μαχητικού αεροσκάφους που είχε πραγματοποιήσει επιδρομή) να δοκιμάσει σε πραγματικές συνθήκες τις δυνατότητες υπεράσπισης του εναέριου χώρου της.
Οι δυνατότητες αυτές θα αναβαθμιστούν βέβαια θεαματικά, σε περίπτωση που υλοποιηθεί το σενάριο στο οποίο αναφέρθηκε το Σάββατο ο συνταγματάρχης Σεργκέι Ρουτσκόι, διευθυντής επιχειρήσεων του ρωσικού Γενικού Επιτελείου. Όπως είπε, η Μόσχα επανεξετάζει την απόφαση που είχε λάβει κατά παράκληση διεθνών εταίρων της να μην υλοποιήσει την παραγγελία ρωσικών αντιπυραυλικών-αντιαεροπορικών συστημάτων S-300 από μέρους της Δαμασκού. Τώρα όμως είναι υποχρεωμένη να το ξανασυζητήσει, όχι μόνο για τη Συρία, αλλά και για άλλες περιοχές του κόσμου. 
Κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι το Ισραήλ θα έχανε τη δυνατότητα που έχει κατοχυρώσει να επιχειρεί ανά πάσα στιγμή στον εναέριο χώρο της Συρίας (και του Λιβάνου) και η οποία δεν είχε διαταραχτεί ούτε με την ανάπτυξη ρωσικής δύναμης στην περιοχή.
Δεν είναι τυχαίο, ότι ο ισραηλινός πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου υπήρξε ένας από τους ελάχιστους ξένους ηγέτες με τους οποίους συνομίλησε τηλεφωνικά ο Βλαντίμιρ Πούτιν κατά την προηγούμενη, εξαιρετικά τεταμένη εβδομάδα. Στον απόηχο της ισραηλινής επιδρομής εναντίον συριακής βάσης στην οποία φέρεται να βρίσκονταν Ιρανοί ένστολοι, ο Ρώσος πρόεδρος ζήτησε από τον συνομιλητή του να κρατηθεί εκτός Συρίας, τερματίζοντας έτσι την πολιτική της Μόσχας να μην εμπλέκεται στις συρο-ισραηλινές συγκρούσεις.
Η προαναγγελθείσα από τον Ρουτσκόι παράδοση των S-300 στη Συρία είναι ο πρακτικός τρόπος με τον οποίο μπορεί να επιβληθεί η παρότρυνση Πούτιν προς Νετανιάχου και στερεί από το Ισραήλ το μέχρι τώρα αδιαμφισβήτητο πλεονέκτημά του στον αέρα.
Με αυτή την έννοια, ως κράτος που βρίσκεται πάνω σε μία από τις διαχωριστικές γραμμές που βαθαίνουν στον κατακερματιζόμενο πλανήτη, το Ισραήλ πληρώνει πρώτο το τίμημα. Ήδη ο ισραηλινός τύπος ασχολείται εκτενώς με το τι μπορεί να σημαίνουν οι νέοι "κανόνες του παιχνιδιού”.
Πόσο μάλλον όταν το λεξιλόγιο με το οποίο ο Ντόναλντ Τραμπ και το Πεντάγωνο αξιολόγησαν την επίθεση του Σαββάτου παραπέμπει, πίσω από τις αναμενόμενες θριαμβολογίες, σε επιστροφή στη γραμμή που πρόσφατα ανακοίνωσε ο πρόεδρος των ΗΠΑ για σταδιακή αμερικανική απεμπλοκή από τη Συρία και ανάληψη της ευθύνης από άλλες δυνάμεις, πλησιέστερα στην περιοχή.
Όπως είπε ο Τραμπ χαρακτηριστικά, το αίμα και το χρήμα που μπορούν να καταβάλλουν οι ΗΠΑ δεν αρκεί για τη σταθεροποίηση μιας τόσο προβληματικής περιοχής και χώρες όπως οι μοναρχίες του Περσικού Κόλπου πρέπει να κάνουν περισσότερα για την ανάσχεση της επιρροής του Ιράν.

Πηγή: capital.gr