Θάνατος χωρίς τέλος σήμερα 14 Μάη από το πρωί στα παλαιστινιακά εδάφη. 70 χρόνια από την Νάκμπα (την «καταστροφή» όπως την ονόμασε ο παλαιστινιακός λαός), οι ισραηλινές δυνάμεις κατοχής δολοφονούν χωρίς έλεος Παλαιστινίους διαδηλωτές, εφήβους, ανάπηρους, παιδιά. Είναι μια «υπέροχη ημέρα» τουίταρε ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Νετανιάχου, θεωρητικώς αναφερόμενος στα εγκαίνια της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ παρουσία της προεδρικής κόρης Ιβάνκα Τραμπ, και αφήνοντας άφωνους τους κυνικότερους των κυνικών.
Εδώ και εβδομάδες στην πραγματικότητα, το αίτημα της επιστροφής, η καμπάνια Great Return March, αποτέλεσε σπίθα για περαιτέρω κλιμάκωση του παλαιστινιακού αγώνα για μια ελεύθερη πατρίδα και για μια ζωή με αξιοπρέπεια, μέσα από κινητοποιήσεις τουλάχιστον κάθε Παρασκευή, αλλά και πιο έκτακτα. Σήμερα, τα εγκαίνια της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ, κίνηση που de facto αναγνωρίζει την πόλη ως πρωτεύουσα του Ισραήλ, ένα πάγιο ισραηλινό αίτημα που παραβιάζει όλες τις σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ και κάθε έννοια του όποιου «διεθνούς δικαίου», είναι η κορύφωση της πιο προκλητικής κίνησης όλων των τελευταίων χρόνων από την πλευρά της ευρωατλαντικής συμμαχίας. Για τους Παλαιστινίους είναι άλλη μια πληγή που μετατρέπεται σε αιτία αγώνα, και για τον ισραηλινό στρατό κατοχής άλλη μια αφορμή για τη σφαγή ενός λαού. Τον στρατό των εκλεκτών «συμμάχων» της ελληνικής κυβέρνησης.
Θυμίζουμε ότι ο Αμερικανός πρόεδρος, Τραμπ, με διάγγελμά του τον περασμένο Δεκέμβριο αναγνώρισε επισήμως την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ και ανακοίνωσε τη μεταφορά της πρεσβείας των ΗΠΑ εκεί από το Τελ Αβίβ. Η απροκάλυπτα και ωμά επιθετική αυτή διπλωματική ενέργεια δεν έχει (ακόμη τουλάχιστον) γίνει αποδεκτή από αρκετές σύμμαχες χώρες τόσο του Ισραήλ όσο και των ΗΠΑ. Αφού δυνάμεις, όπως αυτές της ΕΕ για παράδειγμα, αν και δεν κόπτονται καθόλου για την τύχη του παλαιστινιακού λαού όπως έχουν αποδείξει πολλάκις επί δεκαετίες, πιθανόν δεν είχαν σχεδιάσει ούτε είναι έτοιμες ακόμη να διαχειριστούν μια τέτοια κλιμάκωση όπως αυτή που διαφαίνεται από τέτοιες κινήσεις. Είμαι μια κλιμάκωση που φαίνεται να κουμπώνει περισσότερο στους αμερικανοϊσραηλινούς σχεδιασμούς που μετά την σχετική αποτυχία – δυστοκία στη Συρία επιχειρούν όπως φαίνεται με ασύμμετρο τρόπο να δημιουργήσουν αναταράξεις σε όλη πραγματικά την περιοχή της Μέσης Ανατολής δείχνοντας όλο και πιο συχνά προς τον στόχο της Τεχεράνης. Στις ελλληνοϊσραηλινές σχέσεις βέβαια και στα πλαίσια του άξονα Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ το κλίμα είναι λαμπρό την ίδια στιγμη. Τα ελληνικά χαμόγελα και οι αβρότητες περισσεύουν ενώ χαρακτηειστική είναι και η δήλωση του Νετανιάχου προχθές μετά τη συνάντησή του με τον Αλέξη Τσίπρα στην Κύπρο: «Χτίζουμε μια εξαιρετική συμμαχία».
Δεκάδες νεκροί σε μια μέρα μόνο στην Παλαιστίνη λοιπόν. Και είναι σχεδόν σαν να έχουμε εξοικειωθεί πλήρως με τέτοιες ειδήσεις. Οι πρώτες αναφορές μιλούσαν για 8 νεκρούς, γρήγορα ανέβηκε ο αριθμός σε πάνω από 20 και ποιος ξέρει που θα σταματήσει ο αριθμός, οι τελευταίες και ενώ γραφόταν αυτό το άρθρο, μιλούσαν για 31 νεκρούς και πάνω από 1.000 τραυματίες. Δυο μέρες μετά το χαζοχαρούμενο event της γιουροβίζιον, όπου η ισραηλινή νικήτρια (παράλληλα με την προσπάθειά να εμφανιστεί ότι ταυτίζεται / ακουμπάει σε πλευρές του ευρύτερου φεμινιστικού κινήματος με το τραγούδι της) δεν δίστασε να δηλώσει «αγαπώ την πατρίδα μου, σας περιμένουμε στην Ιερουσαλήμ» παραπέμποντας επίσης στην αλαζονική προσπάθεια επιβολής της ιστορικής πόλης ως μιας πόλης μόνο εβραϊκής και ετσιθελικά πρωτεύουσας μάλιστα του Ισραήλ…. Η ισραηλινή νικήτρια που περήφανα ανάρτησε φωτογραφίες της από την εθελοντική της συμμετοχή στις μονάδες παρακολούθησης του ισραηλινού στρατού εκτός της υποχρεωτικής της θητείας, την οποία υπηρέτησε προφανώς με μπόλικο ζήλο.
Όμως τα φώτα έσβησαν, τα ηχεία και οι ενισχυτές σίγησαν. Και τα όπλα του ισραηλινού στρατού έπιασαν δουλειά. Οι αναφορές ανατριχιαστικές από το πρωί: Συλλήψεις και μέσα στην Ιερουσαλήμ, δακρυγόνα και χτυπήματα στο ψαχνό σε όλη την έκταση του φράχτη με τη Γάζα. Κι όλα αυτά -όχι τυχαία- τις μέρες που συμπληρώνονται 70 χρόνια από την αρχή του δράματος. 70 χρόνια από τη Νάκμπα! 70 χρόνια από τότε που με απόφαση της τότε Κοινωνίας των Εθνών ιδρυόταν το ανεξάρτητο κράτος του Ισραήλ σε γη όπου ζούσαν κατά πλειοψηφία Παλαιστίνιοι και οι άραβες γείτονες με τα τότε βασιλικά τους καθεστώτα (κυρίως Αίγυπτος και Ιορδανία τότε οι οποίες κατείχαν μετά από τις διευθετήσεις με τους αποχωρούντες αποικιοκράτες Άγγλους τη Λωρίδα της Γάζας η πρώτη και τη Δυτική Όχθη και την ανατολική Ιερουσαλήμ η δεύτερη) αρνούνταν την ίδρυση παράλληλα ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους αποβλέποντας στη διατήρηση του ελέγχου τους επί της παλαιστινιακής γης. Την ίδρυση του Ισραήλ ακολουθούν μαζικές μεταναστεύσεις Εβραίων στην Παλαιστίνη και η προσάρτηση παλαιστινιακής γης δια της στρατιωτικής και παραστρατιωτικής οδού (μην ξεχνάμε τις «δάφνες» του αποθανόντα Αριέλ Σαρόν από την περίοδο εκείνη λόγω των «εκκαθαριστικών» του επιτευγμάτων). Το 1948, περίπου ο μισός τότε πληθυσμός των Παλαιστίνιων, περίπου 800.000, παίρνει το δρόμο της προσφυγιάς και θα ακολουθεί από το δεύτερο κύμα προσφυγιάς το 1967, μετά τον πόλεμο των 6 ημερών, οπότε το Ισραήλ κατέλαβε και τα εδάφη που έλεγχαν Ιορδανία και Αίγυπτος φθάνοντας σχεδόν μέχρι τη χερσόνησο του Σινά.
Όλες αυτές τις δεκαετίες, η πλειοψηφία των αραβικών ηγεσιών εξέφραζε συμπαράσταση στους Παλαιστινίους και οργή για την ισραηλινή κατοχή, κάνοντας επί του πρακτέου, με ελάχιστες εξαιρέσεις, σχεδόν τίποτε. Πολλές φορές ούτε καν τα χρήματα που ανακοινώνονταν ως βοήθεια δεν έφταναν στα παλαιστινιακά εδάφη. Σήμερα, δεν υπάρχουν καν καταδίκες από όλους, καθώς οι πετρελαιομοναρχίες με αιχμή τη Σ. Αραβία τα «έχουν βρει» με τον αμερικανο-ισραηλινό άξονα.
Έκτοτε, το Ισραήλ έχει μετατραπεί σε μία από τις μακροβιότερες, αν όχι η μακροβιότερη, κατοχική δύναμη στον πλανήτη καθώς διαρκώς δια της βίας, της τρομοκρατίας, των δολοφονιών, της εξαθλίωσης και του εξευτελισμού, δημιουργεί δεδομένα στο έδαφος και προκαταλαμβάνει εξελίξεις, «τρώγοντας» βήμα βήμα ό,τι απέμεινε από την παλαιστινιακή γη το 1948 και το 1967 με την πασίγνωστη μέθοδο των εποικισμών που έχουν καταντήσει αδιάβατα τα παλαιστινιακά εδάφη. Ακόμη όμως και στη Γάζα, από όπου αποχώρησε ο κατοχικός στρατός το 2005, πρακτικά είναι πάντα εκεί αφού ουσιαστικά την μετέτρεψε σε μια τεράστια φυλακή για 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους, που δεν μπορούν ούτε νερό, ούτε ρεύμα, ούτε στοιχειώδη ιατρική περίθαλψη και τρόφιμα να έχουν αν το Ισραήλ δεν το επιτρέψει και δεν ανοίξει τις ελάχιστες εισόδους – εξόδους της φυλακής..
Απέναντι σε όλα αυτά, η …«διεθνής κοινότητα», πιο προκλητικά από ποτέ σήμερα, δεν ψελλίζει ούτε καν μια λέξη καταδίκης. Οι ισραηλινές κυβερνήσεις δολοφονούν ατιμωρητί όποιον θέλουν και όπου θέλουν (να θυμηθούμε τις επιδρομές στη Συρία) και κανείς δεν μιλά. Παραβιάζουν προκλητικά και χυδαία αποφάσεις του ΟΗΕ, κάθε διεθνούς οργανισμού και εκβιάζουν απροκάλυπτα τη…«διεθνή κοινότητα» και δεν κουνιέται φύλλο. Εκτελούν εν ψυχρώ αμάχους, γυναίκες, μανάδες, παιδιά, δημοσιογράφους, ξένους φιλειρηνιστές, και «δεν ανοίγει ρουθούνι». Φυλακίζουν επί χρόνια χωρίς απαγγελία κατηγοριών, ακόμη και ανηλίκους, και δεν «ενοχλείται κανείς». Αντίθετα όποιος τολμήσει να καταγγείλει την ισραηλινή κατοχική πολιτική χαρακτηρίζεται αυτομάτως «αντισημίτης» ακόμη και αν εβραίος (ίσως ο Τσόμσκι να είναι το γνωστότερο παράδειγμα).
Οι σημερινοί νεκροί προστίθενται σε δεκάδες άλλους μόνο τον τελευταίο ένα μήνα και χιλιάδες τραυματίες. Και μόνο όσον αφορά τις πορείες του παλαιστινιακού λαού ενάντια στον φράχτη, την καμπάνια της Μεγάλης Επιστροφής. Η καινούρια «ιστορία με δράκους» του Ισραήλ βέβαια λέει ότι το Ιράν χρηματοδοτεί την καμπάνια (δηλώσεις από την Shin Bet, την υπηρεσία εσωτερικής ασφάλειας). Όμως όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες, όπως φαίνεται στα τόσα χρόνια ιστορίας και αγώνων, την καμπάνια την τωρινή και τη θυσία τη διαχρονική, αν κάτι τα κινητοποιεί είναι, στην πραγματικότητα, η ίδια η αδικία και η καταπίεση ενός ολόκληρου λαού. Είναι η θέλησή του για δικαιοσύνη και ελευθερία. Είναι ο μοναδικός δρόμος για την αξιοπρέπειά του.
Γι αυτό η Παλαιστίνη είναι «πιο πατρίδα από τις άλλες πατρίδες» ή καλύτερα μια πατρίδα που την αγαπούν άνθρωποι από όλον τον κόσμο. Γιατί οι εξεγερμένοι και οι καταπιεσμένοι, οι άνθρωποι της δουλειάς, των μικρών και μεγάλων καθημερινών δυσκολιών βλέπουν στον αγώνα των παιδιών τη Παλαιστίνης για ελευθερία και τον δικό τους αγώνα. Βλέπουν ίσως λίγη από την έμπνευση και το κουράγιο που τους λείπει. Όπως έλεγε η Rafeef Ziadah, οι Παλαιστίνιοι, δείχνουν πώς να ζούμε και να αγωνιζόμαστε:
«Διδάσκουμε ζωή. Εμείς, οι Παλαιστίνιοι, διδάσκουμε ζωή όταν αυτοί έχουν καταλάβει και τον τελευταίο ουρανό. Διδάσκουμε ζωή, αφού μετά τον τελευταίο ουρανό, έχτισαν τους εποικισμούς τους και τα τείχη του Απαρτχάιντ. Διδάσκουμε ζωή. Εμείς, οι Παλαιστίνιοι, ξυπνάμε κάθε πρωί για να διδάξουμε όλο τον υπόλοιπο κόσμο ζωή.»
*Στην Αθήνα διοργανώνεται από την Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό, αύριο Τρίτη 14/5, μεγάλη πορεία για τα 70 χρόνια από τη Νάκμπα. Η πορεία θα κατευθυνθεί προς την Αμερικάνικη και την Ισραηλινή Πρεσβεία από το Μέγαρο Μουσικής με προσυγκέντρωση στις 18:00
Πηγή: Το Περιοδικό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου