Αναχωρήσαμε ένα ηλιόλουστο πρωινό από Νίκαια, με προορισμό τις Κάννες. Ομως, πριν πατήσουμε το πόδι μας στο φημισμένο κόκκινο χαλί του ιστορικού φεστιβάλ κινηματογράφου και περπατήσουμε στη Λα Κρουαζέτ, τη διάσημη παραλιακή λεωφόρο της πόλης, επισκεφθήκαμε το Μουζέν, ένα από τα πιο διάσημα μεσαιωνικά χωριά της Προβηγκίας, έχοντας θέα προς την Κυανή Ακτή στα νότια και τις Άλπεις στα βορειοανατολικά. Το Μουζέν έγινε ευρέως γνωστό από τις διασημότητες που επέλεξαν να ζήσουν για ένα χρονικό διάστημα εκεί, όπως ο Πάμπλο Πικάσο, ο Ζαν Κοκτώ, ο Υβ Σεν Λοράν, ο Κριστιάν Ντιόρ, η Ισιδώρα Ντάνκαν, ο Ουίστον Τσόρτσιλ κι η Κατρίν Ντενέβ. Σήμερα, έχει χάσει λίγη από την αυθεντικότητά του, καθώς τα πέτρινα σοκάκια του έχουν γεμίσει με μπουτίκ, γκαλερί κι ατελιέ καλλιτεχνών.
Φτάνοντας στις Κάννες, πήραμε ένα από τα αστικά λεωφορεία που συνδέουν την πόλη με τον μεσαιωνικό οικισμό, μιας και το Μουζέν έχει πλέον επεκταθεί με πλούσιες επαύλεις προς τα ριζά του λόφου κι από ένα απομονωμένο χωριό έχει μετατραπεί σε κανονικό προάστιο των Καννών. Το λεωφορείο μας άφησε στον ήρεμο περιφερειακό δρόμο της σύγχρονης συνοικίας κι ανηφορίσαμε με τα πόδια προς το χωριό, περνώντας ανάμεσα από μεγάλους μαντρότοιχους που προστάτευαν περιποιημένους κήπους και καλαίσθητες μονοκατοικίες. Κάθε φορά που το μάτι μας ανοιγόταν στον ορίζοντα, διαπιστώναμε πως υπήρχε μια αρμονική συνύπαρξη φύσης και κατοικήσιμης ζώνης. Στο τελείωμα της ανηφόρας, αποκαλύφθηκαν τα πρώτα σπίτια του παλιού χωριού με τις μπεζ τους αποχρώσεις, τις τραχιές επιφάνειες των λιθοδομών και τα διακριτά ίχνη που είχαν αφήσει οι αποξηραμένοι κισσοί σε κάποιες προσόψεις.
Το Μουζέν, όπως κι ολόκληρη η Κυανή Ακτή και κυρίως η Νίκαια, έγινε πόλος έλξης των καλλιτεχνών, λόγω της μεγάλης ηλιοφάνειας τους καθόλη τη διάρκεια του έτους. Την αρχή την έκανε ο σουρεαλιστής ζωγράφος Francis Picabia και στη συνέχεια ακολούθησαν οι διάσημοι φίλοι του από το χώρο της ζωγραφικής. Ακολούθησαν οι σχεδιαστές όπως οι Yves Saint Laurent κι ο Christian Dior κι οι μουσικοί όπως η Édith Piaf και ο Jacques Brel. Η γοητεία του συγκεκριμένου χωριού, προσέλκυσε και τον Pablo Picasso, ο οποίος έζησε τα τελευταία δώδεκα χρόνια της ζωής του εκεί (από το 1961 μέχρι το 1973) μετατρέποντας σε ατελιέ τη Notre-Dame de Vie, ένα παρεκκλήσι του 12ου αι. ενώ ο ίδιος έζησε σε ένα αγρόκτημα (mas), αντικριστά από το χωριό. Σήμερα στο στούντιο του στεγάζεται το τουριστικό γραφείο του χωριού και στο προαύλιο χώρο του ορθώνεται μια μεγάλων διαστάσεων προτομή του δημιουργού.
Το Μουζέν είναι αρκετά μικρό χωριό, οπότε δε χρειαστήκαμε κάποιον χάρτη ή το gps των κινητών μας για να το γυρίσουμε όλο. Εξάλλου, όλοι του οι δρόμοι είναι σχεδόν κυκλικοί κι οδηγούν προς την κορυφή του λόφου. Περπατώντας στα ηλιόλουστα σοκάκια του χωριού, συναντήσαμε την Porte Sarrazin, η οποία ήταν η αρχαία είσοδος του οικισμού, επισκεφθήκαμε την εκκλησία του St. Jacques Le Majeur κι ανακαλύψαμε το Μουσείο Φωτογραφίας και το μουσείο γυναικών καλλιτεχνών FAMM. Η βόλτα μας ολοκληρώθηκε στο παλιό στούντιο του Pablo Picasso με τη μεγάλη μεταλλική προτομή του καλλιτέχνη.
Η εκκλησία του χωριού St. Jacques le Majeur, χτίστηκε σε τρία στάδια. Το σκευοφυλάκιο της χρονολογείται από τον 11ο αι. και στη συνέχεια το κτήριο επεκτάθηκε σαν κτίσμα τον 18ο και 19ο αι. Ο ναός είναι αρκετά απλός αλλά αξίζει να τον επισκεφθεί κανείς για να δει το εκκλησιαστικό όργανο το οποίο πατάει στο πάτωμα του ναού κι όχι σε κάποιον εξώστη. Το εκκλησιαστικό όργανο κατασκευάστηκε το 1995 κι ανακατασκευάστηκε το 2024 κι είναι μια αναπαραγωγή ενός μπαρόκ οργάνου γερμανικής έμπνευσης του 18ου αι.
Γυρίσαμε ολόκληρο το χωριό μέσα σε λίγες ώρες, αναζητώντας σε κάθε του σοκάκι τις καλλιτεχνικές πινελιές που έχουν αφήσει τόσο οι παλιοί καλλιτέχνες όσο κι οι σημερινοί δημιουργοί που έχουν επιλέξει τον συγκεκριμένο τόπο για να εμπνευστούν. Υπήρξαν κάμποσα σημεία που υπήρχε καλαισθησία και χαιρόσουν να περπατήσεις ανάμεσα σε έργα τέχνης που ήταν εκτεθειμένα στο δρόμο. Όμως το μεγαλύτερο μέρος των υπαίθριων έργων τέχνης, μου φάνηκε αδιάφορο κι ανούσιο. Έχοντας περάσει καιρός από τις βόλτες εκείνης της μέρας, μπορώ να πω πως το μόνο που να με εντυπωσίασε κι έμεινε καλά χαραγμένο στη μνήμη μου, ήταν μια πινακίδα δίπλα από ένα φρεάτιο, που έγραφε ότι απ' αυτό το σημείο ξεκινάει η θάλασσα.
Η κοντινή απόσταση των Καννών με το Μουζέν, έπαιξε σημαντικό ρόλο στο χαρακτήρα του χωριού, καθώς μετατράπηκε σε τουριστικό προορισμό για τους αστέρες που κατέφθαναν κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. Επίσης, έχει γίνει διάσημο και για τη γαστρονομική του παράδοση, καθώς έχει αναδείξει δύο διάσημους σεφ, τον Roger Vergé και τον Alain Ducasse, ενώ κάθε Σεπτέμβρη διοργανώνεται το γαστρονομικό φεστιβάλ Les Etoiles de Mougin, μετατρέποντας το χωριό σε ένα υπαίθριο catering, στο οποίο συμμετέχουν κορυφαίοι σεφ από όλο τον κόσμο.
Λίγο μετά το μεσημέρι κατηφορίσαμε προς τις Κάννες, για τον απογευματινό μας περίπατο αλλά και για να νιώσουμε λίγη από την κινηματογραφική αίγλη της συγκεκριμένης πόλης. Από τα πρώτα μας βήματα διακρίναμε την έντονη παρουσία του φημισμένου κινηματογραφικού φεστιβάλ, το οποίο εχει συνδέσει τόσο στενά τη συγκεκριμένη πόλη με κάποια από τα πιο διάσημα αριστουργήματα της έβδομης τέχνης, αν και τα τελευταία χρόνια με έχει απογοητεύσει αρκετά με τις απονομές του Χρυσού Φοίνικα.
Κατηφορίζοντας προς τη θάλασσα, συναντήσαμε αρκετούς τυφλούς τοίχους κτηρίων, οι οποίοι ήταν ζωγραφισμένοι με γνώριμες σκηνές από θρυλικές ταινίες και πορτραίτα διάσημων ηθοποιών και σκηνοθετών. Όλες αυτές οι εικόνες μας συνόδευαν μέχρι το Palais des Festivals, στο οποίο πραγματοποιείται κάθε άνοιξη το κινηματογραφικό φεστιβάλ. Αμέσως ένιωσα μια οικειότητα με τις διάσημες σκάλες που καλύπτονται με το κόκκινο χαλί, πάνω στο οποίο έχουν πατήσει οι περισσότεροι διάσημοι αστέρες του κινηματογράφου. Περιμετρικά του κτηριακού συγκροτήματος, το οποίο περίμενα πιο καλαίσθητο κι εφάμιλλο με την αίγλη του κινηματογραφικού φεστιβάλ, συναντήσαμε το Cannes Walk of Fame, μια σειρά μεταλλικό πλακών, πάνω στις οποίες ήταν αποτυπωμένα τα χέρια αγαπημένων ηθοποιών. Απ' αυτά ξεχώρισα τα αποτυπώματα των χεριών του Ζαν Λουί Τρεντινιάν, της Μέριλ Στριπ, του Μικελάντζελο Αντονιόνι και του Σιλβέστερ Σταλόνε. Κάθε μας βήμα και μια έκπληξη, η οποία μας έφερνε πιο κοντά σε πρόσωπα που έχουν αποκτήσει πλέον μυθικές διαστάσεις στο κινηματογραφικό στερέωμα.
Από το "παλάτι" του φεστιβάλ, πήραμε το δρόμο προς την παλιά συνοικία των Καννών, την Le Suquet. Μου έκανε εντύπωση μια πινακίδα που συναντήσαμε κατά την ανάβασή μας στο φρούριο της κορυφής, η οποία έγραφε πως από το σημείο εκείνο κι έπειτα μπορεί να νιώθει κανείς ασφαλής σε περίπτωση που η πόλη πληγεί από κάποιο τσουνάμι.
Η παλιά συνοικία των Καννών, ξεχωρίζει από τα γήινά της χρώματα, τα στενά ήρεμα σοκάκια της και την ιταλική της φινέτσα. Στην κορυφή της συνοικίας βρίσκεται το φρούριο το οποίο έχει μετατραπεί σε μουσείο κι ο καθεδρικός με τα κρεμασμένα καραβάκια από την οροφή, ως ναυτικά τάματα. Ο καθεδρικός είναι αφιερωμένος στη Notre Dame de l' Esperence, η κατασκευή της ξεκίνησε το 1521 με χρήματα των κατοίκων της πόλης και χρειάστηκε να περάσουν εκατό χρόνια μέχρι να ολοκληρωθεί, το 1627. Στις 28 Ιουλίου του 1937, η εκκλησία καταχωρήθηκε ως ιστορικό μνημείο. Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της συγκεκριμένης εκκλησίας είναι ότι τα παρεκκλήσια που βρίσκονται εντός της, είχαν παραχωρηθεί σε αδελφότητες χειροτεχνών της πόλης και χρονολογούνται από τον 17ο μέχρι τον 18ο αι. Επίσης, ο ναός ξεχωρίζει με το πάντρεμα των αρχιτεκτονικών ρυθμών που έχουν εφαρμοστεί πάνω της, με το ναό να έχει γοτθικό στυλ, τον προαύλιο χώρο της αναγεννησιακό ενώ ο πύργος της με το καμπαναριό είναι ρωμανικού ρυθμού.
Έξω από τον ναό βρίσκεται η μικρή Place de la Castre, η οποία είναι περιστοιχισμένη από ένα τμήμα των οχυρώσεων της παλιάς όλης. Σταθήκαμε λίγη ώρα στις πολεμίστρες αγναντεύοντας την πόλη κάτω καθώς την έλουζε το φως του δειλινού. Στρέψαμε το βλέμμα μας προς τη δύση κι αμέσως διακρίναμε τον ήλιο που είχε κατηφορίσει στις απότομες πλαγιές του Σαιν-Τροπέ.
Κατευθυνθήκαμε στην Λα Κρουαζέτ, τη διάσημη παραλιακή οδό που ντύνεται στα γιορτινά της κάθε φορά που διεξάγεται το κινηματογραφικό φεστιβάλ, κι η οποία πλέον συγκαταλέγεται στα Μνημεία Πολιτισμικής Κληρονομιάς στη Γαλλία. Η Λα Κρουαζέτ έχει μήκος δυο χιλιόμετρα και φημίζεται για τους ψηλούς της φοίνικες και την διαχρονική της αισθητική που θυμίζει αρκετά μπελ επόκ. Κατά μήκος της παραλιακής οδού, δεσπόζουν πολυτελή ξενοδοχεία, ακριβά εστιατόρια και καταστήματα διάσημων οίκων μόδας. Όμως για μας, το πιο αξιοπρόσεκτο σημείο του συγκεκριμένου δρόμου, ήταν οι άνθρωποι, καθώς εκεί συναντήσαμε όλη την αφρόκρεμα της γαλλικής ελίτ, η οποία αποτελούταν από ανθρώπους που πολλές φορές προσπαθούσαν να παρουσιάσουν την οικονομική τους δύναμη με ακριβά κακόγουστα ντυσίματα.
Απολαύσαμε τον απογευματινό μας καφέ κάτω από την επιβλητική όψη του ξενοδοχείου Carlton, παρατηρώντας τους ευκατάστατους περαστικούς και τους πανύψηλους φοίνικες της παραλιακής, προσπαθώντας να αφουγκραστούμε τους κοσμοπολίτικους παλμούς της πόλης.
Όταν ο ήλιος άρχισε να αγγίζει τον ορίζοντα, σηκωθήκαμε από την καφετέρια και περπατήσαμε δίπλα στη θάλασσα. Η βουή της πόλης είχε κάπως καλμάρει κι οι κάτοικοί της κοντοστέκονταν κάθε τόσο για να δουν το ηλιοβασίλεμα. Η παραλία είχε γεμίσει με παρέες που κάθονταν στην άμμο, θέλοντας να απολαύσουν το τέλος μιας μέρας που περισσότερο θύμιζε καλοκαίρι παρά τέλη φθινοπώρου.
Ως δια μαγείας, εκείνη τη στιγμή η Λα Κρουαζέτ μετατράπηκε σε ένα φωτεινό κόκκινο χαλί που οδηγούσε στο Palais des Festival, αλλάζοντας την όψη και το ύφος της πόλης. Από την μια είχαμε τα θερμά χρώματα του ηλιοβασιλέματος που όσο περνούσε η ώρα έσβηναν, από την άλλη είχαμε τις φωτισμένες όψεις των πολυτελών ξενοδοχείων που αντικαθιστούσαν το φως της μέρας και στη μέση ένα φωτεινό κόκκινο χαλί κάτω από τους θεόρατους φοίνικες της παραλιακής. Οι Κάννες των κινηματογραφικών μας ονείρων μόλις είχαν αποκτήσει σάρκα κι οστά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου