Η Μεσόγειος βάφτηκε ξανά κόκκινη...

 

Στο βαθύτερο σημείο της Μεσογείου έσβησε το τελευταίο ίχνος ανθρωπιάς του ευρωπαϊκού πολιτισμού... Ο τελικός απολογισμός προμηνύεται εφιαλτικός, γνωρίζοντας πως στα αμπάρια του αλιευτικού είχαν κρυφτεί τα γυναικόπαιδα, φοβισμένα από τα απάνθρωπα ευρωπαϊκά pushbacks του Αιγαίου. 

Πλέον η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε χώρα αμέτρητων τραγωδιών τόσο για τους Έλληνες όσο και για τους πολίτες του κόσμου. Και δυστυχώς, πολλοί από μας έχουν συνηθίσει κι έχουν συμφιλιωθεί με την απάνθρωπη στάση και την ηθική κατρακύλα τόσο του εγχώριου καθεστώτος όσο και της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς πολιτικής της Ε.Ε. 

Για όσους διατηρούν ακόμη την ανθρώπινή τους φύση κυριαρχεί η θλίψη, το πένθος κι η οργή.

Προβολή του ντοκιμαντέρ "Σε μια Στιγμή Κινδύνου"

 

Νιώθω μεγάλη ικανοποίηση που βρίσκω τον τόπο μου γεμάτο εκδηλώσεις και δρώμενα, παρόλο που βρισκόμαστε στην καρδιά του χειμώνα. Όμως χαίρομαι ιδιαίτερα για την αυριανή προβολή του βραβευμένου ντοκιμαντέρ «Σε μια στιγμή κινδύνου» (μια κοινωνία που ταλαντεύεται ανάμεσα στον εκφασισμό της και την αλληλεγγύη), η οποία θα πραγματοποιηθεί στο φιλόξενο χώρο του Αντίβαρου (Καλοπλύτου 44), καθώς γνωρίζω το εξαιρετικό έργο του Ιάσονα Μπάντιου, της Σταυρούλας Πουλημένη και του Θεόφιλου Καλαϊτζίδη. 

Οι συντελεστές της ταινίας πατάνε πάνω στη μνήμη και στη λήθη αλλά και στις προσπάθειες που γίνονται για να καταγραφεί η «επίσημη» ιστορία μιας χώρας, αποσιωπώντας δυσάρεστα συμβάντα κι εγκληματικές πράξεις. Όμως κάποια από τα πρόσφατα γεγονότα ήταν τόσο έντονα, που δυστυχώς φανέρωσαν το κεκαλυμμένο σκοτεινό προσωπείο της ελληνικής κοινωνίας. Ένα προσωπείο που δυστυχώς δύσκολα μπορεί να κρυφτεί ξανά. Τόσο με την προσφυγική κρίση όσο και με τα συλλαλητήρια για το όνομα της Βορείου Μακεδονίας, γίναμε μάρτυρες μιας κοινωνίας που ταλαντεύεται επικίνδυνα ανάμεσα στον εκφασισμό και την αλληλεγγύη. 

Η ταινία επιχειρεί να αναδείξει το νήμα του υπόγειου αυτού «πολέμου» και της διάχυσης της ρητορικής του μίσους προς τον άλλον, τον ξένο, τον γείτονα, τον πρόσφυγα και το καθετί διαφορετικό. Επίσης, η ταινία αποτελεί μια προσπάθεια σύνδεσης των γεγονότων, μέσα από τα μάτια της αλληλεγγύης. Πάνω σ’ αυτό το κομμάτι, δίνεται χώρος σε ανθρώπους που βίωσαν έντονα την περίοδο αυτή να παρουσιάσουν τις δικές τους μαρτυρίες. Παράλληλα, ερευνά το πώς οι κρατικές πολιτικές και τα Μ.Μ.Ε. ενίσχυσαν το κλίμα του φόβου, της βίας και του ρατσισμού, αντί να προστατεύουν τους φτωχούς και τους αδύναμους. 

Μέσα από το μωσαϊκό των παραπάνω αφηγήσεων, γίνεται μια προσπάθεια εντοπισμού διεξόδων από αυτή την κατάσταση, μέσω του αγώνα για μια κοινωνία που η αλληλεγγύη θα αποτελεί καθημερινή πράξη και οδηγό μιας διαφορετικής ζωής, που θα συμπεριλαμβάνει όλους και όλες. 

Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό, ειδικά στον τόπο μας που βίωσε έντονα αρκετά απ’ τα παραπάνω γεγονότα, να συναντηθούμε στο Αντίβαρο και να συζητήσουμε τόσο με τους συντελεστές όσο και μεταξύ μας μετά την προβολή του ντοκιμαντέρ. 

Συντελεστές: 

Σενάριο – σκηνοθεσία – παραγωγή: Θεόφιλος Καλαϊτζίδης, Ιάσων Μπάντιος, Σταυρούλα Πουλημένη 

Έρευνα: Ιάσων Μπάντιος, Σταυρούλα Πουλημένη 

Φωτογραφία – μοντάζ: Θεόφιλος Καλαϊτζίδης 

Μουσική: Σταμάτης Πασόπουλος 

Ηχοληψία: Σίμος Λαζαρίδης, Ενές Αχμέτ Κεχαγιά 

Μίξη Ήχου: Σίμος Λαζαρίδης 

Επιστημονικός συνεργάτης: Δημοσθένης Παπαδάτος Αναγνωστόπουλος 

Αφήγηση: Φούλης Μπουντούρογλου, Δώρα Νεστορίδου 

Με την υποστήριξη του ελληνικού παραρτήματος του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ

Η «κανονικότητα» στην πόρτα σου

Eπιδεικνύοντας πρωτοφανή αλαζονεία, «ποντάροντας» στη μιντιακή υπεροπλία, η κυβέρνηση φαίνεται ότι έχει χάσει το μέτρο της καταστολής, δημιουργώντας πλέον πολύ οριακές καταστάσεις, αν δεν έχουν ήδη ξεφύγει από τον έλεγχο.
Η υπέρμετρη κρατική βία ξεκίνησε από τους ήδη στοχοποιημένους του συντηρητικού αφηγήματος, αλλά πλέον αγγίζει και τους «νοικοκυραίους», όπως τους αποκαλούσαν χαρακτηριστικά. Είναι το κοινό που «κατανάλωσε» ήδη αρκετό «νόμο και τάξη» από τη ΝΔ: Προσλήψεις «γαλάζιων» ειδικών φρουρών, ανελέητο ξύλο και καθημερινά επικοινωνιακά σόου στα Εξάρχεια, χωρίς κανένα αποτέλεσμα, εισβολές σε Πανεπιστήμια, ξυλοδαρμοί και συλλήψεις φοιτητών και πολιτών στο σορό και με «συνοπτικές διαδικασίες», εκκενώσεις καταλήψεων και ξενώνων προσφύγων για τα κανάλια, διαπομπεύσεις πολιτών, βασανισμούς ακόμη και ΑμΕΑ, σεξουαλικές παρενοχλήσεις, βασανισμούς μέχρι και ΑμεΑ, βία, αυθαιρεσία, αυταρχικότητα… Μια καθεστωτική στρατηγική, μια «κανονικότητα» για την εδραίωση του φόβου και την ψευδαίσθηση της «τάξης» ενώ στην πραγματικότητα το έγκλημα «αλωνίζει».
Η επικοινωνία όμως καταρρέει υπό το βάρος της πραγματικότητας, όπως και το δόγμα του «νόμος και τάξη». Τη Δευτέρα, η ΕΛΑΣ επιχείρησε με ψευδείς ανακοινώσεις να συγκαλύψει το σοκαριστικό περιστατικό του αστυνομικού που εισέβαλε στην ΑΣΟΕΕ και σημάδευε φοιτητές με το όπλο του ενώ την Τρίτη συνέχισε τη «βεντέτα» με εισβολές των ΜΑΤ, υπό την κατακραυγή της ακαδημαϊκής κοινότητας.
Κι αν μέχρι σήμερα τα κυβερνητικά στελέχη επικαλούνταν υποκριτικά τους «νοικοκυραίούς», ήρθε και η σειρά τους… Με την στρατιωτικού τύπου απόβαση στα νησιά, οι κάτοικοι της Χίου και της Λέσβου ένιωσαν τι σημαίνει καταστολή. Για την ακρίβεια ένα μέρος αυτής. Γιατί το «ξύλο», όπως είχε ενημερώσει ο Βορίδης, είναι «στοιχείο αναγκαστικότητας» στην «κανονικότητα» της ΝΔ. Όλο και περισσότεροι βιώνουν και αντιλαμβάνονται πλέον αυτή την «αναγκαστικότητα».
Αφού επί μήνες εμπαίζει τις τοπικές κοινωνίες με τον δήθεν «διάλογο» για το προσφυγικό και αφού εγκλωβίστηκε στην καταστροφική της πολιτική που ήρθε σε απόλυτη αντιδιαστολή με την ξενοφοβική της δημαγωγία ως αντιπολίτευση και τον ακραία καταγγελτικό της λόγο για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ στέλνει τις δυνάμεις καταστολής. «Η εντολή ήταν «βαράτε στο ψαχνό»», είπαν κάτοικοι Χίου και Λέσβου στο Tvxs.gr… Ξύλο, τρομοκρατία και χημικά για όλους ανεξαιρέτως.
Η κυβέρνηση εφαρμόζοντας ένα «εσωτερικό Δουβλίνο» έχει αποφασίσει να «κάψει» τα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου και ποντάρει στην ιδιοτέλεια όσων θέλουν το πρόβλημα μακριά από την πόρτα τους, «εγκλωβισμένο» στα νησιά, όπως ακριβώς η Ευρώπη χρησιμοποιεί την Ελλάδα ως «αποθήκη». Για να επιβάλει την πολιτική της, που πέρασε πραξικοπηματικά παρακάμπτοντας τη Βουλή, δεν διστάζει να μεταχειριστεί την σκληρή καταστολή της «κανονικότητας» που ευαγγελίστηκε.
«Εμείς φταίμε που τους ψηφίσαμε. Αυτό είναι Χούντα». «θέλουμε πίσω την ψήφο μας», φώναζαν οι κάτοικοι των δύο νησιών, καταγγέλλοντας την εξαπάτηση της ΝΔ. Κι αν κάποιοι, όλο και λιγότεροι πια, συνεχίζουν να ανέχονται αυτή τη βία, πιστεύοντας πως έτσι το πρόβλημα θα διατηρηθεί μακριά τους, να είναι σίγουροι ότι αργά η γρήγορα θα χτυπήσει και η δική τους πόρτα. Κανείς δεν γλιτώνει από την… «κανονικότητα».

Πηγή: Τα Μπλόκια

Χίος: Η δημοκρατία τετέλεσται;

Όσοι κατοικούμε στη Χίο (και στη Λέσβο, και στη Σάμο) ζούμε από χτες πρωτοφανείς στιγμές περιφρόνησης κάθε έννοιας δημοκρατίας.
Η κυβέρνηση, σε ένα κρεσέντο τσαμπουκά, πλήρους αυταρχισμού, σε μετωπική σύγκρουση με τη βούληση του λαού δύο ολόκληρων νησιών (την οποία γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της), αποβίβασε τη μεγαλύτερη δύναμη των ΜΑΤ που έκανε ποτέ την εμφάνισή της στα μέρη μας (με τη συνδρομή και του στρατού), για να επιβάλει με το “έτσι θέλω” τη δημιουργία της γιγάντιας φυλακής – αποθήκης ψυχών πάνω στο Αίπος.
Ο δρόμος προς το 17 “καθαρίστηκε” με κάθε τρόπο: πολίτες εισέπραξαν τόνους δακρυγόνων και χημικών, κάμποσοι χρειάστηκαν νοσηλευτική περίθαλψη, ενώ μπλοκαρίστηκαν ολόκληρες περιοχές του νησιού από τα ΜΑΤ, που συμπεριφέρονται με κάθε τρόπο κι από την πρώτη στιγμή ως “στρατός σε ζώνη κατοχής”! Κι όλη αυτή η επίδειξη τυφλής κι ασύστολης βίας, όλη αυτή η θρασύτατη περιφρόνηση του λαϊκού αισθήματος για τον...”ιερό” σκοπό της δομής στο Αίπος- για την μονιμοποίηση του εγκλεισμού των προσφύγων στο νησί, για την περαιτέρω επιδείνωση των ήδη άθλιων και οριακών συνθηκών διαβίωσής τους στη ΒΙΑΛ (αν η κατάσταση στη ΒΙΑΛ είναι ήδη τέτοια, ας φανταστεί ο καθείς τι θα υποστούν πεταμένοι σε μια “τρύπα στο χάρτη”, για μια εξέλιξη εντέλει που θα διογκώσει το πρόβλημα, κηλιδώνοντας παντοτινά το νησί και μετατρέποντάς το σε σύγχρονο Νταχάου. Τέλος, η συγκεκριμένη πολιτική ξαναδυναμώνει επικίνδυνα τις ακροδεξιές, υστερικές και μισαλλόδοξες φωνές, που βρήκαν χρυσή ευκαιρία να ξεπεταχτούν από τις τρύπες τους κραδαίνοντας επιχειρήματα όπως “Δείρτε τους πρόσφυγες κι όχι εμάς τους Έλληνες”! Ενώ το μόνο που έγινε ολοφάνερο είναι πως η αστυνομική βία και τρομοκρατία, σε όποιους κι αν ασκείται – πρόσφυγες ή ντόπιους – έχει πάντα το ίδιο αποτρόπαιο πρόσωπο της κρατικής αυθαιρεσίας και της καταπάτησης θεμελιωδών δικαιωμάτων. Έστω κι αν η κυβέρνηση, μες στην αχαλίνωτη αλαζονεία της, πανηγυρίζει για το ότι “κέρδισε” τον πρώτο γύρο, ο αγώνας αυτός θα είναι μακρύς.
Από εμάς εξαρτάται να μη λουφάξουμε, να μη σωπάσουμε, να συνεχίσουμε την πάλη για την αντιστροφή αυτού του αίσχους!

Χιακή Συμπολιτεία

Στη Χίο έγινε η αρχή...

Τα χθεσινοβραδυνά γεγονότα της Χίου πέρα από ανησυχητικά, ήταν κι αναμενόμενα καθώς η σημερινή κυβέρνηση αναρριχήθηκε στην εξουσία αγκαλιάζοντας όλα τα προηγούμενα χρόνια σκοταδιστές και νεοναζί. Ο βασικός κορμός των ψηφοφόρων της Ν.Δ. δεν αντιλαμβανόταν ή δεν ήθελε να αντιληφθεί πως η φωνή της οποιαδήποτε λαϊκής δεξιάς έσβηνε κάτω από τις ιαχές των άλλοτε μακεδονομάχων κι "αγανακτισμένων" κατοίκων των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου. Δεν έβλεπε πως το κόμμα που υποστήριζε άλλαζε ρότα προς ακροδεξιές κατευθύνσεις. Σημαντικό ρόλο σ'αυτό έπαιξαν κι εξακολουθούν να παίζουν τα Μ.Μ.Ε. όμως αυτό δε μειώνει την ευθύνη των ψηφοφόρων.
Λίγους μήνες διακυβέρνησης της Ν.Δ. χρειάστηκαν για να γίνει αντιληπτή η εξαπάτηση της μεσαίας τάξης που είδε να χάνει το κοινωνικό της μέρισμα, των συνταξιούχων που έχασαν την 13η σύνταξη, των νυκοκοιραίων που από τέλη Απρίλη θα βλέπουν να κινδυνεύει η πρώτη τους κατοικία και των "κυρ Παντελήδων" που ανά πάσα στιγμή θα φοβούνται τα αξημέρωτα μπουκαρίσματα των αστυνομικών στα σπίτια τους. Όμως κανείς τους δε μιλάει. Είτε από σάστισμα, είτε από ντροπή, είτε από άγνοια.
Όμως οι φασίστες δε ξεχνάνε. Κι εκεί είναι που την πάτησε η νέα κυβέρνηση (παρόλο που την έχει ξαναπατήσει με την υπόθεση Μπαλτάκος - Χρυσή Αυγή). Οι πολιτικάντηδες θρέψανε ανεξέλεγκτα ένα τέρας μόνο και μόνο για να τους ανεβάσει στην εξουσία. Όμως αυτό το τέρας λειτουργεί με το νόμο της ζούγκλας. Βλέποντας πως εξαπατήθηκε, έδειξε μεμιάς τα δόντια του όχι προς τους αδύναμους και τους κατατρεγμένους αλλά απέναντι στον αφέντη που το τάιζε σανό όλα αυτά τα χρόνια.
Τα γεγονότα της Χίου ήταν η αρχή ενός νέου εφιάλτη που παίρνει σάρκα κι οστά. Ενός εφιάλτη που βλέπαμε να ρχεται αρκετό καιρό πριν. Λίγους μήνες μετά τις εκλογές του καλοκαιριού και με τις ευλογίες ενός πλήθος με πλήρης πολιτική κι ιδεολογική άγνοια, βρεθήκαμε σε ένα κωμικοτραγικό καθεστώς μιας κυβερνητικής παρωδίας. Η κυβέρνηση αυτή που ανέθρεψε τον επικίνδυνο νεοφασισμό, υποστηρίζεται πλέον μόνο από μεγαλοεπιχειρηματίες, χριστιανοταλιμπάν κι ηλίθιους έχοντας ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας να παρακολουθεί μουδιασμένο σε καθημερινή βάση τα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά της εγκλήματα. Κι όπως φαίνεται θα τα λουζόμαστε αυτά όσο το επιτρέπουμε (;)...

ΥΓ: είναι κρίμα που ένα χρόνο πριν δεν ακουγόταν ο κώδωνας του κινδύνου που έκρουαν διορατικοί συνάνθρωποί μας (ένα παράδειγμα είναι το εύστοχο σκίτσο της ανάρτησης από το πενάκι του Γιάννη Δερμετζόγλου).

Μία Ευρώπη με δύο πρόσωπα

του Απόστολου Σερέτη

Ένα θέμα που έχει κατακλύσει τα social media και έχει γίνει αντικείμενο συζήτησης στην Ευρώπη, είναι η σύλληψη της νεαρής Carola Rachete. Η νεαρή καπετάνισσα του Sea Watch 3, προέβη σε μία πράξη η οποία σίγουρα μπορεί να χαρακτηριστεί ηρωική αλλά πάνω από όλα ανθρώπινη. Αυτό όμως που παρατηρείται αφού κάνουμε μία αναφορά στα γεγονότα, είναι ότι διαμορφώνεται στη δημόσια ζωή της Ευρώπης μία κατάσταση με δύο διαφορετικά ”πρόσωπα”.
Η Carola Rackete, γερμανικής καταγωγής, είναι η καπετάνισσα του πλοίου «Sea Watch 3», του ομώνυμου γερμανικού Μη Κερδοσκοπικού Οργανισμού που διασώζει πρόσφυγες στις θάλασσες της Μεσογείου. Το «Sea Watch» είχε περισυλλέξει 53 πρόσφυγες στις 12 Ιουνίου στις ακτές της Λιβύης. Οι 13 απομακρύνθηκαν από την ιταλική ακτοφυλακή για λόγους υγείας και αποβιβάστηκαν στην Λαμπεντούζα, ενώ οι υπόλοιποι 40 παρέμειναν σε αυτό για 14 ολόκληρες ημέρες, αφού το ιταλικό λιμενικό δεν έδινε την απαραίτητη άδεια ώστε το σκάφος να δέσει σε λιμάνι.
Οι δεκάδες πρόσφυγες του πολέμου και της διάλυσης της Λιβύης που διέσωσε η Rackete, προκλήθηκαν από την επέμβαση των ΗΠΑ, της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας και άλλων κρατών της Δυτικής Συμμαχίας, προκειμένου να ρίξουν τον Καντάφι και να πάρουν τον έλεγχο των πετρελαίων της χώρας. Παράλληλα η άνοδος φασιστών εξτρεμιστών του Ισλάμ στη Λιβύη, εξάπλωσαν ένα ασύλληπτο πέλαγος σκλαβοπάζαρων στην άλλοτε κραταιά χώρα. Πολιτική αστάθεια, σκλαβοπάζαρα, πόλεμος, φτώχεια, διάλυση και ανέχεια. Κάτω από αυτό το πλαίσιο δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι ανεβαίνουν σε βάρκες για να διασχίσουν τη Μεσόγειο και να φτάσουν στην Ευρώπη για να σωθούν. Η κυβέρνηση Σαλβίνι, εξέδωσε ότι θα συλλαμβάνεται όποιος βοηθήσει τους πρόσφυγες και όποια βάρκα πλησιάσει την Ιταλία θα βυθίζεται.

Η καπετάνισσα Carola Rachete μαζί με το πλήρωμα της, αψήφισε τον Σαλβίνι και το πλήρωμα του πλοίου αρνήθηκε να επιστρέψει τους ναυαγούς στην Λιβύη και έβαλε πλώρη για το πλησιέστερο “ασφαλές” λιμάνι, την Λαμπεντούζα. Η Κυβέρνηση του ακροδεξιού Ματέο Σαλβίνι τότε αρνήθηκε να δώσει άδεια στο ιστορικό πλέον πλοίο, Sea-Watch 3, για να μην προσεγγίσει κανένα ιταλικό λιμάνι αποκλείοντας το εκτός χώρας. Ουσιαστικά η νεαρή καπετάνισσα, έσπασε τον αποκλεισμό των ιταλικών αρχών σε πλοία που μεταφέρουν πρόσφυγες και έδεσε στο λιμάνι της Λαμπεντούζα,σώζοντας 40 ανθρώπους. Χθες το βράδυ, η Carola Rachete αποφάσισε να αψηφήσει τις απειλές του Σαλβίνι και να μπει στο λιμάνι της Λαμπεντούζα. Όταν το πλοίο της προσάραξε στο λιμάνι, κατεβαίνοντας συνελήφθη από δυνάμεις της αστυνομίας που είχαν σπεύσει στο σημείο. 
Καταρχάς το πρώτο που πρέπει να επισημανθεί είναι η πράξη της νεαρής κοπέλας διότι γνωρίζοντας ότι διακυβεύεται η ελευθερία της και παρά τον αποκλεισμό που είχε κηρύξει ο Ματέο Σαλβίνι, η 31χρονη καπετάνισσα πήρε την απόφαση να μπει στο λιμάνι της Λαμπεντούζα. «Αποφάσισα να μπω στο λιμάνι. Γνωρίζω τι ρισκάρω, όμως οι ναυαγοί που έχω στο πλοίο μου είναι εξαντλημένοι κι εγώ θα τους μεταφέρω κάπου με ασφάλεια», δήλωσε χαρακτηριστικά η ίδια. Της απαγγέλθηκαν κατηγορίες και πλέον αντιμετωπίζει την ποινή της δεκαετούς φυλάκισης.
Μετά και από αυτό προκύπτει κάτι ακόμα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, αποδεικνύεται ότι είναι η ελευθερία στη διακίνηση κεφαλαίων και καταναλωτικών αγαθών,ταυτόχρονα όμως και η φυλακή των ανθρώπων και των λαών της. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ουσιαστικά έχει δύο πρόσωπα. Το ένα πρόσωπο είναι ο Σαλβίνι και το άλλο η Rachete. Το ένα πρόσωπο συμμετέχει σε υπερεθνικούς οργανισμούς που μέσω των πολέμων που κάνουν για να εξασφαλίσουν νέες αγορές στην επιχειρηματική τους ελίτ, προκαλούν προσφυγικά ρεύματα, μετανάστευση, πολιτική αστάθεια, κατεστραμμένες υποδομές. Από την άλλη μεριά, έχουμε το πρόσωπο της Rachete, όπου συνοψίζει το σύνολο των ανθρώπων αυτής της ηπείρου όπου αγωνίζονται για να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους, όπου πιστεύουν σε ένα άλλο κόσμο, δικαιότερο, πιο ανθρώπινο, δίχως εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όπου πιστεύουν σε ένα καλύτερο αύριο, όπου βάζουν το συλλογικό πάνω από το ατομικό και η αλληλεγγύη και η στήριξη στους κολασμένους της γης είναι τρόπος ζωής. Τελικά από αυτά τα δύο πρόσωπα ποιο πρέπει να αποτελέσει πρότυπο με τις πράξεις του οποίου πρέπει να διδαχθούμε. Το πρόσωπο του ρατσισμού, του εθνικισμού, του νεοφιλελευθερισμού, της λιτότητας, της απανθρωπιάς που είναι το πρόσωπο της ΕΕ και των ηγετών της ή των λαών της; Το πρόσωπο του μίσους ή της αγάπης; Το πρόσωπο της απανθρωπιάς ή το πρόσωπο της αλληλεγγύης; Σίγουρο είναι πως τέτοιες πράξεις δείχνουν ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που το πρόσωπο του κάθε Σαλβίνι της Ευρώπης το έχουν πετάξει.

Τα δύο πρόσωπα επίσης της Ευρώπης που βλέπουμε, παρουσιάζουν και ξεγυμνώνουν μέσω της σύγκρουσης τους ακόμα ένα γεγονός. Το γεγονός ότι ζούμε την εποχή που κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συλλαμβάνουν ανθρώπους που διασώζουν άλλους ανθρώπους από πνιγμούς στη Μεσόγειο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι θεσμοί της και οι Σαλβίνι που η ίδια γεννά, μέσω των θεσμικών της οργάνων και της απάνθρωπης λιτότητας που αυτά εφαρμόζουν προς όφελος μίας χούφτας ανθρώπων, αποτελεί ένα ναζιστικό μόρφωμα όπου πρέπει να διαλυθεί καθώς είναι απόλυτα κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εγκληματεί κατά όχι μόνο λαών άλλων ηπείρων αλλά και κατά των ίδιων των λαών της και των πιο υπέροχων ανθρώπων της. Λευτεριά στην ηρωίδα Carola Rackete.
Όπως η ίδια η Rachete είπε με αφοπλιστική ειλικρίνεια….«Η ζωή μου ήταν εύκολη, μπόρεσα να φοιτήσω σε τρία πανεπιστήμια και στα 23 μου ήμουν απόφοιτη. Είμαι λευκή, Γερμανίδα, γεννήθηκα σε μια χώρα πλούσια με ένα διαβατήριο “σωστό”. Όταν τα συνειδητοποίησα όλα αυτά, ένιωσα ότι έχω ηθική υποχρέωση να βοηθήσω όσους δεν είχαν τις ίδιες ευκαιρίες με εμένα».

Πηγή: solidaritywebradio

Αντί πένθους (για τον καπετάνιο Κυριάκο Παπαδόπουλο)

του Βασίλη Ρόγγα

Ο λιμενικός Κυριάκος Παπαδόπουλος που πέθανε χθες, είχε σώσει πάνω από πέντε χιλιάδες πρόσφυγες στο Αιγαίο. Ο Παπαδόπουλος είναι ο «πρωταγωνιστής» του σπουδαίου ντοκιμαντέρ «4.1 miles» της Δάφνης Ματζιαράκη.
Σε συνέντευξη της στο Al jazeera το 2017 η σκηνοθέτης έλεγε για τον Παπαδόπουλο:
«Είναι δυσβάσταχτος και συγκλονιστικός ο εφιάλτης που περνάει ο καπετάνιος […] Το βάρος είναι περισσότερο από αυτό που μπορεί να αντέξει και δεν προέρχεται από την ένταση αλλά από το αίσθημα του καθήκοντος.
Είναι ένας πραγματικά έντιμος άνθρωπος με αληθινή την αίσθηση της ευθύνης πως δεν έχει την πολυτέλεια να χάσει ούτε ένα άτομο… και οι άνθρωποι και τα παιδιά που όντως χάνει πραγματικά τον στοιχειώνουν».
Ο Παπαδόπουλος, μιλώντας κατά τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ, λέει:
«Στα μάτια τους βλέπω ότι υπάρχουν εικόνες από τον πόλεμο τον οποίο ζούνε. Έρχονται από τον πόλεμο. Γλιτώνουν από τις βόμβες που πέφτουν στα σπίτια τους και βλέπουμε οικογένειες να χάνουν τους ανθρώπους τους μέσα στα ελληνικά ύδατα, λόγω της θάλασσας που διασχίζουν».
«Δεν υπάρχουν λόγια…αν δεν το νιώσεις αυτό δεν…δεν υπάρχει. Εφιάλτης. Αυτή η αγωνία…όπου πηγαίναμε βρίσκαμε ανθρώπους στη θάλασσα και εύχομαι να μην υπάρχει κανένας αγνοούμενος».

Πηγή: commonality.gr

Το ατελείωτο χάος της Λιβύης «μεταναστεύει» στην Ευρώπη

Πενήντα χιλιάδες μετανάστες είναι έτοιμοι να σαλπάρουν από τη Λιβύη, όπως αποκάλυψε χθες η ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera. Μάλιστα, όπως γράφει, μετά τη μαζική δραπέτευση κρατουμένων από τις λιβυκές φυλακές, ουδείς είναι σε θέση να αποκλείσει ότι μπορεί να φτάσουν στην Ιταλία και φονταμενταλιστές ισλαμιστές.
Το πρόβλημα, σύμφωνα με την Corriere della Sera, είναι ότι η Ιταλία πολύ δύσκολα θα καταφέρει να αντιμετωπίσει κύμα μαζικών αφίξεων, μετά τα πρόσφατα προβλήματα που δημιουργήθηκαν για την κατανομή μεταναστών και προσφύγων του πλοίου Diciotti και την απροθυμία που έδειξαν οι μεγαλύτερες χώρες μέλη της Ένωσης. Σε αυτό που όλοι στην Ευρώπη όμως συμφωνούν είναι πως η κρίση στην Λιβύη έχει άμεσες συνέπειες στα μεταναστευτικά ρεύματα.
Επτά χρόνια μετά την έναρξη της εξέγερσης που οδήγησε οκτώ μήνες αργότερα στην πτώση και τον θάνατο του Μουάμαρ Καντάφι, ο οποίος βρισκόταν στην εξουσία επί 42 χρόνια, οι Λίβυοι περιμένουν ακόμη να δουν το τέλος της χαοτικής μετάβασης και τη δημιουργία ενός δημοκρατικού κράτους.
Αν και πλούσια σε πετρέλαιο, η Λιβύη έχει ελλείψεις σε βασικές υπηρεσίες, ενώ παρατείνονται και εντείνονται η βία και οι συγκρούσεις, τροφοδοτώντας την αβεβαιότητα και την απελπισία, κυρίως μεταξύ των νέων.
Οι νέες αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ αντίπαλων ένοπλων ομάδων στην Τρίπολη έχουν βυθίσει τη Λιβύη σε ακόμη βαθύτερο χάος, δημιουργώντας σοβαρές αμφιβολίες ως προς το αν η χώρα που έχει καταστραφεί από τον πόλεμο είναι έτοιμη να πραγματοποιήσει τις προγραμματισμένες εκλογές αργότερα αυτό το έτος.
Στις 27 Αυγούστου, ξέσπασαν νέες φονικές μάχες που μαίνονται ακόμη στη νότια περιφέρεια της Τρίπολης και η εμπλοκή νέων παραστρατιωτικών οργανώσεων επέτεινε τη μεγάλη σύγχυση που επικρατεί στην πόλη.
Τουλάχιστον 47 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί μέχρι στιγμής, συμπεριλαμβανομένων 18 αμάχων ενώ εκατοντάδες άλλοι τραυματίστηκαν, ενώ η αποστολή του ΟΗΕ στη Λιβύη (MANUL) προσκάλεσε τα «διάφορα μέρη» σε μια «διευρυμένη συνάντηση» ώστε να γίνει «επείγων διάλογος για την κατάσταση ασφαλείας» στην Τρίπολη. Η κυβέρνηση της Εθνικής Συμφωνίας (GNA) που υποστηρίχθηκε από τον ΟΗΕ στην Τρίπολη κήρυξε την πρωτεύουσα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, λέγοντας ότι είναι απαραίτητο να «προστατευτούν και να ασφαλιστούν οι πολίτες, τα δημόσια και ιδιωτικά αγαθά και οι ζωτικοί θεσμοί».
Δεδομένου ότι η χώρα έχει μετατραπεί σε δίοδο για τους μετανάστες που προσπαθούν να περάσουν στην Ευρώπη, μάλιστα πρόσφατα ήρθαν στο φως οι κακοποιήσεις εναντίον εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών από τις υποσαχάριες χώρες, το χάος της Λιβύης «μεταναστεύει» στην Ευρώπη.
Την ίδια ώρα ο Ιταλός υπουργός Εσωτερικών Ματέο Σαλβίνι δήλωσε έτοιμος να επιστρέψει «σύντομα» στην Τρίπολη και επέρριψε ευθύνες στη Γαλλία για το χάος στη Λιβύη.

«Ρωτήστε το Παρίσι»

Ο Σαλβίνι ανήρτησε επίσης ένα βίντεο με δηλώσεις που έκανε χθες Δευτέρα στους δημοσιογράφους: «Προφανώς υπάρχει κάποιος πίσω (από τις τρέχουσες συγκρούσεις). Δεν ξέσπασαν τυχαία. Φοβάμαι ότι κάποιος, για εθνικούς οικονομικούς λόγους, θέτει σε κίνδυνο τη σταθερότητα όλης της Βόρειας Αφρικής και κατά συνέπεια της Ευρώπης» τόνισε ο επικεφαλής της ακροδεξιάς Λέγκα και ισχυρός άνδρας της ιταλικής κυβέρνησης αναφερόμενος στη Λιβύη.
«Σκέφτομαι κάποιον που πήγε να κάνει πόλεμο όταν δεν έπρεπε. Κάποιον που ορίζει ημερομηνίες για τις εκλογές χωρίς να ενημερώσει τους συμμάχους του, τον ΟΗΕ και τους Λίβυους», προσθέτει. 
Όταν οι δημοσιογράφοι ρώτησαν τον Ιταλό υπουργό, ο οποίος δεν επιτρέπει την αποβίβαση προσφύγων στα ιταλικά λιμάνια, αν η Λιβύη θεωρείται ασφαλής χώρα για να μεταφέρονται εκεί οι διασωθέντες στη Μεσόγειο, απάντησε μόνο: «Ρωτήστε το Παρίσι».
Αλλά και η Ιταλίδα υπουργός Άμυνας Ελιζαμπέτα Τρέντα αναφέρθηκε επίσης «στις ευθύνες» της Γαλλίας εξαιτίας του ρόλου της στη διεθνή επέμβαση το 2011 εναντίον του καθεστώτος του Μουάμαρ Καντάφι.
«Είναι αδιαμφισβήτητο ότι σήμερα αυτή η χώρα βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση διότι κάποιος, το 2011, έβαλε τα δικά του συμφέροντα πάνω από εκείνα των Λίβυων και της ίδιας της Ευρώπης», επεσήμανε η Τρέντα.
Τόσο η Ιταλίδα υπουργός όσο και ο Σαλβίνι έχουν αποκλείσει το ενδεχόμενο μιας επέμβασης των ιταλικών ειδικών δυνάμεων στην Τρίπολη, παρόλο που η Ρώμη έχει αναπτύξει στη Λιβύη περισσότερους από 300 στρατιωτικούς. Αποστολή τους είναι να προστατεύουν το νοσοκομείο της Μιζουράτα και την ιταλική πρεσβεία στην Τρίπολη, αλλά και να προσφέρουν βοήθεια στο λιβυκό λιμενικό.

Η μετά Καντάφι εποχή

Οι ομάδες ενόπλων που συγκρούονται τώρα μέσα και γύρω από την πρωτεύουσα διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στην αποστολή που υποστηρίχθηκε από το ΝΑΤΟ για την ανατροπή του Καντάφι. 
Μετά την πτώση του Καντάφι, που οδήγησε και στη διάλυση των υπηρεσιών ασφαλείας και του στρατού, η Λιβύη είναι ακόμη διχασμένη εξαιτίας των συγκρούσεων που μαίνονται μεταξύ διάφορων πολιτοφυλακών, αλλά και δεκάδων φυλών.
Εκμεταλλευόμενο την αναρχία το Ισλαμικό Κράτος εδραιώθηκε στη χώρα και πολιόρκησε επί μήνες τη Σύρτη, γενέτειρα του Καντάφι, προτού εκδιωχθεί από εκεί το 2016. Ωστόσο οι τζιχαντιστές, αν και έχουν αποδυναμωθεί, εξακολουθούν να βρίσκονται στην έρημο και αποτελούν μόνιμη απειλή.
Στο πολιτικό πεδίο, δύο αρχές μάχονται για την εξουσία όμως καμία δεν έχει καταφέρει μέχρι στιγμής να αποκαταστήσει την τάξη στο 100% των εδαφών που ισχυρίζεται ότι ελέγχει.
Σύμφωνα και με το Al Jazzera, η διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας (GNA) που σχηματίστηκε στο τέλος του 2015 υπό την αιγίδα του ΟΗΕ έχει την έδρα της στην Τρίπολη και κυριαρχεί στη δυτική πλευρά, ενώ μια αντίπαλη αρχή έχει εγκατασταθεί στην ανατολική Λιβύη, μεγάλο μέρος της οποίας ελέγχεται από τις δυνάμεις του στρατάρχη Χαλίφα Χάφταρ. Κάθε μία από αυτές υποστηρίζεται από δυνάμεις πολιτοφυλακής, έχει τη δική της κεντρική τράπεζα και την εθνική πετρελαϊκή εταιρεία.
Ο στρατάρχης Χάφταρ, που προσπάθησε στο τέλος του 2017 να επιβληθεί ως η μόνη εναλλακτική στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας, ανακλήθηκε στην τάξη από τις δυτικές χώρες, ενώ εξακολουθεί να έχει τη στήριξη της Αιγύπτου και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, αλλά να θεωρείται μαύρο πρόβατο από τους ισλαμιστές.
Τον Μάιο οι δυο πλευρές συναντήθηκαν στο Παρίσι και συμφώνησαν σε ένα χρονοδιάγραμμα για τη διεξαγωγή εθνικών εκλογών μέχρι το τέλος του έτους.
Στο μεταξύ η ανασφάλεια και οι ελλείψεις αποτελούν καθημερινότητα για τους Λίβυους, με συχνές διακοπές ρεύματος και ουρές αναμονής στις τράπεζες για την ανάληψη χρημάτων.
Η βασική πηγή εσόδων της χώρας, η πετρελαϊκή βιομηχανία, έχει επηρεαστεί σημαντικά από τις συγκρούσεις και δεν έχει καταφέρει ακόμη να φτάσει στα επίπεδα παραγωγής που καταγράφονταν υπό τον Καντάφι, δηλαδή το 1,6 εκατομμύριο βαρέλια την ημέρα.

Τι λέει η διεθνής κοινότητα;

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Γαλλία, η Ιταλία και το Ηνωμένο Βασίλειο καταδίκασαν σε κοινή δήλωση το Σάββατο την κλιμάκωση της βίας και προειδοποίησαν: «Αυτοί που παραβιάζουν την ασφάλεια στην Τρίπολη ή αλλού στη Λιβύη θα κριθούν υπεύθυνοι».
«Αυτές οι προσπάθειες αποδυνάμωσης των νόμιμων αρχών της Λιβύης και παρεμπόδισης της συνεχιζόμενης πολιτικής διαδικασίας δεν είναι αποδεκτές», δήλωσε το γαλλικό υπουργείο Εξωτερικών.
Ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών Αντόνιο Γκουτέρες καταδίκασε επίσης τη βία, αλλά για πολλούς Λιβύους, η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας που υποστηρίζεται από τα Ηνωμένα Έθνη δεν έχει την πραγματική εξουσία.
Έτσι περιπλέκονται οι προσπάθειες της διεθνούς κοινότητας και της Γαλλίας, για τη διεξαγωγή ψηφοφορίας πριν από το τέλος του έτους.
Η Ιταλία, η πρώην αποικιακή δύναμη στη Λιβύη, εξέφρασε την ετοιμότητά της να φιλοξενήσει τα αντιμαχόμενα μέρη στη Ρώμη για συνομιλίες συμφιλίωσης που λέει θα θέσει το στάδιο για τη διεξαγωγή εκλογών, αλλά όχι πριν από τα μέσα του 2019.
Σύμφωνα με τη Φεντερίκα Σάινι Φαζανότι του Brookings Institution, «οι διαδικασίες εκδημοκρατισμού, όπως μας διδάσκει η Ιστορία, διαρκούν πάντα πολύ, είναι σκληρές και πολύ δύσκολες».
«Η δημιουργία ενός κράτους μπορεί να διαρκέσει δεκαετίες, ακόμη και αιώνες σε κάποιες περιπτώσεις», πρόσθεσε.
Κάθε προσπάθεια αποκατάστασης της τάξης θα προσκρούει κάθε φορά στην εχθρότητα πολλών ένοπλων οργανώσεων, οι συμμαχίες των οποίων αλλάζουν συνεχώς βάσει των συμφερόντων τους.
Η ομάδα εμπειρογνωμόνων των Ηνωμένων Εθνών έχει ήδη προειδοποιήσει για την απειλή που ενέχουν οι ένοπλες ομάδες σε ζωτικούς κρατικούς θεσμούς, όπως η Κεντρική Τράπεζα, η Εθνική Εταιρεία Πετρελαίου ή ακόμα και η Λιβυκή Επενδυτική Αρχή.
Εν τω μεταξύ, η πολιτική της ΕΕ όσον αφορά τους μετανάστες στη Λιβύη και η πολιτική των λιβυκών αρχών για την αντιμετώπιση της κρίσης των μεταναστών έχει επικριθεί από οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Χιλιάδες μετανάστες είναι έγκλειστοι σε 18 κέντρα κράτησης που ελέγχει η διεθνώς αναγνωρισμένη Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Οι άνθρωποι που κρατούνται εκεί όμως αποτελούν κλάσμα αρκετών εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών που ζουν στη Λιβύη ή διέρχονται από αυτήν.
Αφρικανοί μετανάστες στους οποίους η Ιταλία δεν επέτρεπε να αποβιβαστούν σε μια αντιπαράθεση με την Ευρωπαϊκή Ένωση πριν λίγες μέρες, δήλωσαν ότι κρατούνταν από διακινητές έως και δύο χρόνια στη Λιβύη και πολλοί από αυτούς είχαν υποστεί ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια και βιασμούς, ανέφερε η υπηρεσία του ΟΗΕ για τη μετανάστευση.
Το κλείσιμο των λιμανιών της Ιταλίας και της Μάλτας, αποτέλεσμα της νέας μεταναστευτικής πολιτικής της κυβέρνησης της Ιταλίας, αλλά και η ποινικοποίηση των ΜΚΟ στην κεντρική Μεσόγειο οδήγησαν την ισπανική Proactiva Open Arms στην απόφαση να σταματήσει τις διασώσεις μεταναστών και προσφύγων ανοικτά της Λιβύης.
Εξαιτίας της νέας αντιμεταναστευτικής πολιτικής που εφαρμόζει η ιταλική κυβέρνηση της Λέγκας του Βορρά και των Πέντε Αστέρων, με προεξάρχοντα τον υπουργό Εσωτερικών Σαλβίνι, η Proactiva Open Arms αναγκάστηκε τρεις φορές να αποβιβάσει μετανάστες που διέσωσε ανοικτά της Λιβύης σε ισπανικά λιμάνια –στη Βαρκελώνη, την Πάλμα ντε Μαγιόρκα και την Αλχεθίρας– στη διάρκεια του καλοκαιριού.
Η Ισπανία έχει γίνει φέτος η βασική πύλη εισόδου στην Ευρώπη μεταναστών που διακινδυνεύουν τη ζωή τους στη θάλασσα. Από τον Ιανουάριο έχουν φτάσει στα εδάφη της σχεδόν 28.000 άνθρωποι με αυτοσχέδια πλεούμενα.
Ο αριθμός αυτός είναι περίπου ο ίδιος με όσους έφθασαν στην Ισπανία τόσο από ξηρά όσο και από θάλασσα ολόκληρο το 2017.

Πηγή: tvxs.gr

Διχασμένη όσο ποτέ η Ιταλία για το προσφυγικό

της Αθανασία Συγγελλάκη

Πολλά τα ερωτήματα και τα σχόλια σήμερα στην Ιταλία μετά την χθεσινή συνάντηση του γραμματέα της Λέγκας του Βορρά και υπουργού Εσωτερικών Ματέο Σαλβίνι με τον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας Βίκτορ Ορμπάν. Από την πλευρά του ο Β. Όρμπαν υπογράμμισε ότι «η ασφάλεια στην Ευρώπη εξαρτάται από την επιτυχία της πολιτικής του ιταλού υπουργού Εσωτερικών».
Είναι σαφές ότι η Ιταλία μοιάζει όλο και περισσότερη με χώρα που είναι πολιτικά διχασμένη: από την μία χθες το απόγευμα στο Μιλάνο διαδήλωσαν πάνω από 15.000 άνθρωποι για να πουν «όχι» σε κάθε μορφή ρατσισμού.
«H νέα αντίσταση ξεκινά τώρα», ήταν ένα από τα κύρια συνθήματά τους με τη συμμετοχή συνδικάτων, καθολικών οργανώσεων, κινημάτων της αριστεράς και της πρώην προέδρου της βουλής, Λάουρα Μπολντρίνι.

Δεν παίζει σπουδαίο ο πρωθυπουργός Κόντε

Από την άλλη πλευρά χθες αργά το βράδυ έφτασαν σε κέντρο φιλοξενίας εκατό περίπου πρόσφυγες από την Σικελία, οι οποίοι αποβιβάστηκαν μετά από αναμονή που έμοιαζε ατέλειωτη από το πλοίο Diciotti. Στο χωρίο Ρόκα Ντι Πάπα κοντά στην Ρώμη τους περίμεναν μέλη της νεοφασιστικής οργάνωσης Φόρτσα Νουόβα (Νέα Δύναμη) για να προσπαθήσουν να εμποδίσουν την άφιξή τους. Τελικά οι μετανάστες μπόρεσαν να μπουν στο καθολικό κέντρο φιλοξενίας με προοπτική, σε λίγες ημέρες θα μεταφερθούν σε άλλες περιοχές της χώρας. Και ένα μέρος των κατοίκων αμφισβήτησε ηχηρά τους νεοφασίστες καλωσορίζοντας τους μετανάστες και πρόσφυγες. Αλλά είναι σαφές ότι το γενικότερο κλίμα στην χώρα έχει αλλάξει.
Ο Ματέο Σαλβίνι υπόσχεται ότι θα σταματήσει την μετανάστευση από την βόρεια Αφρική και ζητά από όποια πλοία που μεταφέρουν τους «απελπισμένους της θάλασσας» να κάνουν όλα μεταβολή. Με τον τρόπο αυτό, βάζει στο περιθώριο κάθε άλλο πρόβλημα.
Πολύ δύσκολα στη φάση αυτή η Ιταλία θα καταφέρει να οργανώσει διεθνή διάσκεψη για το μεταναστευτικό τον Οκτώβριο, όπως είχε ανακοινωθεί στην αρχή του καλοκαιριού. Δεν φαίνεται να υπάρχει η αναγκαία γενικότερη συναίνεση. Και ο Ιταλός πρωθυπουργός Τζουζέπε Κόντε, που είχε την σχετική ιδέα, δεν παίζει σίγουρα πρωταγωνιστικό ρόλο.

Πηγή: Deutsche Welle 

Ρατσιστικό πογκρόμ ακροδεξιών στο Κέμνιτς της Σαξονίας

του Γιώργου Τσιάρα

Μεγάλη όσο και δικαιολογημένη ανησυχία προκαλεί στη Γερμανία το ρατσιστικό «πογκρόμ» με τη συμμετοχή εκατοντάδων ακροδεξιών, που πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Κυριακής στην ανατολική πόλη Κέμνιτς, στη Σαξονία - ένα από τα «οχυρά» του ξενοφοβικού κόμματος Εναλλακτική για τη Γερμανία, του AfD, που στις περσινές εκλογές πήρε εκεί σχεδόν το 25% των ψήφων.
Ολα ξεκίνησαν τα ξημερώματα της Κυριακής, όταν σε καυγά με μετανάστες -που ξεκίνησε για άγνωστη ακόμα αιτία- σκοτώθηκε ένας 35χρονος Γερμανός και ακόμη δύο τραυματίστηκαν σοβαρά. Αν και οι Αρχές συνέλαβαν γρήγορα δύο νεαρούς πρόσφυγες -έναν 23χρονο Σύρο και έναν 22χρονο Ιρακινό- ως ύποπτους για το φονικό, περίπου χίλιοι ακροδεξιοί (οι περισσότεροι γνωστοί χούλιγκαν – μέλη συνδέσμου της τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας) βγήκαν το βράδυ της Κυριακής στους δρόμους με προφανή σκοπό να τρομοκρατήσουν και να διώξουν από την πόλη μετανάστες και αλληλέγγυους. 
Βίντεο που δείχνουν νεοναζί με ξυρισμένα κρανία να κυνηγούν περαστικούς αραβικής καταγωγής στο κέντρο της πόλης και να φωνάζουν συνθήματα κατά των ξένων (όπως το χιτλερικής έμπνευσης «Εμείς είμαστε ο Λαός!») κυκλοφόρησαν αμέσως στο διαδίκτυο, θυμίζοντας άλλες εποχές. 
Ορισμένοι από τους διαδηλωτές εκτόξευαν μπουκάλια εναντίον των αστυνομικών, που σε γενικές γραμμές αδράνησαν και απέφυγαν να επέμβουν δυναμικά, όπως κάνουν σε αντίστοιχες πορείες αριστερών: όπως αποδείχτηκε άλλωστε και πριν από δύο εβδομάδες, κατά την επεισοδιακή επίσκεψη της Μέρκελ στη Δρέσδη, αρκετά μέλη της αστυνομίας συμμετέχουν (εκτός υπηρεσίας) σε ξενοφοβικές διαδηλώσεις του AfD, αλλά και της ακόμη πιο μισαλλόδοξης αντι-ισλαμικής οργάνωσης Pegida.
Σε κάθε περίπτωση, το Βερολίνο έστειλε ήδη αστυνομικές ενισχύσεις στην πόλη, καθώς τόσο το Pegida όσο και το AfD είχαν καλέσει ξανά τους υποστηρικτές τους να συγκεντρωθούν χτες το βράδυ κοντά στο σημείο όπου σκοτώθηκε ο 35χρονος, ενώ αριστερές και φιλομεταναστευτικές οργανώσεις ετοίμαζαν τις δικές τους αντιρατσιστικές αντι-διαδηλώσεις.
Το Βερολίνο δεν κρύβει την ανησυχία του, εν όψει και των επικείμενων τοπικών εκλογών στις 14/10 στη Βαυαρία, όπου τα γκάλοπ δείχνουν συνεχή ενίσχυση του AfD. Σε χτεσινές δηλώσεις του, ο εκπρόσωπος Τύπου της καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ, Στέφαν Ζάιμπερτ, τόνισε ότι η Γερμανία «δεν θα ανεχθεί την αυτοδικία» των ακροδεξιών: ενέργειες σαν αυτές «δεν έχουν θέση στο κράτος δικαίου» υπογράμμισε ο Ζάιμπερτ, κατά την ενημέρωση των δημοσιογράφων στο Βερολίνο.
«Είναι σημαντικό για την κυβέρνηση, για όλους τους δημοκρατικά εκλεγμένους αξιωματούχους και, νομίζω, για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, να πούμε με σαφήνεια ότι τέτοιες παράνομες οχλοκρατικές συναθροίσεις και τέτοιες συλλογικές διώξεις εναντίον ανθρώπων επειδή έχουν διαφορετική εμφάνιση από εμάς ή έρχονται από αλλού, απόπειρες να σπείρουν το μίσος και τον ρατσισμό στους δρόμους, δεν έχουν θέση στη χώρα μας και δεν πρόκειται να τις ανεχθούμε», πρόσθεσε.
Αλλά και η δήμαρχος του Κέμνιτς, Μπάρμπαρα Λούντβιχ, εξέφρασε την «αγανάκτησή» της: «Είναι πολύ σοβαρό όταν οι άνθρωποι συγκεντρώνονται κατ’ αυτόν τον τρόπο (...) και διατρέχουν όλη την πόλη απειλώντας άλλους ανθρώπους. Αυτοί που συγκεντρώθηκαν χωρίς άδεια ήθελαν να προκαλέσουν χάος και να σπείρουν τον τρόμο στους κατοίκους», σχολίασε η Λούντβιχ.
Αξίζει εδώ να σημειωθεί πως η εν λόγω εργατούπολη, που με πληθυσμό 250.000 άτομα είναι η τρίτη μεγαλύτερη στη Σαξονία μετά τη Λιψία και τη Δρέσδη, είχε μετονομαστεί στα χρόνια του «υπαρκτού σοσιαλισμού» σε «Καρλ Μάρξστατ» και εθεωρείτο πρότυπο βιομηχανικού σχεδιασμού: όμως μετά την επανένωση το 1990 επλήγη ιδιαίτερα από την αποβιομηχάνιση και την ανεργία, φαινόμενα που δυστυχώς «φουντώνουν» τα ήδη υπάρχοντα φασιστικά και ρατσιστικά υπόγεια ρεύματα.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Βροντερό «όχι» γονέων στην γκετοποίηση των προσφυγόπουλων

Ογδόντα τρεις γονείς της Χίου εκφράζουν δημοσίως την αντίθεσή τους στην γκετοποίηση των προσφυγόπουλων που παραμένουν στο νησί και υποστηρίζουν το δικαίωμά τους στην εκπαίδευση, υπερασπιζόμενοι «βασικά κοινωνικά αγαθά και ανθρωπιστικές αξίες».
Με αφορμή την μεγάλη και έντονη συζήτηση για την δημιουργία και λειτουργία των δομών υποδοχής και εκπαίδευσης προσφύγων (ΔΥΕΠ) στη Χίο, καθώς και τις αντιδράσεις που έχουν εκδηλωθεί από μερίδα γονέων και κηδεμόνων, οι 83 γονείς που υπογράφουν το κείμενο καλούν κι άλλους γονείς να επιλέξουν αυτή την αντίληψη.
Σε ό,τι δε αφορά τις εξελίξεις στην Ένωση Γονέων και Κηδεμόνων νομού Χίου, όπου ως γνωστόν εξ αφορμής αυτού του θέματος παραιτήθηκε σχεδόν σύσσωμο το διοικητικό της συμβούλιο, τονίζουν ότι «είναι σημαντικό να ακολουθηθούν όλες οι νόμιμες και διαφανείς διαδικασίες, ώστε να αναδειχθεί ένα νέο Δ.Σ. που να υποστηρίζει τα δικαιώματα όλων των παιδιών».

Τα σχολεία πρέπει να είναι ανοικτά για όλα τα παιδιά

Ακολουθούν το κείμενο και τα ονόματα των γονέων που υπογράφουν:

Αναγνωρίζουμε ότι ζούμε σε χρόνια έντονων πολιτικών και γεωστρατηγικών αλλαγών και βιώνουμε καταστάσεις που δημιουργούν από δύσκολες έως άθλιες συνθήκες διαβίωσης για χιλιάδες ανθρώπους που εξαιτίας του πολέμου ή άλλων προβλημάτων εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους κι εγκλωβίζονται στη χώρα μας και στο νησί μας. Το τελευταίο δημιουργεί επιπλέον προβλήματα στους μόνιμους κατοίκους και ειδικά των κοντινότερων στους προσφυγικούς καταυλισμούς περιοχών με αναμφισβήτητα πολλές αρνητικές συνέπειες.
Στηρίζουμε το αίτημα των προσφύγων / μεταναστών να μεταβούν στις χώρες επιλογής τους κι όχι να εγκλωβίζονται στο νησί μας και γενικότερα στη χώρα. Χρειάζεται πλέον όλες οι διαδικασίες καταγραφής και ταυτοποίησης να γίνονται στην ηπειρωτική χώρα. Δεν αντέχουν τα νησιά επιπλέον εγκλωβισμό ως αποτέλεσμα της συμφωνίας της Ε.Ε. με την Τουρκία. Για όσους βρίσκονται εδώ, πρέπει άμεσα να επιταχυνθούν οι διαδικασίες, ώστε όσοι δικαιούνται το άσυλο να το πάρουν και να κατευθυνθούν στον προορισμό τους.
Ωστόσο, θεωρούμε απαράδεκτες τις συνθήκες διαβίωσης στη ΒΙΑΛ, ενώ είναι απαραίτητη η αξιοπρεπής κάλυψη των βασικών αναγκών (σίτισης, ένδυσης, υγειονομικής περίθαλψης κ.λπ.) των διαμενόντων κι ιδιαίτερα των παιδιών.
Θεωρούμε απαραίτητη την προστασία των κατοίκων των Καμποχώρων και όποιων άλλων χώρων γειτνιάζουν με καταυλισμούς και την αποκατάσταση των όποιων προβλημάτων έχουν προκληθεί.
Ως γονείς χρειάζεται να υπερασπιζόμαστε πάντα την ειρήνη ανάμεσα στους ανθρώπους και τους λαούς. Θέλουμε όλα τα παιδιά να μεγαλώνουν σ΄ έναν ειρηνικό κόσμο.
Εκτός από την ειρήνη και η εκπαίδευση αποτελεί βασικό ανθρώπινο δικαίωμα, σύμφωνα με τις διεθνείς συμβάσεις (σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού, σύμβαση για το καθεστώς των προσφύγων), καθώς και από την εθνική νομοθεσία. Κάθε παιδί που βρίσκεται στη χώρα έχει δικαίωμα στην εκπαίδευση.
Στηρίζουμε την εκπαίδευση των προσφυγόπουλων χωρίς διακρίσεις, παρέχοντας ευκαιρίες σε όλους τους μαθητές, με αποκλειστική ευθύνη του κράτους και όχι των ΜΚΟ. Τα σχολεία πρέπει να είναι ανοιχτά για όλα τα παιδιά. Ο αποκλεισμός και η γκετοποίηση ατόμων ή ομάδων είναι που δημιουργεί και θα δημιουργήσει ακόμα περισσότερα προβλήματα στο μέλλον.
Χρειάζεται συλλογικά να διεκδικήσουμε από το κράτος τη διασφάλιση της ποιότητας του εκπαιδευτικού έργου για όλους τους μαθητές με υλικοτεχνική υποδομή, προσωπικό με σταθερές σχέσεις εργασίας (εκπαιδευτικό και βοηθητικό), παιδαγωγικό υλικό κ.λπ. Να στηρίζουμε τα αιτήματα των συλλόγων των εκπαιδευτικών και να συνεργαζόμαστε μαζί τους για ένα καλύτερο σχολείο. 

Αντωνόγλου Δημήτρης, Αριστείδου Βαγγέλης, Αρμενάκη Δέσποινα, Αρμενάκης Δημήτρης, Βάντα Σοφία Σάντος-Μελαχροινούδη, Βίλλου Έφη, Βούλγαρης Γιάννης, Βούλγαρης Κώστας, Βουχάρα Μαρία, Γατανάς Μιχάλης, Γκαρμάτη Ευτυχία ,Δημητρακόπουλος Παναγιώτης, Δηράκη Βάσω, Ελευθερίου Μαρία, Ζαφείρη Βάσια, Ζύμαρη Βασιλεία, Ηλιαδάκης Σταμάτης, Ηλιόπουλος Κωνσταντίνος, Θεοδωρόπουλος Ηλία, Καβάδα Κική, Κάκαρης Γιώργος, Καλαγκιά Μαρία, Καλιπόζη Ζηνοβία, Καλλίτση Αργυρώ, Καμπεράκη Μαρία, Καραγιάννη Αγλαΐα, Καραμανής Στέλιος, Καραμουσλή Άννα, Καραμουσλής Γιώργος, Καρίβαλη Μαριάννα, Κάρκαλου Αλέκα, Καστερνούδης Μιχάλης, Κατολέων Περικλής, Καυκάλα Χρυσάνθη, Κοτσάτου Ελένη, Κουγιούλη Δέσποινα, Κούρτης Ιωάννης, Κουτσοδόντης Τάσος, Κρεατσούλας Μιχάλης, Κριμιζή Πόλυ, Κωνσταντινούδη Γιασεμή, Λουκάς Γιάννης, Μανωλάκη Σαραντινή, Μαραγκός Αντώνης, Μαρίνη Ευγενία, Μαρτζούκου Στέλλα-Μαρία, Μενεξέ Ελένη, Μισαηλίδου Άννα, Μισετζής Γιώργος, Μουτάφη Μαρία, Μπαχά Αγγελική, Μπαχά Τώνια, Μπελούκας Τάκης, Μπιτσιμλί Καχραμάν, Μπογιατζής Νικος, Μπουκέας Γιώργος, Νικολάου Λεμονιά, Παγούδης Γιώργος, Παναγιωτάκης Αλέξανδρος, Παπαδόπουλος Γιάννης, Παπαδόπουλος Νίκος, Πέτροβα Βάσω, Πιτσικούλη Άννα, Σκαπινάκη Δέσποινα, Σκαπινάκης Πολύκαρπος, Σταυρινούδης Σταύρος, Στρατάκη Αργυρώ, Συρρή Ασπασία, Σφυράκη Γωγώ, Τάζογλου Σοφία, Τάνου Σαπφώ, Τέττερη Ζηνοβία, Τσόλας Κοσμάς, Φλεβαράκης Λεωνίδας, Φραγκάκη Γεωργία, Φραγκάκη Μαρία, Φρεζούλη Ερμιόνη, Φύλλα Ηλιάνα, Χαιρέτη Κατερίνα, Χαλιορή Ιουλία, Χαρίτος Στέλιος, Ψαρούδης Γιώργος, Ψούνη Ιουλία.

Πηγή: Αστραπάρης

«Μεμονωμένα» ναυάγια

Του Παντελή Μπουκάλα

Ο χαρακτηρισμός «μεμονωμένα περιστατικά» είναι μια καλούτσικη φόρμουλα για να βάζουμε στον ύπνο τις ευθύνες μας και να μεταθέτουμε τους αναγκαίους σχεδιασμούς στο αύριο και το μεθαύριο. Πόσα ακριβώς περιστατικά του ίδιου περιεχομένου απαιτούνται ώστε να αποσυρθεί ο χαρακτηρισμός αυτός, που επιστρατεύεται για να μειωθεί η σημασία τους, δεν θα το μάθουμε ποτέ. Η αναβλητικότητα έχει τα δικά της μαθηματικά, ο δε ωχαδερφισμός και ο κυνισμός έχουν τη δική τους στατιστική. 

Ενα επιπλέον ναυάγιο στη Μεσόγειο, λοιπόν, αυτή τη φορά στ’ ανοιχτά της Κύπρου, κοντά στην κατεχόμενη Γιαλούσα, και τριάντα επιπλέον νεκροί δεν αλλάζουν σοβαρά τη στατιστική του θανάτου. Οπότε δεν συντρέχει λόγος και ν’ αλλάξουν τη ματιά και τη σκέψη μας. Δεν συντρέχει δηλαδή λόγος να πιστέψουμε ότι το νέο συμβάν δεν είναι μεμονωμένο, αλλά συνδέεται με τα πολλά προηγούμενά του ανά τη Μεσόγειο. Καλύτερα να το δούμε αποσπασματικά, γιατί έτσι θα έχουμε τη συνειδησιακώς επωφελή δυνατότητα να το χρεώσουμε στην «κακιά ώρα». Αν όμως το εξετάσουμε σαν τμήμα της μεγάλης εικόνας, αν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τους πολέμους, την τρομοκρατία, τη φτώχεια, την ερημοποίηση, τον Τρίτο Κόσμο και την πολύχρονη αφαίμαξή του από τον Πρώτο, ίσως οι τύψεις βρουν μια τρυπούλα στο πανευρωπαϊκό μας τείχος και χαλάσουν την ησυχία μας. 

Το ερώτημα με το οποίο κάθε Σαλβίνι, Λεπέν ή Ορμπαν είναι βέβαιος ότι αποστομώνει τους κουφιοκεφαλάκηδες ουμανιστές είναι απλό, άλλωστε οι δημοκόποι της εθνικιστικής «χριστιανικής καθαρότητας» απεχθάνονται τα περίπλοκα: «Μα γιατί ξεσπιτώνονται όλοι αυτοί; Γιατί παρατάνε την Ασία τους και την Αφρική τους, σέρνοντας και τα παιδιά τους μαζί, οι ύπουλοι, σαν δούρειους ίππους, για να συγκινήσουν τους ευαισθητούληδες;» Αν τους ακούγαμε όμως, αν δεν τους αφήναμε να ναυαγούν αβοήθητοι ή να θαλασσοδέρνονται ανεπιθύμητοι, θα είχαν να μας αντιτάξουν τα δικά τους απλά λόγια: «Το ερώτημα δεν είναι γιατί φεύγουμε όσοι φεύγουμε. Το ερώτημα είναι γιατί δεν φεύγουν και όλοι οι υπόλοιποι από πατρίδες σακατεμένες, καθημαγμένες, πάμπτωχες, κι ας ξέρουν ότι θα πέσουν σε χέρια ληστών και εκβιαστών, ή ότι μπορεί να πεθάνουν στην έρημο ή στη θάλασσα». Και τι φταίει η Ευρώπη (δυτική και ανατολική) ή η περιτειχιζόμενη Αμερική; Μα υπάρχει έστω μία ασιατική ή αφρικανική χώρα που να μην πατήθηκε από τα πόδια των λευκών κυρίαρχων, να μη λεηλατήθηκε από τα άπληστα χέρια τους; Και να μη νιώθει πως η Ιστορία τής χρωστάει;

Πηγή: Καθημερινή

Η παράνοια των τειχών μας

του Μάσιμο Τζιανίνι

«Κύριοι, ας προσποιηθούμε ότι υπάρχουμε»: έτσι εγκαινίασε πριν από μερικά χρόνια ένας ιταλός υπουργός Εξωτερικών ένα κλειστό σεμινάριο στο υπουργείο του. Μπροστά στις μεγάλες προσφυγικές ροές, αυτή φαίνεται να είναι η στάση και των ευρωπαίων κυβερνώντων. Σε αυτό έχει εκφυλιστεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, που ονειρεύεται να γίνει Φρούριο: σε μια προσποίηση.
Αυτό είχε ήδη φανεί κατά την επόμενη ημέρα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της περασμένης εβδομάδας στις Βρυξέλλες, όταν οι 27 παρουσίασαν ως συμφωνία για το μεταναστευτικό ένα άδειο κουτί που ο κάθε ηγέτης γέμιζε κατά βούληση επιστρέφοντας στην πατρίδα του και το παρουσίαζε στην κοινή του γνώμη. Είναι πλέον σαφές: η Ευρώπη δεν υπάρχει πια. Και η «Νέα Κυρίαρχη Ιταλία» του Σαλβίνι, ο οποίος ήταν ο αρχιτέκτονας αυτής της διαδικασίας, κινδυνεύει να γίνει το θύμα.
Στη Γερμανία, ακόμη και η καγκελάριος Μέρκελ παραδίδεται στις εθνικολαϊκιστικές σειρήνες, σώζοντας την κυβέρνησή της αλλά προσφέροντας ως θυσία στον υπουργό Εσωτερικών Ζεεχόφερ το ευρωπαϊκό ιδεώδες του Αντενάουερ και των ιδρυτών της Ευρώπης. «Τα κλειστά κέντρα τράνζιτ» παραπέμπουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Θα χρησιμεύουν στην αναγνώριση και στην υποχρεωτική επιστροφή των προσφύγων στις χώρες πρώτης υποδοχής, με προϋπόθεση την ύπαρξη διμερούς συμφωνίας. Η Ελλάδα και η Ισπανία έχουν υπογράψει ήδη τέτοιες συμφωνίες. Η Ιταλία αρνήθηκε.
Αυτό σημαίνει ότι οι παράτυποι μετανάστες που φτάνουν στη Γερμανία από την Ιταλία θα παγιδεύονται στα σύνορα. Στην Αυστρία, ο καγκελάριος Κουρτς έσπευσε να ανακοινώσει την ενίσχυση των συνόρων. Τείχη λοιπόν στον Βορρά, στη Γερμανία και την Αυστρία (που δίνουν τροφή στα αντίστοιχα ξενόφοβα «κτήνη» των Βαυαρών της CSU και των νεοφασιστών του Fpoe). Τείχη και στην Ανατολή, στο κουαρτέτο του Βίζεγκραντ που έχει μετατραπεί σε μπούνκερ του Ορμπαν.
Αυτό το μαύρο κύμα πλημμυρίζει την ήπειρο, παρασύρει την οικογένεια των ευρωπαίων κεντροδεξιών, διαβρώνει τα θεμέλια της Ένωσης. Σαρώνονται με μια κίνηση οι κανόνες της Συνθήκης του Σένγκεν και οι μεταρρυθμιστικές φιλοδοξίες της Συνθήκης του Δουβλίνου. Τα κράτη-μέλη ξαναγίνονται εθνικά κράτη: δεν υπάρχει πλέον ελεύθερη κυκλοφορία και δεν υπάρχει πια βούληση κατανομής. Σκέτη παράνοια. Σε αυτή την εποχή του εγωισμού και του μίσους, παρακολουθούμε το «Finis Europae», το τέλος μιας Ευρώπης που μπορεί να υπάρχει ως γεωγραφική οντότητα, διαλύεται όμως ως πολιτική κοινότητα, βασισμένη στις αξίες της ελευθερίας και της αλληλεγγύης, της ισότητας και της φιλοξενίας.
Το πιο μεγάλο κόστος θα το πληρώσει η Ιταλία. Επειδή, με τη σειρά της, «προσποιείται ότι υπάρχει». Επειδή προκάλεσε τους ευρωπαίους εταίρους της. Επειδή έχασε την πίστη της και οδήγησε τους πιθανούς συμμάχους της να τη χάσουν κι αυτοί. Σήμερα είναι απομονωμένη και ισχυρίζεται, με τα λόγια του Σαλβίνι, ότι θα βγει κερδισμένη από το κλείσιμο των βορείων συνόρων της. Θα συμβεί το αντίθετο. Όταν κλείσουν τα βόρεια σύνορα, τι θα κάνει η Ιταλία για να μην έχει την τύχη της Τουρκίας όταν έκλεισαν οι βαλκανικοί διάδρομοι; Θα προχωρήσει σε ναυτικό αποκλεισμό του Νότου;
O Σέρεν Κίρκεγκορ, ένας μεγάλος Ευρωπαίος, το είχε ονομάσει «βουητό του διαβόλου». Άραγε οι Ιταλοί δεν το ακούν;

Πηγή: La Repubblica

Οι πρόσφυγες της Μεσογείου και ο Αισχύλος

του Παντελή Μπουκάλα

Σ​​την «Ιλιάδα» και την «Οδύσσεια» οι Ελληνες δεν έχουν ακόμα αυτό το όνομα. Ο Ομηρος, αν είναι όντως ένας ο ποιητής των δύο επών, για να δώσει την ταυτότητα του στρατού που κίνησε από την Ελλάδα και σήκωσε πόλεμο για την Ελένη, χρησιμοποιεί τα εθνώνυμα Αχαιοί, Αργείοι και Δαναοί, με τη συχνότητα χρήσης μειούμενη από το πρώτο στο τρίτο. Το όνομα «Ελληνες» απαντά μόνο μία φορά στα έπη, και συγκεκριμένα στην «Ιλιάδα» (ραψωδία Β, στίχος 684), για να προσδιορίσει όσους κατοικούσαν στην πόλη Ελλάδα, που βρισκόταν στη Φθία, είχε δε ηγεμόνα της τον Αχιλλέα: «Οι τ’ είχον Φθίην ηδ’ Ελλάδα καλλιγύναικα, / Μυρμιδόνες δε καλεύντο και Ελληνες και Αχαιοί». Στη μετάφραση του Δ. Ν. Μαρωνίτη (εκδ. Αγρα, 2011): «Κι όσους δική τους είχανε τη Φθία, και την Ελλάδα με τις όμορφες γυναίκες· όσοι αποκαλούνταν Μυρμιδόνες, Ελληνες και Αχαιοί, / σ’ αυτούς ο Αχιλλέας ήταν αρχηγός».
Τριπλή λοιπόν η γενικευτική ονομασία των αρχαίων Ελλήνων στα έπη, πριν αυτοαναγνωριστούν ως Ελληνες, τριπλή και των νεότερων: Ελληνες - Ρωμιοί - Γραικοί. Κάθε όνομα με το δικό του πλούσιο φορτίο ιστορίας, όπως οφείλουμε πια να αναγνωρίσουμε ελεύθεροι από κάθε είδους εμμονές ή συμπλέγματα, τώρα που αυτός τουλάχιστον ο ονοματολογικός πόλεμος φαίνεται πως έχει κοπάσει. Και λέω «φαίνεται», γιατί όλο και κάποια αναζωπύρωσή του παρακολουθούμε από καιρού εις καιρόν, αλλά με το όνομα της χώρας στο επίκεντρο, αν δηλαδή «πρέπει» να ονομαζόμαστε διεθνώς Hellas ή Greece (Grecia, Griechenland κ.ο.κ.). Προσθέτοντας το Yunanistan, πέφτουμε πάλι στην τριπλή ονομασία.
Τα ονόματα Αργείοι και Αχαιοί δεν μας ξενίζουν· οι συναφείς ονομασίες πόλεων και περιοχών, το Αργος και η Αχαΐα, μάς εξοικειώνουν αμέσως. Το όνομα Δαναοί από την άλλη, αν δεν εμπιστευτούμε το τρύπιο πιθάρι των Δαναΐδων, που δεν οδηγεί σε αυτόματες αναγωγές, πιθανότατα επισκέπτεται το μάτι ή το αυτί μας αποκλειστικά με όχημα τη φράση «φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας». Ετσι, αρχαιοπρεπώς, αποδόθηκαν σε μορφή παροιμίας όσα είπε ο ιερέας Λαοκόων στους Τρώες, για να τους προειδοποιήσει να μην εμπιστευτούν τον Δούρειο Ιππο που είχαν αφήσει πίσω τους οι πολιορκητές τους, όταν προσποιήθηκαν πως έφυγαν για την πατρίδα τους, καθοδηγημένοι από τον Οδυσσέα. Πηγή της φράσης είναι η «Αινειάδα» του Βιργίλιου (Βιβλίο 2, στ. 49): «Timeo Danaos et dona ferentes». Ιδού η προειδοποίηση στην πρόσφατη έμμετρη μετάφραση του Θεόδωρου Παπαγγελή (Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τραπέζης, 2018), μια σπουδαία εργασία-προσφορά: «Τον ίππο, Τεύκροι, μην εμπιστευθείτε. / Ο,τι κι αν είναι, εγώ τους Δαναούς και δώρα όταν φέρνουν τους φοβάμαι».
Οι Τρώες ονομάζονται και Τεύκροι, από το όνομα του μυθικού προγόνου των βασιλέων τους, που μετανάστευσε στην Τρωάδα από την κρητική Ιδη, αν και οι Αττικοί μυθογράφοι ισχυρίζονταν πως ήταν συμπατριώτης τους· άλλη μυθική παραλλαγή ωστόσο γενεαλογεί τον Τεύκρο ως γιο του φρυγικού θεού-ποταμού Σκάμανδρου και της νύμφης Ιδαίας. Μύλος; Το ’χει αυτό ο μύθος, που και έτσι όμως παραμένει διδακτικός, όσον αφορά τα εναλλακτικά εθνωνύμια αλλά και την προαιώνια και ατελεύτητη μετακίνηση των λαών και τη σύμμειξή τους.
Το κουβάρι είναι πυκνότερο στην περίπτωση του Δαναού, όπου σμίγουν ελληνικοί και αιγυπτιακοί μύθοι. Αν είχε σωθεί ακέραιη η «Δαναΐδα», ποίημα 6.500 στίχων άγνωστου δημιουργού, του 6ου αιώνα π.Χ., θα γνωρίζαμε μια πρώτη απόπειρα τακτοποίησης των σκόρπιων μυθικών στοιχείων. Τώρα για την ποιητική ανασύνταξη των μυθολογικών αφηγήσεων πηγή μας, υψηλότατης αξίας, είναι οι «Ικέτιδες» του Αισχύλου. Ο μέγας τραγωδός –όπως και οι άλλοι δύο κορυφαίοι ομότεχνοί του– δεν είναι ουδέτερος κληρονόμος της προφορικής και γραπτής μυθολογικής παράδοσης. Αποφασίζει τι θα προκρίνει και τι θα αφήσει στο περιθώριο. Αποφασίζει δηλαδή με ποιον τρόπο θα εκμεταλλευτεί το υπάρχον μυθολογικό υλικό, ώστε να το θέσει στην υπηρεσία των δικών του ιδεών, κοινωνικών, πολιτειακών ή θεολογικών. Αν ο μύθος ονομάζει Γελάνορα τον βασιλιά του Αργους, ο Αισχύλος επιλέγει το όνομα Πελασγός, ορίζει μάλιστα τη βασιλική εξουσία σχετική και όχι απόλυτη, υποχρεωμένη να αναζητεί τη λαϊκή επικύρωσή της.
Στις «Ικέτιδες», την αρχαιότερη από τις εφτά σωζόμενες τραγωδίες του Αισχύλου, το πυρηνικό θέμα είναι απλό: το δίκαιο των προσφύγων, όπως το ορίζει το σέβας στον παντοδύναμο Δία, τον «αφίκτορα», τον προστάτη των ικετών. Σε αυτόν προσεύχονται οι πενήντα κόρες του Δαναού, μόλις το καράβι τους αγκυροβολεί στο Αργος. Εχουν φτάσει μαζί με τον πατέρα τους τον Δαναό, βασιλιά της Αιγύπτου, που έφυγε από τη χώρα του γιατί δεν ήθελε να παντρέψει τις κόρες του με τους πενήντα γιους του αδελφού του τού Αίγυπτου· το ταμπού της αιμομιξίας είναι ένα μόνο από τα στοιχεία που θίγει το αισχυλικό δράμα. Ο πατέρας, γνώστης των ανθρωπίνων, δασκαλεύει τις κόρες πώς να φερθούν μπροστά στον Πελασγό, τον βασιλιά του Αργους. Οι συμβουλές του στη μετάφραση του Ιωάννη Γρυπάρη, η οποία, έστω με την ηλικία της δημοτικής της, δεν αυθαιρετεί σε σχέση με το πρωτότυπο και κατορθώνει την έμμετρη χάρη της:
«Λοιπόν βιαστείτε, και στ’ αριστερά σας χέρια / σεμνά κρατώντας τα κλαδιά της ικεσίας / –του Δία καμάρι– ν’ αποκρίνεστε στους ξένους / ταπεινά και κλαυτά κι όπως το θέλ’ η ανάγκη / σαν πρόσφυγες όπου είμαστε, και να τους πείτε / να μάθουν καθαρά πως καθαρός από αίμα / είν’ ο ερχομός μας· και θυμάστε πρώτ’ απ΄ όλα / όχι πολύ ξεθαρρετή να ’ναι η φωνή σας, / μα η όψη σεμνοπρόσωπη με ήσυχο βλέμμα / την άδολή σας να μηνά την ειλικρίνεια·/ κι ούτε ας προτρέχει η γλώσσα σου κι ούτε του μάκρου / να ξεσέρνεις τα λόγια σου, γιατ’ είναι, μάθε, / πάρα πολύ του τόπου εδώ δύσκολοι οι ανθρώποι· / θύμας να υποχωρείς, αφού είσαι της ανάγκης, / ξένη κι αποδιωγμένη. Και ποτές δεν πρέπει / να ’χουν οι πιο μικροί τη γλώσσα τους μεγάλη».
Οι Δαναΐδες, για να αποσπάσουν την προστασία του Αργους, αυτογενεαλογούνται σαν Αργείες. Είναι βέβαια «ξένες φυγάδες», από τη χώρα του Νείλου που «συνορεύει με τη Συρία». Το σπέρμα τους όμως κρατάει από την Ιώ, την ιέρεια του ναού της Ηρας στο Αργος, που την αγάπησε ο Δίας. Κεντρισμένη η Ιώ από τον Οίστρο που έστειλε καταπάνω της η ζηλιάρα η Ηρα, κατέληξε στην Αίγυπτο. Εκεί γέννησε τον Επαφο, που χρωστάει το όνομά του στο άγγιγμα του χεριού του πατρός Δία στην κοιλιά της μάνας του. Επαφος δε εγέννησε Λιβύαν, Λιβύα δε εγέννησε Βήλον, Βήλος δε εγέννησε τον Δαναό και τον Αίγυπτο.
Εισάκουσε τις ικεσίες των Δαναΐδων ο δήμος του Αργους και καλοδέχτηκε τις προσφυγεμένες. Οι δικοί μας πρόσφυγες θαλασσοδέρνονται στη Μεσόγειο ανεπιθύμητοι, με σωσίβιο το τρύπιο πιθάρι της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Γι’ αυτά όμως την άλλη Κυριακή.

Πηγή: Καθημερινή

Η νέα διαχωριστική γραμμή στην Ευρώπη

Παρά το γεγονός ότι οι προσφυγικές ροές είναι σαφώς πιο περιορισμένες σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, αυτή τη στιγμή το προσφυγικό διχάζει την Ευρώπη και μπορεί να προκαλέσει ουσιώδεις μεταβολές στον πολιτικό της χάρτη.
Στη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου συγκρούονται δύο γραμμές: η μία επιδιώκει κοινή ευρωπαϊκή λύση στο προσφυγικό. Ή άλλη ζητά να τεθούν εκτός Σένγκεν οι χώρες που υποδέχονται τις προσφυγικές ροές, καθώς και να δημιουργηθούν στρατόπεδα κράτησης στην Αφρική. Αυτές οι δύο προτάσεις, που υποστηρίζονται κυρίως από την Αυστρία, την ομάδα των τεσσάρων χωρών του Βίσεγκραντ και τους Χριστιανοκοινωνιστές της Βαυαρίας, απομακρύνουν την Ευρωπαϊκή Ένωση τόσο από το ευρωπαϊκό κεκτημένο στην περίπτωση της κατάργησης της Σένγκεν, όσο και από το διεθνές δίκαιο στην περίπτωση στρατοπέδων στην Αφρική, όπως και αν ονομαστούν αυτά.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτή ακριβώς η ομάδα κρατάει, μέσω των Βαυαρών, στα χέρια της τη Μέρκελ, η οποία στο προσφυγικό υπήρξε πάντοτε διαλλακτική. Τυχόν αναταράξεις στο πολιτικό σκηνικό της Γερμανίας μπορούν να ανατρέψουν πλήρως τους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς όχι μόνο στο προσφυγικό, αλλά και γενικότερα, ισχυροποιώντας τους ακραίους ρατσιστές και αντιευρωπαϊστές της Εναλλακτικής για τη Γερμανία.
Έτσι το προσφυγικό λειτουργεί σαν καταλύτης για τη διαμόρφωση μιας νέας διαχωριστικής γραμμής στην Ευρώπη: οι λαϊκιστές θα πιέσουν προς τον απομονωτισμό και τις πολλές ταχύτητες κατρακυλώντας ολοένα και περισσότερο προς το πολιτικό πρότυπο του Τραμπ. Απέναντί τους πρέπει να σταθούν οι προοδευτικές δυνάμεις που θέλουν μια κοινή πορεία προς μια Ευρώπη ανθρώπινη, δημοκρατική και κοινωνική. Και η Αριστερά οφείλει να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο.

Πηγή: Αυγή

Ευρώπη φρούριο με Ιταλό φύλακα

Η 20η Ιουνίου έχει χαρακτηριστεί ως η παγκόσμια μέρα των προσφύγων. Αυτή τη φορά όμως όχι μόνο δεν μνημονεύτηκε αλλά πέρασε σχεδόν απαρατήρητη λόγω μουντιάλ αλλά κι εξαιτίας των απανωτών σοκ που έχουμε υποστεί με τα έκτροπα που συμβαίνουν κι από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού.
Από την μία ο επικίνδυνος Αμερικανός πρόεδρος χωρίζει γονείς από παιδία. Οι εικόνες που μας έρχονται με το κλάμα και τις κραυγές των τρομαγμένων παιδιών τα οποία βρίσκονται κλεισμένα σε ένα κλουβί, θα στοιχειώνουν για πάντα την σκοτεινή περίοδο που διανύουμε. Όμως κι από την ευρωπαϊκή πλευρά τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Η Ιταλία έκλεισε τα λιμάνια της σε ένα διασωστικό πλοίο που κουβαλούσε 629 ψυχές, το οποίο αναγκάστηκε να δέσει στην Βαλένθια ενώ ο φασίστας υπουργός εσωτερικών Ματέο Σαλβίνι ξεκινάει απογραφή των Ρομά για να απελάσει όσους δεν έχουν ιταλική υπηκοότητα, συμπληρώνοντας με μία εριστική για την χώρα του αγάπη πως «δυστυχώς τους Ιταλούς Ρομά θα αναγκαστεί να τους κρατήσει εκεί».
Την ίδια στιγμή η Γερμανίδα καγκελάριος δεχόμενη πιέσεις από τον ομοσπονδιακό υπουργό εσωτερικών Χόρστ Ζέεχοφερ, ετοιμάζεται να πάρει μία πολύ σκληρή στάση για το μεταναστευτικό στην ερχόμενη σύνοδο κορυφής. Μία στάση που θα ακολουθήσουν Αυστρία και λοιποί γερμανικοί δορυφόροι.
Αν τα βάλουμε κάτω θα δούμε πως πλέον η Ευρώπη έχει ολοκληρώσει την φάση που μετατρεπόταν σε φρούριο και μπαίνει σε μία νέα περίοδο πολύ πιο εθνικιστική και ξενοφοβική, με την λίστα των εθνικιστικών χωρών να μεγαλώνει. Η είσοδος της Ιταλίας σ’ αυτήν την ομάδα είναι ένα ισχυρό ηθικό πλήγμα για τους Ευρωπαίους ανθρωπιστές κι αριστεριστές.
Ένα πλήγμα που δείχνει θανάσιμο αν αναλογιστούμε πως τα τελευταία μέτωπα που έχουν απομείνει είναι η απομονωμένη Πορτογαλία, η υποτονική Ισπανία που πατάει σε ένα τεντωμένο σκοινί κι η Γαλλία με έναν Μακρόν να τσακώνεται με μαθητές επειδή τον αποκάλεσαν «Μανού». Σ’ αυτό το χάος που δε λέει να καταλαγιάσει, μεγάλα θύματα παραμένουν οι σύγχρονοι της γης οι κολασμένοι που πέρσι ξεπέρασαν τα 68,5 εκατομμύρια παγκοσμίως.
Σ’ αυτούς θέλω να αφιερώσω τους παρακάτω στίχους του ποιητή Γιάννη Ρίτσου:

«Εμείς, που μας τα πήραν όλα,
Εμείς που δεν έχουμε τίποτα να φυλάξουμε
Εμείς θα φυλάξουμε την αγάπη μας
Εμείς σαν παγωμένοι φρουροί μες τη νύχτα
Θα φυλάξουμε τον κόσμο».

Πρώτη δημοσίευση: aplotaria.gr

Ξεπέρασαν τα 68 εκατομμύρια οι πρόσφυγες το 2017

Οι πόλεμοι, άλλες μορφές βίας και οι διώξεις οδήγησαν το 2017 τον αριθμό των αναγκαστικά εκτοπισμένων παγκοσμίως σε νέα ύψη για πέμπτη συνεχή χρονιά, με βασικότερες αιτίες την κρίση στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, τον πόλεμο στο Νότιο Σουδάν και τη φυγή εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων Rohingya από τη Μυανμάρ στο Μπανγκλαντές. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι αναπτυσσόμενες χώρες είναι αυτές που πλήττονται περισσότερο.
Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (Υ.Α.) παρουσιάζει την ετήσια έκθεσή της Παγκόσμιες Τάσεις (Global Trends), σύμφωνα με την οποία 68,5 εκατομμύρια άνθρωποι είχαν εκτοπιστεί συνολικά έως τα τέλη του 2017. Ανάμεσά τους, 16,2 εκατομμύρια εκτοπίστηκαν μόνο μέσα στο 2017, είτε για πρώτη φορά ή επανειλημμένα – γεγονός που καταδεικνύει ότι ένας τεράστιος αριθμός ανθρώπων βρίσκεται σε κίνηση και ισοδυναμεί με 44.500 εκτοπισμένους ανθρώπους την ημέρα ή με έναν εκτοπισμένο κάθε δύο δευτερόλεπτα.
Οι πρόσφυγες που έχουν εγκαταλείψει την πατρίδα τους λόγω συρράξεων και διώξεων αντιστοιχούν σε 25,4 από τα 68,5 εκατομμύρια. Πρόκειται για 2,9 εκατομμύρια περισσότερους ανθρώπους από το 2016, που αποτελεί τη μεγαλύτερη αύξηση που έχει παρατηρήσει ποτέ η Υ.Α. μέσα σε μία μόνο χρονιά. Στο μεταξύ, οι αιτούντες άσυλο, που περίμεναν ακόμη την απάντηση στο αίτημα ασύλου τους έως τις 31 Δεκεμβρίου 2017, αυξήθηκαν κατά 300.000 περίπου, φτάνοντας τα 3,1 εκατομμύρια. Οι εκτοπισμένοι μέσα στην ίδια τους τη χώρα έφτασαν τα 40 εκατομμύρια επί του συνόλου, ελάχιστα λιγότεροι από τα 40,3 εκατομμύρια το 2016.
Συνοπτικά, το 2017 υπήρχαν στον κόσμο τόσοι αναγκαστικά εκτοπισμένοι όσοι σχεδόν ο πληθυσμός της Ταϊλάνδης. Σε όλες τις χώρες, ένας στους 110 ανθρώπους είναι εκτοπισμένος.
«Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή, όπου η επιτυχία διαχείρισης του αναγκαστικού εκτοπισμού σε παγκόσμιο επίπεδο απαιτεί μια νέα και πολύ πιο συνεκτική προσέγγιση ώστε οι χώρες και οι κοινότητες να μη μένουν μόνες να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο αυτό», δήλωσε ο Ύπατος Αρμοστής του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες Filippo Grandi. «Όμως έχουμε ακόμα λόγο να ελπίζουμε. Δεκατέσσερις χώρες πρωτοπορούν ήδη με ένα νέο σχέδιο ανταπόκρισης σε προσφυγικές καταστάσεις και σε λίγους μήνες θα είναι έτοιμο για υιοθέτηση από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ένα νέο Παγκόσμιο Σύμφωνο για τους Πρόσφυγες. Σήμερα, παραμονή της Παγκόσμιας Ημέρας Προσφύγων, το μήνυμά μου απέναντι στα κράτη μέλη είναι να στηρίξουν τη δράση αυτή. Κανείς δε γίνεται πρόσφυγας από επιλογή, αλλά εμείς οι υπόλοιποι μπορούμε να επιλέξουμε τον τρόπο που θα βοηθήσουμε.»
Η έκθεση Παγκόσμιες Τάσεις της Υ.Α. δημοσιεύεται κάθε χρόνο σε παγκόσμιο επίπεδο, μία ημέρα πριν από την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων (20 Ιουνίου) και παρακολουθεί το φαινόμενο του αναγκαστικού εκτοπισμού μέσα από στοιχεία που συλλέγει η Υ.Α., οι κυβερνήσεις και άλλοι εταίροι. Δεν εξετάζει το παγκόσμιο περιβάλλον ασύλου, το οποίο η Υ.Α. παρουσιάζει ξεχωριστά και που το 2017 συνέχισε να χαρακτηρίζεται από περιστατικά άτυπων αναγκαστικών επιστροφών, πολιτικοποίησης και χρησιμοποίησης των προσφύγων ως αποδιοπομπαίων τράγων, με πρόσφυγες να φυλακίζονται ή να τους αρνείται η δυνατότητα εργασίας και με αρκετές χώρες να αντιτίθενται ακόμα και στη χρήση του όρου «πρόσφυγας».
Παρ’ όλα αυτά, η έκθεση Παγκόσμιες Τάσεις περιέχει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία, καταδεικνύοντας, για παράδειγμα, πώς μερικές φορές υπάρχει απόσταση μεταξύ της πραγματικότητας του αναγκαστικού εκτοπισμού και αυτού που εμείς αντιλαμβανόμαστε.
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η αντίληψη ότι οι εκτοπισμένοι του κόσμου βρίσκονται κυρίως σε χώρες του παγκόσμιου βορρά. Τα στοιχεία δείχνουν ότι ισχύει το αντίθετο. Το 85% των προσφύγων βρίσκονται σε αναπτυσσόμενες χώρες, εκ των οποίων πολλές είναι απελπιστικά φτωχές και λαμβάνουν ελάχιστη στήριξη για να παρέχουν βοήθεια σε αυτούς τους πληθυσμούς. Τέσσερις στους πέντε πρόσφυγες παραμένουν σε χώρες που βρίσκονται δίπλα στη δική τους.
Ο εκτοπισμός μεγάλης κλίμακας διασχίζοντας σύνορα είναι επίσης λιγότερο συνήθης από αυτό που υποδηλώνουν τα 68 εκατομμύρια εκτοπισμένων παγκοσμίως. Σχεδόν τα δύο τρίτα όσων αναγκάστηκαν να τραπούν σε φυγή είναι εσωτερικά εκτοπισμένοι που δεν έφυγαν από τη χώρα τους. Από τους 25,4 εκατομμύρια πρόσφυγες, λίγο περισσότεροι από το 1/5 είναι Παλαιστίνιοι και εμπίπτουν στην εντολή της UNRWA. Από τους υπόλοιπους, για τους οποίους η Υ.Α. έχει την ευθύνη, τα 2/3 προέρχονται μόλις από πέντε χώρες: τη Συρία, το Αφγανιστάν, το Νότιο Σουδάν, τη Μυανμάρ και τη Σομαλία. Εάν μπει ένα τέλος στις συρράξεις σε οποιαδήποτε από τις χώρες αυτές, είναι πολύ πιθανό να επηρεαστεί σημαντικά η ευρύτερη εικόνα του φαινομένου του παγκόσμιου εκτοπισμού.
Δύο ακόμα στοιχεία από την έκθεση Παγκόσμιες Τάσεις είναι ότι η πλειοψηφία των προσφύγων διαμένουν σε αστικές περιοχές (58%) και όχι σε καταυλισμούς ή σε αγροτικές περιοχές, καθώς και ότι ο εκτοπισμένος πληθυσμός παγκοσμίως είναι νεαρής ηλικίας – το 53% είναι παιδιά, από τα οποία πολλά είναι ασυνόδευτα ή χωρισμένα από την οικογένειά τους.
Όπως είναι μικρός ο αριθμός των χωρών προέλευσης μεγάλου αριθμού εκτοπισμένων ανθρώπων, έτσι είναι συγκριτικά και ο αριθμός των χωρών που υποδέχονται μεγάλους αριθμούς: η Τουρκία παραμένει η πρώτη χώρα στον κόσμο στην υποδοχή προσφύγων σε απόλυτους αριθμούς, με πληθυσμό 3,5 εκατ. πρόσφυγες, κυρίως Σύριους.
Εν τω μεταξύ, ο Λίβανος φιλοξενεί τον μεγαλύτερο αριθμό προσφύγων σε σχέση με τον εθνικό του πληθυσμό. Συνολικά, το 63% του συνόλου των προσφύγων που εμπίπτουν στην εντολή της Υ.Α. βρίσκονται σε μόλις 10 χώρες.
Δυστυχώς, οι λύσεις για τα παραπάνω εξακολουθούν να είναι ελάχιστες. Οι πόλεμοι και οι συρράξεις συνεχίζουν να αποτελούν τις βασικότερες αιτίες εκτοπισμού ενώ υπάρχει ελάχιστη ορατή πρόοδος για ειρήνευση. Περίπου πέντε εκατομμύρια άνθρωποι κατάφεραν να επιστρέψουν στις εστίες τους το 2017, με τη μεγάλη πλειοψηφία να επιστρέφει έπειτα από εσωτερικό εκτοπισμό. Ανάμεσά τους βρίσκονται άνθρωποι που επέστρεψαν κατόπιν πίεσης ή σε εύθραυστες συνθήκες. Λόγω μείωσης στον αριθμό των διαθέσιμων θέσεων επανεγκατάστασης, ο αριθμός των προσφύγων που επανεγκαταστάθηκαν μειώθηκε περισσότερο από 40%, σε περίπου 100.000 ανθρώπους.

Σκίτσο: Βαγγέλης Χερουβείμ
Πηγή: news247

Φωτογραφική έκθεση "No Direction Home" στον κοινωνικό χώρο Αντίβαρο

Από σήμερα και μέχρι τις 19 Μαΐου, στον κοινωνικό χώρο Αντίβαρο ξεκινάει μία ενδιαφέρουσα φωτογραφική έκθεση από τη συλλογή του ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ .
Έχοντας στη κατοχή μου το φωτογραφικό λεύκωμα του No Direction Home, μπορώ να πω πως οι φωτογραφίες της έκθεσης έχουν αποτυπώσει απίστευτα την ένταση και το δράμα του προσφυγικού. 235 φωτογραφίες 30 Ελλήνων φωτογράφων αποτυπώνουν το προσφυγικό, την οδύσσεια των εκπατρισμένων από τις εμπόλεμες ζώνες στη Συρία και στο Κομπάνι μέχρι το προσφυγικό στρατόπεδο στο Καλαί και την πορεία τους μέσω της Ελλάδας και της βαλκανικής οδού προς τη Βόρεια και Κεντρική Ευρώπη.
Οι περισσότερες από τις εικόνες του No Direction Home είναι φωτογραφίες έχουν συμπεριληφθεί σε ρεπορτάζ για το προσφυγικό. Ρεπορτάζ, από το λατινικό ρήμα reportare που θα πει «να φέρω πίσω» «να μεταφέρω κάτι στο σπίτι» και ο στόχος του βιβλίου είναι ακριβώς αυτός: να μεταφέρει στο «σπίτι», με ό,τι σημαίνει αυτό για τον καθένα από μας, αυτό που συνέβη, συμβαίνει και θα συμβαίνει όσο τα ευρωπαϊκά κράτη αρνούνται να επιτρέψουν την ελεύθερη μετακίνηση χιλιάδων ανθρώπων που επιβίωσαν από τον πόλεμο, την πείνα και τον θάνατο για να φτάσουν στα ευρωπαϊκά εδάφη και να έρθουν αντιμέτωποι με τους φράχτες που εμποδίζουν το πέρασμα στην ελευθερία και με τις ευρωπαϊκές πολιτικές του αργού ασύλου, της ανύπαρκτης μετεγκατάστασης, του γεωγραφικού περιορισμού και της βίαιης ή εκβιαστικής επαναπροώθησης στην «ασφαλή Τρίτη χώρα» Τουρκία.
Πέρα όμως από την έκθεση, μεγάλο ενδιαφέρον έχει κι η σημερινή ομιλία της Ελίνας Σαράντου, υπεύθυνης Προγραμματισμού HIAS Ελλάδας και της Ηλέκτρα Αλεξανδροπούλου από το Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ.
Η συμμετοχή του κόσμου μπορεί να αποτελέσει αφορμή για την έναρξη μιας σειράς γόνιμων προβληματισμών.

Σταθερό μέτωπο

Τα επεισόδια το βράδυ του Σαββάτου και τα ξημερώματα Κυριακής στη Μυτιλήνη και η πρωτοφανής επίθεση ακροδεξιών ομάδων κατά μεταναστών και προσφύγων είναι γνωστά. Η επίθεση των τραμπούκων, καταγγέλλουν ο ΣΥΡΙΖΑ Λέσβου αλλά και άλλες πολιτικές δυνάμεις, εναντίον των προσφύγων και μεταναστών που ήταν στην πλατεία Σαπφούς δεν ήταν μια «αναμενόμενη ενέργεια». Ήταν μια καλά σχεδιασμένη και οργανωμένη δολοφονική ενέργεια από συγκεκριμένες ομάδες ακροδεξιών, παρακρατικών στοιχείων που καμία σχέση δεν έχουν με το νησί και τις παραδόσεις του.
Το πρώτο στοιχείο που δημιουργεί ερωτηματικά είναι το γεγονός ότι οι 120 πρόσφυγες και μετανάστες συνελήφθησαν, αλλά ουδείς συνελήφθη μέχρι χθες το βράδυ από τους ακροδεξιούς που κραύγαζαν «κάψτε τους ζωντανούς» και επιτέθηκαν στους συγκεντρωμένους με ναυτικές φωτοβολίδες, πέτρες, κροτίδες και μπουκάλια. Η Αστυνομική Διεύθυνση του νησιού διαρρέει ότι συλλέγονται στοιχεία κυρίως από το Διαδίκτυο για να ταυτοποιηθούν όσοι πρωταγωνίστησαν και συμμετείχαν στα επεισόδια εναντίον των προσφύγων και της αστυνομίας. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις επιμένουν ότι όλοι αυτοί οι τραμπούκοι είναι γνωστοί. Τι έγινε όμως μέχρι τώρα για τα όσα έκαναν; Και τι έγινε μετά την επίθεση, που ήταν προσχεδιασμένη;
Είναι απολύτως σωστή η επισήμανση ότι το ελάχιστο που πρέπει να γίνει είναι να απομονωθούν τα ακροδεξιά - φασιστικά στοιχεία από τις δημοκρατικές δυνάμεις και την τοπική κοινωνία. Όμως οι τραμπούκοι προχώρησαν και σε πράξεις για τις οποίες δεν πρέπει να μείνουν ατιμώρητοι. Θα μείνει μόνο στην «έρευνα στο Διαδίκτυο» η αστυνομία;
Το δεύτερο στοιχείο που ήρθε ξανά με τραγικό τρόπο στην επιφάνεια είναι η διαχείριση του προσφυγικού. Η πολιτική, η κοινωνική, οικονομική. Η ευθύνη της κεντρικής εξουσίας και η ευθύνη της τοπικής. Δήλωσε στις 7 Απριλίου στην «Αυγή» ο νέος υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Δ. Βίτσας: «Κύρια προτεραιότητα είναι τα νησιά. Και πρέπει να λύσουμε ταυτόχρονα τρία πράγματα. Το ένα είναι πώς θα αποσυμπιεστεί η κατάσταση στα νησιά. Το δεύτερο πόσο γρήγορα αυτοί οι άνθρωποι που φτάνουν στα νησιά θα μπορούν να έχουν γνώση για το τι πρόκειται να τους συμβεί και το τρίτο να εξασφαλίσουμε το δικαίωμα των ίδιων των νησιωτών, που έχουν ανταποκριθεί στα ανθρωπιστικά τους καθήκοντα με πρωτόγνωρο παγκοσμίως τρόπο».
Η διαχείριση του προσφυγικού είναι και δύσκολη και πολύπλοκη υπόθεση. Ακριβώς γι' αυτό η κύρια προτεραιότητα την οποία έθεσε ο αρμόδιος υπουργός δεν πρέπει να μείνει σε επίπεδο διακήρυξης. Εδώ δεν επιτρέπονται καθυστερήσεις. Γιατί, εκτός από την απομόνωση των ακροδεξιών και φανατικών στοιχείων, τη σύλληψη και τιμωρία όσων συμμετείχαν στις επιθέσεις, χρειάζεται να μην υπάρχει καμία δυνατότητα να εκμεταλλεύονται οι ακροδεξιοί και φανατικοί μηχανισμοί την όποια δυσφορία εκφράζεται από κάποιους ή και την κριτική που ασκούν συμπολίτες μας. Το μέτωπο απέναντι σε όλους αυτούς πρέπει να είναι σταθερό και συνεχές.

Πηγή: Αυγή

Δύο χρόνια συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας και τα «αόρατα» τραύματα των εγκλωβισμένων προσφύγων

Νασίμ Λομανί*
Φωτογραφία: Γιώργος Μουτάφης - Χίος

"Αν τα ψυχικά τραύματα ήταν εμφανή όπως είναι τα σωματικά, με τόσους ανθρώπους που έχουν τραυματίσει οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ίσως θα είχαμε κάνει κάτι παραπάνω για να το σταματήσουμε"  

Emina Ć.  

ακτιβίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα 

Στις 18 Μαρτίου 2016 η Ε.Ε. υπογράφει μια ντροπιαστική και επικίνδυνη συμφωνία με την Τουρκία προκειμένου να κλείσει οριστικά τα ελληνοτουρκικά σύνορα του Αιγαίου. Παράλληλα το σφράγισμα των βαλκανικών διαδρομών και η δημιουργία των hotspot στα νησιά του Αιγαίου έχει αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό χιλιάδων προσφύγων στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε βαλκανική χώρα.
Τα στρατιωτικοποιημένα σύνορα, οι φράχτες, η ενισχυμένη Frontex και οι πολλαπλοί έλεγχοι ακόμα και εντός της Ε.Ε. χωρών αλλά και βαλκανικών χωρών απαγορεύουν τη μετακίνηση των προσφύγων. Η «νέα» αντιμεταναστευτική πολιτική της Ε.Ε. εφαρμόζεται με βία και αγριότητα.

Ελλάδα: η τρίτη «ασφαλής» χώρα εντός της Ε.Ε.

Η συμφωνία της Ε.Ε. με την Τουρκία είναι μια ειδική συμφωνία που βρίσκεται σε συνεχόμενη διαπραγμάτευση και στοχεύει στο να σταματήσει τις μαζικές ροές προσφύγων.
Όλοι το ξέρουμε, και οι αρχηγοί της Ε.Ε. ακόμα καλύτερα, ότι μια συμφωνία με μια χώρα σαν την Τουρκία με αρχηγό τον Ερντογάν δεν θα έχει πάντα την ίδια σταθερότητα και ισχύ, και κυρίως ότι είναι μια συμφωνία βασισμένη σε μια πολυεπίπεδη ανταλλακτική σχέση και ως τέτοια έχει πάντα το ρίσκο να καταρρεύσει ή να χαλαρώσει όταν δεν ικανοποιούνται τα αιτήματα της μιας ή και των δύο πλευρών.
Όσον αφορά την Ελλάδα, η σύνδεση της οικονομικής κρίσης της χώρας με την «προσφυγική κρίση», η κωλοτούμπα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και στα δικαιώματα και προφανώς η μεγάλη και ιστορική χρηματοδότηση της «προσφυγικής κρίσης» της δίνουν το ρόλο μιας τρίτης «ασφαλούς» χώρας εντός της ΕΕ.
Δηλαδή, όσοι πρόσφυγες καταφέρουν και περάσουν από την Τουρκία στην Ελλάδα θα εγκλωβιστούν στην Ελλάδα, θα στριμωχτούν σαν ζώα στα hotspot ή στα camp και θα επιστρέψουν με χρήματα της ΕΕ, είτε «εθελοντικά» στις χώρες προέλευσής τους με τους εκβιασμούς του ΔΟΜ είτε θα απελαθούν μέσω Frontex και ελληνικών αρχών στην Τουρκία.
Η «αριστερή» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛΛ. δέχτηκε με χαρά τη συμφωνία με την Τουρκία και το ρόλο της ως συνοριοφύλακα της Ε.Ε.
Η εφαρμογή της λογικής, πολιτικής και πρακτικής του «βίου αβίωτου», που κάποτε ήταν ακροδεξιό παραλήρημα, σήμερα είναι η επίσημη συνταγή της Ε.Ε. στην Ελλάδα.

Το διπλό σύνορο του Αιγαίου και το απαρτχάιντ των νησιών

Η συμφωνία Ε.Ε. - Τουρκίας και το κλείσιμο των συνόρων είχαν ένα άλλο τραγικό αποτέλεσμα, τη δημιουργία ενός επιπλέον συνόρου εντός της Ελλάδας. Το σύνορο δηλαδή μεταξύ των νησιών του ανατολικού Αιγαίου με την υπόλοιπη Ελλάδα. Ένα σύνορο χαρακτηριστικό της εποχής.
Η συμφωνία απαγορεύει στους πρόσφυγες να φύγουν από το νησί στο οποίο έχουν φτάσει. Σχεδόν δυο χρόνια τώρα (από τις 18 Μαρτίου του 2016 που υπεγράφη η συμφωνία) σε κάθε νησί του Αιγαίου έχουν εγκλωβιστεί χιλιάδες πρόσφυγες σε «ανοιχτές» φυλακές.
Η Λέσβος, η Χίος, η Σάμος, η Λέρος και η Κως έχουν μετατραπεί σε απαρτχάιντ για τους πρόσφυγες πολέμου και τους μετανάστες. Ένας ολόκληρος ευρωπαϊκός μηχανισμός αποτροπής και διαχείρισης κρατάει «ζωντανή» την εικόνα της «προσφυγικής κρίσης». Δεκάδες, ίσως εκατοντάδες, ΜΚΟ με εκατομμύρια ευρώ ανέλαβαν να «διαχειριστούν» την ανθρώπινη απελπισία και τον πόνο των εγκλωβισμένων προσφύγων.
Οι δήμαρχοι των νησιών και οι τοπικές αρχές χρησιμοποίησαν την κατάσταση για να πολιτευτούν ή αντιπολιτευτούν. Οι χειρισμοί της κυβέρνησης οδήγησαν την κατάσταση στο να βρουν ευκαιρία οι ακροδεξιές και μισαλλόδοξες αντιλήψεις να εκμεταλλευτούν και να δηλητηριάσουν την κοινωνία με ρατσισμό και ξενοφοβία.

Τα hotspot είναι τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης

Με την υπογραφή της συμφωνίας E.E. - Τουρκίας δημιουργήθηκε σε κάθε νησί του ανατολικού Αιγαίου ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων με την προκλητική ονομασία hotspot. Το hotspot της Μόριας στη Μυτιλήνη και η ΒΙΑΛ στη Χίο ή εκείνα στη Σάμο, τη Λέρο και την Κω είναι χαρακτηριστικά νέας μορφής στρατόπεδα συγκέντρωσης ανθρώπων σε καραντίνα.
Μετά το κλείσιμο του κέντρου κράτησης της Παγανής ως αποτέλεσμα των κινητοποιήσεων του no border στη Λέσβο το 2009 η τότε κυβέρνηση έφτιαξε το νέο κέντρο κράτησης εντός της στρατιωτικής περιοχής της Μόριας. Η Μόρια είχε υποδομές και χωρητικότητα το πολύ για 1.000 άτομα τότε, ενώ το νερό, οι τουαλέτες, οι ντουζιέρες και η αποχέτευση ήταν μόνο για 800 άτομα. 
Από την αρχή της «προσφυγικής κρίσης» το 2015 η Μόρια μετατράπηκε σε κέντρο ελέγχου, καταγραφής, ταυτοποίησης και κράτησης των νεοεισερχόμενων προσφύγων. Σύντομα προστέθηκαν άλλες 1.000 θέσεις σε κοντέινερ, αλλά ο αριθμός των προσφύγων που περίμεναν να καταγραφούν όλο και αυξανόταν και έτσι οι σκηνές της Ύπατης Αρμοστείας και του Ελληνικού Στρατού έδιναν προσωρινή «λύση» για τους τράνζιτ πρόσφυγες.
Μέχρι να υπογραφεί η συμφωνία, παρ' όλο που ο χώρος δεν είχε τη δυνατότητα «φιλοξενίας» των χιλιάδων προσφύγων, λόγω του προσωρινού της κατάστασης ακόμα και τα αντίσκηνα ήταν μια «λύση». Με το που υπογράφτηκε η συμφωνία η Μόρια έγινε στρατόπεδο συγκέντρωσης χιλιάδων εγκλωβισμένων προσφύγων.
Η Μόρια με 2.000 θέσεις και με υποδομές για 800 έγινε χώρος να μείνουν σε άθλιες συνθήκες και απάνθρωπες καταστάσεις περίπου έξι με οκτώ χιλιάδες άνθρωποι. Τουλάχιστον τα 2/3 του πληθυσμού περνούν το δεύτερο χειμώνα φέτος σε σκηνές ή αντίσκηνα.
Η έλλειψη βασικών αναγκών είναι ένα από τα βασικά ζητήματα των εγκλωβισμένων προσφύγων στo hotspot της Μόριας, το φαγητό δεν τρώγεται και δεν φτάνει για όλους, το νερό υπάρχει μόνο δυο με τρεις ώρες το 24ωρο, οι τουαλέτες δεν είναι αρκετές και δεν είναι καθόλου ασφαλείς και προσβάσιμες σε γυναίκες και παιδιά, ντους σχεδόν δεν υπάρχουν και οι περισσότεροι πρόσφυγες δεν έχουν πρόσβαση σε ιατρική περίθαλψη.
Η ασφάλεια, η ιδιωτικότητα, η ψυχική υγεία και η αξιοπρέπεια των προσφύγων βρίσκονται κάθε στιγμή σε κίνδυνο, ακόμα και από τις αρχές και τους διαχειριστές των hotspot. Η ίδια εικόνα επικρατεί σε κάθε νησί του Αιγαίου.
Οι άθλιες συνθήκες, η απελπισία του εγκλωβισμού, η έλλειψη προοπτικής για το μέλλον, ο κίνδυνος απέλασης πίσω στις εμπόλεμες χώρες ή στις «ασφαλείς» τρίτες χώρες και η βία της καταστολής και της κακομεταχείρισης των ελληνικών και ευρωπαϊκών αρχών και ΜΚΟ αποτελούν τα αόρατα τραύματα των προσφύγων που τα βιώνουν καθημερινά. Ίσως το 1/3 του εγκλωβισμένου κόσμου στα νησιά υποφέρει από ψυχολογικά προβλήματα που έχουν υποστεί κάτω από άθλιες συνθήκες.
Αν μιλήσεις με κόσμο, ένας στους δύο ενήλικες μπορεί να κοιμηθεί τα βράδια με υπνωτικά, ψυχιατρικά φάρμακα που πια πωλούνται και μαύρα. Ανήλικα ασυνόδευτα παιδιά πλέον έχουν προβλήματα εξάρτησης από τα ναρκωτικά ή το αλκοόλ. Ο μέσος όρος των αποπειρών αυτοκτονίας σε κάθε hotspot υπολογίζεται γύρω στα πέντε περιστατικά το μήνα.
Άνθρωποι και νέα παιδιά που ήταν ψυχικά υγιείς, μετά από δύο χρόνια αναμονής, τιμωρίας και εγκλωβισμού, έχουν πλέον απελπιστεί και περπατάνε σαν χαμένοι στους δρόμους των νησιών και μιλάνε μόνοι τους. Μια κατάσταση έκτακτης ανθρωπιστικής κρίσης που όχι μόνο «μονιμοποιείται», αλλά όλο και περισσότερο «νομιμοποιείται».

Ποια είναι τα καθήκοντα του αντιρατσιστικού κινήματος; Τι πρέπει να κάνουμε;

Το απαρτχάιντ των νησιών και του εγκλωβισμού των προσφύγων στα hotspot σε άθλιες συνθήκες πρέπει να το αντιπαλέψουμε σε πανελλαδικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο. Ο αγώνας των προσφύγων για ελεύθερη μετακίνηση και αξιοπρέπεια είναι και ο δικός μας αγώνας και μας αφορά. Γι' αυτό και στις 17 Μάρτη (δυο χρόνια από τη συμφωνία Ε.Ε. και Τουρκίας) είναι μια καλή ευκαιρία να ενώσουμε τη φωνή μας με τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης στα νησιά και να ζητήσουμε την ακύρωση της συμφωνίας και τον απεγκλωβισμό των χιλιάδων προσφύγων. Την ίδια ημέρα σε διάφορες χώρες της Ευρώπης τα κινήματα θα ζητήσουν την ακύρωση κάθε βρόμικης και επικίνδυνης συμφωνίας της Ευρώπης με διάφορες τρίτες «ασφαλείς» χώρες, όπως π.χ. η Λιβύη, το Αφγανιστάν, το Μαρόκο κ.λπ.
Στην Αθήνα συμμετέχουμε και καλούμε στη διεθνή ημέρα κατά του ρατσισμού, του φασισμού, του πολέμου και της φτώχειας το Σάββατο 17/3/18 στις 3 μ.μ. στην Ομόνοια.

*Mέλος του Δικτύου Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών


Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών