Πρώτες σκέψεις μετά το ταξίδι...
Εικόνες, συζητήσεις, στιγμές, συναισθήματα...
Όλα μαζί δημιουργούν ένα ανεξέλεγκτο συνονθύλευμα μέσα στο κεφάλι μου. Μία δίνη που με δυσκολεύει να γράψω τις πρώτες εντυπώσεις μετά την επιστροφή μου στην Ελλάδα.
Τρεις φίλοι. Τρεις διαφορετικοί κόσμοι σε μία κοινή πορεία. Σε μία διαδρομή που διέσχισε όλα τα Δυτικά Βαλκάνια (παραλιακά κι ενδοχώρα), προσφέροντάς μας απεριόριστες ώρες συζητήσεων, τραγουδιών και σιωπηλής περισυλλογής.
Μέσα από ατέλειωτες διαδρομές βιώσαμε για λίγες μέρες την χαμένη μας ελευθερία. Δημιουργήσαμε τη δική μας ουτοπία και κρυφτήκαμε μέσα σ' αυτήν. Το ταξίδι ήταν απλά μία αφορμή.
Ένα ταξίδι όμως διαφορετικό από τα προηγούμενα, διότι ζήσαμε πολλά και μάθαμε περισσότερα. Οι εναλλαγές των τοπίων και των καιρικών συνθηκών συνδυασμένα με τη γνωριμία των "γειτόνων" μας, μας έδωσαν την ευκαιρία να αναθεωρήσουμε αρκετές ιδέες κι απόψεις και να καταρρίψουμε κάποια στερεότυπα που μόνο κακό μας έχουν κάνει.
Περιπλανηθήκαμε σε έξι χώρες. Οι τέσσερις απ' αυτές κάποτε ήταν ενωμένες σε μία χώρα ισχυρή, αλλά σήμερα συνεχίζουν την πορεία τους χωρισμένες και πληγωμένες από τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας. Σε κάθε πόλη συναντούσαμε τα σημάδια της μαύρης αυτής περιόδου. Ερειπωμένα χωριά, γαζωμένοι τοίχοι, καμμένα καμπαναριά αλλά και πετυχημένες αναπλάσεις παλαιών πόλεων.
Μέσα από τις περιπλανήσεις μας ήρθαμε αντιμέτωποι με το πρόσφατο παρελθόν. Κυριότερα συναισθήματα ήταν η συγκίνηση και το σοκ. Συναισθήματα που ένιωσα έντονα όταν στάθηκα κάτω από την υπέροχη τοξωτή γέφυρα του Μόσταρ. Ένα υπέροχο μνημείο που γκρεμίστηκε από τους Κροάτες. Σήμερα στέκει μία νέα γέφυρα στη θέση της, πιστό αντίγραφο της προηγούμενης.
Κι ενώ οι πόλεις έχουν επανέλθει στην παλιά τους κατάσταση (όσο ήταν δυνατόν) οι σχέσεις των λαών παραμένουν τεταμένες, με κάποιους εξωτερικούς παράγοντες να ετοιμάζουν ύπουλα το έδαφος για έναν ακόμη πόλεμο, μόλις αυτό θεωρηθεί αναγκαίο.
Από τις πόλεις που επισκεφθήκαμε τρεις κέρδισαν την καρδιά μου. Η Τεργέστη, το Κότορ και το Μόσταρ. Από την άλλη η Βοσνία-Ερζεγοβίνη και το Μαυροβούνιο έκλεψαν τις εντυπώσεις για το φυσικό τους πλούτο.
Γυρνώντας πίσω στην Ελλάδα, επιστρέψαμε παράλληλα και στην νεοελληνική μας μιζέρια, με μία σκέψη να κυριαρχεί επίμονα στο μυαλό μας, "Δυστυχώς εμείς εδώ δεν είμαστε ούτε Βαλκάνια..."
Κι από σήμερα προσπαθούμε με δυσκολία να περιορίσουμε τον ταξιδιάρικο μας νου στους τέσσερις τοίχους του τσιμεντένιου μας κλουβιού και να τον επαναφέρουμε στους ρυθμούς της μουντής καθημερινότητάς μας.
Πόσο υγιές είναι τελικά αυτό;...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου