Μεθεόρτιες σκέψεις δημοκρατικής αφύπνισης κι αντιφασιστικής δράσης...

Η Τετάρτη που μας πέρασε θα μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη όλων. Θα 'ναι μια από τις ημερομηνίες που θα θυμόμαστε πεντακάθαρα το που βρισκόμασταν τη στιγμή που συνέβη, πως το βιώσαμε και τι συναισθήματα νιώσαμε. Κάτι αντίστοιχο με την 11η Σεπτέμβρη, για την οποία παρόλο που έχουν περάσει δυο δεκαετίες, θυμάμαι λεπτό προς λεπτό εκείνο το τόσο μακρινό μεσημέρι της Τρίτης που άλλαξε το ρου της ιστορίας. 

Την Τετάρτη θα τη θυμόμαστε για την μεγαλειώδη κραυγή αξιοπρέπειας, περηφάνειας κι ελευθερίας που ακούστηκε σ' ολόκληρο το λεκανοπέδιο, τρομάζοντας ακόμη και τους ένστολους νεοναζί, οι οποίοι λίγα δευτερόλεπτα μετά το άκουσμα της καταδίκης της Χρυσής Αυγής ως εγκληματική οργάνωση, επιτέθηκαν απρόκλητα στο πλήθος, διαλύοντας μια πρωτόγνωρη γιορτή της δημοκρατίας.

Κι όμως, όσα δακρυγόνα κι αν πέσανε για να αντικαταστήσουν τα δάκρυα χαράς σε δάκρυα πόνου κι όσες βόμβες κρότου-λάμψης κι αν έσκασαν για να καλύψουν έστω και για λίγο τις ζητωκραυγές του ενθουσιασμένου πλήθους, εμείς συνεχίσαμε και θα συνεχίζουμε να φωνάζουμε αυτό που τόσα χρόνια δηλώναμε, πως οι ναζί ήταν, είναι και θα είναι εγκληματίες. 

Το γνωρίζαμε πριν την απόφανση της δικαιοσύνης. Δε περιμέναμε την καταδίκη της νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης Χρυσής Αυγής για να το διαλαλήσουμε. Όμως τώρα οι φωνές μας έχουν έναν άλλον δυναμισμό. Πήραμε μια επιπλέον ώθηση για να εξαλείψουμε και τα όποια υπολείμματα νεοφασισμού και νεοναζισμό έχουν απομείνει στην ελληνική κοινωνία. 

Από την Τετάρτη κι έπειτα πολλοί θιασώτες των νεοναζί έχασαν τη γη κάτω από τα πόδια τους και πολλά από τα τηλεοπτικά παπαγαλάκια που μέχρι πρότινος τους σιγοντάριζαν, πλέον δεν μπορούν να κρύψουν την ταραχή τους. Κάποιοι εξανίστανται που τους κατηγορούμε πως ήταν για χρόνια αγκαζέ με τους νεοναζί. Όμως όσο κι αν φωνάζουν, δε θα καταφέρουν ποτέ να συγκαλύψουν τα ντοκουμέντα που τους εκθέτουν. Κάποιοι λιγοστοί σκύβουν το κεφάλι και προσπαθούν να αλλάξουν τη συζήτηση για να αποφύγουν τις ευθύνες που τους αναλογούν, αλλά ούτε αυτό τους γλιτώνει καθώς ο στρουθοκαμηλισμός τους εκθέτει ακόμη περισσότερο. Και τέλος υπάρχουν οι πιο σιχαμένοι που στεγάζονται σε ένα συγκεκριμένο τηλεοπτικό σταθμό που η ύπαρξή του χρόνια τώρα ρυπαίνει τα δέλτα του Φαλήρου. Αυτοί οι ανεκδιήγητοι παραχαράκτες της αλήθειας και της ενημέρωσης, συνεχίζουν να διασπείρουν την τρισκατάρατη χολή τους μέσα από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες. Γι΄ αυτούς (αλλά και για τους υπόλοιπους) υπάρχει μια μόνο λύση. Κλείσιμο τηλεόρασης και συνεχής έκθεση του γκεμπελικού τους έργου μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι η πιο αξιοπρεπής πράξη με την οποία μπορούμε να αποδείξουμε πως αυτές οι ανήθικες μαριονέτες των ολιγαρχών δεν ανήκαν ποτέ στο δημοκρατικό τόξο της χώρας. 

Επίσης υπάρχουν αρκετά πολιτικά πρόσωπα, που συνεχώς υποστήριζαν την ύπαρξη της Χρυσής Αυγής και κάλυπταν την βρώμικη δράση της. Πως γίνεται να ξεχάσουμε τις δηλώσεις για συνεργασία με μια σοβαρή Χρυσή Αυγή ή τις αναφορές σημαντικών πολιτικών προσώπων που αποκαλούσαν τους νεοναζί "αδελφό κόμμα" με την Νέα Δημοκρατία; Πως γίνεται να αγνοήσουμε τους δεκάδες φακέλους που παραδόθηκαν στη δικαιοσύνη μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα; Που ήταν κρυμμένοι τόσα χρόνια και γιατί; Υπάρχουν ονόματα, υπάρχουν δηλώσεις, υπάρχουν βίντεο, υπάρχουν άρθρα, υπάρχουν παρεμβάσεις. Όλα αυτά δεν πρέπει να ξεχαστούν και να πεταχτούν στο κάλαθο της λήθης. Οφείλουμε κάθε μέρα να τα θυμίζουμε στον κόσμο ώστε να καταλάβει κι ο πιο αδαής πως ο νεοφασισμός κι ο νεοναζισμός δεν νικήθηκαν ολοκληρωτικά με την καταδικαστική απόφαση του Εφετείου αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν και να δρουν γραβατωμένοι. Και δε θα σταματήσουμε να το φωνάζουμε μέχρι να αποδειχτεί η κεκαλυμμένη φασιστική ιδεολογία κι αυτών των προσώπων. 

Έπειτα, έχουμε τους θιασώτες του νεοναζιστικού μορφώματος. Όλους αυτούς τους τραγουδιστές που υμνούσαν τη δράση της Χρυσής Αυγής. Όλους αυτούς που εισχώρησαν στα τάγματα εφόδου, ξυρίζοντας το κεφάλι και φορώντας μαύρα μπλουζάκια με στρατιωτικά παντελόνια κι αρβύλες για να προκαλέσουν τρόμο όχι μόνο στις αδύναμες κοινωνικές ομάδες αλλά και στους αποστασιοποιημένους συμπολίτες μας. Όλοι αυτοί που είχαν ενεργό δράση ως στρατιωτάκια των καταδικασμένων νεοναζί εγκληματιών της Χρυσής Αυγής, που θα κρυφτούν τώρα; Τι δικαιολογία θα 'χουν να πουν; Όχι πως είχαν δικαιολογίες ή επιχειρήματα πριν. 

Στο νησί μου για παράδειγμα, όπου η κοινωνία είναι κλειστή κι όλοι γνωρίζουμε τα πολιτικά κι ιδεολογικά πιστεύω του καθενός, ξέρουμε ποιοι είναι οι ντόπιοι υποστηρικτές της εγκληματικής οργάνωσης. Πολλοί απ' αυτούς προσπαθούν τώρα να το κρύψουν είτε από ντροπή είτε από φόβο. Κάποιοι μάλιστα αισχροί δε δίστασαν να πανηγυρίσουν για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής αποδεικνύοντας πως μια ζωή ήταν, είναι και θα είναι θρασύδειλοι και τιποτένιοι. Ούτε αυτούς πρέπει να ξεχάσουμε. Το ότι κρύφτηκαν στις τρύπες τους δε σημαίνει πως δε θα ξαναβγούν με την πρώτη ευκαιρία.

Τέλος, έχουμε τους "ασυμπτωματικούς" υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής, όπως πολύ σωστά αναφέρθηκαν σε ένα από τα πλακάτ της αντιφασιστικής συγκέντρωσης έξω από το Εφετείο. Αυτούς που όλα αυτά τα χρόνια αποσιωπούσαν με την εγκληματική της δράση. Οι κυρ-Παντελήδες της διπλανής μας πόρτας που έτριβαν διακριτικά τα χέρια τους, παρακολουθώντας τη βρώμικη δουλειά των νεοναζί. Μέσα σ' αυτούς συγκαταλέγονται κι όσοι γυρνούσαν απλώς την πλάτη δηλώνοντας πως δεν τους ενδιαφέρουν όλα αυτά. Όμως φέρουν κι αυτοί ευθύνη διότι η σιωπή είναι συνενοχή. Οφείλουμε να αφυπνίσουμε κι αυτόν τον κόσμο, διότι σε μια επερχόμενη πολιτικοκοινωνική κρίση, θα γίνουν οι πλάτες αυτών των νεοναζί εγκληματιών. 

Είναι κατανοητό λοιπόν, πως ο αντιφασιστικός αγώνας δεν τελείωσε με την μεγαλειώδης νίκη της Τετάρτης. Μέσα στη χαλαρότητα που επέφερε η χαρά της καταδίκης, είναι πιθανόν να εκκολαφθούν τα νέα αυγά του νεοναζιστικού φιδιού. Σκοπός μας είναι να το αποτρέψουμε συνεχίζοντας τον αγώνα, στρέφοντας αυτή τη φορά  την προσοχή μας στον εναπομείναντα φασισμού που εξακολουθεί να υπάρχει στην κοινωνία μας. 

Η Στρατηγική: Η υπόθεση Novartis ( La Strategia: Il caso Novartis)

Όσο τα εγχώρια συστημικά κανάλια συνεχίζουν τις πληρωμένες τους υπηρεσίες προς όφελος των μεγάλων εταιριών και των εγχώριων ολιγαρχών, ένα ιταλόφωνο κρατικό κανάλι της Ελβετίας (RSI), μας προσφέρει μια άκρως ενδιαφέρουσα και άρτια σκηνοθετημένη εκπομπή για την υπόθεση Novartis.
Από τη στιγμή που στην Ελλάδα οι μισοί συστημικοί δημοσιογράφοι εξελίσσονται σε βουλευτές μιας άκρως νεοφιλελεύθερης και σκοταδιστικής κυβέρνησης κι οι υπόλοιποι συνάδελφοί τους συνεχίζουν να θάβουν όσο πιο βαθιά μπορούν στο βούρκο της ανηθικότητας το επίπεδο και την οποιαδήποτε αξιοπρέπεια της εγχώριας ενημέρωσης, είναι χρέος μας να προωθήσουμε με κάθε τρόπο το ενδιαφέρον έργο των ερευνητών δημοσιογράφων Μαρία Ροζέλι και Μάρκο Ταλιαμπούε. 

Γιατί έχει μπει στο στόχαστρο η κρατική τηλεόραση;

Αφορμή έψαχναν οι εγχώριοι νεοφιλελεύθεροι να επιτεθούν ξανά στην ΕΡΤ. Μία επίθεση που μόνο τυχαία δεν είναι. Καταρχήν η αντιπολίτευση αποφάσισε να αντιγράψει το εμπάργκο του ΣΥΡΙΖΑ στο ΣΚΑΪ. Εκμεταλλευόμενη την πρώτη ευκαιρία ανταπέδωσε βάζοντας ως στόχο τη δημόσια τηλεόραση. Προσωπικά είμαι ενάντια και στις δυο αποφάσεις διότι είμαι οπαδός του εποικοδομητικού αντιλόγου, έστω και του υποτυπώδους που θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί σε έναν τηλεοπτικό σταθμό. Με τις αποφάσεις αυτές θα έχουμε τον νεοφιλελεύθερο μονόλογο των ιδιωτικών σταθμών και τον φιλοκυβερνητικό μονόλογο των κρατικών. Ένας ακόμη λόγος για να κρατήσουμε τις τηλεοράσεις μας κλειστές.
Αυτό όμως που με εντυπωσιάζει στην όλη υπόθεση, είναι το μένος δεξιών και νεοφιλελεύθερων συμπολιτών μου απέναντι στην ΕΡΤ, κάτι που χτυπάει έντονα όταν σκέφτομαι πως οι ίδιοι κωφεύουν και σωπαίνουν στην εξευτελιστική προπαγάνδα των ιδιωτικών σταθμών. Οφείλουν όμως να γνωρίζουν πως υποτιμώντας μια υπηρεσία καλό είναι να προτείνουν εναλλακτικές λύσεις που θα βελτιώσουν την ποιότητα της καθημερινότητάς μας. Οπότε βάση λογικής, οι επικριτές της ΕΡΤ προτιμούν τα προϊόντα που τους πασάρουν οι ιδιωτικοί σταθμοί. Γνωρίζοντας όμως πως τα «αντίπαλα στρατόπεδα» προσφέρουν τηλεοπτικά σκουπίδια (τηλεπαιχνίδια, κουτσομπολίστικες εκπομπές, soft porno reality και δεύτερης διαλογής ταινίες) εμμένουν μόνο στο να κατηγορούν τη δημόσια τηλεόραση για προπαγάνδα.
Συμφωνώ πως η ΕΡΤ υπήρξε μαριονέτα των εκάστοτε κυβερνήσεων κάτι το οποίο συνεχίζει και σήμερα με μία δίωρη μεσημβρινή εκπομπή. Από εκεί και πέρα το προϊόν που προσφέρει στους τηλεθεατές είναι πλούσιο κι αξιόλογο. Και το κυριότερο είναι πως δείχνει σεβασμό στον μέσο τηλεθεατή. Κατά καιρούς έχω παρακολουθήσει εξαιρετικά ντοκιμαντέρ κι αφιερώματα σε ιστορικά, πολιτικά και πολιτιστικά γεγονότα. Έχω ταξιδέψει στον κόσμο με εναλλακτικούς τρόπους (στο μυαλό μου ‘ρχονται οι περιπλανήσεις μιας τυφλής ταξιδεύτριας κι ενός τύπου που ανακαλύπτει άγνωστα μέρη της Ευρώπης με ένα μονοκινητήριο αεροπλάνο). Έχω απολαύσει εξαιρετικές ταινίες σε φυσιολογικές ώρες. Άραγε ποιο ιδιωτικό κανάλι έχει προβάλλει έργα των Φελίνι, Ντε Σίκα κι άλλων σπουδαίων δημιουργών; Έχω παρακολουθήσει εκπληκτικές συζητήσεις με διακεκριμένα πρόσωπα (κυρίως στην ΕΡΤ3). Και το κυριότερο νιώθω όμορφα που ένας σταθμός εκδηλώνει με σθένος αντιφασιστικές απόψεις.
Σίγουρα οι επικριτές θα διαφωνήσουν στα λεγόμενά μου βασιζόμενοι στην μικρή τηλεθέαση που κάνουν τα κρατικά κανάλια. Εξάλλου έχουν μάθει να ερμηνεύουν το κάθε τι στη ζωή με νούμερα. Προσωπικά δεν με ενοχλεί η μικρή τηλεθέαση των κρατικών καναλιών, γνωρίζοντας πως μεγάλα νούμερα συγκεντρώνουν τα πολυδιαφημισμένα τηλεσκουπίδια.
Η επίθεση που κάνουν οι δεξιοί κι οι νεοφιλελεύθεροι στην κρατική τηλεόραση, δεν είναι τίποτα παραπάνω από το μίσος που έχουν για κάθε τι δημόσιο. Είναι οι ίδιοι που επιθυμούν την ιδιωτικοποίηση όλων των κρατικών υπηρεσιών. Όλοι θυμόμαστε την εξοργιστική ατάκα ενός δημοσιογράφου που υποστήριζε πως με τα λεφτά που δίνονται στην ΕΡΤ θα μπορούσαμε να αγοράσουμε έναν αξιόλογο αριθμό καναντέρ. Αλήθεια αν γινόταν σωστά η αδειοδότηση των ιδιωτικών καναλιών πόσα καναντέρ, θα είχαμε αγοράσει;
Οι νεοφιλελεύθεροι δεν τα βάζουν με την προπαγάνδα των κρατικών σταθμών. Απλώς είναι φανατισμένοι θιασώτες της ιδιωτικοποίηση των πάντων. Αδιαφορούν όμως στη σκέψη πως με την πολιτική τους αυτή το κράτος και μαζί μ’ αυτό κι ο λαός μπορεί να οδηγηθούν σε πλήρης καταστροφή. Βλέπετε το ατομικό συμφέρον τυφλώνει. Όχι όμως η ευσυνειδησία.

Πρώτη δημοσίευση: aplotaria.gr

Ο Γαβράς ζει, η αξιοπιστία πέθανε

H επινόηση της ψευδούς είδησης για τον υποτιθέμενο θάνατο του Κώστα Γαβρά από τον Tommasso Debenedetti είχε σαν αποτέλεσμα να διαδοθεί ταχύτατα σε όλο τον πλανήτη, αποκαλύπτοντας την έκταση του προβλήματος με τις ψευδείς ή ανακριβείς ειδήσεις που διακινούνται καθημερινά μέσω του διαδικτύου.
Δεν είναι σαφή τα κίνητρα του αμφιλεγόμενου Ιταλού δημοσιογράφου που παράγει συστηματικά ψευδείς ειδήσεις εκμεταλλευόμενος τη δύναμη των κοινωνικών δικτύων, κυρίως του Twitter ώστε να καταδείξει την ευκολία της διασποράς. Όπως και στην περίπτωση του πλαστού προφίλ που δημιούργησε για τη νέα Υπουργό Πολιτισμού Μ. Ζορμπά, μέσω του οποίου διοχέτευσε την ψεύτικη είδηση.
Στην παγίδα δεν έπεσαν μόνο "σεσημασμένα" ελληνικά ΜΜΕ αλλά τα μεγαλύτερα Μέσα και Πρακτορεία του κόσμου. Μάλιστα αρκετά, κυρίως ελληνικά, για να διασώσουν την αξιοπιστία τους επιχείρησαν να καλύψουν τη γκάφα με ένα νέο λάθος, χρεώνοντας την όλη υπόθεση στη νέα υπ. Πολιτισμού αν και ο λογαριασμός δεν ήταν αυθεντικός και απλά χρησιμοποιούσε το όνομά της. Τελικά αναγκάστηκαν να ανασκευάσουν πλήρως. Όπως δήλωσε ο ίδιος ο μεγάλος σκηνοθέτης, κανείς δεν μπήκε στον κόπο να τον αναζητήσει και μόνο μια δημοσιογράφος τον κάλεσε και διαπίστωσε ότι... ζει!
Η ταχύτητα της σύγχρονης ενημέρωσης έχει υπονομεύσει τις βασικές δημοσιογραφικές αρχές της διασταύρωσης και της επιβεβαίωσης ενώ λόγω του αντίκτυπου των κοινωνικών δικτύων οι ψευδείς ειδήσεις διαδίδονται αστραπιαία. Σε αυτή την περίπτωση, η απάτη αποκαλύφθηκε γρήγορα, όμως είναι τεράστιος ο αριθμός των ψευδών ειδήσεων, που διακινούνται καθημερινά και είναι συνήθως πολύ αργά όταν (και αν) διαψεύδονται, καθώς έχουν ήδη δηλητηριάσει μέρος της κοινής γνώμης.
Δυστυχώς για τη δημοσιογραφία είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο που οφείλεται στη διαταραχή της πληροφόρησης και τη σκοπιμότητα. Ευτυχώς για την τέχνη ο Κώστας Γαβράς ζει και αισθάνεται πολύ καλά, όπως δήλωσε με μεγάλη δόση μακάβριου χιούμορ.

Πηγή: tvxs.gr

Η μνήμη είναι καθήκον

Η μνήμη είναι καθήκον! Το συγκεκριμένο σκεπτικό προσπάθησε να μας περάσει ο Primo Levi μέσα από μία συζήτηση με δυο ιστορικούς-ερευνητές (την Άννα Μπράβο και τον Φεντερίκο Σερέγια). Δυστυχώς όμως αυτό το καθήκον έχει περάσει σε δεύτερη (και τρίτη) μοίρα στη χώρα μας, μιας και το πρωτεύον ζήτημα των συμπατριωτών μας είναι η ικανοποίηση του ατομικισμού, ο οποίος μας έχει οδηγήσει σε μία επικίνδυνη λήθη.
Το παραπάνω σκεπτικό ήρθε στο νου μου διαβάζοντας τις τελευταίες μέρες το εξαιρετικό βιβλίο του Γιάννη Κάτρη, «Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα» (ο τίτλος είναι βασισμένος στο ιστορικό βιβλίο του Άγγελο Τάσκα «Η γέννηση του φασισμού»). Ο Έλληνας συγγραφέας περιγράφει με άκρως πετυχημένο αστυνομικό ύφος την άνοδο του προϋπάρχοντος φασισμού στη χώρα μας την δεκαετία του ‘60, χρησιμοποιώντας τεκμηριωμένα επιχειρήματα για να μην αφήσει αναπάντητα ερωτήματα και στον πιο απαιτητικό αναγνώστη.
Ο ίδιος έχοντας φύγει από την χουντική Ελλάδα, έτυχε να παραβρεθεί σε ένα συνέδριο στην Μινεάπολις των Ηνωμένων Πολιτειών. Κάποια στιγμή του δόθηκε η ευκαιρία να ρωτήσει για ποιο λόγο οι Αμερικανοί μεσολάβησαν στην εδραίωση του φασισμού σε μία χώρα με την οποία κάποτε είχαν συμμαχήσει για την εξόντωσή του. Η απάντηση που έλαβε ήταν τόσο κυνική, που αντικατοπτρίζει επιτυχώς μία πραγματικότητα την οποία δε θέλουμε να αποδεχτούμε. «Δημοκρατία κι αίσθηση ελευθερίας μπορούν να έχουν οι κάτοικοι ισχυρών και μεγάλων κρατών. Αντιθέτως τα μικρά κράτη δεν μπορούν να έχουν τίποτα περισσότερο από ένα ολιγαρχικό καθεστώς ή μία επιφανειακή δημοκρατία». Ένα σκεπτικό το οποίο δεν έχει αλλάξει καθόλου τους τελευταίους δυο αιώνες (από τότε που άρχισαν να δημιουργούνται τα πρώτα κράτη).
Σε ένα άλλο κεφάλαιο του βιβλίου, ο συγγραφέας μας εξηγεί πως η δεξιά της δεκαετίας του ’60, εκφραζόμενη από την ΕΡΕ, είχε ως γραμμή οικονομικής πολιτικής την ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, τον ελεύθερο συναγωνισμό (ή ανταγωνισμό) και την προσέλευση ξένων κεφαλαίων (έστω και με όρους ιδιαίτερα επαχθείς). Μία νεοφιλελεύθερη πολιτική που εξακολουθεί να προβάλλεται ως πετυχημένο μοντέλο κι από τη σημερινή δεξιά παράταξη. Από τότε η Δεξιά ενοχλούταν όταν δεν την αποκαλούσαν «εθνικόφρων παράταξις» αν κι ο όρος εθνικόφρων πέφτει βαρύς σ’ αυτούς που ζητούν απροκάλυπτα ξενική κηδεμονία. Την ίδια τακτική χρησιμοποιεί και σήμερα τόσο η ίδια όσο και τα συστημικά μέσα μαζικής ενημέρωσης. Σύμφωνα πάντα με τον συγγραφέα, η δεξιά με το κέντρο δε διέφεραν πολύ. Και οι δύο πλευρές ήθελαν ξένα κεφάλαια κι αποδεχόντουσαν τον έλεγχο της χώρας από ξένες δυνάμεις. Η μόνη διαφορά ήταν πως η δεξιά το έκανε απροκάλυπτα και με χυδαίο τρόπο.
Όλα τα παραπάνω, σκέφτηκα να τα αναφέρω για να υπενθυμίσω πως αυτή είναι η πραγματική Δεξιά, σε όσους σάστισαν με τις απαράδεκτες δηλώσεις του αντιπροέδρου της ΝΔ στο CNBC, ο οποίος κάλεσε ξένους επενδυτές να «αγοράσουν την Ελλάδα τώρα που είναι φτηνή».
Γι' αυτό η μνήμη είναι απαραίτητη.
Για να μπορούμε να κρίνουμε ορθότερα το παρόν.

Πρώτη δημοσίευση: aplotaria.gr

Το δαγκωμένο χέρι θα συνεχίσει να ταΐζει το φίδι του φασισμού

Ακροδεξιοί επιτίθενται σε συνεργείο γνωστού τηλεοπτικού σταθμού, την ώρα που η δημοσιογράφος βρισκόταν σε απευθείας μετάδοση κι επικοινωνία με τον παρουσιαστή. Ένα μούδιασμα αμηχανίας έπεσε στο τηλεοπτικό πάνελ. Ο πανικός που προκαλεί μία επιτιθέμενη αγέλη έγινε εμφανής ακόμη και στο Παλαιό Φάληρο. Για λίγα λεπτά ξεχάστηκαν οι χαρακτηρισμοί «αγανακτισμένοι γονείς», «Έλληνες πατριώτες» κι άλλα πολλά που μέχρι πρότινος χρησιμοποιούσαν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για να καλύπτουν την φασιστική φύση αυτών των ανθρώπων, κι αντικαταστάθηκαν με τις λέξεις τραμπούκοι, φασίστες κτλ. Μάλιστα ο παρουσιαστής επεδίωξε να καλέσει το Αστυνομικό Τμήμα του Ωραιοκάστρου λέγοντας πως «κάποιοι κοιμούνται εκεί».
Όπως ήταν λογικό, το συμβάν αυτό έγινε αφορμή να σχολιαστεί αρκετά. Από την μία υπήρχε μία κρυφή απόλαυση για το δάγκωμα του φασιστικού φιδιού στο χέρι που τόσα χρόνια το τάιζε, αλλά από την άλλη ακολούθησε μία ανατριχίλα για το πόσο προβλέψιμοι είναι τελικά όλοι αυτοί οι φόβοι για τους οποίους συζητάμε εδώ και καιρό. Είναι τρομακτικό το ότι όλα κυλούν κατά γράμμα προς την εδραίωση του φασισμού.
Παρ’ όλα αυτά υπήρξαν αρκετοί που πίστεψαν πως το συγκεκριμένο περιστατικό πιθανότατα να αλλάξει την στάση των μέσων μαζικής ενημέρωσης απέναντι στους φασίστες. Ίσως τελικά να τους θορύβησε το γεγονός πως το ατιμώρητο θράσος του δεν έχει όρια και πως κι οι ίδιοι είναι πλέον υποψήφια «θύματά» τους. Δυστυχώς όμως για μένα η παραπάνω αισιοδοξία αποκρουόταν από κάποια λόγια του Μπέρτολτ Μπρέχτ.
«Μία διακήρυξη ενάντια στο φασισμό δε μπορεί να έχει ίχνος ειλικρίνειας, όταν μένουν ανέπαφες οι κοινωνικές καταστάσεις που τον παράγουν σαν φυσική αναγκαιότητα. Όποιος δε θέλει να εγκαταλείψει την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, όχι μονάχα δε θ’ απαλλαγεί από το φασισμό, αλλά θα τον χρειάζεται.» 
Και να που τα λόγια αυτά βγήκαν αληθινά την επόμενη μέρα, όπου ο παρουσιαστής όχι μόνο δεν κατηγόρησε ευθέως τους φασίστες-τραμπούκους αλλά ανέλυσε για μία ακόμη φορά την θεωρεία των δύο άκρων κι άφησε να προκληθεί ένα χάος στην εκπομπή του, έχοντας καλεσμένο ως εκπρόσωπο των φασιστών του Ωραιοκάστρου, έναν που κάποτε τον είχαν ειρωνευτεί δημοσιογράφοι του ίδιου καναλιού μέσα από μία σατυρική εκπομπή.
Να λοιπόν που το δαγκωμένο χέρι εξακολουθεί να ταΐζει το φίδι του φασισμού…

Πρώτη δημοσίευση: aplotaria.gr

Τουρκία: "Η μεγαλύτερη φυλακή δημοσιογράφων"

της Μαρίας Ρηγούτσου

Οι δύσκολες συνεντεύξεις δεν είναι για τον καθένα. Ούτε για τον συνεντευξιαζόμενο ούτε για τον δημοσιογράφο. Και αυτό αποδεικνύεται άλλη μια φορά από το γεγονός ότι οι τουρκικές αρχές κατέσχεσαν τη Δευτέρα το βράδυ τηλεοπτική συνέντευξη της Deutsche Welle που είχε παραχωρήσει ο Τούρκος υπουργός Νεολαίας και Αθλητισμού Ακίφ Κίλιτς στην εκπομπή Conflict Zone. Ο Τούρκος υπουργός δυσαρεστήθηκε από τις ερωτήσεις του δημοσιογράφου Μισέλ Φρίντμαν για την ελευθερία του Τύπου και τις συλλήψεις δημοσιογράφων.
Το θέμα στο μεταξύ παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις, με την τουρκική πλευρά να ισχυρίζεται ότι δεν προχώρησε σε κατάσχεση του υλικού και από την άλλη, τον Πρόεδρο της Deutsche Welle Πέτερ Λίμπουργκ να δηλώνει πως εάν είχαμε πράγματι το υλικό απλά θα το παρουσιάζαμε.
Θέση στο θέμα πήρε χθες και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέφεν Ζάιμπερτ, ο οποίος δήλωσε πως "Η ελευθερία του Τύπου είναι για εμάς ένα αδιαπραγμάτευτο αγαθό". Θερμό χειροκρότημα από όλα τα κόμματα εισέπραξε και η υφυπουργός Πολιτισμού Μόνικα Γκρύτερς, όταν χθες δήλωσε ενώπιον του γερμανικού κοινοβουλίου ότι "η κατάσχεση του υλικού από μια τηλεοπτική συνέντευξη με έναν υπουργό όπως στην Τουρκία δεν συνάδει με τη άποψή μας περί ελευθερίας του Τύπου".
Για την ελευθερία του Τύπου στην Τουρκία μίλησε στην Deutsche Welle και ο Κρίστιαν Μιρ, επικεφαλής της οργάνωσης Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα:
"Δεν με εκπλήσσει αυτό που ισχυρίζεται η τουρκική πλευρά διότι Τούρκοι υπουργοί, εκπρόσωποι Τύπου, λένε πως οι δημοσιογράφοι είναι κατάσκοποι και τρομοκράτες μόνο και μόνο γιατί κάνουν τη δουλειά τους. Από αυτή την άποψη λοιπόν γνωρίζουμε πως στην Τουρκία μερικές φορές ψεύδονται ή φαντάζονται πράγματα".
Ο Κρίστιαν Μιρ υπογραμμίζει ωστόσο πως το περιστατικό με την Deutsche Welle ξεπέρασε κάποια όρια τα οποία συνήθως δεν ξεπερνιούνται και αυτό γιατί από πριν οι τουρκικές αρχές απαγορεύουν ερωτήσεις ή ο δημοσιογράφος δεν έχει το θάρρος καν να τις θέσει. Δεν είναι βέβαια, συμπληρώνει, η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Και πριν το πραξικόπημα οι αρχές συχνά είχαν κατάσχει υλικό από δημοσιογράφους.
Τι συμβαίνει όμως με την ελευθερία του Τύπου μετά το πραξικόπημα; Ο Κρίστιαν Μιρ επισημαίνει ότι: "η κατάσταση έχει κορυφωθεί με έναν δραματικό τρόπο. Και προηγουμένως η κατάσταση ήταν άσχημη αλλά μετά το πραξικόπημα η Τουρκία είναι η μεγαλύτερη φυλακή για δημοσιογράφους στον κόσμο και έχει πάρει το ρόλο αυτό από την Αίγυπτο και την Κίνα".
Τέλος, στην ερώτηση τι μπορεί να γίνει ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση, ο επικεφαλής της οργάνωσης Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα απαντά πως δεν αρκούν οι γενικόλογες καταδίκες, αλλά πρέπει να αναφέρονται συγκεκριμένες περιπτώσεις με συγκεκριμένα ονόματα.

Πηγή: Deutsche Welle

Η Μακρόνησος και η θάλασσά της

Για τους οπαδούς και τους δημοσιογράφους-εκφραστές του νεοφιλελευθερισμού είχα την εντύπωση πως υστερούν υπερβολικά σε παιδεία και συμπεριφορά. Μετά τη χθεσινή δήλωση ενός δημοσιογράφου στον τηλεοπτικό σταθμό του ΣΚΑΪ, διαπίστωσα πως έχουν μεγάλο κενό και στο θέμα της Ιστορίας, κάνοντας έτσι τον ρόλο τους ακόμη πιο επικίνδυνο σε όσους επιμένουν να ενημερώνονται ακόμα από την τηλεόραση.
Στην γελοία δήλωση του δημοσιογράφου, ο οποίος προσπάθησε με βλακώδη τρόπο να "σώσει" το συσχετισμό που έκανε μεταξύ της δημοπρασίας των καναλιών με την Μακρόνησο, θα του απαντήσω με λίγες πληροφορίες σχετικά με την Μακρόνησο και τη θάλασσά της.
Θα προσπεράσω το πιο γνωστό και συνάμα πιο φρικαλέο βασανιστήριο της Μακρονήσου, όπου έβαζαν σε ένα τσουβάλι τους πολιτικούς κρατουμένους μαζί με γάτες και τους πετούσαν στη θάλασσα. Πανικόβλητες οι γάτες έσκιζαν με τα νύχια τους όποια επιφάνεια συναντούσαν μπροστά τους για να βγουν έξω από το νερό. Μόνο που με τα νύχια τους δε ξέσκιζαν μόνο το τσουβάλι αλλά και τα γυμνά σώματα των κρατουμένων. Ένας απ' τους πολιτικούς κρατουμένους, ο Θεόφιλος Φατσέας (ο οποίος διετέλεσε δήμαρχος του Βύρωνα), είχε δηλώσει σε μία συνέντευξή του πως μπορούσε όλα τα βασανιστήρια να ξαναπεράσει πέρα απ' αυτό με το τσουβάλι και τη γάτα.
Η θάλασσα για την Μακρόνησο είχε πολλές χρησιμότητες στα βασανιστήρια των κρατουμένων. Πολλές φορές όταν είχε φουρτούνα, οι κρατούμενοι έμεναν χωρίς φαγητό και νερό μέχρι να κοπάσουν οι άνεμοι. Πέρα από όλα αυτά, η θάλασσα ήταν κι εμπόδιο για τυχόν αποδράσεις αλλά και τόπος ταφής νεκρών.
Την 1η Μαρτίου 1948 πραγματοποιήθηκε μία από τις μεγαλύτερες σφαγές πάνω στο νησί. Είχε προηγηθεί το συμβάν της προηγούμενης μέρας (29 Φεβρουαρίου) όπου δόθηκε διαταγή να συγκεντρωθούν όλοι οι κρατούμενοι στο θέατρο, όπου θα πραγματοποιούταν μία θρησκευτική ομιλία. Ενώ είχαν φτάσει ο 7ος, ο 6ος, ο 4ος και ο 3ος λόχος κι ο 2ος ήταν καθ'οδόν, στη συγκέντρωση του 1ου κάποιοι φαντάροι τραβολογούσαν με τη βία κάποιους κρατούμενους, οι οποίοι ήταν ελεύθεροι λόγο ασθένειας. Οι υπόλοιποι κρατούμενοι διαμαρτυρήθηκαν έντονα στην άσχημη μεταχείριση που υπέστησαν οι ασθενείς. Ο ανθυπολοχαγός Μπέσκος Κωνσταντίνος πυροβόλησε στον αέρα για εκφοβισμό, δίνοντας όμως έτσι το έναυσμα για ένα ανεξέλεγκτο αιματοκύλισμα.
Το πρωινό της επόμενης μέρας βρήκε ένα περιπολικό του Πολεμικού Ναυτικού να προσεγγίζει τις ακτές της Μακρονήσου. Από έναν τηλεβόα ακούστηκε η φωνή του Μπαϊρακτάρη να καλεί τους στρατιώτες να συλλάβουν και να απομονώσουν όσους προκάλεσαν τα χθεσινά γεγονότα ενώ παράλληλα προειδοποιούσε τους κρατούμενους να αποχωριστούν από τους κομμουνιστές. 250 στρατιώτες επιτέθηκαν στους κρατούμενους με ρόπαλα στην αρχή και με όπλα στη συνέχεια, ενώ τέσσερα πολυβόλα έστεκαν έτοιμα πάω στο περιπολικό. Οι κρατούμενοι απάντησαν με πέτρες καθώς υποχωρούσαν προς τη θάλασσα. Αρκετοί έπεσαν στα νερά με την ελπίδα πως θα γλιτώσουν. Το περιπολικό όμως τους προσέγγισε κι άρχισε να πυροβολεί εναντίον τους. Οι κρατούμενοι έγιναν ένα κουβάρι μέσα στη θάλασσα κι αποφάσισαν να ψάλλουν τον Εθνικό Ύμνο, ελπίζοντας πως έτσι θα καταφέρουν να σταματήσουν το μακελειό. Όμως ούτε μ' αυτόν τον τρόπο σταμάτησαν οι πυροβολισμοί.
Σε επίσημα έγγραφα δηλώθηκε ο θάνατος 180 σκαπανέων. Όμως ο καπετάνιος ενός καϊκιού (Μ.Βονταμίτης το όνομά του) που καλέστηκε για να πάρει τις σωρούς, μαρτύρησε πριν πεθάνει πως στο αμπάρι του στοίβαξε γύρω στα 350 νεκρά κορμιά. Του έδωσαν τότε εντολή να πάει στο ξερονήσι Σαν Τζόρτζιο, λίγο πιο πέρα από το Κάβο Ντόρο. Εκεί τον περίμενε ένα πολεμικό πλοίο. Οι ναύτες συνέλεξαν έναν έναν τους νεκρούς, κι αφού τους τοποθετούσαν σε συρμάτινα δίχτυα με βαρίδια, τους έριχναν στη θάλασσα.
Αυτή ήταν η θάλασσα στα χρόνια της Μακρονήσου. Οι παραπάνω είναι ελάχιστες από τις μαρτυρίες των βασανιστηρίων και της καθημερινότητας των κρατουμένων που έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα. Όποιος λοιπόν συσχετίζει την Μακρόνησο με την δημοπρασία των τηλεοπτικών αδειών όχι μόνο ηλίθιος είναι αλλά κι επικίνδυνος.
Από την άλλη μου φαίνεται τελείως παράλογες, οι παιδαριώδεις αντιδράσεις των εκφραστών του νεοφιλελευθερισμού απέναντι στον απάνθρωπο ανταγωνισμό της καπιταλιστικής ζούγκλας. Οι ίδιοι που υποστηρίζουν ένα σύστημα, παράλληλα το σιχτιρίζουν. Αυτό δείχνει το πόσο ευθυνόφοβοι κι ανόητοι είναι. Όσες γραβάτες κι αν φορέσουν, η σοβαρότητά τους θα παραμένει πάντα σε χαμηλά επίπεδα.
Ωστόσο προκύπτει κι ένα άλλο ερώτημα. Από την στιγμή που οι ίδιοι μέχρι χθες κατηγορούσαν πως η κυβέρνηση ετοιμάζει ένα νέο σύστημα διαπλοκής στον τηλεοπτικό χώρο, τι έχουν να πουν σήμερα που το κανάλι τους πήρε μία από τις τέσσερις άδειες; Δέχονται να τους υπολογίζουμε από τώρα και στο εξής ως διαπλεκόμενους;...

Όταν έρχεται η σειρά σου...

Έξι σχεδόν χρόνια οικονομικής κρίσης και μνημονίων.
Έξι χρόνια απολύσεων, μειώσεων μισθών, κακοπληρωμένων αφεντικών, ανασφάλιστων εργασιών κι εξευτελιστικής εκμετάλλευσης ανθρώπων από συνανθρώπους τους.
Έξι χρόνια όλα (μα όλα τα κανάλια) είχαν το στόμα τους κλειστό. Ευλογούσαν τα μνημόνια και προσπαθούσαν να μας πείσουν στο πόσο τυχεροί είμαστε που ανεχόμαστε όλα αυτά, για το καλό της πατρίδας. Οι μεγαλύτεροι απατεώνες έβαζαν τα παπαγαλάκια τους να μιλούν για πατρίδες κι ανάπτυξη, προσπαθώντας να κρύψουν πίσω απ' αυτές τις λέξεις την ικανοποίηση των δικών τους συμφερόντων.
Έξι χρόνια τρώγαμε κουτόχορτο με την προπαγάνδα τους, την τρομοκρατία τους και τα σκουπίδια που μας σερβίριζαν καθημερινά. Ο κυνισμός τους πρόδιδε την ψευδαίσθηση πως η κρίση δε θα χτυπήσει ποτέ τη δικιά τους πόρτα. Πως ήταν οι προστατευόμενοι του συστήματος που υπηρετούσαν.
Έξι χρόνια δε μίλησαν για τις συχνές και πολυάριθμες απολύσεις, δεν πόνεσαν για κανέναν άνεργο, δεν φώναξαν για κανένα λουκέτο εταιρίας (πέρα από τις Σκουριές!).
Να όμως που ήρθε και η δικιά τους σειρά. Ίσως τώρα να κατάλαβαν πως και οι ίδιοι ήταν όλα αυτά τα χρόνια, υποψήφια θύματα της "ελεύθερης" αγοράς. Κάποιοι ίσως να ήταν ανυποψίαστοι (υπήρχαν αρκετοί). Οι περισσότεροι όμως, αποχαυνωμένοι στα απάνθρωπα ιδεώδη του νεοφιλελευθερισμού, υπηρετούσαν με έπαρση ένα σύστημα φριχτό.
Ήρθε η σειρά τους και τώρα τρέχουν και φωνάζουν. Είναι όμως αργά. Προσέφεραν τις υπηρεσίες τους και τώρα θα πεταχτούν σαν στημένες λεμονόκουπες στην άσφαλτο. Σίγουρα αρκετοί θα συγκεντρωθούν στα τέσσερα κανάλια που θα προκύψουν, για να συνεχίσουν το έργο τους, ανεπηρέαστοι από το κακό που τους βρήκε. Βλέπετε, ο οικονομικός φασισμός έχει ισχυρότερες παρωπίδες. Ίσως να τους πεισμώσει παραπάνω και να συνεχίσουν με περισσότερο πάθος να προσφέρουν τις υπηρεσίες στους στον νεοφιλελευθερισμό. Το βέβαιο όμως είναι πως δεν έχουν κανέναν με το μέρος τους. Κι όσο τα κανάλια γράφουν τίτλους για μεγάλους ξεσηκωμούς που θα επιφέρουν το κλείσιμό τους, τόσο περισσότερη απάθεια κι αδιαφορία παρατηρώ στις συζητήσεις και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Μοναδικά θύματα του κλεισίματος των καναλιών, θα είναι οι αφανείς υπάλληλοι. Όσοι βρίσκονται πίσω από τις κάμερες για ένα μεροκάματο...

Και τώρα σβήνουμε τις τηλεοράσεις...

Από αύριο αρχίζει επίσημα μία ακόμη προεκλογική περίοδος (τρίτη μέσα σε εννιά μήνες). Είναι υπερβολική μία τρίτη πλύση εγκεφάλου μέσα σε έναν χρόνο για έναν λαό. Αυτή τη φορά δε θα ασχοληθώ από εδώ μέσα για τις νέες εκλογές. Απογοητεύτηκα. Είναι βέβαιο πως η ελπίδα και η αλλαγή σ' αυτόν τον τόπο δε θα έρθει μέσα απ' αυτήν την διαδικασία. Ας το ξεχάσουμε, για να μην απογοητευτούμε ξανά.

Αυτό όμως που θα μ' εκνευρίσει στη ερχόμενη προεκλογική περίοδο, θα είναι μία ακόμη παρέλαση εμπειρογνωμόνων από τα γνωστά συστημικά κανάλια, τα οποία ακόμα εκπέμπουν σήμα...

Εμπειρογνώμονες. Η σύγχρονη μάστιγα της μαζικής ενημέρωσης. Άνθρωποι που αυτοχρίζονται διανοούμενοι και περνάνε με ύπουλο τρόπο πληροφορίες στον κόσμο για να επηρεάζουν ένα κομμάτι του λαού. Ένα γνωστό παράδειγμα της τακτικής τους, ήταν οι πειραγμένες δημοσκοπήσεις, οι οποίες εξέθεσαν αρκετούς τηλεοπτικούς σταθμούς τόσο στις εκλογές του Γενάρη όσο και στο δημοψήφισμα του Ιουλίου. Παρ' όλα αυτά αρκετοί (αν όχι όλοι) απ' αυτούς θα έχουν το θράσος να ξαναβγούν στα κανάλια και να παπαγαλίσουν. 

Η αντιπάθειά μου όμως αυτή πέφτει κυρίως στους οικονομολόγους. Σ' αυτούς που βρίσκονται στην υπηρεσία αυτών που αποφασίζουν για το κοινό "καλό". Σ'αυτούς που ανήκουν σε ιδρύματα που χρηματοδοτούνται από τραπεζίτες και χρηματιστηριακούς θεσμούς που έχουν προκαλέσει την οικονομική κρίση. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι παρουσιάζονται στα Μ.Μ.Ε. ως ειδικοί με ακαδημαϊκούς τίτλους και σπουδαίες προϋπηρεσίες για να γίνουν πιο πιστευτοί και θαυμαστοί στο κοινό. 

Μόνο που αυτοί οι τύποι έχουν πέσει σε μία αντίφαση που ο κόσμος δεν έχει αντιληφθεί. Ως ειδικοί έχουν ενσωματωθεί στον κόσμο της οικονομία και του κεφαλαίου, συμβουλεύουν κόμματα και κυβερνήσεις, παρεμβαίνουν στα Μ.Μ.Ε. κι αναλύουν μία οικονομική κρίση την οποία δεν είχαν αντιληφθεί όταν ερχόταν. Ή μήπως όχι;... 

Ήταν τελικά άχρηστοι ή είναι αρκετά επικίνδυνοι;...

Αντί όλα αυτά τα χρόνια να αναλύσουν και να αποκαλύψουν την καπιταλιστική φύση και να αναζητήσουν διεξόδους για την μείωση του χρέους, επιλέγουν να είναι δέσμιοι του κυρίαρχου συστήματος. Επιλογή τους. Επιλογή μας να τους αγνοούμε από δω και πέρα. Μία εξαίρεση υπήρξε με τους "συγκλονισμένους οικονομολόγους" στην Γαλλία, οι οποίοι είχαν μία αναγνωρισμένη ποιότητα στις έρευνές τους, αλλά αποσιωπήθηκαν από τα Μ.Μ.Ε. Για ευνόητους λόγους φυσικά.

Δυστυχώς αυτοί οι "ειδικοί" έχουν επιφέρει τρομερές καταστροφές, αν και υπήρξαν φορές που δεν τα κατάφεραν κι αυτό χάρης στο πείσμα κάποιων εναπομεινάντων ρομαντικών, όπως είχε συμβεί το 1986 στην "διαμάχη των ιστορικών" στην Γερμανία. 

Σύμφωνα με το δοκίμιο του Enzo Traverso, "Τι απέγιναν οι διανοούμενοι", η "διαμάχη των ιστορικών" (Historikerstreit) αναστάτωσε βαθιά τη χώρα, υποχρεώνοντας την να επανεξετάσει ριζικά το παρελθόν της. Ε, λοιπόν, η βασική συμβολή στην ενσωμάτωση των εγκλημάτων του ναζισμού στους κόλπους της γερμανικής ιστορικής συνείδησης δεν ήρθε από ιστορικούς αλλά από έναν φιλόσοφο (!), τον Γιούργκεν Χάμπερμας. Στη διάρκεια αυτής της διχογνωμίας, μερικοί ερευνητές δεν του αναγνώριζαν κανένα δικαίωμα να μιλάει, με το πρόσχημα ότι δεν ήταν ιστορικός (!) και δεν είχε πατήσει ποτέ το πόδι του στα αρχεία. Στον απόηχο αυτής της διαμάχης που ξεκίνησε από ένα φιλόσοφο, αντρώθηκε μια νέα γενιά ιστορικών που εργάστηκαν με βαθύτητα πάνω στο ναζιστικό παρελθόν, χρησιμοποιώντας πολλαπλές πηγές, αξιοποιώντας αρχεία που κανείς μέχρι τότε δεν είχε υποψιαστεί την ύπαρξή τους...

Πόσες φορές έχουμε ακούσει στα κανάλια κι από συζητήσεις, αρκετούς "ειδικούς" να λένε την εξής φράση, "εσύ δε τα ξέρεις καλά...". Ε όχι λοιπόν. Μια χαρά γνωρίζουμε αρκετές καταστάσεις και θεωρίες. Τις έχουμε βιώσει στο πετσί μας τα τελευταία πέντε χρόνια. Κι επειδή ξέρουμε πως θα συστρατευθούν οι ίδιοι πάλι στα συστημικά κανάλια, θα έχουμε μόνο μία επιλογή στο να τους αγνοήσουμε επιδεικτικά. 

Να κρατήσουμε τους τηλεοπτικούς μας δέκτες κλειστούς για έναν μήνα.

Πώς η Ε.Ε. υπονόμευσε την Ιρλανδία οδηγώντας την στο μνημόνιο

Ευρωπαίοι αξιωματούχοι χρησιμοποιώντας την τακτική των ανώνυμων πηγών προσπάθησαν να υπονομεύσουν την εμπιστοσύνη των αγορών στην Ιρλανδία, αυξάνοντας τις πιέσεις στην κυβέρνηση της να αποδεχθεί το μνημόνιο το 2010, υποστήριξε ο τότε γ.γ. του υπουργείου.
Καταθέτοντας στην κοινοβουλευτική επιτροπή, η οποία ερευνά την τραπεζική κρίση που ανάγκασε την Ιρλανδία να δεχθεί πακέτο 64 δισ., ο Κέβιν Κάρντιφ αναφέρθηκε σε υπόγειες μεθόδους άσκησης πίεσης στην κυβέρνηση, χωρίς να διευκρινίσει εάν οι αξιωματούχοι που έκαναν αυτές τις διαρροές ήταν από την ΕΚΤ ή την Ε.Ε.
«Ήταν σαφέστατα ανάρμοστο, εξ αρχής κι ενώ προσπαθούσαμε να πάρουμε τις αποφάσεις μας, αυτές οι ενημερώσεις των δημοσιογράφων από την πίσω πόρτα χρησιμοποιήθηκαν για να υπονομεύσουν τη θέση μας στην αγορά για να εντείνουν τις πιέσεις... Τα δημοκρατικά συστήματα δεν θα πρέπει να επαφίενται στην υπονόμευση και τη διαρροή παραπληροφόρησης μέσω ανώνυμων δηλώσεων».
Η ιρλανδική κυβέρνηση «πιέστηκε αρκετά» από την ΕΚΤ για να αποδεχθεί το μνημόνιο Ε.Ε.-ΔΝΤ το 2010 και εμποδίστηκε στο να επιφέρει ζημιές σε κατόχους μετοχών των τραπεζών, είπε ο Κάρντιφ. «Εκείνη την περίοδο που αποδεχθήκαμε το μνημόνιο μας πίεσαν αρκετά σκληρά».
Η ΕΚΤ από την πλευρά της διαψεύδει ότι άσκησε αδικαιολόγητη πίεση στο Δουβλίνο για να φορτώσει στους φορολογούμενους το χρέος των τραπεζών.
Ωστόσο είναι σαφής η «πίεση» σε επιστολή του τότε επικεφαλής της ΕΚΤ, Ζαν Κλοντ Τρισέ προς το Δουβλίνο, τον Νοέμβριο του 2010, με την οποία η Κεντρική Τράπεζα υπογραμμίζει ότι δεν πρόκειται να παρατείνει την έκτακτη βοήθεια προς τα τραπεζικά ιδρύματα της χώρας, εάν το Δουβλίνο δεν υπογράψει το μνημόνιο. Η Ιρλανδία υπέγραψε τελικά δυο ημέρες αργότερα.
Σύμφωνα με τον Κάρντιφ, η ιρλανδική κυβέρνηση είχε μέχρι τότε την υποστήριξη του ΔΝΤ στην σκέψη της να μοιραστεί το βάρος με τους κύριους ομολογιούχους των υπό κατάρρευση τραπεζών, αλλά η θέση του τότε επικεφαλής του Ταμείου, Ντομινικ Στρος Καν απορρίφθηκε σε τηλεδιάσκεψη με τους αξιωματούχους της Ε.Ε. και της ΕΚΤ, υποστήριξε ο Κάρντιφ, επικαλούμενες πληροφορίες που όπως είπε είναι αξιόπιστες.
Ήταν «πολύ έντονα αρνητικά η αντίδραση της ΕΚΤ και των άλλων ότι δεν θα προχωρήσει το πρόγραμμα βοήθειας εάν συμπεριληφθεί ότι οι κύριοι ομολογιούχοι θα μοιραστούν το βάρος», είπε ο Κάρντιφ και συμπλήρωσε: «Φυσικά, επίσημα, η απόφαση ήταν της Ιρλανδίας για το εάν θα επιβαρυνθούν οι ομολογιούχοι, αλλά ήταν από αυτές τις αποφάσεις χωρίς άλλη επιλογή».

Πηγή: Η Εφημερίδα των Συντακτών

Πριν από δύο χρόνια...

Χθες ξεκίνησε πάλι να εκπέμπει η ΕΡΤ μετά από δύο χρόνια. Το κλείσιμό της προκάλεσε αρκετές αντιδράσεις και κατάφερε ως συνήθως να διχάσει την κοινωνία μας. Πολλοί μου είπαν πως κακώς αντέδρασα για το κλείσιμό της και αρκετοί επεδίωκαν να με πείσουν πως η κίνηση αυτή ήταν σωστή.
Αν και ήμουν ανοιχτός σε αντίλογους, διαφωνούσα και στις δυο περιπτώσεις. Ήταν ένα μικρό πραξικόπημα του πρώην πρωθυπουργού για το οποίο αντέδρασαν ακόμα και πολιτικοί από το δεξιό και συντηρητικό κομμάτι της Βουλής, οι οποίοι εξακολουθούν μέχρι σήμερα να αναρωτιούνται για ποιο λόγο συνέβη.
Τα σενάρια είναι αρκετά και ποικίλουν. Κάποιοι πιστεύουν πως η τρόικα ήθελε άμεσα δύο χιλιάδες απολύσεις, άλλοι λένε πως η κυβέρνηση επεδίωκε να δώσει μονοπωλιακά το χειρισμό της ψηφιακής πλατφόρμας σε μία ιδιωτική εταιρία κι έχω διαβάσει σε κάποια άρθρα πως ο Σαμαράς ήθελε μ' αυτήν του την πράξη να διώξει από την κυβέρνηση τα άλλα δύο κόμματα και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές, έχοντας σιγουριά για τη νίκη μιας και τότε το κόμμα της Ν.Δ. εξακολουθούσε να είναι πρώτο. Η έρευνα και η Ιστορία θα δείξουν με τον καιρό τα βασικά κίνητρα της συγκεκριμένης αντιδημοκρατικής πράξης.
Εμένα με πόνεσε περισσότερο η απώλεια της πολιτισμικής μας δράσης και της ιστορικής μας μνήμης, μιας και το αρχείο της ΕΡΤ αποκλείστηκε για το κοινό κι έτσι πολλά ντοκουμέντα, εικόνες, βίντεο και λοιπές πληροφορίες βυθίστηκαν στο φασιστικό μαύρο που κάλυψε τις οθόνες μας.
Χθες θυμήθηκα την τελευταία βραδιά της ΕΡΤ. Ήταν αργά το βράδυ και ήμουν συντονισμένος με το κρατικό κανάλι. Μία κάμερα έδειχνε τον κόσμο που μαζευόταν από κάτω ενώ σε ένα άλλο παράθυρο μιλούσαν οι καλεσμένοι στο στούντιο. Ήταν η στιγμή που ο Ζουγανέλης έλεγε πως η πράξη αυτή βασίστηκε σε μία "ηλίθια απόφαση" αλλά από την άλλη ευελπιστούσε πως ίσως σταθεί ως το "έναυσμα για να αφυπνιστεί ο ελληνικός λαός ο οποίος λίγο κοιμάται", κοιτώντας όμως από την οθόνη τον κόσμο που είχε μαζευτεί στο προαύλιο του Ραδιομεγάρου πρόσθεσε πως η κινητοποίηση αυτή "του θύμισε τις μέρες του Πολυτεχνείου". Καθώς όμως έλεγε το "Έρχονται από παντού...", η οθόνη πάγωσε. Για λίγα δευτερόλεπτα έβλεπα τα πρόσωπα παγωμένα να στέκουν στα παράθυρα λίγο πριν μαυρίσει η οθόνη, έχοντας την εφιαλτική αναφορά "Χωρίς Σήμα". Τα ΜΑΤ είχαν ήδη μπουκάρει στους πομπούς και κατέβασαν το σήμα του καναλιού.
Εκείνη την ώρα σηκώθηκα κι έφυγα για το Ραδιομέγαρο και έμεινα εκεί μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Οι δρόμοι ήταν κλειστοί από κόσμο. Φούσκωνα από περηφάνια κι ενθουσιασμό για την άμεση και παθιασμένη αντίδραση της κοινωνίας απέναντι στη ξαφνική εμφάνιση του φασισμού.
Όλα ατά τα θυμήθηκα χθες βράδυ καθώς παρακολουθούσα το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου, Μαύρο στην Δημοκρατία, το οποίο με γύρισε σε 'κείνες τις μέρες. Μία ανατριχίλα απλώθηκε σε όλο μου το κορμί καθώς άκουγα ξανά τα λόγια του Σίμου Κεδίκογλου για το κλείσιμο της ΕΡΤ. Εξοργίστηκα μαζί με τους εργαζόμενους που τον άκουγαν θυμωμένοι από το κοντρόλ. Τραγούδησα μαζί με τον Βασίλη Λέκκα κι τους άλλους τραγουδιστές που βρέθηκαν εκείνο το βράδυ στην είσοδο του Ραδιομεγάρου. Μα πιο πολύ σάστισα με τις δηλώσεις του πρώην πρωθυπουργού και κάποιων στελεχών του που ακούστηκαν ξανά μέσα απ' αυτό το ντοκιμαντέρ.
Δηλώσεις που μου θύμισαν άλλες εποχές τις οποίες δεν έχω ζήσει ούτε περίμενα να ζήσω ποτέ.
Δηλώσεις ασεβείς προς την δημοκρατία και τους πολίτες.
Δηλώσεις επικίνδυνες προς τον πολιτισμό και τις τέχνες.
Δηλώσεις που προσέβαλαν την νοημοσύνη μας.
Δηλώσεις που δεν προέρχονταν από την επταετία.
Είναι προπέρσινες και περσινές...
Στιγμές που ζούσαμε μέσα στον φόβο. Στιγμές που θεωρούνται μακρινές αλλά όλοι μας ζούσαμε μέχρι πρόσφατα.
Από τις εκλογές του Ιανουαρίου κάτι άλλαξε στην Ελλάδα. Δεν ξέρω αν αυτό θα οδηγήσει κάπου καλύτερα ή αν θα μας ρίξει ακόμα πιο βαθιά. Σίγουρα όμως μας ξεκόλλησε από το εφιαλτικό μαύρο που μας είχε κυριεύσει όλα αυτά τα χρόνια. Το χθεσινό άνοιγμα της ΕΡΤ κατάφερε να σβήσει την μαύρη επέτειο του κλεισίματός της. Δεν είναι όμως αυτός ο μοναδικός σκοπός. Η νέα ΕΡΤ οφείλει να κρατήσει τη πρόσφατη μνήμη ζωντανή...
Αναμένουμε λοιπόν στο να δούμε κάτι καλύτερο...

Προπαγανδιστική αποτοξίνωση...

Πέντε μέρες στο Βερολίνο χωρίς τηλεόραση και ραδιόφωνο. Για τον μέσο αστό πολίτη φαντάζει αδιανόητο. Κι όμως ήταν γεγονός με ευεργετικές παρενέργειες στην ψυχοσύνθεσή μου. Πέντε μέρες έζησα μία διαφορετική ζωή χωρίς άγχη για επερχόμενες χρεοκοπίες και σκληρά μέτρα. Όχι πως είχα φτάσει στο άλλο άκρο, αυτό της αδιαφορίας.
Οι πολιτικοί διάλογοι και οι κοινωνικοί προβληματισμοί με ακολούθησαν και στην πρωτεύουσα της Γερμανίας. Μόνο που εκεί δε συνάντησα εχθρικές αντιμετωπίσεις πέρα από μία ανώριμη νεοφιλελεύθερη άποψη που μου φάνηκε αρκετά γελοία κι αποφάσισα να την παραγκωνίσω πολύ πριν καταστρέψει την καλή διάθεση που μου πρόσφερε η πόλη. Στις υπόλοιπες συζητήσεις υπήρχε η ειλικρίνεια κι ο ουμανισμός.
Όμως αυτές τις μέρες ξαναβρήκα την ομορφιά της καθημερινής ζωής. Την ανεμελιά. Τα όμορφα χάδια του ήλιου καθώς περιπλανιόμουν στην πόλη. Την επικοινωνία με άλλους ανθρώπους και την ανταλλαγή απόψεων με σεβασμό κι εκτίμηση κι όχι με ειρωνεία κι αγένεια (αυτά τα δύο στοιχεία τα συνάντησα μόνο στη συζήτηση που είχα με την νεοφιλελεύθερη "προσωπικότητα" κι αυτό μου απέδειξε πως η απαράδεκτη συμπεριφορά τους δεν είναι τελικά ελληνικό φαινόμενο).
Η διάθεση μέσα σε λίγες μέρες εκτοξεύθηκε στα ύψη. Δε μου την κατέστρεψε ούτε η ξαφνική μπόρα που με έπιασε στην πλατεία Πόρτσδαμ ούτε η απεργία των μηχανοδηγών η οποία μ' έκανε να φτάσω στο αεροδρόμιο στο παρά πέντε. Αυτό ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους μερικοί στα ιδιωτικά κανάλια. Οι απεργίες δεν δυσανασχετούν τους ικανοποιημένους επισκέπτες μιας χώρας. Το λέω βάση του δικού μου παραδείγματος που έσκασα μέχρι να φτάσω στο αεροδρόμιο αλλά η εικόνα που μου έμεινε για το Βερολίνο παρέμεινε εξαιρετική. Ας μην καταδικάζουν λοιπόν τις απεργίες και τις διαδηλώσεις τη στιγμή μάλιστα που υποστηρίζουν κάποιες άλλες που έρχονται οργανωμένες από τις Σκουριές...
Γυρνώντας όμως πίσω στην Αθήνα, έκανα το λάθος να ανοίξω την τηλεόραση. Ένα κύμα πανικού ξεχύθηκε σε όλο μου το σαλόνι. Με κυρίευσε ένα ανεξέλεγκτο άγχος. Ίδρωσα στο άκουσμα των εξελίξεων που είχα αφήσει πίσω μου φεύγοντας για Γερμανία. Ευτυχώς αμέσως ανέκτησα τον έλεγχο και πάτησα με θράσος το mute στο τηλεκοντρόλ κι άφησα την οθόνη να παίζει με αθόρυβο σαδισμό τις προπαγανδιστικές υπηρεσίες των ιδιωτικών καναλιών και με τους δημοσιογράφους να συνεχίζουν μουγκοί τις κακές ερμηνείες που τους έχουν αναθέσει. Το κενό που άφησαν στην ατμόσφαιρα του δωματίου το κάλυψα με μελωδίες όμορφες και νοσταλγικές. Σκοπός μου είναι πλέον να διατηρήσω την όμορφη και θετική διάθεση που μου πρόσφερε η διαμονή μου στη Γερμανία, διότι η αίσθηση αυτή είναι πραγματικά όμορφη...
Το Βερολίνο λοιπόν πέρα από τις υπέροχες στιγμές και τις ιδιαίτερες εικόνες που μου προσέφερε, μου έδωσε κι ένα γερό μάθημα. Η ζωή είναι πέρα μακριά από την οθόνη των τηλεοράσεων. Αναζητήστε την...

Φωτογραφία: Alexanderplatz από Αγαμέμνων Αποστόλου

Ειρωνικές αντιφάσεις...

Έζησα έξι χρόνια φοιτητικής ζωής. Τα περισσότερα απ' αυτά τα πέρασα στους βρώμικους διαδρόμους του Τ.Ε.Ι. Αθηνών κι άλλων σχολών που χρειάστηκε να επισκεφθώ. Τα σκουπίδια έκαναν βουνό στο πάρκο που διέσχιζα μέχρι να φτάσω στη σχολή. Τα καλαθάκια ήταν γεμάτα μ' αποτέλεσμα οι συνομήλικοί μου να πετάνε τα "υπέρβαρα" σκουπίδια τους γύρω απ' αυτά μιας και οι κάδοι απείχαν λίγα μέτρα από το μονοπάτι, κάτι το οποίο τους ήταν μεγάλος κόπος. Οι τοίχοι γεμάτοι κομματικές αφίσες και αγγελίες, οι τουαλέτες τρισάθλιες με μία δυσοσμία που σε ωθούσε να κατουρήσεις στα γύρω δέντρα ή στις καφετέριες που βρίσκονται περιμετρικά της σχολής, τα λιγοστά παγκάκια γεμάτα από καφέδες και γόπες. Μόνο αν ήσουν κι εσύ βρώμικος μπορούσες να κάτσεις κάπου. Όαση όλου αυτού του χάους ήταν η βιβλιοθήκη της σχολής. Ένας χώρος ανοιχτός, φωτεινός, γεμάτος γνώση αλλά και μερικούς ηλίθιους που πάντα κατάφερναν να καταστρέψουν την ηρεμία του χώρου. Θα μου προκαλούσε ευχάριστη έκπληξη η είδηση πως όλα αυτά που μόλις περιέγραψα αποτελούν παρελθόν. Είμαι όμως βέβαιος πως τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Όλα αυτά τα χρόνια φοίτησης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση έζησα κάθε κατάλυση των κανόνων και του αλληλοσεβασμού. Η παιδεία για την επερχόμενη κοινή μας ζωή και τον ρόλο μας στον κοινωνικό μας στίβο, ήταν μηδαμινή. Σ' αυτήν την κατάντια δεν είχαν (ή έχουν ακόμα) την ευθύνη μόνο οι φοιτητές αλλά και η αδιαφορία των καθηγητών συνοδευόμενη από έλλειψη προστασίας του χώρου.
Εκείνα τα χρόνια οι καταλήψεις ήταν ένα φαινόμενο σύνηθες, διασκεδαστικό στα πρώτα χρόνια της φοίτησης και κατακριτέο στα τελειώματα μιας και οι τελειόφοιτοι καίγονταν να περάσουν τα τελευταία μαθήματα πριν από το πτυχίο. Η διασκέδαση παύει να υφίσταται όταν αρχίσουν να χάνονται ολόκληρα εξάμηνα. Οι καταλήψεις είναι μία μορφή αντίδρασης κι αγώνα όταν υπάρχουν δίκαιοι λόγοι μα πάνω απ' όλα όταν πραγματοποιούνται από τους ίδιους τους φοιτητές οι οποίοι φέρουν την ευθύνη μα πάνω απ' όλα έχουν την επίγνωση των συνεπειών για τις αποφάσεις τους. Όταν όμως τις σχολές τις καταλαμβάνουν μπαχαλάδικες τότε η κατάληψη είναι καταδικαστέα κι απαράδεκτη.
Πιο απαράδεκτη όμως είναι η στάση των Μ.Μ.Ε. τα οποία από χθες αποφάσισαν να παίξουν το χαρτί της ευσυνειδησίας και της συγκίνησης προς τους συνανθρώπους μας. Κανάλια που δημοσίευαν πριν από λίγα χρόνια φωτογραφίες με τις ναρκομανείς ιερόδουλες που ήταν φορείς του AIDS τώρα φωνάζουν μέσα από τις συχνότητές τους πως θα θρηνήσουμε θύματα μιας και γίνεται διακίνηση ναρκωτικών μέσα στην κατάληψη.
Αν θυμάμαι καλά πριν από τις καταλήψεις όλη η Πανεπιστημίου και συγκεκριμένα το πανέμορφο κομμάτι των σπουδαίων νεοκλασικών συγκροτημάτων της πρωτεύουσας γινόταν έντονη διακίνηση ναρκωτικών. Ένα κομμάτι που θα πρεπε να είναι βιτρίνα μπας κι ομορφύνει λίγο η χαβούζα του αττικού λεκανοπεδίου που θέλει να λέγεται Αθήνα, είχε μετατραπεί σε μία υποβαθμισμένη περιοχή όπως ήταν παλιότερα η Σοφοκλέους και η πλατεία Βάθη. Τότε όμως δεν ενοχλούσε κανέναν η απαίσια κι αποπνικτική εικόνα αυτού του κεντρικού σημείου.
Πόσες φορές διέσχισα τον πεζόδρομο για να ανέβω στην Ακαδημίας και συναντούσα καρφωμένες σύριγγες στα δεντράκια της περιοχής. Πόσους ναρκομανείς προσπερνούσα σε ημιθανή κατάσταση στα σκαλοπάτια των κτιρίων. Τότε γιατί δε συγκινήθηκε κανείς απ' αυτούς που ουρλιάζουν τώρα; Εκτός κι αν διαφέρει ο τρόπος που πεθαίνει κάποιος στο προαύλιο ενός χώρου απ' ότι στα σκαλοπάτια του ίδιου κτιριακού συγκροτήματος. Πόση ακόμη ειρωνεία επιτέλους;
Κι όπως ανέφερα και παραπάνω, θεωρώ τις ανούσιες καταλήψεις στους πανεπιστημιακούς χώρους καταδικαστέες, άδικες κι επικίνδυνες. Πρώτα απ' όλα θεωρώ ντροπή για κάθε έντιμο αγώνα το κλείσιμο ενός χώρου γνώσεως όσο υπανάπτυκτος κι ανοργάνωτος κι αν είναι. Και είναι πράγματι γεγονός πως μέσα και σ' αυτούς τους χώρους (καταλήψεις) υπάρχει διακίνηση και χρήση ναρκωτικών. Δε περιμένουμε από κανένα κανάλι να μας το υπενθυμίσει ή να μας το δείξει αυτό. Το γνωρίζουμε. Όπως επίσης γνωρίζουμε πως όλα αυτά τα χρόνια το κέντρο της πρωτεύουσας είναι ένας τεράστιος τόπος παρανομίας και διακίνησης ναρκωτικών. Ο κίνδυνος όμως δεν ελοχεύει μόνο στους δρόμους της Αθήνας. Όλα αυτά τα χρόνια έμαθα πως το πιο επικίνδυνο ναρκωτικό είναι τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Αυτά είναι που καίνε τελικά περισσότερο τα εγκεφαλικά μας κύτταρα...

Η δίκη και το σώμα

του Γιώργου Σταματόπουλου

Ενας άντρας, λοιπόν, χτύπησε μία γυναίκα· έστω κι αν το είδαν εκατομμύρια τηλεθεατές, ουδεμία δίωξη ασκήθηκε εναντίον του βιαιοπραγήσαντος. Ουδόλως θορυβήθηκαν οι του δικαστηρίου, ότι ο χειροδικήσας ήταν εξέχον μέλος της νεοναζιστικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή και ότι η γυναίκα που δέχτηκε τη βάναυση επίθεση είναι η βουλευτίνα του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη. Τι είναι ένα αθώο χαστουκάκι; Θυμάμαι την επόμενη μέρα του θλιβερού επεισοδίου πολλούς να χαίρονται μ’ αυτή τη βαναυσότητα· αφαίρεσαν πανεύκολα την πολιτική χροιά της επίθεσης (την εγκληματικότητα δηλαδή που απορρέει από τη ναζιστική ιδεολογία του Κασιδιάρη) και απόλαυσαν (!) την ταπείνωση (!) της Λιάνας Κανέλλη (που «δεν βάζει γλώσσα μέσα» και λοιπά φαιδρά και ανατριχιαστικά). Τι είδους δικαστές προέβησαν στην απαλλακτική τούτη απόφαση, ουδείς γνωρίζει. Το βέβαιο είναι ότι θεμελιώνει δεδικασμένο το οποίο με τη σειρά του βοηθά στο να γίνει ολισθηρός ο τόπος της δικαιοσύνης, όπως και αυτός της δημοκρατίας.
Θυμόμαστε επίσης ότι παρών στο απεχθές επεισόδιο ήταν ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος παρακολουθούσε τότε απαθής, χωρίς να κουνήσει το δαχτυλάκι του (αλλά η συμπεριφορά του, όπως και εκείνη του παρουσιαστή-οικοδεσπότη, δεν έχει καμία σημασία πλέον, παρότι ήταν απαράδεκτη). «Δεν στοιχειοθετείται επικίνδυνη σωματική βλάβη, αλλά απλή σωματική», απεφάνθησαν οι της έδρας και δεδομένου ότι δεν ασκήθηκε μήνυση εντός τριμήνου ζήτησαν την παύση της ποινικής δίωξης του άντρα που εθίγη τάχα, του Ηλία Κασιδιάρη, προφυλακισμένου σήμερα βουλευτή της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή.
Όλα μέλι-γάλα, λοιπόν. Ερμηνεύουμε το γράμμα του νόμου, ανταλλάσσουμε ως ανεξάρτητοι δικαστές δύο λόγια και στέλνουμε στον αγύριστο τον θηριώδη συμβολισμό της βίας και πόσο κακό κάνει στην ανθρωπότητα, το ήθος, τον πολιτισμό, τον σεβασμό. Εχει βέβαια ένα δίκιο η Λιάνα Κανέλλη, ότι ο Κασιδιάρης δεν αθωώθηκε, αλλά απλώς απηλλάγη, και ότι επίσης ο φασισμός αντιμετωπίζεται πολιτικά· η ουσία, όμως, για το ποιο είναι το μέτρον της Δικαιοσύνης παραμένει ανεξιχνίαστη για πολλούς αφελείς Ελληνες πολίτες.
Είναι βαθμίδα του πολιτισμού; Υπάρχει κάποιο δίκαιο μάτι, όπως έλεγε ο Μένανδρος, που βλέπει τα πάντα ή μήπως, όπως έλεγε ο Θρασύμαχος, το δίκαιο δεν είναι τίποτα άλλο παρά το συμφέρον του ισχυρού; Μάλλον είναι ψιλά γράμματα όλα τούτα για τα πολιτικά κόμματα και για την ευαισθησία της Αριστεράς, που προφανώς είχαν ανειλημμένες υποχρεώσεις και δεν παρέστησαν στη δίκη· ό,τι δεν τους αφορά δεν είναι πολιτικό και ας αλωνίζουν στην πολιτική ατμόσφαιρα οι χρυσαυγίτες και οι φίλοι τους...
Η δημοκρατία απαιτεί από τους πολίτες (κυρίως από τους εκπροσώπους) να ευρίσκονται σε συνεχή εγρήγορση, να έχουν ανακλαστικά κάθε φορά που διώκεται ή απειλείται το σώμα της, η λειτουργία της, η υπόστασή της. Πού να βρεθεί σήμερα τέτοια εγρήγορση; Ουδείς επαγρυπνά και ας λέει όποιος θέλει ότι δεν υπνώττει, ότι δεν διάγει αποκλειστικά δικές του μακάριες ώρες και ημέρες. Κάτι άλλο συμβαίνει με την αριστερή μας δημοκρατία, κάτι ανησυχαστικά ράθυμο και παγερό (και αδιάφορο;). 
Καλό θα ήταν να ζητηθεί ένα σχόλιο από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για την απόφαση του δικαστηρίου, έτσι, για την τιμή των όπλων... Αλλά και έξω από τον έντονο πολιτικό της χαρακτήρα αν δει κανείς τη δίκη, πάλι θα μελαγχολήσει. Επρεπε δηλαδή να της σπάσει τα δόντια της Κανέλλη ο Κασιδιάρης, να της αφαιρέσει κάνα μάτι, να της προκαλέσει κάνα εγκεφαλικό για να καταδικαστεί ως ένοχος; Δεν ταπείνωσε το ανθρώπινο σώμα με την πράξη του; Δεν το βεβήλωσε; Δεν το υποβίβασε; Δεν ασχήμυνε την ανθρώπινη ζωή; Τίποτα;

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Οι Ευρωπαίοι ξεγυμνώνουν τις ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων

Είναι πλέον γεγονός. Όσοι μας κυβέρνησαν όλα αυτά τα χρόνια είναι πλέον παρελθόν.Είναι ξεγραμμένοι απ' όλους κι απ' όλα. Έκαναν το χρέος τους πουλώντας σημαντικά κεφάλαια της χώρας μας κι αξιόλογα "φιλέτα" σε Ευρωπαίους εταίρους και σε εγχώριους κεφαλαιοκράτες, και τώρα οι ίδιοι τους πετάνε στο δρόμο, δείχνοντας την απαξίωσή τους απέναντι στο πρόσωπο του Σαμαρά και των ομοϊδεατών του. Οι έως σήμερα πολιτικοί μας ήταν απλά οι αναλώσιμοι του κεφαλαίου.

Το πρώτο άδειασμα έγινε πριν από λίγους μήνες από την Γερμανία, κάτι το οποίο οδήγησε τον Σαμαρά στην πρόωρη ψηφοφορία για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Δεν είναι εξάλλου περίεργο πως από εκείνην την μέρα δεν ακούσαμε καμία δήλωση υποστήριξης της Μέρκελ υπέρ του Σαμαρά. Κρατάει πλέον μία σιωπηλή αναμονή περιμένοντας την επομένη των εκλογών. Το συμφέρον της κοιτάει όπως το κοιτούσε όλα αυτά τα χρόνια.
Η μεταστροφή της δεν είναι τυχαία. Η Γερμανίδα καγκελάριος είχε παρατηρήσει την επικίνδυνη ακροδεξιά ροπή που είχε πάρει αυτή η κυβέρνηση. Μπορεί να στηρίζει την ουκρανική νεοναζιστική κυβέρνηση αλλά ένα δικτατορικό καθεστώς σε κράτος-μέλος της Ε.Ε. της πέφτει πολύ βαρύ. Πριν λοιπόν φτάσει η κατάσταση στο απροχώρητο τον άφησε ξεκρέμαστο.
Πως νιώθει άραγε ο Σαμαράς τώρα που ξέμεινε από συμμάχους; Πως μπορεί να τα βγάλει πέρα έχοντας με το μέρος του μερικά εναπομείναντα ιδιωτικά κανάλια που επιμένουν να τον στηρίζουν μαζί με ένα τμήμα του ελληνικού Τύπου. Πως νιώθει με την τραγική αλλαγή πλεύσης φυλλάδων που κάποτε τον στήριζαν (ή στήριζαν το πράσινο δεκανίκι του, το ΠΑΣΟΚ). Μάλλον ζει σε άλλον κόσμο. Στο Περιστέρι ακόμα τον φτύνουν κι εκείνος λέει πως βρέχει.

Και πράγματι ο Σαμαράς θέλει να είναι στον κόσμο του και γι' αυτό δε το βάζει κάτω. Μπορεί να τον πούλησε η Μέρκελ, όμως ο ίδιος γνωρίζει πως υπάρχουν μερικά ακόμα τσιράκια στην Ευρώπη που γλείφουν ακόμα την Γερμανίδα καγκελάριο και τρομάζουν στο γκρέμισμα της ελληνικής κυβέρνησης (περιμένοντας τη σειρά τους). Γι' αυτό κι έφερε τον Ραχόι να μιλήσει στην Ελλάδα. Όμως η παρουσία του Ισπανού πρωθυπουργού έκανε μεγαλύτερη ζημιά στην ποδοπατημένη αξιοπρέπεια του Σαμαρά κι έτσι η επίσκεψη ξεχάστηκε αμέσως. 

Αυτό όμως που μου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση είναι πως τώρα όλοι οι Ευρωπαίοι ρίχνουν όλο το φταίξιμο της ελληνικής κοινωνικής κατάντιας, στις προηγούμενες κυβερνήσεις. Αυτοί οι οποίοι υποστήριζαν μέχρι χθες τις πολιτικές επιλογές της Ελλάδος, θεωρώντας τες ως μονόδρομος, τώρα το παίζουν καλοί, συνεργάσιμοι και με κατανόηση απέναντι στον πόνο του ελληνικού λαού. Κι ενώ κάποτε τα ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης περίμεναν σαν μάννα εξ ουρανού μία ευρωπαϊκή δήλωση υποστήριξης, τώρα σφυρίζουν αδιάφορα. Όπως για παράδειγμα οι δηλώσεις του Μ. Σουλτς στην εκπομπή Petit Journal του Canal +, ο οποίος ανέφερε ξεκάθαρα πως τα μέτρα λιτότητας, ήταν αποκλειστικές επιλογές των ελληνικών κυβερνήσεων και τα χαρακτήριζε ως ανυπόφορα. 

Δεν αγιοποιώ τον Μ. Σουλτς. Ούτε αλλάζω γνώμη γι' αυτόν τον άνθρωπο, βασιζόμενος σε μία επερχόμενη ελληνική πολιτική αλλαγή. Η στάση του εκθέτει τον ίδιο πρώτα απ' όλα, διότι με το να "καρφώνει" τους πρώην "συντρόφους" του, τον χρήζει μη έμπιστο άνθρωπο. Έχει σημασία όμως η στάση του διότι δείχνει ξεκάθαρα το παιχνίδι προπαγάνδας που παίζεται στα ευρωπαϊκά μέσα μαζικής ενημέρωσης, μα πάνω απ' όλα έχουν μεγαλύτερη ουσία αυτά τα λεγόμενά του

Θα τα θεωρούσα ακραία κι επικίνδυνα, διότι όχι μόνο εκθέτουν τους πολιτικούς μας, αλλά τους χαρακτηρίζει ως προδότες. Η σιωπή όμως από το Μέγαρο Μαξίμου και από τα γραφεία της Συγγρού, όχι μόνο με  προβληματίζουν αλλά με εξοργίζουν.

Γι' αυτό στην επερχόμενη πολιτική αλλαγή στη χώρα μας, είναι χρέος να σημαδευτεί με μία ιστορική δίκη.

Ζούμε ιστορικές στιγμές. Το πιστεύω.

Willkommen Martin Schulz ! - Le Petit Journal du 15/01
(ο Σουλτς μιλάει για την Ελλάδα μεταξύ 17:30 και 20:30)

Στο γήπεδο του Νικόλα του Μιχαλολιάκου

του Πέτρου Κατσάκου

Όσο απλό ήταν να πιάσει κανείς το ευκόλως εννοούμενο υπονοούμενο του Πάνου Καμμένου για τον πιτσιρικά Αλέξη του προεκλογικού σποτ των ΑΝ.ΕΛΛ. τόσο περισσότερη φαιά ουσία θα έπρεπε να καταναλώσει ώστε να ταυτοποιήσει το πραγματικό πρόσωπο του μικρού Νικόλα. Μια σύντομη αναδρομή στην πρόσφατη ρητορική του αρχηγού της Ν.Δ. θα ήταν ένα χρήσιμο εργαλείο στη λύση του επικοινωνιακού γρίφου που μας έβαλε η γαλάζια προεκλογική διαφήμιση.
Από την ημέρα της προκήρυξης των εκλογών ο κ. Σαμαράς έστρεψε προκλητικά την πλάτη του στο φιλελεύθερο και κεντροδεξιό ακροατήριο και στράφηκε προς τα δεξιά της Δεξιάς του, απευθυνόμενος σε μια δεξαμενή ψηφοφόρων που ασπάζεται τις ξενοφοβικές, θρησκόληπτες και αναχρονιστικές αντιλήψεις που ο ίδιος πιστά υπηρετεί εδώ και δεκαετίες. Απευθυνόμενος στους ψηφοφόρους του προφυλακισμένου «Νικόλα» και της ομάδας του ο απερχόμενος πρωθυπουργός προσπαθεί να παίξει μπάλα με τα υπερσυντηρητικά αντανακλαστικά τμήματος της ελληνικής κοινωνίας υποσχόμενος ακόμα υψηλότερους φράχτες στα σύνορα και λιγότερους μετανάστες στα ιερά χώματα των Ελλήνων.
Είναι ένα γήπεδο το οποίο γνωρίζει καλά ο Αντώνης Σαμαράς από την εποχή που έπαιζε μπάλα στα μνημόσυνα του Μελιγαλά και στα σπασίματα γραφείων στην Καλαμάτα. Έχοντας χρόνια συμπαίκτη το δεξί εξτρέμ της παράταξης Τάκη Μπαλτάκο, ο αρχηγός της Ν.Δ. έχει μάθει να αλλάζει εύκολα μπαλιές στα άκρα του γηπέδου με σκοπό να κερδίσει την εμπιστοσύνη της ακραίας εξέδρας και των «ορφανών» του Νικόλα. Ένας εικονολάτρης διεκδικητής της εξουσίας που υπόσχεται να ξεβρομίσει μετά τους παιδικούς σταθμούς και τα νοσοκομεία μας από τους λαθραίους εισβολείς και τα παιδιά τους καταθέτει σε κάθε ευκαιρία τα διαπιστευτήριά του στο ακροδεξιό ακροατήριο υπενθυμίζοντάς του πως αυτός μπορεί να γίνει αύριο ο γνήσιος και σοβαρός εκφραστής της Χρυσής Δεξιάς. Αφήνοντας οριστικά στον πάγκο και τις τελευταίες καραμανλικές εφεδρείες της ομάδας του εμφανίζεται έτοιμος να κατέβει στο κρίσιμο ντέρμπι της 25ης Ιανουαρίου αποφασισμένος να κάνει παιχνίδι στα άκρα.
Πίσω από τον Νικόλα, εξακολουθεί να βρίσκεται μια στρατιά ψηφοφόρων που εξακολουθεί να πιστεύει πως το μεροκάματο του το στερεί ένας μετανάστης. Πίσω από τον Νικόλα, εξακολουθεί να κινείται ένα υπολογίσιμο κομμάτι της κοινωνίας που φοβάται πως η έλευση των αριστερών στην εξουσία θα συνοδευτεί από μια νέα εικονομαχία. Και με αυτό το κοινό παίζει μπάλα ο Αντώνης Σαμαράς. Στο δικό τους γήπεδο. Στο γήπεδο του Νικόλα του Μιχαλολιάκου.

Πηγή: left.gr
Σκίτσο: Βαγγέλης Παπαβασιλείου

Πες το στον πατέρα σου...

Στις βουλευτικές εκλογές του 2012, το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας χρησιμοποίησε ένα τηλεοπτικό σποτ με παιδιά σε μία σχολική αίθουσα, τα οποία ρωτούσαν τον καθηγητή τους για ποιο λόγο η Ελλάδα δε βρίσκεται στο euro (μπορείτε να θυμηθείτε το απαράδεκτο σποτ εδώ).
Εκείνη η διαφήμιση δέχτηκε μεγάλη κριτική κι έντονη αντίδραση απ' όλο το εκλογικό σώμα, ακόμα και απ' αυτό των συντηρητικών νεοδημοκρατών. Θυμάμαι αρκετούς φίλους του νεοφιλελεύθερου χώρου, οι οποίοι χρέωναν μία πιθανή εκλογική ήττα της Ν.Δ. στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 με το συγκεκριμένο απαράδεκτο σποτάκι. Εκείνο το καλοκαίρι η Ν.Δ. ούτε κέρδισε, ούτε έχασε τις εκλογές. Έπαιξε όμως με το μέλλον μας...
Δύο χρόνια μετά απ' ότι φάνηκε με το νέο απαράδεκτο σποτάκι, το επιτελείο του πρωθυπουργού μας ξέχασε (ή αγνόησε) αμέσως την κατακραυγή του κόσμου κι επανέλαβε για μία ακόμη φορά το ίδιο εγχείρημα με παιδιά... μεγαλύτερης ηλικίας.
Το νέο τηλεοπτικό σποτ το είδα για πρώτη φορά χθες χωρίς φωνή. Ακόμα και βουβό ήταν αποκρουστικό. Ένας πολιτικάντης μιλούσε με ένα φιλικό ύφος (κι όχι με το μάγκικο που τον έχουμε συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια στις σπάνιες εμφανίσεις του στην Βουλή) σε μία ομάδα πιτσιρικάδων που έπαιζε αμέριμνη σε μία πλατεία. Τώρα πως βρέθηκε ο Σαμαράς στη πλατεία είναι άλλο θέμα. Ο καραγκιόζης αυτός αποφεύγει την πραγματικότητα και την κατακραυγή με το να μένει κλεισμένος στο Μέγαρο Μαξίμου. Οπότε για μένα η διαφήμιση θα ήταν πιο αληθοφανής αν τα πιτσιρίκια παίζοντας στο δρόμο, η μπάλα να προσγειωνόταν μέσα στην αυλή του Μεγάρου κι ο Τρελαντώνης να τους την προσφέρει πίσω από τα κάγκελα της αυλής. Με αυτή τη κίνηση η διαφήμιση θα είχε έναν ακόμα συμβολικό χαρακτήρα. Αλλά που μυαλό στο επιτελείο του τρελού, όταν οι ίδιοι τον κρέμασαν σε μία πρόσφατη ομιλία του σχετικά με το συμβάν του Παρισιού.
Σήμερα το πρωί όμως άκουσα και τα λόγια. Τι το ήθελα. Τραβούσα τα μαλλιά μου για ώρα με τις μαλακίες του πρώην πρωθυπουργού. Τα ίδια ψέματα, οι ίδιες υποκρισίες, η ίδια απαίτηση για την θυσία του ελληνικού λαού ώστε να καταφέρουν μερικά λαμόγια να φάνε και τα υπόλοιπα φιλέτα της χώρας μας, μα πάνω απ' όλα η ξεδιάντροπη χειραγώγηση του ακροδεξιού στα παιδιά, η οποία καταλήγει με την απαράδεκτη φράση: "Πες το στον πατέρα σου...".
Δεν έχω κάτι να προσθέσω μετά από ένα ακόμα πιο κακόγουστο κι απαράδεκτο σποτ, απ' αυτό του 2012. Οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι κι όσοι εναπομείναντες ψηφοφόροι τους, τους ψηφίσουν ξανά, θα πρέπει να ντρέπονται.
Το σλόγκαν της Νέας Δημοκρατίας είναι σωστό. Δε θα αφήσουμε κανέναν να παίξει με τον μέλλον μας. Πόσο μάλλον αυτούς που πήραν την εξουσία με μία αντιμνημονιακή ρητορική και με ψέματα τα οποία φάνηκαν από τις πρώτες τους αποφάσεις. Αυτοί πρέπει να πάνε σπίτια τους και κάποιοι απ' αυτούς στη φυλακή.
Όσο για την τελευταία ατάκα του Σαμαρά, σας την πλασάρω να την ολοκληρώσετε εσείς όπως θέλετε. 

Η αντίστροφη μέτρηση άρχισε...

Δε προλάβαμε να τελειώσουμε το μέτρημα των τελευταίων ημερών του 2014 και ξεκινήσαμε αμέσως το νέο μέτρημα των τελευταίων ημερών μιας αντιπαθητικής κυβέρνησης, η οποία άντεξε δύο σχεδόν χρόνια με την ανοχή των συμπατριωτών μου και με την στήριξη των προπαγανδιστικών μέσων ενημέρωσης.
Πρώτη μέρα στην Ελλάδα του 2015 η χθεσινή, και προσπάθησα με νύχια και με δόντια να κρατήσω την τηλεόραση κλειστή. Με αυτή μου τη στάση ευτυχώς δεν άκουσα τις ακροδεξιές κορώνες του Σαμαρά στον φράχτη του Έβρου. Δυστυχώς όμως δεν άκουσα για τον θάνατο του 29χρονου Έλληνα ναυτικού μετά τον βομβαρδισμό του δεξαμενόπλοιου Araevo (συμφέροντα Μελισσανίδη) στα νερά της Λιβύης (διαβάστε εδώ). Ένα γεγονός για το οποίο τα μέσα μαζικής προπαγάνδας έχουν κρατήσει το στόμα τους ερμητικά κλειστό, ενώ η χθεσινή του αναφορά στην εκπομπή του Χατζηνικολάου προκάλεσε ένα σοκ στα πρόσωπα της Βούλτεψη και του ήπιου (για τα δεδομένα) Λοβέρδου.
Τελικά δεν άντεξα την απάθεια που επεδίωξα να κρατήσω όλη μέρα και υπέκυψα στο να ανοίξω την τηλεόραση στις 11:30 το βράδυ για να παρακολουθήσω το πρώτο ανεπίσημο προεκλογικό debate. Μετά το πέρας της πολύωρης εκπομπής και με τα νεύρα πάνω από το κεφάλι, προσπάθησα να κοιμηθώ.
Μάταια όμως. Μέσα στο κεφάλι μου ακούγονταν για ώρα οι πανικόβλητες φωνές της Σοφίας Βούλτεψη η οποία εκτός από ανάγωγη, ήταν και πολύ καλή μίμος της θρυλικής Μαντάμ Σουσού που ξεκίνησε να προβάλλεται ξανά αυτές τις μέρες στο Nplus (πότε ξεκίνησε αυτό το κανάλι;). Όχι μόνο έλεγε αρλούμπες αλλά δεν άφηνε κανέναν άλλον να μιλήσει διακόπτοντάς τον με τις κουτοπόνηρες της απορίες ενώ η ειρωνεία της πήγαινε σύννεφο. Η στάση της ήταν τόσο απαράδεκτη που κατάφερε να εκνευρίσει ακόμα και τον εμπαθή σε αρκετούς από μας δημοσιογράφο Χατζή.
Από την άλλη η στάση του Λαφαζάνη χθες με απογοήτευσε. Δεν ήταν τόσο ξεκάθαρος όσο τον είχα συνηθίσει τα τελευταία χρόνια. Φυσικά και το κλίμα ήταν βαρύ αφού μιας και εκτός από την Βούλτεψη είχε να αντιμετωπίσει και την απαράδεκτη κριτική του εκπροσώπου του ΚΚΕ ο οποίος μάλιστα εκνευρίστηκε όταν το κοινό έκανε ερωτήσεις μόνο στον Λαφαζάνη κι όχι στους υπόλοιπους.
Αγαπητέ μου σύντροφε Σοφιανέ πως να σας πάρει στα σοβαρά ο Έλληνας ψηφοφόρος όταν τόσα χρόνια κυνηγάτε τον ρόλο μιας ισχυρής αντιπολίτευσης κι όχι ενός κόμματος που έχει να κότσια να πάρει τη τύχη της χώρας στα χέρια του. Ακόμα και τώρα που είναι ευκαιρία να πάρει η Αριστερά την εξουσία στα χέρια της, το κόμμα σας κάνει δριμύτερη επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ απ' ότι η Νέα Δημοκρατία. Καιρός είναι το ΚΚΕ να αφήσει τους κομπλεξισμούς δεκαετιών και να κοιτάξει πιο καθαρά το παρόν και το άμεσο μέλλον. Μάλλον εκεί στον Περισσό δε βάλανε μυαλό μετά το ισχυρό χαστούκι που έφαγαν στις εθνικές εκλογές του 2012. Έτσι όπως πάνε θα μπουν με το ζόρι στην επόμενη εκλογή διότι ο κόσμος ζητάει μία ενωμένη Αριστερά.
Αυτή την άποψη εξέφρασε με πολύ όμορφο τρόπο και ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης, ο οποίος στάθηκε άξιος στο ύψος των περιστάσεων, αφήνοντας στην άκρη το ναυάγιο ΣΥΡΙΖΑ με ΔΗΜΑΡ (το οποίο με βρίσκει απολύτως σύμφωνος) και ανέφερε πως σ' αυτήν την ιστορική στιγμή τόσο το ΚΚΕ όσο και η ΔΗΜΑΡ οφείλουν να στηρίξουν σε επιμέρους ζητήματα τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Και σ' αυτή τη στάση συμφώνησαν σχεδόν όλοι εκτός από την κυράτσα "το μαλλί πως είναι" η οποία προσπαθούσε να δυναμιτίσει το κλίμα λέγοντάς του με το γνωστό κατινίστικο ύφος πως ο ΣΥΡΙΖΑ πέταξε έξω την ΔΗΜΑΡ και το ίδιο θα κάνει και με τους υπόλοιπους. Βλέπεις την πειράζει η ειλικρίνεια της επερχόμενης κυβέρνησης, η οποία δε θέλει καμία συνεργασία ούτε με το κόμμα των λαμόγιων και των σκανδάλων (ΠΑΣΟΚ) ούτε με τους μνημονιακούς παπανδρεϊκούς, ούτε με το νεοφιλελεύθερο και βρώμικο Ποτάμι και φυσικά δε θέλει καμία επαφή με τους ακροδεξιούς.
Αυτό όμως που με απογοήτευσε από τη χθεσινή συζήτηση, ήταν η ασέβεια και η αγένεια όλων των πολιτικών προσώπων του πάνελ απέναντι στους πολίτες που βρέθηκαν εκεί για να κάνουν ερωτήσεις. Επίσης με ενόχλησε που όλες οι ερωτήσεις είχαν αποδέκτη κυρίως τον Λαφαζάνη ενώ οι ερωτήσεις προς το πρόσωπο της Βούλτεψη ήταν πιο ήπιες εκτός από έναν νεαρό ο οποίος έτρεμε από οργή την οποία δε μπορούσε (και δικαιολογημένα) να συγκρατήσει μ' αποτέλεσμα η επίθεσή του προς την εκπρόσωπο της Ν.Δ. αν είναι λίγο αόριστη.
Το σίγουρο είναι πως από αύριο οι μέρες μας θα είναι γεμάτες, μιας και πολλοί νεοδημοκράτες θα σφαχτούν μεταξύ τους για την Β' Αθηνών ενώ η τρομοκρατία θα διαψεύδεται μέρα με την μέρα. Ήδη το Grexit όπως εμφανίστηκε ξανά στο προσκήνιο έτσι κι εξαφανίστηκε μετά τις δηλώσεις του Σούλτς. Ο Σαμαράς έχει δύο επιλογές για να σωθεί. Μετά τον Ξηρό να ζητήσει και την σύλληψη του Βενιζέλου και να ξεκινήσει το ακροδεξιό του παραλήρημα για να μαζέψει ψήφους από την Χρυσή Αυγή, η οποία του είναι πλέον άχρηστη.
Μετά το "Καλή Χρονιά", μας εύχομαι και "καλή προεκλογική περίοδο".

Σκίτσο: Βαγγέλης Παπαβασιλείου

Το διάγγελμα ενός ηττημένου...

Χθες αποφάσισε να μιλήσει ο πρωθυπουργός μας στον λαό. Είναι η πρώτη φορά που τον άκουσα με έναν τόνο ήπιο να εκλιπαρεί στο να βγει πρόεδρος της Δημοκρατίας. Τα νταηλίκια και οι ειρωνείες άλλων εποχών έλειπαν αυτή τη φορά. Ο Σαμαράς με την ουρά στα σκέλια έταζε σε βουλευτές, να ψηφίσουν αύριο τον κύριο Δήμα με αντάλλαγμα μία κυβερνητική θέση. Βλέπετε ο φόβος είναι τόσο μεγάλος πια που το τάξιμο και το "γλύψιμο" του πρωθυπουργού στους βουλευτές είναι τόσο εμφανές, που έφτασε στο σημείο να είναι γίνεται και τηλεοπτικά.
Ο Σαμαράς στον χθεσινό του λόγο όχι μόνο δεν με έπεισε για τα αγνά και ηθικά του κίνητρα αλλά μου επιβεβαίωσε την έλλειψη ενός δημοκρατικού χαρακτηριστικού που όφειλε να έχει ως πολιτικό πρόσωπο, του διαλόγου. Αντιθέτως, ο πρωθυπουργός μας είναι άριστος στον μονόλογο.
Με τον μονόλογο, ο Σαμαράς (κι ο κάθε αντιδημοκρατικός πολιτικός) έχει το ελεύθερο να πει την κάθε μαλακία χωρίς να τον διακόψει κανείς. Και με μία μαλακία ξεκίνησε την ομιλία του χθες. "Ο ελληνικός λαός δεν θέλει να γίνουν πρόωρες εκλογές!".
Πολλές φορές αναρωτιέμαι από που πηγάζει αυτή η σιγουριά που έχουν. Όταν παρατηρείς συνέχεια γύρω σου, κόσμο να απαιτεί να φτάσουμε στις πρόωρες εκλογές για να διώξουμε αυτούς τους αλήτες από την πολιτική σκηνή, εξοργίζεσαι όταν ακούς από τον Σαμαρά, την Βούλτεψη, τον Γεωργιάδη και το κάθε φασιστοειδές να λένε με τόση σιγουριά πως ο κόσμος δεν τις θέλει. Για πόσο ηλίθιους μας έχουν; Ποιους πάνε να κοροϊδέψουν επιτέλους;
Από την πρώτη φράση καταλαβαίνω πως δε πρόκειται να ακούσω κάτι σοβαρό απ' αυτόν τον άνθρωπο. Και η συνέχεια της ομιλίας του με επιβεβαιώνει. Ενοχλήθηκα με τα αόριστα "πρέπει" του πρωθυπουργού. "Πρέπει να μη γίνουν εκλογές! Πρέπει να τερματισθεί η πολιτική αβεβαιότητα! Πρέπει να προχωρήσει η Ελλάδα στην επόμενη μέρα!". Εδώ θέλω να επισημάνω στον Σαμαρά πως ο μόνο ο λαός μπορεί να κρίνει για το αν πρέπει να γίνουν οι εκλογές και δυστυχώς για εκείνον η κοινή άποψη λέει πως πρέπει να γίνουν, ανεξάρτητα αν οι μαγειρεμένες στατιστικές υπηρεσίες βγάζουν τον ελληνικό λαό μοιρασμένο στη μέση. Επίσης όσο ο Σαμαράς δεν οδηγεί τον ελληνικό λαό στις κάλπες τόσο θα παραμένει η πολιτική αστάθεια, η οποία υπάρχει τα τελευταία δύο χρόνια. Οπότε ο μόνος που μπορεί να τερματίσει την κατάσταση αυτή είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός και η πολιτική τακτική του κόμματός του. Τέλος για την πορεία της χώρας μας στην επόμενη μέρα, θέλω να του πω πως αν η επόμενη μέρα που μας τάζει μοιάζει με τις προηγούμενες τότε προσωπικά εγώ δε την θέλω. Προτιμώ να ζήσω μία νέα μέρα διαφορετική, κι ας καώ...
Επίσης ο λόγος του πρωθυπουργού μας ήταν για πολλά γέλια όταν έφτασε στο σημείο της εξαγοράς ορισμένων βουλευτών, όπου ρίχνει το φταίξιμο για μία ακόμη φορά στον ΣΥΡΙΖΑ. Πραγματικά γελάω με την αθλιότητα αυτού του ανθρωπάκου, ο οποίος κατηγορεί την αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία όχι μόνο δε προκάλεσε την κατάσταση που ζούμε τις τελευταίες μέρες, αλλά έχει κρατήσει και μία ουδετερότητα μέχρι να εξακριβωθεί το τι έχει παιχτεί μεταξύ του Χαϊκάλη με τον Αποστολόπουλο. Όμως όταν ένας ηλίθιος έχει μάθει όλον αυτόν τον καιρό να κατηγορεί συνέχεια κάποιον άλλον, το συνηθίζει τόσο που φτάνει στο σημείο του γελοίου.
Καπάκι όμως ο ίδιος καλεί τους βουλευτές να ψηφίσουν για πρόεδρο της δημοκρατίας τάζοντάς τους μία υπουργοποίηση για όσο κρατήσουν ως κυβέρνηση (σε περίπτωση που τελικά βγει πρόεδρος στις επόμενες ψηφοφορίες). Πόσο πιο χαμηλά μπορεί να πέσει αυτός ο ανθρωπάκος;
Ο Σαμαράς γνωρίζει καλά πως έχει ξοφλήσει. Το ξέρει τόσο καλά που δεν τον νοιάζει πλέον η ξεφτίλα που έζησε χθες, παρακαλώντας στον τηλεοπτικό αέρα βουλευτές να ψηφίσουν πρόεδρο. Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που ένας ανάξιος κι επικίνδυνος πρωθυπουργός κρέμεται από τα βρακιά βουλευτών επιπέδου Μελά. Από την μια νιώθεις μια ικανοποίηση με το ρεζιλίκι του κι από την άλλη μία ανυπόμονη οργή να τον διώξεις μια για πάντα από την πολιτική σκηνή.
Το σίγουρο είναι πως το κλίμα έχει ενταθεί και το αυριανό χαστούκι θα είναι ακόμα πιο ισχυρό.