Προπαγανδιστική αποτοξίνωση...

Πέντε μέρες στο Βερολίνο χωρίς τηλεόραση και ραδιόφωνο. Για τον μέσο αστό πολίτη φαντάζει αδιανόητο. Κι όμως ήταν γεγονός με ευεργετικές παρενέργειες στην ψυχοσύνθεσή μου. Πέντε μέρες έζησα μία διαφορετική ζωή χωρίς άγχη για επερχόμενες χρεοκοπίες και σκληρά μέτρα. Όχι πως είχα φτάσει στο άλλο άκρο, αυτό της αδιαφορίας.
Οι πολιτικοί διάλογοι και οι κοινωνικοί προβληματισμοί με ακολούθησαν και στην πρωτεύουσα της Γερμανίας. Μόνο που εκεί δε συνάντησα εχθρικές αντιμετωπίσεις πέρα από μία ανώριμη νεοφιλελεύθερη άποψη που μου φάνηκε αρκετά γελοία κι αποφάσισα να την παραγκωνίσω πολύ πριν καταστρέψει την καλή διάθεση που μου πρόσφερε η πόλη. Στις υπόλοιπες συζητήσεις υπήρχε η ειλικρίνεια κι ο ουμανισμός.
Όμως αυτές τις μέρες ξαναβρήκα την ομορφιά της καθημερινής ζωής. Την ανεμελιά. Τα όμορφα χάδια του ήλιου καθώς περιπλανιόμουν στην πόλη. Την επικοινωνία με άλλους ανθρώπους και την ανταλλαγή απόψεων με σεβασμό κι εκτίμηση κι όχι με ειρωνεία κι αγένεια (αυτά τα δύο στοιχεία τα συνάντησα μόνο στη συζήτηση που είχα με την νεοφιλελεύθερη "προσωπικότητα" κι αυτό μου απέδειξε πως η απαράδεκτη συμπεριφορά τους δεν είναι τελικά ελληνικό φαινόμενο).
Η διάθεση μέσα σε λίγες μέρες εκτοξεύθηκε στα ύψη. Δε μου την κατέστρεψε ούτε η ξαφνική μπόρα που με έπιασε στην πλατεία Πόρτσδαμ ούτε η απεργία των μηχανοδηγών η οποία μ' έκανε να φτάσω στο αεροδρόμιο στο παρά πέντε. Αυτό ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους μερικοί στα ιδιωτικά κανάλια. Οι απεργίες δεν δυσανασχετούν τους ικανοποιημένους επισκέπτες μιας χώρας. Το λέω βάση του δικού μου παραδείγματος που έσκασα μέχρι να φτάσω στο αεροδρόμιο αλλά η εικόνα που μου έμεινε για το Βερολίνο παρέμεινε εξαιρετική. Ας μην καταδικάζουν λοιπόν τις απεργίες και τις διαδηλώσεις τη στιγμή μάλιστα που υποστηρίζουν κάποιες άλλες που έρχονται οργανωμένες από τις Σκουριές...
Γυρνώντας όμως πίσω στην Αθήνα, έκανα το λάθος να ανοίξω την τηλεόραση. Ένα κύμα πανικού ξεχύθηκε σε όλο μου το σαλόνι. Με κυρίευσε ένα ανεξέλεγκτο άγχος. Ίδρωσα στο άκουσμα των εξελίξεων που είχα αφήσει πίσω μου φεύγοντας για Γερμανία. Ευτυχώς αμέσως ανέκτησα τον έλεγχο και πάτησα με θράσος το mute στο τηλεκοντρόλ κι άφησα την οθόνη να παίζει με αθόρυβο σαδισμό τις προπαγανδιστικές υπηρεσίες των ιδιωτικών καναλιών και με τους δημοσιογράφους να συνεχίζουν μουγκοί τις κακές ερμηνείες που τους έχουν αναθέσει. Το κενό που άφησαν στην ατμόσφαιρα του δωματίου το κάλυψα με μελωδίες όμορφες και νοσταλγικές. Σκοπός μου είναι πλέον να διατηρήσω την όμορφη και θετική διάθεση που μου πρόσφερε η διαμονή μου στη Γερμανία, διότι η αίσθηση αυτή είναι πραγματικά όμορφη...
Το Βερολίνο λοιπόν πέρα από τις υπέροχες στιγμές και τις ιδιαίτερες εικόνες που μου προσέφερε, μου έδωσε κι ένα γερό μάθημα. Η ζωή είναι πέρα μακριά από την οθόνη των τηλεοράσεων. Αναζητήστε την...

Φωτογραφία: Alexanderplatz από Αγαμέμνων Αποστόλου