Είναι κοινό μας μυστικό πως η Αθήνα είναι μία από τις πιο άσχημες και βρώμικες πρωτεύουσες της Ευρώπης. Πέρα από την άναρχη δόμησή της, η οποία έχει αλλοιώσει ένα ιδιαίτερα ιστορικό περιβάλλον, υπάρχει και μία έντονη απουσία παιδείας σε αρκετούς τομείς. 'Ένας απ' αυτούς είναι κι ο καλλιτεχνικός.
Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω ακούσει πάνω σε συζητήσεις την άποψη πως για να σωθεί η Αθήνα πρέπει να ισοπεδωθεί και να χτιστεί πάλι από το μηδέν. Ποιος διαφωνεί όταν παρατηρεί γύρω του μία μη αναστρέψιμη καταστροφή και το χειρότερο απ' όλα πως όχι μόνο δεν υπάρχει επιθυμία για βελτίωση αλλά γίνονται καθημερινά διάφορες ενέργειες που υποβαθμίζουν ακόμα περισσότερο την ήδη πληγωμένη εικόνα της πόλης.
Παρ' όλη την απελπισία μου για την όψη της Αθήνας, είμαι βέβαιος πως υπάρχουν πρωτοβουλίες και προτάσεις που μπορούν να απαλύνουν τις πληγές της πρωτεύουσας και να δώσουν λίγο χρώμα στο γκρίζο περιβάλλον της καθημερινότητάς μας.
Μία λύση προέρχεται από την πρωτεύουσα των κόμικς, τις Βρυξέλλες. Στη συγκεκριμένη πόλη δόθηκαν σε καλλιτέχνες αρκετοί τυφλοί τοίχοι κτιρίων, πάνω στους οποίους είτε σχεδιάστηκαν γνωστοί ήρωες κόμικς (π.χ. Τεν-Τεν) είτε οι καλλιτέχνες πρωτοτύπησαν με δικές τους φανταστικές μορφές. Μάλιστα σε πολλά σημεία της πόλης κυκλοφορούσε ένας χάρτης που καθοδηγούσε τους επισκέπτες στις γειτονιές με τις υπαίθριες καλλιτεχνικές πινελιές. Έτσι η πόλη αποκτούσε έναν ακόμη λόγο στο να γίνει ακόμη πιο ενδιαφέρουσα κι ευχάριστη.
Η Αθήνα είναι μία πόλη με όλο και λιγότερα όμορφα κι ενδιαφέροντα κτίρια αλλά με αρκετούς αδιάφορους τυφλούς τοίχους, άδειους "καμβάδες" για εγχώριους και ξένους καλλιτέχνες. Τι πιο όμορφο στο να δινόταν η ευκαιρία σε αρκετά νέα πρόσωπα να εκφραστούν, ο καθένας με τον τρόπο τους κι έπειτα να κριθεί το έργο τους ελεύθερα από τον κόσμο. Θα μπορούσε το συγκεκριμένο εγχείρημα να γινόταν ακόμη πιο ενδιαφέρον με τη συμμετοχή των πολιτών, οι οποίοι μέσα από ψηφοφορία θα επέλεγαν τα έργα που θα ήθελαν να ομορφύνουν τις γειτονιές τους και το κέντρο της πόλης τους.
Όλη αυτή η παραπάνω σκέψη ξεκίνησε μετά απ'το θέμα που προέκυψε με τις βιντεοπροβολές στην πλατεία Κλαυθμώνος. Δυστυχώς δεν έτυχε να περάσω από κει για να δω τους νεκρούς κι άχρωμους τοίχους να ζωντανεύουν τα βράδια, οπότε δε μπορώ να πω με σιγουριά για το αν μου άρεσε ή όχι το έργο αυτό, παρατηρώντας μόνο μερικές φωτογραφίες. Σίγουρα όμως ήταν ενδιαφέρον.
Για μία ακόμη φορά όμως, αντί να κάτσουμε να σκεφτούμε αν αξίζει αυτή η προσπάθεια ή όχι, προτιμήσαμε να χωριστούμε πάλι σε δύο στρατόπεδα με βασική διαφορά αν αυτό που προβαλλόταν ήταν έργο τέχνης ή όχι. Επίσης μεγάλο θέμα έγινε για το αν το γυμνό προκαλεί την ώρα που όλοι οι υπολογιστές και οι τηλεοράσεις στα σπίτια έχουν γεμίσει με εικόνες πορνό. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο.
Αυτό που μ' ενόχλησε ήταν ότι υπήρξαν αρκετοί που αναρωτήθηκαν για το αν είχε δικαίωμα η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών να προβάλλει το βίντεο στους τοίχους της συγκεκριμένης πλατείας, μιας κι αυτή απέχει αρκετά από τις γειτονιές του Νέου Κόσμου. Βλέπετε ο ανταγωνισμός στην τέχνη είναι τόσο μεγάλος που έχει σβήσει πια την επιτακτική αγνή ανάγκη του κάθε καλλιτέχνη στο να δημιουργήσει μόνο και μόνο για να εκφραστεί ελεύθερα...
Παρατηρώντας όμως τις διαδικτυακές συζητήσεις που άναψαν σχετικά μ' αυτό το θέμα, διαπίστωσα με μεγάλη μου λύπη πως είμαστε κάτοικοι ενός απάνθρωπου τόπου, οι οποίοι προτιμούμε να μένουμε τυφλοί απέναντι στην πρωτοπορία, δειλοί στο να αντικρίσουμε την αλήθεια κι ευθυνόφοβοι σε πρωτοβουλίες που θα μπορούσαν να μας ομορφύνουν την καθημερινότητά μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου