Ευτυχώς με τα χρόνια αναζωπυρώθηκε η αγάπη μου με τους χώρους αυτούς. Οι συχνές μου επισκέψεις σε περιοδικές εκθέσεις που διοργανώνονταν σε μεγάλα μουσεία της πρωτεύουσας καθώς και οι περιπλανήσεις μου σε μουσειακούς χώρους άλλων χωρών, με έπεισαν για την αναγκαιότητα αυτών των χώρων στην καθημερινότητά μας.
Η αλήθεια είναι πως χαίρομαι όταν βλέπω ανθρώπους μέσα σε εκθεσιακούς χώρους, μόνους τους να κάθονται απέναντι από έναν πίνακα ή ένα γλυπτό και να αναλογίζονται το ρόλο του έργου μέσα στον κόσμο της τέχνης και στην ιστορία ενός λαού. Μέσα απ' αυτόν τον εσωτερικό διάλογο με το έργο αναζητούμε κι εμείς τον ρόλο μας μέσα στην κοινωνία.
Οι περιπλανήσεις μέσα σ' αυτούς τους ήσυχους και κλειστούς χώρους, μας φέρνουν πιο κοντά με την ιστορία του κάθε τόπου. Εκείνες τις στιγμές παύει η γνώση να είναι γραπτή κι άυλη. Η Ιστορία στέκεται μπροστά μας, έτοιμη να μας πιάσει από το χέρι για να μας ταξιδέψει πίσω στο χρόνο, σε τόπους άγνωστους και σε παραδόσεις ξεχασμένες. Ένα ταξίδι που χάνεται όταν βολτάρουμε άσκοπα, αδιάφορα και βιαστικά μέσα στα μουσεία.
Έναν ακόμα σημαντικό ρόλο που έχουν τα μουσεία, είναι η συμφιλίωση που επιδιώκουν με άλλους λαούς. Παρατηρώντας τα εκθέματα άλλων χωρών, ερχόμαστε πιο κοντά σε ξένους πολιτισμούς, σε διαφορετικά έθιμα και σε άγνωστες θεωρίες. Γνωρίζοντας έτσι τους άλλους λαούς, μειώνουμε το χάσμα που υπάρχει ανάμεσά μας σβήνοντας έτσι μίση, έριδες και προκαταλήψεις.
Τα μουσεία δεν είναι τα νεκροταφεία της τέχνης και και των ιστορικών αρχείων. Τα μουσεία είναι ζωντανή οργανισμοί. Είναι το μυαλό και η συνείδηση των τόπων μας που έχουν ανάγκη του οξυγόνου που τους προσφέρουμε εμείς με την παρουσία μας και την επισκεψιμότητά μας. Είναι μηχανές του χρόνου, έτοιμες να μας ταξιδέψουν στο παρελθόν αλλά και να μας ωθήσουν προς το μέλλον. Τα μουσεία διευρύνουν τους ορίζοντές μας. Δε θα μπορέσουμε να το κατανοήσουμε αν δε το ζήσουμε.
Ας το τολμήσουμε λοιπόν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου