Είναι γεγονός πως η ελληνική κοινωνία έχει επιλέξει το δρόμο του πανικού. Δεν οδηγήθηκε σ' αυτήν την επιλογή μόνη της. Τη μεγαλύτερη ευθύνη την φέρουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης τα οποία σε καθημερινή βάση κατάφεραν να προκαλέσουν την πολυπόθητη σύγχυση στο μυαλό του μέσου πολίτη. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ζήσουμε μικρές εμφύλιες συρράξεις σε τηλεοπτικά παράθυρα, σε κοινωνικές δράσεις και σε υποτιθέμενους εποικοδομητικούς διαλόγους. Είδαμε τα Μ.Μ.Ε. μαζί με νεοφιλελεύθερα χαϊβάνια να υποστηρίζουν τους διαμαρτυρόμενους εργαζόμενους εταιρίας εξόρυξη χρυσού, συμφερόντων ιδιοκτήτη ιδιωτικού καναλιού ενώ από την άλλη χλεύαζαν όλα τα προηγούμενα χρόνια αντίστοιχους αγώνες, όπως αυτόν των καθαριστριών του Υπουργείου Οικονομικών, ο οποίος δυστυχώς υιοθετήθηκε συμφεροντολογικά από ένα συγκεκριμένο ραδιοφωνικό σταθμό και χρησιμοποιήθηκε ως όπλο προπαγάνδας από τη τωρινή κυβέρνηση. Και τα παραδείγματα είναι πολλά.
Αυτό το μπέρδεμα όμως δε το συναντάτε μόνο στους κόλπους των πολιτικών και των Μ.Μ.Ε. Το παρατηρώ και στην καθημερινότητά μου. Από την μία παρακολουθώ ξερόλες νεοφιλελέδες με το άκρως πετυχημένο ψευδώνυμο "σταλεγακηδες", οι οποίοι καταριούνται και βρίζουν τους νεοαφιχθέντες κυβερνητικούς, αγνοώντας τα εγκλήματα που έκαναν οι προκάτοχοί τους. Πολίτες άκρως επικίνδυνοι στην πόλωση και στο κοινωνικό μίσος. Η ειρωνεία τους μάλιστα σπάει κόκαλα. Κι από την άλλη έχουμε ένα κομμάτι αριστερών που είναι πολύ εγωιστές σε σημείο που δε θέλουν να παραδεχθούν την αποτυχία της αντίστασης απέναντι στα συμφέροντα του παγκόσμιου Κεφαλαίου, προτιμώντας να ζουν στην ουτοπία των πρώτων ημερών της νέας κυβέρνησης. Αυτό όμως απομακρύνει το κάθε άτομο από την πραγματικότητα και τον οδηγεί πολύ πιο γρήγορα στο επερχόμενο χάος.
Αυτό που παρατηρώ είναι πως σιγά σιγά φουντώνει ένα μίσος. Κι όταν το μίσος ριζώσει για τα καλά σ' αυτόν τον τόπο, τότε το μέλλον θα είναι όχι μόνο αβέβαιο αλλά κι επικίνδυνο. Βρισκόμαστε λίγα βήματα πριν το χάος. Οι εκατό πρώτες μέρες της νέας κυβέρνησης είναι πλέον παρελθόν ενώ ο "τρομακτικός" Ιούνιος είναι κοντά.
Κι ενώ έχει αρχίσει πάλι η μιζέρια και η απαισιοδοξία να με κυριεύει, ανατρέχω στο πρόσφατο παρελθόν όταν κυκλοφορούσα αρχές Φλεβάρη στους γεμάτους από κόσμο δρόμους της Αθήνας κι ένιωθα την αισιοδοξία του κόσμου. Περπατούσες και μοιραζόσουν με τους γύρω σου μία έντονη θετική αύρα. Ένιωθες χαρούμενος κι ευδιάθετος χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Κι όλα αυτά είχαν συνοδευτεί με τις ζεστές αλκυονίδες μέρες.
Ο δεύτερος δρόμος που ανέφερα παραπάνω είναι η αντιδραστική απάθεια. Το ψυχικό ξέσπασμα που σε αναγκάζει να φωνάξεις ένα "Άντε στο διάολο" προς όλες τις κατευθύνσεις με συνέπεια να μετατρέπεσαι σε ένα εσωστρεφές άτομο που δεν έχει πλέον κανένα ενδιαφέρον για τα κοινά δρώμενα. Αυτή η απάθεια μπορεί να γίνει δημιουργική ή εποικοδομητική αλλά συνάμα κρύβει κι αυτή τις παγίδες της τόσο για το άτομο όσο και για το κοινωνικό σύνολο.
Η αλήθεια είναι πως έχω βρεθεί μπροστά σ' αυτό το σταυροδρόμι. Όμως ούτε τη κόντρα θέλω με τους συνανθρώπους μου μιας και προτιμώ τον διάλογο όπου είναι εποικοδομητικός κι όχι χάσιμο χρόνο, ούτε την απάθεια βρίσκω ως λύση. Δε ξέρω τι να διαλέξω κι αυτό είναι ένα αίσθημα πολύ άσχημο.
Το μόνο σίγουρο είναι πως μία ακόμη άνοιξη πέρασε κι ένα αβέβαιο καλοκαίρι είναι προ των πυλών, κι εμείς με δεμένα τα χέρια κολλημένοι στον τοίχο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου