Άκρα δεξιά: Ένα πλανητικό φαινόμενο

του Μικαέλ Λέβι

Παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια μια εντυπωσιακή άνοδο της αντιδραστικής, αυταρχικής ή/και φασιστικής άκρας δεξιά σε όλο τον πλανήτη : ήδη κυβερνάει τις μισές χώρες του κόσμου. Ανάμεσα στα πιο γνωστά παραδείγματα : Τραμπ (ΗΠΑ), Μόντι (Ινδία), Όρμπαν (Ουγγαρία), Ερντογάν (Τουρκία), Νταές (Ισλαμικό κράτος), Σαλβίνι (Ιταλία), Ντουτέρτε (Φιλιππίνες) και τώρα και Μπολσονάρο (Βραζιλία). Αλλά και σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου έχουμε κυβερνήσεις που πλησιάζουν προς αυτή την τάση, έστω και αν δεν κολλάνε ακριβώς στον ορισμό : Ρωσία (Πούτιν, Ισραήλ (Νετανιάχου), Ιαπωνία (Σίνζο Άμπε), Αυστρία, Πολωνία, Βιρμανία, Κολομβία, κλπ. Στην πραγματικότητα, η διάκριση ανάμεσα στις δύο αυτές ομάδες είναι πολύ σχετική.

“Μετα-φασισμός” και όχι “λαϊκισμός”

Σε κάθε χώρα, αυτή η άκρα δεξιά έχει τα δικά της χαρακτηριστικά: σε πολλές περιπτώσεις (Ευρώπη, ΗΠΑ, Ινδία, Βιρμανία) “ο εχθρός” -δηλαδή ο αποδιοπομπαίος τράγος- είναι οι μουσουλμάνοι και/ή οι μετανάστες. Σε ορισμένες μουσουλμανικές χώρες, είναι οι θρησκευτικές μειονότητες (χριστιανοί, εβραίοι, γιεζίντις). Σε ορισμένες περιπτώσεις, επικρατεί ο ξενόφοβος εθνικισμός και ο ρατσισμός, σε άλλες, ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός, ή αλλιώς το μίσος για την αριστερά, το φεμινισμό, τους ομοφυλόφιλους. Παρά την ποικιλομορφία αυτήν, υπάρχουν ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά στην πλειονότητα των περιπτώσεων, αν όχι και σε όλες: αυταρχισμός, ολοκληρωτικός εθνικισμός –“Deutschland über alles» στις τοπικές του ποικιλομορφίες: “America First”, “O Brasil acima de tudo”, κλπ.-, θρησκευτική ή εθνικοφυλλετική αδυναμία ανοχής, αστυνομική/στρατιωτική βία ως μόνη απάντηση στα κοινωνικά ζητήματα και στην εγκληματικότητα. Ο χαρακτηρισμός «φασιστική» ή «ημι-φασιστική» μπορεί να εφαρμοστεί σε ορισμένες, αλλά όχι σε όλες. Ο Έντζο Τραβέρσο χρησιμοποιεί τον όρο «μεταφασισμός», που μπορεί να είναι χρήσιμος, καθώς εντοπίζει ταυτόχρονα και μια συνέχεια και μια διαφορά.
Αντίθετα, ο όρος «λαϊκισμός», που χρησιμοποιείται από μερικούς πολιτολόγους, από τα μίντια και ακόμα και από μια μερίδα της αριστεράς, στερείται απολύτως της δυνατότητας να απεικονίσει το φαινόμενο αυτό και το μόνο που πετυχαίνει είναι να σπέρνει σύγχυση. Εάν στη Λατινική Αμερική των δεκαετιών 1930 έως και 1960 ο όρος ανταποκρινόταν σε κάτι σχετικά συγκεκριμένο –στον βαργκισμό, στον περονισμό, κλπ.-, η χρήση του στην Ευρώπη από τη δεκαετία του 1960 και μετά είναι όλο και πιο θολή και ανακριβής.
Ο λαϊκισμός ορίζεται ως «μια πολιτική θέση που παίρνει το μέρος του λαού κατά των ελίτ», πράγμα που ισχύει για σχεδόν κάθε πολιτικό κόμμα ή κίνημα! Η ψευτο-έννοια αυτή, όταν εφαρμόζεται σε κόμματα της άκρας δεξιάς, οδηγεί -ηθελημένα ή αθέλητα- στο να τα νομιμοποιεί, να τα καθιστά αποδεκτά, αν όχι και συμπαθητικά (και ποιός δεν είναι υπέρ του λαού κατά των ελίτ;), αποφεύγοντας συστηματικά τις έννοιες που ενοχλούν: ρατσισμό, ξενοφοβία, φασισμό, άκρα δεξιά. Ο «λαϊκισμός» χρησιμοποιείται έτσι, ηθελημένα μυστικοποιητικά, από τις νεοφιλελεύθερες ιδεολογίες, για να δημιουργούν αμάλγαμα ανάμεσα στην άκρα δεξιά και στη ριζοσπαστική αριστερά, που χαρακτηρίζονται ως «δεξιός λαϊκισμός» και ως «αριστερός λαϊκισμός», αφού αντιτίθενται στις φιλελεύθερες πολιτικές, στην «Ευρώπη», κλπ.

Υποθέσεις

Πώς να εξηγηθεί αυτή η θεαματική άνοδος της άκρας δεξιάς, με τη μορφή κυβερνήσεων, αλλά και πολιτικών κομμάτων που μπορεί ακόμα να μην κυβερνούν, αλλά διαθέτουν πλατιά εκλογική βάση και επηρεάζουν την πολιτική ζωή των χωρών τους (Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Σουηδία, Δανία, κλπ.); Είναι δύσκολο να προτείνουμε μια γενική εξήγηση για τόσο διαφορετικά φαινόμενα, που εκφράζουν τόσο ειδικευμένες αντιφάσεις σε κάθε χώρα ή περιοχή του κόσμου. Όμως, καθώς πρόκειται για πλανητική τάση, πρέπει τουλάχιστον να εξετάσουμε κάποιες υποθέσεις.
Μια “εξήγηση”, απορριπτέα, θα ήταν αυτή που αποδίδει στις μεταναστευτικές ροές, ιδιαίτερα προς τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, την άνοδο των ριζοσπαστικών δεξιών. Οι μετανάστες είναι ένα βολικό πρόσχημα, μια άϋλη ιδέα, χρήσιμη για τις ξενόφοβες και ρατσιστικές δυνάμεις, αλλά καθόλου η “αιτία” της επιτυχίας τους. Εξάλλου, η άκρα δεξιά ανθίζει και σε πολλές χώρες -Βραζιλία, Ινδία, Φιλιππίνες…- όπου δεν τίθεται ζήτημα μετανάστευσης.
Η πιο προφανής εξήγηση, και αναμφίβολα βαρύνουσα, είναι πως η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, που είναι και μια διαδικασία βίαιης πολιτιστικής ομογενοποίησης, παράγει και αναπαράγει, σε παγκόσμια κλίμακα, μορφές ταυτοτικού πανικού (ο όρος είναι από τον Ντανιέλ Μπενσαΐντ), που οδηγεί σε εθνικιστικές και/ή θρησκευτικές εκδηλώσεις μη ανοχής και που ευνοεί και εθνοτικές και θρησκευτικές διενέξεις. Όσο περισσότερο τα έθνη χάνουν την οικονομική τους ισχύ τόσο περισσότερο διακηρύσσεται μια ύψιστη Δόξα στο Έθνος “πάνω απ’όλα”.
Μια άλλη εξήγηση θα ήταν η χρηματοπιστωτική κρίση του καπιταλισμού, που προκαλεί, από το 2008, οικονομική ύφεση, ανεργία, κοινωνική περιθωριοποίηση. Ο παράγοντας αυτός υπήρξε αναμφισβήτητα σημαντικός στο να καταστήσει δυνατή τη νίκη ενός Τραμπ ή ενός Μπολσονάρο, αλλά δεν έχει τόσο βάση στην Ευρώπη: σε πλούσιες χώρες, από αυτές που λιγότερο επλήγησαν από την κρίση, όπως η Αυστρία ή η Ελβετία, η άκρα δεξιά είναι πολύ ισχυρή, ενώ στις χώρες που χτυπήθηκαν περισσότερο από την κρίση, όπως η Ισπανία ή η Πορτογαλία, είναι η αριστερά και η κεντρο-αριστερά που έχουν την ηγεμονία και η άκρα δεξιά παραμένει περιθωριακή.
Οι διαδικασίες αυτές διεξάγονται σε καπιταλιστικές κοινωνίες όπου ο νεοφιλελευθερισμός κυριαρχεί από τη δεκαετία του 1980, διαλύοντας τις κοινωνικές σχέσεις και την αλληλεγγύη, βαθαίνοντας τις κοινωνικές ανισότητες, τις αδικίες και τη συγκέντρωση του πλούτου. Χωρίς να ξεχνάμε την εξασθένιση της κομμουνιστικής αριστεράς μετά από την κατάρρευση του λεγόμενου “υπαρκτού σοσιαλισμού”, χωρίς άλλες δυνάμεις της αριστεράς, πιο ριζοσπαστικές, να καταφέρουν να καλύψουν αυτόν τον πολιτικό χώρο.
Όλες αυτές οι εξηγήσεις είναι χρήσιμες, τουλάχιστον σε μερικές περιπτώσεις, αλλά είναι ανεπαρκείς. Δεν έχουμε ακόμα μια σφαιρική ανάλυση για ένα φαινόμενο που είναι παγκόσμιο και που διεξάγεται σε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή.
Πρόκειται άραγε για επιστροφή στη δεκαετία του 1930; Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται: μπορούμε να βρούμε ομοιότητες ή αναλογίες, αλλά τα σημερινά φαινόμενα είναι αρκετά διαφορετικά από υποδείγματα του παρελθόντος. Ιδιαίτερα, δεν έχουμε -ακόμα- ολοκληρωτικά κράτη συγκρίσιμα με τα αντίστοιχα προπολεμικά. Η κλασική μαρξιστική ανάλυση του φασισμού τον ορίζει ως την αντίδραση του μεγάλου κεφαλαίου, με τη στήριξη της μικροαστικής τάξης, απέναντι σε μια επαναστατική απειλή του εργατικού κινήματος. Θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε εάν η ερμηνεία αυτή αποδίδει σωστά την άνοδο του φασισμού στην Ιταλία, στη Γερμανία και στην Ισπανία κατά τις δεκαετίες του 1920 και 1930. Αλλά, σε κάθε περίπτωση, δεν έχει τόσο βάση στο σημερινό κόσμο, όπου δεν βλέπουμε, πουθενά, κάποια “επαναστατική απειλή”. Χωρίς να μιλήσουμε καν για το προφανές γεγονός ότι το μεγάλο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο δεν εκφράζει μεγάλο ενθουσιασμό για τον “εθνικισμό” της άκρας δεξιάς -έστω και αν θα συμβιβαζόταν αν χρειαστεί…

Για το φαινόμενο Μπολσονάρο

Μερικά λόγια για το τελευταίο επεισόδιο αυτού του πλανητικού “φαιού κύματος”, δηλαδή για το φαινόμενο Μπολσονάρο στη Βραζιλία. Αυτό μοιάζει να είναι το πιο κοντινό στην κλασική μορφή του φασισμού, μέσα από τη λατρεία της βίας και το ενδογενές του μίσος για την αριστερά και το εργατικό κίνημα, αλλά -και σε αντίθεση με διάφορα ευρωπαϊκά κόμματα, από το αυστριακό FPO ώς το γαλλικό FN (που τώρα έγινε RN = Εθνική Συσπείρωση)- δεν διαθέτει ρίζες σε φασιστικά κινήματα του παρελθόντος, όπως στην περίπτωση της Βραζιλίας την AIB (Δράση Βραζιλιανής Ενσωμάτωσης) του führer Πλίνιο Σαλγκάδο της δεκαετίας του 1930.
Και αντίθετα από την ευρωπαϊκή άκρα δεξιά, δεν έχει κάνει τον ρατσισμό κύρια σημαία του. Ασφαλώς και έκανε δηλώσεις ρατσιστικού τύπου, αλλά δεν ήταν καθόλου αυτός ο κεντρικός άξονας της καμπάνιας του. Από την άποψη αυτή, μοιάζει περισσότερο με τον ιταλικό φασισμό της δεκαετίας του 1920, πριν τη συμμαχία με τον Χίτλερ.
Εάν συγκρίνουμε τον Μπολσονάρο με την ευρωπαϊκή άκρα δεξιά, βλέπουμε πολλές σημαντικές διαφορές:
1. Η σημασία της θεματικής της “πάλης κατά της διαφθοράς”, που είναι μια παλιά θεματική της συντηρητικής δεξιάς στη Βραζιλία, ήδη από τη δεκαετία του 1950. Ο Μπολσονάρο κατάφερε επίσης να χειραγωγήσει τη θεμιτή λαϊκή αγανάκτηση κατά των διεφθαρμένων πολιτικών. Η θεματική αυτή δεν είναι απούσα από την ευρωπαϊκή άκρα δεξιά, αλλά δεν κατέχει καθόλου την κεντρική θέση στα λόγια τους.
2. Το μίσος για την αριστερά, ή για την κεντρο-αριστερά (το βραζιλιάνικο PT -Εργατικό Κόμμα), ήταν μία από τις κύριες θεματικές κινητοποίησης του Μπολσονάρο. Αυτό το βρίσκουμε πολύ λιγότερο στην Ευρώπη, εκτός από τις φασίζουσες δυνάμεις στις τέως λαϊκές δημοκρατίες. Αλλά στην περίπτωση αυτή πρόκειται για έναν χειρισμό (διαβολοποίηση) που αναφέρεται σε πραγματική εμπειρία του παρελθόντος. Τίποτε το ανάλογο στη Βραζιλία: τα βίαια αντικομμουνιστικά λόγια του Μπολσονάρο δεν έχουν καμία σχέση με την τωρινή ή με παρελθούσα πραγματικότητα στη Βραζιλία. Είναι μάλιστα τόσο πιο εντυπωσιακό όσο ο ψυχρός πόλεμος έχει τελειώσει εδώ και δεκαετίες, η Σοβιετική Ένωση δεν υπάρχει πλέον, και το PT προφανώς και δεν έχει καμία σχέση με τον κομμουνισμό (με όποιον ενδεχόμενο ορισμό και να χρησιμοποιηθεί).
3. Αντίθετα από την ευρωπαϊκή άκρα δεξιά που καταγγέλλει τη φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, στο όνομα του προστατευτισμού, του οικονομικού εθνικισμού, κατά της “χρηματοπιστωτικής διεθνούς”, ο Μποσλονάρο παρουσίασε ένα οικονομικό πρόγραμμα υπέρ-φιλελεύθερο: περισσότερη αγορά, άνοιγμα στους ξένους επενδυτές, ιδιωτικοποιήσεις και πλήρη ευθυγράμμιση με τις βορειο-αμερικάνικες πολιτικές. Αυτό εξηγεί προφανώς και τη μαζική προσκόλληση των κυρίαρχων τάξεων στην υποψηφιότητά του, όταν έγινε σαφές πόσο μικρή δημοφιλία είχε ο υποψήφιος της παραδοσιακής δεξιάς (Γκεράλντο Αλκμίν).
Αυτά που είναι κοινά ανάμεσα σε Τραμπ, σε Μπολσονάρο και σε ευρωπαϊκή άκρα δεξιά είναι τρεις θεματικές αντιδραστικής κοινωνικο-πολιτιστικής κινητοποίησης:
1. Ο αυταρχισμός, η προσήλωση σε ένα Ισχυρό Άνδρα, έναν Αρχηγό, ικανό να “επαναφέρει την τάξη”.
2. Η κατασταλτική ιδεολογία, η λατρεία της αστυνομικής βίας, η έκκληση για επαναφορά της θανατικής ποινής και η διάθεση να δοθούν όπλα στον πληθυσμό για να “αμυνθεί κατά των εγκληματιών”.
3. Η αφαίρεση κάθε ανοχής προς τις σεξουαλικές μειονότητες, ιδιαίτερα τους ανθρώπους LGBTI. Είναι μια θεματική κινητοποιήσεων, με ορισμένη επιτυχία, από αντιδραστικά θρησκευτικά στρώματα, είτε καθολικά (στη Γαλλία) είτε νεο-ευαγγελικά (Βραζιλία).
Τα τρία αυτά ζητήματα, μαζί με τον “πόλεμο κατά της διαφθοράς”, υπήρξαν καθοριστικά για τη νίκη του Μπολσονάρο, ιδιαίτερα μέσα από τη μαζική διάδοση fake news από τα κοινωνικά δίκτυα (μένει να εξηγηθεί το γιατί τόσοι άνθρωποι πίστεψαν τόσο χοντροκομμένα ψέματα). Ωστόσο, εξακολουθούμε να μη διαθέτουμε μια πειστική εξήγηση για την απίστευτη επιτυχία, σε μερικές μόνο εβδομάδες, της υποψηφιότητάς του, παρά τη βία, τη βαναυσότητα των εμφυλιοπολεμικών του λόγων, του μισογυνισμού του, της απουσίας προγράμματος και της ξετσίπωτης απολογίας του της στρατιωτικής δικτατορίας και των βασανιστηρίων.

Συνεπής αντιφασισμός

Πώς να αγωνιστούμε; Δυστυχώς, δεν υπάρχει μαγική φόρμουλα για να καταπολεμήσουμε αυτό το νέο παγκόσμιο φαιό κύμα. Το κάλεσμα του Μπέρνι Σάντερς3 για ένα παγκόσμιο αντιφασιστικό Μέτωπο είναι μια εξαίρετη πρόταση. Πρέπει ταυτόχρονα να οικοδομήσουμε, και μέσα σε κάθε χώρα, πλατιούς συνασπισμούς για την υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών.
Αλλά επίσης θα πρέπει να πάρουμε υπόψη μας ότι το καπιταλιστικό σύστημα, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης, παράγει και αναπαράγει διαρκώς φαινόμενα όπως ο φασισμός, τα πραξικοπήματα και τα αυταρχικά καθεστώτα. Η ρίζα αυτών των τάσεων είναι συστημική και η εναλλακτική πρέπει να είναι ριζική, δηλαδή αντισυστημική. Το 1938, ο Μαξ Χορκχάιμερ, ένας από τους κύριους στοχαστές της Σχολής της Φρανκφούρτης για την Κριτική Θεωρία, έγραφε: “Εάν δεν θέλετε να μιλήσετε για τον καπιταλισμό, τότε δεν έχετε τίποτα να πείτε για το φασισμό”. Με άλλα λόγια, ο συνεπής αντιφασίστας είναι ένας αντικαπιταλιστής.

Michael Löwy

Inprecor 657/658, novembre/décembre 2018 

Μετάφραση στα ελληνικά, από τα γαλλικά, ΤΠΤ.
1Μετάφραση ΤΠΤ από τα γαλλικά. Το πρωτότυπο δημοσιεύεται στο Inprecor 657/658, Νοέμβρη/Δεκέμβρη 2018.
2 Ο Michael Löwy είναι μέλος της 4ης Διεθνούς, κοινωνιολόγος και οικοσοσιαλιστής φιλόσοφος. Γεννήθηκε το 1938 στο Σάο Πάολο (Βραζιλία) και ζει στο Παρίσι από το 1969. Διευθυντής έρευνας (ομότιμος) στο CNRS και καθηγητής στην École des hautes études en sciences sociales, έχει συγγράψει πολλά βιβλία που έχουν δημοσιευτεί σε 19 γλώσσες, μεταξύ των οποίων: “Η θεωρία της επανάστασης στο νέο Μαρξ”, Παρίσι 1970, εκδ. Maspero, “Τοπία αλήθειας -εισαγωγή σε μια κριτική κοινωνιολογία της γνώσης”, Παρίσι 1975, εκδ. Anthropos, “Πατρίδες ή Πλανήτης; Εθνικισμοί και διεθνισμοί από τον Μαρξ ώς τις μέρες μας”, Λωζάννη 1997, εκδ.Editions Page 2, “Μπένιαμιν -προειδοποιήσεις πυρκαγιάς, ανάγνωση των θέσεων “για την έννοια της ιστορίας”, Παρίσι 2001, εκδ.Presses universitaires de France, “Ο Φραντς Κάφκα, ανυπότακτος ονειροπόλος”, Παρίσι 2004, εκδ.Stock, “Οικοσοσιαλισμός”, Παρίσι 2011, εκδ. Mille et une nuits, “Το σιδερένιο κλουβί: ο Μάξ Βέμπερ και ο βεμπεριανός μαρξισμός”, Παρίσι 2013, εκδ. Stock, συλλογή « Un ordre d’idées », « Επαναστατικές συγγένειες : τα κόκκινα και μαύρα άστρα μας » (σε συνεργασία με τον Ολιβιέ Μπεζανσενό), Παρίσι 2014, εκδ. Mille et une nuits, « Το πλασματικό ιερό -κοινωνιολογία και θρησκεία : φιλολογικές προσεγγίσεις », Παρίσι 2017, εκδ. Éditions de l’éclat (μαζί με τον Ερουάν Ντιαντέιγ₎. [Σημείωση του Inprecor]
3Αναφορά στο λόγο του Μπέρνι Σάντερς, στις 9/10/2018, “Building A Global Democratic Movement To Counter Authoritarianism”. Ο λόγος αυτός μπορεί να βρεθεί στην σελίδα: https://www.sanders.senate.gov/newsroom/press-releases/sanders-speech-at...

Πηγή: okdetpt.wordpress.com

Ιδιώνυμο για τους κομμουνιστοσυμμορίτες

της Κατέ Καζάντη

Ο πολιτικός καιροσκοπισμός που εκκολάπτει καθημερινά τον φασίστα βασίζεται στην έννοια του «ελαττώματος», στην έννοια που κατηγοριοποιεί και τοποθετεί τους ανθρώπους εντός ή εκτός της κοινωνικής αποδοχής, εντός ή εκτός του κοινωνικού φάσματος. Και που διαχέεται, ως πολιτικώς ορθή, από τις αστικές δυνάμεις στο κοινωνικό σώμα.
Η ιδέα είναι παλιά: o untermensch του Αδόλφου Χίτλερ, ο ελαττωματικός άνθρωπος, ο υπάνθρωπος, και η διαίρεση μεταξύ menschen και Untermenschen, ανθρώπων και υπανθρώπων, μολύνουν το συλλογικό ασυνείδητο, υψώνουν άρρηκτες διαχωριστικές γραμμές και δημιουργούν το «εβραϊκό γουρούνι», την «μπολσεβίκικη πανούκλα» ή και τον επικίνδυνο εξαθλιωμένο πρόσφυγα που θα μας πάρει το ψωμί. Φτιάχνεται έτσι η αντιδραστική, δηλητηριώδης φάρσα μέσω της οποίας καθυποτάσσεται η μάζα, για το συμφέρον των τελικών αφεντάδων, εκείνων που κινούν το χρήμα. 
Δεν είναι τυχαίο: εκείνο που λατρεύει να μισεί ο Μάκης Βορίδης, αλλά και τ’ άλλα παιδιά της παρατάξεώς του, Άδωνις και λοιποί , εκείνο που διαχέει, ως ελαττωματικό, μπας και τσιμπήσει η μαζική ψυχολογία, είναι εκείνο που αποστερεί υπερκέρδη των πάνω. Ακριβώς εκείνη η ιδέα της Αριστεράς, που ασκεί κριτική στις πολιτικές της λιτότητας, στις πολιτικές της ευημερίας των αριθμών και της δυστυχίας των ανθρώπων.
Ότι για την καπιταλιστική κρίση ευθύνεται η «ηγεμονία των ιδεών της αριστεράς, πολιτική έκφραση της οποίας υπήρξε το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '80», είναι πάγια θέση του ινστρούχτορα της Ν.Δ.Η παλαιότερη διατύπωση (Ιούλιος 2013)είχε μεν διπλό πολιτικό αποδέκτη -το θυμάται άραγε η κ. Φώφη Γεννηματά; -, η στοχοπροσήλωση όμως στο «ελάττωμα» παραμένει κοινή: κατάπτυστοι όσοι ασπάζονται αριστερές ιδέες, δαιμονικοί. Το πιο σημαντικό στοιχείο του αστικοπολιτικού ιδεολογήματος, εκείνο της αμαύρωσης της ιδεολογίας καθεαυτής, με συνεχή και μεθοδευμένη προπαγάνδα είναι πως «αριστεροί» μάς έφεραν εδώ. Και πως η κρίση του καπιταλισμού αποτελεί έργο και των… χειρών και της διάνοιας των Αριστερών.
«Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να κάνει παρεμβάσεις στο κράτος και στους θεσμούς για να μην ξαναέρθει η Αριστερά στην εξουσία, γιατί οι ιδέες της είναι ελαττωματικές», λέει τώρα ο Βορίδης. Προτρέπει, δηλαδή, σε ένα νέο ιδιώνυμο ή, ίσως ίσως, και στην επαναφορά του παλαιού: η θεσμική παρέμβαση που ονειρεύεται μπορεί να είναι να θέσει ξανά την αριστερά στην παρανομία. Και να αναδημιουργηθούν οι «Παρθενώνες» της Γυάρου και της Μακρόνησου.
Γι’ αυτόν, ότι οι Untermenschen, δεν φτάνει που «αποστερούν την κοινωνία από τη δύναμή της», πήραν κι εκείνο που δικαιωματικά και εκ καταγωγής ανήκει στην τάξη του, δεν καταπίνεται. Το κόμμα του, μόλις ξαναπιάσει το νήμα που έσπασε το 2015, οφείλει να πράξει ό,τι χρειάζεται.

Όταν ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι έφερε έναν... πόλεμο

της Αλέκα Ζουμή

«Κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν πως το ποδόσφαιρο είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως είναι κάτι πολύ σημαντικότερο από αυτό». Η περίφημη ρήση του Μπιλ Σάνκλι βρήκε το απόλυτο αντίκρισμα το 1969 όταν μια ποδοσφαιρική αναμέτρηση στάθηκε η αφορμή ώστε να ξεσπάσει πόλεμος ανάμεσα σε δύο χώρες.
Αναφερόμαστε στον Πόλεμο του Ποδοσφαίρου ή Πόλεμο των 100 ωρών ανάμεσα στην Ονδούρα και το Ελ Σαλβαδόρ, για την ακρίβεια, ανάμεσα στα δύο δικτατορικά καθεστώτα των συγκεκριμένων χωρών… Φυσικά, το ποδόσφαιρο ήταν η αφορμή ενώ η αιτία εντοπιζόταν στην μετανάστευση μεγάλου μέρους πληθυσμού από το μικρό σε έκταση και πυκνοκατοικημένο κρατίδιο του Ελ Σαλβαδόρ στην αραιοκατοικημένη Ονδούρα.
Οι Εθνικές ομάδες των δύο χωρών βρέθηκαν αντιμέτωπες στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1970 και συγκρούονταν σε διπλή αναμέτρηση με στόχο την πρόκριση στο Μουντιάλ. Το πρώτο παιχνίδι διεξήχθη στην πρωτεύουσα της Ονδούρας, Τεγκουσιγκάλπα, στις 8 Ιουνίου του 1969 και ενώ στην πόλη η κατάσταση ήταν τεταμένη με τις πολυήμερες απεργιακές κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών και ταραχές στους δρόμους. Οι γηπεδούχοι νίκησαν με 1-0 στις καθυστερήσεις, αποτέλεσμα που έφερε σοβαρά επεισόδια αλλά και την αυτοκτονία της 18χρονης Αμέλια Μπολάνιος από το Ελ Σαλβαδόρ, με τους συμπατριώτες της να ορκίζονται εκδίκηση στη μνήμη της. Το δεύτερο παιχνίδι, πραγματοποιήθηκε μία εβδομάδα αργότερα στις 15 Ιουνίου του 1969 στην πρωτεύουσα του Ελ Σαλβαδόρ, Σαν Σαλβαδόρ.
Όταν η αποστολή της Ονδούρας έφτασε στο αεροδρόμιο τους περίμενε ένα πανό το οποίο έγραφε: «Χαιρόμαστε πολύ που βρίσκεστε εδώ. Σύντομα θα μάθετε το γιατί!». Η πρώτη κίνηση ήταν να βάλουν φωτιά στο ξενοδοχείο που διέμενε η αποστολή των φιλοξενούμενων. Το ξενοδοχείο εκκενώθηκε και οι παίκτες μεταφέρθηκαν σε άλλο ξενοδοχείο, όμως δεν κατάφεραν να κλείσουν μάτι, αφού όλη τη νύχτα κάποιοι τραγουδούσαν κάτω από τα δωμάτια! Οι ποδοσφαιριστές της Ονδούρας, άυπνοι και ταλαιπωρημένοι, παραπατούσαν την επομένη στο γήπεδο και το Ελ Σαλβαδόρ πήρε άνετα τη νίκη με 3-0. Όταν επέστρεψαν στην Τεγκουσιγκάλπα και αφηγήθηκαν τις εμπειρίες τους, ξέσπασαν νέα επεισόδια εναντίον των μεταναστών από το Ελ Σαλβαδόρ.
Ακολούθησε αγώνας μπαράζ που πραγματοποιήθηκε στην Πόλη του Μεξικού στις 27 Ιουνίου του 1969. Το Ελ Σαλβαδόρ κέρδισε το αποφασιστικό τρίτο παιχνίδι με 3–2 στην παράταση, με τους αξιωματούχους της Ονδούρας να καταγγέλλουν δωροδοκία. Την ίδια ημέρα, το Ελ Σαλβαδόρ διέκοψε όλους τους διπλωματικούς δεσμούς με την Ονδούρα, δηλώνοντας ότι « η κυβέρνηση της Ονδούρας δεν έχει λάβει αποτελεσματικά μέτρα για την τιμωρία αυτών των εγκλημάτων που συνιστούν γενοκτονία ούτε έχει δώσει εγγυήσεις για αποζημίωση ή αποζημίωση για τις ζημίες που προκλήθηκαν στους πολίτες του Ελ Σαλβαδόρ ».
Τις επόμενες ημέρες υπήρξαν συνεχείς προκλήσεις εκατέρωθεν, μέχρι που το πρωί τις 14ης Ιουλίου 1969 η πολεμική αεροπορία του Ελ Σαλβαδόρ βομβάρδισε περιοχές της Ονδούρας και μέχρι το βράδυ της επομένης ημέρας είχε καταλάβει τη Νουέβα Οκοτεπέκε. Η Ονδούρα αντεπιτέθηκε και κατάφερε να απομακρύνει το στρατό των αντιπάλων. Ακολούθησαν διπλωματικές διαπραγματεύσεις και στις 18 Ιουλίου αποφασίστηκε η κατάπαυση του πυρός.
Η σύρραξη αυτή έμεινε στην ιστορία ως ο «πόλεμος του ποδοσφαίρου» (Football War) κατά τον οποίο σκοτώθηκαν περίπου 6.000 άνθρωποι ενώ περίπου 100.000 μετανάστες του Ελ Σαλβαδόρ αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ονδούρα.

Πηγή: Στο Κόκκινο 105,5

1968

Αν και δεν είμαι θαυμαστής της μέχρι σήμερα δουλειάς του Τάσου Μπουλμέτη, όταν παρακολούθησα για πρώτη φορά το τρέιλερ του "1968", σκέφτηκα πως αυτήν την ταινία δε πρέπει να την χάσω κι ας είμαι οπαδός αντίπαλης ομάδος, την οποία και παρακολούθησα σε μία γεμάτη αίθουσα παρόλο που παίζεται για δεύτερη βδομάδα στους κινηματογράφους.
Συνήθως όταν πηγαίνω σε μία προβολή, μου αρέσει να παρατηρώ το ύφος του κοινού για να μπορέσω να δώσω νόημα στις αντιδράσεις του για την ταινία, αλλά αυτή τη φορά δε πρόλαβα να το κάνω διότι έφτασα αργοπορημένος. Χωρίς να 'χω μια ξεκάθαρη εικόνα των ανθρώπων που με περιτριγύριζαν, αισθανόμουν  μία απερίγραπτη συγκίνηση καθώς οι περισσότεροι δε μπορούσαν να κρατήσουν τα δάκρυά τους. Όταν άναψαν τα φώτα, διαπίστωσα πως το μεγαλύτερο μέρος του κοινού αποτελούταν από ανθρώπους που ήταν κοντά στα 70. Τα κόκκινα μάτια τους από το κλάμα συνοδευόντουσαν με ένα χαμόγελο χαρμολύπης καθώς αναβίωσαν τον θρίαμβο της ΑΕΚ. Κι αν αυτό το γεγονός άγγιξε εμένα που ούτε το έζησα αλλά ούτε οπαδός της είμαι, συγκινήθηκα στην ιδέα των συναισθημάτων που ξεχείλιζαν απ' αυτούς τους ανθρώπους, κι αυτός ήταν ένας από τους λόγους που λάτρεψα τη συγκεκριμένη ταινία.
Ο Τάσος Μπουλμέτης ξεφεύγει από το γλυκανάλατο ύφος της Πολίτικης Κουζίνας και του Νοτιά και με μεγάλη ευαισθησία πάντρεψε μια ταινία με ένα ντοκιμαντέρ. Με πολύ έξυπνο τρόπο έδεσε τους ηθοποιούς με τους πραγματικούς πρωταγωνιστές εκείνης της ονειρικής βραδιάς. Εκεί λοιπόν που παρακολουθείς τις εξαιρετικές ερμηνείες διαφόρων ηθοποιών που είναι γνωστοί για τα κιτρινόμαυρα αισθήματα τους (ευχάριστη έκπληξη η ερμηνεία του πολυαγαπημένου Γιώργου Μητσικώστα) αμέσως εμφανίζονται οι παίκτες της ΑΕΚ όσο και της Σλάβια Πράγας, οι οποίοι εξιστορούν με δυναμισμό, χιούμορ και συγκίνηση την πορεία και τον τελικό των ομάδων τους.
Ποια στοιχεία λοιπόν μ' έκαναν να λατρέψω στη συγκεκριμένη ταινία; Πρώτα απ' όλα το παίξιμο των ηθοποιών ήταν εξαιρετικό. Είναι από τις λίγες φορές που απόλαυσα ερμηνείες με όρεξη και καλή διάθεση. Στη συνέχεια μου άρεσε πολύ ο τρόπος που παρουσιάστηκαν η καταστροφή της Σμύρνης (η αθλητική περιγραφή των γεγονότων ήταν πρωτότυπη και συγκλονιστική) κι η πρώτη φυγή των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης. Συγκινήθηκα πολύ με τα λόγια του Καφετζόπουλου καθώς εξηγούσε τους λόγους για τους οποίους έπρεπε να δημιουργηθεί ένας νέος σύλλογος στην Αθήνα. Απώτερος σκοπός του δεν ήταν ούτε οι κούπες ούτε οι νίκες αλλά η διαφύλαξη της μνήμης και της ιστορίας. Επίσης βρήκα πολύ έξυπνο το δέσιμο της αναμέτρησης λεπτό προς λεπτό με την μυθοπλασία. Τέλος είναι η φωνή του Βασίλη Γεωργίου που καταφέρνει πενήντα χρόνια μετά να γεμίζει τους θεατές με συναισθήματα αγωνίας κατά τη διάρκεια του αγώνα κι ανεξέλεγκτης χαράς όταν η ΑΕΚ στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Επίσης είναι ενδιαφέρον η παρουσίαση της τότε κατάστασης που επικρατούσε στην Ελλάδα. Ενδιαφέρουσα η σκηνή στο προποτζίδικο με τον χαφιέ που μπήκε για να κόψει κίνηση. Το χτύπημα του δαχτυλιδιού του στο τζάμι της πόρτας θύμισε σε έναν από τους θαμώνες το πογκρόμ της Κωνσταντινούπολης ενώ σε έναν άλλον έγινε αφορμή ξεσπάσματος καθώς τον γιο του τον είχε φυλακισμένο η χούντα.
Η ταινία δε χαρίζεται στο καθεστώς της 21ης Απριλίου. Αντιθέτως προσπαθεί να εξηγήσει πως η λαοθάλασσα στο Καλλιμάρμαρο ήταν μια πρώτη αντίδραση απέναντι στους χουντικούς. Είναι όμως λίγο άδικο να κατηγορείται για ουδετερότητα. Εξάλλου κεντρικό της θέμα ήταν ένα αθλητικό γεγονός το οποίο τύγχανε να έχει πολιτική χροιά.
Από τους ηθοποιούς ξεχώρισα τη βουβή ερμηνεία του Στέλιου Μάινας, ο οποίος αναζητεί τον χαμένο του αδελφό. Ήταν εκπληκτικό το βλέμμα του και τρυφερός ο τρόπος που κρατούσε μία παιδική φωτογραφία.
Το "1968" είναι μία ταινία μνήμης, της φανερής και της κρυφής. Ενός πολύτιμου φορτίου που κουβαλάει ο καθένας μας. Ο σύνδεσμος με το παρελθόν μας που αυτομάτως μετατρέπεται σε φως για να μας δείχνει το δρόμο που οφείλουμε να διαβούμε.
Το "1968" δεν απευθύνεται μόνο σε αεκτζήδες αλλά σε όλους τους φιλάθλους κι ως Ολυμπιακός την συνιστώ ανεπιφύλακτα. Είναι σίγουρα μία από τις καλύτερες ταινίες τις χρονιάς.

Βαθμολογία: 8/10

Έσκασε... βόμβα στη Χίο

O NO Xίου ανάγκασε τον ΝΟ Βουλιαγμένης στη δεύτερη ήττα του στο πρωτάθλημα Α1 ανδρών στο πλαίσιο της 12ης αγωνιστικής, που πραγματοποιήθηκε στο Ιωνικό κολυμβητήριο.
Η νίκη αυτή σημαίνει πολλά για τους Χιώτες τόσο βαθμολογικά, αλλά και σε ότι αφορά στο θέμα γοήτρου, απέναντι στη Βουλιαγμένη, η οποία έως τώρα μετρούσε μόλις μία ήττα από τον Ολυμπιακό στο πλαίσιο της 4ης αγωνιστικής.
Ο ΝΟ Χίου παραμένει στην τρίτη θέση της βαθμολογίας, ισόβαθμος με τον Εθνικό με 24 βαθμούς, 
Οι Χιώτες μπήκαν δυνατά στο ματς προηγούμενη 2-0 στο πρώτο οκτάλεπτο και 4-1 στο ημίχρονο.
Ο ΝΟΒ ισοφάρισε σε 6-6, με τους Χιώτες να παίρνουν ξανά προβάδισμα και τον ΝΟΒ να ισοφαρίζει ξανά εκ νέου σε 9-9. Ο Νίκος Καρακάσης ήταν το πρόσωπο κλειδί του αγώνα, που χάρισε στους Χιώτες τη νίκη, στα 2 δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη του αγώνα.
Ο προπονητής της Χίου, Μιχάλης Λαζαρίδης δήλωσε στο gazzetta.gr: «Η Βουλιαγμένη είναι ένας μεγάλος αντίπαλος και αυτή η νίκη έχει ειδικό βάρος. Κυνηγάμε όλα τα ματς, απόψε δώσαμε το 100%, δεν αιφνιδιαστήκαμε, ήμασταν πολύ καλοί στην άμυνα και θεωρώ ότι η ομάδα άξιζε τη νίκη, αφού προηγούμασταν σε όλο το ματς.
Είναι μία ιστορική νίκη, αφού όπως μου είπαν είχαν περάσει 10 χρόνια από την τελευταία φορά που νικήσαμε την Βουλιαγμένη.
Ευχαριστηθήκαμε και εμείς και ο κόσμος, αλλά όπως είπα στα παιδιά πρέπει να μείνουμε προσγειωμένοι.
Το πρωτάθλημα φέτος είναι πολύ ανταγωνιστικό και μπορεί να νικήσεις τη Βουλιαγμένη και μετά να χάσεις από οποιαδήποτε ομάδα, αφού οι αποστάσεις είναι μικρές.
Δεν μου αρέσει να κοιτάζω την βαθμολογία, αλλά παιχνίδι το παιχνίδι και στο τέλος να κάνω ταμείο. Κάνουμε μεγάλη προσπάθεια με αντικειμενικές δυσκολίες, αφού είμαστε μία ομάδα από νησί, που προπονούμαστε στην Αθήνα, ψάχνουμε κολυμβητήριο και τα παιδιά, τα οποία δεν είναι επαγγελματίες έχουν τις υποχρεώσεις τους στα πανεπιστήμια τους. Το μυστικό είναι το καλό κλίμα και το γεγονός ότι η ομάδα είναι μία γροθιά». » 

ΝΟ ΧΙΟΥ - ΝΟ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ 10-9 Οκτάλεπτα: 2-0, 2-1, 2-5, 4-3.

ΝΟ ΧΙΟΥ (Μιχάλης Λαζαρίδης): Καραμπέτσος, Μιμίδης, Μπερτόλης, Τεσάνοβιτς, Μαρουλάς, Καρακάσης 3, Κανδιόγλου, Πανταζόπουλος 1 Παπούκας 2, Σωτηράκης, Καλογεράκος 3, Πέττας, Αϊβαλιώτης, Σωτηριάνος, Καζάζης 1.
ΝΟ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ (Κώστας Λούδης): Ζερδεβάς, Κοπελιάδης, Σαρτζετάκης 1, Βάσιτς 4, Χρυσοσπάθης, Γούβης, Αφρουδάκης 1, Καπετανάκης, Ποντικέας, Καπότσης 2, Γκιουβέτσης 1, Σολανάκης, Κουρούβανης Δ. Διαιτητές: Μπιράκης, Μαρκοπούλου Αλυτάρχης: Γιώργος Κατσαρός Παρατηρητής: Μιχάλης Σκαλοχωρίτης

Τι ομαδάρα!

Δε μετριούνται πλέον οι συγκινήσεις που μας προσφέρει αυτή η υπερομάδα! 

Φύγαμε σφαίρα για το τέταρτο ευρωπαϊκό στην αγαπημένη μας πόλη! 

Ο μπασκετικός Ολυμπιακός είναι η αιώνια ομάδα της καρδιάς μας!

Σ' ευχαριστούμε Θρύλε για μία ακόμη φορά!

Η κρυμμένη γοητεία της Γαλλίας

Τα φώτα του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος έσβησαν. Μία διοργάνωση που θα ξεχαστεί γρήγορα μιας και τα περισσότερα ματς ήταν αδιάφορα, ενώ στον τελικό κατάφεραν να φτάσουν δυο από τις πιο μέτριες ομάδες της τελικής φάσης. 

Σε μία διοργάνωση των μετρίων, νικητής βγήκε ο λαός που παρέμεινε συγκεντρωμένος στους δρόμους, αγωνιζόμενος για έναν σκοπό, το κοινό καλό.

Ένας αγώνας που δε μεταδόθηκε ποτέ από τα κανάλια και σταμάτησε να αναφέρεται και στις λιγοστές εφημερίδες που ασχολήθηκαν τον πρώτο καιρό μαζί του. 

Η παραπάνω φωτογραφία δείχνει την πραγματικότητα. Ένα εξαιρετικό παράδειγμα που αποδεικνύει την ύπαρξη των δύο κόσμων. Η πλειοψηφία του λαού που διψάει για θέαμα, επιλέγοντας να στέκει εγκλωβισμένη και αποχαυνωμένη σ' ένα αρκετά πετυχημένο "μαντρί", την ώρα που ένα άλλο κομμάτι ανθρώπων, συνεχίζει τον αγώνα για το κοινό δίκαιο, για μία καλύτερη ζωή μα πάνω απ' όλα για το μέλλον τόσο το δικό τους όσο και των άλλων που παρακολουθούν τον αγώνα. 

Το αισιόδοξο είναι πως οι γιγαντοοθόνες πέτυχαν αυτό που τα δακρυγόνα δε κατάφεραν μέχρι τώρα, να κρύψουν την πραγματική γοητεία της Γαλλίας, το επαναστατικό πάθος των νέων.

Όμως τα φώτα έσβησαν και η διοργάνωση ολοκληρώθηκε. 

Τα πάθος όμως εξακολουθεί να βρίσκεται στους παριζιάνικους δρόμους...

Στην καρδιά μιας Ευρώπης που καταρρέει...

Αδερφές κολυμβήτριες από τη Συρία κολύμπησαν τρεις ώρες για να φθάσουν στη Μυτιλήνη

Πρόκειται για μία απίθανη ιστορία δύο αδερφών από τη Συρία που χάρη στο ταλέντο τους κατάφεραν να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα και να ζουν ασφαλείς πλέον στο Βερολίνο.Ταυτόχρονα όμως η ιστορία τους παρουσιάζει και μία άλλη πτυχή. Εκείνη που αφορά στο δράμα των προσφύγων οι οποίοι μέσω δεινών και εκμετάλλευσης προσπαθούν να ξεφύγουν από έναν πόλεμο και μία ρημαγμένη χώρα για να ξαναστήσουν τις ζωές τους από την αρχή.
Δύο μήνες πριν η 20χρονη Σάρα και η 17χρονη Γίσρα βρίσκονταν ακριβώς σε αυτή τη θέση όταν αναγκάστηκαν να πηδήξουν από μία φουσκωτή βάρκα που έμπαζε νερά για να φτάσουν στην Ελλάδα.
Με τις συγκρούσεις να έχουν ξεκινήσει στη χώρα τους, η οικογένειά του ξεκίνησε να μετακινείται από εδώ και από εκεί για μεγαλύτερη ασφάλεια, ενώ πάντα προσπαθούσε να διασφαλίσει ότι τα κορίτσια θα συνεχίσουν να κολυμπάνε μια και ήταν από τις καλύτερες αθλήτριες της χώρας τους.
«Ήμασταν 40 ή 50 κολυμβητές και τώρα είναι ίσως 10 ή 7 στη Συρία», λέει η Σάρα μιλώντας στο ΑP. «Θέλουμε να έχουμε ένα μέλλον. Θέλω να πάω στο κολλέγιο. Θέλω, όπως και η αδερφή μου, να γίνω μία διεθνής κολυμβήτρια. Αλλά αν παραμέναμε εκεί, δεν θα το καταφέρναμε αυτό γιατί η κατάσταση δεν είναι καλή στη Συρία», τονίζει.
Το ταξίδι για τις δύο αδερφές ήταν μακρύ. Από τη Δαμασκό, στις αρχές του Αυγούστου, βρέθηκαν στον Λίβανο και από εκεί στην Τουρκία όπου αναγκάστηκαν να πληρώσουν διακινητές για να μεταβούν στη Ελλάδα.
Όπως εξηγούν η πρώτη τους προσπάθεια βρήκε εμπόδιο την τουρκική ακτοφυλακή που τους γύρισε πίσω. Στη δεύτερη όμως η βάρκα που ήταν γεμάτη με πρόσφυγες, κάποιοι από τους οποίους δεν ήξεραν κολύμπι, άρχισε να μπάζει νερά.
Με το βράδυ να πλησιάζει και τον άνεμο να «φουσκώνει» οι δύο αδερφές διαπίστωσαν ότι καμία προσπάθεια, ακόμα και το γεγονός ότι αναγκάστηκαν να πετάξουν τα πράγματά τους στη θάλασσα, δεν θα βοηθούσε και έτσι πήδηξαν στο νερό μαζί με μερικούς ακόμα ώστε να πλεύσει καλύτερα το φουσκωτό.
«Δεν φοβόμουν πως θα πεθάνω γιατί ήξερα πως ό,τι και να γίνει εγώ μπορούσα να κολυμπήσω ως το νησί. Αλλά το πρόβλημα ήταν ότι είχα άλλα είκοσι άτομα μαζί μου» λέει η Σάρα και συνεχίζει: «Στην Συρία είχα δουλέψει σαν ναυαγοσώστης σε πισίνα και δεν θα συγχωρούσα ποτέ τον εαυτό μου αν πάθαινε κάτι κανείς από τους ανθρώπους αυτούς».
Οι δύο τους επί τρεις ώρες ήταν γαντζωμένες στα σκοινιά στο πλάι της βάρκας μέχρι τελικά να φτάσουν στο νησί της Λέσβου. Τελικά κατάφεραν από την Ελλάδα να φτάσουν στην Αυστρία και από εκεί να μεταβούν στη Γερμανία όπου με μεγάλη χαρά τις υποδέχτηκε ένας κολυμβητικός σύλλογος.
«Ίσως όταν μάθω γερμανικά, να ξεκινήσω το σχολείο. Θέλω να γίνω πιλότος», λέει η 17χρονη Γίσρα τη στιγμή που η αδερφή της παλεύει να με την γραφειοκρατία ώστε να μεταβεί και η οικογένειά της στη χώρα.

Πηγή: lesvosreport
Φωτο: AP Photo/Michael Sohn

Χάλκινοι μάγκες!

Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, μετά την νίκη επί της Αυστραλίας στα προημιτελικά στα πέναλτι και την ήττα από τους Κροάτες στην ίδια διαδικασία, «καθάρισε» ξανά τους Ιταλούς, όπως στο πρώτο ματς του δεύτερου ομίλου. Οι μάγκες του Θοδωρή Βλάχου επιστρέφουν στο βάθρο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος δέκα χρόνια μετά το χάλκινο στο Μόντρεαλ, όπου το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα πανηγύρισε με προπονητή τον νυν προπονητή των Ιταλών Σάντρο Καμπάνια.
To 2005 o αρχηγός της εθνικής, Χρήστος Αφρουδάκης και ο Μανώλης Μυλωνάκης ήταν τα μειράκια της ομάδας, σήμερα ήταν εκείνοι που έδειξαν το δρόμο, που ξέρουν καλά, που έχουν ξαναπεράσει!
Η κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου από αυτήν την ομάδα έχει ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα, αφού το πανηγύρισαν παίκτες με ελάχιστη εμπειρία σε μεγάλες διοργανώσεις. Σίγουρα όμως είναι η απαρχή μίας σπουδαίας πορείας.
Στο πρώτο οκτάλεπτο το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα μπήκε δυνατά και σκόραρε με τον Φουντούλη, ήδη από το δεύτερο λεπτό. Η πίεση στους Ιταλούς είχε ως αποτέλεσμα δύο ακόμη τέρματα από τους Αφρουδάκη και Φουντούλη, τα οποία ακυρώθηκαν...
Στο δεύτερο οκτάλεπτο η ομάδα του Σάντρο Καμπάνια παρουσιάστηκε εμφανώς βελτιωμένη στη άμυνα. Στην επίθεση από την άλλη είχαν σοβαρό πρόβλημα, αφού από τις τέσσερις ευκαιρίες που είχαν στον παίκτη παραπάνω δεν κατάφεραν να εκμεταλλευτούν καμία. Παρόλ' αυτά οι Ιταλοί ισοφάρισαν με τον Ντι Φούλβιο, με τον Βλαχόπουλο να σκοράρει δις και να κάνει το 3-1. Οι Ιταλοί δεν είχαν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη, την οποία είπε ο Φιλιόλι 9'' πριν τη λήξη της περιόδου μειώνοντας σε 3-2.
Οι δύο ομάδες ζεστάθηκαν και παρότι οι Ιταλοί βρήκαν τρεις φορές το δρόμο προς τα δίκτυα, σκοράροντας 1'' πριν τη λήξη της περιόδου, είναι σαφές ότι όταν η εθνική έπαιζε στο 100% οι αντίπαλοι της αδυνατούσαν να την παρακολουθήσουν. Η ληξη του τρίτου οκταλέπτου βρήκε την εθνική να προηγείται με 7-6.
Στο τελευταίο οκτάλεπτο οι εξαιρετικές άμυνες από τις δύο ομάδες, είχαν ως αποτέλεσμα ένα μόνο γκολ από την πλευρά των Ιταλών. Οι παίκτες του Σάντρο Καμπάνια κέρδισαν πέναλτι, το οποίο εκτέλεσε εύστοχα Φιλιόλι 4:26 πριν τη λήξη. Στη συνέχεια και λίγο πριν από το φινάλε οι διεθνείς μας αγχωμένοι έχασαν δύο καθοριστικά παραπάνω, ενώ στην τελευταία μας επίθεση οι διαιτητές έδωσαν επιθετικό υπερ των Ιταλών.
Έτσι, το παιχνιδι οδηγήθηκε στην διαδικασία των πέναλτι. Εκεί, χάρη στις δυο εξαιρετικές επεμβάσεις του Φλέγκα στα σουτ των Βελότο και Ντι Φούλβιο το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα κατέκτησε τη νίκη με 11-9. Σημειώνεται ότι το δεύτερο πέναλτι για την εθνική εκτέλεσε με επιτυχία ο Φουντούλης, αφήνοντας ιδανικά το χαμένο πέναλτι κόντρα στους Κροάτες που μας άφησε εκτός τελικού.

Ελλάδα - Ιταλία 11-9 (5-3 πέναλτι)

Οκτάλεπτα: 1-0, 2-2, 4-4, 0-1

Eλλάδα: Αφρουδάκης 1, Βλαχόπουλος 3, Μυλωνάκης 1, Μουρίκης 1, Γούνας 1

Ιταλία: Ντι Φούλβιο 1, Φιλιόλι 2, Βελότο 1, Φοντέλι 1, Αϊκάρντι 2

Τα πέναλτι

7-8 Φολιόλι
8-8 Αφρουδάκης
8-8 αστόχησε ο Βελότο
9-8 Φουντούλης
9-9 Λουόνγκο
10-9 αστόχησε ο Ντι Φούλβιο
11-9 Βλαχόπουλος

Πηγή: gazzetta.gr

Ντνίπρο: Η «σταχτοπούτα» της ακροδεξιάς και ο «δράκος» ολιγάρχης

της Αλέκα Ζουμή

Το σφύριγμα της λήξης της χθεσινοβραδινής αναμέτρησης ανάμεσα στην Ντνίπρο και την Νάπολι στο “Ολιμπίνσκι” του Κίεβου βρήκε τους χιλιάδες οπαδούς της ουκρανικής ομάδας να πανηγυρίζουν με εισβολή στον αγωνιστικό χώρο και κρατώντας σημαίες, την ιστορική πρόκριση της ομάδας τους στον τελικό του Europa League.
H Ντνίπρο είχε αποκλείσει την ιταλική ομάδα με αρκετή βοήθεια από την διαιτησία και η πρώτη αντίδραση όλων – Τύπου και ποδοσφαιρόφιλων – ακόμη και στην Ελλάδα ήταν η ικανοποίηση που μια μικρή ομάδα – έκπληξη βρίσκεται στον τελικό. Και ελάχιστοι ήταν αυτοί που πρόσεξαν τις σημαίες και τα πανό στις κερκίδες των Ουκρανών. Σημαίες και πανό με στοχάδια.
Χαρακτηριστικά δείγματα των πολιτικών φρονημάτων της κερκίδας με καθαρά ακροδεξιά κατεύθυνση, μια κερκίδα που αρκετές φορές έχει απειληθεί με τιμωρία αλλά για ακόμη μια φορά αποδείχτηκαν ελλιπέστατα τέτοιου είδους μέτρα.
Η “σταχτοπούτα”, λοιπόν, της οποίας η φετινή πορεία έχει προκαλέσει από έκπληξη μέχρι... ντελίριο ενθουσιασμού, τυγχάνει να έχει πρόεδρο έναν Ουκρανο-Κυπριο-Ισραηλινό ολιγάρχη, τον τρίτο πιο πλούσιο άνθρωπο της Ουκρανίας.
Πρόκειται για τον Ιχορ Κολομόισκι, επικεφαλής του ομίλου “Privat” , ο οποίος ελέγχει χιλιάδες επιχειρήσεις σε κάθε είδους βιομηχανία και δραστηριοποιείται από την Ουκρανία μέχρι τις Ηνωμένες Πολιτείες και από την Γκάνα μέχρι την Ρωσία και την Ρουμανία.
Δραστηριοποιείται στο φυσικό αέριο, τον χάλυβα, το πετρέλαιο και όχι μόνο... Η ανάμειξή του στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας είναι επίσης ιδιαίτερα σημαντική. Οσον αφορά στον ίδιο τον Κολομόισκι, είναι προσωπικός φίλος του προέδρου της Ουκρανίας Ποροσένκο, έχει διατελέσει κυβερνήτης επαρχίας, αν και παλαιότερα έχει ταχθεί στο πλευρό της Γιούλια Τιμοσένκο.
Ωστόσο, πριν από λίγους μήνες ήρθε σε σύγκρουση με τον πρόεδρο της χώρας, με τον Ποροσένκο να τον παύει από τα καθήκοντά του ως κυβερνήτη της επαρχίας Δνιπροπέτροσβνσκ.
Είχε προηγηθεί –και παραμένει ζωντανή - η κόντρα του με τον πρόεδρο της Ρωσίας, Βλάντιμιρ Πούτιν, τον οποίο είχε χαρακτηρίσει «σχιζοφρενή και τρελό», με τον Πούτιν να απαντάει με καταγγελία για απάτη εις βάρος του Ρόμαν Αμπράμοβιτς.
Το όνομα «Ντνίπρο» δεν φέρει μόνο η ποδοσφαιρική ομάδα στην οποία είναι πρόεδρος ο Κολομόισκι αλλά και τάγμα που φέρεται ο ολιγάρχης να δημιούργησε, το οποίο μάλιστα κάποιοι ονομάζουν και «Τάγμα Κολομόισκι».
Από το βράδυ της Πέμπτης αρκετοί ήταν αυτοί που αμφισβήτησαν το «ποδοσφαιρικό φαινόμενο» Ντνίπρο, υποστηρίζοντας πως πρόκειται για καθαρό «σπρώξιμο» από πλευράς… συστήματος προκειμένου να «ευχαριστηθεί» ο ολιγάρχης και να συνεχίσει να χρηματοδοτεί –με όποιο τρόπο - το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.
Το παραμύθι, λοιπόν, μάλλον δεν έχει «σταχτοπούτα» αλλά μόνο «δράκο» με μια στρατιά από φανατικούς ακροδεξιούς «μαχητές του σκότους» και όχι του φωτός όπως είναι το προσωνύμιό τους.

Πηγή: stokokkino,gr

Υπερομαδάρα!

Ο μπασκετικός Ολυμπιακός της τελευταίας πενταετίας σκοπεύει να μας τρελάνει!

Αυτή η ομάδα εξακολουθεί να μας μοιράζει μεγάλες συγκινήσεις!

Ολυμπιακάρα μου!

Μεγάλη μου αγάπη!

Ράγιο Βαγιεκάνο: Ένα «γαλατικό χωριό» στο σύγχρονο ποδόσφαιρο

Η είδηση έκανε το γύρο αρκετών διεθνών ΜΜΕ, αποτυπώνοντας τη σκληρή πραγματικότητα στις χώρες του Νότου. Μια γυναίκα 85 ετών, που ζει εδώ και 50 χρόνια στο Βαγιέκας, ένα προάστιο της Μαδρίτης, αναγκάστηκε με πόνο ψυχής να αφήσει την κατοικία της. Της έγινε έξωση, επειδή είχε μπει εγγυήτρια σε δάνειο του γιου της. Μετά από μια ολόκληρη ζωή, βγήκε στο δρόμο, καθώς το σπίτι της πήγε στην τράπεζα. Η λύση δεν δόθηκε από τον Δήμο ή κάποια οργάνωση αλληλεγγύης. Ο σύλλογος της Ράγιο Βαγιεκάνο, που εκπροσωπεί τις αξίες της συνοικίας της Μαδρίτης, ανέλαβε δράση.
«Η ομάδα δίνει το παρών όλο και περισσότερο στη γειτονιά τος Βαγιέκας. Μπορείς να χάσεις την ιδιοκτησία σου τη Δευτέρα, αλλά επιστρέφεις, ξυπνάς και συνεχίζεις τη μάχη», τόνισε ο προπονητής της ομάδα, Πάκο Χέμεθ. Και ο ίδιος, άλλωστε, είναι μαθημένος στις μάχες. Η ομάδα του τα τελευταία χρόνια επιβιώνει με πενιχρά μέσα, κάνοντας ανά διαστήματα και εξαιρετικά παιχνίδια. Ο Χέμεθ έχει εμφυσήσει ένα μοναδικό μαχητικό πνεύμα στην ομάδα του, η οποία μπορεί να συντριβεί, αλλά θα κάνει ό,τι μπορεί για να μην αλλάξει το αγωνιστικό της στιλ. Πρόπερσι με τη λογική αυτή τερμάτισε στην όγδοη θέση, παρότι είχε το μικρότερο μπάτζετ της κατηγορίας. Πέρσι σώθηκε στο τέλος και φέτος συνεχίζει τη μάχη. Προτιμά να πέσει μαχόμενη, παρά να συμβιβαστεί.
Κάπως έτσι αντιλαμβάνονται την καθημερινότητα και οι κάτοικοι του Βαγιέκας. Μιας περιοχής, που όπως μπορείτε να δείτε στο video με το οδοιπορικό που ακολουθεί, είναι... μια κατηγορία μόνη της, παρότι ουσιαστικά αποτελεί μέρος της Μαδρίτης. Με βαθιές εργατικές ρίζες και ιστορικό... αντίστασης. Η Ράγιο παραμένει μία από τις λίγες ομάδες που διατηρεί τόσο μεγάλη τη σύνδεση με τα ιδανικά και τις αρχές της κοινότητας την οποία εκπροσωπεί. Οι κοινωνικές αξίες του ποδοσφαιρικού συλλόγου δημιουργούν την ταυτότητά του. Οι οπαδοί γνωρίζουν ότι αποτελούν τον φτωχό συγγενή του μαδριλένικου ποδοσφαίρου. Και είναι περήφανοι για αυτό! Περήφανοι που λειτουργούν έξω από το σύστημα. Η Ράγιο δεν ελπίζει και πολύ σε τίτλους και διακρίσεις. Γνωρίζει άλλωστε ότι δεν έχει τα μέσα για να «χτυπήσει» τις μεγάλες συμπολίτισσες, τη Ρεάλ και την Ατλέτικο. Είναι όμως «μικρή στο γήπεδο, μεγάλη στις αξίες», όπως παραδέχονται χωρίς ίχνος κόμπλεξ οι οπαδοί της, οι Bukaneros, που στα ισπανικά σημαίνει «πειρατές» και υπάρχουν οργανωμένα από το 1992.
Κόσμος και ομάδα κρατούν ψηλά τη σημαία της διαφορετικότητας και βρίσκονται πάντα στο πλευρό της κοινωνίας και των αδικημένων. Η στήριξη στην ογδοντάχρονη δεν είναι τυχαία.
Στην απεργία των ανθρακωρύχων πρόπερσι καλοκαίρι, γέμισαν με πανό γέφυρα σε κεντρικό δρόμο. Στις αυτοκτονίες στη χτυπημένη από την κρίση Ισπανία, απάντησαν με πανό που έγραφε «δεν είναι αυτοκτονίες, είναι δολοφονίες και ζητούσαν να σταματήσουν οι εξώσεις σε οικογένειες που χρωστούν. Όταν η κυβέρνηση Ραχόι ανακοίνωσε τα μέτρα λιτότητας, η Ράγιο Βαγιεκάνο αποτέλεσε τον μοναδικό σύλλογο στη χώρα που κατέβηκε σε απεργία. Το 2011, με τη στάση πληρωμών στο σύλλογο, κόσμος και ποδοσφαιριστές σχημάτισαν κοινό μέτωπο, ενώ σε ένδειξη αλληλεγγύης οι δεύτεροι συγκέντρωναν χρήματα για το απλήρωτο προσωπικό.
Στη μεγάλη απεργία της 14ης Νοεμβρίου του 2012, οι Bukaneros κάλεσαν με πανό όλο τον κόσμο να κατέβει στους δρόμους. Αποτέλεσμα ήταν η σύλληψη ενός μέλους τους, γεγονός που προκάλεσε πράξεις αλληλεγγύης και στην Ελλάδα, με οπαδούς του Ηρακλή να κάνουν συμβολική κατάληψη στο προξενείο της Ισπανίας στη Θεσσαλονίκη. Άμεση ήταν και η αντίδρασή τους μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, με πορείες, συνθήματα, πανό. Μέρος της ταυτότητάς τους άλλωστε αποτελεί η αντίθεση σε οποιαδήποτε φασίζουσα συμπεριφορά. Απίστευτα πρωτότυπες είναι και οι χορογραφίες τους. Πέρυσι είχαν κάνει την... κηδεία του σύγχρονου ποδοσφαίρου, ενώ φέτος έστησαν ολόκληρο σκηνικό πάνω στη γνωστή σειρά των Simpsons, για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στα παιχνίδια που γίνονται τις Δευτέρες. Γυναίκες-μέλη των Bukaneros σήκωσαν πανό κατά της απαγόρευσης των εκτρώσεων. Πάντα εναρμονισμένοι με την κοινωνία και τις αρχές τους.
Οι «φρανχιρόχος» συνεχίζουν να αποτελούν ένα γαλατικό χωριό σε περιβάλλον σύγχρονου ποδοσφαίρου. Και όσο επιβιώνουν, αποδεικνύουν στην πράξη ότι όταν υπάρχει η θέληση και η πίστη στις αξίες, στο επαγγελματικό παιχνίδι υπάρχει χώρος για διαφορετικότητα.

Πηγή: http://www.gazzetta.gr/

Το νέο πρόσωπο του παρακράτους

Το παρακράτος στη χώρα μας έχει μεγάλη ιστορία, σχεδόν διπλάσια από την περίοδο της μεταπολίτευσης, μιας και όλα τα καθεστώτα και πολιτικά σώματα (δημοκρατικά και μη) που πέρασαν απ' αυτόν τον τόπο είχαν ανάγκη από έναν μπαμπούλα για να τρομοκρατεί τον κόσμος σε περιπτώσεις που αντιδρούσε στις ικανοποιήσεις ιδιωτικών συμφερόντων.
Συνήθως το παρακράτος αποτελούταν μόνο από δολοφόνους και πουλημένα τομάρια όπως ήταν οι γερμανοτσολιάδες, οι χίτες, οι δολοφόνοι του Λαμπράκη και οι βασανιστές των ΕΑΤ-ΕΣΑ την περίοδο της χούντας. Από τη μεταπολίτευση και μετά η δολοφονία προσώπων έγινε κατακριτέα και καταδικαστέα και γι' αυτό την είχαν απορρίψει ως "λύση". Έτσι επέλεξαν ένα νέο είδος τρομοκράτησης του λαού, τον τραμπουκισμό.
Οι τραμπούκοι-πιόνια έχουν διάφορες μεταμφιέσεις. Είναι οι κουκουλοφόροι που ωθούσε η αστυνομία μέσα στις πορείες για να προκαλέσουν εντάσεις σε ειρηνικές διαδηλώσεις ώστε να δώσουν την αφορμή στους ματατζήδες (μία άλλη ομάδα τραμπούκων του σημερινού συστήματος) για να ανοίξουν μερικά κεφάλια και να πνίξουν τους απλούς πολίτες με τον καρκίνο των δακρυγόνων.
Στις μέρες μας υπάρχει μία υπολογίσιμη ομάδα τραμπούκων κρύβεται πίσω από τον οπαδισμό. Ο Μαρινάκης για παράδειγμα ενίσχυσε για να εκμεταλλευτεί στη συνέχεια μία προϋπάρχουσα νεοναζιστική ομάδα που υπήρχε στις κερκίδες του γηπέδου Καραϊσκάκης, την ερυθρόλευκη στρατιά. Την ώρα που επωφελούνταν ο ίδιος κι ο Αλαφούζος από τις επιθέσεις των νεοναζί στους κομμουνιστές του Περάματος, παράλληλα δήλωνε πως η ερυθρόλευκη κερκίδα οφείλει να έχει μία απολιτίκ στάση στις εξελίξεις της χώρας μας. "Εδώ μέσα βελάζουμε και δεν επαναστατούμε", απενεργοποιώντας έτσι ένα ισχυρό όπλο αντίστασης, το οποίο είναι η φίλαθλη κερκίδα. Το τι γίνεται όμως υπογείως είναι άλλο θέμα.
Μία ύπουλη κίνηση αυτού του παρακράτους παρακολουθήσαμε τις προηγούμενες μέρες. Τι συνέβη στην Νέα Φιλαδέλφεια;
Τον τελευταίο καιρό γίνεται μεγάλη συζήτηση για το νέο γήπεδο της ΑΕΚ. Οι κάτοικοι της περιοχής δεν έχουν πρόβλημα να χτιστεί αλλά αρνούνται να απαλλοτριωθεί το άλσος για να γίνει ένα ακόμα Mall στο Λεκανοπέδιο. Είμαι απολύτως σύμφωνος με τις απόψεις τους, απόψεις που δε θίγουν την Α.Ε.Κ. αλλά τα συμφέροντα ενός νέου λαμόγιου που αναδεικνύεται σιγά σιγά μέσα από την κρίση. Αναφέρομαι στον Μελισσανίδη, ο οποίος με απλές, σιωπηλές και ύπουλες κινήσεις επιδιώκει να γίνει μεγιστάνας όπως είχαν γίνει αρκετοί Ρώσοι στην περίοδο της δικιάς τους οικονομικής κρίσης.
Προχθές λοιπόν και καθώς ο κόσμος είχε συγκεντρωθεί για να συζητήσει το θέμα του νέου γηπέδου της Α.Ε.Κ., έγινε επίθεση τραμπούκων με διακριτικά της κιτρινόμαυρης ομάδος, οι οποίοι διέλυσαν τη συγκέντρωση και διέκοψαν τον διάλογο με βρισιές κι απειλές. Η αστυνομία ήταν υπόπτως απαθείς στο συμβάν.
Για ποιο λόγο λοιπόν αυτοί οι αλήτες επιτέθηκαν αφού οι κάτοικοι της περιοχής είναι υπέρ της ανέγερσης του γηπέδου; Μήπως τους ενοχλεί που μαζί με την ομάδα τους δε θα μπορούν να απολαμβάνουν και τα ψώνια τους στο The Mall που επιχειρείται να χτιστεί; Δε νομίζω.
Αυτοί οι τραμπούκοι λοιπόν, τα δίποδα όντα που γίνονται άβουλα όργανα των ιδιωτικών συμφερόντων και επιτίθενται στο όνομα μιας ομάδας, είναι το νέο παρακράτος της χώρας μας.
Οι αντιδράσεις αυτές, αποδεικνύουν πως ο Μελισσανίδης δεν σέβεται καθόλου την ιστορία αυτής της ομάδος μα πάνω απ' όλα δεν την σέβονται και οι ίδιοι οι τραμπούκοι οι οποίοι με τη συμπεριφορά τους αρνούνται την αριστερή ιδεολογία της προσφυγικής ομάδος τους, μιας κι έχουν επιλέξει την φασιστική οδό. Οι συγκεκριμένοι τραμπούκοι είναι η ντροπή της Α.Ε.Κ.
Αποφάσισα να ανεβάσω τη συγκεκριμένη ανάρτηση για δύο λόγους. Πρώτον για την συμπάθεια που έχω προς την ομάδα της Α.Ε.Κ. λόγω προσφυγικής μου καταγωγής (κι ας είμαι φίλαθλος του Ολυμπιακού) αλλά κι επειδή πρέπει πλέον να δείχνουμε ποια είναι τα νέα όργανα του παρακράτους. Γνωρίζοντας τον εχθρό καλύτερα θα μπορέσουμε να τον αντιμετωπίσουμε πιο αποτελεσματικά.
Όσο για την Νέα Φιλαδέλφεια, πολύ φοβάμαι πως έρχονται άσχημες συγκρούσεις. Εξάλλου οι φασίστες και οι τραμπούκοι αναζητούν έναν νέο "Άγιο Παντελεήμονα" για να ξεσπάσουν και να σπείρουν το φόβο στην ελληνική κοινωνία.

Στη σέντρα για να συνεχίσουν αγώνα που διεκόπη το ’30

«Με την ευκαιρίαν της συσφίγξεως των ελληνοτουρκικών σχέσεων ο κάλλιστος αθλητικός μας όμιλος “Λαίλαψ”, πρώτος εξ όλων των ποδοσφαιρικών σωματείων της Ελλάδος, επωφελείται και πραγματοποιεί εντός ελαχίστων ημερών μιαν πρωτοφανή δι’ ολόκληρον την Ελλάδα ποδοσφαιρικήν συνάντησιν». Με αυτά τα θριαμβευτικά λόγια προαναγγέλλει στις 6 Νοεμβρίου 1930 η «πολιτική, φιλολογική και εμπορική» εφημερίδα «Νέα Χίος» τον φιλικό ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ της χιώτικης ομάδας «Λαίλαπα» και της τουρκικής «Καρσιγιακά Σπορ» από τη γειτονική Σμύρνη.
«Η τουρκική ομάδα ναυλώνει πλοίο και έρχεται από τη Σμύρνη στις 6 Δεκεμβρίου εν χορδαίς και οργάνοις μαζί με εκατοντάδες φιλάθλους της, αλλά και θεσμικούς παράγοντες του Δήμου Σμύρνης, σύσσωμη τη διοίκηση του Επιμελητηρίου καθώς και πολλούς επιχειρηματίες για σύναψη εμπορικών σχέσεων με τη Χίο», εξηγεί στην «Κ» ο Χιώτης συγγραφέας, Γιάννης Μακριδάκης. Η διάθεση είναι καλή ένθεν κακείθεν, οκτώ μόλις χρόνια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και «ο Δήμος Χίου σημαιοστολίζει την προκυμαία με τα χρώματα και τα εθνικά σύμβολα των δύο χωρών, οργανώνει δε υποδοχή των Τούρκων επισκεπτών σε κλίμα πανηγυρικό». Ωστόσο ένας άλλος παράγοντας, πέρα και πάνω από τα ανθρώπινα, καταδικάζει τον αγώνα σε αποτυχία. «Το απόγευμα της Κυριακής 7 Δεκεμβρίου, όπως έχει προγραμματιστεί, ξεκινάει ο αγώνας στο γήπεδο Χίου (Μεζάρια) μπροστά σε 1.500 και πλέον θεατές αλλά στο τρίτο μόλις λεπτό μια ασταμάτητη καταρρακτώδης νεροποντή γίνεται η αιτία να διακοπεί οριστικά το παιχνίδι», συμπληρώνει ο κ. Μακριδάκης, που «ξέθαψε» τη χαμένη σελίδα νεοελληνικής ιστορίας, κατά την έρευνά του το 2006 στον τοπικό Τύπο της εποχής για τη συγγραφή βιβλίου του.
Η αρχική του ιδέα να συνεχιστεί ο αγώνας ηχούσε εξωπραγματική, καθώς η ομάδα «Λαίλαπα» δεν υπήρχε πια. Φαίνεται, όμως, ότι στους Χιώτες υπάρχει περίσσευμα ρομαντισμού: το 2009 μια ομάδα, κυρίως νέων ανθρώπων, συστήνει εκ νέου την ομάδα, ενώ το 2013 ο κ. Μιχάλης Κωττάκης, Χιώτης στην καταγωγή που ζει στο Λονδίνο, «αγκαλιάζει» το παράτολμο εγχείρημα, μετακομίζει μάλιστα στην Ελλάδα και αναλαμβάνει τον ρόλο του προπονητή και συντονιστή του εγχειρήματος. Στην πρώτη προσέγγιση οι Τούρκοι πετούν τη... σκούφια τους και δηλώνουν έτοιμοι να συνεχίσουν τον αγώνα από εκεί που σταμάτησε. «Η ιστορία του αγώνα, που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, με άγγιξε εξ αρχής πολύ», ομολόγησε συγκινημένος ο κ. Κωττάκης, κατά τη χθεσινή συνέντευξη Τύπου στο ξενοδοχείο «Χανδρής» στη Χίο. Παράγοντες και παίκτες της τουρκικής ομάδας, αλλά και πολλοί Τούρκοι δημοσιογράφοι, ανταποκρινόμενοι και πάλι στην ελληνική πρόσκληση, είχαν φτάσει στο νησί για να οριστικοποιήσουν τις λεπτομέρειες για τον αγώνα, τον οποίο θα ακολουθήσει ελληνοτουρκική συναυλία, δείπνο και ξεναγήσεις. Οσοι, λοιπόν, είναι πεπεισμένοι ότι «ποτέ δεν είναι αργά» για να τακτοποιούμε παλιές εκκρεμότητες, μπορούν να μεταβούν στη Χίο, στις 10 Μαΐου 2014, οπότε ο χρόνος θα... «ξεπαγώσει». Θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τον αγώνα πλάι σε περίπου 2.000 Τούρκους φιλάθλους. Ακριβώς 87 λεπτά, 84 χρόνια μετά.

Πηγή: Καθημερινή 17 Απριλίου 2014

Ιστορική νίκη!

Από το τελικό του 2006 περίμενα τη στιγμή να δω την επίσημη αγαπημένη νικήτρια σε παιχνίδι με την Ισπανία. 

Η μέρα αυτή θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη όλων των μπασκετόφιλων. 

Και τώρα πάμε για ένα νέο ξεκίνημα στη συνέχεια του ευρωπαϊκου!

Σας ευχαριστώ παίδες για τη βραδιά που μας προσφέρατε! 

Ο «σιωπηλός» Πελέ είναι ένας ποιητής

Ο βασιλιάς είναι γυμνός τις τελευταίες ώρες στη Βραζιλία. Ο Πελέ, ο άνθρωπος που βρίσκεται πάντοτε κοντά στην εξουσία, όπως τον κατηγορούν οι συμπατριώτες του αλλά και το αντίπαλον δέος, ο Ντιέγκο Μαραντόνα, υπέπεσε στο μεγάλο λάθος. Στην προσπάθειά του να γίνει αρεστός στους χορηγούς και στο μεγάλο αφεντικό, τη FIFA, αφού άλλωστε φέρει τον τίτλο του πρεσβευτή του Μουντιάλ 2014, δέχτηκε να πρωταγωνιστήσει σε βίντεο που προτρέπει τους διαδηλωτές να σταματήσουν τις κινητοποιήσεις τους.
«Ζητώ από τους Βραζιλιάνους να μην μπερδεύουν τα πράγματα. Προετοιμαζόμαστε για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Πρέπει να υποστηρίξουμε την εθνική ομάδα. Ας ξεχάσουμε την αναστάτωση που επικρατεί στη Βραζιλία. Ας ξεχάσουμε τις διαδηλώσεις», είπε ο... "βασιλιάς" του ποδοσφαίρου στο τηλεοπτικό του μήνυμα, ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων στα social media.
Ενας από τους ορκισμένους εχθρούς του, ο πρώην άσος του ποδοσφαίρου και νυν βουλευτής Ρομάριο, ο οποίος από την πρώτη στιγμή τάχθηκε στο πλευρό των διαδηλωτών εκφράζοντας μάλιστα την ικανοποίησή του για τα όσα συμβαίνουν στους δρόμους, του ζήτησε «να το βουλώσει» και τον κατηγόρησε για αναλγησία απέναντι στα κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι συμπατριώτες του. «Είχα υποσχεθεί να μην ξαναμιλήσω για τα σκατά που λέει ο Πελέ γιατί μιλάει καθημερινά. Δεν έχει ιδέα τού τι συμβαίνει στη χώρα. Θυμάστε μια φράση που είχα πει, πως ο σιωπηλός Πελέ είναι ένας ποιητής. Το ίδιο ισχύει και τώρα».
Οι διαδηλωτές «θυμήθηκαν» και παλαιότερο σχόλιο της άλλοτε δόξας της Σελεσάο, Ρονάλντο, που είναι επίσης μέλος της οργανωτικής επιτροπής του Μουντιάλ 2014, σύμφωνα με το οποίο «δεν μπορείς να διοργανώσεις ένα Παγκόσμιο Κύπελλο χτίζοντας νοσοκομεία. Το Κύπελλο είναι μια σπουδαία ευκαιρία να έλξεις την προσοχή, επενδύσεις, τουρισμό και χιλιάδες άλλα πράγματα. Αμφιβάλλω αν η χώρα θα ήταν καλύτερη αν δεν είχε επιλεγεί για το Παγκόσμιο Κύπελλο 2014».
Ο Ρομάριο προέτρεψε τον Ρονάλντο, με τον οποίο διατηρεί στενή φιλία, να μην ασχολείται με το θέμα «γιατί δεν μπορείς να το χειριστείς».
Πελέ και Ρονάλντο έγιναν στόχος των διαδηλωτών που με συνθήματα καταφέρονταν εναντίον τους. Στα social media κυριάρχησε η φράση που είχε πει πριν από χρόνια ο Ρομάριο για τον Πελέ: «Ο σιωπηλός Πελέ είναι ένας ποιητής», ενώ στους δρόμους υπήρχαν πλακάτ, όπως αυτό της φοιτήτριας Μάιρα Κριστοβάο, που έγραφαν: «Ρονάλντο και Πελέ, η ομάδα μου είναι η Βραζιλία χωρίς διαφθορά».
«Ο Πελέ και ο Ρονάλντο το μόνο που θέλουν είναι να κερδίσουν οι επιχειρήσεις τους που δραστηριοποιούνται στο ποδόσφαιρο. Δεν τους ενδιαφέρει να εκπροσωπούν τον κόσμο», λέει η Κριστοβάο.
«Δεν είμαστε εναντίον του ποδοσφαίρου, αλλά εναντίον της διαφθοράς», έγραφε ένα άλλο πανό, ενώ οι φίλαθλοι που παρακολούθησαν το τελευταίο παιχνίδι της Σελεσάο με το Μεξικό γύρισαν τις πλάτες τους τη στιγμή που παιάνιζε ο Εθνικός τους Ύμνος, τον οποίο όμως τραγούδησαν α καπέλα για αρκετή ώρα στη συνέχεια προκαλώντας κύματα ενθουσιασμού μεταξύ των παικτών της ομάδας τους. Πολλοί ωστόσο ήταν αυτοί που φώναζαν μετά «καλύτερα ένας δάσκαλος παρά ένας Νεϊμάρ». 
Οι αντιδράσεις του κόσμου οδήγησαν τους Πελέ και Ρονάλντο σε πλήρη αναδίπλωση και μέσω των social media επιχείρησαν να απολογηθούν.
«Πάντοτε έδινα μάχη εναντίον της διαφθοράς. Στο χιλιοστό μου γκολ είχα μιλήσει για τη σημασία της εκπαίδευσης των παιδιών μας. Σας παρακαλώ, μην παρανοείτε τα λόγια μου. Είμαι 100% υπέρ αυτού του κινήματος για τη δικαιοσύνη στη Βραζιλία!», έγραψε ο κατά πολλούς κορυφαίος παίκτης όλων των εποχών.
Λιγότερο απολογητικός εμφανίστηκε ο Ρονάλντο, ο οποίος υπογράμμισε πως «όταν είχαν γίνει οι δηλώσεις μου, υπήρχε διαφορετικό πλαίσιο αλλά εμφανίστηκαν σαν να τα είπα αυτή την εβδομάδα». 
«Για μια Βραζιλία χωρίς βία, καλύτερη, ειρηνικότερη, πιο μορφωμένη, με καλύτερη υγεία, πιο τίμια και ευτυχισμένη», πρόσθεσε ο Ντάνι Άλβες.
Το πιο συγκινητικό μήνυμα ήταν του πρώην άσου του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ Ριβάλντο: «Είναι ντροπή να ξοδεύεις τόσο πολλά χρήματα γι' αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο και να αφήνεις σε κακή κατάσταση τα νοσοκομεία και τα σχολεία. Ημουν φτωχός και έχω ζήσει στο πετσί μου τη δυσκολία να σπουδάζεις σε δημόσιο σχολείο και να μην έχεις καλή περίθαλψη. Ακόμα μέχρι σήμερα με πονά όταν θυμάμαι πως ο πατέρας μου πέθανε γιατί δεν είχε την περίθαλψη που έπρεπε στο δημόσιο νοσοκομείο του Ρεσίφε…».
Οι διεθνείς του Λουίς Φελίπε Σκολάρι έχουν ταχθεί από την πρώτη στιγμή στο πλευρό του Ρομάριο και των διαδηλωτών. «Θέλω μια πιο δίκαιη, ασφαλέστερη, με καλύτερη υγεία και πιο έντιμη Βραζιλία. Μπορεί να μοιάζω με δημαγωγός, αλλά ο μόνος τρόπος να υποστηρίξω την πατρίδα μου είναι να την εκπροσωπήσω παίζοντας ποδόσφαιρο», έγραψε στο Instagram ο Νεϊμάρ.

 Πηγή: Τα Νέα

Τα ρεκόρ του Θρύλου!

Με το τρίτο αστέρι στη φανέλα και το δεύτερο σερί ευρωπαϊκό ο Ολυμπιακός (αλλά και ο Γιώργος Μπαρτζώκας) έσπασαν ρεκόρ.
Ποια είναι αυτά.
1. Ο Ολυμπιακός γίνεται η πρώτη ελληνική ομάδα που κατακτά για 2η συνεχόμενη χρονιά την Ευρωλίγκα. Το έχουν κάνει -στην ιστορία των φάιναλ φορ- η Γιουγκοπλάστικα και η Μακάμπι.
2. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έγινε ο πρώτος Έλληνας προπονητής που κατακτά το βαρύτιμο τρόπαιο. Το είχαν προσπαθήσει νωρίτερα οι Ιωαννίδης, Κιουμουρτζόγλου, Πολίτης και Γιαννάκης.
3. Ο Βασίλης Σπανούλης έχει κατακτήσει τρεις φορές των τίτλο του MVP στα ισάριθμα Final 4 που έχει συμμετάσχει (και έχει κατακτήσει, δύο με τον Ολυμπιακό και ένα με τον Παναθηναϊκό).
4. Ο Στράτος Περπέρογλου έγινε ο τέταρτος Ελληνας παίκτης που θα πάρει το τρόπαιο με δύο διαφορετικές ομάδες μετά τον Βασίλη Σπανούλη (Παναθηναϊκός 2009, Ολυμπιακός 2012), τον Λάζαρο Παπαδόπουλο (το 2002 με τον Παναθηναϊκό και το 2012 με τον Ολυμπιακό) και τον Δημήτρη Παπανικολάου (1997 με Ολυμπιακό και 2007 με Παναθηναϊκό). Μάλιστα, ο Παπανικολάου έχει δύο τριπλ κράουν.
5. Ο Βασίλης Σπανούλης έφτασε τα τρία ευρωπαϊκά τρόπαια, όσα έχει ο Δημήτρης Διαμαντίδης, ο Αντώνης Φώτσης και ο Κώστας Τσαρτσαρής. Στην κορυφή με πέντε ο Φραγκίσκος Αλβέρτης.

Πηγή: Contra.gr

ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Το φέρνουμε ξανά στην Ελλάδα!!!!!!!!!

Τεράστια ομάδα!!!!!!!!!

Ολυμπιακάρα!!!!!!!!!!

Υπερομάδα!!!

Αυτός είναι ο Θρύλος!

Πρότυπο ήθους

Σ' ευχαριστούμε για τις μαγικές στιγμές!