Αναχωρήσαμε από τη Μασσαλία με το πρωινό τραίνο με προορισμό την αρχοντική πόλη της Αβινιόν. Έχοντας προμηθευτεί ζεστούς καφέδες από το κυλικείο του σιδηροδρομικού σταθμού, καθίσαμε αναπαυτικά σε αντικριστές καρέκλες και παρατηρούσαμε ονειροπόλα τα παράκτια τοπία της Προβηγκίας καθώς το απαλό πρωινό φως χάιδευε παιχνιδιάρικα τα αγουροξυπνημένα και γεμάτα προσμονή για νέες εικόνες πρόσωπά μας.
Η διαδρομή μας από τη Μασσαλία μέχρι την Αβινιόν διήρκεσε μια ώρα, έχοντας ενδιάμεση στάση την Αρλ, την πόλη που έζησε κι εμπνεύστηκε ο Βίνσεντ βαν Γκογκ. Το τραίνο πέρασε ακριβώς δίπλα από την LUMA Arles, το καλλιτεχνικό κέντρο της πόλης με τον φουτουριστικό του πύργο, έργο του Αμερικανοκαναδού αρχιτέκτονα Φρανκ Γκέρι (διάσημου για το μουσείο Γκουγκενχάιμ στο Μπιλμπάο και του Σπιτιού που Χορεύει στην Πράγα). Από την Αρλ και μετά, μας συντρόφευε ο ποταμός Ροδανός, μέχρι που διακρίναμε τα παλιά τείχη της Αβινιόν, τα οποια εξακολουθούν να ορθώνονται περιμετρικά της παλιάς της πόλης.
Η Αβινιόν θεωρείται μια από τις πιο ιστορικές πόλεις της Γαλλίας και στέκει στην καρδιά των διάσημων αμπελώνων που απλώνονται μεταξύ Προβηγκίας και Λάνγκετοκ. Η πόλη είναι διάσημη ως παπική πόλη της Γαλλίας, καθώς εκεί είχε μεταφερθεί η έδρα της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας τον 14ο αι. για να αποφύγει τους κινδύνους των εθνικών και θρησκευτικών συγκρούσεων που μάστιζαν την Ρώμη εκείνον τον καιρό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα επτά διαδοχικοί πάπες να προέρχονται από τη συγκεκριμένη πόλη. Η "παπική αιχμαλωσία" της Αβινιόν διήρκεσε μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση, η οποία ανάγκασε τους θρησκευτικούς ηγέτες να φύγουν, αφήνοντας πίσω τους τα αρχοντικά τους απομεινάρια. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η Αβινιόν να χαρακτηριστεί ως "Δεύτερη Ρώμη".
Το πρώτο αξιοθέατο που αντικρίσαμε βγαίνοντας από το σιδηροδρομικό σταθμό, ήταν οι καλοδιατηρημένοι Προμαχώνες. Από εκείνο το σημείο ξεκινούσε η Rue de la Republique, στην οποία συναντήσαμε το πρώτο μνημείο της πόλης, την γοτθική εκκλησία Saint Martial. Ο ναός χτίστηκε το 1346 αρχικά ως παλάτι της βασίλισσας Ιωάννας αλλά το 1380 δωρήθηκε στο τάγμα των Βενεδικτίνων. Τον 19ο αι. μετατράπηκε σε Μουσείο Φυσικής Ιστορίας μέχρι το 1881, όπου και παραδόθηκε στους Προτεστάντες. Έκτοτε, ο ναός ανήκει στην Ενωμένη Προτεσταντική Εκκλησία της Γαλλίας. Στον προαύλιο χώρο της βρίσκεται το σημείο μηδέν της πόλης, ή αλλιώς "La Via Avenio Km 0", καθώς εκεί βρίσκεται το θρησκευτικό σταυροδρόμι των μονοπατιών που το ένα οδηγεί στο Σαντιάγο ντε Κομποστέλα και το άλλο στη Ρώμη.
Λίγα μέτρα πιο πάνω στη συγκεκριμένη οδό, βρίσκεται το Musee Lapidaire, ένα μικρό αρχαιολογικό μουσείο με ρωμαϊκά, αιγυπτιακά κι ελληνικά εκθέματα που έχουν ανακαλυφθεί στην ευρύτερη περιοχή της Προβηγκίας. Το συγκεκριμένο μουσείο είναι "επέκταση" του φημισμένου μουσείου Calvert της Αβινιόν. Ένας μεγάλος χάρτης της Ελλάδος, μας υποδέχτηκε στον εκθεσιακό χώρο, κάνοντάς μας να νιώσουμε μια πρωτόγνωρη οικειότητα με τον μουσειακό χώρο. Όταν δυο εργαζόμενοι έμαθαν για την καταγωγή μας, μας έπιασαν για ώρα συζήτηση θέλοντας να μας εκθειάσουν τις ομορφιές της χώρα μας, δείχνοντάς μας φωτογραφίες από τις πρόσφατες επισκέψεις τους σε Αθήνα και σε κάποια νησιά.
Το Musee Lapidaire ήταν μια ενδιαφέρουσα στάση στην πόλη καθώς εδρεύει σε μια εντυπωσιακή πρώην εκκλησία Ιησουιτών, η οποία χτίστηκε το 1615. Τα εκθέματα είναι προσεκτικά επιμελημένα κι όμορφα τοποθετημένα μέσα στο χώρο και καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα ειδών τέχνης όπως γλυπτά, ψηφιδωτά, επιτύμβια ανάγλυφα κ.α. αλλά και ιστορικών περιόδων. Επίσης, η είσοδος του είναι δωρεάν, καθιστώντας το προσβάσιμο σε όλους.
Μετά την επίσκεψή μας στο Musee Lapidaire, συνεχίσαμε τη βόλτα μας ως την Place de l' Horloge. Στην κεντρική πλατεία της πόλης βρίσκεται το δημαρχείο, το οποίο στεγάζεται σε ένα μέγαρο του 19ου αι., ο πύργος με το ρολόι κι η Grand Opera που χτίστηκε το 1824. Από εκείνο το σημείο κι έπειτα ακολουθούν τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης.
Φεύγοντας απο την Place de l' Horloge, βρεθήκαμε μπροστά στο θεόρατο Παπικό Παλάτι. Τόσο η μορφολογία του εδάφους όσο κι η τοποθεσία του πάνω στα απόκρημνα βράχια της περιοχής, δημιουργούσαν την αίσθηση πως το συγκεκριμένο φρούριο ίπταται πάνω από τα κεφάλια μας. Περπατήσαμε στην στενή τάφρο του, με μια απροσδιόριστη επιφύλαξη ότι αν πάσα στιγμή, το παλάτι θα μας καταπλακώσει. Περιπλανηθήκαμε περιμετρικά του Παλατιού για να το θαυμάσουμε απ' όλες τις ορατές του πλευρές μέχρι την Poterne de la Banasterie, μια μικρή και διακριτική οχυρωματική πύλη του 14ου αι., η οποία μας έβγαλε στις όχθες του Ροδανού ποταμού. Στο συγκεκριμένο σημείο έχουν αποκαλυφθεί σε ανασκαφές αρκετά ρωμαϊκά ψηφιδωτά.
Περνώντας από τη μικρή πύλη, βρεθήκαμε στην οδό Quai de la Ligne, η οποία ακολουθεί τον περίβολο του πρώτου μεσαιωνικού προμαχώνα της Αβινιόν. Το όνομα αυτού του δρόμου προήλθε από τους καλαθοπλέκτες που έφτιαχναν ψάθινα καλάθια χρησιμοποιώντας κλαδιά από τις ιτιές που φύτρωναν κατά μήκος του ποταμού Ροδανού και του Durançole, ο οποίος τροφοδοτούσε τις τάφρους του φρουρίου. Σε αυτή τη γωνιά της παλιάς πολης βρίσκονται οι υπερυψωμένοι κήποι Jardin des Doms. Δυστυχώς, ο χώρος ήταν κλειστός λόγω έργων, οπότε κινηθήκαμε μόνο στη μικρή πλατεία που βρίσκεται στην κορυφή του λόφου, παρατηρώντας από την μια μεριά την πόλη που απλωνόταν από κάτω κι από την άλλη μεριά τους αμπελώνες στην αντίπερα όχθη του ποταμού.
Το έντονο βοριαδάκι μας ανάγκασε να επισπεύσουμε την κάθοδό μας από τους Jardin des Doms και να κινηθούμε προς τη γέφυρα Σεν Μπενεζέ, τη θρυλική "Pont d' Avignon", η οποία χτίστηκε τον 12ο αι. για να συνδέει το παπικό κράτος (Comtat Venaissin) με την υπόλοιπη Γαλλία. Στην αρχή, η γέφυρα ήταν ξύλινη κι είχε τοποθετηθεί στο πιο στενό σημείο του Ροδανού, αλλά μετά από μια καταστροφή, ανακατασκευάστηκε από πέτρα. Στη νέα της μορφή, η γέφυρα είχε μήκος 915 μέτρα και στηριζόταν πάνω σε 22 καμάρες, καθιστώντας την ένα από τα εντυπωσιακότερα επιτεύγματα της εποχής της. Όμως, στα τέλη του 17ου αι. μετά από μια ισχυρή πλημμύρα, η γέφυρα καταστράφηκε, μ' αποτέλεσμα να απομείνουν μόνο 4 καμάρες και το ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου. Περπατήσαμε ως την άκρη της γέφυρας και σκύψαμε να δούμε τη ροή του ποταμού από κάτω μας. Αυτό όμως που μας εντυπωσίασε περισσότερο ήταν όταν γυρίσαμε πίσω κι αντικρύσαμε την επιβλητική καστροπολιτεία που ορθωνόταν σαν παπικό στέμμα ακριβώς πάνω από την παλιά πόλη.
Ξαναμπήκαμε στο οχυρωμένο κομμάτι της Αβινιόν και κινηθήκαμε προς την Place du Palais, μια πανέμορφη πλατεία, η οποία αγκαλιάζεται από το μουσείο Petit Palais, το οποίο φιλοξενεί έργα διάσημων ζωγράφων όπως του Giovanni Bellini, του Sandro Botticelli και του Vittorrio Carpacio, με σημαντικότερο έκθεμα της μουσειακής συλλογής να είναι το "La Vierge et l' Enfant" του Sandro Botticelli. Λίγο πιο πέρα ορθώνεται η Notre Dam de Doms, ο επιβλητικός καθεδρικός ναός της πόλης, ο οποίος χτίστηκε τον 12ο αι. Ακριβώς δίπλα τους στέκεται η πύλη του Παλατιού των Πάπων.
Το Παλάτι των Παπών υπήρξε το μεγαλύτερο κατασκεύασμα γοτθικού ρυθμού στον Μεσαίωνα και σ' αυτό έλαβαν χώρα έξι κονκλάβια. Το οικοδόμημα αποτελεί συνδυασμό δύο κτηρίων, του παλιού παλατιού του Βενέδικτου XII, το οποίο ήταν ένα πραγματικό φρούριο χτισμένο πάνω στον απόρθητο βράχο των Ντομ και το νέο παλάτι του Κλήμη VI, στο οποίο εκφράστηκε σε όλο του το μεγαλείο, ο αρχιτεκτονικός ρυθμός του διεθνούς γοτθικού ύφους. Η κατασκευή του ανατέθηκε από κοινού στους Γάλλους αρχιτέκτονες Πιέρ Πεϋσόν και Ζαν του Λουβρ, γνωστού ως Ντε Λουμπιέρ.
Για πολλούς, το περίφημο γοτθικό ανάκτορο των Παπών θεωρείται το πιο μεγάλο κι όμορφο σπίτι του κόσμου. Ωστόσο αξίζει να σημειωθεί πως ο συγγραφέας Προσπέρ Μεριμέ το είχε χαρακτηρίσει ως φρούριο τυράννου παρά κατοικία των απεσταλμένων του Θεού. Ομολογώ πως για την εξωτερική όψη του παλατιού, θα συμφωνήσω με τον Γάλλο συγγραφέα αλλά όχι για την αίγλη του εσωτερικού του διάκοσμου. Εντυπωσιάστηκα με το μέγεθος των αιθουσών και την καλλιτεχνική τους καλαισθησία. Όμως μου θύμιζε περισσότερο ανάκτορο αριστοκρατών που έκαναν ντόλτσε βίτα παρά θρησκευτικών ηγετών. Οι εκπληκτικές τοιχογραφίες που συναντήσαμε σε κάποιες αίθουσες, ανήκουν στους σπουδαιότερους τοιχογράφους της Σχολής της Σιένα, Σιμόνε Μαρτίνι και Ματέο Τζιοβανέτι. Έχω την αίσθηση πως μείναμε αρκετή ώρα στις αίθουσες αυτές θέλοντας να παρατηρήσουμε την κάθε λεπτομέρεια των αναπαραστάσεων αλλά και των επαναλαμβανόμενων μοτίβων. Η πιο διάσημη αίθουσα του παλατιού είναι η Grand Tinel με την εντυπωσιακή ξύλινη οροφή αλλά και το ιδιωτικό παρεκκλήσι, του οποίου οι αγιογραφίες επιμελήθηκαν από τον Ματέο Τζιοβανέτι. Τόσο οι μορφές όσο και το κυρίαρχο μπλε, μου θύμισε αρκετά τις διάσημες τοιχογραφίες του Τζόττο στο παρεκκλήσι των Σκροβένι στην Πάντοβα.
Φεύγοντας από το Παλάτι των Παπών, περπατήσαμε σε μια μποέμικη γειτονιά που βρίσκεται κάτω από τη σκιά του θεόρατου μνημείου. Στα στενά σοκάκια της συγκεκριμένης συνοικίας συναντήσαμε μικρές γκαλερί, ήρεμα καφέ και μικρές πλατείες που ξεπετιούνταν σαν ξέφωτα μες στην παλιά πόλη. Σ' αυτή τη γειτονιά επισκεφθήκαμε τη Βασιλική του Αγίου Πέτρου, μια από τις πιο ιστορικές εκκλησίες της πόλης, η οποία κατασκευάστηκε τον 14ο αι. (εγκαινιάστηκε το 1358 από τον Πάπα Ιννοκέντιο ΣΤ') και ξεχωρίζει για την επιβλητική της πρόσοψη. Δυστυχώς εκείνη την ώρα ήταν κλειστή, οπότε δεν καταφέραμε να δούμε τα έργα τέχνης, το εκκλησιαστικό όργανο του 18ου αι. και το παρεκκλήσι των Μετανοιωμένων, το οποίο είναι διακοσμημένο με εκπληκτικούς πίνακες του 17ου αι. ΄
Στην ίδια συνοικία βρίσκεται κι ο πανέμορφος πύργο Saint Jean, ο οποίος άνηκε στον διοικητή των Ναϊτών. Ο συγκεκριμένος πύργος είναι ότι έχει απομείνει από το τότε διοικητήριο των ιπποτών, το οποίο καταστράφηκε το 1898. Η ιστορία του συγκεκριμένου μνημείου ξεκινάει από τον 13ο αι., όταν ο επίσκοπος της Notre Dame des Doms έδωσε την άδεια στον μεγάλο μάγιστρο του τάγματος Garsias de Liza να χτίσει μια εκκλησία, ένα νεκροταφείο και ένα διοικητήριο μέσα στα τείχη της πόλης.
Στη συνέχεια, το 1379 οι Hospitallers μετακόμισαν στο λεγόμενο διοικητήριο του Saint Jean de Rhodes που ανήκε στους Templars. Οι ιππότες έφυγαν κι οι χώροι παραχωρήθηκαν στον καρδινάλιο Pierre Corsini (γνωστός ως Καρδινάλιος της Φλωρεντίας). Όταν οι πάπες εγκατέλειψαν την Αβινιόν, το διοικητήριο εγκαταλείφθηκε μέχρι τα μέσα του 16ου αι. που εγκαταστάθηκαν στρατεύματά του Καρόλου Ε'. Στη συνέχεια το παλιό διοικητήριο πουλήθηκε κατά τη διάρκεια της Επανάστασης και στη συνέχεια μετατράπηκε σε στρατώνες μεταξύ 1793 και 1833. Τίποτα σήμερα δεν θυμίζει αυτό το μακρύ παρελθόν, πέρα από μια διακριτική αναμνηστική πλακέτα στην πρόσοψη του πύργου.
Οι περιπλανήσεις μας στην Αβινιόν ολοκληρώθηκαν στην ομορφότερη γειτονιά της πόλης, την Rue des Teinturiers. Εκεί βρίσκεται ο δρόμος που άνθησε η βιομηχανία του μεταξιού το 1440. Σήμερα έχει απομείνει ένα κανάλι, το οποίο βοηθούσε στη μεταφορά των εμπορευμάτων ενώ ο ιστορικός δρόμος παραμένει μέχρι σήμερα ζωντανός χάρη στις ζεστές καφετέριες και τα εκλεπτυσμένα εστιατόρια του. Σε μια απ' αυτές ήπιαμε τον απογευματινό μας καφέ, θέλοντας να ξαποστάσουμε μετά από την πολύωρη βόλτα μας στη μεσαιωνική πόλη.
Πριν αναχωρήσουμε από την Αβινιόν και καθώς τα φώτα της πόλης είχαν ανάψει αντικαθιστώντας τη μέρα που είχε απ' ώρα φύγει, επισκεφθήκαμε το παράρτημα του Musee Angladon που στεγάζει κάποια από τα αριστουργήματα της συλλογής του διάσημου Παριζιάνου σχεδιαστή μόδας Jacques Doucet. Περιπλανώμενοι στις αίθουσες του Hotel Massillon, θαυμάσαμε πίνακες των Modigliani, Sisley, Picasso, Van Gogh, Degas, Cezzane κι άλλων δημιουργών.
Γυρνώντας προς τον σταθμό των τραίνων, περάσαμε έξω από μια μικρή πατισερί, της οποίας η αισθητική μας έκανε να σταθούμε αρκετή ώρα μπροστά στη βιτρίνα της. Χωρίς δεύτερη σκέψη μπήκαμε μέσα και γεμίσαμε δυο κουτιά με νόστιμα εκλέρ, τάρτες και σουδάκια, τα οποία μας συντρόφευσαν στην αποβάθρα του σταθμού καθώς περιμέναμε το τραίνο της επιστροφής.
Με αυτόν τον αναπάντεχο γλυκό τρόπο αποχαιρετίσαμε μια από τις ομορφότερες πόλεις της Γαλλίας.