Σάββατο 31 Μαΐου 2014

Συνέντευξη στα Λογοτεχνικά Δρώμενα



Ποίος είναι ο Γιώργος ΧΑΤΖΕΛΕΝΗΣ;

Καλησπέρα σας και σας ευχαριστώ πολύ για την τιμή που μου κάνετε. Ονομάζομαι Γιώργος Χατζελένης. Γεννήθηκα το 1984 και μεγάλωσα στην Χίο. Οι σπουδές με έφεραν στην Αθήνα. Φοίτησα στη Σχολή Γραφικών Τεχνών και Καλλιτεχνικών Σπουδών στο τμήμα της Συντήρησης Αρχαιοτήτων κι Έργων Τέχνης. Ως φοιτητής δούλεψα εθελοντικά το 2005 στο μουσείο της Ακρόπολης. Η κίνησή μου αυτή μου επέτρεψε να ολοκληρώσω την πρακτική μου εξάσκηση στο ίδιο μουσείο κάτι που με βοήθησε να ξεκινήσω και την επαγγελματική μου σύμβαση στον χώρο αυτό. Από τότε μέχρι σήμερα δουλεύω στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης με μία μικρή παύση λόγω στρατιωτικής θητείας (σε Χίο και Ξάνθη). Πέρα από την επαγγελματική μου σταδιοδρομία, λατρεύω πολύ τον κινηματογράφο, την τζαζ σκηνή, τα ταξίδια, τη φωτογραφία και φυσικά τη λογοτεχνία

Ποια ήταν η πρώτη σας επαφή με τη Λογοτεχνία;

Έχοντας περάσει το σοκ των πανελλαδικών εξετάσεων άργησα να ξαναπιάσω βιβλίο στα χέρια μου. Το καλοκαίρι του 2004 δούλεψα για το χατζιλίκι μου σ' ένα μεγάλο βιβλιοπωλείο της Χίου (Πάπυρος). Ένα μεσημέρι κι ενώ η κίνηση είχε μειωθεί έπεσε στα χέρια μου το αριστούργημα του Ηλία Βενέζη, Νούμερο 31328. Ήταν η αρχή μίας σχέσης που θα με οδηγούσε στην ανάγνωση αρκετών βιβλίων.

Τι σημαίνει για εσάς δημιουργώ ένα βιβλίο; Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι;

Η απάντηση διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο διότι ο καθένας δημιουργεί για δικούς του λόγους. Για μένα η γραφή είναι μία φυγή από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Οι μοναχικές βόλτες στους δρόμους της Αθήνας αλλά και η δουλειά μου, μου προσφέρουν αρκετό χρόνο για να σκεφτώ σιωπηλά τη πλοκή της κάθε ιστορίας και τους τρόπους με τους οποίους θα περάσω τις εμπειρίες μου, τις εικόνες μου αλλά και τις απόψεις μου που έχω για την επικαιρότητα, τα πολιτικά και κοινωνικά θέματα που μας προβληματίζουν αλλά και την ιστορία που έχουμε γνωρίσει διαστρεβλωμένα μέσα από τα προπαγανδιστικά σχολικά βιβλία. Δε μπορεί να δοθεί ξεκάθαρη απάντηση για το αν είναι εύκολο ή δύσκολο να γράψεις ένα κείμενο. Είναι στιγμές που έχεις έμπνευση και γράφεις πολλές σελίδες και είναι μέρες που κάθεσαι μπροστά από μία λευκή κόλλα χαρτί και κοιτάς στο κενό.

Τι σας τραβάει στη συγγραφή;

Στη συγγραφή με τραβάει η επικοινωνία που θέλω να έχω με τους ανθρώπους. Η επιθυμία για έναν ουσιώδη και βαθύ διάλογο. Η ανάγκη να δηλώσω παρόν σε μία κοινωνία που όλο και περισσότερο κλείνεται στον εαυτό της.

Εσάς μπορούμε εύκολα να σας συναντήσουμε μέσα στους χαρακτήρες των βιβλίων σας;

Οι ήρωες μου και στα δύο βιβλία έχουν δικά μου χαρακτηριστικά. Είναι μία παγίδα που δυστυχώς (ή ευτυχώς) δεν κατάφερα να ξεφύγω. Για να φανεί πιο αληθινός ο ήρωας της κάθε ιστορίας, παίρνει λεπτομέρειες και στοιχεία του εαυτού μου. Έτσι γίνεται περισσότερο οικείος στο κοινό. Στο πρώτο μου βιβλίο ήθελα να παρουσιάσω έναν ήρωα καπνιστή. Όσοι διάβασαν το βιβλίο κατάλαβαν πως είμαι μη καπνιστής διότι έβαζα τον ήρωα να καπνίζει σε άκυρες στιγμές ενώ σε άλλες που ήταν απαραίτητο το τσιγάρο δεν έγραφα τίποτα. Επίσης και στα δύο βιβλία μου απέφυγα να δώσω όνομα στους ήρωες. Ο λόγος είναι απλός. Αφήνω τον κάθε αναγνώστη να τους "βαπτίσει" με όποιο όνομα θέλει.

"Βαλκανεύοντας" πραγματικά πολύ ενδιαφέρον λογοπαίγνιο; Τι σημαίνει για εσάς αυτός ο τίτλος;

Το Βαλκανεύοντας βγαίνει από τις λέξεις Βαλκάνια (ή Βαλκάνιος ή βαλκανικό) και το αγναντεύοντας (ή ερμηνεύοντας). Ήθελα πολύ να τιμήσω τον όρο Βαλκάνια το οποίο ως έθνος το 'χουμε υποτιμήσει δηλώνοντας (λανθασμένα) πως ανήκουμε μόνο στην Δύση κάτι που μας έχει κάνει να χάσουμε την πραγματική μας ταυτότητα. Αντιθέτως ο ήρωας προσπαθεί με μία βαλκανική ματιά να δει την Ευρώπη και να αναζητήσει τον εαυτό του και τον εσωτερικό του κόσμο όταν περάσει τον Δούναβη κι αρχίσει να διασχίζει τα Βαλκάνια.

Θα μπορούσατε να μας αποκαλύψετε κάτι σχετικά με αυτό το βιβλίο;

Το βιβλίο αναφέρεται σε έναν νεαρό που ζει στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης και της μίζερης καθημερινότητας. Από την μία επαναστάτης κι από την άλλη ευθυνόφοβος. Θέλει μία ώθηση για να φύγει. Τα επεισόδια στην πλατεία Συντάγματος το καλοκαίρι του 2011 και η απόλυσή του από την δουλειά θα τον αναγκάσουν να αναζητήσει τη τύχη του στο εξωτερικό. Για να γίνει πιο ομαλή όμως η μετάβαση από τους ρυθμούς της Ελλάδος στον τρόπο ζωής της Γαλλίας, ο ήρωας αποφασίζει να υλοποιήσει ένα μοναχικό ταξίδι σε κάποιες χώρες της Ευρώπης. Από Αθήνα Στρασβούργο κι από κει Μιλάνο, Βουδαπέστη, Βελιγράδι και Θεσσαλονίκη. Σε κάθε πόλη ξετυλίγεται μία πτυχή του εαυτού του η οποία συνοδεύεται με τα όμορφα μνημεία και τα υπέροχα σοκάκια των παραπάνω πόλεων. 

Ετοιμάζετε πράγματα για το μέλλον;

Μόλις βγήκε το δεύτερο βιβλίο οπότε η προσοχή μου είναι στραμμένη ακόμα σ' αυτό. Μόλις βρει το δρόμο του στον κόσμο της λογοτεχνίας θα αρχίσω να ασχολούμαι με την επόμενή μου δουλειά. Προς το παρόν μαζεύω σημειώσεις και πληροφορίες...

Ποια νομίζετε είναι ή ποια θα πρέπει να είναι η θέση της Λογοτεχνίας μέσα σε μια κοινωνία οικονομικής κρίσης;

Η λογοτεχνία και κάθε άλλη μορφή τέχνης είτε βρίσκονται σε περίοδο κρίσης είτε σε οικονομική ευημερία, οφείλουν να υπενθυμίζουν στους ανθρώπους τα λάθη των παρελθόντων και την ορθή περιγραφή της ιστορίας μας. Μόνο έτσι θα καταφέρουν να φανερώσουν στη κοινωνία, τους κινδύνους του παρόντος και τις συνέπειες που μπορούν να επιφέρουν λανθασμένες αποφάσεις. Δυστυχώς στις μέρες μας η Τέχνη έχει συνδυαστεί με τις δημόσιες σχέσεις, την παραγωγή και το εύκολο κέρδος. Είναι μία φούσκα επικίνδυνη τόσο πνευματικά όσο και κοινωνικά. Δυστυχώς η γνώση κι ο διάλογος θέλουν χρόνο κι επιμονή, δύο στοιχεία που λείπουν από τον μοντέρνο τρόπο ζωής που έχουμε επιλέξει.

Σας ευχαριστούμε πολύ, Κάθε επιτυχία στο Ταξίδι που μόλις ξεκίνησε για το “Βαλκανεύοντας” !

Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

Το Kέντρο δεν κρατιέται και πολύ καλά



Η λίστα των χωρών με συνεχείς και διαρκώς επιδεινούμενες εμφύλιες συρράξεις μεγαλώνει. Λίγο καιρό πριν τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης έδιναν έμφαση στη Συρία. Τώρα δίνουν έμφαση στην Ουκρανία. Θα δώσουν αύριο στην Ταϊλάνδη; Ποιος ξέρει; Η ποικιλία των αιτιολογήσεων των συγκρούσεων και το πάθος με το οποίο αυτές προωθούνται είναι πολύ εντυπωσιακό.
Το δικό μας σύγχρονο κοσμοσύστημα υποτίθεται ότι επιτρέπει στις Κατεστημένες ελίτ που κρατούν τα ηνία της εξουσίας να διαβουλεύονται μεταξύ τους και να καταλήγουν σε έναν «συμβιβασμό» τον οποίο μπορούν να εγγυηθούν. Φυσιολογικά αυτές οι ελίτ τοποθετούν τον εαυτό τους σε δύο βασικά στρατόπεδα – κέντρο/δεξιά και κέντρο/αριστερά. Υπάρχουν όντως διαφορές μεταξύ τους, αλλά το αποτέλεσμα αυτών των «συμβιβασμών» είναι το γεγονός ότι το μέγεθος της αλλαγής διαχρονικά είναι ελάχιστο.
Αυτό έχει λειτουργήσει με τη μορφή μίας κάθετης, από τα πάνω (top-down) πολιτικής δομής, στο εσωτερικό κάθε χώρας και γεωπολιτικά μεταξύ των χωρών. Το αποτέλεσμα είναι ένα ισοζύγιο το οποίο με αργό ρυθμό κινείται προς τα επάνω. Οι περισσότεροι αναλυτές των σύγχρονων συγκρούσεων τείνουν να υποθέσουν ότι τα νήματα εξακολουθούν να κινούνται από τις Κατεστημένες ελίτ. Κάθε πλευρά υποστηρίζει ότι οι χαμηλότεροι παράγοντες του αντιπάλου χειραγωγούνται από μία ομάδα υψηλόβαθμων παραγόντων. Και ο καθένας φαίνεται να υποστηρίζει το γεγονός ότι, αν η δική του πλευρά ασκήσει αρκετή πίεση στους υψηλόβαθμους παράγοντες της αντίθετης πλευράς, τότε αυτοί θα συμφωνήσουν να έρθουν σε έναν «συμβιβασμό» πιο κοντά στις επιθυμίες της.
Αυτό μου φαίνεται ως μία πλασματική ερμηνεία των αντικειμενικών συνθηκών της παρούσας κατάστασης, μιας κατάστασης παρατεινόμενου χάους ως αποτέλεσμα της δομικής κρίσης του σύγχρονου κοσμοσυστήματος. Δεν θεωρώ ότι αυτές οι ελίτ έχουν πλέον επιτυχία στην χειραγώγηση των οπαδών τους που βρίσκονται στο κατώτερο επίπεδο. Νομίζω ότι αυτοί οι οπαδοί αμφισβητούν τις ελίτ, κάνουν τα δικά τους, και προσπαθούν να τις χειραγωγήσουν. Αυτό είναι πράγματι ένα νέο δεδομένο. Είναι μία πολιτική από τα κάτω (bottom-up) παρά από τα πάνω (top-down).
Η πολιτική από τα κάτω μερικές φορές υπαινίσσεται, όταν τα μέσα ενημέρωσης κάνουν λόγο για «εξτρεμιστές» που μετατρέπονται σε σημαντικούς παράγοντες, αλλά η έκφραση «εξτρεμιστές» χάνει επίσης το νόημα. Όταν βρισκόμαστε στο εσωτερικό μίας πολιτικής από τα κάτω, υπάρχουν εκδοχές όλου του φάσματος – από την άκρα δεξιά στην άκρα αριστερά, αλλά συμπεριλαμβανομένου και του κέντρου. Κανείς θα μπορούσε να παραπονεθεί γι’ αυτό, όπως έκανε ο Γέιτς σε έναν στίχο του από τη «Δευτέρα Παρουσία» (TheSecond Coming) που αναφέρεται πολύ συχνά:

«Οι καλύτεροι χωρίς πεποίθηση,
ενώ οι χειρότεροι είναι γεμάτοι από την ένταση του πάθους.».

Αλλά λάβετε υπόψη ότι ο Γέιτς αποδίδει την κατηγορία των «καλύτερων» στην παλιά ελίτ. Είναι αυτοί στην πραγματικότητα οι καλύτεροι; Αυτό που είναι πράγματι αλήθεια, για να αναφέρουμε έναν στίχο του Γέιτς που δεν αναφέρεται συχνά, είναι ότι «το γεράκι δεν μπορεί ν’ ακούσει πια το γερακάρη». 
Πώς τότε μπορούμε να προσανατολιστούμε πολιτικά σε ένα τέτοιο περιβάλλον; Από αναλυτικής άποψης είναι ένα πολύ συγκεχυμένο περιβάλλον. Πιστεύω παρόλα αυτά ότι το πρώτο βήμα είναι να παύσουμε να αποδίδουμε ό, τι συμβαίνει στους δαιμονικούς μηχανισμούς κάποιων Κατεστημένων ελίτ. Δεν έχουν πλέον τον έλεγχο. Μπορούν φυσικά ακόμη να προκαλέσουν σημαντική φυσική βλάβη με απερίσκεπτες ενέργειες. Δεν είναι σε καμία περίπτωση υποδείγματα αρετής. Αλλά όσοι από εμάς επιθυμούν να αναζητήσουν έναν καλύτερο κόσμο να αναδύεται από αυτήν την χαοτική κατάσταση πρέπει να στηριχτούμε στους εαυτούς μας, στους δικούς μας ποικίλους τρόπους οργάνωσης του αγώνα. Χρειαζόμαστε, εν συντομία, λιγότερη καταγγελία και περισσότερη εποικοδομητική τοπική δράση.
Οι σοφότεροι στίχοι του Γέιτς είναι οι τελευταίοι δύο του ποιήματος:

«Και ποιο ανήμερο θεριό, μια που ήρθε τέλος η ώρα του,
μουντό βαδίζει για να γεννηθεί κατά τη Βηθλεέμ;»

Καθώς το υπάρχον ιστορικό σύστημα είναι στη διαδικασία του θανάτου, υπάρχει ένας άγριος αγώνας για το είδος του νέου συστήματος που θα το διαδεχτεί. Σύντομα, μπορεί πράγματι να μην ζούμε σε ένα καπιταλιστικό σύστημα, αλλά θα μπορούσαμε να βρεθούμε να ζούμε σε ένα ακόμη χειρότερο σύστημα – ένα «βάναυσο τέρας» επιδιώκει να γεννηθεί; Για να είμαστε ακριβείς, αυτή είναι μόνο μία πιθανή συλλογική επιλογή. Η εναλλακτική επιλογή είναι ένα σχετικά δημοκρατικό, σχετικά ισότιμο σύστημα, που επίσης επιδιώκει να γεννηθεί. Ποιο από τα δύο θα συναντήσουμε στο τέλος του αγώνα εξαρτάται από εμάς, από τα κάτω.

Πηγή: left.gr

Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

Παρουσίαση του βιβλίου Βαλκανεύοντας



Μετά από κάθε γέννα ακολουθεί και η βάπτιση. Έτσι και στον χώρο του βιβλίου, μετά την πρώτη έκδοση ακολουθεί και η παρουσίαση του βιβλίου.
Απόψε θα έχω την τιμή να παρουσιάσουν το δεύτερό μου βιβλίο, Βαλκανεύοντας οι φίλοι Κατερίνα Έσσλιν (συγγραφέας), Χάρης Μωρίκης (συγγραφέας-ψυχαναλυτής) και Κωνσταντίνος Μπογδάνος (δημοσιογράφος) στο χώρο του εκδοτικού οίκου του Γαβριηλίδη (Αγίας Ειρήνης 17, Μοναστηράκι) στις 9 το βράδυ.
Η βραδιά θα κλείσει μουσικά με την συντροφιά του Στέφανου Σίνη, της Λήδα Σάμιτα και των φίλων τους. 

Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

Η δημοκρατία της τηλεόρασης



Τηλεοπτική δημοκρατία· του καναπέ, του αράγματος, του ωχ αδελφέ. Δεν θα βγάλουμε εμείς το φίδι απ' την τρύπα αλλά εάν παρ' ελπίδα το επιχειρήσει κανένας τολμητίας, ας απολαύσουμε την απόπειρα σε απευθείας μετάδοση. Οι αρχαίοι ημών φώτισαν τον κόσμο εφευρίσκοντας την άμεση δημοκρατία. Το πολίτευμα στο οποίο ο δήμος αποφάσιζε απευθείας για τα κοινά. Οποιος αδιαφορούσε χαρακτηριζόταν ιδιώτης, δηλαδή ηλίθιος, και πλήρωνε τα επίχειρα της απραξίας του με τη δημόσια απαξίωση. Στη σύγχρονη εποχή επικράτησε η αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Εκλέγουμε ανά τακτά διαστήματα εκπροσώπους στο Κοινοβούλιο και την κυβέρνηση για να εφαρμόσουν συγκεκριμένο πρόγραμμα, το οποίο θέτουν προηγουμένως υπόψη μας και υποτίθεται ότι εγκρίνουμε.
Ιδιαζόντως αναξιόπιστοι και απατεωνίσκοι οι πολιτικοί χρησιμοποιούν τη σχετική εντολή ως λευκή επιταγή, κάνουν του κεφαλιού τους φορτώνοντας τα βάρη στα δικά μας κεφάλια και επιστρέφουν έπειτα από τέσσερα χρόνια προσηνείς και χαμογελαστοί για να υποκλέψουν εκ νέου την ψήφο μας τάζοντας λαγούς με πετραχήλια. Ποτέ δεν κατάλαβα, παρεμπιπτόντως, γιατί τα συμπαθή τρωκτικά θεωρούνται δελεαστικότερα φορώντας τα εν λόγω ιερατικά άμφια και όχι ψημένα στον τέντζερη με τα κρεμμυδάκια, ήτοι στιφάδο. Παραβλέψτε το ότι η απορία που διατυπώνω σχετίζεται με τη γαστρονομία, ενώ ο βίος και η πολιτεία των πολιτικάντηδων προσιδιάζει στη γαστρεντερίτιδα. 
Βαριόμαστε, λοιπόν, κι απλώνουμε την αρίδα μας στο μιντέρι απέναντι από το χαζοκούτι, στο οποίο παρελαύνει το κακό συναπάντημα και τις μεταμεσονύκτιες ώρες η Σάρα και η Μάρα. Η τιβί, όμως, αποσκοπεί σε νούμερα, τα οποία φέρνουν μεγαλύτερα νούμερα που βαφτίζονται πρωταγωνιστές του δημόσιου βίου. Η τηλεόραση θυμίζει επαρχιακό καφενείο στο οποίο ανέκαθεν κυριαρχεί ο τρελός του χωριού. Μόνο που εν προκειμένω ακόμα κι οι καφετζήδες, οι τηλεαστέρες ντε, αποτελούν μεθοριακές προσωπικότητες. Εμείς τους χαζεύουμε και εν τέλει χαζεύουμε, αποχαυνωνόμαστε πά' να πει, τόσο ώστε να μην καταλαβαίνουμε ότι μετατρεπόμαστε κι οι ίδιοι σε νούμερα με αρκετά ψηφία.
Ισως γι' αυτό ενώπιον της κάλπης δεν αναγνωρίζουμε παρά τους παροικούντες το γυαλί. Η πραγματική ζωή κονιορτοποιείται από την παντοκρατορία του φτηνού θεάματος. Οι τρελοί του καφενείου μεταβάλλονται εν μιά νυκτί σε βαρύνουσες προσωπικότητες. Ποιους να πρωτοθυμηθούμε; Τον Καρατζαφίρερ; Από ιδιοκτήτης συνοικιακού διαύλου ανακηρύχτηκε βουλευτής, κατόπιν ιδρυτής και πρόεδρος ακροδεξιού κόμματος, έπειτα κυβερνητικός εταίρος για να τον φάει στο τέλος η μαρμάγκα. Ή τα ρεζιλίκια του Αδ-όνειδος, που γλείφει εκεί που έφτυνε, αρκεί να μένει στην επικαιρότητα. Για να μπεις σε Κοινοβούλιο πρέπει να έχεις μπάρμπα στην οθόνη. Πόσω μάλλον δική σου εκπομπή. Τα μετέωρα αποδοκιμάζουν με Ποταμούς νεροποντών στα ηπειρωτικά.

Πηγή: http://www.efsyn.gr/?p=201365

Τρίτη 27 Μαΐου 2014

Πορεία στο σούρουπο



Του Γιάννη Μακριδάκη

Η Ευρώπη σκοτεινιάζει ξανά. Διανύουμε το σούρουπο αυτή την ώρα. Φασίστες, ναζί, εθνικιστές πάσης φυλής πάνε στην ευρωβουλή για να υπηρετήσουν μία δήθεν ένωση ευρωπαϊκών εθνών και συνεργασία διαφορετικών μεταξύ τους ανθρώπων… Όσο το καταναλωτικό σύστημα θα πνέει τα λοίσθια λόγω αδυναμίας πλέον του οικοσυστήματος να το υποστηρίζει, τόσο θα αυξάνεται ο εθνικισμός και τόσο θα καλπάζει ο κανιβαλισμός μεταξύ των ανθρώπων.
Στην Ελλάδα το σύστημα καλά κρατεί. Κι όσο η Αριστερά δεν έχει πρόταση θετική αλλά είναι μονάχα μια Αριστερά συστημική απολύτως, της αντίδρασης και της άρνησης, αντιμνημονιακή και αντιμερκελική, δεν πρόκειται να εμπνεύσει την κοινωνία που αλλάζει εξ ανάγκης ραγδαία. Η Αριστερά δείχνει ανίκανη να κατανοήσει την τάση της ανθρωπότητας. Προσκολλημένη στο χρήμα και στα «ιδανικά», στις «αξίες» του συστήματος, δείχνει να θέλει να υπηρετήσει και να εκφράσει τους μελλοθάνατους που κατασκεύασε και εξεδίωξε βίαια αυτό και όχι τα αντισώματα της ανθρωπότητας, όχι δηλαδή τους ανθρώπους που ζουν αλλάζοντας το μέλλον. Είναι μια Αριστερά παρωχημένη, την οποία το σύστημα χλευάζει, ειρωνεύεται, συκοφαντεί, δεν τη φοβάται ουσιαστικά, μιας και αυτό την ορίζει απόλυτα.
Όσο είναι λοιπόν η Αριστερά εγκλωβισμένη στα όρια και τους όρους του, όσο υπηρετεί την νεογλώσσα και την απολύτως αντεστραμμένη πραγματικότητά του τόσο θα παραμένει μακριά από την εξουσία και τόσο το σύστημα θα γεννά αποκόμματα, χρυσές αυγές στα ποτάμια με τις ελιές για να αποσυμπιέζει την δυσαρέσκεια των φοβισμένων και πλανημένων πολιτών και να είναι ολοένα πιο λίγοι οι μελλοθάνατοι που βρίσκουν καταφύγιο στους κόλπους της.
Η ελληνική Αριστερά οφείλει να πρωτοστατήσει στην Ευρώπη και να επαναστήσει το αξιακό σύστημα και τους ορισμούς της ζωής στη ρεαλιστική τους βάση. Να απεγκλωβιστεί από την πλάνη του χωλού και ατελούς υποσυνόλου και να απελευθερωθεί στον απέραντο, χαοτικό και τέλειο ρεαλισμό του υπερσυνόλου. Να θέσει τους πραγματικούς ορισμούς του πλούτου, της φτώχειας, της αξίας, της ευτέλειας, των φυσικών πόρων, της εξοικονόμησης και της αναπλήρωσης αυτών, της ανάπτυξης και της προόδου, της λιτότητας, της υγείας, της ευθύνης και του πολιτισμού, του ανθρώπου και των πλασμάτων ως όντα, και όχι ως άτομα και ως αριθμημένες αναλώσιμες μονάδες. 
Η Αριστερά για να δραπετεύσει από την παραδοσιακή, τη μουσειακή της πλέον υπόσταση και να μετεξελιχθεί σε μια σύγχρονη πανανθρώπινη και οικουμενική πολιτική δύναμη, θα πρέπει εκτός των άλλων να ξεφύγει και από την ατομοκεντρική θεώρηση των πάντων. Να περιφρονήσει τον εγωισμό και τον ανταγωνισμό, να διδάξει συνεργασία, αρμονία, συλλογικότητα μεταξύ των ανθρώπων και του οικοσυστήματος.
Με άλλα λόγια, η Αριστερά για να κυβερνήσει θα πρέπει να καταργήσει τις κυβερνήσεις εντός της και όχι να τις ονειρεύεται, για να λάβει την εξουσία θα πρέπει να καταργήσει τις εξουσίες, να φέρει τα πάνω κάτω, να επαναστατήσει και να επαναστήσει τα πάντα, να μην ονομάζεται καν Αριστερά πλέον, αφού θα έχει αποδείξει στους πάντες το προφανές: Ότι δεν υπάρχει άλλη κατεύθυνση παρά μόνον Αυτή.

Παρασκευή 23 Μαΐου 2014

Η σοφία της κάλπης



του Νίκου Βεντούρα

«Ο (ηλίθιος, μαζόχας, συμφεροντολόγος, κομματόσκυλο) Έλληνας ψηφίζει όλα αυτά τα χρόνια τους ίδιους και τους ίδιους πολιτικούς που τον κοροϊδεύουν. Είναι, επομένως, ο κύριος υπεύθυνος για την κακή διακυβέρνηση της χώρας».
Φράση- καραμέλα αυτή, όλων όσων βγάζουν τον εαυτό τους απέξω ― και είναι τόσοι πολλοί, ώστε απορεί κανείς πως τα δυο μεγάλα κόμματα κατάφερναν να συγκεντρώνουν πάνω από το 80% των ψήφων καθόλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. 
Με ενοχλούν αυτές οι εύκολες εξηγήσεις.
Εξηγήσεις πρόχειρες, που δεν εξετάζουν τα ιστορικά δεδομένα, τα εκλογικά συστήματα, τις συγκυρίες κ.α., αλλά ρίχνουν το βάρος στην ατομική ψυχολογία (λ.χ. τη «βλακεία») του κάθε μεμονωμένου ψηφοφόρου. «Εξηγήσεις», εντέλει, που δεν εξηγούν απολύτως τίποτα, αφού δεν απαντάνε στο πως οι ψηφοφόροι χάζεψαν μαζικά, ούτε στο γιατί αυτό εκδηλώθηκε με τις συγκεκριμένες επιλογές.
Όταν εξετάζουμε πολιτικά φαινόμενα δεν μπορούμε να τα ερμηνεύσουμε ούτε ως άθροισμα ατομικών περιπτώσεων, ούτε με βάση ατομικά ψυχολογικά χαρακτηριστικά. Αλλιώς δεν παράγουμε παρά κάλπικες ερμηνείες, χρήσιμες μόνο στο να νιώσουμε ανώτεροι και να νίψουμε τας χείρας μας επειδή εμείς ψηφίσαμε κάποιο μικρό κόμμα.
Μια τέτοια πρόχειρη ψευτο-ερμηνεία είναι η εύκολη καταδίκη του «δικομματισμού». Όσοι κατηγορούν τους ψηφοφόρους για αυτόν ξεχνάνε (ή δεν έμαθαν ποτέ τους) τις μαθηματικές αναλύσεις των εκλογικών συστημάτων -όπως αυτή του Γάλλου κοινωνιολόγου Maurice Duverger από τη δεκαετία του πενήντα. Αναλύσεις οι οποίες απόδειξαν ότι ορισμένα εκλογικά συστήματα οδηγούν από μόνα τους και αναπόφευκτα, και ανεξάρτητα από τη υποκειμενική θέληση των ψηφοφόρων, σε ισχυρό δικομματισμό (ανάλογα με την κατανομή των εδρών, την εφαρμογή ή όχι της απλής αναλογικής κλπ).
Ξεχνάνε επίσης ότι το εκλογικό μας σύστημα είναι σχεδιασμένο ώστε η ψήφος στα «μικρά κόμματα» ουσιαστικά να αποτελεί αβάντα στο πρώτο κόμμα. Η κάθε κυβέρνηση, ως γνωστόν, επανασχεδίαζε το εκλογικό σύστημα ώστε είτε να ισχυροποιήσει τη νίκη της, είτε να απαλύνει τη επερχόμενη ήττα. Από τον «εθνάρχη» Καραμανλή που πολλαπλασίασε τις έδρες του με λιγότερες ψήφους τη δεκαετία του πενήντα ως τη σημερινή εκλογική απάτη να μοιραστούν οι κομματικές επιχορηγήσεις με βάση τα ποσοστά του 2009 (προμοτάροντας το ανύπαρκτο πλέον ΠΑΣΟΚ), τα σχετικά τεχνάσματα θα γέμιζαν τόμους ολόκληρους.
Ωστόσο, η όλη κατηγορία του δικομματισμόυ ως αιτίας των δεινών του πολιτικού μας συστήματος μπάζει από μόνη της. Αντί να ζητάει πιο αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση, εντοπίζει το πρόβλημα στον αριθμό των κομμάτων ― λες και αν το κοινοβούλιο γέμιζε περισσότερα κόμματα θα άλλαζε κάτι ως προς τη λήψη των αποφάσεων. Η εμπειρία της τρικομματικής κυβέρνησης έδειξε τη φενάκη αυτής της άποψης. Οι συνεργατικές κυβερνήσεις, όπου υποκόμματα λίγο πάνω από την εκλογική βάση συναποφασίζουνε και νομοδοτούνε παρά την εκλογική θέληση των συντριπτικά πολλών, είναι η μεγαλύτερη απάτη της «δημοκρατίας». Χωρίς αυτήν, ο κύριος Βενιζέλος θα είχε ήδη πάει σπίτι του. 
Αν εξετάσει κανείς την εκλογική συμπεριφορά των Ελλήνων, μέσα στις ιστορικές συγκυρίες κάθε εποχής, και με βάση τα πραγματικά δεδομένα και όχι ευχολόγια και φαντασιώσεις, θα δεί ότι η ψήφος ήταν συνήθως η βέλτιστη επιλογή ― ή τέλος πάντων η μόνη ουσιαστική επιλογή που ήταν διαθέσιμη εκείνη τη στιγμή και συμβατή με τις επιταγές του «εκλογικού παχνιδιού».
Ας ξεκινήσουμε με το 1974. Ως γνωστόν βγήκε η Νέα Δημοκρατία. Εύκολο να κατακρίνουμε την επιλογή, αλλά θα πρέπει να θυμηθούμε ότι ήταν οι πρώτες ελεύθερες εκλογές μετά τη Χούντα, με το «Καραμανλής ή Τανκς» να μην είναι απλά μια κινδυνολογία, αλλά και ένας υπαρκτός φόβος. Τον Καραμανλή έφεραν ως «εθνάρχη» από τα Παρίσια, και μια ψήφος στην Αριστερά μπορεί να έφερνε μια νέα επέμβαση (αρκεί να θυμηθούμε τι γίνονταν π.χ. στην Ιταλία ή την Πορτογαλία εκείνα τα χρόνια). Παρόλο τον φόβο των «τανκς», και παρόλο το μούδιασμα των αριστερών (υπο διωγμό επί δεκαετίες και με τη Χούντα πρόσφατη), ο τότε αριστερός χώρος (στον οποίο πρέπει να μετρήσουμε και το ΠΑΣΟΚ, που εκείνη την εποχή περιελάμβανε σχήματα που σήμερα βρίσκουμε σε ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και είχε πιο προοδευτικές θέσεις και πιο αντικαπιταλιστικές διακηρύξεις από το σημερινό ΣΥΡΙΖΑ), πήρε ένα καθόλου μικρό 22%. Είναι ερμηνεύσιμο, λοιπόν, το γεγονός οτι ο κόσμος αγκιστρώθηκε στον Καραμανλή (και εν μέρει στο Κέντρο) ως εγγύηση σταθερότητας.
Το 1977 η κυβέρνηση Καραμανλή είχε φθαρεί, ενώ το ΠΑΣΟΚ ανέβαινε. Η κομμουνιστική αριστερά επίσης είχε αυξήσει τα ποσοστά της (αν και αποφάσισε να διασπαστεί σε ΚΚΕ και Συμμαχία). Δεδομένου ότι ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε η αριστερά διόριζαν ακόμα, η άνοδος τους δεν οφείλεται στο «πελατειακό κράτος» (άλλη κλασσική καραμέλα κάθε λογής Τζήμερων) αλλά δείχνει πραγματικές πολιτικές τάσεις στην Ελληνική κοινωνία. Για να το πούμε απλά, δεν ήταν σύσσωμος ο Ελληνικός λαός κομμουνιστές, ώστε να περιμένει κανείς νίκη του ΚΚΕ και έλευση του Σοσιαλισμού. Όπως άλλωστε δεν συνέβη σε καμμία χώρα της Ευρώπης, ούτε στην Ιταλία με το πανίσχυρο κομμουνιστικό κόμμα. Οι Έλληνες ήταν παραδοσιακά μοιρασμένοι, όχι μόνο στις εκλογές αλλά και στην κοινωνία: κάμποσοι δεξιοί, κάμποσοι αριστεροί, αρκετοί κεντρώοι (που με τον καιρό έγιναν ΠΑΣΟΚ), και ολίγοι βασιλοχουντικοί.
Το 1981 βγήκε για πρώτη φορά το ΠΑΣΟΚ. Γιατί να μην βγεί; Ασφαλώς μια κοινωνία με πάνω από 65% δεξιά και κέντρο δεν θα μεταπηδούσε ξαφνικά στην Αριστερά. Αλλά μπορούσε άνετα να πάει στο ΠΑΣΟΚ ― όπως και έγινε. Τα τότε συνθήματα του, άλλωστε, θα έμοιαζαν ακροαριστερά για το σημερινό ΣΥΡΙΖΑ ή τη ΔΗΜΑΡ. Η ειρωνία είναι ότι μέρος της νίκης του ΠΑΣΟΚ δεν οφείλεται στην επιθυμία για πελατειακό κράτος, αλλά στο αντίθετο: στην επιθυμία να τελειώσουν τα πιστοποιητικά «κοινωνικών φρονημάτων» και ο άτυπος «εμφύλιος» του χαφιέ και του χωροφύλακα. Αυτό εν μέρει έγινε (όπως ήταν και δίκαιο να γίνει), αλλά, ως γνωστόν, τα πράγματα έφτασαν στο άλλο άκρο (στους διορισμούς μέσω της κλαδικής).
Οι εκλογές του 1985 είναι μια συγκυρία που μπορεί κανείς να αναρωτηθεί για τη σοφία της κάλπης. Αλλά αυτό μόνο από την πλεονεκτική σκοπία του μέλλοντος. Για τους ψηφοφόρους της εποχής τα δεδομένα ήταν απλά: με το ΠΑΣΟΚ ξέφυγαν από την τυρρανία του χωροφύλακα (οι αριστεροί ή πρώην αριστεροί), μπόρεσαν και διορίστηκαν και αυτοί στο Δημόσιο (κάτι που τότε δεν φάνταζε έγκλημα, αλλά συμβατό με τις «σοσιαλιστικές» αρχές και το μεγάλο κράτος, και ενδεχομένως απαραίτητο για την ανάπτυξη της χώρας σε υπηρεσίες και υποδομές). Είδαν επίσης μια μετρήσιμη άνοδο του βιοτικού τους επιπέδου, των μισθών και των συντάξεων. Ποιός θα έλεγε όχι σε κάτι τέτοιο; Αν αυτή η άνοδος γίνονταν με δανεικά αυτό δεν απασχολούσε ακόμη κανέναν (ούτε τη δεξιά, ούτε την αριστερά), ενώ βόλευε και να πιάσουμε τους «στόχους» της ΕΟΚ. Σημαντικό τέλος είναι ότι ο κύριος αντίπαλος του ΠΑΣΟΚ το 1985 ήταν ο Μητσοτάκης. Ποιός άνθρωπος, που είχε ήδη διώξει τη ΝΔ μετά από μια επταετία, θα έφερνε, χωρίς σοβαρό λόγο, στην εξουσία το Δρακουμέλ; Κανείς. Όπως και έγινε.
Όσοι οικτίρουν τον Έλληνα ψηφοφόρο για τη συμμετοχή του στο «πελατειακό κράτος» και τη διαφθορά, ξεχνάνε βολικά ότι το ΠΑΣΟΚ έπεσε στις εκλογές του 1989-90 για να τιμωρηθεί για τα σκάνδαλα του (Κοσκωτάς, κλπ), και πως ο Μητσοτάκης βγήκε ως εναλλακτική για περισσότερη εντιμότητα (αυτό ομολογούσε και το τότε τραγούδι του Σαββόπουλου περί «Μητσοτάκ», που το ψηφίζεις με βαριά καρδιά σαν λύση στην παρακμή κλπ), ενώ και η ίδια η αριστερά είχε μόλις συμμαχήσει με το Μητσοτάκη για να φύγουν οι «κλέφτες του ΠΑΣΟΚ».
Το ’93 το ΠΑΣΟΚ επανέρχεται λόγω της πτώσης της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Αν το δεί κανείς μεμονωμένα είναι μια κακή επιλογή ― μια επαναστροφή σε μια παρακμιακή κυβέρνηση και μάλιστα με έναν πρωθυπουργό ανίκανο να κυβερνήσει (λόγω αρρώστιας) και ένα γελοίο παρασκήνιο (Μιμή και λοιποί κολαούζοι). Ποιές ήταν οι εναλλακτικές όμως, μπροστά στο Δρακουμέλ από τη μια, και σε μια αριστερά που πρώτα τα έκανε πλακάκια με την Δεξιά και μετά ξαναδιασπάστηκε, και επίσης, λόγω της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ, είχε χάσει τα αυγά και τα πασχάλια;
Οι εκλογές του ’96 είναι μια ακόμα στιγμή που ξεχνάνε όσοι εμφανίζουν το «πελατειακό κράτος» ως τον καθοριστικό παράγοντα των εκλογών. Ξεχνάνε δηλαδή ότι ο Σημίτης ψηφίστηκε όχι επειδή υποσχέθηκε χρήματα και διορισμούς αλλά επειδή εμφανίστηκε και διαφημίστηκε ως ο συνεπής «λογιστάκος», αυτός που θα σταματήσει τα σκάνδαλα και θα τακτοποιήσει το κράτος (ειδικά απέναντι στον πιο ανοικτοχέρη Έβερτ).
Οι εκλογές του 2000 είναι πιο προβληματικές. Το ΠΑΣΟΚ νίκησε παρόλα τα μεγάλα σκάνδαλα πουλώντας την ίδια εικόνα «τακτοποίησης» και «ορθολογισμού» του κράτους, την εικόνα του «εκσυγχρονιστή» Σημίτη που διαφήμιζαν οι σημερινοί θαμώνες του Mega, του Protagon, της Αthens Voice κλπ. Δεν έπαυαν άλλωστε να τονίζουν τη σημασία του «μεγάλου στοίχηματος» να μπούμε στο Ευρώ ― το οποίο το παρουσίαζαν ως κορυφαία νίκη. Ταυτόχρονα η ΝΔ δεν είχε ηγεσία να εμφανίσει, αφού ο Έβερτ δεν τράβαγε και ο Κώστας Καραμανλής εμφανίστηκε από το πουθενά λόγω ονόματος. Όσοι ακόμα δεν κατανοούν το τεράστιο σφάλμα της παράδοσης του ελέγχου της Ελληνικής νομισματικής πολιτικής στην Ε.Ε και τη Γερμανία, η οποία μας κόστισε απίστευτα σε ευελιξία στα οικονομικά και στο χειρισμό της κρίσης, δεν είναι σε θέση να κρίνουν την ψήφο στην κυβέρνηση Σημίτη το 2000, η οποία έγινε με φόντο ακριβώς αυτόν τον τάχα «εθνικό στόχο» (συν το φαγοπότι των Ολυμπιακών έργων, τότε στην πλήρη εκτύλιξή τους).
Το 2004 παρουσιάζει άλλη μια αλλαγή κυβέρνησης ως αντίδραση στα προηγούμενα σκάνδαλα και την διαφθορά. Ο Καραμανλής δεν ψηφίστηκε για να «διορίσει», αλλά ως αντίδραση στη διαφθορά και την κακή εικόνα των κυβερνήσεων Σημίτη. Αυτό μπορεί να το ξεχνάνε πολλοί σήμερα, αλλά εκείνη την εποχή, άλλα έγραφαν προοδευτικοί και μη. Όσο για το 2007 είχαμε μια επανάληψη του σκηνικού του 1986. Ο κόσμος έχει δεί βελτίωση σε σχέση με την εποχή Σημίτη (τα «μεγάλα σκάνδαλα» της εποχής ήταν ένας γενικός γραμματέας υπουργείου με ροζ DVD, και η πώληση εκτάσεων του δημοσίου στη Μονή Βατοπεδίου, δηλαδή ασήμαντα σε σχέση με το Χρηματιστήριο, τα Ολυμπιακά Έργα, και τα εξοπλιστικά επί Άκη), αλλά έχει ταυτόχρονα διαψευστεί σε πολλά αλλά όχι τόσο όσο να προτιμήσει τον αντίπαλο. Όσοι κατακρίνουν την τότε ψήφο στον Καραμανλή, θεωρούν άραγε ότι θα είμασταν καλύτερα αν ο ΓΑΠ είχε έρθει στην εξουσία από το 2007;
2009. Ο ΓΑΠ δεν νίκησε μόνο επειδή είπε ότι «λεφτά υπάρχουν», αλλά και γιατί, επί δύο χρόνια, υπήρχε ακατάπαυστη πίεση των ΜΜΕ υπέρ του. Για κάποιο λόγο ο Καραμανλής είτε δεν έκανε όλα τα χατίρια των εργολάβων (βλέπε και «Βασικό Μέτοχο»), ή τα έκανε με περισσότερη αργοπορία, πάντως το οικονομικό καταστημένο στην Ελλάδα ήθελε και στήριζε ΓΑΠ δαγκωτό. Ούτε η Κρίση ήταν ακόμα στο παιχνίδι ως προεκλογικό ζήτημα (και δεν θα ήταν για αρκετούς μήνες ακόμα που ο ΓΑΠ πέρασε ταξιδεύοντας εδώ και εκεί, σε ανούσιες εκδηλώσεις και επικοινωνιακά τρυκ). Σε κάθε περίπτωση, ο ΓΑΠ ήταν επίσης μια επιλογή του στυλ «αμάν πια με τα σκάνδαλα Καραμανλή, για να δούμε και τον άλλο» ― το αντίθετο δηλαδή μιας «πελατειακής» επιλογής. Αυτή άλλωστε, σε συλλογικό επίπεδο, είχε τελειώσει (μαζί με τις μαζικές μονιμοποιήσεις) εδώ και μια δεκαετία. Η πραγματικότητα στο δημόσιο και στους δήμους για τους νέους (και δεκάδες χιλιάδες όχι τόσο νέους) ήταν οι ωρομίσθιοι, οι «εξαμηνίτες» οι συμβάσεις έργου και τα ανανεώσιμα μπλοκάκια.
Με βάση ένα σύστημα που ευνοεί το πρώτο κόμμα, και με βάση τα πρόσωπα και τα κόμματα που προτείνονται κάθε φορά, οι επιλογές των εκάστοτε εκλογών δεν είναι ούτε παράλογες, ούτε δυσεξήγητες. Ούτε μπορεί φυσικά, υπό φυσιολογικές συνθήκες, ένα κόμμα που για ιστορικούς λόγους ήταν στο 5% να γίνει ξαφνικά κόμμα του 45% ― όλα αυτά απαιτούν ευρύτερες κοινωνικές διεργασίες που παίρνουν το χρόνο τους. Βλακεία θα ήταν μάλλον να ισχυριστεί κάποιος με βεβαιότητα ότι μια κυβέρνηση από το Α’ ή Β’ μικρό κόμμα το 1977, το 1986, το 2004 ή σε όποια άλλη αναμέτρηση θα είχε αλλάξει τα πράγματα προς το καλύτερο σήμερα.
Και έτσι φτάνουμε στο 2012. Το ΠΑΣΟΚ, ως τιμωρία για την πρωτόγνωρη Κρίση που βρήκε τη χώρα και τους χειρισμούς του εξαφανίζεται. Γιατί ο «βλάκας ψηφοφόρος» έβγαλε ΝΔ και όχι ΣΥΡΙΖΑ; Καταρχήν ο κόσμος δεν έβγαλε τη ΝΔ ― χρειάστηκε η συνεργασία τριών κομμάτων για να επιτεχθεί μια αξιοπρεπής πλειοψηφία. Δεύτερον, η ΝΔ είχε παίξει ως τότε ένα «αντιμνημονιακό» παιχνίδι, και είχε δώσει υποτιθέμενες εγγυήσεις και ελπίδες για ελαφρύνσεις και αναστροφή των φόρων (που φυσικά δεν τήρησε). Αλλά το κύριο ήταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έδειξε (και λόγω της απότομης ανόδου του) ένα σοβαρό πρόσωπο κόμματος εξουσίας. Άλλοτε μιλούσε για έξοδο από το ευρώ, άλλοτε ήθελε να διασφαλίσει τη θέση μας σε αυτό. Άλλοτε θα καταργούσε το Μνημόνιο, άλλοτε έλεγε ότι θα το «επαναδιαπραγματευτεί». Μπροστά στις ασάφειες ΣΥΡΙΖΑ και στο δίλλημα «Μνημόνιο ή τανκς» που έπαιζαν όλα τα καθεστωτικά μέσα (όπου «τανκς» θα ήταν μια πιθανή πτώχευση με αδυναμία χρηματοδότησης της μισθοδοσίας των Δημοσίων Υπαλλήλων, των συντάξεων, της Υγείας κλπ) ο κόσμος προτίμησε τη σίγουρη λύση του «μια απ’ τα ίδια» στην αγκαλιά του Σαμαρά. Αυτό το σενάριο το γνώριζε, γιατί το είχε ήδη ζήσει επί δύο χρόνια (ενώ η ρητορεία της ΝΔ προ εκλογών του άφηνε και μια ελπίδα καλυτέρευσης της κατάστασης ― δεν περίμενε ότι τα «ισοδύναμα» μέτρα θα έδιναν τη θέση του σε γελοία αδυναμία διαπραγμάτευσης ακόμα και του ΦΠΑ στην εστίαση).
Και κάτι ακόμα ― σε αντίθεση με όσους τον θεωρούν χαζό, ο μέσος ψηφοφόρος δεν είναι αφελής. Γνωρίζει πολύ καλά ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ να βγεί δεν θα γυρίσουμε μαζικά στα οικονομικά επίπεδα του 2000, ούτε θα πάρουν όλοι αυξήσεις στους μισθούς (ούτε θα έρθει ο «κομμουνισμός»). Αυτό που περιμένει δεν είναι τάχα (όπως λένε τα δεξιά παπαγαλάκια) διορισμούς και πακέτα με λεφτά από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μια αξιοπρεπή αντιμετώπιση των δανειστών και πράγματα όπως δικαιότερα φορολογικά μέτρα, παύση των πλειστηριασμών, ελαφρύνσεις σε όσους χρωστούν, και κυρίως το σταμάτημα της νεοφιλελεύθερης επέλασης (μια φίλη λέει ότι και μόνο οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας να επανέρθουν, θα είναι σημαντική νίκη).
Με λίγα λόγια (TL;DR): ο κόσμος που ψηφίζει είναι περισσότερο μετρημένος, και περισσότερο πραγματιστής από τον μέσο αιθεροβάμονα κριτικό του. Ούτε η ψήφος σε μικρά κόμματα αρκεί ― παρεκτός για να το παίζει κανείς Πόντιος Πιλάτος. Αυτά βέβαια σε ό,τι αφορά στις εκλογές. Ασφαλώς η πολιτική δράση στην κοινωνία και στην εργασία είναι άλλο πράγμα ― και κρίνεται με άλλα κριτήρια.

Καλό βόλι.

Πηγή: http://www.thepressproject.gr/article/62460/I-sofia-tis-kalpis
Σκίτσο Δημήτρης Χατζόπουλος

Τετάρτη 21 Μαΐου 2014

Ανεπαρκείς



Του Γιώργου Σταματόπουλου

Το κατεστημένο δεν το υποστηρίζουν οι ελίτ, αλλά ο όχλος, αυτοί που «ευεργετήθηκαν» (δουλίτσα-ασφάλεια) από τις κυβερνήσεις της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ. Δεν παλεύονται οι άνθρωποι. Γεμάτοι μίσος, φθόνο και μνησικακία (και ζηλοφθονία, αλλά γιατί;). Βρήκανε τη δουλίτσα τους, πήραν το αυτοκίνητό τους, πήγαν σε δυο νησιά και τέλος. Ολο αυτό, που είναι υποψία ζωής, γι’ αυτούς είναι το παν! Θεέ μου. Κινούνται με άνεση από τη Χρυσή Αυγή ώς το ΠΑΣΟΚ. Και ώς τον ΣΥΡΙΖΑ. Και ώς το ΚΚΕ. Και ώς την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Πάντα «έτοιμοι» να σε κατασπαράξουν εάν τυχόν φαίνεται ότι μπορεί να χαλάσεις την επίπλωση του ενδιαιτήματός τους. Φτωχούληδες εσωτερικά, κακοί, μίζεροι, ξινοί, ανέραστοι εν πολλοίς και εν ουσία.
Μιλάμε για Δημοκρατία, οι αφελείς, έχοντας να αντιμετωπίσουμε όλον αυτόν τον συρφετό, όλους αυτούς τους φανατικούς της βολής τους. Και να πώς ξεπηδά εύκολα ο φασισμός: Είναι μέσα σε όλους διότι ο άνθρωπος δεν έμαθε να αγαπά τον διπλανό του, έγινε κοινωνικός μέσα από τον κανιβαλισμό και τον τρόμο της άγνοιας. Ποιες εκλογές και κουραφέξαλα «δημοκρατικά», εδώ είναι η Ελλάδα των βολεμένων του λαού, ακόμη και σήμερα. Ψηφοφόροι της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ συνασπίζονται λυσσασμένα και με φανατισμό· ευτελίζουν την κοινωνία και τη συνύπαρξη. Ανελέητα άγλωσσοι και αντιπνευματικοί ταπεινώνουν την κάθε μέρα, αδιαφορώντας παγερά για τις συνέπειες αυτού του εξευτελισμού της ζωής. Ασχημοι, κακοπροαίρετοι, Ταλιμπάν του συστήματος που τους εξέθρεψε και τους έδωσε τη δουλίτσα τους. Κακοφορμισμένοι. Μαύροι. Αυτοί οι άνθρωποι καθορίζουν το μέλλον μας, δεν μπορούμε να το αποφύγουμε.
Είναι παντού στις πόλεις και στα χωριά, έχουν δικαίωμα ψήφου (!), αλαζονική πεποίθηση για τούτη την ψήφο και… πάει μακριά η βαλίτσα. Η βλακεία είναι αήττητη, το εμπεδώσαμε και το βουλώνουμε. Οι κινήσεις όλων αυτών των ανεκδιήγητων είναι σαν να μας φωνάζουν να βγάλουμε τον σκασμό. Τον βγάζουμε υποκλινόμενοι μάλιστα. Υποκλινόμαστε στους ανεπαρκείς και τους ανίκανους. Αμα θέλουμε ας κάνουμε κι αλλιώς: Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη περπατάμε οι ταλαίπωροι. Περισσότερες λέξεις μπορεί να σου πει ένας τοίχος παρά ένας φανατικός, δεξιός είτε αριστερός, ειδικά όταν ασκεί το ιερό (ρε, τι πάθαμε) εκλογικό του δικαίωμα. Ξεχνάμε ότι ο πιο επικίνδυνος αντίπαλος, χρόνια τώρα, είναι ο βολεμένος λαός και όχι ο αναιδής αστός τόσο. Αλλά δεν έχει νόημα να συνεχίσουμε…

Τρίτη 20 Μαΐου 2014

Ο δήμος Αριστοτέλη δείχνει τον δρόμο...



Τελικά υπήρξαν λαμπρά παραδείγματα της αφύπνισης της ελληνικής κοινωνίας. Σε αντίθεση με την Χίο, όπου οι κάτοικοί της ζουν ακόμα σε έναν πολιτικό λήθαργο, στην Χαλκιδική οι κάτοικοι μαύρισαν τον πρώην δήμαρχο Πάχτα, ο οποίος υποστήριζε (όχι με καθαρά κίνητρα) την καταστρεπτική επένδυση χρυσού στις Σκουριές.
Την ώρα που ο μισητός υπουργός Υγείας (και από τους πιο αντιπαθητικούς πολιτικούς της νεότερης ελληνικής πολιτικής ιστορίας) Άδωνις Γεωργιάδης πανηγύριζε σε μία από τις λυκοφωλιές του, τον ΣΚΑΙ, την υποτιθέμενη μεγάλη νίκη του Πάχτα βασιζόμενος στα αποτελέσματα των exit poll, οι κάτοικοι της Χαλκιδικής περνούσαν το μήνυμά τους στην ακροδεξιά κυβέρνηση του τρελαντώνη, μέσα από την κάλπη. Η φράση λιτή και κατανοητή. Είστε ανεπιθύμητοι.
Αμέσως ήρθαν στο μυαλό μου οι κινητοποιήσεις των κατοίκων της Χαλκιδικής, η τρομοκρατική επίθεση του κράτους με τα συνηθισμένα όργανά του (ΜΑΤ κι αντιτρομοκρατική), την μεγάλη συναυλία της Θεσσαλονίκης (με τους μόνο 3000 ανθρώπους όπως μέτρησε το Mega) αλλά και τις δραστηριότητες στην Αθήνα. Παράλληλα θυμήθηκα τα προπαγανδιστικά φυλλάδια που μοιράστηκαν στις κυριακάτικες εφημερίδες μέσα στον Μάρτιο αλλά και την ομιλία του Γεωργιάδη με το μικρό κοινό, το οποίο αποκάλεσε μεγαλειώδες και τέλος τις προπαγανδιστικές διαφημίσεις της εταιρίας Ελληνικός Χρυσός σε κανάλια κι εφημερίδες. Όμως το πανηγύρι του κεφαλαίου τελείωσε!
Αλήθεια θα θελα να ρωτηθεί τώρα ο Γεωργιάδης με την ίδια απορία που έθεσε στον τηλεοπτικό αέρα του ΣΚΑΙ, τι θα πει τώρα αυτός και ο πρωθυπουργός του για την απάντηση του κόσμου όσον αφορά τις Σκουριές; Ήταν τελικά λίγοι αυτοί που δεν ήθελαν την καταστρεπτική επένδυση του Μπόμπολα; Ήταν τελικά αντιεξουσιαστές και ξένοι αυτοί που έστηναν οδοφράγματα και προκαλούσαν σαμποτάζ στην εταιρία Ελληνικός Χρυσός;
Η νίκη του Γιάννη Μίχου στις δημοτικές εκλογές της Χαλκιδικής δεν ήταν μία νίκη του ΣΥΡΙΖΑ αλλά μία νίκη της αξιοπρέπειας και της απελευθέρωσης από τα οικονομικά δεσμά των προδοτικών και καιροσκοπικών κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ (με συνυπεύθυνους το ΛΑΟΣ και την ΔΗΜΑΡ).
Η νίκη του Γιάννη Μίχου ήταν μία νίκη της οικολογίας και της ανθρωπιάς.
Η νίκη του Γιάννη Μίχου ήταν μία νίκη της δημοκρατίας.
Η νίκη του Γιάννη Μίχου ήταν μία νίκη κατά της αποχής (πάνω από το 80% ψήφισαν στην Χαλκιδική).
Η νίκη του Γιάννη Μίχου μας δείχνει το δρόμο για την μεγάλη ανατροπή της Κυριακής.
Η νίκη του Γιάννη Μίχου ήταν νίκη της Χαλκιδικής!

Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

Η Άνοιξη αργεί στην Χίο...



Η κρίση έχει γονατίσει την ελληνική κοινωνία τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Κάθε Μάιο που κλείνουμε έναν ακόμα έτος υποδούλωσης, το καθεστώς που θέλει να λέγεται κοινοβουλευτική δημοκρατία, πατάει όλο και πιο δυνατά το σβέρκο μας, κρατώντας μας γονατιστούς με το πρόσωπο χωμένο στο χώμα.
Η οικονομική κρίση έχει αφυπνίσει τον κόσμο. Τα αποτελέσματα της Αθήνας όπου οι κάτοικοί της ζουν πιο έντονα τις επιπτώσεις των ημερών μας, δείχνουν πως ο κόσμος θέλει μία αλλαγή. Δεν ξέρουμε αν αυτή η αλλαγή θα μας οδηγήσει σε κάτι καλύτερο ή κάτι χειρότερο, όμως μας γεμίζει ελπίδες στη προσμονή του νέου. Εξαίρεση του Λεκανοπεδίου είναι ο Πειραιάς όπου οι κάτοικοί του ψήφισαν με έναν ανώριμο κι επικίνδυνο οπαδισμό. Η έλευση του Μώραλη (πιόνι του Μαρινάκη) στο δημαρχείο του Πειραιά, θα μετατρέψει αυτόματα το λιμάνι σε τόπο επενδύσεων κι εκμεταλλεύσεων του προέδρου του Ολυμπιακού.
Σε αντίθεση με την Αττική, σε μία άλλη γωνιά της Ελλάδος, στην Χίο όπου η κρίση δεν είναι τόσο έντονη κι έχοντας την Τουρκία να βοηθάει οικονομικά τα νησιά, οι κάτοικοι συνέχισαν τον παραδοσιακό δικομματισμό τους, αγνοώντας μία παράταξη με ανθρώπους που αγαπάνε και πονάνε αυτόν τον τόπο, καταδικάζοντάς τους στην τρίτη θέση.
Είναι κρίμα να μην έχουν φωνή αυτοί οι άνθρωποι, αρκετούς απ' αυτούς τους γνωρίζω προσωπικά, κόβοντας τους έτσι την δυνατότητα να μπορούν να πάρουν πρωτοβουλία για το κοινό καλό του τόπου, αφήνοντας για μία ακόμη φορά τη τύχη της Χίου σε δύο παρατάξεις συμφεροντολόγων και κομματόσκυλων.
Είναι τραγικό να αδιαφορούν οι κάτοικοι για μία ομάδα συμπολιτών μου (δημοτική κι αντίστοιχη περιφερειακή) την όποια υποστηρίζουν άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων που έχουν εξυψώσει και διαφημίσει τη Χίο στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη (Αβδελιώδης, Μακριδάκης κ.α). Οι περισσότεροι Χιώτες απέδειξαν πως δεν έχουν ποιότητα και παιδεία. Δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο ιερός είναι ο τόπος που τον φιλοξενεί. Δεν έχουν οικολογικές ανησυχίες και ούτε ιστορικές γνώσεις. Όλα αυτά μεσολάβησαν για να κρατήσουν μία στάση με την οποία τροφοδότησαν με πλασματικές ελπίδες τον ακροδεξιό τρελαντώνη και τον κακό βεζίρη Βενιζέλο.
Απογοητεύτηκα με τ' αποτέλεσμα των εκλογών της Χίου και του Βορειοανατολικού Αιγαίου. Όταν θα έρθει η Άνοιξη στην υπόλοιπη Ελλάδα (κι αυτό θα γίνει σύντομα) οι Χιώτες θα εξακολουθούν να τρώγονται μεταξύ τους για δύο κόμματα που εκτός του ότι έχουν πεθάνει πολιτικά, έχουν παίξει τον ρόλο του προδότη στις σύγχρονες σελίδες της Ιστορίας μας.
Καληνύχτα Χιώτες, ο κόσμος δεν θα αλλάξει για σας...

Πέμπτη 15 Μαΐου 2014

Το δεύτερό μου βιβλίο



Ακριβώς δύο χρόνια μετά την έκδοση του πρώτου μου βιβλίου (Καθημερανοητότητα) ένιωσα για δεύτερη φορά τη μεγάλη χαρά της γέννησης ενός ακόμη. Και το όνομα αυτού, Βαλκανεύοντας.
Η αρχή έγινε το καλοκαίρι του 2012, όπου ξεκίνησα τη γραφή του γεμάτος εμπειρίες από τις διαδηλώσεις της φλεγόμενης Αθήνας του Ιουνίου του 2011 αλλά και από εικόνες των ταξιδιών μου σε χώρες της Ευρώπης και των Βαλκανίων.
Η ιστορία του βιβλίου αποτελείται από αυτοβιογραφικά στοιχεία όπως τα επεισόδια που έζησα στο Σύνταγμα ή ο ενδιαφέρον διάλογος που είχα με έναν συνομήλικό μου Σέρβο όταν είχα επισκεφθεί το Βελιγράδι τον Ιανουάριο του 2012. 
Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι ένας ήρωας, ο οποίος αποφασίζει να φύγει από την πληγωμένη από την οικονομική κρίση κι επεισόδια Αθήνα και να αναζητήσει την τύχη του στο εξωτερικό. Γνωρίζοντας πως η καθημερινότητά του θα υποστεί ένα ισχυρό σοκ με την απότομη αλλαγή των νέων ρυθμών ζωής και των νέων προσώπων που θα συναντήσει και θα αρχίσει να συναναστρέφεται, ο ήρωας αποφασίζει να την εξομαλύνει με ένα μοναχικό ταξίδι σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης. Από το πανέμορφο Στρασβούργο ξεκινάει τη πορεία του με ενδιάμεσους σταθμούς το Μιλάνο, την Βουδαπέστη και το Βελιγράδι καταλήγοντας στην πολυαγαπημένη Θεσσαλονίκη.

Παρόλο που δεν μου αρέσει να μιλάω για τα βιβλία μου, ομολογώ πως συγκινούμαι αρκετά όταν ακούω την γνώμη φίλων κι αναγνωστών. Γι' αυτό παραθέτω το προλογικό σημείωμα που έγραψε η Στέβη Καλογεροπούλου για το βιβλίο μου:

Στην κοσμοσυρροή των κοινωνικών δεδομένων της διαφθοράς , και στην ανυπολόγιστη αύξηση του οικονομικού αδιεξόδου αναφύονται τόσες αντιξοότητες και ματαιώσεις όσες και ελπίδες για ένα αύριο που όμως παραμένει αβέβαιο και θυσιασμένο, κατά κάποιο τρόπο, στα τερτίπια της φαυλότητας του συστήματος. 
Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφθεί γι ‘αυτό που τα τελευταία χρόνια ονομάζουμε οικονομική κρίση και δη κοινωνική , και γι αυτό που πέρα από θεωρητικές διατυπώσεις βιώνουμε. 
Το παρόν βιβλίο αφορμάται από αυτήν ακριβώς την οικονομικο-κοινωνική κρίση και μέσω επιπτώσεων και κατατρεγμών σφυρηλατεί το νόημα της φυγής ως μέσου απελευθέρωσης και επίτευξης μιας ισορροπημένης επιβίωσης. 
Η μάστιγα της ανεργίας και του κοινωνικού αποκλεισμού, που χτυπά κυρίως τους νέους, συναντάται στα γεγονότα που καλείται να αντιμετωπίσει ο ήρωας του βιβλίου. Διλλήματα και απογοητεύσεις, που κατακυριεύουν κάθε νέο άνθρωπο που είναι θύμα των επιπτώσεων της κρατικής κατάστασης, βρίσκονται έντονα αποτυπωμένα στον ψυχισμό του ήρωα που συγχυσμένος μέσω σπασμωδικών κινήσεων προσπαθεί να διαφύγει και να επιζήσει με όσο το δυνατόν περισσότερη υλικο-πνευματική αξιοπρέπεια. 
Ο ίδιος ο αναγνώστης έμμεσα και άμεσα ταυτίζεται με τον κεντρικό χαρακτήρα του βιβλίου χάρη στο στέρεο συγγραφικό ρεαλισμό που εγκιβωτίζεται δεξιοτεχνικά ανάμεσα σε απλές περιγραφές και σε αξιοσημείωτα πολιτικά και ιστορικά γεγονότα. 
Αξιοσημείωτη είναι η γραφή του παρόντος βιβλίου , ειδικότερα δε στα σημεία των διαλόγων όπου αναπτύσσονται θέματα ιστορικά και εξιστορούνται αναμνήσεις από πολιτικο-ιστορικές διακυμάνσεις που είχαν βαρύ αντίκτυπο στους ανθρώπους που τις έζησαν. Έμμεσα διατηρείται ένας παραλληλισμός ανάμεσα στα αρνητικά στοιχεία του τότε και του τώρα , μια σύγκριση του παρελθόντος και του παρόντος κι ένας υπαινιγμός για ένα πιο ευοίωνο μέλλον. 
Το βιβλίο είναι κάθε άλλο παρά απαισιόδοξο. Μέσα του ανακαλύπτει κανείς ένα μικρό θησαυρό επιλογών για καινοτόμα αλλαγή πλεύσης. Ακόμη και η φυγή καθίσταται πιο ομαλή όταν ο κλοιός των συνόρων στενεύει τόσο που πλέον καταρρίπτεται , όταν προσωπικά το κάθε μεμονωμένο άτομο μέσω της απογοήτευσης και της οργής που νιώθει , αισθάνεται πως πλέον δεν ανήκει στην πατρίδα του αλλά στο παγκόσμιο κοινωνικό ανθρώπινο όλον. Αυτή η ενοποίηση των ανθρώπων χρωματίζεται και στην οικειοποίηση που επιδιώκει ο ήρωας σε κάθε νέο μέρος του εξωτερικού που επισκέπτεται, σε κάθε νέο σοκάκι το οποίο με αργούς βηματισμούς μεταλλάσσεται από κάτι ξένο σε κάτι γνωστό, σε κάτι οικείο… 
Δίχως υποτροπιασμούς και περαιτέρω στόμφο οι περιγραφές τον τόπων, απλές και αυτούσιες, εγκολπώνονται στις ξαφνικές εμφανίσεις απρόσμενων συμβάντων και δημιουργούν μια ευχάριστη νότα πλοκής χαρίζοντας με αυτό τον τρόπο, σε αυτό το μικρό ταξιδιωτικό οδηγό, μια αξιέπαινη μυθιστορηματική χροιά. 
Έτσι οι σελίδες ρέουν ευχάριστα στα χέρια κάθε αναγνώστη, ενώ παράλληλα μέσω της αληθούς περιγραφικής πιστότητας στα ταξιδιωτικά μέρη καθώς και στα ιστορικά γεγονότα, επιτυγχάνεται μια προσεγμένη συνολική ξενάγηση. 
Τα ταξίδια του ήρωα μπορούν να αποτελέσουν ένα διάλειμμα από τη στυγνή καθημερινότητα κι ένα απάγκιο μακριά από τη βεβήλωση της θετικής διάθεσης που μπορεί να υφιστάμεθα όλοι αυτές τι μέρες. 

Γι’ αυτό λοιπόν , ας «βαλκανέψουμε»!

Παράλληλα θα ήθελα να ευχαριστήσω τους παρακάτω φίλους που με βοήθησαν για την υλοποίηση του βιβλίου.
Πρώτα απ' όλα ευχαριστώ την Λία Κουτελιέρη για το υπέροχο σκίτσο της (μολύβι σε χαρτί) που μου χάρισε για να διακοσμήσει το εσωτερικό του βιβλίου.
Έπειτα θέλω πολύ να ευχαριστήσω την Στέβη Καλογεροπούλου για την περίληψη του βιβλίου (κείμενο οπισθόφυλλου) και το εξαιρετικό της προλογικό σημείωμα.
Στη συνέχεια θέλω να ευχαριστήσω τον Σπύρο Βουγιουκλάκη για την βοήθειά του στην υλοποίηση ενός συγγραφικού φιλικού διαλόγου και τον Δημήτρη Λεύκα που με βοήθησε σε λεπτομέρειες των σιδηροδρομικών δρομολογίων της Ιταλίας.

Το βιβλίο το αφιερώνω σε δύο αγαπημένα μου πρόσωπα. Τον θείο μου τον Αλέξη που με "υιοθέτησε" πιτσιρικά όταν ήρθα στα δεκαοχτώ μου Αθήνα για να σπουδάσω και με την πάροδο του χρόνου με δίδαξε σε αρκετούς τομείς της ζωής μου, θέτοντας έτσι τις βάσεις της σημερινής μου προσωπικότητας.
Επίσης το βιβλίο το αφιερώνω στη μνήμη του ιδρυτή και προέδρου του Ιωνικού Κέντρου, Ισίδωρου Κιολέογλου που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή.

Για πληροφορίες σχετικά με το βιβλίο από την ιστοσελίδα του εκδοτικού οίκου του Γαβριηλίδη, πατήστε εδώ.

Τετάρτη 14 Μαΐου 2014

Το φάντασμα των Καννών



Οι αποκαλύψεις για το παρασκήνιο συνωμοσίας που ενεργοποιήθηκε κατά τη σύνοδο κορυφής των Καννών, τον Οκτώβριο του 2011, στοιχειώνει την πολιτική ζωή της χώρας. Τα όσα αποκαλύπτει η βρετανική εφημερίδα Financial Times επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις ότι υπήρχαν περιθώρια διαπραγμάτευσης και αντίστασης της χώρας στα τελεσίγραφα της τρόικας, υπό την προϋπόθεση όμως ότι θα υπήρχε πολιτική ηγεσία ανεξάρτητη και με λαϊκή στήριξη. Η μνημονιακή προσήλωση της τότε κυβέρνησης Γ.Α. Παπανδρέου είχε υπονομεύσει εξ αρχής έστω και τη δειλή αυτονομία έναντι των πιστωτών. Η κυβέρνηση του ΓΑΠ, όπως και το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό του συστήματος, υπήρχαν, ελέω τρόικας, σε σύγκρουση με το λαϊκό αίσθημα.
Αυτά όμως ήταν γνωστά. Το νέο είναι ότι το ευρωπαϊκό Διευθυντήριο πάτησε το κουμπί για την τελική πτώση της κυβέρνησης ΓΑΠ, αφού νωρίτερα είχε εξασφαλίσει τη δραστήρια συνέργεια του Βενιζέλου και τη συναινετική μεταστροφή του Σαμαρά. Το ΠΑΣΟΚ είχε μπει στον δρόμο της διάλυσης. Η πτώση της κυβέρνησης ΓΑΠ και η συγκυβέρνηση με τον Σαμαρά την επέσπευσε. 
Έκτοτε το φάντασμα των Καννών πλανάται στα ερείπια του πολιτικού συστήματος. Η χρεοκοπία της ιδιόρρυθμης διμερούς κυβέρνησης Μπαρόζο - Σαμαρά και Βενιζέλου είναι οριστική. Υπήρξε προϊόν πολιτικής συνωμοσίας με στόχο την υποταγή της χώρας στους πιστωτές. Το θλιβερό δίδυμο Σαμαράς - Βενιζέλος υπήρξε το σκεύος εκλογής των διεθνών πατρώνων προκειμένου να εφαρμοστεί το αντικοινωνικό Μνημόνιο και να καταστεί το "πείραμα Ελλάδα" αποικία χρέους.
Ο Βενιζέλος, με το στίγμα του "προδότη" τής πάλαι ποτέ κραταιάς παράταξής του, δικαιολογείται ότι το παρασκήνιο κυβερνητικής συνεργασίας με τον Σαμαρά είχε ξεκινήσει με πρωτοβουλία του ΓΑΠ το καλοκαίρι του 2011. Αυτό όμως είναι η μισή αλήθεια. Ό,τι δεν προχώρησε τότε, υλοποιήθηκε μετά στις Κάννες, με πλήρη επικράτηση των τροϊκανών σχεδιασμών.
Η πρόταση ΓΑΠ για δημοψήφισμα δεν ήταν μια κίνηση διεξόδου, δεν αποσκοπούσε στη λαϊκή παρέμβαση για να ματαιωθούν τα σχέδια της τρόικας. Ήταν ένα τρικ για να κερδίσει χρόνο η κυβέρνησή του. Απεδείχθη μοιραίο. Η μοναδική διέξοδος ήταν (και παραμένει σε ανάλογες καταστάσεις) η γνήσια προσφυγή στον λαό, δηλαδή οι εκλογές για την ανάδειξη νέας κυβέρνησης, που θα ανταποκρίνεται στους νέους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς. Αυτό υποστήριξε τότε (και υποστηρίζει σταθερά από τότε) ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι θύτες με κόλπα ανοίγουν τον τάφο τους. Ας το έχουν υπόψη τους όσοι αντλούν τη νομιμοποίησή τους από την εύνοια του παρασκηνίου των Καννών. Οι αποκαλύψεις για τα διαδραματισθέντα πίσω από τις πλάτες του λαού και με στόχο να τεθεί στο περιθώριο επισημειώνουν την ανάγκη να υπάρξει κάθαρση της τραγωδίας, με προσφυγή στις εκλογές. Τώρα μάλιστα, που ομολογείται από την ίδια τη Μέρκελ, χωρίς την μπλόφα της περιβόητης Grexit. Ίσως γι' αυτό η αντίδραση του συστήματος θα είναι λυσσασμένη και απρόβλεπτη μπροστά στο ενδεχόμενο να αναδειχθεί κυβέρνηση της Αριστεράς. Ίσως και να καταστρωθεί σχέδιο μακράς "μεσοβασιλείας", με ανατροπή του σταθερού δημοκρατικού πλαισίου, με τεχνάσματα "απλής αναλογικής" ώστε να "συνετιστεί" ο λαός...
Το φάντασμα των Καννών στοιχειώνει την πολιτική και την κοινωνία. Κανείς επικοινωνιακός αντιπερισπασμός, όσο κι αν ξεχειλίζει από χυδαιότητα και φασιστική νοοτροπία, κανείς Πάγκαλος δεν πρόκειται να αλλάξει την πορεία των γεγονότων και να επηρεάσει την οργισμένη κρίση των πολιτών.

Πηγή: left.gr

Τρίτη 13 Μαΐου 2014

Πραξικόπημα, Πράξη Πρώτη



Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

«Η αφόρητη πίεση από τον Σαρκοζί και τη Μέρκελ για το δημοψήφισμα είχαν εξαντλήσει τον Παπανδρέου.
Τότε είδα τον Βενιζέλο, που η γλώσσα του σώματός του έδειχνε ότι ήταν έτοιμος να πάρει στα χέρια του την εξουσία, και ανέλαβα αμέσως δράση», διηγείται ο πρόεδρος τηςΚομισιόν Μανουέλ Μπαρόζο στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς.
Πριν δούμε τι είδους δράση ανέλαβε οΜπαρόζο, να κάνουμε μια παρέκβαση για να πούμε ότι, όταν το θέμα έχει να κάνει με την εξουσία, η γλώσσα του σώματος του Βενιζέλου αποκτά διαστάσεις λεξικού και εγκυκλοπαίδειας.
Του Λεξικού της Οξφόρδης και της Σοβιετικής Εγκυκλοπαίδειας, που λόγω του μεγέθους της ονομάζεται και Μεγάλη. Λεωφόρος διάσπαρτη με φωτεινές πινακίδες από νέον γίνεται το σώμα του Ευάγγελου, σαν να βλέπεις από ψηλά τα κατάφωτα ξενοδοχεία του Λας Βέγκας.
«Φάτονα τον μ...!», έγραψε η φωτεινή πινακίδα του Βενιζέλου και ο Μπαρόζο πήρε αμέσως στο τηλέφωνο τον Σαμαρά και τον διέταξε να μπει σε κυβέρνηση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, χωρίς τον Γιώργο.
Ο αδούλωτος Σαμαράς δέχτηκε τη διαταγή, κραυγάζοντας «κάτω τα χέρια από τη Μακεδονία μας!», οπότε η σκυτάλη πέρασε αμέσως στα χέρια του Βρούτου, ο οποίος συνέχισε να κάνει τον καλό στον Παπανδρέου, μέχρι που μπήκανε στο αεροπλάνο της επιστροφής.
Καταβεβλημένος από τα μπινελίκια, ο ΓΑΠ παρεδόθη εις τας αγκάλας του Μορφέως, οπότε ο Βαγγέλης συνέταξε ανενόχλητος την περίφημη πλέον δήλωση με την οποία τάχθηκε κατά του δημοψηφίσματος. «Από εκείνη τη στιγμή το δημοψήφισμα του Παπανδρέου ήταν νεκρό. Το ίδιο και η πρωθυπουργία του», γράφουν χαρακτηριστικά οι FT.
Μετά ακολούθησαν τα γνωστά. Οι Βενιζελικοί βουλευτές παραιτούνταν ένας- ένας, ώσπου ο Παπανδρέου αναγκάσθηκε να παραιτηθεί και αυτός, για να σχηματιστεί τριμερής κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. - ΛΑΟΣ. Παίχτηκαν μετά κάτι καραγκιοζιλίκια με το όνομα του νέου πρωθυπουργού, μέχρι και ο Πετσάλνικος ακούστηκε, για να καταλήξουν μετά βαΐων και κλάδων στον Παπαδήμο.
Μόνο που, όπως αποκαλύπτουν και πάλι οι Τάιμς, το όνομα του Παπαδήμου είχε συμφωνηθεί ήδη στη Σύνοδο Κορυφής, τον είχε προτείνει ο Μπαρόζο και τον είχαν αποδεχθεί και ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, εκτός κι αν υπάρχουν ακόμη κάποιοι που πιστεύουν ότι τον έφερε ο Γιώργης ο Καρατζαφέρης.
Βρώμα και δυσωδία. Σαν να βλέπεις τον Νονό, τα Καλά Παιδιά, τους Σοπράνος και τους Βοργίες μαζί. Τα μέλη των Οικογενειών δολοπλοκούν για να φάνε τον πιο αδύναμο και να βάλουν στη θέση του εκείνον που μπορεί να εκτελέσει καλύτερα το συμβόλαιο. Κι ο αδύνατος όμως, ο ΓΑΠ εν προκειμένω, ήταν κι αυτός κάποτε δυνατός. Ήταν δυνατός όταν έφερνε το ΔΝΤ, όταν πέρναγε τα Μνημόνια, όταν μας έδερνε κάθε φορά που κατεβαίναμε στους δρόμους.
Τώρα ο Καίσαρας περιμένει τον Βρούτο στη γωνία, για να τον φάει μετά τις εκλογές, αν και κάτι μου λέει ότι θα τους φάνε και τους δύο οι ψηφοφόροι.

Δευτέρα 12 Μαΐου 2014

«Η θεατρικότητα των χιακών εθίμων του εορτολογίου»



Την Τρίτη 13 Μαΐου και ώρα 20:30 στον Ianos cafe θα πραγματοποιηθεί η παρουσίαση του βιβλίου «Η θεατρικότητα των χιακών εθίμων του εορτολογίου. Πρωτοχρονιάτικα καραβάκια – Λάζαροι», της Στέλλας Τσιροπινά, φιλολόγου- διδάκτορα Θεατρολογίας.
Ομιλήτριες στην εκδήλωση θα είναι ο κ.Βάλτερ Πούχνερ, καθηγητής του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, ο σκηνοθέτης Δήμος Αβδελιώδης, και η συγγραφέας του βιβλίου κ. Στέλλα Τσιροπινά.
Περιγραφικά κείμενα των εθίμων, μαρτυρίες και στίχους θα διαβάσει η ηθοποιός Υρώ Μανέ. 

Κυριακή 11 Μαΐου 2014

«Η Ιστορία μπορεί να περιμένει...»



του Ροβήλου Μανθούλη

«Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που πιστεύουν ότι ο Ντρέιφους ήταν ένοχος. Στέλνουν επιστολές στις εφημερίδες για να εκφράσουν την αγανάκτησή τους για "το ξεθάψιμο όλων αυτών των ιστορικών γεγονότων που έχουν αποκλειστικό σκοπό να γελοιοποιήσουν το στρατό". Αργότερα, μας λένε, αργότερα. Ο πόλεμος του '14; Το 2020! Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος; Ας περιμένουμε το 2025! Ο πόλεμος της Αλγερίας; Αυτόν θα τον πιάσουμε το 2040...».
Υπάρχουν ακόμη βουλευτές στην Ελλάδα που αντιδρούν, ή τουλάχιστον αντιδρούσαν με τον ίδιο τρόπο απέναντι σε μια ταινία για τον Εμφύλιο, το 1997, 50 χρόνια μετά! Την ταινία μού ζήτησε να τη γυρίσω το γνωστό γαλλο-γερμανικό κανάλι ΑΡΤΕ. (Και ακολούθησε μια συζήτηση με τον ιστορικό Μαρκ Φερό) Συμπαραγωγός η ΕΡΤ. Ηταν η πρώτη φορά που έγινε μια ταινία για το πάντα επίφοβο αυτό θέμα. Μεταδόθηκε στην Ελλάδα, αθόρυβα, και άφησε εμβρόντητους τούς τηλεθεατές που έτυχε να τη δουν. Το ίδιο βράδυ, χιλιάδες τα τηλεφωνήματα στην «Ελευθεροτυπία» και στην ΕΡΤ για να την αναμεταδώσουν την επομένη! Ετσι κι έγινε. Ομως 40 παλικάρια της Ν.Δ. (που κανείς τους δεν είχε συμβάλει στην αποκατάσταση της Δημοκρατίας, ειρήσθω εν παρόδω, από όσο γνωρίζω) συνυπογράφουν μια επερώτηση στη Βουλή: «Πώς είναι δυνατόν ένα κρατικό κανάλι να μεταδίδει τέτοιες αντεθνικές ταινίες;»! «Αντεθνική» γιατί «δεν χρησιμοποιήθηκαν καθηγηταί των πανεπιστημίων μας αντί εμπαθών και αμετανοήτων καπεταναίων» (σαν το στρατηγό του Εθνικού Στρατού Κουμανάκο -τότε λοχαγό- που κατέλαβε το ύψωμα του Κλέφτη!). «Αντεθνική» γιατί «στα Δεκεμβριανά παρουσιάζονται εικόνες βομβαρδισμένων δήθεν σπιτιών της Αθήνας. Οι Βρετανοί δεν εβομβάρδισαν την πόλη, οι καταστροφές έγιναν (μόνο) από τις ανατινάξεις σπιτιών από τον ΕΛΑΣ». 
Πολύ θα το ήθελαν να τους ονομάσω εδώ, για να μείνουν στην Ιστορία. Ιδού μερικοί: Παπαδόγγονας Α., Γιακουμάτος Γεράσιμος, Ψωμιάδης Π., Καμμένος Π., Μολυβιάτης Π., Σπηλιωτόπουλος Σ., Πάλλη-Πετραλιά Φάνη, Κώστας Καραμανλής, Σιούφας Δ. κ.ο.κ. Το ότι δεν είδαν την ταινία δεν τους απαλλάσσει με τίποτα! Γιατί, βέβαια, δεν την είδαν. Καλά, εμένα δεν είναι υποχρεωμένοι να με πιστέψουν όταν τους πω ότι οι Εγγλέζοι βομβαρδίσανε το σπίτι μου! Οτι ήμουν κι εγώ μέσα! Οτι η ρουκέτα έπεσε ευτυχώς στην κρεβατοκάμαρα όταν εγώ ήμουν στην κουζίνα! Αλλά αν είχαν δει τουλάχιστον το Βρετανό υπουργό Εξωτερικών Αντονι Ιντεν, στην ταινία, να παρακολουθεί πανευτυχής, με τα κιάλια, τα αεροπλάνα του που βομβάρδιζαν την Αθήνα, δεν θα έκαναν την ανοησία να υπογράψουν ότι «η Αθήνα δεν βομβαρδίστηκε». Δεν θα έπρεπε να ζητήσουν κάποτε συγγνώμη για το ατόπημα; ρώτησε η εγγονή μου. «Ισως ετοιμάζουν κανένα καινούργιο εμφύλιο πόλεμο» είπε.
Μη στενοχωριέσαι, Μελίνα μου, η ταινία βραβεύτηκε και στη Γαλλία και στην Ελλάδα. Χαρακτηρίστηκε εντός και εκτός Ελλάδος υπόδειγμα αντικειμενικής, μετριοπαθούς, ποιοτικής και έγκυρης ιστορικής έρευνας. Εντάξει, δεν ενημερώνονται οι επερωτώντες για το τι συμβαίνει στο εξωτερικό. Δεν διαβάζουν τον ελληνικό Τύπο; «Συγκλονιστικό και υπέροχο φιλμικό δημιούργημα» («Τα Νέα»), «Ισορροπεί αξιοθαύμαστα ανάμεσα στην ιστορική γνώση και στην αλήθεια» (γράφει επίσης ο Π. Τσίμας στα «Νέα»), «Μεγάλη επιτυχία της ΕΡΤ» (γράφει η... συντηρητική «Ακρόπολις»), «Συγκλονιστική καταγραφή μιας ολόκληρης εποχής, με ψυχραιμία και αντικειμενικότητα» («Ελευθεροτυπία»), «Ο Ρ. Μανθούλης με το ντοκιμαντέρ του απομακρύνεται από τις συνήθεις μονοδιάστατες προσεγγίσεις του εμφυλίου και προτείνει μια πολυφωνική διαπραγμάτευση, στην οποία τόσο η εικόνα όσο και η μνήμη έχουν αξία τεκμηρίου» (Πολυμέρης Βόγλης, ιστορικός, καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας σε σεμινάριο του υπουργείου Εξωτερικών), «Αφήνει την αίσθηση της συμφιλίωσης να αναδυθεί» («Καθημερινή»). Αυτό το τελευταίο ήταν που ενοχλούσε τους κυρίους (και τις κυρίες) της Ν.Δ. Οτι η ταινία ήταν συμφιλιωτική. Γιατί τι πιο μαγικό από μια ταινία που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο.

Σημείωση φωτογραφίας: Βομβαρδισμός του λόφου Φιλοπάππου από βρετανικά αεροπλάνα

Σάββατο 10 Μαΐου 2014

Το ΔΝΤ θα διαμελίσει την Ουκρανία το χειμώνα



Στην περίπτωση που η κίνηση Πούτιν να καλέσει τους αυτονομιστές στην Ουκρανία να αναβάλλουν τα δημοψηφίσματα δεν έγινε απολύτως κατανοητή-οι μαριονέττες στο Κίεβο σίγουρα δεν την κατάλαβαν- πρέπει να σημειωθεί ότι επρόκειτο για κίνηση ματ στην ουκρανική κρίση, η έκβαση της οποίας οριστικοποιήθηκε.
Στην σκακιέρα της Ουκρανίας πρέπει να θυμόμαστε ότι οι μεγάλες δυνάμεις που καθορίζουν την δυναμική των εξελίξεων, έχουν όλες διασφαλίσει τα μεγάλα τους συμφέροντα. Οι αμερικανοί πήραν το Κίεβο στην σφαίρα επιρροής τους. Οι ρώσοι πήραν την Κριμαία και την πρόσβαση του στόλου τους στην Μαύρη Θάλασσα. Οι γερμανοί διασφάλισαν έστω και καθυστερημένα το ρωσικό φυσικό αέριο που παίρνουν μέσω Ουκρανίας, ό,τι και αν συμβεί στη χώρα.
Τι έμεινε να κριθεί; Μα φυσικά το αν η ντε φάκτο διχοτομημένη Ουκρανία θα καταφέρει να συνυπάρξει ανατολική και δυτική εντός ομοσπονδίας ή αν θα παραμείνει διχοτομημένη-διαμελισμένη.
Αυτό –εκτός συγκλονιστικού πλέον απροόπτου- φαίνεται ότι κρίθηκε με τον θεαματικό ελιγμό του Βλαντίμιρ Πούτιν, να χαρακτηρίσει ξαφνικά κίνηση προς την σωστή κατεύθυνση τις προεδρικές εκλογές που θα πραγματοποιήσουν οι αρχές του Κιέβου στις 25 Μαΐου, εκείνες τις αρχές που η Μόσχα χαρακτηρίζει συνεχώς- και σωστά- πραξικοπηματικές!
Η παραίνεση δε του Πούτιν προς τους αυτονομιστές να αναβάλλουν τα δημοψηφίσματα αυτονόμησης στις 11 Μαΐου ήταν το κερασάκι στην τούρτα που λέγεται Ουκρανία.
Εάν οι αμερικανοί δέχονταν τον ελιγμό Πούτιν και σταματούσαν την εξωφρενική «αντιτρομοκρατική» εκστρατεία του Κιέβου στα ανατολικά και τα νότια της Ουκρανίας, θα υπήρχε πράγματι αποκλιμάκωση και ελπίδα για ενωμένη ομοσπονδοποιημένη Ουκρανία.
Εάν δεν δέχονταν τον ελιγμό, οι αυτονομιστές πολύ απλά θα… αυτονομούνταν, χωρίς να μπορεί η Δύση να καταλογίσει στη Μόσχα ότι ελέγχει πλήρως πλέον τους αυτονομιστές.

Λεφτά του αέρα.

Όποιος παρακολουθεί στενά τις κινήσεις που γίνονται λιγότερο ή περισσότερο παρασκηνιακά, θα παρατηρεί ότι η μεταβατική κυβέρνηση του Κιέβου, έστω χωρίς καμία δημοκρατική νομιμοποίηση και με την χώρα σε εμφύλιο, πήρε την πρώτη μεγάλη δόση από το ΔΝΤ ύψους $3,2 δις, από το σύνολο των $17 δις που έχει τάξει το ΔΝΤ στην Ουκρανία.
Προσοχή όμως! Παραμερίζοντας για λίγο το πρωτοφανές, να δανείζει το υπερ-προσεκτικό ΔΝΤ δισεκατομμύρια σε χώρα που βιώνει εμφύλιο, πρέπει να τονιστεί ότι τα $17 δις είναι το συνολικό πακέτο δανειοδότησης υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα υπάρξει περεταίρω αποσταθεροποίηση στη χώρα. Σε διαφορετική περίπτωση-λέει το ΔΝΤ- το πακέτο δανειοδότησης θα πρέπει να είναι ακόμα μεγαλύτερο.
Όσο για τα $3,2 δις, το ερώτημα ποιος θα πρωτοπάρει, δεν είναι τόσο σημαντικό. Η χώρα είναι χρεοκοπημένη, πήρε βοήθεια από τους αμερικανούς για να χρηματοδοτήσει τις προεδρικές στις 25 Μαΐου, χρωστάει μόνο στην Gazprom $2,7 δις και από τα συνολικά $17 δις που της έχουν τάξει, τα $5 δις θα πάνε για αποπληρωμή προηγούμενων δανείων του… ΔΝΤ!

Διαμελισμός τώρα.

Η αύξηση του μνημονιακού πακέτου για το Κίεβο πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Η ανάγκη σε χρήματα για την χώρα αυξάνει μέρα με τη μέρα και όσο οι αυτονομιστές δημιουργούν αβεβαιότητα στα ανατολικά και νότια το οικονομικό κόστος για την δυτική Ουκρανία, τον σιτοβολώνα της Ευρώπης, είναι ανυπολόγιστο.
Η κατάσταση μάλιστα πρέπει να θεωρείται μη αναστρέψιμη πλέον μετά τις μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις στα ορυχεία του Ντανιέσκ που επιφέρουν τεράστιες ζημίες στα έσοδα. Οι ανθρακωρύχοι τάσσονται κατά της κυβέρνησης στο Κίεβο.
Το συντριπτικό πλήγμα όμως στο Κίεβο, και στον σιτοβολώνα της Ευρώπης στην δυτική Ουκρανία , επέφερε ο δισεκατομμυριούχος ολιγάρχης Ντμιτρο Φιρτας.
Όπως αναφέρει η Kyivpost, ο Φιρτας κλείνει «προσωρινώς» και για λόγους ασφαλείας δυο μεγάλα του εργοστάσια παρασκευής χημικών στα ανατολικά της χώρας, εκεί δηλαδή που διεξάγει η CIA την «αντιτρομοκρατική» της εκστρατεία…
Το 2013, «τα εργοστάσια παρήγαγαν 1,5 εκ. τόνους αμμωνίας, βασικό συνθετικό στα λιπάσματα αζώτου, ή το 44% του συνόλου της εθνικής παραγωγής. Οι εξαγωγές χημικών έχουν αξία $4,3 δις ετησίως και συνιστούν το 6,8% των εξαγωγών».
Για να καταλάβει κανείς γιατί ο ολιγάρχης Φιρτας αποφάσισε να εκτελέσει εν ψυχρώ την χρεοκοπημένη ουκρανική κυβέρνηση και να προλειάνει το έδαφος της αυτονόμησης, αρκεί να ξέρει το εξής απλό.
Στα πλαίσια των αμερικανικών κυρώσεων και της στοχοποίησης φιλορώσων ολιγαρχών ώστε να σπάσει η κλίκα Γιανουκόβιτς, το FBI έδωσε εντολή στους αυστριακούς να συλλάβουν τον Φιρτας ο οποίος ελέγχει την βιομηχανική αυτοκρατορία του από Αυστρία. Οι κατηγορίες αφορούσαν δήθεν σε δωροδοκία του Φιρτας κάπου στην… Ινδία.
Ο Φιρτας συνελήφθη και απελευθερώθηκε με εγγύηση στο αστρονομικό ποσό των… $170 εκατομμυρίων! Την εγγύηση κατέβαλε ρώσος φίλος του Φιρτας σε… μετρητά (!) σύμφωνα με τους New York Times.
Λίγα 24ωρα αργότερα, και αφού ο Φιρτας σε άλλη επίδειξη δύναμης και χλεύης προς τους Αμερικανούς οργάνωσε συνάντηση ανάμεσα στον άνθρωπο των γερμανών Κλιτσκο και τον άνθρωπο των αμερικανών και προεδρικό υποψήφιο της Ουκρανίας Ποροσενκο, ανακοίνωσε το κλείσιμο των εργοστασίων του…
Κίνηση που επιφέρει το τελειωτικό χτύπημα στην χρεοκοπημένη κυβέρνηση του Κιέβου εφόσον πλήττει και τον ουκρανικό σιτοβολώνα αφού μειώνει το λίπασμα και τις ουκρανικές εξαγωγές.
Γιατί όλα αυτά οδηγούν τον χειμώνα σε διαμελισμό; Ο διαμελισμός είναι από τώρα υπαρκτός ντε φάκτο και λόγω των προαναφερθέντων δεδομένων μάλλον μη αναστρέψιμος.
Το χειμώνα όμως ξεκινούν τα αποτελέσματα των απαιτήσεων του ΔΝΤ για τα τουλάχιστον $17 δις που θα δώσει στο Κίεβο, δηλαδή αύξηση τουλάχιστον 50% στην θέρμανση, αύξηση ΦΠΑ και πάγωμα μισθών και συντάξεων.
Εάν στο ενδιάμεσο τα ανατολικά και τα νότια της Ουκρανίας έχουν ψηφίσει και τυπική αυτονόμηση, δεν θα βαρύνονται ούτε από το ουκρανικό χρέος ούτε θα ισχύουν προφανώς οι απαιτήσεις του ΔΝΤ στις περιοχές αυτές.
Η Ρωσία σε αυτήν την περίπτωση θα έχει το ελεύθερο να προσφέρει ό,τι και στον Γιανουκόβιτς, οικονομική βοήθεια, δουλειά για τα τοπικά εργοστάσια και φυσικά φθηνή ενέργεια χωρίς τους όρους του ΔΝΤ.

Πηγή: left.gr

Παρασκευή 9 Μαΐου 2014

Θα τον κεράσω μία μπύρα...


Στα στενά της Πλάκας ζει και δημιουργεί ένας Ιρλανδός. Η ιστορία του είναι γνωστή στους κατοίκους της περιοχής και στους υπόλοιπους του Λεκανοπεδίου που τον έχουν ανακαλύψει. Ο κύριος Τομ έχει βρει το πεδίο έκφρασής του στους τοίχους ενός οικοπέδου σε μία στροφή της Πλάκας. Κάθε φορά που περνάω από κει βλέπω και κάτι καινούργιο. 
Οι αναφορές του συσχετίζονται με τις τελευταίες εξελίξεις. Αυτό δείχνει πως είναι ένας άνθρωπος με εξαιρετική μόρφωση και ενδιαφέρον προβληματισμό και καλλιτεχνικές ανησυχίες. Μάλιστα, η ορθή (κατά τα δικά μου δεδομένα) οπτική ματιά που έχει για τον κόσμο, την ιστορία και τις σημερινές εξελίξεις, με κάνει να τον συμπαθώ όλο και πιο πολύ. Δεν είναι λίγες οι φορές που τον έχω συναντήσει να ρεμβάζει έξω από την πόρτα του, και να ανταποδίδει με χαμόγελο τον χαιρετισμό μου. 
Για μία ακόμη φορά με έβγαλε ο δρόμος μου στην καλλιτεχνική του γωνία. Ενώ βιαζόμουν κοντοστάθηκα και παρατήρησα το έργο του. Χωρίς φανφάρες κι έντονα χρώματα κατάφερε να κερδίσει τη προσοχή μου. Απλές γραμμές, άνισα γράμματα και μικρή ποικιλία χρωμάτων συνέθεταν ένα αριστούργημα σύγχρονης λαϊκής τέχνης. 
Ο Τομ έχει αντιληφθεί το κίνδυνο που εγκυμονεί η κρίση της Ουκρανίας. Γνωρίζει πολύ καλά πως τα ναζιστικά μορφώματα τα οποία υπερασπίζεται μία αρρωστημένη Ευρωπαϊκή Ένωση, ξέφυγαν από τον έλεγχο κι επαναλαμβάνουν γεγονότα κι εγκλήματα που έχουμε να τα δούμε από την τελευταία σκοτεινή περίοδο που έζησε η Ευρώπη. Να όμως που η ιστορία κάνεις κύκλους και το εφιαλτικό παρελθόν έχει γίνει μέλλον. Το άσχημο της υπόθεσης είναι πως η μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου δεν το αντιλαμβάνεται. 
Η άγνοια και η ημιμάθεια είναι αρκετά επικίνδυνες. Είναι από τις βασικές αιτίες που ένα έθνος επαναλαμβάνει τα λάθη του και τρώει τα παιδιά του. Η ελληνική κοινωνία ζει μέσα στην άγνοια. Η έλλειψη παιδείας είναι εμφανής στο κοινωνικό, επαγγελματικό και οικογενειακό μας περιβάλλον. Η πορεία που έχουμε χαράξει ως λαός μας οδηγεί πίσω κι όχι μπροστά. Στις τηλεοράσεις παίζουν προπαγανδιστικά βίντεο του Τρελαντώνη που τον δείχνουν κοινωνικό κι ευχάριστο με συμπολίτες μας, εικόνες που μου θυμίζουν την σκοτεινή επταετία της χώρας μου. Μάλιστα στο μυαλό μου έρχεται ένα βίντεο με τον Παττακό, ο οποίος φουσκώνει από καμάρι καθώς ένας πολίτης εκδηλώνει φωναχτά την αγάπη του για το κίνημα και τους εκπροσώπους του. Τότε ήταν ο Παττακός κι ο Παπαδόπουλος ενώ σήμερα είναι ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο, τον Γεωργιάδη, τον Βορίδη, τον Βαρβιτσιώτη, τον Δένδια κι άλλους πολλούς. Κι ενώ τα παραδείγματα για συσχετισμούς είναι πολλά, εμείς συνεχίζουμε την καθημερινότητά μας γονατισμένοι και σκυφτοί. 
Όμως μέσα σ' αυτή τη πόλη με τα σκυμμένα κεφάλια και τη μίζερη διάθεση, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που προσπαθούν να δώσουν λίγο χρώμα στην μουντή μας ζωή. Αγωνίζονται για να αφυπνίσουν την κοινή γνώμη μέσα από εικαστικές παρεμβάσεις κι άλλους τρόπους έκφρασης. Αν σηκώσουμε λίγο το κεφάλι θα τους δούμε γύρω μας. Πρέπει όμως να ξυπνήσουμε και να το αντιληφθούμε.
Ο Τομ είναι ένας από τους ανθρώπους που προσπαθούν να μας αφυπνίσουν με μοναδικό αντάλλαγμα μία μπύρα (το γράφει μία μικρή λεζάντα στα αριστερά του έργου του). Την επόμενη φορά που θα περάσω από κει θα του προσφέρω μία δροσερή. 

Πέμπτη 8 Μαΐου 2014

Είναι νωρίς για δάκρυα



Η εικόνα της χθεσινής μέρας ήταν αναμφιβόλως τα γοερά δάκρυα του Μπούκουρα στη Βουλή. Εκείνο το πουρκουά, ποιο είναι το έγκλημά μου, τι σας έκανα, για τι με κατηγορείτε, εμένα που ήμουν καλός φούρναρης, σύζυγος και πατέρας.
Τον καταλαβαίνω τον Μπούκουρα. Καλά το είπε, ποτέ του δεν είχε φανταστεί ότι αυτή η αντροπαρέα των Ελληναράδων με την οποία συναγελάστηκε, όλη αυτή η ξέφρενη προσωπική του πορεία από τον φούρνο στο κοινοβούλιο, αυτό το ελληνικό success story της καθαρότητας της φυλής και του κυνηγητού των μεταναστών, η τρυφερή ιστορία του χρυσαυγίτη που περνάει τις γριούλες στο δρόμο, θα κατέληγε στη μοναξιά ενός κελιού.
Αναγνωρίζω την έκπληξή του. Αλλιώς μας τα είχαν πει, αλλιώς πήγαιναν τα πράγματα. Με την αστυνομία τα πηγαίναμε μια χαρά, με τη δικαιοσύνη κανένα πρόβλημα, πάντοτε πέφταμε στα μαλακά, η κυβέρνηση μάς έκλεινε συνωμοτικά το μάτι τόσα χρόνια, τι άλλαξε, αυτή είναι η λέξη κλειδί, τι άλλαξε και όλη ωραία ατμόσφαιρα, αυτό το όνειρο, μεταστράφηκε σε εφιάλτη, ό,τι έκανα συνέχισα να κάνω, τίποτα δεν μετέβαλα στη συμπεριφορά μου, οπότε πού είναι το έγκλημα και γιατί τώρα, ξαφνικά, να βρεθώ κατηγορούμενος.
Φαινόταν ωραίο όλο αυτό, άλλοι έκαναν τη βρώμικη δουλειά κι άλλοι ήταν απλώς εκπρόσωποι του λαού ή αν λέρωναν και λίγο τα χέρια τους ήταν για να χτυπήσουν κάτι ξένους που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα και που μπορεί κι εκεί απ’ όπου ήρθαν να τους φέρονταν με ανάλογους τρόπους. Φαινόταν πολύ ωραίο όλο αυτό, να μιλάς για ιδανικά, για πατρίδα, θρησκεία και οικογένεια, κι ακόμα κι αν γινόταν πού και πού καμία κρυφή φιέστα ή τελετουργία δεν είχε και τόση σημασία, σαν παιχνίδι φαινόταν, όπως σαν παιδικά παιχνίδια φαίνονταν και τα όπλα που είχε ο Μπούκουρας, πολλά ή λίγα δεν ξέρω, θα το βρει η ανάκριση. Ωραία ήταν όλ’ αυτά, υπήρχε αντριλίκι και όπλα, αυτοπεποίθηση και μαγκιά, ε, κι αν γινόταν και καμία πρόκληση δεν υπήρχε πρόβλημα, εδώ ο Κασιδιάρης βάραγε γυναίκες on air και αρκετοί του ’λεγαν και μπράβο, εδώ πούλαγε σε αστυνομικούς και η αστυνομία τον ψήφιζε, εδώ τους τρέχανε στα δικαστήρια και οι δίκες αναβάλλονταν η μία πίσω απ’ την άλλη, κι όταν δικάζονταν τελικά απαλλάσσονταν λόγω αμφιβολιών, μόνο βραβεία δεν τους έδινε το κράτος, τα είχε δει όλ’ αυτά ο Μπούκουρας προτού μετακινηθεί από τον προηγούμενο πολιτικό του χώρο στη Χρυσή Αυγή, αλλά κανείς δεν τον είχε προειδοποιήσει ότι τα πράγματα θα στράβωναν, ότι η θεωρία των δύο άκρων θα γινόταν θηλιά και παγίδα που μέσα της θα βρισκόταν ακινητοποιημένος ο ίδιος. 
Θα μπορούσα και να τον λυπηθώ τον Μπούκουρα, άνθρωποι είμαστε, δεν είμαστε από πέτρα να βλέπουμε τον άλλο να ταπεινώνεται δημόσια, να επικαλείται τα ανήλικα παιδιά του, να ξετυλίγει σαν φιλμ τη ζωή του προς τα πίσω και να λέει «γιατί».
Αλλά δεν μπορώ να τον λυπηθώ, γιατί όταν κραυγάζει, με φαινομενική πειστικότητα, «δεν είμαι φασίστας, δεν είμαι ναζιστής» κάνει αυτό ακριβώς που έκαναν οι αρχιφασίστες και οι αρχιναζί που απαρνήθηκαν με απίστευτη ευκολία της ιδέες τους και τις αρχές τους και δήλωσαν, με την ίδια πειστικότητα, ότι δεν είναι φασίστες και δεν είναι ναζιστές, μονάχα Έλληνες πατριώτες είναι που νοιάζονται για τα παιδιά τους και για τα δικά μας παιδιά. Αυτό να το έχουν υπόψη τους και οι υπόλοιποι της κοινοβουλευτικής ομάδας της Χρυσής Αυγής, που γελούσαν εχθές εις βάρος του Μπούκουρα ενώ έχουν καταπιεί αδιαμαρτύρητα τις δηλώσεις νομιμοφροσύνης στις οποίες προβαίνουν κάθε λίγο και λιγάκι οι ίδιοι οι αρχηγοί τους.
Μπορώ να λυπάμαι τα παιδιά του χωρίς να λυπάμαι τον ίδιο τον Μπούκουρα, γιατί και τα θύματα των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής κι εκείνοι παιδιά είχαν ή ήταν παιδιά κάποιων μανάδων, μπορεί ακόμα να ήταν και πιστοί σύζυγοι, ασχέτως αν πολλών απ’ αυτούς οι γυναίκες ήταν κάπου πολύ μακριά. Λυπάμαι τα παιδιά του αλλά όχι τον ίδιο τον Μπούκουρα για τους τραυματίες και τους νεκρούς των ταγμάτων εφόδου, για τα νταβατζηλίκια και για τα κρυφά και ύπουλα χτυπήματα μέσα στη νύχτα, αργότερα και για τα φανερά, στο φως της ημέρας, όταν τα τάγματα εφόδου αποθρασύνθηκαν εξαιτίας της ανοχής του κράτους αλλά και την εισόδου της Χρυσής Αυγής στο κοινοβούλιο, για το διπλό και τριπλό παιχνίδι που παιζόταν, για τις υπόγειες πολιτικές συνεννοήσεις, που κι αυτές είχαν το ρόλο τους στην κυβερνητική ανοχή. Δεν μπορώ να λυπηθώ τον Μπούκουρα για το ρόλο που δέχτηκε να παίξει σ’ ένα σενάριο που προέβλεπε θάνατο, φυλακές και κρεμάλες για όλους τους άλλους εκτός από τον ίδιο και τους όμοιούς του, που προέβλεπε αίμα και πόνο και δυστυχία για τα παιδιά όλων των άλλων εκτός από τα δικά του παιδιά και τα παιδιά των ομοίων του. 
Θα μου πεις ότι υπάρχει και η μετάνοια, όπως επίσης υπάρχει το έλεος και η επιείκεια.
Καταρχήν, δεν διέκρινα καθόλου μετάνοια στα λόγια του. Ικεσία ναι, μετάνοια όχι. Κι όσο για το έλεος και την επιείκεια που πρέπει να δείχνει η δημοκρατία, είναι νωρίς ακόμα. Πρώτα η εξάρθρωση της εγκληματικής οργάνωσης και μετά το έλεος, πρώτα η συντριβή της και μετά η επιείκεια, υπάρχει πολύς δρόμος να διανυθεί μέχρι εκεί. Ακριβώς επειδή το ζητούμενο δεν είναι η συντριβή του Μπούκουρα και του κάθε Μπούκουρα, είναι η συντριβή των εγκληματικών συμπεριφορών που εξακολουθούν ακόμα, που ανθίζουν σε κάθε κενό το οποίο αφήνει ελεύθερο η δημοκρατία. 
Υπάρχουν πολλά κενά που χάσκουν ακόμα…

Πηγή: http://www.thepressproject.gr/article/61437/Einai-noris-gia-dakrua

Τετάρτη 7 Μαΐου 2014

ΠΑΣΟΚ ή Ουκρανία;



του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

"Θέλουμε η χώρα να βγει από τα αδιέξοδά της, από τα μνημόνια και να ακολουθήσει το δρόμο της σταθερότητας ή θέλουμε η χώρα το βράδυ των εκλογών να είναι μια χώρα η οποία θα υποστεί αυτά που υπόκεινται οι χώρες της Βόρειας Αφρικής, της Ουκρανίας, της Τουρκίας;"Τούτα είναι τα φοβερά διλήμματα που έθεσε στο εκλογικό σώμα ο αναπλ. Υπουργός Εσωτερικών Λεωνίδας Γρηγοράκος. ‘Η ψηφίζετε ΠΑΣΟΚ ή θα γίνουμε Ουκρανία, θα βρεθούμε δηλαδή στα πρόθυρα εμφυλίου, θα έχουμε νεκρούς, οι νεοναζί θα πυρπολούν κτίρια γεμάτα ανθρώπους, άσε που μπορεί να προσαρτήσει η Ρωσία κάποια από τα εδάφη μας. Την Κρήτη ενδεχομένως.
Αν τα έλεγε αυτά ένας σκέτος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, θα επρόκειτο απλώς για κινδυνολογίες της συμφοράς, να πούμε καμιά χοντράδα, μπας και στραβωθεί κανένας βασιβουζούκος και μας ψηφίσει. Όταν τα λέει όμως ο αναπληρωτής Υπουργός Εσωτερικών, ο οποίος είναι, μεταξύ άλλων, και συνυπεύθυνος για τη διεξαγωγή των εκλογών, τότε η κινδυνολογία αποκτά θεσμικό χαρακτήρα. Γίνεται απειλή της κυβέρνησης προς το λαό και όσο δεν βγαίνει κάποιος, ο Κεδίκογλου, επί παραδείγματι, να κάνει μια δήλωση, η απειλή θα κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας σαν Δαμόκλειο σπάθη.
Εν πάση περιπτώσει, δεν γίνεται να ζούμε άλλο μέσα στην αβεβαιότητα. Πρέπει κάποιος να βγει και να μας πει τι ακριβώς θα γίνουμε, αν πέσει η εθνική μας κυβέρνησις. Θα γίνουμε Ουκρανία; Θα γίνουμε Βόρεια Αφρική; Θα γίνουμε Τουρκία; Θα γίνουμε Αργεντινή; Θα γίνουμε Βενεζουέλα; Θα γίνουμε Βόρεια Κορέα; Κάποιος πρέπει να μας ενημερώσει επειγόντως, για να ντυθούμε αναλόγως, διότι αλλιώς είναι να είσαι βορειοαφρικανός και αλλιώς βορειοκορεάτης.
Προς το παρόν, πάντως, είμαστε η Ελλάδα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, η Ελλάδα των μνημονίων, στην οποία τα τελευταία χρόνια έχουν συμβεί τα εξής: Η φτώχεια έχει αυξηθεί κατά 98%, η ανεργία κατά 190,5%, οι νέοι με σοβαρή υλική στέρηση κατά 101,5%, τα κόκκινα δάνεια κατά 400%, το ποσοστά κατάθλιψης κατά 272%, οι αυτοκτονίες κατά 44%, η παιδική θνησιμότητα κατά 42,8%. Παραλλήλως, το ΑΕΠ έχει μειωθεί κατά 25%, οι συντάξεις έχουν μειωθεί κατά 45%, οι μισθοί κατά 30%, οι καταθέσεις κατά 32%, η ζήτηση κατά 31%, η παραγωγή κατά 23,5%, η βιομηχανική παραγωγή κατά 30,4%, η οικοδομική δραστηριότητα κατά 84,3%.
Αυτή είναι η Ελλάδα της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ. Και λίγο Ουκρανία και λίγο Βόρεια Αφρική και λίγο Τουρκία και λίγο Βόρεια Κορέα και λίγο απ' όλα τα κακά της μοίρας μας. Η αποτρόπαια Ελλάδα του Σαμαρά, του Βενιζέλου, του Στουρνάρα, του Γρηγοράκου, που θα φύγει μαζί με τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, τον Στουρνάρα και τον Γρηγοράκο.

Τρίτη 6 Μαΐου 2014

Κάτω στον γιαλό...



Λίγο πριν την χούντα (με αποφάσεις Καραμανλή) αλλά και κατά τη διάρκεια του επταετούς καθεστώτος, η ανάπτυξη εκφραζόταν με τις απαλλοτροιώσεις και το ανεξέλεγκτο χτίσιμο των γκρίζων κι απαίσιων πολυκατοικιών που έχουν καταστρέψει τις όψεις των πόλεων μας κι έχουν ισοπεδώσει το βιωτικό μας επίπεδο. Υπέροχα νεοκλασικά σπίτια γκρεμίζονταν για να ορθωθούν ορθογώνιοι μουντοί γίγαντες που αλλοίωσαν το χαρακτήρα των πόλεών μας αλλά κι εμάς τους ίδιους. Σε ένα μίζερο τοπίο ζουν μίζεροι άνθρωποι.
Κι ενώ τα παλιά καθεστώτα κατέστρεψαν τις πόλεις μας, εμείς (όσοι δεν έχουν περάσει τα σύνορα) επιμένουμε πως ζούμε στην πιο όμορφη χώρα του κόσμου με επιχείρημα πως έχουμε υπέροχη φύση και φανταστικές θάλασσες. Μέχρι σήμερα...
Η ελληνική φύση έχει βιαστεί άπειρες φορές είτε με καταστροφικές πυρκαγιές (όπως της Χίου το 2012) είτε με παράνομες χωματερές στις οποίες συνδράμει ο δήμος (όπως στην Αρχαία Ολυμπία) είτε δίνοντας μεγάλες εκτάσεις γης στα χέρια επιχειρηματιών που σκοπό έχουν να κερδίσουν χρήμα εις βάρος των κατοίκων και του περιβάλλοντος των εκάστοτε περιοχών (όπως στις Σκουριές). Έθεσα λίγα μόνο παραδείγματα για να μην σας κουράζω διότι η λίστα είναι μεγάλη. Η φύση δεν είναι μόνο οι εθνικοί δρυμοί, τα θεματικά πάρκα και οι ποταμοί που μαζεύουν τουρισμό. Η φύση είναι κάτι μεγαλύτερο και πιο ιερό απ' αυτό που έχουμε σχηματίσει στο μυαλό μας. Και δυστυχώς αυτή η φύση δεν υπάρχει πια στην Ελλάδα.
Όσο για τις ελληνικές θάλασσες, ως Έλληνες ίσα που προλαβαίνουμε να τις απολαύσουμε φέτος. Από του χρόνου δε ξέρω πόσο πολύ θα αλλάξουν τα πράγματα. Ήδη σε αρκετούς τουριστικούς προορισμούς έχουν καταπατηθεί οι παραλίες τους. Μέρη τα οποία θα έπρεπε να υπήρχε αιγιαλός, συναντάμε τεράστια μπαρ με την μουσική στη διαπασών και τις ομπρέλες με τις ξαπλώστρες να φτάνουν μέχρι εκεί που σκάει το κύμα. Όσον αφορά αυτούς που δε θέλουν τη βαβούρα η επιλογή είναι μία, "τα κουβαδάκια τους και σε άλλη παραλία". Αυτό το "διασκεδαστικό καθεστώς" είναι γνωστό και το αποθεώνουμε κάθε καλοκαίρι, με τα ρεπορτάζ γνωστού καναλιού που δείχνει όμορφα γυναικεία οπίσθια στην Πάρο και στην Μύκονο. Χωρίς να θίξω τους κατοίκους αυτών των νησιών θα προτιμούσω να ασχοληθώ με πιο σοβαρούς προορισμούς.
Ένα παράδειγμα είναι το νησί μου, η Χίος, η οποία έχει υπέροχες παραλίες. Μεγάλωσα σ' αυτές. Τα παιδικά μου πατουσάκια έχουν καεί πολλές φορές στα Μαύρα Βόλια. Πόσα μεσημέρια έπαιξα με την άμμο στον Μάναγρο και στα Λευκάθια, και ως έφηβος και φοιτητής ηρεμούσα στα απόμακρα Τραχείλια. Από την άλλη είχα συνηθίσει και την ύπαρξη της τουριστικής αξιοποίησης του Καρφά, μίας παραλίας κοντά στη πόλη η οποία δόθηκε σε μεγάλες ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις και σε beach bar. Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν πατάω σ' αυτήν την παραλία.
Η εικόνα της συγκεκριμένης παραλίας έχει μετατραπεί στο νέο εφιάλτης μου για το μέλλον των υπόλοιπων παραλιών της Χίου αλλά και της υπόλοιπης Ελλάδος. Νευριάζω στην ιδέα πως οι παραλίες της Ελλάδος θα γεμίσουν με ξενοδοχεία, με ξαπλώστρες, με δυνατά ηχεία, με βρώμικα νερά κι άλλα πολλά επειδή θέλουμε να βγάλουμε λίγα ακόμα ψίχουλα από τα χαρτζιλίκια των τουριστών που θα προτιμήσουν τη χώρα μου. Ακόμα πιο τραγικό είναι πως όλη αυτή η αυθαιρεσία θα γίνει στο όνομα κάποιας ανάπτυξης.
Πόσο ακόμα θα ξεπουληθεί αυτή η χώρα; Γιατί ένας τόσο όμορφος τόπος να έχει πέσει σε τόσο επικίνδυνα χέρια; Κάποτε μιλούσαμε για τις παραλίες της Σρι Λάνκα που ήταν μαγευτικές και ιδιαίτερες για τους κατοίκους της μέχρι που ήρθε το τσουνάμι το οποίο παρασύροντάς τους στα ανοιχτά της θάλασσας, έδωσε το ελεύθερο σε επιχειρηματίες να χτίσουν μεγάλα ξενοδοχεία σε όλο το μήκος της ακτής. Επιστρέφοντας οι ιθαγενείς μετά τη καταστροφή, βρήκαν ένα τόπο αγνώριστο και διώχθηκαν ξανά. Δεν απέχουμε πολύ από την μοίρα των συγκεκριμένων ιθαγενών.
Κάτι αντίστοιχο έγινε και στην Ισπανία. Η καταπάτηση των όμορφων ακτών της Ιβηρικής χερσονήσου έδιωξε αρκετούς τουρίστες που προτιμούσαν την ομορφιά της φύσης από την άνεση μιας ξαπλώστρας.
Δυστυχώς δεν παραδειγματιζόμαστε απ' όλα τα αυτά τα "ατυχήματα" που έγιναν σε άλλες χώρες και επιμένουμε να οδεύουμε προς τον γκρεμό. Θα ήθελα να παραθέσω κάποια από τα εγκλήματα του νομοσχεδίου και να κατονομάσω τον υπεύθυνο της συγκεκριμένης καταστροφής. Είναι ο υπουργός ανάπτυξης, ο Χατζιδάκης, ο οποίος χαρίζει τους αιγιαλούς μας σε ιδιώτες και μόνο σ' αυτούς. Τα εγκλήματα του Χατζιδάκη είναι τα εξής:

  • Νομιμοποιεί επιχειρηματικής χρήσης αυθαίρετα και καταπατήσεις έναντι τιμήματος και δίχως ουσιαστική εκτίμηση περιβαλλοντικής επίπτωσης. 
  •  Επιτρέπει την ολοκληρωτική κατάληψη παραλιών από επιχειρηματικές εκμεταλλεύσεις. 
  • Καταργεί στην πράξη τον κοινόχρηστο χαρακτήρα του αιγιαλού και θέτει στη διακριτική ευχέρεια του ιδιοκτήτη του ακινήτου να «αφήσει σε κοινή χρήση το τμήμα του ακινήτου που καταλαμβάνεται από τη ζώνη παραλίας». 
  •  Αφήνει εκτός προστασίας την παρόχθια ζώνη πολλών και μεγάλων λιμνών, τις οποίες χαρακτηρίζει ως «μικρές». 
  •  Καθιστά προαιρετική τη χάραξη παραλίας, υποβαθμίζοντας έτσι σοβαρά την οριοθέτηση της ζώνης προστασίας και τη διαπίστωση παρανομιών και καταπατήσεων. 
  •  Αγνοεί τον προ τριετίας νόμο για τη βιοποικιλότητα που επιβάλλει την οριοθέτηση και προστασία της «κρίσιμης παράκτιας ζώνης». 
Η δύο τελευταίες γενιές καταδικάστηκαν να ζουν σε τσιμεντουπόλεις εξαιτίας των αποφάσεων της χούντας που κατέστρεψε τα πάντα για να ικανοποιήσει τα συμφέροντα των επιχειρηματιών. Ας γίνουμε υπεύθυνοι για να αποτρέψουμε το ενδεχόμενο να κληρονομήσουμε στην επόμενη γενιά τσιμεντένιες παραλίες. Η ακροδεξιά κυβέρνηση του Σαμαρά δείχνει όλο και περισσότερο το πόσο επικίνδυνη κι επιζήμια έχει γίνει για την πατρίδα μας. 
Ας τους ρίξουμε όσο είναι καιρός. 
Οφείλουμε να σώσουμε τη χώρα μας, την φύση μας, τη ζωή μας, την υγεία μας και τα όνειρά μας.

Δευτέρα 5 Μαΐου 2014

Σχεδόν αναπόφευκτη εισβολή της Ρωσίας σε Ουκρανικά εδάφη



Του Γιώργου Δελαστίκ

Οι ακροδεξιοί πραξικοπηματίες που με την άμεση και πλήρη υποστήριξη των Αμερικανών κατέλαβαν την εξουσία στην Ουκρανία δοκιμάζουν ανελέητα τα όρια ανοχής του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν.
Δολοφονώντας εν ψυχρώ 42 αθώους Ρώσους και ρωσόφιλους Ουκρανούς στο κτίριο των συνδικάτων στην Οδησσό, οι φιλοναζιστές και πιόνια των ΗΠΑ Ουκρανοί πραξικοπηματίες εξωθούν τα πράγματα στα άκρα. Αν ο Πούτιν «καταπιεί» τη δολοφονία δεκάδων Ρώσων της Ουκρανίας χωρίς να τολμήσει να αντιδράσει εισβάλλοντας στην Ουκρανία και απομακρύνοντας από την εξουσία τους δολοφόνους του Κιέβου, η ζωή τουλάχιστον οκτώ εκατομμυρίων Ρώσων που ζουν σε ουκρανικά εδάφη θα βρίσκεται διαρκώς στο έλεος των φιλοναζιστών Ουκρανών.
Όποτε κρίνουν οι ίδιοι ότι τους εξυπηρετεί ή όταν τους δίνουν εντολή οι Αμερικανοί, θα προχωρούν σε μαζικές σφαγές του ρωσικού πληθυσμού, επιλέγοντας οι ίδιοι την κατάλληλη γι' αυτούς στιγμή. Η Μόσχα περιέρχεται έτσι σε πολύ δύσκολη θέση - και δεν αναφερόμαστε μόνο στα εκατομμύρια Ρώσων της Ουκρανίας. Όσο οι Ουκρανοί ναζί βρίσκονταν υπό τον έλεγχο του Βερολίνου, ο Πούτιν μπορούσε να υπολογίζει βάσιμα σε μια διχοτόμηση της Ουκρανίας - με την ανατολική και τη νότια Ουκρανία να ενσωματώνονται στη Ρωσία και με τις δυτικές περιοχές να προσδένονται ως κράτος στο άρμα της Γερμανίας. Η ζωτικής σημασίας για το Βερολίνο θέληση της γερμανικής κυβέρνησης να μην εξαρτάται κατά κανέναν τρόπο από ενεργειακές πηγές άμεσα ή έμμεσα ελεγχόμενες από τις ΗΠΑ αποτελούσε τη ρεαλιστική βάση των ελπίδων του Πούτιν. Η κατάσταση όμως μεταβλήθηκε άρδην, όταν οι Αμερικανοί ανέλαβαν αυτοί τον έλεγχο των Ουκρανών ακροδεξιών και παραμέρισαν τους Γερμανούς, με αποτέλεσμα να κινεί τώρα η Ουάσιγκτον τους πραξικοπηματίες του Κιέβου και όχι το Βερολίνο.
Τα κορυφαία οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ είναι εντελώς διαφορετικά από εκείνα των Γερμανών. Θα συνιστούσε θρίαμβο της πολιτικής της Ουάσιγκτον, αν κατόρθωνε να τορπιλίσει την ενεργειακή συνεργασία της Γερμανίας, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης, με τη Ρωσία. Οι Αμερικανοί θα μπορούσαν έτσι να στραγγαλίσουν ενεργειακά τους Γερμανούς, αν παρίστατο ανάγκη. Γνωρίζοντας εκ των προτέρων την κατάσταση αυτή, οι Γερμανοί ηγέτες θα ήταν υποχρεωμένοι να υποταχθούν εκ νέου στους Αμερικανούς. Τα όνειρα του Βερολίνου για εδραίωση της πανευρωπαϊκής ηγεμονίας του θα υφίσταντο σοβαρότατο, ίσως και μοιραίο πλήγμα. Ενώ λοιπόν η ενεργειακή συνεργασία με τη Ρωσία είναι απαραίτητη για τη Γερμανία στην παρούσα φάση, για να ηγεμονεύσει στην Ευρώπη, οι ΗΠΑ έχουν κάθε λόγο να τινάξουν στον αέρα τη συνεργασία αυτή!
Από τη στιγμή λοιπόν που ο Λευκός Οίκος απέκτησε το πάνω χέρι στην Ουκρανία, έχει σοβαρότατους λόγους να χρησιμοποιήσει την κυβέρνηση της χώρας αυτής, τους φιλοναζιστές πραξικοπηματίες, προκειμένου να υπονομεύσει τις σχέσεις Γερμανίας - Ρωσίας. Την εξυπηρετεί την Ουάσιγκτον η ένταση στην Ουκρανία. Εκβιάζουν οι Αμερικανοί αντικειμενικά τον Πούτιν λόγω της οικονομικής, αλλά και πολιτικής ζημιάς που θα υποστεί η Ρωσία, αν τιναχτεί στον αέρα η αγορά ρωσικού φυσικού αερίου και πετρελαίου από τη Γερμανία και τις χώρες της ΕΕ. Αυτό όμως είναι το δευτερεύον. Το πρωτεύον είναι για τις ΗΠΑ η εκ νέου ενεργειακή καθυπόταξη της Γερμανίας και η ανάσχεση του ηγεμονισμού του Βερολίνου στη Γηραιά Ηπειρο. Είναι εμφανής άλλωστε η δραστική υποβάθμιση του ρόλου των Αμερικανών στις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Παράλληλα, δηλώνοντας οι ΗΠΑ ότι η στρατιωτική οδός δεν υφίσταται για αυτούς ως μέσον επίλυσης της ουκρανικής κρίσης, δοκιμάζουν κι αυτές μέχρι πού μπορούν να φτάσουν οι αντιδράσεις του Πούτιν στη σφαγή των Ρώσων της Ουκρανίας.
Αλήθεια είναι ότι οι ΗΠΑ δεν μπορούν να βοηθήσουν στρατιωτικά τους πραξικοπηματίες της Ουκρανίας, αν εισβάλουν οι Ρώσοι. Η Ουάσιγκτον θα υφίστατο ταπεινωτική ήττα των Ουκρανών συμμάχων της. Το γεγονός όμως ότι η Ουάσιγκτον το λέει ανοιχτά, αφήνει το περιθώριο στον Πούτιν να είναι βέβαιος για τη στρατιωτική νίκη των Ρώσων στην Ουκρανία. Το κακό για τον Ρώσο πρόεδρο είναι ότι τα σχέδια των Αμερικανών για ενεργειακή ρήξη Μόσχας - Βερολίνου και ΕΕ εξυπηρετούνται σχεδόν το ίδιο καλά και με ρωσική εισβολή στην Ουκρανία!

Κυριακή 4 Μαΐου 2014

Η ευρωπαϊκή ακροδεξιά και οι μεταλλάξεις της



Τα τελευταία τριάντα χρόνια, παντού, λίγο ως πολύ ανά την Ευρώπη, η άκρα δεξιά έχει ούριο αέρα στα πανιά της. Αν και ορισμένα κόμματα του χώρου κάνουν διατριβή στις νεοναζιστικές αναφορές, τα περισσότερα αναζητούν την αποδοχή και κατακλύζουν στο κοινωνικό πεδίο. Αυτοπροβάλλονται ως ύστατη λύση και ως ανάχωμα απέναντι σε μια υποτιθέμενη ισλαμοποίηση της κοινωνίας, ωθώντας τις δυνάμεις της Δεξιάς σε ανασύσταση.
Αν ανατρέξουμε στην εποχή που άρχισαν να αναδύονται τα ακροδεξιά λαϊκιστικά κινήματα στην Ευρώπη, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, θα διαπιστώσουμε ότι έχουν περάσει πάνω από τριάντα χρόνια χωρίς να έχει αναδυθεί με περισσότερη σαφήνεια, μέσα από την πλούσια επιστημονική φιλολογία, ένας ακριβής και συγχρόνως λειτουργικός προσδιορισμός για τη συγκεκριμένη πολιτική κατηγορία. Θα πρέπει, λοιπόν, να προσπαθήσουμε να κοιτάξουμε πιο καθαρά στην κατηγορία αυτού που έχει επικρατήσει να ονομάζουμε συλλήβδην « άκρα δεξιά » ή « λαϊκισμός » [1].
Στην Ευρώπη, από το 1945 και μετά, ο όρος « άκρα δεξιά » χαρακτηρίζει κάποια πολύ διαφορετικά μεταξύ τους φαινόμενα : ξενοφοβικά και « αντισυστημικά » κινήματα, εθνικο-λαϊκιστικά πολιτικά κόμματα, ενίοτε και θρησκευτικούς φονταμενταλισμούς. Η ουσία της έννοιας απαιτεί προσοχή στον βαθμό που, κοιτάζοντας από μια μάλλον στρατευμένη παρά αντικειμενική οπτική γωνία, τα κινήματα στα οποία προσδίδεται αυτή η ετικέτα ερμηνεύονται ως συνέχεια, ενίοτε προσαρμοσμένη στις ανάγκες της εποχής, εθνικοσοσιαλιστικών, φασιστικών και εθνικιστικοαυταρχικών ιδεολογιών με τις διάφορες παραλλαγές τους. Πράγμα που δεν αντανακλά την πραγματικότητα.
Bέβαια, ο γερμανικός νεοναζισμός –και το Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα (NPD) σε κάποιο βαθμό– όπως και ο ιταλικός νεοφασισμός (ο οποίος περιορίζεται πια στα CasaPound Italia, Fiamma tricolore [τρίχρωμη φλόγα] και Forza Nuova [Νέα Δύναμη]) εγγράφονται στην ιδεολογική συνέχεια των μοντέλων τους, όπως και τα όψιμα άβαταρ των κινημάτων της δεκαετίας του 1930 στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη : η Λίγκα των Οικογενειών της Πολωνίας, το Εθνικό Κόμμα της Σλοβακίας, το Κόμμα της Μεγάλης Ρουμανίας. Πάντως, σε επίπεδο εκλογικής καταγραφής, μόνο το ανύπαρκτο πια Εθνικό Κίνημα της Ιταλίας (MSI), του οποίου η ιστορία διακόπτεται το 1995 με τη συντηρητική στροφή που προώθησε ο ηγέτης του Τζιανφράνκο Φίνι, κατόρθωσε να βγάλει τη συγκεκριμένη πολιτική οικογένεια από το περιθώριο στη Δυτική Ευρώπη [2] : Και στην Ανατολική Ευρώπη, ωστόσο, βρίσκεται σε υποχώρηση. Ακόμα και αν οι επιτυχίες της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα και του Jobbik στην Ουγγαρία [3] αποδεικνύουν ότι δεν έχει μπει οριστικά ταφόπλακα, η συγκεκριμένη κατηγορία δεν παύει, εν έτει 2014, να αποτελεί μια μικρή μειοψηφία.

Η αποδοχή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας

Σε μια εποχή όπου δεν χαίρουν καμίας εκτίμησης οι ιδεολογίες που κηρύσσουν την ανατολή ενός νέου ανθρώπου κι ενός νέου κόσμου, οι αξίες της παραδοσιακής άκρας δεξιάς αποδεικνύονται εκτός τόπου. Η πίστη στον ηγέτη και στο ενιαίο κόμμα δύσκολα ανταποκρίνονται στις προσδοκίες των διαλυμένων και ατομικιστικών κοινωνιών, στις οποίες η κοινή γνώμη σφυρηλατείται με τηλεοπτικά ντιμπέιτ και μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ωστόσο, η ιδεολογική κληρονομιά αυτής της ακροδεξιάς « παλαιάς κοπής » παραμένει θεμελιώδης. Έχουμε, καταρχήν, να κάνουμε με μια εθνικιστική αντίληψη του λαού και της εθνικής ταυτότητας, από την οποία απορρέει το διπλό μίσος για τον εξωτερικό εχθρό –το άτομο ή τα ξένα κράτη– και τον εσωτερικό εχθρό, δηλαδή τις εθνικές ή θρησκευτικές μειονότητες και το σύνολο των πολιτικών αντιπάλων. Έχουμε, επίσης, ένα μοντέλο της κοινωνίας που βασίζεται στη θεωρία του οργανικισμού ή και συχνά του κορπορατιβισμού, το οποίο βασίζεται σε έναν πολιτικό και οικονομικό αντιφιλελευθερισμό που αρνείται την πρωτεύουσα θέση στις ατομικές ελευθερίες και την ύπαρξη κοινωνικών ανταγωνισμών, παρά μόνο αν αυτοί φέρνουν αντιμέτωπο τον « λαό » με τις « ελίτ ».
Τις δεκαετίες 1980-1990 γίναμε μάρτυρες της εκλογικής επιτυχίας μιας άλλης οικογένειας, την οποία πολλά μέσα ενημέρωσης και αναλυτές συνέχισαν να ονομάζουν « άκρα δεξιά », όσο κι αν κάποιοι άρχιζαν ήδη να νιώθουν ότι η σύγκριση με τους φασισμούς του 1930 δεν ήταν πια δόκιμη και εμπόδιζε την Αριστερά να επεξεργαστεί μια απάντηση που να μην είναι απλά ένα κατηγορώ προς τους αντιπάλους. Πώς να αποκαλέσει κανείς τα ξενοφοβικά λαϊκιστικά κόμματα της Σκανδιναβίας, το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία (FN), το Vlaams Blok στη Φλάνδρα ή το Κόμμα της Ελευθερίας στην Αυστρία (FPÖ) ; Τότε ξεκινούσε η μεγάλη διαμάχη ως προς την ορολογία, η οποία ακόμα δεν έχει κλείσει. « Εθνικοσοσιαλισμός » -όρος που χρησιμοποίησε ο Πιέρ-Αντρέ Ταγκιέφ [4], « ριζοσπαστική δεξιά », « άκρα δεξιά » : θα χρειαζόμασταν ολόκληρο βιβλίο για όλη την γκάμα των σημασιολογικών αντιπαραθέσεων. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, απλά ότι τα προαναφερθέντα κόμματα έχουν μεταλλαχθεί από την άκρα δεξιά προς την κατηγορία της λαϊκίστικης και ριζοσπαστικής δεξιάς.
H διαφορά έχει να κάνει με το ότι, επισήμως και συνήθως με ειλικρίνεια, τα κόμματα αυτά αποδέχονται την κοινοβουλευτική δημοκρατία και την άνοδο στην εξουσία μόνο μέσω των εκλογών. Παρ’ όλο που το θεσμικό τους πρόγραμμα παραμένει αόριστο, είναι φανερό ότι προτάσσει την άμεση δημοκρατία μέσα από δημοψηφίσματα λαϊκής πρωτοβουλίας έναντι της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Κοινό τους σημείο είναι το σύνθημα για τη « σκούπα », που θα διώξει από την εξουσία τις διεφθαρμένες και αποκομμένες από τον λαό ελίτ. Στο στόχαστρό του βάζει εξίσου τη σοσιαλδημοκρατία, τους φιλελεύθερους και τη συντηρητική Δεξιά.
Ο λαός για αυτούς αποτελεί μια οντότητα που διαπερνά την ιστορία και περιλαμβάνει ζώντες και νεκρούς, καθώς και τις επόμενες γενιές. Όλους τους ενώνει ένα ομοιογενές και απαράλλαχτο πολιτισμικό υπόβαθρο. Αυτό συνεπάγεται τις διακρίσεις ανάμεσα στους « εκ γενετής » ντόπιους και τους μετανάστες, ιδιαίτερα τους μη Ευρωπαίους, για τους οποίους θα πρέπει να περιοριστεί το δικαίωμα παραμονής, καθώς και τα οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα. Παρ’ όλο που η παραδοσιακή άκρα δεξιά παραμένει αντισημιτική και ρατσιστική, οι λαϊκιστικές δεξιές προτιμούν μια νέα μορφή εχθρού, εσωτερικού και εξωτερικού : το Ισλάμ, με το οποίο ταυτίζουν όλα τα άτομα τα οποία προέρχονται από χώρες μουσουλμανικής κουλτούρας. Οι διάφορες μορφές της ριζοσπαστικής Δεξιάς υποστηρίζουν την οικονομία της αγοράς, στον βαθμό που αυτή επιτρέπει στο άτομο να αναπτύξει το επιχειρηματικό του πνεύμα, αλλά, ο καπιταλισμός που επικαλούνται είναι αποκλειστικά εθνικός, εξ ου και η εχθρότητά τους απέναντι στην παγκοσμιοποίηση. Πρόκειται, σε γενικές γραμμές, για εθνικοφιλελεύθερα κόμματα, τα οποία αποδέχονται την παρέμβαση του κράτους όχι μόνο πια σε θέματα εθνικής κυριαρχίας, αλλά και για να προστατεύσουν όσους περιθωριοποιούνται από μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία που κατευθύνεται από το τραπεζικό σύστημα, όπως μαρτυρά ο δημόσιος λόγος της Μαρίν Λεπέν, προέδρου του Εθνικού Μετώπου [5].
Σε τι διαφέρει, εν τέλει, η ριζοσπαστική Δεξιά στις διάφορες εκφάνσεις της από την άκρα δεξιά ; Kατά κύριο λόγο, στον ελάχιστο βαθμό ανταγωνισμού που επιδεικνύει απέναντι στη δημοκρατία. Ο πολιτειολόγος Ούβε Μπάκες [6] εξηγεί ότι η ισχύουσα νομοθεσία στη Γερμανία αποδέχεται ως νόμιμη και θεμιτή την ακραία κριτική της παρούσας οικονομικής και κοινωνικής τάξης, ενώ ορίζει ως κίνδυνο για το κράτος τον εξτρεμισμό, ο οποίος είναι η συνολική απόρριψη των αξιών που εμπεριέχονται στο Σύνταγμα. Με βάση αυτή την κατηγοριοποίηση, μοιάζει σκόπιμο να εντάξουμε στην « άκρα δεξιά » τα κινήματα που αρνούνται πλήρως την κοινοβουλευτική δημοκρατία και την ιδεολογία των ανθρώπινων δικαιωμάτων, και στη « ριζοσπαστική δεξιά » όσα συμμορφώνονται με αυτές τις αξίες.

’Ενας έκδηλος ή λανθάνων εθνικισμός

Οι δύο οικογένειες καταλαμβάνουν, εξάλλου, διαφορετική θέση στο πολιτικό σύστημα. H άκρα δεξιά βρίσκει ρίζες στους ανθρώπους που βρίσκονται στην κατάσταση την οποία ο Ιταλός ερευνητής Πιέρο Ινιάτσι αποκαλεί « το αποκλεισμένο ένα τρίτο του πληθυσμού » [7] και επιπλέον υπερηφανεύεται για τη θέση της και αντλεί οφέλη από αυτήν. Από την πλευρά της, η ριζοσπαστική δεξιά δέχεται να συμμετάσχει σε κυβέρνηση, είτε ως εταίρος κυβερνητικού συνασπισμού –η Λέγκα του Βορρά στην Ιταλία, η Δημοκρατική Ένωση του Κέντρου (UDC) στην Ελβετία, το Κόμμα της Προόδου στη Νορβηγία- είτε ως δύναμη κοινοβουλευτικής στήριξης σε ένα κυβερνητικό σχήμα στο οποίο δεν λαμβάνει μέρος, όπως το Κόμμα για την Ελευθερία (PVV) του Χέερτ Βίλντερς στην Ολλανδία και το Κόμμα του Λαού στη Δανία. Είναι εξασφαλισμένη, άραγε, η βιωσιμότητά τους ; Αυτού του είδους τα κόμματα ζουν στην κόψη του ξυραφιού, ανάμεσα σε μια περιθωριοποίηση η οποία, αν διαρκέσει, οδηγεί σε εκλογικό « πάτο » και σε μια εξομάλυνση η οποία, αν αποδειχθεί πολύ εξόφθαλμη, μπορεί να τα οδηγήσει στην παρακμή.
Το ελληνικό παράδειγμα αποτελεί αντικείμενο μελέτης. Το νεοναζιστικό κίνημα Χρυσή Αυγή, στην αφάνεια ώς το 2009 και ύστερα από καμιά τριανταριά χρόνια ζωής ως γκρουπούσκουλο, κερδίζει το 7% των ψήφων στις δύο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις, το 2012. Θα πρέπει να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι ο εσωτεριστικός, ναζιστικός ρατσισμός τους κέρδισε ξαφνικά 426.000 ψηφοφόρους ; Επουδενί. Αυτοί είχαν προτιμήσει αρχικά την παραδοσιακή ακροδεξιά, την οποία εξέφραζε ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός (ΛΑ.Ο.Σ.) που μπήκε στη Βουλή το 2007. Αλλά, μέχρι τις διπλές βουλευτικές εκλογές του 2012, προέκυψε ένα γεγονός-κλειδί : η συμμετοχή του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό τον Λουκά Παπαδήμο, που σκοπός της ήταν να εγκριθεί από το Κοινοβούλιο ένα νέο σχέδιο οικονομικής « διάσωσης », στο οποίο είχε συμφωνήσει η « τρόικα » με αντάλλαγμα δραστικά μέρα λιτότητας. Το ΛΑ.Ο.Σ., αφότου μεταμορφώθηκε σε ριζοσπαστική δεξιά, έχασε τη γοητεία που ασκούσε, προς όφελος της Χρυσής Αυγής, η οποία αρνιόταν να κάνει την παραμικρή παραχώρηση. Αντίστροφα, στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, η ριζοσπαστική δεξιά είτε εκτόπισε εντελώς τους εξτρεμιστές αντιπάλους της (Σουηδία, Νορβηγία, Ελβετία και Ολλανδία) είτε κατόρθωσε να αναδυθεί σε χώρες όπου οι ακραίοι είχαν αποτύχει, όπως συνέβη με το κόμμα των « Αληθινών Φινλανδών ».
Τελευταίο παράδειγμα προς μελέτη, το οποίο επαναλαμβάνεται συχνά : η ριζοσπαστική δεξιά υφίσταται τον εκλογικό ανταγωνισμό « σωβινιστικών [8] » σχηματισμών. Η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί τον πυρήνα του προγράμματος αυτών των κομμάτων, τα οποία, παράλληλα, εκμεταλλεύονται και τη θεματική της ταυτότητας, της μετανάστευσης και της πολιτιστικής παρακμής, χωρίς ωστόσο να φέρουν το στίγμα μιας εξτρεμιστικής προέλευσης και απορρίπτοντας τη ρατσιστική διάθεση. Θα αναφέρουμε την Εναλλακτική για τη Γερμανία, το Κόμμα της Ανεξαρτησίας στη Βρετανία (UKIP), τη Λίστα Stronach στην Αυστρία και το Debout la République (Όρθιοι για τη Δημοκρατία) υπό την ηγεσία του Νικολά Ντιπόν-Ενιάν στη Γαλλία.
Το μεγαλύτερο μειονέκτημα της λέξης « λαϊκισμός » είναι ότι χρησιμοποιείται αδιακρίτως και ιδιαίτερα για να απαξιώσει την όποια κριτική απέναντι στη φιλελεύθερη ιδεολογική συναίνεση, την όποια αμφισβήτηση της πόλωσης στην πολιτική συζήτηση για την Ευρώπη μεταξύ συντηρητικών/φιλελεύθερων και Χριστιανοδημοκρατών, την κάθε έκφραση λαϊκής δυσπιστίας στην κάλπη ως προς τις δυσλειτουργίες της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Ο πανεπιστημιακός Πολ Ταγκάρ, για παράδειγμα, παρά τις αρετές και τη σχετική ακρίβεια του προσδιορισμού που έδωσε για τα λαϊκιστικά κινήματα της Δεξιάς, δεν παραλείπει να στήσει μια συμμετρική σχέση ανάμεσα σε αυτές και την αντικαπιταλιστική αριστερά. Απορρίπτει, έτσι, τη θεμελιώδη διαφορά που αποτελεί ο έκδηλος ή λανθάνων εθνικισμός στην άκρα ή ριζοσπαστική δεξιά [9]. Για αυτόν, όπως και για πολλούς άλλους, ο λαϊκισμός της ριζοσπαστικής δεξιάς δεν προσδιορίζεται από την ιδεολογική της μοναδικότητα, αλλά από την αιρετική της στάση στους κόλπους ενός πολιτικού συστήματος όπου θεωρείται θεμιτή μόνο η επιλογή φιλελεύθερων ή κεντροαριστερών κομμάτων.
Ομοίως, η θέση που υποστηρίζει ο Τζοβάνι Σαρτόρι, σύμφωνα με την οποία η διάταξη του πολιτικού παιχνιδιού γίνεται με γνώμονα τη διάκριση ανάμεσα σε κόμματα συναίνεσης και κόμματα διαμαρτυρίας, με τα πρώτα να είναι τα κατάλληλα να ασκήσουν την εξουσία και να γίνουν αποδεκτά ως κυβερνητικοί εταίροι, θέτει το πρόβλημα μιας δημοκρατίας της κοπτάτσιας, ενός κλειστού συστήματος. Αν η πηγή κάθε μορφής νομιμότητας είναι ο λαός κι αν ένα σημαντικό κομμάτι του (μεταξύ 15% έως 25% σε πολλές χώρες) ψηφίζει μια ριζοσπαστική, « λαϊκιστική » και « αντισυστημική » Δεξιά, στο όνομα ποιας αρχής θα πρέπει να τον προστατεύσουμε από τον εαυτό του, εξακολουθώντας να εξοστρακίζουμε από την εξουσία τους πολιτικούς σχηματισμούς που τον εκφράζουν –χωρίς, εξάλλου, να καταφέρνουμε επί μακρόν να μειώσουμε την επιρροή τους ;
Αυτή η φιλοσοφική άποψη είναι ιδιαίτερα σημαντική, καθώς αφορά και τη θέση όσων διαμορφώνουν άποψη ως προς την εναλλακτική και ριζοσπαστική αριστερά, η οποία απαξιώνεται επειδή θέλει να αλλάξει –και όχι να διευθετήσει- την κοινωνία. Πράγμα που της κοστίζει συχνά, σύμφωνα με την παλιά ψευδή θεωρία « των δύο άκρων (που συγκλίνουν) », τον χαρακτηρισμό ως η άλλη όψη της άκρας δεξιάς. Ο πολιτειολόγος Μάιντερ Φενέμα κατασκευάζει με αυτό τον τρόπο μια ευρεία κατηγορία « κομμάτων διαμαρτυρίας », τα οποία προσδιορίζονται ως αντίθετα προς το πολιτικό σύστημα, το οποίο μέμφονται για όλα τα δεινά της κοινωνίας, ενώ δεν προσφέρουν, σύμφωνα με αυτόν, « καμία συγκεκριμένη απάντηση » στα προβλήματα που θίγουν. Τι σημαίνει, όμως, « συγκεκριμένη απάντηση » στα προβλήματα που η σοσιαλδημοκρατία και η φιλελεύθερη-συντηρητική Δεξιά δεν έχουν καταφέρει να επιλύσουν;
Το πρόβλημα της Ευρώπης, εξάλλου, είναι η άνοδος της άκρας και ριζοσπαστικής δεξιάς ή μήπως η αλλαγή ιδεολογικού παραδείγματος στη Δεξιά; Ένα από τα μείζονα προβλήματα της δεκαετίας του 2010 είναι ότι η παραδοσιακή Δεξιά έχει, τουλάχιστον, ενστάσεις στο να δεχτεί ως κυβερνητικούς εταίρους ακραίους πολιτικούς σχηματισμούς, όπως η Λέγκα του Βορρά στην Ιταλία, το ελβετικό UDC, το FPÖ στην Αυστρία, η Λέγκα των Οικογενειών της Πολωνίας, το Κόμμα της Μεγάλης Ρουμανίας, το Εθνικό Κόμμα της Σλοβακίας και, τώρα πια, και το νορβηγικό Κόμμα της Προόδου. 
Δεν πρόκειται μόνο για εκλογική τακτική και αριθμητική. Τα ολοένα και πιο ρευστά όρια ανάμεσα στα εκλογικά σώματα του FN και της Ένωσης Λαϊκού Κινήματος (UMP) το αποδεικνύουν, σε σημείο ώστε το μοντέλο με τις τρεις μορφές της Δεξιάς –αντεπαναστατική, φιλελεύθερη και δημοψηφισματικού χαρακτήρα (με τον μύθο της για τον θεόσταλτο άνθρωπο)- το οποίο επεξεργάστηκε παλιότερα ο Ρενέ Ρεμόν, ακόμα κι αν προσθέσουμε μια τέταρτη, την οποία ενσαρκώνει το Εθνικό Μέτωπο [10], δεν ανταποκρίνεται πλέον καθόλου στη γαλλική πραγματικότητα. Οδεύουμε αναμφισβήτητα προς ένα ανταγωνισμό ανάμεσα στις δύο μορφές της Δεξιάς. Η μία, εθνικο-δημοκρατικού χαρακτήρα, φέρεται να επιχειρεί μια πατριωτική(souverainiste) και ηθικά συντηρητική σύνθεση της δημοψηφισματικής παράδοσης και της ριζοσπαστικής δεξιάς του Εθνικού Μετώπου. Κάτι τέτοιο θα σηματοδοτούσε την επιστροφή στην « οικογένεια του έθνους ». Η άλλη Δεξιά εμφανίζεται ως ομοσπονδιακή, φιλοευρωπαϊκή, υπέρ των ελεύθερων συναλλαγών και φιλελεύθερη σε κοινωνικό επίπεδο.
Ο αγώνας για την εξουσία μέσα στο μεγάλο νεφέλωμα της Δεξιάς παίζεται παντού στην Ευρώπη γύρω από τις ίδιες διαχωριστικές γραμμές, με τις κατά τόπους, βέβαια, παραλλαγές : έθνος-κράτος εναντίον ευρωπαϊκής κυβέρνησης, « μια γη, ένας λαός » εναντίον πολυπολιτισμικής κοινωνίας, « καθολική υποταγή της ζωής στη λογική του κέρδους [11] » ή πάνω απ’ όλα η κοινότητα. Η ευρωπαϊκή Αριστερά, πριν σκεφτεί με ποιον τρόπο θα νικήσει στην κάλπη τη ριζοσπαστική δεξιά, θα πρέπει να αποδεχθεί τις μεταλλάξεις που έχει υποστεί ο αντίπαλός της. Ακόμα απέχουμε από κάτι τέτοιο.

Notes
[1] Διαβάστε Serge Halimi, « Le populisme, voilà l’ennemi ! », Le Monde diplomatique, Απρίλης 1996 και Alexandre Dorna, « Faut-il avoir peur du populisme ? », Le Monde diplomatique, Νοέμβρης 2003.
[2] Το κόμμα του, « Μέλλον και Ελευθερία για την Ιταλία », κέρδισε το 0,47% των ψήφων στις εκλογές του Φεβρουαρίου του 2013.
[3] Διαβάστε G. M. Tamas, « Hongrie, laboratoire d’une nouvelle droite », Le Monde diplomatique, Φεβρουάριος 2012.
[4] Pierre-André Taguieff, L’Illusion populiste, Berg International, 200
[5] Διαβάστε Eric Dupin, « Acrobaties doctrinales au Front national », Le Monde diplomatique, Απρίλης 2012.
[6] Uwe Backes, « Political Extremes. A Conceptual History from Antiquity to the Present », Routledge, Abingdon (Βρετανία), 2010.
[7] Piero Ignazi, « Il Polo Escluso. Profilo del Movimento Sociale Italiano », Il Mulino, Μπολόνια, 1989.
[8] (ΣτΜ) Ο όρος souverainiste δεν αποδίδεται ακριβώς με τον όρο σωβινιστικός. Πρόκειται για νεολογισμό που σημαίνει ότι η εθνική κυριαρχία είναι πάνω από όλα και αρνείται τη συμμετοχή σε υπερεθνικούς οργανισμούς
[9] Paul Taggart, « The New Populism and the New Politics. New Protest Parties in Sweden in a Comparative Perspective », Palgrave Macmillan, Λονδίνο, 1996
[10] René Rémond, « La Droite en France de 1815 à nos jours. Continuité et diversité d’une tradition politique », Aubier, Παρίσι, 1954. Απόσπασμα του έργου συμπεριέλαβε ο Rémond στο « Les Droites aujourd’hui », Audibert, Παρίσι, 2005. 
[11] Robert de Herte, « Eléments » n° 150, Παρίσι, Γενάρης-Μάρτης 2014.

Πηγή: http://left.gr/news/i-eyropaiki-akrodexia-kai-oi-metallaxeis-tis