Καλό εκλογικό μήνα!

Η συγκεκριμένη πρωτομηνιά έχει χάσει πια το νόημά της. Το σύστημα αλλά και η νοοτροπία μας, την έχουν μετατρέψει σε μία μέρα αργίας. Μόνο που κάποτε είχε άλλη ερμηνεία, κυρίως στα μυαλό των παππούδων μας. Υπάρχουν αρκετοί σήμερα που φωνάζουν πως η μέρα είναι απεργία κι όχι αργία. Και μόνο που το επισημαίνουν, αποδεικνύουν την κατάρρευση αυτής της ιδέας.
Αν όμως κοιτάξουμε το παρελθόν και το συγκρίνουμε με το παρόν θα διαπιστώσουμε πως η κατάρρευση αυτή ήταν σταδιακή. Οι νίκες από τους αγώνες του παρελθόντος έχουν ξεχαστεί και το Κεφάλαιο έχει πάρει πίσω όλα τα δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αίμα και θυσίες. Οπότε για ποιο λόγο να διαδηλώσουμε σήμερα;
Οι σημερινές πορείες που πραγματοποιούνται προς τιμή των αγώνων του Σικάγο το 1886 ή των φοιτητικών διαδηλώσεων στη Βαστίλη το 1968, μου θυμίζουν την περιφορά του επιτάφιου που πραγματοποιείται κάθε Μεγάλη Παρασκευή. Όπως το νεκρό σώμα του Ιησού διασχίζει τους δρόμους της κάθε ενορίας, έτσι και οι σημερινοί διαδηλωτές κάθε πρωτομαγιά σηκώνουν με τα πλακάτ τους το φάντασμα του αριστερού αγώνα. Η νοοτροπία τους δείχνει μία ηττοπάθεια που δεν μου αρέσει καθόλου. Οι ίδιοι είναι κολλημένοι με το παρελθόν διότι ξέρουν πως είναι ανάξιοι για να συνεχίσουν τον αγώνα του παρόντος για να έχουν τα παιδιά μας ένα καλύτερο μέλλον. Οι λόγοι είναι πολλοί. Φταίει που οι γονείς μας ήταν η γενιά που τα βρήκε όλα έτοιμα. Φταίμε κι εμείς που ενώ είμαστε η γενιά που ενώ τα χάνει όλα δεν κάνει κάτι για να τα διεκδικήσει ξανά.
Δεν την δέχομαι τη σημερινή στάση που κρατάει η Αριστερά. Από την μια ειρωνευόμαστε τους εθνικιστές που προσκολλούνται σε δόξες του παρελθόντος για να κρύψουν τη κατάντια του σήμερα ενώ από την άλλη το ίδιο κάνει και η Αριστερά με τις σημερινές εκδηλώσεις.
Είναι υποχρέωση πλέον η Αριστερά να αποκολληθεί από το παρελθόν. Πρέπει να αφήσει πίσω της το σύνδρομο της Βάρκιζας. Οφείλει να ανοίξει τα μάτια της και να ασχοληθεί με τα σημερινά προβλήματα.
Ήρθε ο καιρός να χαράξουμε νέες ημερομηνίες. Οι συγκυρίες είναι κατάλληλες.
Καλό μήνα!