Ο εξαιρετικός κύριος Ισίδωρος

Η γνωριμία μας ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2012. Ένα μεσημέρι γυρνώντας από τη δουλειά δέχτηκα ένα μήνυμα στα mail μου. Ένας κύριος που δεν είχα συναντήσει ως τότε μου έλεγε πως εκτιμούσε τη σκέψη μου αλλά και την κοινή αγάπη που έχουμε για το νησί μας, την Χίο. Μου συστήθηκε ως ιδρυτής, πρόεδρος και εργάτης του Ιωνικού Κέντρου, καλώντας με στο χώρο του για να γνωριστούμε καλύτερα και να μιλήσουμε από κοντά. Από τότε ξεκίνησε η φιλία μας.

Εκείνες τις μέρες τον είχα καλέσει στην παρουσίαση του βιβλίου μου που πραγματοποιήθηκε στο free thinking zone. Μετά από λίγες μέρες μου ζήτησε συγνώμη που δεν ήρθε και μου υποσχέθηκε πως θα παραστεί στις εκδηλώσεις που θα γίνουν για το επόμενο...

Την πρώτη φορά που τον συνάντησα ήταν παρούσα η Καλλιόπη Λιαδή, φίλη από την Χίο. Καθίσαμε στο ισόγειο του Ιωνικού Κέντρου με μοναδική πηγή φωτισμού τα παράθυρα του κτιρίου. Συντροφιά με έναν ελληνικό καφέ συζητήσαμε για την Χίο (και τις εκδηλώσεις που θα διοργάνωνε για τα εκατό χρόνια από την Απελευθέρωση της Χίου) αλλά και για τα προσωπικά μας σχέδιά. Του πρόσφερα το πρώτο μου βιβλίο. Μου ζήτησε αφιέρωση. Καθώς πήγαινα να γράψω μου επεσήμανε πως ήθελε η αφιέρωση να προορίζεται προς το Ιωνικό Κέντρο κι όχι στο πρόσωπό του. Η στάση του τότε μου φάνηκε παράξενη. Με το καιρό όμως διαπίστωσα πως ο ίδιος ήταν το Ιωνικό Κέντρο. Μέσα απ' αυτό το έργο κατάφερε να προσφέρει την αιωνιότητα στη ψυχή του, στο πνεύμα του και στο όνομά του. 

Άνθρωπος λιγομίλητος και κλειστός αλλά με ένα χαμόγελο ζεστό που το πρόσφερε μόνο σε ανθρώπους που πραγματικά εκτιμούσε και θεωρούσε δικούς του. Από τότε συναντηθήκαμε σε αρκετές εκδηλώσεις. Σε μία απ' αυτές παραπάτησε μπροστά μου. Τον έπιασα από το μπράτσο αν και είχε ήδη προλάβει να βρει πάλι την ισορροπία του. Δε μου μίλησε. Μου χαμογέλασε και με αξιοπρέπεια απομακρύνθηκε. 

Οι συζητήσεις μας είχαν ένα βάθος. Και οι δυο μας είχαμε κοινούς προβληματισμούς. Έβλεπε στο πρόσωπό μου το δικό του παρελθόν αλλά απέφευγε να με συμβουλεύσει. Προτιμούσε να ακούει τις σκέψεις μου και τα σχέδιά μου. Με τον καιρό έμαθα ποια ήταν η στάση του όταν συμφωνούσε μαζί μου και πότε διαφωνούσε. 

Ένα απόγευμα μου εμπιστεύτηκε τους φόβους του. Μετά από λίγο καιρό έμαθα πως πάσχει από καρκίνο. Απέφευγε να συναντηθούμε. Προτιμούσε την μοναξιά όλη εκείνη τη περίοδο που αντιμετώπιζε τον θάνατο. Λίγους μήνες αργότερα έμαθα από τον ίδιο πως είναι καλύτερα. Μου υποσχέθηκε πως σύντομα θα απολαύσουμε το καφεδάκι μας, αρκεί να ζεστάνει λίγο ο καιρός. 

Ο καιρός ζέστανε αλλά βρήκε τον κύριο Ισίδωρο νικημένο από τους φόβους του. Μπορεί ο θάνατος να τον λύγισε αλλά η παρουσία του θα μείνει για πάντα ζωντανή όσο θα υπάρχει το Ιωνικό Κέντρο. Ο εξαιρετικός κύριος Ισίδωρος πίστεψε στο έργο του και το κυνήγησε μέχρι το τέλος κι εκεί βγήκε μεγάλος νικητής. Κέρδος του είναι η Αιωνιότητα και ο Σεβασμός. 

Όσο για τη φιλία μας μπορεί να αθέτησε το λόγο του, για την παρουσίαση του δεύτερού μου βιβλίου όμως είμαι σίγουρος πως θα θέλε πολύ να είναι παρών. Γι' αυτό και του το αφιερώνω στη μνήμη του και στο έργο του. 

Καλό ταξίδι αγαπητέ κύριε Ισίδωρε.