Σαν να είναι το το δέρμα κάτι ξένο πάνω στο σώμα μας.
Σαν να μας πνίγει.
Ένα αντίστοιχο κλειστοφοβικό σφίξιμο ένιωσα καθώς παρακολουθούσα την ταινία.
Η άποψή μου;
Νομίζω πως αυτή τη φορά ο αγαπημένος μας Ισπανός σκηνοθέτης το παράκανε. Η αλήθεια είναι πως μετά την Κακή εκπαίδευση και με εξαίρεση το υπέροχο Volver, το έργο του φθίνει...
Λες και πήραν τα μυαλά του αέρα με τη συνοχή που δείχναμε ως κοινό σε ομοφυλοφιλικές σκηνές και ιστορίες, κι αποφάσισε να το πάει ένα βήμα παραπέρα.
Το σενάριο σίγουρα σε ξαφνιάζει. Οι ρόλοι είναι καλοδουλεμένοι. Αυτά όμως δεν αρκούν στο να σε βοηθήσουν να απολαύσεις μία σκοτεινή ταινία. Ακόμα και η μουσική (για την οποία οι Αλμοδόβαρ - Ιγκλέσιας μας είχαν κακομάθει) ήταν μονότονη κι αδιάφορη.
Ελπίζω η ταινία αυτή να είναι το τέλος της καλλιτεχνικής του φθοράς και στις επόμενες δουλείες του να μας θυμίσει τον καλό του εαυτό με ταινίες όπως Καυτή Σάρκα και Όλα για την μητέρα μου.
Αν προτείνω να την δείτε;
Δε ξέρω...
όντως μεγάλη πατάτα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝικόλαος Τ.
την ταινία δεν την είδα...αλλά αν είναι όπως τα γράφεις...λυπάμαι..για τον Αλμοδόβαρ...κάποτε δεν έχανα ταινία του...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλισαβέτα
Οι απόψεις είναι υποκειμενικές. Μπορεί σε άλλους να αρέσει. Εμένα πάντως με απογοήτευσε...
ΑπάντησηΔιαγραφήδιαφωνώ, κατα τη γνωμη μου ειναι ο καλυτερος Αλμοδοβαρ μετά το "ολα για τη μητέρα μου"
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυαγόρας
Καλώς τον... φίλε θα διαφωνήσω κι εγώ μαζί σου. Όπως αναφέρω και στην ανάρτηση μπορεί το σενάριο να είχε ροή και να υπήρχε αγωνία ως το τέλος αλλά το συνολικό αποτέλεσμα ήταν μία απογοήτευση για μένα... Αυτή που σώθηκε από το ναυάγιο ήταν η Έλενα Ανάγια. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πρώτη ταινία του Αλμοδοβαρ που είδα ήταν το όλα για τη μητέρα μου το οποίο λάτρεψα...στην τριάδα των αγαπημένων μου ταινιών του είναι το κίκα, το όλα για τη μητέρα μου και το μίλα της...μου άρεσε τόσο πολύ ως σκηνοθέτης, η οπτική του και η προσέγγιση του, τόσο που αποτέλεσε ένα από τους λόγους που έμαθα ισπανικά! Θεωρώ οτι είναι καινοτόμος ως σκηνοθέτης, η σκηνοθετική ματιά του πιάνει το μικρό και το κάνει σημαντικό, τη σκιά και την κάνει φόντο αλλά προσωπικά θεωρώ οτι αφενός μεν η αγωνία του να το επιτύχει ξανά και ξανά είναι φανερή σε αρκετές ταινίες του ειδικά απο τις τελευταίες και αφετέρου νομίζω οτι ξοδεύει πολύ από την ενέργεια του για να διατηρηθεί καινοτόμος και αυτό δεν πετυχαίνει πάντα ένα καλλιτεχνικά άρτιο αποτέλεσμα μερικές φορές το θεωρητικά απλό οδηγεί σε αριστουργήματα! Η συγκεκριμένη ταινία για μένα είναι αυτό που λένε πέρασε και δεν ακούμπησε...χάθηκε στη μετάφραση!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα υποθέσω πως την είδες κι εσύ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά την γνώμη μου η καλύτερη τριάδα του είναι το Όλα για την μητέρα μου, Καυτή Σάρκα και Ψηλά τακούνια. Το μίλα της το βρήκα υπερτιμημένο. Μάλλον του δώσανε το όσκαρ σ' αυτό γιατί δε το πήρε στο Όλα για τη μητέρα μου. Κι ενώ έφθινε είχε μία φωτοβολίδα με το Volver κι έσβησε πάλι.
Αυτό που μ'αρέσει με τον Αλμοδόβαρ είναι οι διάλογοι, η μουσική και τα έντονα χρώματα. Όλα τα άλλα είναι απλά αλλά δένουν υπέροχα. Ποιος θα ξεχάσει το υπέροχο Γυναίκας στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Όλη η ταινία γυρισμένη θεατρικά σε ένα ρετιρέ.
Το μίλα της για μένα είναι μια ταινία με ατμόσφαιρα και ζεστασιά δεν ξέρω την είχα δει στο σινεμά και από τότε δεν την έχω ξαναδεί και την έβαλα στην τριάδα γιατί νομίζω πως είναι μια ταινία που ο Αλμοδοβαρ προσπάθησε να ξεφύγει λίγο απο τα καθιερωμένα του αναφορικά με τη προσέγγιση...όσο για το volver μου φάνηκε επίπεδη ταινία το μόνο που αρέσει από αυτή την ταινία είναι ο τίτλος της, είναι η αγαπημένη μου ισπανική λέξη μαζί με κάποιες άλλες! Το ψηλά τακούνια είναι η Marisa Paredes, η οποία ερμηνεύει υπέροχα οτι προέρχεται από τον Αλμοδοβαρ! Πάντως τον θεωρώ τίμιο σκηνοθέτη δεν ξεχνά και τιμά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι είναι τίμιος και γνώστης της ιστορίας... Φαίνεται μέσα από τους διαλόγους των ταινιών του αλλά και μέσα από τις συνεντεύξεις του. Πράγματι στα Ψηλά Τακούνια τις εντυπώσεις κλέβει η Παρέδες. Το Volver ήταν καθαρά μία γυναικεία ταινία που παρουσιάζει την ιδιαίτερη σχέση μάνας κόρης (αν και στη Μεσόγειο επικρατεί το οιδιπόδειο σύμπλεγμα). Όσο για το Μίλα της το ξαναείδα και μου άρεσε λίγο παραπάνω. Πράγματι ξεφεύγει από τα συνηθισμένα, αλλά δεν είχε κάτι να με ενθουσιάσει σε σχέση με τις άλλες του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως αν δεν έχεις δει την Καυτή Σάρκα, να την δεις οπωσδήποτε.
Δεν την έχω δει και μου έδωσες ιδέα για το Σάββατο...γιατί στο Λονδίνο τα Σάββατα είναι σαν τις Δευτέρες! Οπότε θα τη δω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤσαγκαροσάββατα δηλαδή ε;...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα την δεις.
Είναι η πιο νορμάλ ταινία του και μέσα στις τρεις αγαπημένες μου.
Περιμένω κριτική όταν την δεις.
Πιο πολύ τσαγκαροβδομάδα θα την χαρακτηριζα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟξύμωρο! Νορμαλ και Αλμοδοβαρ γίνεται? Πιο σοκολάτα γάλακτος δε γίνεται! Θα σου πω μόλις τη δω!
Να σημειώσω απλώς πως δεν μου είχε αρέσει καθόλου το "Volver"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργος Θ.
tha simfonisw me to giorgo....apogoiteftiko!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήAnna P.
Κοίτα αν το συγκρίνεις με παλιές του ταινίες ναι δεν είναι ωραίο. Αν το συγκρίνεις με τις τελευταίες του είναι αρκετά καλό. Εμένα πάντως μ' άρεσε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟφείλω να πω πως γενικά δεν είμαι αλμοδοβαρικός. Η ταινία του που μου αρέσει περισσότερο είναι το "Μίλα της" με διαφορά από το δεύτερο. Μου αρέσουν και κάποιες άλλες του ταινίες, όπως το "Όλα για τη μητέρα μου", αλλά γενικά δεν είμαι καθόλου φαν. Για το Volver, θα επανέλθω με πλήρη άποψη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργος Θ.
Μα γιατί έχετε φάει όλοι κόλλημα με το Μίλα της; Αυτή η ταινία πάτησε πάνω στην δόξα του Όλα για την Μητέρα μου. Δε ξέρω αν έχεις δει παλιότερες ταινίες του αλλά ρίξε μία ματιά στα εξής: Καυτή σάρκα (η αγαπημένη μου από κεινον), Ψηλά τακούνια, Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης ή αμαρτωλές καλόγριες. Για να μην αναφέρω την πιο καλτ ταινία του Κίκα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘεωρώ το "Μίλα της" την πιο νηφάλια και άρτια δομημένη ταινία του, τη μόνη που δεν έχει ούτε μία έξαρση πανικού και υστερίας. Έχω δει όσες αναφέρεις, εξάλλου αν δεν είχα δει και παλαιότερες ταινίες του, θα θα απέφευγα να εκφέρω ολική άποψη. Το "Κίκα" έχει αυθεντικά καλτ στοιχεία που χρήζουν αναφοράς, συμφωνώ απόλυτα με τον χαρακτηρισμό! Το "carne Tremula", σαφώς το συγκαταλέγω στις λίγες ταινίες του στις οποίες βάζω θετικό πρόσημο. Το "Αμαρτωλές καλόγριες" παρά τις σόκινγκ προθέσεις, το θεωρώ αποτυχές εγχείρημα και το "Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης" το καταχωρώ ως την επιτομή των όσων με εκενυρίζουν στον Πέδρο, το σιχαίνομαι! Τι να κάνεις, γούστα είναι αυτά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργος Θ.
* Ατυχές, όχι αποτυχές
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργος Θ.
Είδα, ανέφερες και το "Κακή εκπαίδευση" πιο πάνω, το οποίο ακρωτηριάστηκε από την κριτική, κάπου χωλαίνει επικίνδυνα όντως, αλλά έχει κατ' εμέ ενδιαφέροντα στοιχεία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργος Θ.
Η "κακή εκπαίδευση" για μένα ήταν η αρχή της πτώσης του ως σκηνοθέτης. Πραγματικά εδώ γίνεται μία κινηματογραφική σύγκρουση προσωπικών προτιμήσεων. Στον Αλμοδόβαρ μ' αρέσουν τα έντονα χρώματα, οι έξυπνοι διάλογοι καθώς και η υπέροχη μουσική του Iglesias. Απο κει και πέρα τον εκτιμώ διότι έχει γνώσεις πάνω στην ιστορία. Φαίνεται μέσα από διαλόγους, μέσα από αναφορές και μέσε από την θεματολογία των έργων του (πχ Κακή εκπαίδευση). Αυτά είναι που με τραβάνε στο έργο που έχει προσφέρει. Φυσικά με χει κακομάθει σ' αυτά και απαιτώ από τον ίδιο ένα καλύτερο έργο. Από κει και πέρα ούτε εγώ είμαι Αλμοδοβαρικός. Μεγαλύτερη εκτίμηση και σεβασμό έχω στον Γούντι Άλεν για άπειρους λόγους...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ λατρεμένος Γούντι είναι από εκείνους τους σκηνοθέτες που ακόμη και στην πιο μέτρια μέρα τους, δεν σου γίνονται ποτέ απωθητικοί, αγγίζει τα όρια του απίστευτου, αυτό του το χάρισμα. Όσο για τον Αλμοδοβάρ, ειλικρινά δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω πώς κατέληξε να θεωρείται μύστης της γυναικείας ψυχολογίας. Έχω πάντως άποψη πιο θετική για αυτόν ως συνολική περσόνα δημιουργού σε σχεση με την άποψη που έχω για τις δημιουργίες του, γεγονός σημαντικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργος Θ.
Ο Αλμοδοβαρ ήταν ένα ακόμα "θύμα" της παρανοϊκής υστερίας που πιάνει το κοινό. Ξαφνικά γίνονται όλοι Αλμοδοβαρικοί, ή λάτρεις του Τρίερ κτλ κτλ. Πάντως ότι έχει πολλές μούσες είναι γεγονός. Η εικόνα μου έχει δημιουργήσει οφείλεται στο επίπεδό του ως άτομο και αυτό το διαπιστώνουμε τόσο από τις συνεντεύξεις όσο και από την προσωπική του ζωή που σέβεται και προστατεύει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσυπογράφω τα δύο τελευταία σημεία που ανέφερες, είναι ακριβώς έτσι. Όσο για τις γυναίκες στο σινεμά του, η παρουσία τους είναι όντως πολυάριθμη, αλλά αυτό δεν αναιρεί την απορία μου σε σχέση με την υποδοχή που τυγχάνει από το κοινό η απεικόνισή τους. Βρίσκω εξωπραγματική την τόσο μεγάλη αποδοχή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργος Θ.
Νομίζω πως παρουσιάζει τις γυναίκες πολύ γήινες και απτές. Για παράδειγμα, βλέπεις την Πενέλοπε Κρουζ σε αμερικανιές και λες πωπω τι γκομενάρα είναι και ποιος τυχερός είναι μαζί της κτλ και την ξαναβλέπεις σε ταινία του Αλμοδόβαρ και πιστεύεις πως είναι η γειτόνισσά σου, η γυναίκα που βλέπεις στο σούπερ μάρκετ της περιοχής σου. Ίσως αυτό να ναι που του χει προσφέρει ένα φανατικό κοινό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω πως ο Γούντι Άλεν είναι από αυτούς τους σκηνοθέτες που η καλλιτεχνική τους "εσοδεία" είναι χ και εκείνοι την λογαριάζουν αφαιρόντας, οχι από υπεροπτική μετριοφροσύνη αλλά γιατί η ματιά τους εστιάζει στην απλή ουσία...και αυτό φαίνεται για παράδειγμα στο Γούνι Άλλεν όταν επιλέγει ένα απλούστατο θέμα, και το ντύνει με ειλικρινή τρέλα και γίνεται κάτι υπέροχο, οπως για παραδειγμα στο Παίζοντας στα τυφλά. Από την άλλη έχεις και σκηνοθέτες όπως οι Τριερ που ενίοτε τους καταπίνουν τα κάποιες φορές κακώς εννοούμενα βαθιά νοήματα και άλλοτε τους στέλνουν...ψηλά...Πάντως αν το καλοσκεφτείς και ο Τριερ και ο Αλλεν είναι δυο σκηνοθετες αρκετά φοβικοί με τους εαυτούς τους σε σημείο που καταδυναστεύονται τόσο έντονα κάποιες εμμονές τους αλλά παράλληλα τις χρησιμοποιούν τόσο έντεχνα υπερ των ταινιών τους!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι αυτοί οι άνθρωποι έχουν τρομερή γνώση του όρου άνθρωπος και ότι βγαίνει από αυτό όπως ανθρώπινη συμπεριφορά, ανθρώπινες σχέσεις. ανθρώπινα λάθη κτλ και βγάζουν αριστουργήματα. Αξέχαστο το σκερτσάκι του Γούντι Άλεν στη σπονδυλωτή ταινία "Ιστορίες της Νέας Υόρκης". Ποιός θα έγραφε τέτοια ιστορία; Εκεί τον παραδέχτηκα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης υπάρχουν και σκηνοθέτες ψώνια, όπως ο Ντέιβιντ Λίντς που για μένα δε σου προσφέρουν τίποτα. Χάνεις τον χρόνο σου με τις ταινίες τους.
Γιώργο, θέλω και εγώ μία τέτοια γειτόνισσα!! http://www.youtube.com/watch?v=mSsSDvjMKnk&feature=related
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργος Θ.