Κι όμως ολόγυρά μας υπάρχουν ακόμη τα συγκλονιστικά ζωντανά σημάδια στα στόματα ήμερων γέρων στα χωριά, στις μικρές πολιτείες και στα λιμάνια των μικρών νησιών. Τόσα και τόσα παραμύθια, ιστορίες γελαστές ή πικρές που συντρόφεψαν τις μέρες και τις νύχτες του χειμώνα. Τούτος ο θησαυρός πάει να χαθεί - με λιγοστές εξαιρέσεις - μπροστά στον κατακλυσμό των ξενόφερτων και ανούσιων κόμικς κάθε λογής. Σιγά-σιγά το παιδί χαυνώνεται και χάνει όλη τη δροσιά του, γιατί όλα του τα δίνουν σ' ένα χάπι και αποκοιμίζουν την φαντασία του με ήρωες προκατασκευασμένους από τα διάφορα "όνειρα" και "κουλτούρες" ξένες για το Ελληνόπουλο. Προς θεού, μη νομισθούμε "υποανάπτυκτοι"! Μακριά από τον Καραγκιόζη, κάτω τα "χωριάτικα" παραμύθια! Πριν καιρό μπήκαμε στην Ευρώπη. Ντροπή να μας χαρακτηρίσουν "βλάχους".
Μπροστά σε μία τέτοια πρόκληση, μοναδική απάντηση είναι να ξαναβρούμε ότι μας γοήτεψε σαν παιδιά, για να το δώσουμε στα παιδιά μας, έτσι που να μην καταντήσουν ανδρείκελα και παπαγάλοι. Το βιβλίο αυτό (7 χιώτικα παραμύθια) πιστεύω πως θα κάνει πολλούς να δουν καθαρά πως και το κέφι, και η σπιρτάδα και ότι άλλο κάνει το παιδί να χαρεί και να διασκεδάσει, βρίσκονται στα χίλια δύο παραμύθια του τόπου, στην γνήσια μορφή τους. Κληρονομημένα, από στόμα σε στόμα, γεμάτα λογής - λογής τσακίσματα, φιγούρες, πλοκές και πανέξυπνα ευρήματα, ανοίγουν διάπλατες τις θύρες της πιαδιάστικης φαντασίας, για να πλάσει τις δικές της εικόνες, να βιώσει τις χαρούμενες ιστορίες και να ζήσει χέρι-χέρι με τους ήρωες του παραμυθά, που είναι σάρκα από την σάρκα του παιδιού.
Μοναδικά σε εφευρετικότητα κι εξυπνάδα τα παραμύθια του νησιού μου, της Χίου, κι ορισμένα της δεύτερης πατρίδας μου, των Ψαρών, στέκονται άξια πλάι σ' οποιαδήποτε ξένα, γραμμένα για να ευχαριστήσουν τάξεις ή άτομα. Είναι κείμενα μιας λογοτεχνίας απ' τις πιο αγνές και στιβαρές στον Ελλαδικό κι Ευρωπαϊκό χώρο.
Νίκος Γιαλούρης
Χίος 1978
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου