Επικεντρώσου στο πρόβλημα

Τους τελευταίους μήνες εξαιτίας των οικονομικών δυσκολιών αποφάσισα να πηγαίνω στη δουλειά το πρωί με τα πόδια. Ένα εικοσάλεπτο πρωινό περπάτημα συνοδευόμενο άλλες φορές με βροχή, άλλες με κρύο και πλέον με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου, είναι ό,τι πιο όμορφο και υγιές για να αρχίζει κανείς την μέρα του.

Ότι πιο όμορφο, να βλέπεις την πόλη να ξυπνάει. Αυτό πίστευα μέχρι πρόσφατα. Η σημερινή κατάσταση μ' αναγκάζει να αναιρέσω απόψεις που κάποτε ήταν σωστές. Καθώς κατηφορίζω προς την Καλλιρρόης έξω από μία πολυκατοικία έχουν στριμωχτεί έπιπλα, σακούλες και κούτες. Από την άλλη πλευρά ένας μεγάλος καναπές έχει μετατραπεί σε κρεββάτι, όπου συνήθως κοιμάται ένας νεαρός ενώ στην καρέκλα ακριβώς δίπλα του μία γυναίκα σκεπασμένη ως το πρόσωπο με μία κουβέρτα προσπαθεί να βολευτεί σε μία καρέκλα καθώς κοιμάται καθιστή.

Κάθε φορά που περνάω και τους βλέπω σ' αυτήν την κατάσταση σκύβω το κεφάλι και συνεχίζω την πορεία μου. Η παρακμή της κοινωνίας μας, μου προκαλεί ντροπή που ακόμα δουλεύω και έχω μία στέγη πάνω από το κεφάλι μου.

Ένα από τα πρωινά η γυναίκα αυτή είχε ξυπνήσει. Με παρατηρούσε επίμονα, μιας και ήμουν ο μόνος που κατέβαινα εκείνη την ώρα την κατηφόρα. Την κοίταξα κι εγώ. Την θυμήθηκα. Είναι η γυναίκα που βλέπω κάθε μεσημέρι ακριβώς κάτω από την πολυκατοικία μου να στέκεται ώρες και να δέχεται σακούλες με τρόφιμα από περαστικούς που μάλλον γνωρίζουν το πρόβλημά της.

Ως τώρα όσοι την έβλεπαν από το μπαλκόνι μου και με ρωτούσαν ποια είναι, εγώ κουνούσα τους ώμους μου δηλώνοντας την άγνοιά μου.

Πλέον ξέρω.

Κι εκείνη γνωρίζει ότι το ξέρω.

Το βλέπω στα μάτια της κάθε μεσημέρι που γυρνάω από την δουλειά και την βλέπω να με κοιτάει από τη γωνία της. Με κοιτάει με οργή.

Οργή για την απραξία μου.

Οργή για την αδιαφορία μου.

Οργή που της φέρθηκε η ζωή άδικα σε αντίθεση με άλλους.

Κι εγώ από την πλευρά μου προβληματισμένος. Γνωρίζω πλέον την κατάσταση της. Δεν είναι πια μία άγνωστη ζητιάνα της γειτονιάς μου. Είναι μία γυναίκα που της κάνανε έξωση και δε μπορεί να τα βγάλει πέρα.

Πρέπει να την βοηθήσω όσο μπορώ.

Όμως το χάσμα τον τάξεων έχει γίνει θεόρατο. Και όσο δε κάνουμε τίποτα για να καλύψουμε το κενό αυτό τόσο πιο μεγάλος είναι ο κίνδυνος να βρεθούμε μέσα σ' αυτό.

Πρόβλημα λοιπόν έχουμε όλοι...

Ας το αντιμετωπίσουμε...