Εμβληματικό άλμπουμ της ροκ μουσικής και η κορυφαία δημιουργική και εμπορική στιγμή των Pink Floyd.
Κυκλοφόρησε την 1η Μαρτίου 1973 στις ΗΠΑ και στις 23 Μαρτίου στη Μεγάλη Βρετανία. Αμέσως γνώρισε μεγάλη επιτυχία, που εξελίχθηκε σε διαχρονική, αφού παρέμεινε για πάνω από 1.500 εβδομάδες στο Τοπ-200 του «Μπίλμπορντ».
Το όγδοο άλμπουμ στη δισκογραφία των Pink Floyd αποτελείται από εννέα τραγούδια, συνολικής διάρκειας 41 λεπτών και 34 δευτερολέπτων. Ηχογραφήθηκε από τον Ιούνιο του 1972 έως τον Ιανουάριο του 1973 στα στούντιο της Άμπεϊ Ρόουντ στο Λονδίνο με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας και την καθοριστική συμβολή του μηχανικού ήχου και μουσικού Άλαν Πάρσονς. Σχεδόν όλο το έργο πιστώνεται στον Ρότζερ Γουότερς, που έγραψε τους στίχους και τη μουσική σε όλα τα τραγούδια. Τα υπόλοιπα τρία μέλη του συγκροτήματος (Ντέιβιντ Γκίλμορ, Ρίτσαρντ Ράιτ και Νικ Μέισον) συνεισέφεραν δημιουργικά με τις παρατηρήσεις τους στο στούντιο.
Μουσικά, το άλμπουμ κινείται στο χώρο του προοδευτικού ροκ και της ηλεκτρονικής μουσικής, στην οποία οι Πινκ Φλόιντ υπήρξαν πρωτοπόροι στον χώρο του ροκ. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι κριτικοί χωρίζουν την ροκ μουσική στην περίοδο πριν και μετά το «The Dark Side of the Moon», όσον αφορά στη χρήση των συνθετητών και των άλλων ηλεκτρονικών «εργαλείων». Αλλά η αληθινή δύναμη του άλμπουμ προέρχεται από το δημιουργικό συνταίριασμα του νεοψυχεδελικού αρτ-ροκ, της τζαζ φιούζιον και του μπλουζ-ροκ.
Θεματικά, το άλμπουμ εξερευνά όψεις της ανθρώπινης εμπειρίας. Αναφέρεται στη γέννηση ενός παιδιού και το μεγάλωμά του (Speak to Me/Breath), στο χρόνο που φεύγει («Time»), τη θρησκεία («Great Gig in the Sky»), τον καταναλωτισμό («Money»), τον εθνοκεντρισμό («Us and Them») και τον θάνατο («Brain Damage», «Eclipse»).
Το άλμπουμ γνώρισε μεγάλη επιτυχία και γνωρίζει σταθερά μέχρι τις μέρες μας. Με πωλήσεις 42.000.000 αντιτύπων κατατάσσεται στην 6η θέση με τα πιο εμπορικά άλμπουμ όλων των εποχών. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο στις ΗΠΑ πουλάει γύρω στα 9.000 αντίτυπα κάθε εβδομάδα.
Τα τραγούδια του δίσκου
1. «Speak to Me/Breathe» (Gilmour, Mason, Waters, Wright) 4:00
2. «On the Run» (Gilmour, Waters, Wright) 3:33
3. «Time» (Gilmour, Mason, Waters, Wright) 7:06
4. «The Great Gig in the Sky» (Waters, Wright) 4:44
5. «Money» (Waters) 6:32
6. «Us and Them» (Waters, Wright) 7:40
7. «Any Colour You Like» (Gilmour, Mason, Wright) 3:25
8. «Brain Damage» (Waters) 3:50
9. «Eclipse» (Waters) 2:04
πηγη: sansimera.gr
Η επιρροη του Kind of Blue ειναι ολοφανερη στο συγκεκριμενο ιστορικο album. Δανειστηκε αρκετα ακορντα ο συγχωρεμενος Rick.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρης Στ.
Πράγματι. Ένας συνδυασμός πολλών ποιοτικών ειδών μουσικής σε ένα ιστορικό άλμπουμ. Από ηλεκτρονικό ύφος μεταφέρεσαι σε μπλουζ και από τζαζ σε ποστ ροκ χωρίς να το καταλάβεις... Τρομερή κι αξεπέραστη δουλειά. Έργο της μεγάλης σου συμπάθειας, του Ρότζερ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΡε George, θα 'ταν ντροπη να μην αναγνωρισω την τεραστια καλλιτεχνικη του αξια. Σαν χαρακτηρας, ομως, υπηρξε μικροπρεπης κ υπεπεσε σε σοβαρα ατοπηματα, ευτελιζοντας το θρυλο, που παναξια δημιουργησε με το εργο του. Η πιο συμπαθης φυσιογνωμια απ' τη μπαντα, ηταν κατ' εμε ο εκλειπων. Aφενος ηταν παρα πολυ ταπεινος κ αφετερου ηταν ο περισσοτερο καταρτισμενος απο θεμα αρμονιας κ ενορχηστρωσης. Ο δισκος ηταν ταυτοχρονα πειραματικος αλλα κ "ευπεπτος" για το ευρυ κοινο. Εξου κ η τεραστια εμπορικη κ καλλιτεχνικη του απηχηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρης Στ.
Συμφωνώ μαζί σου διότι και ο Γκίλμουρ δεν ήταν το καλύτερο παιδί. Ο Μάνσον από την άλλη μάλλον έκανε ύπουλες κινήσεις (και τώρα θέλει να ενωθεί η μπάντα ξανά). Όσο για τον συγχωρεμένο τον Ράιτ μπορούμε να πούμε πως ήταν η αθόρυβη δύναμη του συγκροτήματος. Σ' ευχαριστώ για το "δώρο" .
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=uhtUSpnUhaE Tσεκαρε κ αυτη την χιουμοριστικη παραφραση. Ισως η καλυτερη παιχτικα δουλεια του μεγαλου Gary.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημήτρης Στ.
Aυτός τον δίσκο τον έχω και σε βινίλιο από τον πατέρα μου...τον λατρεύει και εγώ το ίδιο...είναι και ένα από τα 15 cd που πήρα μου στο Λονδίνο...το Speak To Me/Breathe για μένα λέει πολλά μουσικά αλλά και ως στίχοι...Μάντεψε τώρα που το θυμήθηκα αντιλαλεί στη γειτονιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ κληρονόμησα αυτό τον δίσκο, αν και δεν ξέρω πού θα καταλήξει... Είναι αξιόλογος, από τους καλύτερους των P. F. ωστόσο, όχι ο καλύτερος κατά την ταπεινή μου γνώμη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλλον Pansofix στην Αγγλία έχουν τη μέρα αυτή ως μουσική εθνική γιορτή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου "Μάντεψε ποια". Σίγουρα ο καθένας έχει τον δικό του αγαπημένο δίσκο των Pink Floyd. Για μένα είναι το Meddle. Ειδικά το Echoes με στέλνει...
Απλά το The Dark Side of The Moon είναι ένας ιδιαίτερος δίσκος και σταθμός στη σύγχρονη μουσική.
Γεια και σε σένα! Και για μένα το Echoes είναι το καλύτερο κομμάτι, μαζί με το Atom heart mother και το Embryo. Αλλά όλα τα κομμάτια τους με συγκινούν διαφορετικά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι. Πιστεύω πως οι Pink Floyd κρύβουν μία ιστορία πίσω από κάθε κομμάτι τους. Δεν είναι τυχαίο συγκρότημα... :)
ΑπάντησηΔιαγραφή